“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณหาใครคะ?”
อีกฝ่ายที่รับสายคือผู้หญิง
คิ้วนรมนขมวดเล็กน้อย
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธออาจจะวางสายทันที แต่ตอนนี้เธอยังค่อนข้างใจเย็น
“บุริศร์ล่ะ? ฉันคือภรรยาเขา”
เสียงนรมนไม่ดังไม่เบา แต่เหมาะสมกำลังพอดี
เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายตกตะลึงสักพัก จากนั้นก็ได้ยินทางด้านนั้นตะโกน “บุริศร์ โทรศัพท์จากภรรยาคุณ”
ไม่นานนัก บุริศร์ก็วิ่งมา
“นรมน”
บุริศร์หายใจหอบ
ความคิดของนรมนยังคงอึดอัดเนื่องจากผู้หญิงคนนี้
“เธอเป็นใคร?”
เมื่อเอ่ยปาก นรมนก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนสาวน้อยขี้หึง แต่เธอไม่อยากอดทน เธอหึงแล้ว!
บุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็เหลือบมองคนข้างๆ พูดเสียงทุ้มต่ำ “เจ้าหน้าที่ด้านเทคนิคของที่นี่ เมื่อกี้เสื้อผ้าฉันเปียก โทรศัพท์วางไว้ข้างนอก ไม่ได้ตั้งใจไม่รับสายคุณนะ”
“อ๋อ”
เสียงนรมนยืดยาวมาก แต่ไม่พูดอะไรอื่นๆ อีก
บุริศร์รู้สึกได้อย่างรวดเร็วว่าเธออารมณ์ไม่ดี
เขาหยิบโทรศัพท์เดินออกมาจากห้อง ไปด้านนอกที่ค่อนข้างสงบ พูดขึ้นเสียงทุ้ม “เราวิดีโอคอลกัน”
“โอเค”
สุดท้ายนรมนก็ไม่พูดอะไรอีก
เมื่อบุริศร์วิดีโอคอลมา นรมนก็รับสายทันที
เห็นบุริศร์สวมเสื้อแขนสั้น ถึงกล้ามหน้าอกแกร่งจะมีเสื้อผ้ากั้นอยู่ แต่ยังคงเห็นได้อย่างชัดเจนมาก สีหน้านรมนก็ไม่ค่อยดี
“เจ้าหน้าที่ด้านเทคนิคสวยไหม? อีกอย่าง คุณทำอะไรมา? ทำไมเสื้อผ้าเปียก? หืม?”
คิ้วนรมนขมวดเล็กน้อย การแสดงออกตอนถามทำให้บุริศร์ยิ้มขึ้นมาทันที
“หึงเหรอ?”
“ใช่”
นรมนยอมรับอย่างมั่นใจ เธอไม่อยากไร้เหตุผล
รอยยิ้มบุริศร์ยิ่งกว้างขึ้น
“ฉันดีใจมาก”
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง คุณยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ”
นรมนเบ้ปากอย่างไม่ใจเย็นแล้ว
บุริศร์รีบหันมุมวิดีโอนิดหน่อย จากนั้นก็เห็นผู้หญิงตัวสูงใหญ่แต่ละคนอยู่ข้างๆ กำลังคอยชี้แนะเจ้าหน้าที่ด้านเทคนิคเคาะคอมพิวเตอร์
นรมนตกตะลึงเล็กน้อย อาจจะไม่คิดว่าบุริศร์จะตรงไปตรงมาแบบนี้ เมื่อเห็นว่าผู้หญิงหน้าตาไม่ใช่แบบที่บุริศร์ชอบ ก็โล่งอก
“ทำไมเสื้อผ้าถึงเปียก?”
“ฝนตกน่ะที่รัก ไม่ได้พกร่ม”
บุริศร์ตอบอย่างจริงจังมาก
นรมนถึงได้พยักหน้า
“โอเค ฉันจะยกโทษที่คุณให้ผู้หญิงคนอื่นรับสาย แต่ฉันไม่อยากให้มีครั้งต่อไป ไม่งั้นฉันจะให้คุณลองได้รับความรู้สึกเวลาโทรศัพท์ฉันมีผู้ชายคนอื่นรับสายบ้าง”
“ไม่เอา!”
บุริศร์ประหม่าขึ้นมาทันที
“ฉันรับประกัน คราวหน้าถึงโทรศัพท์จะเปียกฝน ฉันก็จะไม่ให้ผู้หญิงคนอื่นแตะต้องโทรศัพท์ของฉัน”
“ก็พอได้อยู่นะ”
นรมนถึงได้โล่งอก
หลังจากสอบสวนเสร็จแล้ว นรมนก็พูดเสียงทุ้ม “ฉันคิดถึงคุณ คุณจะกลับมาเมื่อไร?”
“น่าจะประมาณหนึ่งวันถึงจะจัดการเรื่องทางนี้เสร็จ ฉันยังหาพ่อคมทิพย์ไม่เจอเลย สถานการณ์ทางนี้มันซับซ้อนกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะ”
บุริศร์รู้ความสัมพันธ์ของนรมนและคมทิพย์ แน่นอนว่าค่อนข้างพยายามเต็มที่กับเรื่องนี้
เห็นบุริศร์ยุ่งแบบนี้ เธอก็รีบพยักหน้าพูดขึ้น “โอเค คุณระวังความปลอดภัยหน่อยนะ ฉันจะรอคุณกลับมา”
“ได้ อยู่คนเดียวเบื่อมากก็กลับบ้าน ไม่ต้องไปสนใจว่าสื่อจะพูดยังไง ยังไงแล้วถึงตอนนั้นเรื่องราวของเชษฐ์ถูกเปิดโปง ทุกอย่างมันก็ผ่านไปหมดแล้ว อีกอย่างก็ยังมีฉันไม่ใช่เหรอ?”
บุริศร์รู้ว่านรมนอยู่เฉยๆ ไม่ได้ ให้เธอแกล้งป่วยอยู่โรงพยาบาลทั้งวัน มันทำให้เธอรู้สึกแย่จริงๆ
นรมนพยักหน้าพูดขึ้น “แม่ให้ฉันไปกินข้าว งั้นฉันไปอยู่บ้านคุณตาสักสองวันแล้วกัน”
“ก็ดีนะ”
บุริศร์ได้ยินว่านรมนจะไปที่บ้านคุณท่านตระกูลพรโสภณ แน่นอนว่าดีใจ อย่างไรแล้วความปลอดภัยของลานเขตทหารนั้นรับประกันได้มาก มีญาติคอยอยู่เป็นเพื่อน คนเหล่านั้นที่ไม่มีความจำเป็นก็จะรังควานได้น้อยลง
นรมนนึกถึงธิดา ก็พูดเสียงทุ้ม “ธิดากลับมาแล้ว ฉันให้เธออยู่ที่คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็ก”
บุริศร์เงียบไปสักพักหนึ่งก่อนพูดขึ้น “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้อภัยเธอง่ายๆ”
“แล้วแต่คุณ ยังไงก็เป็นน้องสาวคุณ คุณจะไม่ยอมรับเธอไปตลอดชีวิต ฉันก็ไม่มีปัญหา”
บุริศร์รู้ว่านรมนกำลังกระตุ้นตน ก็ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ก่อนพูดขึ้น “คุณน่ะ อดทนกับคนในครอบครัวฉันตลอดเลยนะ คุณรู้ไหม คุณเป็นแบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกปวดใจมากจริงๆ ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ คุณจะทนกับความกดดันมากขนาดนี้ได้ยังไง? ได้รับความทุกข์มากขนาดนี้ได้ยังไง?”
“แต่ฉันก็ไม่เป็นอะไรนี่หน่า และในทางกลับกันเพราะเธอเราถึงได้กำจัดเชษฐ์ทิ้งได้ ก็ดีกว่ามีคนจับจ้องเราอยู่ด้านหลัง วางแผนใส่เราตลอดเวลาใช่ไหม? อีกอย่าง ตอนนี้เธอท้องแล้ว ต้องรักษาอารมณ์ให้ดี ก่อนหน้านี้ใช้ชีวิตเหมือนเด็กกำพร้ามาตลอด แม่ที่ปรารถนามากที่สุดก็ไม่ได้เจอ มีแค่พี่ชายอย่างคุณ แต่ก็ไม่สามารถยอมรับได้ จริงๆ แล้วเธอก็ใช้ชีวิตยากลำบากมากเหมือนกัน”
ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ บุริศร์ก็ถามเสียงทุ้ม “คุณรู้หมดแล้วเหรอ?”
“อืม นาวินบอกฉันหมดแล้ว ยังไงเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง มันก็ไม่ง่าย”
บุริศร์ครุ่นคิดไม่กี่นาทีแล้วพูดขึ้น “ให้ฉันคิดก่อนแล้วกัน ถ้าคุณอยากให้อภัยเธอ ฉันก็ไม่มีปัญหา ยังไงแล้วคุณก็เป็นคุณนายตระกูลโตเล็ก คุณให้เธอกลับไปก็เป็นมิตรภาพซึ่งกันและกัน ไม่ให้เธอเข้าบ้านก็เป็นขอบเขตหน้าที่ จะทำยังไงก็แล้วแต่คุณ ฉันไม่มีปัญหาทั้งหมด”
“พูดอะไรน่ะ”
นรมนจ้องมองเขาแกล้งทำเป็นงอน
บุริศร์รู้สึกร่างกายตัวเองจะปวกเปียกหมดแล้ว
“ที่รัก เวลาสามเดือนมันนานมากจริงๆ”
ตอนแรกนรมนไม่เข้าใจความหมายเขา จนกระทั่งเข้าใจความปั่นป่วนในดวงตาบุริศร์ ก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “แล้วจะทำยังไง? เด็กน้อยยังไม่ถึงสามเดือนเลย หมอบอกว่า ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่อันตราย งั้นเรามาลองไหมล่ะ?”
“ช่างเถอะ เด็กน้อยกับคุณสำคัญที่สุด”
บุริศร์ถอนหายใจยอมรับชะตากรรม
ไม่ง่ายเลยที่จะเอาใจภรรยาได้อย่างเต็มที่ ตอนนี้มีเด็กน้อยเพิ่มมาอีก เอาใจไม่ได้แล้ว
ทรมานอ่าทรมาน
ทั้งคู่กะหนุงกะหนิงกันสักพัก นรมนก็วางสายไป
ห้องผู้ป่วยเดิมทีที่ถูกทิ้งร้าง ตอนนี้รู้สึกอบอุ่นไม่น้อย
กานต์และธรรศผลักประตูเข้ามาแล้ว
“หม่ามี้ คุณยิ้มอะไรน่ะ? ยิ้มหวานเชียว? คุยโทรศัพท์กับคุณบุริศร์เหรอ?”
เมื่อกานต์เข้ามาก็เห็นนรมนยิ้มเหมือนคนโง่ จึงรีบถาม
ใบหน้าเล็กของนรมนแดงเล็กน้อย
“เจ้าเด็กแสบ ตั้งแต่เมื่อไร มาล้อแม่เหรอ? หืม?”
ธรรศก็ยิ้มแย้มแจ่มใส ดูออกว่าเรื่องราวคงคุยกันจบแล้ว
“คุยจบแล้วเหรอ?”
“มีกานต์อยู่ มันก็จำเป็น ไม่กี่เดือนข้างหน้ากานต์ก็อาจจะยุ่งมาก”
คำพูดของธรรศทำให้นรมนชะงักไป
เขารีบพูดอธิบาย “โครงการนี้อีกฝ่ายระบุว่าต้องการให้กานต์เข้าร่วม ฉันก็ทำได้แค่โทรหาเบื้องบนขอคำแนะนำ ไม่คิดเลยว่าเบื้องบนจะตอบตกลงทันที และเบื้องบนสัญญาด้วยว่า ตราบใดที่กานต์ต้องการเป็นสมาชิกพาร์ทไทม์158 ก็สามารถใช้ตัวตนของเขตทหารเข้าร่วมได้โดยตรง อีกฝ่ายก็ตอบตกลง”
นรมนยิ้มขึ้นมาทันที
“อาสาม แผนการดีมาก แบบนี้ประเทศเราก็ลงนามผูกพันกับ158ได้แล้ว ถึงตอนนั้นต้องการข้อมูลหรือความช่วยเหลืออะไร กานต์ก็แค่พูดประโยคเดียวใช่ไหม? กานต์ของเราต้องเหนื่อยมากแน่ๆ ต้องดูแลเขตทหารไปพร้อมๆ กัน ต้องทำงานพาร์ทไทม์กับ158 ต้องมาแบกรับทำงานหนักตั้งแต่เด็กๆ”
“ไม่เอาหน่า หลักๆ กานต์อยู่ที่เขตทหาร ทางด้าน158แค่ไปรายงานตัวเป็นครั้งคราวก็พอ อีกอย่าง นี่เป็นโอกาสของกานต์ มี158คอยสนับสนุนด้านหลัง สถานะของกานต์ที่เขตทหารก็ไม่มีใครกล้าไปสั่นคลอน อนาคตของเด็กคนนี้อาจจะสูงกว่าฉัน”
ธรรศมีความเย่อหยิ่งและภูมิใจเต็มเปี่ยมในดวงตา ราวกับกานต์เป็นลูกชายของเขา
กานต์ยักไหล่อย่างไม่แยแสแล้วพูดขึ้น “แค่ทำให้หม่ามี้และคุณปู่สามอารมณ์ดีก็พอแล้วครับ ยังไงผมก็ไม่มีปัญหาอะไร”
คำพูดนี้ไม่ได้พูดอย่างกำเริบเสิบสานและกวนตีนธรรมดาๆ
มุมปากนรมนกระตุก
ธรรศยิ่งมองกานต์ก็ยิ่งเจริญตาขึ้นเรื่อยๆ อยากจะอุ้มเด็กคนนี้กลับบ้านไปเลี้ยงเป็นลูกชายตัวเอง
นรมนส่ายหน้าถอนหายใจขณะพูดขึ้น “อาสาม คุณรีบไปแก้ไขปัญหาส่วนตัวให้เร็วหน่อยได้ไหม? คุณสามสิบหกแล้วนะ ถ้ายังไม่แต่งงานอีกก็จะแก่แล้ว”
“ใครว่า? ผู้ชายสี่สิบขึ้นไปจะยิ่งมีเสน่ห์ ฉันไม่รีบหรอก”
ธรรศโบกมือ ไม่รีบร้อนสักนิด
“อาสาม”
นรมนค่อนข้างหดหู่แล้ว
“เอาล่ะๆ ฉันรู้แล้ว ไว้ค่อยว่ากัน ฉันพากานต์กลับไปรายงานที่เขตทหารก่อนนะ ทางด้านเธอมีเรื่องอะไรก็ไปหาอาเล็กของเธอได้ทันที เขาว่างไม่มีอะไรทำ”
สามารถบอกว่าผู้บริหารบริษัทแห่งหนึ่งว่างไม่มีอะไรทำได้ ก็มีแค่ธรรศพี่ชายแท้ๆ คนนี้แหละ
นรมนกอดกานต์ พูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “อย่าเหนื่อยเกินไปนะ คิดถึงหม่ามี้ก็กลับมา”
“ครับ”
กานต์กอดนรมนกลับ แล้วถามขึ้น “คุณบุริศร์ใกล้จะกลับมาแล้วใช่ไหมครับ?”
“ใกล้แล้ว น่าจะอีกวันหนึ่ง แม่ตั้งใจว่าหลังจากพวกคุณไปแล้วจะไปเยี่ยมที่บ้านคุณยายลูกสักหน่อย”
“คุณยายตระกูลธนาศักดิ์ธนเหรอครับ?”
กานต์เผลอถามโดยไม่รู้ตัว อย่างไรแล้วในใจเขา นรมนถูกเลี้ยงโดยพ่อแม่บุญธรรมตั้งแต่เล็กจนโต แน่นอนว่ามีความรู้สึกลึกซึ้ง ในขณะนี้ได้ยินนรมนบอกว่าจะไปหาคุณยาย ก็นึกว่าหมายถึงแม่นรมน
นรมนชะงักไป
จนถึงตอนนี้ ข่าวที่เธอโดนแทงน่าจะรู้กันทั่วบ้านทั่วเมืองแล้ว เธอไม่เชื่อว่าแม่นรมนไม่เห็นข่าว แต่อีกฝ่ายไม่โทรมาแม้แต่สายเดียว ไม่มีแม้แต่ข้อความเดียว ถ้าบอกว่าไม่ผิดหวังขมขื่นก็เป็นการโกหก แต่ต่อหน้าลูก นรมนก็ยังยิ้มขณะพูดขึ้น “ไม่ใช่ ไปบ้านคุณยายคิมของลูกน่ะ เธอป่วย”
“ผมไปเยี่ยมคุณยายกับหม่ามี้แล้วค่อยกลับเขตทหารได้ไหมครับ?”
กานต์รีบหันศีรษะไปถามธรรศ
ธรรศรู้สภาพร่างกายของคิม ตอนนี้ได้ยินกานต์ขอแบบนี้ ก็ครุ่นคิดสักพักก่อนพูดขึ้น “ได้ เธอไปเถอะ ตอนกลางคืนกินข้าวเย็นเสร็จฉันจะมารับเธอ”
“หม่ามี้ ผมไปกับหม่ามี้นะ”
กานต์ยิ้มมีความสุข
นรมนพยักหน้าให้ธรรศอย่างซาบซึ้ง เก็บของสักพัก ก็พากานต์ออกไปจากโรงพยาบาล
ประตูทางเข้าโรงพยาบาลยังคงมีนักข่าวรออยู่ เห็นนรมนออกมา ก็ชะงักอย่างอดไม่ได้ รีบก้าวไปข้างหน้าด้วยความใจกล้า
“คุณนายบุริศร์ ได้ยินว่าคุณโดนแทงบาดเจ็บสาหัส นี่เพิ่งสองวัน ทำไมคุณออกมาได้แล้วล่ะ? แล้วนี่คุณจะไปไหน?”
อีกฝ่ายพูดจาเฉียบคม แววตาเป็นประกาย ถึงจะถามอยู่ แต่ก็ขวางทางนรมนไว้อย่างชาญฉลาด ท่าทางนั้นให้ความรู้สึกหลีกเลี่ยงไม่ได้
คิ้วนรมนขมวดเล็กน้อย แววตาก็หรี่ลง
เธอสางผมยาวของตัวเอง ยิ้มเรียบๆ แต่รอยยิ้มไม่ถึงดวงตา แค่ถามขึ้นว่า “เธอเป็นนักข่าวมาจากบริษัทไหน?”
