เป็นเบอร์แปลก แต่ทำให้จิตใจนาวินไม่สบายใจขึ้นมา
เขากดรับสาย ในนั้นมีเสียงคุณอารองเชษฐ์ดังเข้ามา
“นาวินใช่ไหม? ฉันคิดว่าตอนนี้นายน่าจะรู้แล้วว่าฉันคือใคร ถึงฉันจะไม่ชอบที่ลูกสาวฉันเอาผู้ชายอย่างนายมาเป็นสามี แต่ในเมื่อเป็นคนที่เธอชอบ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร เพื่อเป็นการแสดงความกตัญญูแก่ฉันที่เป็นพ่อตา นายน่าจะช่วยฉันทำอะไรบางอย่างได้ใช่ไหม?”
คำพูดไร้ยางอายของคุณอารองเชษฐ์ทำให้นาวินรู้สึกเกลียดชัง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาก็แค่เกลียดชัง แต่ตอนนี้รู้ว่าคุณอารองเชษฐ์ลักพาตัวพ่อแม่ตนไป ทำให้ครอบครัวเขาพังทลาย ความเกลียดชังก็ปะทุออกมา
“แกฝันสวยจังนะ”
“แน่นอน คนอย่างฉันชอบคิดในทางที่ดี ถ้านายไม่ยอมก็ไม่เป็นไร ฉันจะพาลูกสาวฉันกลับไปพอดี ไปเจอพ่อนายสักหน่อย ให้เขาดูว่าลูกสะใภ้ตัวเองหน้าตาเป็นยังไงก็คงดีมาก นายว่าไง?”
คำพูดคุณอารองเชษฐ์ทำให้นาวินเครียดขึ้นมา
“แกจะทำอะไรธิดา?”
“ดูนายพูดสิ เธอเป็นลูกสาวฉันนะ ฉันจะทำอะไรเธอได้? ก็แค่แวะมาเยี่ยมเธอ ใช่ไหม ธิดา?”
สิ้นเสียงคุณอารองเชษฐ์ นาวินก็ได้ยินเสียงหนึ่งขึ้นมา จากนั้นเสียงธิดาก็ดังเข้ามา
“ฉันกับนาวินเราตัดขาดกันแล้ว พ่อคิดว่าเขาอยากได้ผู้หญิงที่หักหลังพี่ชายอย่างฉันไหม?”
จิตใจนาวินกังวลขึ้นมาทันที
ธิดาอยู่ในมือของคุณอารองเชษฐ์จริงๆ!
เป็นไปได้อย่างไร?
นาวินรู้สึกค่อนข้างกระสับกระส่าย
“แกห้ามแตะต้องเธอ! มีอะไรก็มาทำฉัน! ยังไงเธอก็เป็นเลือดเนื้อของแก แกทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง?”
“ถ้าเธอไม่ใช่เลือดเนื้อของฉัน ตอนนี้เธอคงตายไปนานแล้ว นาวิน ฉันไม่พูดไร้สาระกับนายแล้ว บุริศร์ส่งภาริชเข้าไปในสถานกักกัน ฉันจะให้นายหาวิธีพาเขาออกมาให้ฉัน”
คุณอารองเชษฐ์ฉีกหน้าทันที
“มันถูกส่งเข้าไปในสถานกักกันแล้วฉันจะมีวิธีอะไร? นี่แกทำให้ฉันลำบากใจเหรอ?”
นาวินค่อนข้างหดหู่แล้ว
คุณอารองเชษฐ์ยิ้มเยาะขณะพูดขึ้น “ฉันไม่สน หนึ่งวันต่อมา ถ้าฉันไม่เห็นภาริช นายก็เตรียมรอรับศพธิดาได้เลย นาวิน อย่าคิดว่าฉันจะสงสารนะ ลูกสาวไม่มีประโยชน์สำหรับฉัน คนที่ฉันต้องการคือลูกชาย เข้าใจไหม?”
พูดจบเขาก็วางสายทันที
หัวใจนาวินเต้นแรงตึกตักๆ
เมื่อกานต์ออกมาก็เห็นนาวินทำหน้าซีดเซียวยืนตรงนั้น ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณ
เมื่อครู่นี้ยังดีๆ อยู่เลย อารมณ์ก็ไม่แย่มาก ทำไมกลายเป็นแบบนี้ในพริบตาเดียว?
กานต์เดินเข้าไป สะกิดนาวิน
“อานาวิน คุณเป็นอะไรอีก?”
นาวินมองกานต์ พูดขอโทษ “ไม่มีอะไร เธอเก็บของเสร็จแล้วใช่ไหม?”
“เสร็จแล้วครับ นี่อาหารที่ป้าหวานเอาไปให้หม่ามี้ ตอนนี้เราไปกันเลยไหม?”
“โอเค”
นาวินค่อนข้างเหม่อลอย กานต์ก็ไม่ได้ซักถาม
ทั้งคู่ขึ้นรถไปแล้ว ก็ไปโรงพยาบาลตลอดทาง
กานต์มาถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วยนรมนก็เคาะประตู นาวินก็ไปตรวจสอบการทำงานด้านความปลอดภัย
“เข้ามา”
นรมนเอ่ยปากเรียบๆ
กานต์เปิดประตูเดินเข้ามา ตะโกนเรียกเสียงดังชัดเจน “หม่ามี้!”
“ลูกชายที่รักของแม่! แม่ได้ยินแด๊ดดี้บอกว่าลูกเก่งมากเลย ไม่คิดว่าจะจับตัวภาริชหมายเลขสองได้คนเดียว ลูกเป็นลูกชายที่สุดยอด!”
นรมนกอดขณะที่จูบหน้าผากกานต์สองสามที
สำหรับความกระตือรือร้นของหม่ามี้ ถึงกานต์จะหมดหนทางนิดหน่อย แต่ก็ทำได้แค่ปล่อยให้เธอทำ ใครให้เธอชอบแบบนี้โดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยล่ะ?
สุดท้ายเมื่อนรมนปล่อยกานต์ไป กานต์ก็เอาอาหารอร่อยๆ ออกมา
“นี่ป้าหวานทำ บอกว่าบำรุงเลือดได้ ผมเห็นว่ามันคือซุปตับหมู หม่ามี้ คุณกินเยอะๆ นะ”
นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ลูกไม่ช่วยแม่แบ่งไปหน่อยเหรอ? ลูกก็กำลังโตพอดี ลูกก็กินเยอะๆ หน่อยสิ”
นรมนพูดขณะที่จะเทให้กานต์
กานต์รีบห้าม พูดขึ้นอย่างสะใจ “หม่ามี้ คุณเป็นผู้ป่วย คุณต้องกินเยอะหน่อย ไม่งั้นข้างนอกจะว่าเอา”
นึกถึงด้านนอกบรรยายว่านรมนมีลักษณะท่าทางแทบไม่ไหวแล้ว กานต์ก็อดไม่ได้ที่อยากขำ
หม่ามี้เขามีศักยภาพที่จะเป็นดาราอย่างมาก
นรมนจะฟังไม่ออกได้อย่างไรว่ากานต์กำลังหัวเราะเยาะตน เธอแสร้งพูดอย่างโหดเหี้ยม “ลูกกล้าข่มเหงแม่เหรอ ลูกเชื่อไหมว่าแม่บอกให้แด๊ดดี้ลูกตีก้นลูกได้!”
“หม่ามี้ คุณอายุเท่าไรแล้วยังขี้ฟ้องอีก เด็กหรือเปล่า?”
กานต์ค่อนข้างดูหมิ่น
นรมนพูดขึ้นทำเป็นมองไม่เห็น “ลูกเป็นห่วงแม่ แค่ใช้วิธีที่ดีก็พอ”
“ดูหมิ่นคุณ”
กานต์นั่งเก้าอี้ สองขากำลังส่าย มองนรมนขมวดคิ้วดื่มซุปตับหมู อดไม่ได้ที่จะยิ้มขณะพูดขึ้น “หม่ามี้ สีหน้าคุณเหมือนอานาวินเลย เมื่อกี้สีหน้าเขาน่าเกลียดมาก แต่ก่อนหน้านี้ไม่นานยังมีความสุขอยู่เลย”
“อานาวิน? นาวินเหรอ?”
นรมนวางชามตะเกียบลง
“ใช่ครับ จะมีใครอีก”
คำพูดกานต์ทำให้นรมนตกตะลึงเล็กน้อย
ความคืบหน้าของเรื่องราวบุริศร์เล่าให้เธอฟังแล้ว ตามหลักการนาวินไม่น่าขมวดคิ้วสิ หรือว่าเกิดอะไรขึ้นอีก?
“คุณอานาวินลูกล่ะ?”
“ไปตรวจสอบการทำงานด้านความปลอดภัย คาดว่าเดี๋ยวก็มา”
กานต์พูดสบายๆ
นรมนคิดสักพักแล้วพูดขึ้น “ลูกไปเรียกอานาวินมาหน่อย ส่วนลูกไปเล่นกับกิจจาและกมล”
“โอเคครับ”
กานต์กระโดดลงจากเก้าอี้ทันที ทำให้นรมนตกใจจนกังวลขึ้นมา
“ลูกช้าๆ หน่อย เดี๋ยวล้ม”
“รู้แล้วครับ”
กานต์หันหลังโบกมือให้เธอ แล้วเปิดประตูวิ่งออกไป
นรมนส่ายหน้าหลุดขำ เด็กคนนี้ ยิ่งซนขึ้นเรื่อยๆ แล้วจริงๆ
นาวินได้ยินว่านรมนต้องการพบตน ก็ชะงักสักพัก แล้วเอางานในมือส่งให้คนอื่น ลุกขึ้นมาถึงหน้าห้องผู้ป่วยของนรมน
“คุณนาย คุณตามหาผมเหรอ?”
นรมนพยักหน้า ชี้ไปที่เก้าอี้แล้วพูดขึ้น “นั่งสิ”
“ขอบคุณครับคุณนาย”
นาวินนั่งลงข้างๆ
นรมนมองเขา ยิ้มขณะพูดขึ้น “บุริศร์เล่าประวัติชีวิตธิดาให้ฉันฟังแล้ว ต่อไปนายก็ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณนายแล้ว เรียกฉันว่าพี่สะใภ้เถอะ ยังไงบุริศร์ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องธิดา ทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องห่างเหินแบบนั้น และคนในตระกูลโตเล็กก็มีไม่มาก เราไม่ต้องพูดกฎเกณฑ์พวกนั้นแล้ว”
นาวินชะงักเล็กน้อย ดวงตามีความซาบซึ้งเล็กน้อย
“ขอบคุณครับพี่สะใภ้”
“เฮ้อ”
นรมนรู้สึกรู้สึกว่าเสียงคำว่าพี่สะใภ้นี่ไพเราะมาก
“ฉันได้ยินกานต์บอกว่านายอารมณ์ไม่ดี เป็นอะไรเหรอ? เพราะเรื่องธิดาหรือเปล่า? นายไม่ต้องเป็นห่วงนะ บุริศร์สัญญากับฉันไว้ว่าจะไม่ทำอะไรธิดา ถึงตอนนี้จะไว้หน้า ก็แค่เป็นปัญหาเรื่องเกียรติยศ ยังไงธิดาก็ทำร้ายเขาขนาดนี้ อีกสองสามวันมันก็จะดี ทุกคนล้วนมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน เขาไม่ทำอะไรกับธิดาหรอก นายไม่ต้องเป็นห่วง และฉันได้ยินว่าธิดาก็ท้องแล้วด้วย สามเดือนแรกควรระมัดระวังตัวให้มากที่สุด ด้านบุริศร์ฉันจะไปบอก รับประกันว่าจะไม่ทำให้ธิดาเสียใจ”
นรมนพูดยืดยาว เหมือนพี่สะใภ้คนหนึ่งที่เอาใจใส่จริงๆ
ทันใดนั้นนาวินก็สะอึกสะอื้น
เขาพูดเสียงทุ้ม “พี่สะใภ้ ที่คุณกับประธานบุริศร์ดีกับผมและธิดาผมรู้ทั้งหมด และผมก็รู้ว่าธิดาทำสิ่งต่างๆ ให้พวกคุณเสียใจ ผมขอประทานโทษพวกคุณแทนเธอที่นี่ด้วย”
“ครอบครัวเดียวกันไม่ต้องพูดจาสุภาพหรอก เรื่องนี้ไม่ต้องพูดอีกแล้วนะ”
นรมนไม่อยากให้ในใจพวกเขาบาดหมางกันเพราะเรื่องหนึ่ง
นาวินกลับส่ายหน้าพูดขึ้น “ไม่ใช่ ประธานบุริศร์นำตัวธิดากลับมาแล้ว จัดเตรียมให้อยู่ในคฤหาสน์ ผมยังไม่มีความสุขชั่วคราว ยังไม่ได้เจอเธอ แต่ก่อนหน้านี้ไม่นาน คุณอารองเชษฐ์โทรมาหาผม บอกว่าธิดาอยู่กับเขา ให้ผมเอาตัวภาริชหมายเลขสองออกมาจากสถานกักกันมาให้เขาเพื่อแลกกับธิดา ผมไม่รู้จริงๆ ว่าควรทำยังไงดี”
เมื่อนรมนได้ยิน ทั้งร่างก็ตกตะลึง
“เป็นไปได้ยังไง? คฤหาสน์ที่ธิดาอยู่ควรมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสิ”
“ใช่ครับ ผมก็คิดแบบนี้ แต่ผมโทรไป ไม่มีคนรับสายจริงๆ”
นาวินร้อนรนใจอย่างยิ่ง
ตอนนี้คุณอารองเชษฐ์บางทีอาจจะยังไม่รู้ข่าวที่ธิดาท้อง แต่ถ้าเขาอยู่กับธิดานาน ก็ต้องรู้อย่างเลี่ยงไม่ได้ ถึงตอนนั้นจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่มีใครแน่ชัด
ดวงตานรมนค่อนข้างมืดมน
“บุริศร์ล่ะ?”
“ประธานบุริศร์ไปต่างประเทศแล้วครับ”
เรื่องนี้บุริศร์ทำค่อนข้างลึกลับ แม้แต่นรมนก็ไม่รู้ ในขณะนี้เมื่อได้ยินนาวินพูดแบบนี้ ทั้งร่างเธอก็กังวลใจขึ้นมา
“เขาไปทำอะไรที่ต่างประเทศ?”
“เขาอยากไปทำลายสถาบันวิจัยของคุณอารองเชษฐ์”
คำพูดนาวินทำให้นรมนนั่งขึ้นมาทันที
“เขาบ้าไปแล้วเหรอ?”
“ประธานบุริศร์บอกว่าเขามีวิธี ให้คุณไม่ต้องเป็นห่วง ทางนี้แค่ต้องช่วยเหลือเขาทำให้ผู้ถือหุ้นเหล่านั้นในตระกูลโตเล็กมั่นคงก็พอ”
นาวินบอกคำพูดบุริศร์ให้กับนรมน
นรมนเงียบทันที
ทำให้ผู้ถือหุ้นตระกูลโตเล็กมั่นคงเหรอ?
ผู้ถือหุ้นมีอะไรที่สามารถทรมานได้?
คนที่อาจจะทรมานได้เพียงคนเดียวก็คือคุณอารองเชษฐ์!
ทันใดนั้นนรมนก็เหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง
ดวงตาเธอมืดมนขึ้นมาอีกครั้ง
“นาวิน นายไปทำตามที่คุณอารองเชษฐ์บอก”
“พี่สะใภ้ คุณอย่ามาล้อเล่นนะ ผมไม่สามารถหักหลังประธานบุริศร์ได้ เขามีบุญคุณกับครอบครัวผม ถ้าผมทำแบบนี้จริงๆ นั่นจะไม่โหดร้ายยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานเหรอ?”
นาวินรีบเอ่ยปาก ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งกับขอเสนอนรมน
นรมนกลับยิ้มขณะพูดขึ้น “ไม่ ถ้านายไม่ทำแบบนี้ ก็จะรู้สึกผิดกับบุริศร์ ถ้านายต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อฉันกับบุริศร์ นายต้องเชื่อฟังคุณอารองเชษฐ์ เขาให้นายทำอะไรนายก็ทำอย่างนั้น”
“แต่ผมไม่มีความสัมพันธ์ในการพาภาริชออกมานะครับ ผมไม่ใช่ประธานบุริศร์”
นาวินพูดคำนี้จบ นรมนก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “ประธานบุริศร์ไม่อยู่ นายทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น”
เห็นนรมนขยิบตาให้ตัวเอง นาวินก็ยังไม่ค่อยตอบสนอง แต่มันก็แค่สิ่งที่เกิดขึ้นชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น
เมื่อเขาตอบสนอง เขาก็ตบศีรษะตัวเอง ยิ้มขณะพูดขึ้น “ผมเข้าใจแล้ว พี่สะใภ้ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ ช่วงนี้ผมจะเชื่อฟังคุณอารองเชษฐ์ให้เต็มที่”
“ลำบากนายเลย”
นรมนเห็นนาวินเข้าใจความหมายของตน แน่นอนว่าดีใจอย่างยิ่ง
ทั้งสองพูดกันสองสามประโยค นาวินก็ลุกขึ้นเดินออกไป อย่างไรแล้วด้านนอกยังมีคนเฝ้ามองอยู่ เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่นานเกินไปได้
แต่เมื่อนาวินเพิ่งไป กระดิ่งฉุกเฉินด้านนรมนก็ดังขึ้น คุณหมอและพยาบาลรีบมาในห้องผู้ป่วย ส่งนรมนไปที่ห้องฉุกเฉินทันที
ข่าวที่นรมนโกรธนาวินจนหมดสติไปอีกครั้งลุกลามเหมือนไฟป่า มันแผ่ขยายไปทั่วถนนหลักและตรอกซอยเล็กของเมืองชลธีในพริบตาเดียว
