“ฉันหมายถึงฉันที่เป็นน้า ยังไม่ได้ซื้อของขวัญให้หลานชายเลย”
เนตราคว้ากานต์เอาไว้ ปิดปากของเขา แล้วดึงเขาออกไปด้านนอก
“ฉันจะพาเขาออกไปซื้อของขวัญ”
ระหว่างที่พูดเนตราก็ลากกานต์ออกไป
แววตาของกานต์ค่อนข้างหงุดหงิด โต้กลับทันที
“โอ๊ย”
เนตรายังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็โดนกานต์โต้กลับจับตัวกดไว้ที่ขอบประตู
“ลืมบอกเธอไป อย่ามาจับมือถือแขนฉัน”
กานต์จึงผลักเธอออกไปทันที แล้วมองนรมน พูดขึ้น: “ขอโทษทีครับ หม่ามี้ ผมจะไปเก็บของ คุณปู่สามใกล้จะถึงแล้ว”
“จ๊ะ ไม่กินข้าวแล้วเหรอ?”
“ไม่กินครับ คุณปู่สามบอกให้ไปกินที่เขตทหาร”
กานต์มองคุณท่านธนาศักดิ์ธน ด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความหมาย
พ่อนรมนหน้าแดงไปหมด ก็ไม่รู้ว่าโมโหหรือละอายใจกันแน่
“เอ่อนรมน เอาชุดลงมาแล้วใช่ไหม? รีบให้เนตราเปลี่ยนเถอะ ครูกวินทร์ตารางงานแน่น เราไปสายไม่ได้”
ตอนนี้พ่อนรมนอยากออกไปจากที่นี่เหลือเกิน แต่จะทำอย่างไรได้เขาจำเป็นต้องรอเนตราน่ะสิ
นรมนไม่รู้ว่าทำไมหน้าของพ่อนรมนถึงแดงขนาดนั้น แต่เมื่อครู่เห็นท่าทางที่เนตรามีต่อกานต์ คงจะเกี่ยวข้องกับเธอแน่ๆ
แต่ทว่าตอนนี้นรมนก็ไม่ได้ใส่ใจมากมาย
เธอส่งชุดในมือไปให้เนตรา
ชุดกระโปรงชุดนี้เรียบง่ายสุภาพเรียบร้อย เป็นแบบใหม่ล่าสุดของปีนี้
เนตราเคยเห็นในนิตยสารมาก่อน แต่ไม่ค่อยมีเงินจึงซื้อไม่ไหว วันนี้เห็นนรมนซื้อมาให้ หลังจากเบิกบานใจก็อิจฉาขึ้นมาเล็กน้อย
ถ้าเริ่มแรกเธอใช้ชีวิตอยู่ที่ตระกูลธนาศักดิ์ธน บางทีตอนนี้ทั้งหมดอาจจะเป็นของเธอก็ได้
เนตรารับชุดมา แม้แต่คำขอบคุณก็ไม่มีให้ กลับห้องไปทันที
ตอนที่ในห้องรับแขกเหลือเพียงพ่อนรมนกับนรมน พ่อนรมนก็รู้สึกอึดอัดเป็นพิเศษ
“นรมน ขอโทษด้วยนะ ทำให้ลูกลำบากแล้ว เนตรานิสัยไม่ค่อยดี เธออยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เล็กโดนรังแกมาจนโต ลูกอย่าคิดเล็กคิดน้อยกับเธอเลยนะ”
“ค่ะ”
นรมนพยักหน้า
เธออยากจะมอบภาพวาดให้พ่อนรมนมากๆ แต่ตอนนี้เห็นพ่อนรมนเป็นอย่างนี้ เธอก็กลัวว่าจะทำให้พ่อนรมนเสียหน้า
คิดอยู่ครู่หนึ่ง นรมนก็หยิบบัตรออกมาส่งไปให้
“พ่อคะ เพื่อนของหนูอยากได้ภาพวาดของพ่อมากๆ พ่อลองดูว่าพอจะหาเวลาวาดให้สักภาพได้ไหมคะ? พ่อก็รู้ น้อยครั้งมากที่หนูจะขออะไรพ่อ เพื่อนคนนี้สำคัญกับหนูมาก ถือว่าเป็นของขวัญให้เขา พ่อเห็นแก่หนูสักครั้ง วาดให้สักภาพนะคะ ในบัตรนี้มีอยู่ห้าล้าน เป็นเงินมัดจำ อีกครึ่งหนึ่งถ้าเขาได้เห็นแล้ว ค่อยโอนส่วนที่เหลือไปให้พ่อค่ะ พ่อโอเคไหม? หนูรู้ว่า พ่อแค่ชอบงานศิลปะเท่านั้น ไม่ได้วาดเพื่อขาย ครั้งนี้ถือว่าช่วยหนูหน่อยได้ไหมคะ?”
นรมนพูดอย่างจริงใจ พ่อนรมนจึงพูดไม่ออก
เขามองบัตรในมือ แล้วมองนรมน ในใจรู้สึกสับสน
กี่ปีนี้ตระกูลธนาศักดิ์ธนไม่ไหวแล้วจริงๆ รวมกับที่เขาได้ลงทุนหุ้นส่วนหนึ่งตามคำพูดของคนอื่น แต่กลับโดนหลอกไปหมด ตระกูลธนาศักดิ์ธนในวันนี้ก็มีแต่เปลือก ถ้าไม่ใช่บุริศร์คอยช่วยเหลืออยู่บ่อยๆ เขาไม่รู้เลยว่าสถานการณ์ตอนนี้จะเป็นอย่างไร
ถ้ามีแค่คนแก่อย่างพวกเขาสองคนก็ไม่เป็นไร แค่กินให้น้อยหน่อย ใช้จ่ายให้น้อยหน่อย แต่วันนี้พวกเขามีลูกสาวแท้ๆแล้ว หลายปีมานี้เนตราใช้ชีวิตอยู่ด้านนอกด้วยความยากลำบาก วันนี้จะให้เธอมาใช้ชีวิตลำบากกับพวกเขาอีก พ่อนรมนก็รู้สึกผิดกับเด็กคนนี้จริงๆ
นรมนมีเงิน แต่จะให้เอ่ยปากขอเงินกับนรมน พ่อนรมนก็ยังไม่อยากเสียหน้าจริงๆ
วันนี้นรมนให้หนทางไต่เต้ากับเขาแล้ว พ่อนรมนก็ไม่ควรจะลำบากใจ แต่ในใจที่โอหังอวดดียังคงค่อนข้างไม่สบายใจ
นรมนรู้ดีว่าพ่อนรมนเป็นคนยังไง เธอยัดบัตรไปให้พ่อนรมน พูดเบาๆ: “เนตรายังต้องมีค่าครูเรียนไวโอลินนะคะ ครูกวินทร์คงไม่รับลูกศิษย์ง่ายๆ นี่พ่อยังไม่ให้ของขวัญเขาอีกเหรอ? หนูรู้ว่าพ่อไม่ชอบทำเรื่องพวกนี้ แต่นี่ไม่ได้ทำเพื่อเนตราเหรอคะ? ถ้าเธอสามารถกลายเป็นศิษย์คนโปรดของครูกวินทร์ได้จริงๆ แค่เพียงชื่อเสียงก็ทำให้เธอโดดเด่นอยู่ในสังคมชั้นสูงได้แล้วนะคะ พ่อว่าไหมล่ะ?”
นรมนพูดถึงเนตราอยู่ตลอด ในที่สุดพ่อนรมนก็คล้อยตาม
ความเด็ดเดี่ยวเมื่อก่อนพวกนั้น ต่อหน้าลูกสาวแท้ๆก็เหมือนกับไม่มีความสำคัญเลย
เขาอายุมากแล้ว แต่ก่อนคิดว่านรมนเป็นลูกของตนเองทั้งหัวใจ จึงเลี้ยงดูค้ำชูอย่างดีที่สุด มอบความรู้ทั้งหมดของตนเองสอนให้นรมน สุดท้ายถึงพบว่าเลี้ยงลูกให้คนอื่นซะแล้ว แม้นรมนจะกตัญญูต่อพวกเขามาก แต่ในใจของพวกเขา ยังคาดหวังว่าจะมีลูกของตนเอง วันนี้ตามหาเนตรากลับมาได้แล้ว ทำไมสิ่งที่พวกเขาให้เนตราได้ถึงน้อยขนาดนั้น แม้แต่คุณภาพชีวิตที่ดีก็ยังให้ไม่ได้ พวกเขานึกถึงนรมน อยากให้นรมนให้อนาคตแก่เนตรา แต่ทำอย่างนี้ไร้ยางอายเกินไป ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าเอ่ยปาก ทำได้เพียงยัดเยียดมาให้นรมนแทน
พ่อนรมนรู้ดี นรมนต้องมองออกแน่ๆ แล้วก็รู้ความคิดของพวกเขา เพียงแต่ไม่พูดออกมา ทั้งยังทำตามความคิดของพวกเขารับเนตราเอาไว้ จู่ๆพ่อนรมนก็รู้สึกว่าตนเองน่าละอายเกินไป
เขาจนปัญญาที่จะเผชิญหน้ากับนรมนแล้ว
“เอ่อ พ่อออกไปสูบบุหรี่นะ กานต์บอกว่าลูกท้อง ไม่อยากทำให้ลูกสำลักควัน”
พ่อนรมนลุกเดินออกไป หยุดเล็กน้อย แล้วเก็บบัตรเข้ากระเป๋า
นรมนเห็นเขารับเงินไป จึงคลายกังวลลง
ไม่ใช่เธอไม่รู้จุดประสงค์ของพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน เพียงแต่พวกเขาเลี้ยงดูตนเองมาหลายปี คอยโอบอุ้มตนเองมาหลายปีอย่างนี้ ในวันนี้ถ้าเธอทำให้ได้ แค่พวกเขาไม่ทำเกินไป เธอก็จะถือโอกาสทำตามที่พวกเขาต้องการ
อันที่จริงตระกูลโตเล็กกับเธอก็มีแค่เงินนี่แหละ
ตอนที่เนตราออกมาแล้วไม่เห็นพ่อนรมน จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย
“พ่อล่ะ?”
นรมนเห็นเนตราที่สวมชุดกระโปรง ต้องบอกเลยว่า พันธุกรรมของพ่อนรมนที่ถ่ายทอดออกมายังคงเกรียงไกร
เป็นครั้งแรกที่เห็นเนตรา เหมือนกับลูกสาวของตระกูลที่ร่ำรวยจริงๆ แต่นั่นก็ก่อนที่เธอจะเอ่ยปากพูด
นรมนชี้ไปที่ด้านนอก: “ไปสูบบุหรี่ข้างนอก”
“สูบบุหรี่อีกแล้ว?”
เนตราขมวดคิ้วแน่นขึ้น
“ฉันไปแล้วนะ ไม่รู้จะกลับมาตอนไหน ตอนเที่ยงอย่าลืมเหลือของกินไว้ให้ฉันด้วย”
นรมนพยักหน้า
“ตอนเที่ยงเธอกลับมาแล้วค่อยให้ป้าหวานทำให้เธอส่วนตัวก็ได้”
“เธอไม่อยู่กินข้าวที่บ้านเหรอ?”
เนตรามองนรมนแล้วถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ: “เธอจะไปไหนอีกแล้ว? นรมน เธออย่าออกไปข้างนอกทั้งวันสิ ต่อให้เธอจะออกไปก็พาฉันไปด้วยไม่ได้เหรอ? ทิ้งฉันไว้ที่บ้านคนเดียวฉันเบื่อนะ”
“ฉันจะไปดูเด็กๆที่โรงพยาบาลหน่อย ไม่แน่ใจว่าจะกลับมากี่โมง เธอกินไปก่อนเลย รอให้จัดการเรื่องยุ่งๆกี่วันนี้ให้เสร็จ แล้วฉันจะพาเธอออกไปเดินเล่น”
นรมนรู้ว่าพวกพ่อนรมนหมายความว่าอะไร จัดการให้ได้อยู่แล้ว แต่ทว่าเนตราจะยืนหยัดได้ไหม เธอก็ไม่รู้ด้วยแล้ว
เห็นนรมนพูดอย่างนี้ เนตราถึงพอใจได้บ้าง
“ก็ได้ ฉันรู้แล้ว เธอรีบจัดการเรื่องของเธอไวๆหน่อย นี่ฉันรีบนะ”
ครั้งนี้นรมนไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาหงุดหงิดเล็กน้อย
เนตราเห็นพ่อนรมนไม่กลับเข้ามาสักที จึงเดินออกไปอย่างไม่พอใจ
รอเธอไปแล้ว นรมนจึงเข้าครัวทำอาหารไปที่โรงพยาบาลด้วยตนเอง
นาวินโดนบุริศร์ส่งมา ธิดาก็กำลังจะกลับไป จึงได้เจอกับนรมนที่ทางเข้าโรงพยาบาลพอดี
“คุณนาย ทำไมคุณมาที่นี่คะ? ประธานบุริศร์ให้ฉันกลับไปอยู่เป็นเพื่อนคุณ”
“ฉันมาดูเด็กๆหน่อย ไม่เป็นไรหรอก”
นรมนส่งกระติกเก็บความร้อนให้ธิดา พูดเบาๆ: “เธอเอาขึ้นไปให้เด็กๆดื่มก่อน ฉันจะไปเยี่ยมปาณีก่อน ไม่รู้ว่ากี่วันมานี้อาการบาดเจ็บของเธอเป็นยังไงบ้าง”
“ฉันไปดูปาณีมาแล้วค่ะ ฟื้นตัวได้ดี แต่ทว่ายังเดินไม่ได้ น่าจะใช้เวลาประมาณสามเดือนค่ะ”
ธิดาพลางพูดแล้วก็รับกระติกเก็บความร้อนมา
กระดูกหักต้องพักผ่อนประมาณสามเดือน นรมนเตรียมใจเอาไว้แล้ว
ธิดากำลังมองนรมน ถามขึ้นด้วยความสงสัย: “คุณนายคะ ปาณีบาดเจ็บแล้ว ข้างกายคุณไม่มีนักโภชนาการไม่ได้ ประธานบุริศร์ก็เคยบอกไว้ให้ไปหานักโภชนาการที่ศูนย์จัดหางานกลับมา ทำไมคุณถึงหาป้าหวานที่เป็นแค่แม่บ้านรายชั่วโมงล่ะคะ? บ้านเราก็ไม่ใช่ว่าจะหาไม่ได้สักหน่อย?”
“ฉันไม่ค่อยชอบคนเยอะๆ รอให้ปาณีหายแล้วค่อยว่ากันเถอะ”
คำพูดของนรมนหยุดประโยคที่จะตามมาของธิดาเอาไว้
เธอจึงพยักหน้า ถือกระติกเก็บความร้อนไปที่ห้องคนไข้ของกิจจา ส่วนนรมนไปที่ห้องคนไข้ของปาณี
ปาณีกำลังอ่านหนังสืออยู่ เห็นนรมนมา จึงรีบพยายามเอนตัวลุกขึ้น
“คุณนาย คุณมาได้ยังไงคะ?”
“เธอรีบนอนลงไปเลย อย่าขยับ ฉันนั่งเองได้”
นรมนรีบห้ามปาณี
“คุณนาย ตอนนี้สุขภาพคุณเป็นอย่างนี้ยังจะมาเยี่ยมฉันอีก คุณทำให้ฉันรู้สึกผิดเลยนะคะ”
ปาณีเกาๆหัว ค่อนข้างรู้สึกไม่ดี
ความกลัดกลุ้มของนรมนหลังจากได้เห็นปาณีก็หายไปหมดแล้ว
ดวงตาของเธอช่างเป็นประกายใสแจ๋วจริงๆ
“นี่มีอะไรให้รู้สึกผิด? เธอบาดเจ็บเพราะฉัน ฉันมาเยี่ยมเธอมันเป็นยังไง? อ่านหนังสือเหรอ? อ่านหนังสืออะไรอยู่?”
นรมนเห็นหนังสือในมือของปาณี จึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น
ปาณีส่งหนังสือไปให้นรมน พูดขึ้น: “นักโภชนาการน่ะค่ะ ฉันวางแผนจะถือโอกาสในระยะนี้เรียนรู้หน่อย แล้วเดี๋ยวจะไปสอบใบอนุญาตของนักโภชนาการ เพื่ออยู่ข้างๆคุณนาย ไม่มีใบอนุญาตแล้วฉันรู้สึกขายหน้า คุณหมอมิลินกำลังสอนฉันด้วยค่ะ”
“เธอสอนเหรอ?”
นรมนค่อนข้างประหลาดใจ
นิสัยของมิลินเป็นยังไงเธอรู้ดี สงสัยปาณีจะชินกับนิสัยของมิลินแล้ว
“งั้นเธอต้องตั้งใจเรียน อันที่จริงยมราชไม่รับลูกศิษย์ง่ายๆนะ”
“ค่ะ”
ปาณีรีบพยักหน้า
นรมนเห็นเธอโอเคดี จึงคุยกับเธออีกสักพักแล้วออกมา แต่กลับเห็นลวดลายดอกฝิ่นบนสมุดของปาณี เธอจึงหยุดฝีเท้าทันที
“นี่เธอวาดอะไรเหรอ?”
นรมนคิดไม่ถึงว่าจะเจอลวดลายของดอกฝิ่นที่นี่
ปาณีถือโอกาสมองตามสายตาของนรมนไป ถึงพบว่านรมนกำลังดูสมุดของตนเองอยู่
เธอรีบพูด: “นี่เป็นดอกฝิ่นค่ะ สวยมากใช่ไหมล่ะคะ? สมุดเล่มนี้คุณหมอมิลินให้ฉันมาค่ะ ตอนแรกที่ฉันเห็นลวดลายของดอกฝิ่นนี้ แค่เห็นก็ชอบเลยค่ะ คุณนายก็ชอบใช่ไหมคะ?”
ในใจของนรมนชะงักเล็กน้อย
มิลิน?
ทำไมมิลินถึงมีสมุดลายดอกฝิ่น?
บังเอิญเหรอ?
หรือจะบอกว่ามิลินก็มีอะไรเกี่ยวข้องกับองค์กรดอกฝิ่นนี้?
นรมนขมวดคิ้วแน่น จู่ๆก็รู้สึกว่าเรื่องราวทั้งหมดรอบๆกายของตนเองเหมือนเปลี่ยนแปลงไปแล้วอย่างนั้น
