“เป็นอะไรไปคะ? เกิดอะไรขึ้น?”
นรมนอดไม่ได้ที่จะถาม เมื่อใบหน้าของบุริศร์ไม่ค่อยดีนัก
บุริศร์ยิ้มอย่างรวดเร็ว ก่อนพูดว่า “ไม่มีอะไรครับ คุณอยู่กับคุณตาและคุณปู่เถอะ เดี๋ยวผมไปก่อน”
“ค่ะ”
นรมนพยักหน้า
ในเมื่อบุริศร์ไม่พูดอะไร นรมนรู้สึกว่าตัวเขาเองคงสามารถจัดการมันได้ดี
เมื่อเห็นว่าบุริศร์ไปแล้ว คุณท่านพรโสภณจึงพ่นลมหายใจ ก่อนพูด “เด็กหนุ่มนี่ตอนที่อยู่ในเขตทหารตอนแรกหัวแหลมมาก ทำไมเมื่อมาอยู่ในมือหนู ถึงเชื่องราวกับแกะตัวน้อย ไม่ชินเลยจริงๆ”
คิมไอก่อนพูด “พ่อคะ พูดอะไรกัน? นรมนเป็นหลานสาวของพ่อนะ หวังจะให้บุริศร์เป็นหมาป่ากับหลานสาวพ่อหรือ?”
“ก็จริง ฉันคิดผิดไป”
คุณท่านพรโสภณรีบขอโทษ
นรมนมองออก พวกเขาชอบเธออย่างใจจริง เลยไม่ได้สนใจ
“โอเค หนูไม่ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนพวกเรา ระหว่างทางเหนื่อยแย่เลย รีบไปพักผ่อนเถอะ”
คิมมองไปที่รอยคล้ำใต้ตาของนรมน อย่างเศร้าใจ
“ไม่เหนื่อยค่ะ หนูจะอยู่เป็นเพื่อนเอง”
นรมนทำใจทิ้งพวกเขาไม่ลง พูดตามตรง สถานการณ์ของคิมตอนนี้ ไม่รู้ว่าจะอดทนไปได้นานแค่ไหน นรมนไม่คิดและไม่กล้าจากไป เธอกลัวว่าหากเธอไปแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นกับคิม
คิมรู้ว่านรมนคิดอะไรอยู่ เธอพูดเสียงต่ำ “สบายใจเถอะนะลูก ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับแม่หรอก อย่างน้อยก็จะสบายดีก่อนวันแข่งขันของหนู แม่สัญญา”
“เอาละ แม่ของหนูพูดขนาดนี้แล้ว ไม่มีเรื่องอะไรหรอกนะ อีกอย่าง ที่นี่ไม่ใช่มีมิลินอยู่หรอกหรือ? มิลินจะกลับมาเมื่อไหร่?”
คุณท่านพรโสภณเฝ้าภาวนาให้มิลินอยู่ข้างคิมตลอดเวลา
นรมนรู้ว่ามิลินทำอะไร แต่กลับพูด “น่าจะกลับมาแล้ว ถ้าอย่างนั่นหนูกลับไปพักก่อน”
“ไปที่ไหนหรือ?”
คุณท่านพรโสภณเห็นนรมนกำลังเดินออกไป เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถาม
นรมนพูดอย่างเป็นธรรมชาติ “ห้องของตาที่นี่มีไม่มาก ตอนนี้แม่กลับมาแล้ว ดังนั้นหนูต้องกลับไปบ้านโตเล็ก”
“พูดอะไรน่าตกใจอย่างนั่นกัน ห้องของแม่หนูยังคงเป็นของเธอ แต่ห้องของหนู ตาตกแต่งไว้แล้ว พวกเราขึ้นชั้นสองกันเถอะ”
“ชั้นสอง?”
นรมนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เธอคิดว่าชั้นสองเป็นเพียงทำงานหรืออะไรบางอย่าง เธอไม่เคยเห็นใครขึ้นไปที่นั่นเลย
คิมยิ้มก่อนพูด “ตอนนั่นคนในบ้านเยอะมาก มีแม่ เทย่า ต่างก็อยู่ หนูคิดว่าแค่หนูคนเดียวก็เต็มแล้วเหรอ? แต่เมื่อก่อนแม่อยู่ที่ชั้นสองของบ้าน หลายปีแล้ว ที่คุณพ่อไม่ได้เปิด”
เมื่อคุณท่านพรโสภณได้ยินคิมพูดเช่นนี้ เขาถอนหายใจก่อนพูด “มีบางอย่างที่ปล่อยวางไม่ได้และตอนนี้ก็อยากปล่อยวาง พ่ออายุเท่านี้แล้ว จะสนใจอะไรอีก ฉันได้ให้ใครมาตกแต่งใหม่แล้ว ไม่ต้องห่วง จะไม่มีเงาหรือกลิ่นอายของใครอยู่แน่นอน”
นรมนรู้ดีว่าคุณท่านพรโสภณทำอะไรรวดเร็วเฉียบขาด เธอจึงไม่พูดอะไร ลงมาข้างล่างเพื่อพักผ่อนโดยโตษิน
ห้องนี้ได้รับการตกแต่งใหม่จริงๆ ดูไม่ออกถึงเค้าลางของห้องเก่า แต่เวลาปรับปรุงไม่ควรสั้น
โตษินมองไปยังนรมน ก่อนถาม “คุณหนู พอใจไหมคะ? อันที่จริงเจ้าบ้านตกแต่งเสร็จเมื่อห้าปีที่แล้ว”
“ห้าปีที่แล้ว?”
นรมนแปลกใจเล็กน้อย
โตษินพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ เมื่อตอนคุณหนูแต่งงาน เจ้าบ้านก็เตรียมพร้อมเสร็จแล้ว เดิมทีวางแผนจะไปรับคุณหนู แต่เมื่อคิดไปคิดมา ไม่มีข่าวของคุณหนูใหญ่ เขาไม่รู้ว่าเขาควรอธิบายฐานะของเขาอย่างไร เขาเลยหยุด แต่ภายในปีที่ผ่านมานี้ เจ้าบ้านไม่เคยปล่อยความสนใจจากคุณหนู แต่มันก็มีบางเรื่องที่มันเหนือบ่ากว่าแรงของเขา หวังว่าคุณหนูจะไม่โทษเจ้าบ้านนะคะ”
“จะเป็นไปได้อย่างไร?”
ตอนนี้นรมนหวงแหนความรักอันล้ำค่าของครอบครัว ไม่สนเรื่องในอดีตว่าจะเป็นอย่างไร ไม่ใช่พูดไปทั้งหมด? บ้านไม่ใช่สถานที่แห่งการให้เหตุผล แต่เป็นสถานที่แห่งความรัก ยากที่จะสับสนสักหน่อยก็ดี
โตษินถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่า นรมนไม่ได้ตำหนิ
“ครอบครัวมีผู้หญิงไม่มากนัก เรื่องของคนใช้ เจ้าบ้านไม่เคยว่าจ้างผู้หญิง บางครั้งสาวใช้ก็ทำงานพาร์ทไทม์ด้วย เจ้าบ้านบอกแล้ว ให้คุณหนูวันนี้น้อยใจสักหน่อย พรุ่งนี้ให้ฉันไปหาแม่บ้านมา ตอนนี้พยาบาลของคุณหนูได้รับบาดเจ็บ และต้องหานักโภชนาการมาเพื่อติดตามคุณหนู”
เมื่อได้ยินสิ่งที่ โตษินพูด นรมนก็ส่ายหัวและพูดว่า “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ฉันทำด้วยตัวเองได้ ไม่ต้องวุ่นวายขนาดนั่น บุริศร์ไปหาแล้ว รอให้เขากลับมาค่อยพูดอีกครั้ง”
“โอเค คุณหนู ถ้าอย่างนั่นคุณพักผ่อนก่อน ต้องการอะไรก็เรียกฉันนะคะ ฉันจะไปจัดการเรื่องราวในบ้านชั่วคราว ฉันขอลาไปก่อน”
โตษินออกไปด้วยท่าทางเคารพ
นรมนมองไปยังห้อง ปรับความคุ้นชินกับแสงไฟ จากนั่นจึงนั่งลง
อาจเป็นเพราะสภาพแวดล้อมใหม่ ตอนแรกนรมนง่วงมาก แต่ตอนนี้กลับนอนไม่หลับ
เธอคิดถึงสีหน้าของบุริศร์เมื่อเขาจากไป แม้ว่าเขาจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่นรมนก็ยังกังวลเล็กน้อย
เธอมักจะรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างถูกละเลย แต่เธอคิดไม่ออก
การตั้งครรภ์ทำให้ความสามารถของสมองของผู้หญิงลดลง แถมช่วงนี้เกิดเรื่องหลายอย่าง นรมนยวดขมับของตัวเอง ก่อนจะเปิดโน้ตบุ๊ก
คุณท่านพรโสภณก็ถือเป็นนักเคลื่อนไหว เธอไม่ได้ไปที่ยูนนานและย้ายทรัพย์สินทั้งหมดของเธอไป และเธอไม่รู้ว่าบุริศร์อนุญาตหรือไม่
นรมนเปิดคอมพิวเตอร์ดูภาพวาดที่คุ้นเคย และรู้สึกสงบขึ้นในทันใด ร่างเบื้องต้นของเธอเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้ว และตอนนี้รายละเอียดบางอย่างจำเป็นต้องได้รับการเสริม เช่นเดียวกับแนวคิดใหม่บางอย่างที่ ที่นรมนต้องการเพิ่มเข้าไป
นรมนก้มศีรษะลงและเริ่มออกแบบ แค่เพียงครู่เดียวเธอก็หลงลืมเวลาไปเลย
คิมและคุณท่านพรโสภณยังคงนั่งคุยกันอยู่ด้านล่าง แต่คิมที่ยังมองไปห้องด้านบนเป็นครั้งคราว ก่อนจะพบว่าไฟยังคงสว่างอยู่ เธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า “หนูจะขึ้นไปดูลูก เด็กคนนี้ลืมปิดไฟไหม? เปิดไฟนอนไม่ดีไม่ดีกับประสาทนะ”
“ให้โตษินไปดู ลูกพักผ่อนเถอะ”
คุณท่านพรโสภณพูดออกมาทันที พูดจบจึงรู้สึกอึดอัดใจ
คิมยิ้มก่อนพูด “ตอนนี้รู้แล้วใช่ไหมคะว่าไม่มีผู้หญิงในบ้านมันเป็นอย่างไร? ต่อจากนี้ไปก็ยังจะมีหลานเขยอยู่อีก เมื่อถึงตอนนั้นจะให้ผู้ชายมอมแมมอย่างโตษินเข้าไปดูพวกเขาในห้องหรือ?”
“โอเค พรุ่งนี้พ่อจะให้โตษินไปหาคนมาเพิ่ม แต่ไม่ให้เขาหาผู้หญิงมามากนัก แต่พูดตรงๆ พ่อไม่ค่อยชินกับการที่มีผู้หญิงในบ้าน”
เมื่อได้ยินสิ่งที่คุณท่านพรโสภณ คิมก็ยิ้ม “หนูกับนรมนเป็นผู้หญิง พ่อก็ไม่ชินหรือ? ถ้าไม่ชิน หนูกับนรมนจะย้ายออก”
“พูดเรื่องอะไร?”
จู่ๆใบหน้าของคุณท่านพรโสภณก็เคร่งเครียด
แต่เมื่อเขาเห็นคิมยิ้ม คุณท่านพรโสภณก็หยุดโกรธทันใด
“โอเค ไปพักเถอะ พ่อจะทำอาหารให้กิน พ่อจำได้ว่าหนูชอบกินบะหมี่ผัดมากที่สุด ไม่ใช่เหรอ?”
ร่างกายของคิมหยุดกะทันหัน ความคิดราวกับกระแสน้ำที่จู่โจมมา
ตอนเด็กคุณท่านพรโสภณมักจะมีภารกิจ ไม่เจอตลอดทั้งปี เมื่อกลับมาก็มาอย่างรีบๆ ความทรงจำในวัยเด็กของคิมคือบะหมี่ผัดของพ่อ
ราวกับว่าได้เห็นพ่อ หลังจากกินบะหมี่ผัด
หลายปีผ่านไป คุณท่านพรโสภณยังจำได้ว่าเธอชอบทานอะไรที่สุด จมูกเธออดแสบร้อนไม่ได้
“พ่อ ไม่ต้องยุ่งเลย หนูไม่หิว หนูทำเองได้นา”
คิมพูดพลางเหยียดกายลุกขึ้น แต่กลับถูกพ่อของเธอรั้งเอาไว้
“นั่งดีๆ หลายปีมาแล้ว พ่อไม่ได้ทำอาหารให้ลูกอย่างจริงๆจังๆสักที พ่อละเลยหน้าที่”
คุณท่านพรโสภณพูดจบ หางตาของเขาก็ชื้นเล็กน้อย
หัวใจของคิมก็ท่วมท้นเช่นเดียวกัน พวกเขาต่างก็ดื้อรั้น ถ้าไม่ใช่เพราะนรมนในครั้งนี้ บางทีพวกเขาอาจจะยังไม่ได้เผาผีกันด้วยซ้ำ แต่ต่างคนก็ต่างรู้แจ้ง ในใจพวกเขายังคงห่วงใยกันและกันเสมอ
คุณท่านพรโสภณยืนกราน คิมก็ไม่ห้าม เมื่อบะหมี่ผัดมาเสิร์ฟตรงหน้า น้ำตาของคิมก็คลอเบ้า
คุณท่านพรโสภณทำราวไม่เห็น หมุนกายไปเช็ดเบาๆที่หางตา
ผ่านไปหลายปี ในที่สุดหัวใจที่อ้างว้างดวงนี้ก็ถูกเติมเต็ม
นรมนไม่รู้ว่าสถานการณ์ของคนด้านล่างเป็นอย่างไร เมื่อเธอทุ่มเทให้กับการออกแบบ เธอก็ลืมเวลาไปเลย ช่วงนี้เรื่องราวมากมาย การออกแบบของเธอก็หยุดลง ตอนนี้การแข่งรอบแรกมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ นรมน รู้เรื่องนี้ในใจดี เธอจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อย
หลังจากที่เขียนแบบออกแบบเสร็จแล้ว มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องปรับปรุงในภายหลัง
เมื่อนรมนทุ่มเทกับการทำงาน ด้านนอกที่มีเสียงเคาะประตู เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้า “เข้ามาค่ะ”
คิมยกชามบะหมี่ผัดเข้ามา เมื่อเห็นนรมนร่างแบบออกแบบด้วยความตั้งใจ ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “เด็กคนนี้นี่ เพิ่งลงจากเครื่องบิน ก็เหนื่อยพออยู่แล้ว พักก่อนไหมแล้วค่อยทำ”
“รู้แล้วน่าแม่ หนูมีนิดหน่อย ทำเสร็จแล้วค่อยพัก”
นรมนยังคงไม่แหงนหน้าขึ้นมามอง
แรงบันดาลใจจะหายวับไป
แต่เมื่อนรมนวาดเสร็จ คิ้วของเธอก็ขมวดเข้าด้วยกัน
“เป็นอะไรลูก?”
เมื่อคิมเห็นท่าทางนรมน เธอรีบถาม
นรมนถอนหายใจ “รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกค่ะ แต่ช่างมันเถอะ ค่อยทำแล้วกัน”
พูดจบ เธอก็เธอพิมพ์ภาพวาดการออกแบบ จากนั้นมองดูบะหมี่ผัดในมือของแม่ และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหิว
“หอมจัง แม่ทำเองเหรอคะ?”
“ตาของลูกทำ”
คำพูดของคิมทำให้นรมนชะงัก
“ตา? เขาทำอาหารเป็นด้วย”
คิมยิ้ม “คนที่เคยอยู่ในเขตทหารคาดว่าคงทำเป็นนะ แต่แม่รู้แค่ว่าคุณตาทำได้แค่บะหมี่ผัด”
“อย่างนั่นก็ไม่เลว”
นรมนกินไปพลางรู้สึกถึงความอบอุ่นในหัวใจ ราวกับอุณหภูมิของเส้นบะหมี่ซึมเข้าสู่ผิวหนังทีละน้อยและละลายเข้าไปในเส้นเลือด
“กินเสร็จแล้วก็พักผ่อน บุริศร์กลับมาไหมคืนนี้?”
คำพูดของคิมทำให้นรมนนิ่งไป
กลับมาไหม?
ไม่เคยได้ยินบุริศร์พูด
ถ้าบุริศร์ไม่กลับมาจะสามารถไปที่ไหนละ
เธออดคิดไปถึงท่าทางก่อนหน้าบุริศร์จะรับโทรศัพท์ไม่ได้
ตอนนี้เวลาผ่านไปนานแล้ว บุริศร์ยังไม่โทรมาหาเธอเลย บอกตัวเองว่าจะกลับหรือไม่ ใจของนรมนอดเป็นห่วงไม่ได้
หรือจะเกิดอะไรขึ้นกับเขากันนะ?
