ชัยยศรู้ว่านรมนเจอใครที่นี่ คุณท่านตระกูลพรโสภณออกไปแล้ว เดาว่าอยู่ข้างนอก แล้วยังมีใครเข้ามาแล้วต้องเคาะประตูอีก?
นรมนไม่เข้าใจ คิมก็ตกตะลึงสักพัก แต่ก็ยังพูดเสียงทุ้ม “รีบให้คนอื่นเข้ามาสิ”
“อ่อ โอเคค่ะ”
“เข้ามา!”
นรมนรีบเอ่ยปาก
ช่วงเวลาที่ประตูถูกเปิดออก นรมนก็ตกตะลึง
“เจตต์?”
เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เจอเจตต์
ตั้งแต่เกิดเรื่องแม่ของเขา เจตต์ก็หาที่อยู่รักษาอาการบาดเจ็บ ในขณะนี้จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้น มันทำให้นรมนตกใจมาก
แต่เจตต์ไม่พูดอะไรเลย เข้ามาทันที ดึงนรมนขึ้นมา มองด้านหน้าด้านหลัง ด้านซ้ายด้านขวาหนึ่งรอบ จากนั้นก็กัดฟันพูดขึ้น “นรมน ที่เธอบ้าไปแล้วเหรอ? คนอื่นแทงเธอ เธอหลบไม่ได้เหรอ? อีกอย่างคนในตระกูลโตเล็กตายไปหมดแล้วหรือไง? ให้เธอไปสถานที่ก่อสร้างจัดการเรื่องอุบัติเหตุ? เป็นยังไงบ้าง? บาดเจ็บตรงไหน?”
เห็นท่าทางกังวลของเจตต์ นรมนก็ยิ้มทันที
“ยิ้มอะไร? โดนคนอื่นรังแกจนกลายเป็นแบบนี้ยังยิ้มอีกเหรอ? นี่เธอบ้าไปแล้วจริงๆ ใช่ไหม?”
หนวดของเจตต์ดก ดูเหมือนราวกับว่าไม่ได้ดูแลตัวเองมาหลายปี ในขณะนี้ได้ยินข่าวนรมนโดนแทงก็รีบมา ไม่ทันได้จัดระเบียบตัวเองเลย
นรมนแค่รู้สึกว่าหัวใจอบอุ่น ร้อนระอุ เธอเขย่งปลายเท้ากอดเจตต์ทันที
“พี่ ขอบคุณพี่ที่มาเยี่ยมฉัน”
ชื่อเรียกนี้ของนรมน ทำให้เจตต์ขอบตาแดงทันที
“อายุมากแล้ว ยังไม่รู้จักดูแลตัวเองให้ดี ถึงเธอไม่ทำเพื่อตัวเอง ก็ทำเพื่อพวกเราคนที่เป็นห่วงเธอสิ เธอดูแลตัวเองให้ดีๆ ได้ไหม?”
เจตต์กอดนรมนแน่น
หลังจากเรื่องของแม่ เขารู้สึกว่าตัวเองไม่มีหน้ามาเยี่ยมนรมนที่นี่จริงๆ ตอนแรกคิดว่าตัวเองไม่สนใจก็ได้ แต่เมื่อเขาได้ยินข่าวนรมนโดนคนอื่นแทงจนได้รับบาดเจ็บ ตัวเองก็มาที่นี่อย่างควบคุมไม่ได้
ไม่สนว่าทัศนคติของบุริศร์และนรมนที่มีต่อตนจะเป็นอย่างไร เขาก็มาเยี่ยม ถึงจะเห็นแค่แวบเดียวก็ดี แต่ไม่คิดเลยว่านรมนยังคงปฏิบัติกับเขาเหมือนแต่ก่อน
ดวงตาของเจตต์ค่อนข้างเปียกชื้นแล้ว
นรมนรู้ว่าเขาภูมิใจเย่อหยิ่ง ก็ไม่เปิดเผยเขา หลังจากปล่อยเขาไปแล้ว ก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “มา ฉันแนะนำให้พี่รู้จักสักหน่อย นี่แม่ฉัน ชื่อคิม”
นรมนหันศีรษะไปมองคิม ยิ้มขณะพูดขึ้น “แม่ นี่พี่ฉัน ลูกชายของคุณน้า เขานิสัยดีมาก”
คิมรู้ว่านรมนกลัวว่าตนจะมีอคติกับเจตต์เพราะแม่ของเจตต์ เธอยิ้มขณะพูดขึ้น “นายควรเรียกฉันว่าน้า”
เจตต์ค่อนข้างพูดไม่ออก
อย่างไรแล้วเรื่องพวกนั้นที่แม่เขาทำ มันทำให้เขาอับอายกับความอัปยศจริงๆ
“ขอโทษครับ คุณน้า แม่ผมเธอ……”
“หล่อนก็คือหล่อน นายก็คือนาย ฉันจะไม่เอาพวกเธอมาปะปนกัน และนายก็ดีกับนรมนมากจริงๆ ฉันก็มองออก ฉันเป็นโรคมะเร็ง อีกไม่นานก็ตาย ฉันกลัวว่าฉันตายไปแล้วต่อไปนรมนจะไม่มีคนดูแล ถึงแม้บุริศร์จะดีกับเธอมาก แต่ก็ต้องมีคนในครอบครัวตัวเองคอยช่วยเหลืออยู่ข้างๆ ใช่ไหม? เจตต์ ฉันอยากให้นายคอยสนับสนุนนรมนได้ตลอดไป ถ้านายทำได้ เมื่อไปถึงยมโลก ฉันจะให้อภัยแม่นาย”
“แม่ แม่พูดอะไรน่ะ?”
ตอนนี้นรมนทนฟังไม่ไหวแล้วที่คิมพูดว่าตัวเองอีกไม่นานก็ตาย เตือนเธอตลอดเวลาว่าเวลาระหว่างเธอกับคิมเหลือไม่มากแล้ว
แต่คิมเปิดใจ
เธอลูบมือนรมนแล้วพูดขึ้น “เด็กโง่ คนเราเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องปกติ เราไม่สามารถหยุดกฎแห่งธรรมชาติได้ แม่แค่หวังว่าชีวิตของลูกในอนาคตจะราบรื่นได้ แม่เป็นคนพาลูกมายังโลกใบนี้ โดยที่ไม่ได้ให้ความรักความห่วงใยกับลูกมากนัก แต่ให้ความทุกข์กับลูกมาก โชคดีที่ข้างกายลูกยังมีคนที่เป็นห่วงลูกมากมาย แม่ก็วางใจ”
“แม่ ไม่มีใครมาแทนที่แม่ได้นะ”
นรมนค่อนข้างเศร้าใจ
เจตต์ไม่คิดว่านรมนจะให้อภัยตน ยิ่งไม่คิดเลยว่าคิมจะไม่โทษตนด้วย ในขณะนี้ได้ยินคิมฝากฝังก่อนตาย เขาก็รีบพูดขึ้น “คุณน้า ตราบใดที่เจตต์อย่างผมยังมีชีวิตอยู่ ผมจะไม่มีทางให้นรมนได้รับความอยุติธรรมเด็ดขาด”
“ดี นายมีน้ำใจมากกว่าแม่นาย”
คิมตบบ่าเจตต์
เธอยืนขึ้นมา พูดกับนรมน “ได้เวลาฉันกลับไปกินยาแล้ว นรมน ออกจากโรงพยาบาลก็กลับมาอยู่บ้านนะ”
“ค่ะ”
ตอนแรกนรมนอยากพูดว่ารอให้บุริศร์กลับมาก่อนค่อยว่ากัน แต่พอคิดว่าคิมเหลือเวลาไม่มาก เธอก็รีบพยักหน้าตอบตกลง
คิมไปแล้ว คุณท่านตระกูลพรโสภณก็ตามไปด้วยเช่นกัน
เจตต์มองนรมน ยังคงสับสนกับปัญหาเมื่อครู่นี้
“สรุปเธอบาดเจ็บตรงไหน?”
“ฉันไม่ได้บาดเจ็บ แค่แสดงละครเฉยๆ”
เมื่อนรมนพูดคำนี้ออกมา เจตต์ก็เข้าใจแล้ว
“นี่เธอป่วยเหรอ? เอาชีวิตตัวเองไปล้อเล่นเนี่ยนะ?”
“ก็ไม่เป็นอะไรไม่ใช่เหรอ?”
“เป็นอะไรก็สายไปแล้วไง บุริศร์ล่ะ?”
นรมนพูดเสียงทุ้ม “ไปต่างประเทศ”
“เธอมีสภาพแบบนี้เขายังไปต่างประเทศอีกเหรอ? เขา……”
“เขามีธุระนิดหน่อยต้องจัดการ และมันก็เพื่อฉันด้วย พี่ไม่ต้องถามแล้ว”
นรมนทนฟังไม่ไหวแล้วที่เจตต์ว่าบุริศร์ไม่ดี แต่ตอนนี้เธอก็ไม่รู้ว่าควรอธิบายเรื่องเชษฐ์อย่างไร อย่างไรแล้วไม่นานหลังจากนี้ทุกคนก็คงรู้กันหมด ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันก็แล้วกัน
แต่เจตต์คิดว่านรมนแค่ไม่อยากฟังเขาว่าบุริศร์ว่าไม่ดีเฉยๆ ก็เลยไม่พูดแล้ว
“พวกกานต์ล่ะ?”
“กานต์ออกไปกับอาสามฉันแล้ว อีกเดี๋ยวอาจจะกลับมา พี่รอเขาเหรอ?”
นรมนคิดว่าเจตต์ต้องการตามหากานต์
เจตต์วางของในมือไว้บนโต๊ะ นรมนพบว่ามันคือเกมคอลโซลรุ่นล่าสุด
“ให้กานต์เหรอ?”
“อืม ถึงรู้ว่าเขาเป็นอัจฉริยะ แต่ก็ต้องเล่นของเล่นเด็กๆ บ้าง ไม่งั้นฉันจะรู้สึกหดหู่ ไม่ว่าเขาจะชอบหรือไม่ชอบก็ต้องรับไว้”
เห็นเจตต์มีท่าทางเอาแต่ใจแบบนี้ นรมนก็ยิ้มอย่างอดไม่ได้
“โอเค ฉันจะต้องให้เขารับไว้”
“อันนี้ให้กิจจา”
เจตต์หยิบหนังสือทางการแพทย์เล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋าส่งไป
“ขอบคุณค่ะ”
นรมนรู้ว่าเจตต์ใส่ใจมากจริงๆ รีบรับมาแทนเขา แต่เธอนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ทันที
“พี่ให้เขาเองดีกว่าไหม?”
“เขาก็อยู่โรงพยาบาลเหรอ?”
คิ้วเจตต์ขมวดขึ้นมาเล็กน้อย
นรมนรู้สึกหลังคอมีลมหนาวพัดมาเล็กน้อย เธอยิ้มแย้มพูดขึ้น “ไม่ใช่แค่เขานะ มีกมลด้วย”
“นรมน นี่เธอเป็นแม่คนได้ยังไง? ลูกสามคนมีสองคนอยู่โรงพยาบาลเหรอ? เธอเห็นโรงพยาบาลเป็นบ้านเธอหรือไง?”
“พี่เบาหน่อย อย่าทำให้ฉันตกใจกลัว ในท้องฉันยังมีอีกคนนะ”
นรมนลูบท้องตัวเองทันที และเจตต์ตกตะลึงไปทั้งร่าง
“เธอว่าไงนะ?”
“ฉันบอกแล้วว่าพี่จะเป็นคุณอาอีกครั้ง พี่ พี่ต้องเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ให้ฉันด้วยนะ ไม่งั้นฉันจะไม่เห็นด้วย”
นรมนยิ้มกว้างมองเจตต์
เจตต์ยังอยู่ในความตะลึง แต่ก็ยังพยักหน้า
“โอเค ฉันจะเตรียม”
เจตต์ที่อยู่ในสภาพนี้มีความเป็นคุณชายหน้าตาดีแห่งเมืองชลธีตรงไหนกัน?
นรมนคุยกับเขาอีกสักพักหนึ่ง เจตต์ก็ลุกขึ้นไปตามหาพวกเด็กๆ
เธอก็โล่งใจอย่างอดไม่ได้
กลุ่มคนมากมายมาเยี่ยมเธอ ความกดดันสูงมากจริงๆ
กำลังคิดอยู่ ธรณีก็มา เขาให้คนนำอาหารเสริมถุงใหญ่ถุงเล็กเข้ามา นรมนก็จะร้องไห้ทันที
“อาเล็ก คุณตั้งใจจะให้ฉันอยู่ที่นี่ถาวรเหรอ?”
“เธอบาดเจ็บตรงไหน? ฉันซื้ออาหารเสริมที่ดีที่สุดมาให้เธอ ได้ยินว่าบุริศร์ไม่อยู่ สองสามวันนี้ฉันจะได้ดูเธอกินข้าวพอดีเลย พยายามบำรุงร่างกายให้เต็มที่ ภรรยาของเทวินนั่นฉันให้คนไปจัดการแล้ว ไม่ให้หล่อนใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในนั้น เธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ คนที่กล้ารังแกหลานสาวฉัน มันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วล่ะ”
ท่าทางปกป้องของธรณีเหมือนกับบุริศร์ไม่มีผิดเลย
นรมนค่อนข้างอยากร้องไห้จริงๆ
“อาเล็ก ฉันไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไรจริงๆ ฉันแค่แกล้งทำ คุณดูสิ ร่างกายฉันสบายดีมาก”
ระหว่างที่พูดนรมนก็จะกระโดดลงจากเตียงให้ธรณีดู แต่ธรณีห้ามเอาไว้
“อย่ากระโดด! ถึงจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ในท้องยังมีลูกนะ ถ้าเธอกระโดดแล้วล้มจะทำยังไง? ฉันจะไปหาเด็กที่ไหนชดใช้บุริศร์?”
นรมนรู้สึกร้องไห้ไม่ค่อยออกแล้ว
“ฉันไม่ต้องการอาหารเสริมพวกนี้จริงๆ นะคะ”
“ต้องรับเอาไว้ ไม่งั้นฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ไปไหน รอเธอออกโรงพยาบาลเมื่อไรฉันก็ไปเมื่อนั้น”
ได้ยินธรณีพูดแบบนี้ นรมนยังพูดอะไรได้อีกล่ะ?
เธอรับอาหารเสริมไว้ สีหน้าธรณีถึงได้ดีขึ้นมาก
ด้วยการดูแลของธรณี นรมนโดนบังคับให้ดื่มซุปไก่หนึ่งชาม รังนกหนึ่งชาม และอื่นๆ เธอดื่มไม่ลงแล้วจริงๆ
ธรณีเห็นเธอมีท่าทางเจ็บปวดทรมานมากจริงๆ ก็ปล่อยเธอไป
“ตอนกลางคืนอยากกินอะไร? ฉันจะให้คนรับใช้ที่บ้านทำ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ตอนกลางคืนฉันจะไปกินข้าวที่บ้านคุณตา”
นรมนตัดสินใจจะหนี
ให้ธรณีบำรุงตัวเองแบบนี้ต่อไป ไม่นานเธอจะได้รับสารอาหารมากเกินไปแล้ว
กว่านรมนจะไล่ธรณีไปได้ เมื่อนอนบนเตียงผู้ป่วยเพียงคนเดียวก็ถอนหายใจหนักหน่วง แต่ในใจก็ยังอบอุ่น
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ในโทรศัพท์มีหลายๆ คนมอบความเป็นห่วงให้ตน แต่ทางด้านพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนไม่มีข่าวคราวเลยสักนิด
เรื่องที่เธอโดนแทงนี้ถูกเผยแพร่ออกไปอย่างโกลาหล เป็นไปไม่ได้ที่พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนจะไม่เห็นข่าว แต่ตอนนี้พวกเขาไม่ส่งข้อความมาแม้แต่ข้อความเดียว นรมนเกิดความรู้สึกไม่ดีหลายอย่างจริงๆ
เธอรู้ว่าเนตรากลับมาแล้ว พวกเขามีลูกสาวแท้ๆ ของตัวเองก็อาจจะต้องลำเอียงบ้าง แต่การเพิกเฉยความรู้สึกของเธอโดยตรงแบบนี้มันทำให้เธอค่อนข้างยากที่จะทน
นรมนปัดเลื่อนโทรศัพท์ หยุดที่เบอร์โทรศัพท์แม่นรมน ต้องการกดโทรออก แต่รู้สึกว่าตัวเองมีข้อบกพร่องบางอย่าง
บางทีพวกเขาอาจจะยุ่งล่ะมั้ง
ปลอบตัวเองแบบนี้ นรมนก็วางโทรศัพท์ลง
และไม่รู้ว่าบุริศร์กลับมาเมื่อไร ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง เธอกลัวว่าจะทำให้ธุระของบุริศร์เสียเวลา ไม่กล้าโทรหาเขาอยู่ตลอด ในขณะนี้บุริศร์ออกไปหนึ่งวันแล้ว และไม่รู้ว่าทางด้านฐานวิจัยปลอดภัยหรือไม่
ทันใดนั้นนรมนก็พบว่าตัวเองคิดถึงเขามากจริงๆ คิดถึงมากๆ
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา ค้นรูปบุริศร์ออกมาดู มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตามีความอ่อนโยนผ่านไป
สุดท้ายก็ควบคุมความคิดถึงในก้นบึ้งจิตใจไม่ได้ นรมนโทรหาบุริศร์ แต่ช่วงที่โทรศัพท์รับสาย สีหน้านรมนก็เปลี่ยนไปทันที
