“ผมให้พวกคุณอยู่ตรงไหนก็อยู่ไปเถอะ มีที่ไหนพูดไร้สาระกันขนาดนั้น?”
โดมดูแคลน ก่อนจะจากไป
นรมนรู้สึกว่าผู้คนที่นี่กับเชษฐ์ไม่มีอะไรแตกต่างกันเลย นิสัยเสียและไม่มีเหตุผล
เธอมองดูสถานที่ที่เธออาศัยอยู่ ที่นี่ไม่มีอะไรขาด ทุกอย่างเป็นเทคโนโลยีที่ล้ำสมัย แต่ทุกอย่างจำเป็นต้องมีการรับรองของเทคโนโลยีที่ล้ำหน้านี่
คิมไม่ได้พิเคราะห์มากเท่านรมนที่จะสังเกตเห็นสิ่งเหล่านี้ เธอรีบหากล่องยาด้วยความเร็ว และส่งยาจากในกล่องให้นรมน
“รีบกินเร็วเข้า เดี๋ยวท้องไส้ไม่คุ้นชินจะทำให้อึดอัดเอาได้”
นรมนมองดูไปที่ยา และมันก็ตรงกันกับชุดที่เธอใส่อยู่พอดี เธอค่อยรับมันไปจัดการทานมัน
หลังจากคิมเห็นเธอทานเข้าไปแล้ว จึงประคองเธอไปที่เตียง และพูดเสียงต่ำ “พักเสียหน่อยนะ ไอ้คนประสาทอย่างเชษฐ์ ก็ไม่รู้จะทำอะไรเมื่อไหร่ ฉวยโอกาสตอนมันยังไม่ลงมือ ฟื้นฟูดูแลร่างกายให้ดีก่อนเถอะ”
นรมนพยักหน้า
เธอมองไปยังใบหน้าของคิมที่แดงก่ำเพราะการเฝ้ารอ ก่อนจะถามขึ้นมา “แม่ หรือว่าแม่ไม่คุ้นชินกับที่นี่?”
“แม่คุ้นชินนานแล้ว ตลอดหลายปีแม่ถูกย้ายไปมาต่างประเทศตลอด มีบ้างที่ภายในหนึ่งปีย้ายหลายประเทศ ดังนั้นเรื่องที่คุ้นชินหรือไม่นั่นแม่ปรับตัวได้ เป็นแบบนี้มานานจนโอเคแล้ว เติบโตราวกับวัชพืช จะไปที่ไหนๆ ก็คุ้นชินหมด แต่กับลูก ท้องแล้วยังต้องมาตามลำบากกับแม่ไปทุกที่ ลำบากลูกแล้ว”
“ไม่ต้องสนหรอกค่ะ อย่างไรเสียโตมาขนาดนี้แล้วยังไม่เคยพบเจอว่าพ่อหน้าตาเป็นอย่างไรเลย ตอนนี้จะได้เห็นพ่อ ก็เป็นความรู้สึกที่ไม่อาจเสียดายอย่างหนึ่ง แค่หวังว่าเชษฐ์จะไม่หลอกพวกเราก็พอ”
ขณะที่นรมนพูดเธอก็รู้สึกได้ว่าร่างกายเธออ่อนแออย่างถึงที่สุด
เธอนอนลงตามที่คิมจัดวางท่า จากนั้นไม่นานก็หลับไป
เธอรู้ดีว่าต้องระมัดระวังตัวในที่แห่งนี้ แต่ถึงแม้เธอจะคิดเช่นนั้นอยู่ในใจ แต่ยังคงห้ามความอ่อนเพลียไม่ได้
ไม่นานหลังจากที่นรมนหลับไป คิมก็ลุกขึ้น
เธอยืนอยู่ตรงหน้าต่างและมองออกไปยังทะเลด้านนอก ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ครั้งนี้นรมนนอนหลับสบาย ไม่มีใครมารบกวน และไม่มีใครมาถามอะไร ดูเหมือนว่าพวกเธอจะถูกเชษฐ์ลืมไปเสียสนิท
เธอลืมตาตื่นเมื่อรู้สึกว่าถูกความหิวปลุก
เห็นคิมที่ยืนนิ่งราวรูปปั้นกำลังมองออกไปที่ทะเลด้านนอกหน้าต่าง นรมนรู้ว่าเธอกำลังอยู่ในห้วงความคิดเกี่ยวกับพ่อของตัวเอง
เสียงนรมนยันกายขึ้น ปลุกคิมจากภวังค์
เธอรีบหันกลับมา
“ตื่นแล้วเหรอ? อยากทานอะไรหน่อยไหม?”
“มีอะไรให้ทานเหรอคะ?”
นรมนประหลาดใจเล็กน้อย
เชษฐ์ปฏิบัติต่อพวกเธอราวกับเป็นแขกเสียอย่างนั้น?
ทำไมเธอถึงไม่เชื่อ?
คิมยิ้มพลางเอ่ย “แม่เพิ่งออกไปดูครัวของที่นี่มา มีของครบเลย ดูเหมือนเราต้องลงมือทำอาหารทานเอง เมื่อกี้ที่ลูกนอนแม่เพิ่งออกไปต้มโจ๊กไว้ ตอนนี้คงเกือบเสร็จแล้ว รอให้ร่างกายลูกดีขึ้นก่อน แม่ค่อยหาอะไรอย่างอื่นมาให้ทาน”
นรมนได้ยินคิมพูด ก็รีบส่ายหน้า
“แม่คะ หนูทำเองก็ได้ ร่างกายแม่ไม่โอเค แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าพกยามาไหม มาค่ะ หนูเอง”
“ลูกท้องอยู่ จะให้แม่เห็นลูกทำงานหนักได้อย่างไร? ไม่ต้องห่วง ร่างกายแม่ ตอนนี้ยังไหวอยู่ รอให้ไม่ไหวลูกค่อยดูแล นอนพักสักนิดเถอะ แม่จะไปเอาโจ๊กมาให้”
คิมเดินจากไปหลังจากพูดจบ
นรมนมองไปยังการจัดแต่งโดยรวมซึ่งค่อนข้างทันสมัยของที่นี่ แต่ด้วยการตกแต่งที่เหมือนกับในเทพนิยายนิดหน่อย ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกมั่นใจมากขึ้นเกี่ยวกับการคาดเดาของเธอ
เชษฐ์ต้องมีคนที่ชอบ หรืออีกอย่างมีคนที่อยู่ในเงื้อมมือของเขา
คนนี้คือใครกันนะ?
ดีหรือไม่ดี?
อาจเป็นคนเบื้องหลังที่สนับสนุนความร่ำรวยของเชษฐ์ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาหรือไม่?
สมองของนรมนเริ่มทำงาน
ทันใดนั้น เสียงไวโอลินอันไพเราะก็ดังเข้ามา
นรมนนิ่งไปนิด
เธอพิงลงที่เตียง ก่อนจะตั้งใจฟัง
อีกฝ่ายดูเหมือนจะเป็นผู้เชี่ยวชาญ อย่างน้อยก็เป็นนักไวโอลินระดับ 6
เพลงของเธอเบิกบานใจ แฝงมาด้วยความปีติและตื่นเต้น
ใครสีไวโอลิน?
เชษฐ์?
นรมนรู้สึกว่าเธอกำลังคิดมากเกินไป
ผู้ชายอย่าง เชษฐ์เล่นไวโอลินได้อย่างไร?
นรมนส่ายหัว
คิมเดินเข้ามาพร้อมกับโจ๊กในมือ เห็นนรมนท่าทางดื่มด่ำกับเสียงเพลงพลางพิงที่เตียง อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดขึ้นมา “ไม่คิดว่าที่นี่จะมีคนที่มีคุณธรรมเช่นนี้”
“ค่ะ อยากเห็นจริงว่าใครที่เล่นไวโอลิน ทำให้จิตใจหนูดีขึ้นมาก ไม่รู้สึกเหมือนตัวเองถูกคุมขังเป็นเชลย”
เมื่อคิมได้ยินนรมนพูดเช่นนี้ เธอจึงรีบพูดขอโทษ “เป็นความผิดของแม่เอง เป็นแม่ที่นำความเจ็บปวดและปัญหาที่ไม่จำเป็นมาให้ลูก”
“แม่คะ แม่กำลังพูดถึงอะไร เราเป็นหนึ่งเดียวกัน แม่คือแม่ของหนู เป็นเพราะหนูแม่ถึงมา อย่านำเรื่องอะไรมาวางไว้ที่ตัวเองเลย แบบนี้จะทำให้แม่เหนื่อย ในเมื่อเรามาแล้ว ก็ใช้ชีวิตให้เรามีความสุขตอนนี้เถอะค่ะ หนูกลับหวังว่าให้เราสามารถหาวิธี ที่จะทำให้เราสามารถส่งข่าวออกไปจากที่นี่ได้ ที่นี่มีโทรศัพท์ไหม?”
“มีโทรศัพท์ แต่โทรไม่ได้ แม่ตรวจดูแล้ว โทรศัพท์ของที่นี่เป็นเครือข่ายภายใน ใช้สื่อสารกันภายในเกาะเท่านั้น ให้โทรไปข้างนอก ดูเหมือนจะไม่ได้”
คำพูดของคิม ทำให้ความฮึกเหิมของนรมนที่ลุกฮือขึ้นเมื่อกี้ดับมอดลง
ไม่ได้เหรอ?
คิด แต่ก็แค่ลอง
นรมนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เมื่อเห็นว่ายังไม่มีสัญญาณ อดไม่ที่จะหดหู่
คิมวางโจ๊กไว้ด้านหน้า แล้วพูดเสียงต่ำ “ทานอะไรก่อนเถอะ เก็บแรงไว้ ที่ลูกมีอาการท้องเสีย ตอนนี้ดีขึ้นแล้วไหม?”
“ดีขึ้นแล้วค่ะ แต่ไม่ค่อยอยากทานอะไร แม่ แม่ทานเถอะ”
นรมนรู้สึกบีบรัดในลำไส้
“ให้แม่ไปขอให้เชษฐ์ส่งหมอมาดูอาหารหน่อยไหม? จะเกี่ยวกับระยะตั้งครรภ์ไหมนี่?”
“บางทีค่ะ ดูเหมือนเชษฐ์จะไม่ใช่คนดีอะไร จะให้เขาไปเรียกหมอมาดูยังไงคะ? แม่ อย่าทำให้ตัวเองขายหน้าเลย ตราบใดที่หนูยังมีลมหายใจ จะไม่ขอความช่วยเหลือจากเขา”
นรมนพูดอย่างมีนิสัยเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง น้ำเสียงและการแสดงออกทำให้คิมเหมือนเห็นชินทร
“ชินทร?”
เธอคร่ำครวญเสียงเบา เมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างเก้อเขิน
นรมนรู้สึกเศร้าเล็กน้อย
แม้ว่าอารมณ์บางอย่างจะสวยงามมากในอาณาจักรแห่งความรัก แต่การแยกจากและพลัดพราก แม้แต่เสียงไวโอลินที่รื่นเริงในตอนนี้ก็ทดแทนไม่ได้
เธอตบมือของคิม ก่อนพูด “แม่ นี่หนูเอง นรมน”
จากนั้นคิมก็ฟื้นจากภวังค์ของเธอ
“แม่ขอโทษ แม่ไม่รู้อะไรแล้ว มาถึงที่นี่ดูเหมือนว่าแม่จะยิ่งคิดถึงชินทร”
“บางทีเพราะว่าใจคงหมกมุ่น บางทีอาจเพราะคิดถึงพ่อ”
นรมนเข้าใจความรู้สึก เธอตบหลังคิม ให้เธอร้องไห้เสียงเบาอยู่ตรงไหล่ของตัวเอง
เสียงของไวโอลินด้านนอกบรรเลงเสียงสูงต่ำ แม้คิมอยากจะร้องไห้ต่อไปแต่สุดท้ายก็หยุดร้องไห้เพราะเสียงไวโอลิน
“คนที่กำลังสีไวโอลินคือใคร?”
“ไม่รู้สิ แต่ฝีมือเขาดีมาก”
คำพูดของนรมนทำให้คิมเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
“ลูกเข้าใจไวโอลินด้วย?”
“เข้าใจนิดหน่อยค่ะ สมัยเรียนเคยเรียนสองสามวันแต่เพราะชนกับชั่วโมงศิลปะ ก็เลยหยุด ผ่านไปหลายปี มือเลยตกไปแล้ว”
คิมไม่รู้ว่า นรมนยังคงมีทักษะเช่นนี้อยู่ เธอจำรายงานของลูกน้องได้ว่า พ่อนรมนพาเนตรา ไปหาครูสอนไวโอลิน เธอรู้สึกเสียดแทงตรงใจเล็กน้อย
“คุณพ่อตระกูลธนาศักดิ์ธนไม่รู้เหรอว่าลูกเคยเรียนไวโอลิน”
“ไม่รู้ค่ะ ที่จริงกวินทร์เป็นครูของหนู”
นรมนยิ้มอย่างซุกซน
คิมผงะไปครู่หนึ่ง
นรมนพูดต่อว่า “ครูของหนูสอนนักเรียนเพียงคนเดียวในชีวิต ดังนั้นเนตราไม่มีโอกาสในการเคารพเขาเป็นครู ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นบางทีอาจจะได้”
คิมใช้เวลานานในการทำความเข้าใจข่าวสาร
“ครูของหนู? ถ้าอย่างนั้นระดับไวโอลินของหนูก็คงไม่เลวเลย ทำไมแม่ไม่เคยได้ยินลูกพูดถึงเลย?”
“หนูเป็นลูกศิษย์ที่ไม่โดดเด่น พูดออกมาจะทำให้ครูเสียหน้า”
นรมนพูดพลางยืนขึ้น
“นรมน ลูกจะไปไหน?”
“ไปดูว่าใครสามารถดึงจังหวะของดนตรีที่บริสุทธิ์ออกมาได้ค่ะ”
คำพูดของนรมนทำให้คิมชะงัก ก่อนพูดเสียงเบา “แต่โดมบอกแล้ว ไม่ให้เราออกไป”
“เราไม่ใช่สุนัขบ้านเขานะคะ เขาให้อยู่ตรงไหนเราก็อยู่ที่นั่นเฉยๆหรือ? ถ้าหากเชื่อฟังจริงๆ เรายังเป็นตัวประกันอยู่หรือเปล่า? แม่คะ ลืมไปแล้วเหรอ พวกเราถูกจับตัวมาที่เกาะ ไม่ได้เต็มใจมา ในกรณีนี้เราต้องตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรและจะอยู่อย่างไร”
สิ่งที่นรมนพูดนั้นค่อนข้างพาล
คิมพยักหน้า
“ก็ใช่ แม่ระวังตัวเกินไป โอเค แม่จะไปกับลูก”
คิมทำความสะอาด นักไวโอลินที่อยู่ข้างนอกดูเหมือนจะอารมณ์ดีและเล่นเพลงต่อไป
นรมนเคาะแป้นพิมพ์เบาๆ รู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษ แต่เธอฟังออก ว่านักไวโอลินสุขภาพไม่ดี สีไวโอลินโน้ตสั้นๆแล้วหยุด ถึงแม้จะเป็นช่วงที่สั้นมาก แต่คนที่ฟังออก ก็รู้อยู่ดี
หลังจากที่คิมทำความสะอาดเสร็จ เมื่อเห็นนรมนดำดิ่งไปกับเสียงเพลง ในเวลานั้นเธอก็นิ่งไปครู่
ลูกสาวของเธอเก่งกาจพอๆ กับชินทร หากเลี้ยงด้วยตัวเอง บางทีความสำเร็จของนรมนนั้นคงไร้ขีดจำกัด แต่เพื่อความปลอดภัยของเธอ จึงนำนรมนนำไปให้พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน ตอนนี้เธอได้ทำลายลูกสาวของเธอไปตลอดชีวิต
เธอสามารถเห็นได้ว่านรมนชอบดนตรี ชอบมาก แน่นอนเลยว่าฝีมือไม่เลวเลย ไม่อย่างนั้นครูกวินทร์คงไม่รับเธอเป็นศิษย์
ยิ่งคิดแบบนี้ ยิ่งทำให้หัวใจของคิมไม่มีความสุข
เธอเป็นแม่!
ผลก็คือชีวิตของเธอกำลังจะถึงจุดจบแล้ว แต่เธอทิ้งอะไรไว้ให้นรมนบ้าง?
ตอนนี้ไม่เพียงแต่ไม่เหลืออะไรแล้ว ยังอาจนำอันตรายมาสู่เธอด้วย และหัวใจของคิมก็อึดอัดมาก
หลังจากจบช่วงเวลาพอดี นรมนรีบยันกายขึ้น ก่อนจูงมือคิมและพูด “แม่ พวกเรารีบไปเถอะ บางทีอาจจะทันจังหวะบรรเลงต่อไปของเธอ”
“อืม โอเค”
คิมถูกนรมนดึงออกไป
หลังจากที่คนสองคนออกจากตำหนักรองไปแล้ว ก็ไม่มีใครคอยคุ้มกัน และแม้แต่คนทำความสะอาดก็ไม่แม้แต่จะมองพวกเธอ ราวกับว่าพวกเธอเป็นคนของเกาะนี้
ในขณะนี้ เสียงไวโอลินดังขึ้นอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าเสียงจะดังมาจากทิศทางของตำหนักหลัก
