“แม่ของฉันละ? แม่ของฉันอยู่ไหน?”
นรมนปล่อยรีบออกมาจากบุริศร์อย่างกังวล วิ่งตรงเข้าไปในห้อง
“อย่าวิ่ง นรมน ช้าหน่อย”
บุริศร์มองพลางอกสั่นขวัญหาย เดินตามเธอเข้าไปข้างใน
นรมนมองไปรอบๆ แต่ไม่พบคิม ทันใดก็ร้องไห้ออกมา
“แม่ฉันไม่ต้องการฉันแล้วใช่ไหม? ไม่อยากพบฉันแล้วใช่ไหม? ฉันก็รู้ เธออยู่นี่รอฉัน บอกเจอฉัน แต่เพราะคุณปู่โทรมาหาเธอ เพราะเธอเป็นทหาร เป็นนักการทูต เธอมีหน้าที่ของเธอ ดังนั้นจึงค่อยรอฉันที่นี่ ไม่ใช่รอฉัน แต่รอเทย่า เลยถือโอกาสเจอฉัน ตอนนี้เทย่าต้องโทษแล้ว เธอจะหลบไปอีกใช่ไหม? ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?”
นรมนร้องไห้อย่างห้ามไม่อยู่
บุริศร์ปวดใจอย่างมาก
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แม่อาจจะมีเรื่องอื่นให้ทำ ไม่สามารถผละตัวออกมาได้ อย่าคิดมากเลยนะ”
“ต้องเป็นอย่างนี้ คุณปู่บอก เธอเป็นเหมือนคนที่มองหาสถานที่ที่ไม่มีใครรู้จักและรอความตายด้วยตัวเอง เธอไม่คิดว่าฉันเป็นลูกสาว!”
ตอนนี้นรมนไร้เหตุผลเหมือนเด็กมาก
บุริศร์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่ไม่รู้ว่าจะปลอบโยนเธออย่างไร
เมื่อนรมนร้องไห้อย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ เสียงของคิมก็ดังมาจากด้านหลัง
“อะไรกัน? บุริศร์ นี่คุณรังแกเธอหรือ?”
บุริศร์ยิ้มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อนรมนได้ยินเสียงของคิม ก็รีบหันกลับไปอย่างเร็ว
“แม่คะ ยังไม่ไปเหรอคะ”
“จะให้ไปไหน? แม่ต้องคุยกับหัวหน้าทีมที่มาที่นี่ นี่มันอะไรกัน?”
“แม่ไม่ไปก็ดีมากแล้ว หนูคิดว่าแม่ไม่ต้องการหนูแล้ว”
นรมนเข้าไปกอดคิม
คิมนิ่งไปนิด คล้ายกับเข้าใจว่าเธอร้องไห้ทำไม ก่อนจะยิ้มออกมา “เด็กคนนี้นี่ ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นเด็กน้อยของแม่ ทำไมขี้แยนัก หือ?”
“ไม่ว่าหนูจะมีลูกกี่คนแล้ว ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ แม่อยู่ที่ หนูก็เป็นเด็กน้อยตลอดไป หนูมีสิทธิ์ที่จะงอแงนะคะ”
นรมนกอดคิมแน่น กลัวว่าเธอจะจากไปอีก
บุริศร์ส่ายหัวและพูดว่า “แม่ พวกคุณคุยกันเถอะ ผมจะออกไปดู ฐานะของเทย่านั่นพิเศษ คาดว่าคุณท่านพรโสภณจะให้คนมารับในไม่ช้านี้”
คิมนิ่งไปนิด มีบางอย่างไม่ค่อยธรรมชาติ
“เขาก็มาหรือ? อายุปูนนั่นแล้ว จะมาทำไม อีกอย่าง เขาไม่ใช่ว่าเกษียณแล้วหรือ? เรื่องนี้ให้คนทำก็ดีแล้ว”
นรมนได้ยินสิ่งที่ไม่เป็นธรรมชาติในคำพูดของคิม ก่อนจะเงยหน้าแล้วพูดขึ้นมาว่า “แม่ ยังไม่ให้อภัยคุณตาอีกหรือ?”
“พูดอะไรนะ?”
คิมพูดอย่างไม่สบอารมณ์
นรมนยิ้มและพูดว่า “หนูเคยได้ยินคุณตาพูดว่า ทีแรกเป็นเขาที่แยกพ่อและแม่ออกจากกัน แต่เรื่องบางเรื่องก็เป็นพรหมลิขิต แม่และคุณตาโกรธกันมาหลายปีแล้ว ไม่เหนื่อยหรือคะ? คุณตาก็อายุมากแล้ว อยู่บ้านคนเดียวอย่างโดดเดี่ยว เขาคิดถึง ห้องของแม่สะอาดมาก ดูเหมือนจะมีคนมาทำความสะอาดบ่อยๆ แม่ขา คุณตากับแม่นี่ช่างดื้อรั้นจริง ไม่มีใครยอมให้กัน จนเสียเวลามาหลายปีแล้ว ตอนนี้ต่างคนก็ต่างแก่ตัว ทำไมต่างยืนกรานและไม่อ่อนข้อให้กัน? ถึงอย่างไรหนูก็ชอบคุณตาอยู่ดี”
เมื่อนรมนพูดอย่างนั้น ดวงตาของคิมก็แสบร้อนขึ้นมา
“ลูกไม่โทษเขา?”
“โทษเขาทำไมคะ?”
นรมนสงสัยเล็กน้อย
คิมกัดริมฝีปากล่าง ก่อนพูด “โทษที่เขาแยกลูกกับพ่อของลูก มิฉะนั้น บางทีตอนนี้เราอาจเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์และมีความสุข”
ในที่สุด นรมนก็รู้ว่าหัวใจของคิมอยู่ที่ไหน
เธอจับมือคิมและพูดเสียงอ่อนโยนว่า “แม่ขา ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีคุณตา หนูคิดว่าพ่อของหนูไม่สามารถเดินมาถึงตรงนี้กับแม่ตรงนี้ได้ แม่เป็นแค่เด็กผู้หญิงที่อ่อนแอในตอนแรก และเขาต้องแบกรับภาระหน้าที่ของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เขาต้องไปสนามรบ ต้องรักษาปกปักบ้านเมือง เลยไม่อยากให้แม่เสียเวลา บางทีคุณตาอาจจะให้ข้ออ้างในการที่เขาเลิกรากับแม่อย่างหนักแน่น แต่แม่ไม่สามารถพูดได้ว่าใจพ่อของหนูไม่มีวิธีการนี้อยู่ เขารักแม่ ไม่อยากให้แม่วิตกกังวลกับเขาเขาอยากให้บ้านที่สงบร่มเย็นกับแม่ การเลิกราเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณตา อีกอย่าง ถึงแม้พวกพ่อแม่จะเลิกรากันไป ถึงแม่พ่อของหนูกับแม่จะแต่งงานกัน แล้วมันอย่างไรคะ? พ่อหนูจะไม่สละชีพเพื่อชาติหรือ? จะทำไหม?”
คิมพูดไม่ออกเมื่อถูกถาม
นรมนรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดกระแทกใจคิม
เธอดึงคิมมานั่งบนเก้าอี้ ก่อนพูดต่อ “คุณตาไม่ผิด คุณตารักแม่ เขาอยากจะให้สิ่งที่ดีที่สุดกับแม่ เพราะประสบการณ์ส่วนตัวของเขาเอง แม่มีชีวิตครอบครัวและชีวิตตัวเองที่ไม่สมบูรณ์ แม้กระทั่งการของคุณยายก็ไม่สามารถมาดูได้ คุณตารู้สึกเป็นหนี้แม่ ไม่ต้องการให้ชีวิตแม่เป็นเหมือนเขา เขามีแม่เป็นลูกสาวคนเดียวนี่นา ไม่รักแม่แล้วจะให้รักใครคะ? ครั้งนี้ที่คุณตามานี่ บางทีอาจจะไม่ใช่เพราะเรื่องของเทย่าทั้งหมด เขาต้องการพาแม่กลับบ้านเป็นหลักก็ได้”
คิมนิ่งไปนิด
“บ้าน?”
“ใช่ค่ะ บ้าน บ้านคือที่ที่มีความรัก บ้านคือที่ที่มีญาติพี่น้อง เพราะมีแม่อยู่ คุณตาเลยรู้สึกว่าเขตทหารเป็นบ้านของเขา และหนูเพราะว่ามีแม่อยู่ หนูถึงรู้สึกว่าที่ที่มีแม่อยู่คือบ้านเกิดของหนู แม่ขา ไม่ว่าจะเพื่อคุณตาหรือเพื่อหนู แม่กลับบ้านกับพวกเราได้ไหม? เราร่วมมืออย่างจริงจังกับการรักษา แม้เพียงจะพยายามช่วงชิงเวลามาเพียงแค่วันเดียวก็พอใจแล้ว ให้เพียงหนูได้แทนคุณของแม่ ได้ไหมคะ?”
นรมนพูดอย่างจริงใจซื่อสัตย์ มากจนคิมไม่สามารถปฏิเสธได้ชั่วขณะหนึ่ง
นี่คือที่ที่เธอไม่ต้องการเผชิญหน้ากับนรมน
เพราะเธอรู้ดี ลึกๆ ในใจเธอ เธอช่างโดดเดี่ยวและโลภมาก เธอต้องการให้ลูกอยู่เป็นเพื่อนเธอ แต่เธอรู้สึกว่าคุณสมบัติของตัวเอง ตัวเองไม่คู่ควร
เมื่อเห็นนรมนเป็นเช่นนี้ ในที่สุดน้ำตาของคิมก็ไหลเอ่อออกมา
“โอเค หนูพูดอะไรแม่จะฟังหนู”
“แม่คือดีที่สุดเลยค่ะ”
นรมนกอดคิมอย่างมีความสุข
นี่เป็นครั้งแรกที่คิมรู้สึกถึงอารมณ์ที่จริงใจระหว่างแม่และลูกสาว
เมื่อก่อนตอนอยู่กับบนรมน เธอรู้สึกผิดเสมอ เธอรู้สึกเสมอว่านรมนไม่ได้อยู่กับตัวเองแล้วอุ่นใจ เธอคิดว่านรมนไม่ชอบเธอที่จะอยู่ข้างเธอและไม่ชอบชีวิตที่มีเธอ ดังนั้นเธอจึงจากไป
เพราะว่านรมนยังคงมีความรักจากพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน เธอรู้สึกว่าแม้ว่าเธอจะไม่ได้อยู่เคียงข้างนรมนอีก นรมนคงไม่รู้สึกอะไร อย่างไรเธอก็หายไปจากชีวิตนรมนมานานกว่า 20 ปีแล้ว
แต่เมื่อกี้ ตอนนี้ เธอเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่านรมนรักเธอ และนรมนต้องการเธอ
ความรู้สึกที่ถูกต้องการนี้ ทำให้คิมรู้สึกควรค่ากับการมีชีวิตอยู่
เธอต้องการกลับไปหาพ่อของเธอเพื่อเติมเต็มความกตัญญูกตเวที อยู่กับลูกสาวของเธอ ดูนรมนตั้งครรภ์และให้กำเนิดลูก และเฝ้าดูลูกๆ เติบโตขึ้นอย่างแข็งแรง
จู่ๆ เธอรู้สึกว่าเธอมีเวลาน้อยเกินไป
ชีวิตก่อนหน้านี้ใช้อย่างสูญเปล่า ตอนนี้อยากจะทำอะไร กลับพบว่าเหลือเวลาไม่มากแล้ว
โชคดี เธอยังมีโอกาสช่วยชีวิต ยังมีเวลาอบรมอารมณ์ของพวกเด็กๆ ทันใดคิมก็ปลดปล่อยปมในใจของเธอ ทุกเรื่องกลายเป็นผ่อนคลาย
นรมนเห็นเธอดีใจ ตัวเธอเองก็ดีใจ
ตอนนี้ มิลินก็เข้ามาเคาะประตู ก่อนพูด “เรื่องของพวกคุณจบแล้วหรือยัง?”
“อาจจะยังต้องล้อมจับ แต่เรื่องทั้งหมดนี่ไม่ใช่เรื่องของพวกเรา มีคนของทหารอยู่นี่? อดใจรอไม่ไหวที่จะได้เห็นกิจจาเร็ว ๆ นี้?”
นรมนรู้ว่าเธอรับปากมิลินอะไรเอาไว้
ส่วนก่อนหน้าที่มิลินไม่อยากเห็นตัวเอง นรมนก็ไม่ต้องการถามอีกแล้ว
บางครั้ง ให้ชีวิตคนยากที่จะยุ่งเหยิงค่อนข้างดี แค่ตอนนี้มิลินอยากจะอยู่กับพวกเขาก็โอเคแล้ว
มิลินมองไปที่นรมน และกระซิบ “ออกมาหน่อย ฉันมีอะไรพูดกับเธอ”
“โอเค”
นรมนมองไปที่คิม คิมแสดงออกว่าตัวเองโอเค เธอจึงค่อยก้าวขาออกจากห้องไป
ปาณีถูกส่งเข้าไปที่ห้องโดยมิลิน และไม่ได้รับอนุญาตให้ลุกจากเตียงสั่งซ้ำแล้วซ้ำอีก ต้องพักผ่อนเป็นเวลากว่าหนึ่งสัปดาห์ นภดลและบุริศร์ออกไปแล้ว ก็ไม่รู้จะทำอะไร
มิลินพานรมนไปที่ห้องของตัวเอง และปิดประตูลง ทำให้นรมนเครียดเล็กน้อย
“จะทำอะไร? อารมณ์นี้ ท่าทางนี้ มาดนี้ราวกับจะทำอะไรฉัน”
นรมนหัวเราะฮาฮาพลางพูด
มิลินมองมาที่เธอและทันใดนั้นก็พูดว่า “ฉันรู้คุณมาหาฉัน คงจะอยากรู้แน่ว่าฉัตรยาตายได้อย่างไร?”
นรมนนิ่งไปพลัน
เธอวางแผนที่จะถามในภายหลัง หรือไม่ก็เธอจะถามอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ รอจนกว่าอารมณ์ของมิลินจะคงที่ เธอไม่ได้คาดว่ามิลินจะเอ่ยขึ้นมาเอง
ใบหน้าของนรมนเริ่มจริงจัง
“ใช่ ฉัตรยาเป็นเพื่อนของฉัน นภดลก็เป็นเพื่อนของฉัน ฉันต้องการรู้ว่าฉัตรยาตายได้อย่างไร”
มิลินมองไปที่นรมน ก่อนจะกล่าวออกมา “ทางที่ดีเธออย่าให้นภดลรู้เลยว่าฉัตรยาตายได้อย่างไร”
“ทำไมละ?”
นรมนประหลาดใจเล็กน้อย
มิลินหันกลับมา ก่อนพูดเสียงต่ำ “ฉัตรยาถูกยาพิษเป็นความตั้งใจของเธอเอง”
“หมายความว่าไง?”
นรมนรู้สึกประหลาดใจมาก คิดไม่ออกว่าทำไมจุดจบถึงเป็นอย่างนี้
มิลินมองไปที่นรมน “สิ่งที่ฉัตรยาทำทั้งหมดก็เพื่อนภดล”
“เกิดอะไรขึ้นกับนภดล?”
“สารแยกสังเคราะห์ด้วยไฟฟ้าในร่างกายของนภดลมีปัญหา ดูเหมือนพิษเรื้อรังออกมาจากครรภ์ค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในอวัยวะภายในของเขา ดร.ฐานทัตตรวจสอบปัญหานี้ พูดทั่วๆไปว่า ผู้ทดลองเช่น นภดลนี้มีชีวิตอยู่ได้สั้น หรือมีเพียงไม่กี่คนที่มีชีวิตอยู่จนถึงอายุสามสิบปี ร่างกายของนภดลมีปัญหาเมื่อปลายปีที่แล้ว แต่ชั้นแรกของเขาพัง และเขาจำอะไรไม่ได้มากมายแล้ว ”
เมื่อได้ยินสิ่งที่มิมิลนพูด นรมนดูเหมือนจะเดาและคิดอะไรบางอย่างได้
“ฉัตรยาทำเพื่อนภดล?”
“ใช่ ฉัตรยาเป็นลมกระทันหัน ไม่ใช่เพราะปัญหาทางกายภาพ แต่เพราะเธอกำลังเพาะเลี้ยงแอนติบอดี แอนติบอดีที่สามารถบรรเทาสารพิษในร่างกายของนภดล แต่แอนติบอดีนี้ต้องได้รับการทดลอง ฉัตรยาทดลองด้วยตัวเอง แต่เธอคำนวณผิดไปหนึ่งข้อ นั่นคือเธอเป็นคนปกติ แต่นภดลไม่ใช่ แอนติบอดีที่พัฒนามาจากเลือดของนภดล หลังจากฉีดเข้าสู่ร่างกายจะผลิตสารพิษเท่านั้น แต่ฉัตรยาไม่กล้าบอกให้นภดลรู้ ดังนั้นเธอเลยเก็บไว้คนเดียว ฉีดเข้าไป จนกระทั่งเธอฉีดไม่ไหว หลังจากที่เป็นลมกระทันหันไป นภดลก็พบฉัน ฉันค้นพบความลับของเธอ เธอขอร้องฉันอย่างขมขื่นไม่ยอมให้ฉันบอกนภดลว่าเธอกำลังจะตาย ในเวลานั่นเธอเกือบจะไม่ไหวแล้ว ในเวลานั้น ฉัตรยาวางแผนที่จะปล่อยให้ดร.ฐานทัตฆ่าเธอ นำเธอเปลี่ยนให้แต่งงานกับรเมศแทน ฉัตรยาใช้โอกาสนี้ ดื่มยาที่เรณุกานำมาให้ นำทุกอย่างผลักดันเข้าสู่ร่างกายเรณุกา จริงๆแล้วเพื่อไม่ให้ภดลสงสัยว่าทำไม ให้นภดลมีชีวิตที่ดีต่อไป”
คำพูดของมิลิน ทำให้นรมนตกตะลึงนิ่งงันในทันที
ความจริงเป็นเช่นนี้หรือ?
