ทุกคนตกตะลึงเล็กน้อย
ลานเขตทหารเป็นสถานที่อะไร?
เป็นสถานที่ที่คนปกติสามารถเข้าไปได้ตามใจชอบเหรอ?
ใครเข้าไปแล้วไม่ต้องได้รับการตรวจสอบกับลงทะเบียนเหรอ?
นี่บุริศร์ให้พวกเขาขับรถเข้าไปโดยตรง พวกเขาคิดว่าตัวเองเกิดอาการหูฝาด
“ประธานบุริศร์ คุณบอกว่าให้ขับรถเข้าไปในลานเขตทหารโดยตรงเหรอ? คุณแน่ใจเหรอ? นี่มันเป็นลานเขตทหารนะ! กลัวว่าเสียงดังแล้วจะเป็นข่าว”
ในที่สุดก็มีคนถามขึ้นอย่างไม่สบายใจ
บุริศร์ยิ้มเยาะพูดขึ้น “เป็นข่าวเหรอ? ฉันอยากพาดหัวข่าวจะตาย! ลานเขตทหารแล้วยังไง? คนในลานเขตทหารสามารถเอาภรรยาฉันไปกักบริเวณได้ตามใจชอบเหรอ? ฉันอยากจะเบื้องบนดูสักหน่อย ว่าใครมันให้สิทธิใคร ให้พวกมันพึ่งพาคนมีอำนาจมาข่มเหงคนอื่น!”
พูดจบ เขาก็เดินออกไปก่อน
คนอื่นๆ มองหน้ากัน
ใครพึ่งพาคนมีอำนาจมาข่มเหงคนอื่น?
ตอนนี้ดูยังไงก็เหมือนบุริศร์จะไปบุกสถานที่ การก่อความรุนแรงนี้ทำให้ไม่ค่อยสบายใจจริงๆ
“พี่ปารย์ เรา……”
“ฟังประธานบุริศร์เถอะ ไม่ว่ายังไง เราก็เป็นทหารที่ประธานบุริศร์พาออกมา ไม่ว่าระหว่างพวกเขามีความคับข้องใจอะไร เราก็จะทำตาม”
คนที่ถูกเรียกว่าพี่ปารย์ขัดคำถามคนอื่นๆ ทันที และขับรถตามบุริศร์ออกไปก่อน
รถบีเอ็มดับเบิลยูยี่สิบกว่าคันขับตามรถบุริศร์ไปยังประตูทางเข้าลานเขตทหารทันที
คนที่ป้องกันเห็นฉากนี้ก็ค่อนข้างตกตะลึงเล็กน้อย รีบเดินเข้าไปหยุด
“ประธานบุริศร์ ได้โปรดแสดงใบรับรองด้วย ที่นี่คือ……”
“ไสหัวไป!”
สีหน้าบุริศร์มืดมนน่ากลัว ขับกระแทกราวลูกกรงเข้าไปข้างในโดยไม่พัก
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่เคยประสบเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ตกใจจนถอยห่าง นั่งลงไปกับพื้นทันที ถ้าเขาช้าไปนิดเดียว เดาว่าจะถูกรถบุริศร์ชนจนปลิว
ไม่รอให้เขาลุกขึ้นมา รถด้านหลังก็ขับเข้าไปด้านในทีละคัน ไม่มีหยุดชะงักเลยสักนิด
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตกใจแทบแย่แล้ว
วันนี้เขายืนเฝ้า เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมันโอเคเหรอ?
เขารีบลุกขึ้นโทรหาเบื้องบน และดึงสัญญาณเตือน
ทันใดนั้น ทั้งเขตก็มีเสียงสัญญาณเตือนดังขึ้น ตำรวจติดอาวุธและกำลังทหารสำรองก็ออกมา
การเคลื่อนไหวใหญ่โตแน่นอนว่าทำให้ผู้สื่อข่าวจมูกไวเมื่อได้ยินข่าวก็มากันอย่างรวดเร็ว
สักพักหนึ่งข่าวที่บุริศร์พารถยี่สิบกว่าคันบุกเข้าไปในลานเขตทหารก็แพร่กระจายบนอินเทอร์เน็ตทันที
“ท่านผู้นำ แย่แล้ว ประธานบุริศร์พาคนที่มีรถยี่สิบกว่าคันมาหาพวกเรา”
มีคนรายงานคุณท่านพรโสภณอย่างรวดเร็ว
ในห้องนรมนเปิดหน้าต่างไว้ ได้ยินประโยคนี้อย่างชัดเจน ทั้งร่างก็ตกตะลึงเล็กน้อย
บุริศร์บุกเข้ามาในลานเขตทหารเหรอ?
ได้อย่างไรกัน?
เขาเองก็เกิดมาจากครอบครัวทหาร ไม่รู้กฎระเบียบของลานเขตทหารได้อย่างไร?
นรมนคิดว่า บางทีบุริศร์อาจจะได้รับแจ้ง หรือไม่คุณท่านพรโสภณก็ทำให้บุริศร์ลำบากใจ แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เธอก็คิดไม่ถึงการกระทำที่เรียบง่ายและหยาบคายแบบนี้
คุณท่านพรโสภณตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะเสียงดัง
“เจ้าเด็กนี่! ได้! จนถึงตอนนี้ ยังไม่มีใครกล้าบุกลานเขตทหารเลย มันไม่กลัวโดนยิงตายหรือไง?”
คำพูดของคุณท่านพรโสภณทำให้นรมนเครียดขึ้นมา
เธอรีบเปิดประตูห้องวิ่งออกไป
“คุณตา คุณห้ามทำแบบนี้กับเขา!”
“กลับห้องไป! ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอต้องตระหนักว่าตัวเองเป็นนักโทษ อย่าลืมสิ่งที่ตาคุยกับเธอ”
คุณท่านพรโสภณส่ายหน้าให้นรมน จากนั้นก็ให้คนไปยืนเฝ้าหน้าประตูนรมน ส่งเธอเข้าไป
ปาณีก็ถูกรับไว้อยู่ข้างกายนรมน
“คุณนาย ฉันได้ยินว่าประธานบุริศร์……”
“อย่าเพิ่งพูด”
ในใจนรมนสับสนวุ่นวายสุดขีด
บุริศร์คนนี้ ตอนนี้หยาบคายและใจร้อนมาก และไม่รู้ว่าจะโวยวายจนเกิดเรื่องใหญ่ไหม
เธออยากออกไปดูว่าบุริศร์กับคุณท่านพรโสภณจะคุยกันอย่างไรจะทำกันอย่างไร แต่ประตูทางเข้าถูกคนปิดกั้นไว้ เธอออกไปไม่ได้
“คุณนาย คุณจะทำอะไร?”
ปาณีเห็นนรมนอยากลงไปจากหน้าต่าง ก็ตกใจกลัวจนหน้าซีด
“คุณนาย คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ ตอนนี้สุขภาพร่างกายคุณทรมานแบบนี้ไม่ได้ คุณฟังฉันนะ ประธานบุริศร์มาแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันเชื่อว่าเขาจะช่วยพวกเราออกไปได้ คุณรอก่อนได้ไหม?”
ปาณีดึงแขนนรมนเอาไว้ ให้ตายอย่างไรก็ไม่ปล่อยมือ
นรมนพูดขึ้นอย่างกังวล “ฉันจะออกไปฟังว่าพวกเขาพูดอะไร”
“ไม่ว่าพวกเขาจะคุยอะไรกัน คุณก็ทำอะไรไม่ได้ไม่ใช่เหรอ? คุณนาย คุณฟังฉันนะ เรารออยู่ที่นี่ก็พอ ประธานบุริศร์เป็นคนมีจุดยืน เขารู้ว่าตัวเองควรทำอะไร ไม่ควรทำอะไร คุณไม่เชื่อใจผู้ชายของตัวเองเหรอ?”
ถูกปาณีว่าแบบนี้ นรมนก็ตกตะลึงทันที
ใช่แล้ว
บุริศร์เป็นผู้ชายของเธอ หรือว่าเธอยังไม่เข้าใจเหรอ?
แต่เพราะเข้าใจเธอก็เลยเป็นห่วง
เธอกลัวว่าบุริศร์จะทำร้ายคุณท่านพรโสภณจริงๆ
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอไม่อยากเห็นทั้งสองคนได้รับบาดเจ็บ
แต่ปาณีก็พูดถูก เธอจะทำอะไรได้ล่ะ?
ตอนนี้เธอเป็นแค่คนที่ถูกกักขัง ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น
นรมนค่อยๆ สงบลง
ปาณีเห็นนรมนสงบลงแล้ว ก็รีบรินน้ำให้เธอหนึ่งแก้ว พูดปลอบ “คุณนาย คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ ประธานบุริศร์จะต้องพาพวกเราออกไปแน่นอน”
นรมนไม่เคยกังวลว่าบุริศร์จะช่วยชีวิตเธอออกไปได้ไหม ยิ่งไปกว่านั้นนี่เป็นแค่เกมของคุณท่านพรโสภณ เธอแค่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ไม่แน่ใจว่าทำไม รู้สึกว่าในใจไม่ค่อยสงบ
บุริศร์มายังที่อยู่อาศัยของคุณท่านพรโสภณอย่างมีจุดมุ่งหมาย
ที่นี่มีตำรวจติดอาวุธถือปืนรอคำสั่งตั้งนานแล้ว
บุริศร์สะเพร่าเลินเล่อกับสิ่งเหล่านี้
“ฉันอยากเจอคุณท่านพรโสภณ!”
เสียงบุริศร์เย็นยะเยือก
“ขอโทษครับ ไม่มีใบรับรองเข้าออกก็ไม่สามารถเจอคุณท่านพรโสภณได้ ประธานบุริศร์ ได้โปรดกลับไปเถอะ”
อีกฝ่ายเพิ่งพูดจบ บุริศร์ก็ลงมือทันที โจมตีอีกฝ่ายรวดเดียว คนอื่นๆ อยากจะทำอะไรบางอย่าง คนด้านหลังบุริศร์ก็จัดการปืนของพวกเขาอย่างราบรื่น และปราบพวกเขาไว้ที่พื้น
บุริศร์ไม่มองเลยสักครั้ง ยกเท้าเดินเข้าไปทันที
“ประธานบุริศร์ นี่คุณกำลังบุกรุกนะ คุณน่าจะรู้ว่าบุกรุกบ้านของทหารทหารที่เกษียณอายุแล้วจะมีโทษอะไร? ถึงคุณจะเป็นคนรวยที่สุดในเมืองชลธี ก็ไม่สามารถทำแบบนี้ได้”
ชายผู้นำนรมนมาก่อนหน้านี้รีบออกไปห้ามบุริศร์
คราวนี้บุริศร์ขี้เกียจอธิบายแล้ว โยนเขาออกไปทันที
นักข่าวด้านนอกฉวยโอกาสวิ่งเข้ามาบางคน เห็นบุริศร์กระทำอย่างเรียบง่ายและหยาบคายแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะกดชัตเตอร์อย่างรวดเร็ว และโพสต์ลงบนอินเทอร์เน็ตทันที
บุริศร์ไม่รู้สึกอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ บุกเข้าไปในประตูใหญ่ตระกูลพรโสภณตลอดทาง
เมื่อคุณท่านพรโสภณเห็นบุริศร์ปรากฏตัวต่อหน้าตนโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ สีหน้าก็ไม่ค่อยดีแล้ว
อย่างไรแล้วคนพวกนั้นที่เป็นลูกน้องเขาก็เป็นทหารที่ปลดประจำการแล้ว เป็นมือใหม่สำหรับบุริศร์และลูกน้องของเขาขนาดนี้ได้อย่างไร?
“คุณท่านพรโสภณ ภรรยาผมล่ะ? ผมมารับเธอกลับบ้าน”
บุริศร์พูดขึ้นอย่างตรงไปตรงมา ไม่สนสีหน้าคุณท่านพรโสภณเลย
คุณท่านพรโสภณพูดขึ้นอย่างขุ่นเคือง “นายบุกรุกบ้านฉัน ทำร้ายคนของฉัน ตอนนี้ยังมีหน้ามาต้องการคนของฉันอีกเหรอ?”
“คุณมัดภรรยาผมเอาไว้ ทำร้ายรองประธานของผม ผมทำแบบนี้เกรงใจแล้วนะ ถ้าไม่ใช่ว่ากระดากใจที่คุณเป็นทหารผ่านศึก แม้แต่คุณผมก็ทำร้ายเหมือนกัน”
บุริศร์ไม่สนใจเกี่ยวกับสถานะของคุณท่านพรโสภณเลยสักนิด
คุณท่านพรโสภณโกรธจนตัวสั่นไปหมด
“ได้ แม้แต่ฉันก็ทำร้ายเหรอ? อวดดีจริงๆ ไหนลองทำร้ายฉันให้ดูหน่อยสิ! ฉันไม่เชื่อว่าฉันเป็นทหารมาทั้งชีวิต ฉันจะป้องกันแกไม่ได้”
คุณท่านพรโสภณยืนขึ้นมาทันทีด้วยความโกรธ เดินมาหาบุริศร์
บุริศร์โยนเสื้อคลุมเขาอย่างชัดเจน และเผชิญหน้าการโจมตีของคุณท่านพรโสภณทันที
ทั้งสองสู้กันไปมา ทุกคนมองจนตาลาย ถึงแม้คุณท่านพรโสภณจะอายุมากแล้ว แต่ทักษะฝีมือแข็งแรง ไม่แพ้คนหนุ่มสาวเลยสักนิด
บุริศร์มีความสามารถแข็งแกร่ง ต่อหน้าคุณท่านพรโสภณก็ค่อนข้างสูสี
เมื่อทุกคนเฝ้าดูกันอย่างอัศจรรย์ใจ บุริศร์ก็ใช้มือหรือแขนพาดข้ามไปเหนือหัวไหล่ โยนคุณท่านพรโสภณออกไปทันที
“โอ๊ย!”
คุณท่านพรโสภณอย่างไรก็อายุมากแล้ว บุริศร์ทำให้ล้มจนเอวคนแก่แทบหัก
บุริศร์ยังไม่สาแก่ใจ คว้าคอเสื้อคุณท่านพรโสภณทันที ตั้งใจจะใช้มือหรือแขนพาดข้ามไปเหนือหัวไหล่อีกครั้ง แต่คุณท่านพรโสภณมองออกอย่างแยบยล
“เจ้าเด็กแสบ นี่แกจะเอาถึงตายเลยเหรอ?”
“คนที่ไม่เกรงใจกับภรรยาผม ผมต้องเกรงใจคุณด้วยไหม?”
ขณะที่บุริศร์พูดก็ทำร้ายอีกครั้ง
“หยุด!”
ในเวลานี้ ชายคนหนึ่งจับคอนรมน แล้วพาเธอออกมาจากในห้อง
“บุริศร์!”
นรมนมองทุกอย่างด้วยความกังวลเล็กน้อย รู้สึกหัวใจเต้นแรงตึกตัก
บุริศร์ทำคุณตาล้มเหรอ?
และท่าทางนี้ดูตั้งใจจะไม่ปรานีด้วย?
นรมนรู้สึกค่อนข้างหดหู่จริงๆ
เธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรในภายหลัง
เมื่อบุริศร์เห็นนรมน ความเกลียดชังทั้งร่างกายก็หายไป แต่เมื่อเห็นสภาพนรมนในตอนนี้ ความโกรธของเขาก็พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง
“ปล่อยเธอ!”
เขามีแรงอาฆาตสุดขีด แต่ชายคนนั้นกลับไม่แยแส
“ประธานบุริศร์ ผมยอมรับว่าฝีมือคุณดีมาก และผมก็รู้ว่าคนที่คุณพามาในวันนี้ล้วนเป็นพวกชำนาญ เราอาจจะสู้ไม่ได้ แต่ผมเชื่อว่าถึงคุณจะฝีมือดีแค่ไหน คุณก็ไม่เร็วเท่าผม คุณเห็นชัดเจนแล้วว่านิ้วผมอยู่ที่ไหน ถ้าคุณยังไม่เคารพท่านผู้นำของเรา ผมจะหักคอภรรยาคุณ อย่างมากก็ชีวิตแลกชีวิต ไม่เชื่อคุณก็ลองดู”
คำพูดของชายคนนั้นทำให้ดวงตาบุริศร์เย็นยะเยือกขึ้น
“ถ้าแกกล้าทำร้ายเส้นผมเธอแม้แต่นิดเดียว ฉันรับประกันว่าจะทำให้แกเสียใจที่มายังโลกใบนี้”
เห็นบุริศร์โกรธจริงๆ แล้ว นรมนก็มองคุณท่านพรโสภณอย่างของความช่วยเหลือ แววตานั้นชัดเจนมาก ถ้าคุณท่านพรโสภณไม่ออกหน้า นรมนอย่างเธอก็ไม่สนแผนการใหญ่ของเขาแล้ว
ในใจคุณท่านพรโสภณก็หดหู่สุดขีด
ตัวเองโดนทำร้ายจนเอวคนแก่เจ็บปวด ตอนนี้ยังต้องเห็นแก่เจ้าเด็กแสบนี่อีก นี่มันสภาพสังคมอะไรกัน
ที่สำคัญคือเขาไม่เชื่อว่าบุริศร์ไม่รู้ความสัมพันธ์ของตนและนรมน
ทั้งๆ ที่รู้ว่าตนคือคุณตาของเธอ เจ้าเด็กนี่ยังกล้าทำแรงๆ มีอย่างนี้ที่ไหนกัน!
แต่นึกถึงแผนการใหญ่ของตน คุณท่านพรโสภณต้องทนอีกครั้ง
“บุริศร์ ตราบใดที่นายสัญญากับฉันเงื่อนไขเดียว ฉันจะปล่อยนรมนให้กลับไปกับนาย ไม่งั้นเกรงว่าชีวิตนี้ของเธอจะต้องอยู่ตระกูลพรโสภณตลอดไป”
“เงื่อนไขอะไร?”
สายตาบุริศร์จ้องไปยังชายที่จับนรมนไว้ ถ้าดวงตาฆ่าคนได้ เดาว่าชายคนนั้นคงแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้ว
ทันใดนั้นคุณท่านพรโสภณก็พูดขึ้น “โอ๊ย ฉันลืมไป เหมือนตอนที่นรมนมาเมื่อกี้นี้จะเกิดแก๊สในครรภ์ เห็นเลือดด้วย นี่ทำให้ตกใจกลัวอีก ไม่รู้ว่า……เฮ้อ……”
คำพูดเขายังไม่ทันจบ มีดสั้นทางทหารของบุริศร์ก็อยู่ที่คางคุณท่านพรโสภณทันที
