ทางด้านนาวินเงียบไป
บุริศร์ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เวลาระหว่างทั้งสองคนไหลเล็ดลอดไปทีละนิด ทำให้รู้สึกแย่อัดอั้นตันใจ
บุริศร์ก็ไม่ได้วางสาย ราวกับกำลังรอการตัดสินใจขั้นสุดท้ายของนาวิน
ผ่านไปประมาณสิบนาที นาวินถึงได้พูดอีกครั้ง
“ประธานบุริศร์ ให้ผมจัดการเองได้ไหม?”
“ได้”
บุริศร์วางสายแล้วยังคงสูบบุหรี่อยู่ แต่ในดวงตามีความปวดใจและเย็นชาเล็กน้อย
หลังจากนาวินวางสายไปแล้ว ในดวงตาเต็มไปด้วยความปวดใจ
ในมือเขาหยิบกระดาษแผ่นนั้นที่เก็บขึ้นมาจากโรงพยาบาลอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า ปวดใจจนไม่สามารถหายใจได้
ทำไมถึงเป็นเธอ?
เขาเชื่อว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่บุริศร์บังเอิญทำตก แต่ให้เขาตรงๆ แค่เป็นการไว้หน้าเขา
นาวินจอดรถข้างทาง สูบบุหรี่อย่างหนักสองมวน จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์โทรหาธิดาภรรยาเขา
“เธออยู่ไหน?”
เมื่อธิดารับสายนาวินก็ตกตะลึงเล็กน้อย
“นายเป็นหวัดเหรอ? ทำไมเสียงแหบมาก?”
“สูบบุหรี่มา”
นาวินไม่ได้ปิดบังเธอ
ธิดาก็โล่งอก
“นายน่ะ ทำไมไม่หวงแหนร่างกายตัวเอง? นายไม่รู้เหรอว่าตอนนี้นายอยู่สถานการณ์แบบไหน? เรากำลังจะมีลูกนะ”
“ลูกเหรอ? เธอบอกว่าเธอกำลังจะมีลูกให้ฉันเหรอ?”
มุมปากนาวินมีความขมขื่นล้นออกมา
“แน่นอนสิ นายพูดอะไรโง่ๆ เราแต่งงานกันแล้ว ฉันเป็นภรรยานาย ฉันไม่มีลูกให้นาย ฉันจะไปมีลูกให้ใคร? นายโง่หรือเปล่า?”
ทางด้านธิดาอารมณ์ร่าเริงมาก
ถ้าเป็นไปได้ นาวินก็หวังอย่างยิ่งจริงๆ ว่าเธอจะเป็นแบบนี้ต่อไปได้ตลอด
ดวงตาเขาสั่นไหวครู่หนึ่ง สุดท้ายก็กลืนน้ำลายแล้วพูดขึ้น “ฉันจำได้ว่าเธอชอบชายหาดที่สุดใช่ไหม?”
“ใช่ วันนี้นายเป็นอะไร?”
ธิดาค่อนข้างสงสัย
นาวินหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดขึ้น “หาคนมาแทนตำแหน่งเธอ เธอมาที่หาดทะเลตะวันออกหน่อย ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”
“เรื่องอะไร? พูดในโทรศัพท์ไม่ได้เหรอ?”
ธิดาไม่ค่อยอยากออกไปไหน
“ไม่ได้!”
นาวินพูดจบก็วางสายไป
เขามองกระดาษในมือ ในดวงตามีความอบอุ่นเล็กน้อยแวบผ่านไป
ธิดาวีร์ โตเล็ก!
จนถึงวันนี้เขาถึงได้รู้ ภรรยาเขาสกุลโตเล็ก!
เธอคือธิดาวีร์ โตเล็กลูกสาวแท้ๆ ของคุณอารองเชษฐ์!
เธอคือธิดาวีร์ โตเล็กลูกพี่ลูกน้องของบุริศร์!
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
ทำไมต้องปิดบังเขา?
ทำไม?
สองมือของนาวินกำพวงมาลัยแน่น
เขารักเธอ!
รักเธอมากจริงๆ
ตั้งแต่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จนถึงถูกบุริศร์คัดเลือกและนำตัวเข้าตระกูลโตเล็ก เพื่อเธอ เขาสามารถทรยศบุริศร์ได้ สามารถทำเรื่องพวกนั้นด้วยกันกับป้าโอได้ ในขณะเดียวกันก็สามารถกลับตัวเป็นคนดีเพื่อเธอได้ ติดตามบุริศร์ทำสิ่งต่างๆ ด้วยความเต็มใจ
แต่ทำไมตอนนี้ถึงให้เขารู้ ว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นแผนสมคบคิดของคุณอารองเชษฐ์ ตั้งแต่เล็กๆ เธอก็รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ตั้งแต่เล็กๆ ก็รู้ว่าภารกิจของตัวเองคืออะไร ตั้งแต่เล็กๆ ก็รู้ว่าเธอต้องหลอกใช้เขาอย่างไรถึงจะลงทุนน้อยแต่ได้ผลลัพธ์ทวีคูณ
มองสิ่งเหล่านั้นที่ปรากฏบนข้อมูล ดูแล้วแต่ละอย่างเหมือนเรื่องบังเอิญ แต่เมื่อวางซ้อนทับด้วยกัน เจตนาของธิดาก็เห็นได้อย่างชัดเจนมาก
เธอคือดวงตาของคุณอารองเชษฐ์มาตลอด เป็นดวงตาที่วางตำแหน่งไว้ในตระกูลโตเล็ก
นาวินรู้สึกว่าตัวเองโดนเธอหลอกใช้โจมตีคนอื่นเหมือนคนโง่ ในขณะนี้ก็ยังปฏิบัติกับเขาเหมือนนางฟ้า เขาไม่รู้ว่าตัวเองมีสภาพจิตใจแบบไหน กล่าวโดยสรุปคือเหมือนหัวใจถูกคนเจาะเป็นรูใหญ่ มีเลือดสดหยดออกมา
ธิดาไม่รู้ว่าวันนี้นาวินเป็นบ้าอะไร แต่ก็ยังเตรียมกำลังคนไว้ ตัวเองก็ขับรถไปที่หาดทะเลตะวันออก
วันนี้ลมทะเลค่อนข้างแรง
หลังจากลงรถ เธอกระชับเสื้อผ้าโดยไม่รู้ตัว มันหนาวมาก
ในระยะไกลๆ นาวินพิงข้างรถสูบบุหรี่อยู่ ก้นบุหรี่จำนวนไม่น้อยทิ้งไว้ใต้เท้าเขาแล้ว
ธิดาขมวดคิ้วเล็กน้อย รีบเดินเข้าไป
“นายทำอะไร? สูบบุหรี่ขนาดนี้ไม่อยากมีชีวิตอยู่เหรอ?”
เธอดึงบุหรี่ในมือนาวินทิ้งใต้เท้า จากนั้นก็เหยียบให้ดับอย่างรุนแรง
“นาวิน นายเป็นบ้าอะไร?”
ทันใดนั้นเธอก็คว้าคอเสื้อนาวิน แต่เห็นนาวินน้ำตาเต็มใบหน้า มันทำให้ธิดาตกใจทันที
ตั้งแต่ในวัยเด็กที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เธอรู้ว่านาวินไม่ใช่คนที่ชอบร้องไห้ ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน เธอก็ไม่เคยเห็นเขาร้องไห้เจ็บปวดแบบนี้มาก่อน
วันนี้มันเกิดอะไรขึ้น?
“นาย นี่นายร้องไห้ทำไม? ฉันแค่ไม่ให้นายสูบบุหรี่เอง? เพราะฉันหวังดีกับนายนะ อีกอย่าง เราวางแผนจะมีลูกกัน นายสูบบุหรี่แบบนี้มันไม่ดี”
เสียงธิดาลดลงโดยไม่รู้ตัว
นาวินกอดเธอไว้ในอ้อมแขน กอดไว้แน่น ราวกับจะบดเธอเข้าไปในเลือดและกระดูกตัวเอง แน่นจนทำให้ธิดาหายใจไม่ค่อยออก
“นาวิน นี่นายเป็นอะไรกันแน่? นายทำฉันเจ็บแล้วนะ!”
เธอดิ้นรนเล็กน้อย แต่ยังไม่หลุดพ้นอ้อมกอดนาวิน
หัวใจนาวินเหมือนมีดกรีด
“ธิดาวีร์ โตเล็ก เธอเคยรักฉันจริงๆ ไหม?”
“นายพูดอะไรโง่ๆ? ฉันแต่งงานกับนายแล้ว ฉันไม่รักนายแล้วจะไปรักใคร?”
ธิดายิ้มอย่างหมดหนทาง
แต่จู่ๆ นาวินก็ปล่อยเธอ จากนั้นก็จ้องมองเธอ แววตานั้นเหมือนดาบคมสองเล่ม แทงจนหนังศีรษะธิดาค่อนข้างชา
“เป็นอะไร?”
“เมื่อกี้ฉันเรียกเธอว่าธิดาวีร์ โตเล็ก เธอตอบแบบไม่ต่อต้านเลยนะ”
คำพูดนาวินทำให้สีหน้าธิดาซีดเหมือนกระดาษ
“ฉ-ฉันไม่ได้ตั้งใจฟัง ฉันคิดว่านายเรียกฉันว่าธิดา ใช่ เมื่อกี้นายเรียกฉันว่าธิดาใช่ไหม?”
“ถึงตอนนี้แล้ว เธอยังหลอกฉันอีก!”
นาวินมองธิดาอย่างผิดหวัง ปวดใจยากที่จะทน
เมื่อครู่นี้เขายอมให้ตัวเองไม่ถามแบบนี้ดีกว่า ความจริงมันเหมือนกับการตบหน้า ตบจนทำให้เขาเจ็บ
ธิดารีบเดินไปข้างหน้า ต้องการจับแขนนาวินไว้
“นาวิน นายฟังฉันพูดนะ ฉันไม่รู้ว่านายกำลังพูดอะไร มีใครพูดอะไรกับนายใช่ไหม? ฉันจะบอกนายให้ นายอย่าไปฟังการยุยงของคนอื่น ฉัน……”
“เธอคือลูกสาวแท้ๆ ของคุณอารองเชษฐ์ เธอคือคุณหนูคนโตของตระกูลโตเล็ก ทำไมถึงให้ตัวเองไปอยู่บ้านเด็กกำพร้า เติบโตมากับฉันตั้งแต่เล็กๆ ล่ะ? เธอก็รู้ ตั้งแต่เล็กจนโต เธอต้องการอะไรฉันก็ให้เธอหมด สิ่งที่ฉันไม่มี ฉันก็หาวิธีเอามาให้เธอ ฉันไม่อยากให้เธอได้รับความอยุติธรรมใดๆ หรือสิ่งที่ฉันให้ไปมันไม่คุ้มค่ากับคำตอบที่แท้จริงของเธอเหรอ?”
นาวินหลบมือธิดา สีหน้าย่ำแย่อย่างยิ่ง
ทั้งร่างธิดาตกตะลึง
เธอเห็นน้ำตาที่หางตานาวิน เห็นความผิดหวังและความเสียใจในดวงตาเขา อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนหัวใจถูกมีดกรีด
“นายรู้ได้ยังไง?”
“เธอคิดว่ามีเรื่องอะไรที่เธอปิดบังประธานบุริศร์ได้เหรอ? ทั้งๆ ที่เธอก็รู้ว่าสิ่งสำคัญของเขาคืออะไร ทำไมยังไปแตะต้องอีก? การตายของภาริชชั้นใต้ดินคือเธอเป็นคนทำใช่ไหม? คุณอารองเชษฐ์นี่มีลูกสาวที่ยอดเยี่ยมจริงๆ เลยนะ!”
“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่อย่างที่นายคิด ที่ฉันทำแบบนี้เพราะมีเหตุผล”
ธิดาได้ยินนาวินว่าตัวเองแบบนี้อย่างไม่มีทางเลือก มันบาดหูมาก และปวดใจมาก
“มีเหตุผลเหรอ? ใช่สิ เธอเป็นลูกสาวเขา เขาให้เธอทำอะไรเธอจะไม่ทำเหรอ? ตอนเด็กๆ ที่ป้าโออยากให้เราทรยศประธานบุริศร์ เธอก็เป็นคนบอกฉันว่าเธอต้องการลองควบคุมโชคชะตาของตัวเอง ฉันก็ตามเธอ ต่อต้านประธานบุริศร์ ผลที่ตามมาล่ะ? ฉันก็ตั้งใจจะไปตายแล้ว เธอก็บอกฉันว่าเธอจะอยู่กับคุณนายเทวิน เธอต้องการอยู่ตระกูลโตเล็ก ฉันก็ทำตามคำพูดเธอโดยไม่หยิ่งในศักดิ์ศรี สำหรับเธอ ฉันคือหมาตัวหนึ่งที่เชื่อฟังใช่ไหม? เธอให้ฉันทำอะไรฉันก็ทำอย่างนั้นถูกไหม? ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมเรื่องที่ฆ่าภาริชเธอไม่ให้ฉันทำล่ะ? ทำไมเธออยากทำเรื่องแบบนี้ด้วยมือตัวเอง? ถ้าฉันเป็นคนทำ ฉันจะได้เป็นคนรับผิดชอบไง แต่ทำไมเธอต้องทำด้วย? เธอทำไปแล้ว ประธานบุริศร์จะปล่อยเธอไปได้ยังไง? แต่เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องเขานะ! เธอให้เขาลงมือได้ยังไง?”
น้ำตานาวินไหลลงมาอีกครั้ง
ธิดาได้ยินนาวินพูดแบบนี้ หางตาก็มีน้ำตาไหลลงมาเช่นกัน
“นาวิน ฉันเลือกเกิดไม่ได้ ฉันตัดพ่อตัดลูกกับเขาไม่ได้เหมือนกัน แต่ฉันมีวิธีปกป้องนาย เพราะฉันเป็นลูกสาวของเขา ฉันเลยควรทำเรื่องนี้ เพราะฉันเป็นเด็กตระกูลโตเล็ก ประธานบุริศร์อาจจะปล่อยฉันไป ถ้านายเป็นคนทำ นายจะจบเห่จริงๆ”
“เธอคิดผิดแล้ว ถ้าเธอไม่ได้ลงมือ ไม่แตะต้องสิ่งสำคัญของประธานบุริศร์ บางทีเขาจะปล่อยเธอไป แต่เธอรู้ดีกว่าฉัน ประธานบุริศร์ไม่อนุญาตให้ใครมาทำร้ายคุณนายเทวินเด็ดขาด แม้แต่เขาเองก็ไม่ได้ นับประสาอะไรกับเธอล่ะ?”
คำพูดของนาวินทำให้ธิดาตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มขมขื่น
“แล้วไงต่อ? ฉันโป๊ะแตกแล้ว ประธานบุริศร์ให้นายมาจัดการฉันเหรอ? นายก็เลยเลือกทะเลที่ฉันชอบมากที่สุด ตั้งใจจะฆ่าฉันที่นี่เหรอ?”
ธิดามองนาวิน ร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว
ที่แท้วันนี้มาที่นี่เพื่อลากันชั่วนิรันดร
นาวินมองทะเลที่อยู่ไกลๆ พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ทะเลดีมากจริงๆ ล้างบาปและวิญญาณชั่วร้ายทั้งหมดได้ เราเป็นสามีภรรยากัน สิ่งที่ฉันช่วยเธอได้ก็มีแค่เรื่องนี้ โชคดีที่เรายังไม่มีลูกกัน เธอจากไปคนเดียวก็จะง่ายหน่อย”
“นาวิน นี่คือจุดประสงค์ที่นายนัดฉันมาที่นี่เหรอ? ฆ่าฉันแล้ว จากนั้นก็ไปประจบประแจงคุณท่านคุณนายเทวินบุริศร์ใช่ไหม?”
ธิดาตะโกนออกไปอย่างปวดร้าวจิตใจ
นาวินกลับพูดอย่างเฉยเมย “นี่ไม่ใช่เส้นทางที่เธอเลือกให้ฉันตอนแรกเหรอ? เธอสาบานกับฉันไม่ใช่เหรอว่าจะจงรักภักดีพวกเขาตลอดไป?”
“ดี ดีมาก ถ้าฉันตายไปแล้วสามารถให้นายมีตำแหน่งสำคัญในตระกูลโตเล็กได้อีกครั้ง สามารถให้อนาคตที่สดใสกับนายได้ นายก็ฆ่าฉันไปเถอะ ได้ตายในน้ำมือนาย ฉันยินยอม”
ธิดาหายใจเข้าลึกๆ ค่อยๆ หลับตาลง
ดวงตาเธอยังไม่แห้ง ที่หางตาส่องแสงประกายสดใส
นาวินยื่นนิ้วออกไป ค่อยๆ สัมผัสหยดหนึ่งที่ปลายนิ้ว ท่ามกลางแสงแดด ราวกับว่าเขาเห็นอดีตของพวกเขา มันบริสุทธิ์และมีความสุขมาก
ทำไมผู้คนต้องเติบโตล่ะ?
ถ้าเป็นเด็กตลอดไปจะดีแค่ไหน!
น้ำตาหยดนั้นอยู่ในฝ่ามือนาวิน ถอนหายใจก่อนจะกอดธิดาไว้แน่น กระซิบข้างหูเธอ “ธิดา ขอโทษนะ”
เสียงขอโทษนี้ทำให้ในใจธิดายิ่งรู้สึกแย่
เธอต้องการผลักนาวินออก แต่ก็ไม่เต็มใจ
บางทีนี่อาจจะเป็นการกอดเขาครั้งสุดท้ายในชีวิตนี้แล้วก็ได้
เธอรักเขา
ตายเพื่อเขาเสียหายตรงไหน?
ธิดาปล่อยให้นาวินกอดตัวเอง สูดดมกลิ่นเขาด้วยความโลภ อยากจดจำไว้ในหัวสมองตลอดไป พาไปยังโลกแห่งความตาย ไม่ปล่อยมือตลอดกาล
นาวินเห็นเธออยู่ในท่าทางไปสู่ความตายโดยไม่เห็นแก่ตัว ก็ลงมือทันที มีดพกเฉือนระหว่างลำคอของเธอ
ทันใดนั้นธิดาก็ล้มลงช้าๆ
นาวินจับเธอไว้ได้ทันเวลา เขาอุ้มเธอเดินไปที่ทะเล ที่นั่นมีเรือสปีดโบ๊ทลำหนึ่ง ในนั้นมีเสื้อผ้าป้องกันความหนาวเย็น
“เอาเธอไป! ชีวิตนี้อย่าให้เธอกลับมาอีก!”
นาวินวางธิดาไว้บนเรือสปีดโบ๊ท พูดกับคนขับเรือ แววตามีความโหยหา
“พี่นาวิน พวกเราไปแล้วพี่จะทำยังไง? พี่จะอธิบายกับประธานบุริศร์ยังไง?”
