“หัวหน้า เป็นอะไรครับ?”
เมื่อลูกน้องเห็นแววตาที่เชษฐ์มองนรมน ก็คิดไปว่าเชษฐ์ชอบนรมน จึงรีบถาม แต่กลับถูกเชษฐ์มองจ้องอย่างดุดัน
“ฉันไม่ได้สนใจเธอ ฉันแค่เห็น… …”
แค่อะไร? เชษฐ์ ไม่ได้พูด แต่มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย
นรมนรู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมายังตัวเองอีกครั้ง เธอลืมตาโพลง ก่อนจะมองตรงไปยังกล้อง
ดวงตาของคนสองคนชนกันในกล้องวงจรปิด ทำให้เกิดประกายไฟยามมอง
นรมนยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังกลับ และนอนหลับต่อไป
สีหน้าของเชษฐ์ค่อนข้างน่าเกลียด
ผู้หญิงคนนี้กำเริบสืบสาน?
เธอคิดจริงๆ เหรอว่าเขาจะไม่ทำอะไรเธอ?
ดูทำเข้า!
นี่มันตัวประกันเสียที่ไหน?
เหมือนมาเที่ยวพักร้อนมากกว่า!
“ให้นรมนไปทำความสะอาดที่โกดัง”
จู่ๆเชษฐ์ก็พูดขึ้นมา
เขาไม่คุ้นเคยกับท่าทางที่สบายๆ ของนรมน
“ครับ”
ลูกน้องรีบไปจัดการทันที
นรมนที่กำลังนอนหลับฝันหวาน ถูกคนเรียกขึ้นมา
“หัวหน้าสั่งให้คุณไปทำความสะอาดที่โกดัง นี่เครื่องมือ”
โดมนำไม้กวาดหรืออะไรบางอย่าง มายื่นให้ต่อหน้านรมน
คิมโกรธเล็กน้อย
“ล้อเล่นอะไรกัน ลูกสาวของฉันท้องอยู่นะ พวกแกให้คนท้องไปทำความสะอาดเนี่ยนะ? ถ้าต้องการทำให้ใครบางคนขายหน้าละก็ ฉันไปเอง”
“แม่ เขาบอกให้หนูไป อย่าไปดื้อแพ่งเลยค่ะ หนูไปก็พอแล้ว อีกอย่างหนูเพิ่งท้องได้ไม่นาน ไม่เป็นไรหรอก”
นรมนไม่ได้สนใจมากนัก
เธอไม่สนคิมที่กำลังขวาง หยิบไม้กวาดและผ้าขี้ริ้วแล้วตาม โดมไปที่โกดัง
ว่ากันว่าเป็นโกดัง แต่จริงๆแล้วมันเป็นที่วางวัสดุที่ไว้ใช้ในการทำเสื้อผ้าอะไรสักอย่าง
หลังจากโดมนำนรมนมาไว้ที่นี่ เขาก็จากไป
นรมนมองไปยังสถานที่นี้ พื้นที่มันค่อนข้างใหญ่ ค่อนข้างรกรุงรัง
เธอว่างไปสักพัก ก่อนจะเริ่มทำความสะอาด
มีวัสดุมากมายที่นี่ และยังมีเสื้อผ้าเก่าอื่นๆอีก ไม่รู้ว่าจะนำไปทิ้งหรืออย่างไร
นรมนรวบรวมเสื้อผ้าเก่าเข้าด้วยกัน และทันใดนั้น เธอก็เห็นเสื้อผ้าเปื้อนเลือด
ชุดนี้น่าจะเก่าไปหน่อย คราบเลือดบนนั้นเป็นสีหมองคล้ำ ถ้าไม่สังเกตให้ดี จะมองไม่ค่อยชัด
นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอหยิบเสื้อผ้าเปื้อนเลือดมาที่ใต้จมูกเพื่อดมกลิ่น แต่มันก็ไม่มีกลิ่นคาวเลือดแล้ว
เสื้อผ้าก็ขาดรุ่งริ่งราวกับถูกเฆี่ยนตี
เป็นใครกัน?
ทันใดนรมนก็นึกไปถึงแม่ของธิดา
จะเป็นของเธอไหม?
ถ้าเป็นเช่นนั้น ความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของอชิระจะยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้นใต้จมูกของตัวเธอเองจริงเหรอ?
สมองของนรมนกำลังวิ่งแล่นอย่างรวดเร็ว
แต่เรื่องนี้ไม่น่ามีใครให้คำตอบแก่เธอได้
นรมนซ่อนชุดเปื้อนเลือด แล้วทำความสะอาดต่อไป แต่เธอไม่พบสิ่งอื่นใดอีก
หลังจากทำความสะอาด เธอรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ก่อนจะไปนั่งบนเก้าอี้เพื่อพักผ่อน
ว่ากันว่าเป็นโกดัง แต่ก็ไม่มีเบาะแสอันมีค่า ยิ่งกว่านั้นคือ หาเงื่อนงำของการฝึกฝนข้างนอกไม่เจอเลย
ที่นี่ดูเหมือนจะมีสวนผักเป็นของตัวเอง ทั้งหมดเป็นการพึ่งพาตนเองทางเศรษฐกิจ
นรมนค่อนข้างท้อแท้
เธอเดินออกจากโกดัง มองดูพระอาทิตย์ตกที่ขอบฟ้าขณะที่มันใกล้จะลับขอบฟ้าไป จริงๆ แล้วเธออยู่ในโกดังตลอดช่วงบ่ายโดยไม่รู้ตัว
นรมนยืดเอวของเธอ ก่อนจะเห็นคนรับใช้หลายคนรีบวิ่งไปที่ตำหนักหลัก
“เกิดอะไรขึ้น?”
เธอขวางคนใช้คนหนึ่งไว้เพื่อสอบถาม
คนใช้พูดอย่างกังวล “จู่ๆคุณนายก็อาเจียนและท้องเสียค่ะ หัวหน้าใกล้จะฆ่าคนแล้ว”
“อาเจียนและท้องเสีย?”
นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย
เธอเดินตามคนใช้ไป
เสียงของ เชษฐ์ราวกับจะถล่มบ้านทั้งหลังได้
นรมนรู้สึกเสมอว่า เชษฐ์นั้นดุร้าย แต่ความรู้สึกของคนภายนอกจะเห็นเขาเป็นคนค่อนข้างที่จะมีมารยาท แต่เชษฐ์ตอนนี้เป็นเหมือนสิงโตที่โกรธอยู่ตลอดเวลา ทั่วทั้งร่างกายรุ่มร้อนราวกับถ้าใครก้าวมาข้างหน้าจะกัดกินให้ไม่เหลือ
เธอมองดูอ่างล้างหน้าที่อยู่รอบกาย ข้างในเป็นสิ่งสกปรก แน่ว่าคงเป็นอ้วกของอชิระ
“บนเกาะนี้ไม่มีหมอเหรอ? ทำไมไม่ไปหาหมอดู บางทีอาหารอาจจะเป็นพิษ”
นรมนพูดออกมา
ทันใดทั่วทั้งห้องก็เงียบเป็นเป่าสาก
ดวงตาของเชษฐ์มองมาทางนรมน
“เธอมาได้อย่างไร?”
“ฉันเดินผ่านมา เลยมาดู”
นรมนยักไหล่อย่างเฉยเมย
ดวงตาของเชษฐ์หรี่ลงเล็กน้อย
“เธอเพิ่งบอกว่าอาหารเป็นพิษ? หรือเป็นเธอเองที่วางยา? จับเธอเอาไว้”
เชษฐ์ออกคำสั่ง โดมและคนอื่นๆรีบมากดนรมนลงกับพื้น
ใจของนรมนโกรธจนถึงขีดสุด
“เชษฐ์ ไอ้บ้านี่ คุณป่วยเหรอ? คนธรรมดาก็มองออก อาเจียนท้องเสียอย่างนี้ ไม่ใช่อาหารเป็นพิษแล้วจะเป็นอะไร? ถ้าฉันมองออก ก็คือฉันต้องเป็นคนวางยาเหรอ? ฉันอยู่ในโกดังตลอดบ่าย แล้วจะวางยาพิษเธอได้อย่างไร?”
“แกพาเธอไปฝึกไวโอลินตอนเช้า ใครจะไปรู้ตอนนั้นแกอาจจะวางยาพิษเธอก็ได้? เอาไปขังไว้ในห้องใต้ดิน ถ้าฉันรู้ว่าแกวางยาพิษนะ นรมน ไม่ว่าแกจะเป็นภรรยาของใคร ฉันไม่ปล่อยไว้แน่!”
ตอนนี้เชษฐ์บ้าไปแล้ว
นรมนถูกหิ้วออกมา และโยนเข้าไปในห้องใต้ดินที่หนาวเย็น
“เชษฐ์ ไอ้โง่เอ้ย!”
เธอสาปแช่งและตะโกน แต่ไม่มีใครสนใจเธอ
นรมนด่าจนเหนื่อย ก่อนจะมองไปยังห้องใต้ดิน
พื้นที่ในชั้นใต้ดินนั้นกว้างใหญ่ และดูว่างเปล่า และเธอก็สามารถได้ยินเสียงสะท้อนของตัวเองได้ แต่ไม่มีแสงสว่างในที่กว้างโล่งเช่นนี้
นรมนรู้สึกกลัวเล็กน้อย
“สวัสดี มีใครอยู่ไหม?”
นรมนตะโกน แต่มีเพียงเสียงสะท้อนของเธอเท่านั้นที่เป็นคำตอบ
เธอย่อตัวลง พยายามหาที่นั่งเพื่อพักสักครู่ แต่จู่ๆ เธอก็สัมผัสได้ถึงร่างที่เย็นยะเยือก
“อ๊ะ!”
นรมนกรีดร้องเสียงแหลม และเกือบจะกระโดดขึ้นมา
ตอนแรกเธอไม่กล้ามากนัก และตอนนี้ก็มืดทึบมาก เธอมองไม่เห็นสิ่งใดชัดเจนเลย ตอนนี้เธอคลำเจอศพไหม แต่น่าแปลกที่เธอไม่ตกใจ
“อย่าส่งเสียงดัง”
ทันใดนั้นศพก็ส่งเสียงขึ้นมา นรมนเกือบจะเป็นลมล้มลงไป
“คุณเป็นคนหรือผี?”
“ฮ่าฮ่า ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าฉันนี่คนหรือผี”
ทันใดศพก็มีการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน
นรมนกระโดดถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว ไม่คิดว่าจะศีรษะจะชน เธอเจ็บไปหมดทั้งปากและฟัน
อีกฝ่ายลุกขึ้นนั่ง อาจเป็นเพราะปรับตัวเข้ากับความมืดมาตลอดทั้งปี ทำให้เธอเห็นการเคลื่อนไหวของนรมนได้ชัดเจน
“ที่นี่มันต่ำ และชื้นด้วย จึงต้องก้มตัวเดินเป็นปกติ ถ้าเธอเหนื่อยก็นั่งเถอะ ที่นี่น่าจะมีที่ให้นั่งได้”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพูดได้อย่างชัดเจน นรมนจึงค่อยนั่งลงอย่างวางใจ
“คุณคือใคร?”
“ฉันเป็นใคร? ฉันเป็นใครแล้วสำคัญไหม? ที่นี่ ฉันก็คือคนที่ตายไปแล้ว”
ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างสบายๆ
นรมนแสร้งทำเป็นใจกล้า ค่อยๆเข้าไปนั่งใกล้เธอ
“ทำไมร่างกายของคุณเย็นจัง?”
“ถ้าเธอถูกใช้เป็นเครื่องมือในการทดสอบยาที่นี่ และอยู่ในห้องใต้ดินที่เย็นและชื้นทั้งวัน เธอก็อาจจะตัวเย็นเหมือนฉันก็ได้”
อาจจะเป็นเวลานานแล้วที่หญิงสาวไม่มีใครพูดคุยกับเธอ คำถามของนรมนจะได้รับคำตอบเสมอ
นรมนโล่งใจมากเมื่อแน่ใจแล้วว่าเธอยังมีชีวิตอยู่
“ทดสอบยาให้อชิระ?”
นรมนทำได้เพียงคิดถึงความเป็นไปได้ข้อนี้
ผู้หญิงคนนั้นชะงักไปกะทันหัน
“เธอรู้จักอชิระ?”
“เพิ่งรู้จักค่ะ ฉันถูกจับมาเมื่อวาน เพราะว่ารู้จักเรื่องดนตรี เลยถูกเชษฐ์ลากไปที่ต่อหน้าของอชิระเพื่อพูดคุยเรื่องดนตรีนิดหน่อย ไม่คิดว่าวันนี้จู่ๆเธอก็อาเจียนและท้องเสียขึ้นมา ไอ้บ้าเชษฐ์คิดว่าฉันวางยาเธอ ก็เลยโยนฉันมาที่นี่”
นรมนเล่าประสบการณ์ที่ประสบพบเจอมาอีกรอบคร่าวๆ
ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะเยาะ ก่อนพูด “เชษฐ์ถูกทำให้โงหัวไม่ขึ้นแล้ว เขารักอชิระจนแทบบ้า แค่เธอมีปัญหา ก็เป็นความผิดของคนรอบข้าง ถ้าหากเป็นไข้ไม่สบาย ก็เป็นเพราะคนรอบตัวดูแลไม่ดี อาเจียนท้องเสียอาจจะเป็นเพราะอาหารเป็นพิษ หลักการง่ายๆขนาดนี้ เมื่ออชิระโดนกับตัว เขาจะไม่เชื่อเลย เขาจะรู้สึกอยู่เสมอว่ามีคนต้องการทำร้ายอชิระมีคนเลวมากมายในโลกที่จะทำร้ายเธอที่ไหนกัน? เป็นเพียงปีศาจในหัวใจของเขาเท่านั้นเอง”
นรมนฟังผู้หญิงคนนั้นพูดทุกอย่างนี้ ราวกับว่าเธอคุ้นเคยกับทุกสิ่งที่นี่ เธอขมวดคิ้วและถามว่า “คุณเป็นใคร ดูเหมือนคุณจะคุ้นเคยกับ เชษฐ์และ อชิระมาก”
หญิงสาวชะงัก ก่อนพูดเสียงต่ำ “ฉันชื่อแพรวา เคยเป็นเพื่อนกับอชิระเราออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยกัน ก็เพราะว่าเชษฐ์เป็นคนพาออกมานะแหละ”
“แพรวา?”
นรมนไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน
เธอพูดขึ้นมา ก่อนจะถามเสียงต่ำว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็นคนที่อยู่กับอชิระมาโดยตลอดเหรอคะ?”
“ก็คงเป็นอย่างนั้น ฉันไม่เคยจากไปไหน”
แพรวากล่าวอย่างสบายๆ
นรมนถามอย่างรวดเร็ว “ถ้าอย่างนั้น ฉันอยากถามคุณถึงใครบางคน ไม่รู้ว่าคุณจะรู้จักไหม?”
“ใครละ?”
“ฉันก็ไม่รู้ชื่อเหมือนกัน แต่ฉันรู้แค่ว่าเธอมีลูกสาวกับเชษฐ์ ชื่อว่าธิดา คุณรู้ถึงการมีอยู่ของผู้หญิงคนนี้ไหม?”
หลังจากการสิ้นการซักถามของนรมน อีกฝ่ายก็ตัวสั่นระริกทันที
“เธอพูดว่าธิดา? เธอรู้จักธิดา? เธอมาจากไหน? เมืองชลธีเหรอ?”
เธอรีบคว้านรมน
แพรวาร่างผอมบางเนื่องจากขาดสารอาหาร แต่นิ้วมือของเธอที่แข็งเหมือนคีมเหล็กนั้นก็จับแขนของนรมนไว้แน่น
นรมนเจ็บ แต่ไม่ค่อยเข้าใจความตื่นเต้นของ แพรวา นัก,
“คุณเป็นอะไร?”
“เธอตอบมาสิ เธอมาจากเมืองชลธีใช่ไหม?”
“ค่ะ ฉันมาจากเมืองชลธี ถ้าพูดให้ถูก ฉันเป็นพี่สะใภ้ของธิดา”
นรมนเปิดเผยตัวตนของตัวเอง
ทันใดนั้นแพรวาก็ร้องไห้ออกมา
“ธิดาของฉัน ธิดาของฉันเป็นยังไงบ้าง? ตอนนี้เธอมีชีวิตที่สุขสบายไหม? ได้ถูกเชษฐ์ใช้ประโยชน์ไปทำเรื่องไม่ดีให้หรือเปล่า?”
นรมนตกตะลึงกับคำพูดของ แพรวา
“ธิดาของคุณ? นี่คุณเป็นแม่ของธิดา?”
นรมนไม่คิดว่ามันจะบังเอิญถึงขนาดมาพบกับแพรวาแม่ของธิดาที่นี่!
เธอต้องการเข้าใกล้ แพรวามากขึ้นเพื่อที่จะมองเห็นให้ชัดเจน ทว่าแสงของที่นี่ก็สลัวเกินไป
นรมนนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เธอรีบดันแพรวา ออกไป แล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเธอ
