“แย่แล้ว คนของพวกมันอาจจะรู้แล้ว”
คำพูดนภดลทำให้ปาณีรีบบังคับยกบั้นท้ายขึ้น พูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “เรารีบไปกันเถอะ คุณนาย ฉันไม่เป็นอะไร”
“ไม่เป็นอะไรจริงๆ นะ?”
นรมนไม่อยากให้ปาณีได้รับบาดเจ็บอะไร
“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ”
เห็นปาณีกระโดดสองที นรมนก็วางใจ
“ไป!”
เธอกับปาณีขึ้นรถ นภดลรีบขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานนัก มีความโกลาหลเกิดขึ้นละแวกร้านเคเอฟซี แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของนรมน
รถขับออกมาไกลมากแล้ว ปาณีรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ขยับบั้นท้ายซ้ายขวา เหตุการณ์นี้นรมนเห็นมันทันที
“เจ็บใช่ไหม?”
“เปล่าค่ะ ฉัน……”
คำพูดปาณียังไม่ทันจบ ก็ทำเสียงคร่ำครวญอุดอู้ เหมือนว่าจะเจ็บปวดมาก
“นภดล ไปโรงพยาบาล”
นรมนเพิ่งพูด นภดลก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“คุณนาย ไปโรงพยาบาลคนเยอะมาก ถ้าเทย่าฉวยโอกาสหนี……”
“ใช่ๆๆ ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันทนได้ค่ะ”
ถึงปาณีจะพูดแบบนี้ แต่บนใบหน้ามีเหงื่อไหล
นรมนรู้ เธอต้องล้มเจ็บตรงไหนสักแห่ง
มองเทย่าข้างๆ ที่ยังสลบอยู่ นรมนก็ตัดสินใจทันที
“นภดล ขับรถไปที่สถานีตำรวจก่อน”
คำพูดนรมนทำให้นภดลพยักหน้า
คนกลุ่มหนึ่งขับรถไปละแวกสถานีตำรวจ นรมนเห็นรอบๆ มีรถสองสามคันที่ดูผิดปกติอย่างมาก ก็รีบพูดขึ้น “อย่าจอด ขับไปข้างหน้าเลย”
“ไม่ได้จะไปสถานีตำรวจเหรอ?”
นภดลค่อนข้างสงสัย
นรมนพูดเสียงทุ้ม “นายเห็นรถข้างๆ ไหม ในรถมีคน ถึงจะหลบได้ดีมาก แต่ก้นกรองบุหรี่ที่ทางเข้ารถคนขับยังคงไหม้อยู่ แสดงว่าพวกเขานั่งอยู่ในรถ คนปกติจะนั่งหน้าโรงพักเหรอ? เดาว่าคงมารอพวกเราแหละ”
นภดลตกตะลึงเล็กน้อย มองดีๆ แล้วเป็นอย่างนี้จริงๆ ด้วย
ในขณะนี้ เทย่าก็ตื่นขึ้น
เธอดิ้นรนอย่างคลุมเครือ รีบอยากจะเอ่ยปาก แต่ถูกนรมนทำร้ายจนสลบอีกครั้ง
ปาณีเห็นทักษะฝีมือที่คล่องแคล่วของนรมน ก็ชะงักอย่างอดไม่ได้ มองไม่ออกว่านรมนที่อ่อนแอกลับมีทักษะฝีมือที่ดีแบบนี้
“อดทนอีกหน่อย บางทีเราอาจจะไปส่งเธอที่โรงพยาบาลก่อน”
คำพูดนรมนทำให้ปาณีส่ายหน้า
“ในเมื่อในนี้มีคนรอเราอยู่ ใครจะไปรู้ว่าในโรงพยาบาลไม่มีล่ะคะ?”
ประโยคนี้ทำให้นรมนชะงัก
จริงด้วย
ตัวตนของเทย่าไม่ธรรมดา ถึงเธอจะไม่รู้ว่าทำไมคนเหล่านั้นถึงเชื่อฟังเทย่า แต่นรมนไม่กล้าเสี่ยงอันตราย
บุริศร์และคุณท่านพรโสภณจัดเกมยิ่งใหญ่ขนาดนั้นก็เพื่อเทย่า เธอไม่สามารถทำลายเกมพวกเขาได้
นรมนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี
และในขณะนี้ โตษินก็โทรมา
“คุณหนู คุณอยู่ที่ไหน? พวกคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
นรมนโล่งใจทันที
“เราไม่เป็นอะไร ลงจอดอย่างปลอดภัย และเทย่าก็ถูกมัดไว้แล้ว นายอยู่ที่ไหน?”
“เดี๋ยวผมไป เพิ่งถึงสนามบิน”
โตษินอาจจะนั่งเที่ยวบินที่เร็วที่สุดมา
“ฉันเห็นนายถูกคนจับตัวไป ตอนนั้นฉันไม่มีทางช่วยนายได้ กลัวแหวกหญ้าให้งูตื่น นายหนีออกมาได้ยังไง?”
“ประธานบุริศร์ช่วยชีวิตผมเอาไว้”
โตษินพูดเสียงทุ้ม “ประธานบุริศร์ปล่อยเรณุกาตามเจตนาของท่านผู้นำ หลังจากเรณุกาออกมาแล้วก็ติดต่อเทย่า ตอนนั้นประธานบุริศร์กับคุณท่านพรโสภณก็อึ้งกันหมด ยังไงก็คิดไม่ถึงว่าคนคนนั้นจะเป็นเทย่าจริงๆ เขาอยากตามมา แต่กลัวว่าเทย่ารู้แล้วจะทำร้ายคุณ เขายิ่งเป็นห่วงว่าคุณจะถูกเธอหลอกใช้และทำร้ายเพราะความสัมพันธ์ทางครอบครัว ระหว่างทางนี้ประธานบุริศร์อกสั่นขวัญหาย แต่ไม่กล้าขยับทำอะไร หลังจากเห็นผมโดนคนของพวกมันลักพาตัวไปถึงได้ลงมือ นี่เดาว่าประธานบุริศร์กังวลเรื่องความปลอดภัยของคุณถึงไม่กล้าทำ”
ได้ยินโตษินพูดแบบนี้ นรมนก็โล่งใจทันที
“เขาสบายดีไหม?”
“ประธานบุริศร์ไม่เป็นอะไรครับ”
นรมนพยักหน้า พูดเสียงทุ้ม “นายส่งที่อยู่แม่ฉันมาให้ฉันหน่อย ฉันจะไปบ้านเธอ”
โตษินตกตะลึงทันที
“คุณหนู คุณอาจจะไม่มาเจอคุณหรอกครับ”
“ส่งที่อยู่มาให้ฉัน จะเจอไม่เจอฉันไปแล้วถึงจะรู้”
นรมนมีท่าทีเด็ดเดี่ยว โตษินก็ไม่ได้ห้ามอีก ส่งที่อยู่ให้เธอทันที
นรมนเอาที่อยู่ในนภดล “ไปตามที่อยู่นี้ ปาณี เธอทนอีกหน่อยนะ”
“ค่ะ”
รถขับมาถึงตำแหน่งสถานที่อย่างรวดเร็ว
นรมนเห็นที่นี่ ก็อยากร้องไห้อย่างอดไม่ได้
ครั้งหนึ่งเธอเคยไล่ตามมิลินมาที่นี่ แต่ไล่ตามไม่เจอ ถ้าตอนนั้นเธอลงลึกอีกสักนิด ก็จะได้เจอแม่เร็วกว่านี้หรือเปล่า?
ดวงตานรมนเปียกชื้นเล็กน้อย
“พวกคุณรออยู่ที่นี่ ฉันจะเข้าไปดูสักหน่อย นภดล ดูเทย่าดีๆ”
“ครับ”
นภดลดับเครื่องยนต์
หลังจากนรมนลงรถ ก็หยุดฝีเท้าที่ทางเข้าประตูบ้านพัก
มองจากผิวเผิน ที่นี่ก็ธรรมดามาก แต่นรมนรู้ว่าคนที่อาศัยที่นี่เป็นญาติของเธอ เป็นแม่ของเธอ
นรมนรู้สึกยิ่งใกล้บ้านเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกสงบใจน้อยลง แต่ก็ยังหายใจเข้าลึกๆ ยกมือขึ้นเคาะประตู
“ใครน่ะ?”
เสียงคุ้นเคยของมิลินดังขึ้น ทำให้นรมนตื่นเต้นเป็นพิเศษ
เสียง “เอี๊ยด” ดังขึ้น มิลินเปิดประตู เมื่อเห็นนรมน ทั้งร่างก็ตกตะลึง เธอต้องการปิดประตูโดยไม่รู้ตัว แต่นรมนยื่นขาออกไปขวางในประตู ถ้ามิลินปิดประตู ก็จะหนีบเท้านรมน
“นี่คุณทำอะไร?”
มิลินขมวดคิ้วเข้าด้วยกันแน่น
“ฉันอยากเจอแม่ฉัน”
นรมนพูดตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม
แต่มิลินพูดเสียงเย็นชา “ไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดอะไร รีบออกไปซะ ฉันจะปิดประตู ไม่งั้นทำคุณเจ็บฉันก็ไม่สน”
“งั้นคุณก็ตัดเท้าฉันไปเลย”
การกระทำของนรมนทำให้มิลินโกรธแทบตาย
“คุณนายบุริศร์ คุณทำแบบนี้มันหมายความว่ายังไง? ตอนที่ฉันไปตามหาคุณที่เมืองB คุณพูดชัดเจนมาก ว่าคุณจะไม่เดินใกล้ฉันมากเกินไป ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น? มาทำตัวอันธพาลที่บ้านฉันเหรอ?”
“ไม่ว่าคุณจะพูดยังไง ฉันก็ยังคำเดิม ฉันอยากเจอแม่ฉัน คุณอย่าเพิ่งรีบปฏิเสธฉัน ฟังฉันพูดให้จบก่อน บนรถฉันมีผู้ป่วย ต้องการให้คุณรักษา แล้วก็มีอีกคนหนึ่ง แม่ฉันอาจจะเจอเธอ”
นรมนพูดเยอะมากเท่าไร มิลินก็ขมวดคิ้วมากเท่านั้น
“คุณนายบุริศร์ มีคำว่าได้คืบเอาศอก คุณน่าจะรู้จักใช่ไหม?”
“ใช่ ฉันรู้ แต่ฉันมีความสามารถในการได้คืบเอาศอก”
นรมนยิ้มค่อนข้างร้ายกาจ ทำให้มิลินเห็นแล้วขัดตาเป็นพิเศษ
“ตอนนี้เธอกลายเป็นคนอันธพาลแบบนี้ได้ยังไง?”
“ไม่มีทางเลือก คนเราต้องรู้จักยืดหยุ่น และฉันก็ท้องด้วย ข่าวดีนี้ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องบอกแม่ฉัน คุณรีบให้ฉันเข้าไปเถอะ”
“ไม่ได้!”
“มิลิน คุณคงไม่อยากให้ฉันเรียกกิจจามาให้คุณเปิดประตูหรอกใช่ไหม?”
ประโยคนี้ของนรมนราวกับกระทบจุดอ่อนมิลิน ทั้งร่างเธอตกตะลึงสักพัก จากนั้นก็พูดอย่างเย็นชา “คนน่ารังเกียจ”
“ฉันไม่ได้บอกว่าฉันเป็นคนประเสริฐนี่หน่า ขอบคุณนะ!”
นรมนเปิดประตูทันที แต่ได้ยินมิลินพูดขึ้น “ฉันให้คุณเข้าไปได้ แต่เธอจะมาพบคุณหรือไม่ฉันไม่รู้นะ”
ประโยคนี้ทำให้นรมนชะงักฝีเท้า
มิลินพูดต่อ “คุณมาหาเราที่นี่ได้ เชื่อว่าคุณท่านพรโสภณคงบอกคุณทุกอย่างแล้ว ในเมื่อคุณรู้ทุกอย่าง คุณคิดว่าเธอจะมาเจอคุณไหม? คุณไม่ได้มาเสียเที่ยวเหรอ?”
“ไม่หรอก”
สองมือนรมนกำแน่น จากนั้นก็เดินเข้าไปด้านใน
มองจากไกลๆ เธอเห็นคิมนั่งที่ระเบียง ร่างผอมบางนั้นทำให้จมูกเธอแสบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“แม่”
นรมนไม่กล้าตะโกนเสียงดังเกินไป กลัวทำให้คิมตกใจ แต่คิมไม่รู้ว่าไม่ได้ยินหรืออะไร ไม่มีการตอบสนองใดๆ เลย
เธอเดินเข้าไปช้าๆ ถึงพบว่าคิมหลับไปแล้ว
เมื่อมองคิมใกล้ๆ น้ำตานรมนก็ไหลออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจในที่สุด
เบ้าตาเธอจมเข้าไป สีหน้ายิ่งซีดไม่มีสีเลือดใดๆ และผมเธอก็ร่วงหมดแล้ว ตอนนี้ใส่หมวกหลวมๆ แต่มันไม่สามารถปิดกั้นสภาพอาการป่วยของเธอได้
ร่างเดิมคิมไม่ได้อ้วน ตอนนี้โดยพื้นฐานแล้วสามารถใช้คำว่าหนังหุ้มกระดูกมาบรรยายได้
นรมนยังจำได้ว่าตอนที่เธอจากมายังกระฉับกระเฉงอยู่เลย ทำไมไม่เจอแค่ไม่กี่เดือน กลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ?
“แม่”
ทันใดนั้นนรมนก็สะอึกสะอื้น
เธอคุกเข่าต่อหน้าคิม จับมือหล่อนไว้แน่น
มือเธอเย็นมาก มันหนาวมาก
น้ำตานรมนร่วงบนหลังมือคิม ทันใดนั้นคิมก็ลืมตา
เมื่อเธอเห็นนรมน ก็คิดว่าตัวเองกำลังฝัน
“นรมน?”
“แม่ แม่ตื่นแล้วเหรอ? แม่เป็นยังไงบ้าง? รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”
นรมนรีบถาม ความกังวลในดวงตาทำให้คิมตอบสนองอย่างรวดเร็ว
“ลูกมาได้ยังไง? ลูก……”
“แม่ แม่ไม่ต้องปิดบัง ฉันรู้หมดแล้ว ฉันเจอคุณตาแล้วด้วย ฉันมาหาแม่โดยเฉพาะเลย! แม่ แม่กลับไปกับฉันได้ไหม?”
นรมนร้องไห้จนแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ
สิ่งที่คิมไม่อยากเห็นมากที่สุดคือฉากนี้ ทั้งชีวิตนี้ของเธอไม่ได้ทำอะไรเพื่อนรมนเลย มีสิทธิอะไรมาให้ลูกสาวดูแลตัวเอง มาเสียใจรู้สึกแย่ตอนที่ป่วยหนักล่ะ?
“คุณตาของลูกคนนี้น่ะ เอาแต่ใจมาทั้งชีวิต แก่แล้ว ทำไมยังพูดมากปากพล่อยเหมือนผู้หญิงอีก?”
คิมถอนหายใจ อยากชักมือตัวเองกลับมาแต่ก็ทำไม่ได้
นรมนร้องไห้ขณะพูดขึ้น “แม่ แม่ทำแบบนี้ได้ยังไง? แม่ป่วยจนกลายเป็นแบบนี้แล้ว? ทำไมไม่บอกฉัน? แม่ตั้งใจจะตายเงียบๆ คนเดียวแบบนี้ แล้วทำให้ฉันรู้สึกผิดเสียใจไปตลอดชีวิตเหรอ? แม่ทำแบบนี้ได้ยังไง? แม่ทิ้งฉันไปตั้งแต่เล็ก ไม่สนใจฉัน ตอนนี้แม่กลับมาแล้ว ในวาระสุดท้ายของชีวิตแม่ ไม่คิดว่าแม่จะอยากทอดทิ้งฉันอีก ทั้งชีวิตนี้ของแม่นอกจากทอดทิ้งฉันแล้วแม่ยังทำอะไรได้อีก?”
ได้ยินคำร้องทุกข์ของนรมน ดวงตาคิมก็เปียกชื้น
“แม่แค่ไม่อยากให้ลูกเห็นสภาพแม่ในตอนนี้ แม่ในตอนนี้มีสภาพน่าเกลียดมาก มีชีวิตอยู่ก็สิ้นเปลืองอากาศ แม่คิดจะหาที่ที่ไม่มีใครเพื่อตาย แต่คุณตาของลูกน่ารำคาญมาก”
“แม่ แม่พูดอะไรน่ะ? ถ้าแม่ตาย ฉันจะทำยังไง? แม่ติดหนี้ความรักในครอบครัวกับฉันในชีวิตนี้จะคืนยังไง? ตอนนี้ฉันท้อง จะเป็นแม่อีกครั้งแล้ว แม่ทนทำให้ฉันเสียใจได้ยังไง?”
นรมนรู้ว่าอะไรที่สามารถสะกิดจุดคิมได้ ร้องไห้ขณะพูดออกมาทำให้คิมตกใจสะดุ้งทันที
“ว่าไงนะ? ลูกท้องเหรอ? แล้วลูกยังจะคุกเข่าอีก? รีบลุกขึ้นมา!”
คิมรีบดึงนรมน แต่นรมนดึงมือเธอแล้วพูดขึ้น “แม่ มีเรื่องที่แม่ต้องสัญญากับฉัน ไม่งั้นฉันจะไม่ลุกขึ้น”
