“นรมน เธอกำลังข่มขู่ฉันงั้นเหรอ?”
น้ำเสียงของคุณอารองค่อนข้างเย้ยหยัน
นรมนจึงตัดสายไปทันที
“กานต์ เจอตำแหน่งไหม?”
นรมนเอ่ยปากถามขึ้นทันที
กานต์พูดเบาๆ: “เจอครับ อยู่ที่เลขบ้าน32ที่ถนนวังอ้อ เมื่อกี้ผมดูแล้ว ที่นี่เป็นอาคารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ผมไม่แน่ใจว่าชั้นไหน เวลาน้อยเกินไป หาให้ชัดเจนไม่ได้”
“เพียงพอแล้ว”
นรมนโทรไปหาหมายเลขหนึ่งทันที
“คนที่ฉันยืมมาถึงหรือยัง?”
“ถึงแล้ว อยู่ข้างนอก คุณสั่งจัสตินได้เลย”
นรมนวางสาย
เธอลุกเดินขึ้นไปข้างบน
ป้องได้ยินแล้วก็งุนงง แต่ตอนนี้ก็พอเข้าใจบ้างแล้ว นี่นรมนวางแผนจับตัวคุณอารองงั้นเหรอ?
เขารีบขวางทางเดินเธอเอาไว้
“คุณจะทำอะไร? คุณรู้ไหม? คุณทำอย่างนี้จะทำให้บุริศร์แย่นะ”
“ไม่มีใครอยากให้เขาสบายดีไปมากกว่าฉันหรอก”
นรมนผลักป้องออกไป กลับมาเปลี่ยนเป็นชุดออกกำลังกายที่คล่องตัว
กานต์ก็เปลี่ยนชุดแล้ว กำลังมองป้อง แล้วพูดขึ้นเบาๆ: “อาป้อง อาวางใจเถอะครับ พวกเราไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวจะช่วยคุณบุริศร์ออกมาให้ได้”
“พวกเธอนี่หาเรื่องจริงๆ!”
ป้องโมโหจนปวดหัวเล็กน้อย แต่ต้องบอกว่าถ้าตอนนี้นรมนจับตัวคุณอารองเอาไว้ เจรจาต่อรองกับเขาอย่างดี บุริศร์ก็จะได้รับความช่วยเหลือ
“ผมไปกับพวกคุณด้วย”
ครั้งนี้ นรมนไม่ได้ปฏิเสธป้อง
นอกจากคนกลุ่มนี้ในบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กแล้ว เพิ่งได้เห็นธิดากับชัยยศกลับมา
รถของชัยยศค่อนข้างยับเยิน ส่วนของธิดาสภาพดีกว่าเล็กน้อย
นรมนเห็นพวกเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ จึงคลายกังวลลงได้
“กลับมาแล้วพักผ่อนให้เต็มที่”
“คุณนายคะ คุณจะไปไหน?”
ธิดารีบถาม
นรมนชะงักแล้วพูดขึ้น: “ออกไปทำธุระหน่อย เธอพักผ่อนไปก่อน ไม่แน่ว่าอีกเดี๋ยวอาจจะต้องรบกวนเธอ”
“ให้ฉันไปกับคุณด้วยเถอะค่ะ ก่อนประธานบุริศร์จะไปก็บอกไว้แล้ว ให้คุ้มครองคุณเป็นอย่างดี”
ธิดาพูดแล้วก็จะหมุนตัว แต่กลับโดนนรมนห้ามเอาไว้
“ฉันบอกแล้วว่า ไม่ต้อง พักผ่อนก่อนเถอะ ฉันกับกานต์ออกไปทำธุระนิดหน่อยเท่านั้น”
นรมนปฏิเสธอย่างชัดเจน ถ้าธิดายังจะตามไปอีกก็ไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรแล้ว
ป้องจึงถามขึ้นอย่างไม่ค่อยเข้าใจ: “ทักษะการป้องกันตัวของธิดาเยี่ยมมาก มีเธออยู่เปอร์เซ็นต์ความสำเร็จของพวกเราก็จะดีขึ้นอีกเล็กน้อย ทำไมคุณถึงไม่ยอมให้เธอตามไป?”
“เมื่อกี้มีคนของคุณอารองมาขัดขวางเธอเอาไว้ แม้ภายนอกจะไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน แต่ใครจะรู้ว่าเธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ ให้เธอพักผ่อนก่อนสักหน่อยเถอะ ยังมีคนอื่นๆอีก”
ตอนที่นรมนพูดอย่างนี้ ป้องไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ตั้งแต่ที่เขาตามเธอไปชานเมือง ตอนที่เห็นทหารว่าจ้างร้อยกว่าคน ป้องก็ไม่ค่อยสงบนิ่งเท่าไหร่แล้ว
“คุณยังติดต่อกับคนที่ต่างประเทศอยู่อีกเหรอ? นรมน คุณเป็นใครกันแน่? ทหารว่าจ้างเหล่านี้ยืมมาจากที่ไหนอีก? คุณรู้ไหมผลลัพธ์ของการที่คุณทำอย่างนี้จะเป็นยังไง?”
“พวกเขาเป็นคนของสมาพันธ์ใต้ดิน”
นรมนพูดนิ่งๆ แล้วเดินไปทางพวกเขา
แต่ป้องกับตัวแข็งทื่อไปหมด
สมาพันธ์ใต้ดิน?
นั่นเป็นองค์กรที่เก่งกาจมาก นรมนรู้จักคนพวกนี้ได้ยังไง?
“มีคำถามอยากจะถามคุณ”
“ถามว่า”
ตั้งแต่หลังจากนรมนรู้ว่าบุริศร์เกิดเรื่องก็หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตลอด ไม่มีอารมณ์หวั่นไหวที่เด่นชัดเกินไป ต่อให้เป็นป้อง เธอก็ไม่มีสีหน้าดีๆสักเท่าไหร่ให้ สำหรับเธอ เมื่อบุริศร์เกิดเรื่อง ก็แทบไม่ต่างจากท้องฟ้าครึ่งหนึ่งของเธอได้ถล่มลงมาหมดแล้ว
ป้องเห็นเธอท่าทางอย่างนี้ จึงลังเลเล็กน้อยแล้วถามขึ้น: “คุณมีคนหนุนหลังที่แข็งแกร่งขนาดนี้ ตอนแรกที่เรณุกาโหดร้ายกับคุณขนาดนั้น กิจจาก็เป็นออทิสติก พวกคุณโดนไล่ไปที่เมือง B ทำไมคุณถึงไม่ติดต่อพวกเขา? ยอมให้ตัวเองโดนวางยาพิษจนพูดไม่ได้ แล้วยังต้องแบกรับอยู่เงียบๆ เพราะอะไรเหรอ?”
ร่างของนรมนชะงักงัน
เธอหันกลับมา มองป้อง พูดอย่างชัดเจน: “เพราะฉันมีโอกาสอย่างนี้เพียงครั้งเดียว ถึงให้ฉันเอาชีวิตเข้าแลก โอกาสคราวนี้ฉันก็ไม่สามารถใช้อย่างสิ้นเปลืองได้ แต่ถ้าเพื่อช่วยบุริศร์ งั้นมันก็คุ้มค่าแล้ว”
แม้นรมนจะไม่ได้พูดให้ชัดเจน แต่คำพูดเหล่านี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ป้องเดาได้ถึงเรื่องราวมากมาย
“คุณรู้จักกับพวกเขาได้ยังไง?”
“เรื่องนี้เอาไว้ค่อยคุยกันเถอะ”
นรมนไม่ได้พูดอะไรมาก มาถึงด้านหน้าของจัสติน
ตอนที่จัสตินเห็นนรมน จึงพยักหน้าพูดขึ้น: “คุณนรมน พี่ใหญ่ให้พวกฉันมาช่วย ระยะนี้พวกฉันจะฟังคำสั่งของคุณนรมนค่ะ”
“ขอบคุณพี่นะคะ ฉันไม่มีความหมายอื่น แค่ตามหาคนจากที่อยู่นี้ แล้วขังเขาไว้ด้านในก็พอ” คำพูดของนรมนทำให้จัสตินชะงัก
“ง่ายขนาดนี้?”
“ง่ายขนาดนี้แหละค่ะ ไม่ต้องลงมือ ไม่ต้องทำร้ายไม่ต้องฆ่า แค่จับตาดูเขาไว้ ไม่ให้เขาออกมาจากในห้องแม้แต่ก้าวเดียวก็พอค่ะ”
การตัดสินใจของนรมนจัสตินเข้าใจแล้ว เธอพาคนไปตามที่อยู่ที่กานต์ให้ไว้อย่างรวดเร็ว
ป้องไม่ค่อยเข้าใจ
“คุณไม่ได้จะต่อรองกับคุณอารองเหรอ?”
“ภายใต้สถานการณ์ที่ยังไม่รู้ว่าศัตรูภายในเป็นใคร ฉันยังไม่คิดจะต่อรองกับคุณอารอง อันที่จริงเรื่องสำคัญในตอนนี้คือต้องช่วยบุริศร์ออกมา บางทีฉันอาจจะได้เข้าไปพบเขาสักครั้ง รู้ให้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่”
นี่ถึงจะเป็นเป้าหมายของนรมน
ป้องเห็นเธออย่างนี้ ก็ไม่พูดอะไรอีกแล้ว
เขารู้สึกว่าเข้าใจนรมนผิดไป ผู้หญิงคนนี้ยังแบกรับภาระอยู่อีกมาก
นรมนพิงไปที่หน้ารถ ยังไม่ไปอาคารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี เหมือนเธอกำลังรออะไรอยู่ แต่กลับสงบนิ่งมาก
ป้องรู้สึกมองผู้หญิงคนนี้ไม่ออกสักเท่าไหร่
บุริศร์ก็น่าจะไม่รู้ว่าคนหนุนหลังของนรมนมีพละกำลังขนาดนี้
กานต์เอาคอมพิวเตอร์ออกมากำลังกดแป้นพิมพ์ ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ แต่นรมนกลับมองไปที่ไกลๆ ราวกับกำลังครุ่นคิด แต่ก็เหมือนปลดปล่อยความรู้สึก ไม่ได้คิดอะไรเลย
ป้องเอาบุหรี่ออกมามวนหนึ่ง แต่ไม่ได้จุดไฟ เพียงแค่วางไว้ที่ข้างปากเพื่อดมกลิ่นเท่านั้น
จัสตินพาคนไปที่อาคารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี
นรมนรออยู่ครู่หนึ่ง แล้วมือถือเธอก็ดังขึ้น เสียงจากฝั่งนั้นลอยออกมา
“ควบคุมไว้ได้แล้ว แต่คงจะได้ไม่นานมาก คุณสามารถเข้าไปพบคุณผู้ชายได้แล้ว คุณนรมนเรื่องที่ติดค้างระหว่างเราถือว่าชำระหมดแล้วนะ”
“อืม ขอบคุณ อย่าได้เจอกันอีก”
นรมนวางสาย แล้วเป่าปากคลายกังวล
คนนั้นบอกว่าไปเจอบุริศร์ได้แล้ว นั่นก็สามารถเจอได้จริงๆ
นรมนรีบขึ้นรถ พูดกับป้อง: “ขึ้นรถ ฉันจะกลับไปเปลี่ยนชุด”
“เปลี่ยนอีกแล้ว?”
ป้องรู้สึกว่าผู้หญิงนี่วุ่นวายจริงๆ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย
นรมนพูดอย่างไม่ใส่ใจ: “อื้ม เดี๋ยวจะไปเจอเขา ต้องแต่งตัวดีๆหน่อย แต่งหน้าให้สวยๆหน่อย ไม่งั้นเขาจะเป็นห่วงได้”
“คุณเป็นอย่างนี้เขาก็กังวล คุณเป็นชีวิตของเขา ถ้าคุณเป็นอะไรไป ชีวิตเขาก็คงไม่ต่างจากศพเดินได้”
“ฉันก็เช่นกัน”
สีคำง่ายๆของนรมน กลับทำให้ป้องซาบซึ้งใจที่ได้ยิน
เขารู้สึกมาโดยตลอดว่าภายในการแต่งงานนี้ หลังจากบุริศร์รู้ถึงความรู้สึกของตนเองก็ทุ่มเทไปมากมาย เขายังคิดอยู่เลยว่าไม่ยุติธรรมกับบุริศร์ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่า ตนเองคิดไปเอง
ความรักที่นรมนมีให้บุริศร์แทบจะเหนือกว่าทุกสิ่ง ยอมให้ตนเองเผชิญกับสถานการณ์ที่เลวร้ายดีกว่าที่จะขอความช่วยเหลือจากคนหนุนหลัง แต่วันนี้เพื่อจะได้เจอบุริศร์สักครั้ง ไม่นึกว่าจะขอให้พวกเขาช่วย
เขาไม่พูดอะไรอีก ตามนรมนกลับไปบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก
ครั้งนี้นรมนแต่งหน้าค่อนข้างนาน แต่ทว่าตอนที่ปรากฏตัวออกมาต่อหน้าป้อง นรมนดูเปลี่ยนไปหมด
เดิมทีที่เหมือนพี่สาวข้างบ้าน ในตอนนี้ดูสูงส่งสง่างาม แต่กลับมีเสน่ห์มากขึ้นเล็กน้อย
ป้องยอมรับเลยว่า นรมนสวยมาก สวยจนทำให้หายใจลำบาก
หลังจากนรมนจัดการทุกอย่างเรียบร้อยจึงรอคอยอย่างใจเย็น ไม่นานก็มีสายโทรเข้ามา
คุณอาของตระกูลทวีทรัพย์ธาดานั่นเอง
“นรมน ก็ไม่รู้ว่าทำไม เพื่อนของอาคนนั้นเป็นฝ่ายโทรมาหาอาก่อน บอกให้เราเข้าไปพบบุริศร์ได้แล้ว แต่เรื่องอื่นๆยังไม่ได้ในตอนนี้ อาว่าที่สำคัญไปดูบุริศร์ก่อนลำบากอะไรหรือเปล่า”
ธรณีกำลังพูดไปเรื่อยเปื่อย นรมนเพียงแค่ “ค่ะ” อย่างนิ่งเฉยแล้ววางสายไปเลย!
สำเร็จแล้ว!
นรมนรู้สึกเหมือนตนเองกำลังฝันอยู่นิดหน่อย
ผลลัพธ์อย่างนี้ป้องไม่แปลกใจเลย ทหารว่าจ้างของต่างประเทศ สมาพันธ์ใต้ดินของต่างประเทศ องค์กร 158 ของต่างประเทศนรมนใช้ทั้งสามหนทางไปพร้อมๆกัน ถ้ายังไม่ได้เจอบุริศร์อีก สงสัยว่าคนเบื้องบนคนนั้นจะเปลี่ยนหัวหน้าไปแล้ว
“ผมเป็นคนขับรถให้พวกคุณแล้วกัน”
ป้องยังไม่วางใจเรื่องความปลอดภัยของนรมนสักเท่าไหร่
นรมนก็ไม่ได้ขัดขืน ขึ้นไปบนรถแล้วป้องจึงขับไปสถานที่คุมขังทันที
เห็นสภาพแวดล้อมในสถานที่คุมขังไม่ดีเอามากๆ นรมนเดินเข้าไปด้วยความปวดใจ บุริศร์อายุขนาดนี้แล้วแต่ก็คงไม่เคยเข้ามาที่นี่ วันนี้ต้องอยู่ที่นี่ก็ไม่รู้ว่าจะปรับตัวได้ไหม ได้ยินว่าในแต่ละคุกมักจะมีหัวโจก แม้ว่าด้วยทักษะของบุริศร์จะไม่ถึงกับทำให้เสียเปรียบ แต่ในสถานการณ์เฉพาะเธอก็ไม่รู้จริงๆ
นรมนยืนอยู่ด้านนอกที่คุมขังค่อนข้างหวั่นใจ
“กลัวอะไร? คนที่คุณอยากเจออยู่ด้านในแล้ว ตอนนี้ไม่อยากเจอแล้วเหรอ?”
ป้องมองนรมนแล้วเอ่ยปากเรียบๆ
นรมนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วจึงเดินเข้าไป
ผู้คุมพานรมนมานั่งในห้องรับแขก แล้วก็มีคนอื่นพาบุริศร์ออกมา
ตอนที่นรมนได้เจอบุริศร์อีกครั้ง ดวงตาก็แดงขึ้นมาทันที
“คุณผอมไปเลย”
นรมนสะอึกสะอื้นเอ่ยปากขึ้น
บุริศร์เห็นเธอ จึงยิ้ม: “เข้ามายังไม่ถึงครึ่งวันจะผอมได้ยังไง คุณคิดไปเองแล้ว”
“ฉันไม่สนหรอก ก็ฉันรู้สึกว่าผอม”
นรมนเหมือนกับเด็กที่แสดงท่าทีพาลๆออกมา
“ก็ได้ๆๆ คุณบอกผอมก็ผอม”
บุริศร์ก็ไม่เถียงเธอ เหมือนกับปกติที่เอาใจเธอตลอด ตามใจเธอ
หางตาของนรมนชุ่มชื้นขึ้นมาทันที
“ตอนนี้แล้ว คุณยังจะอ่อนข้อให้ฉันอีก คุณรู้ไหมว่าสถานการณ์ของตัวเองเป็นยังไง?”
“คุณอย่าสนใจผมเลย พาเด็กๆออกไปจากเมืองชลธี ไม่ว่าคุณอารองจะต้องการอะไร คุณให้เขาไปเลย เพียงแค่คุณกับลูกๆปลอดภัย ผมก็พอใจแล้ว”
คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนชะงักเล็กน้อย มองเขาแล้วถามขึ้น: “แล้วคุณล่ะ? อะไรที่เรียกว่าไม่ต้องสนใจคุณ? คุณเป็นสามีของฉัน เป็นแด๊ดดี้ของลูกฉัน ฉันไม่สนใจคุณจะสนใจใคร?”
“ผู้หญิงอย่างคุณ นี่ช่าง……”
ความแน่วแน่ของนรมนทำให้บุริศร์พูดไม่ออก
ในตอนนี้ จู่ๆบุริศร์ก็นั่งยืดตัวตรง มองนรมน พูดอย่างชัดเจน: “นรมน คำพูดต่อไปนี้ที่ผมจะพูด คุณต้องจำเอาไว้ให้ดี ออกไปแล้วอย่าบุ่มบ่ามมุทะลุ รอให้ได้โอกาสที่เหมาะสมแล้วค่อยว่ากัน ตอนนี้คุณออกไปจากเมืองชลธีจะดีที่สุด”
