ตำหนักหลัก?
โดยทั่วไปแล้ว ไม่มีใครสามารถอาศัยอยู่ในตำหนักหลักได้ยกเว้นเจ้าของ
เจ้าของที่นี่คือเชษฐ์ หรือคนสีไวโอลินจะเป็นเชษฐ์กัน?
เมื่อนึกถึงรูปลักษณ์และสิ่งที่เชษฐ์ทำ นรมนอย่างไรก็ไม่เชื่อว่าเป็นเขา
ยิ่งเธอสงสัยมากเท่าไหร่ เธอก็รีบเดินไปหา เมื่อพวกเธอกำลังจะไปถึงประตูตำหนักหลัก จู่ๆก็มีคนมาขวางพวกเธอไว้
“คุณนรมน คุณคิม ดูเหมือนจะมาผิดทางแล้วนะครับ ผมบอกแล้ว ห้ามใครก็ตามเข้ามาที่นี่”
การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของโดมไม่ได้ทำให้นรมนแปลกใจ
ในขณะนี้ ภายในห้องมีโน้ตผิดปรากฏขึ้นในเสียงของไวโอลินดังแว่วออกมา
ทันใดนั้นนรมนก็ตะโกนออกมา
“ท่อนนี้ควรเป็นเสียงสูง คุณสีผิดแล้ว”
ทันทีที่เสียงของเธอพูดจบ เพลงของอีกฝ่ายก็หยุดลงกะทันหัน
“ใครอยู่ข้างนอก?”
ทันใดนั้นเสียงของเชษฐ์ก็มาพร้อมกับความโกรธ
โดมตัวสั่นไปทั้งตัว แล้วพูดอย่างรวดเร็ว “คุณนรมนครับ”
“นรมน?”
“ฉันเอง ฉันแค่อยากรู้ ใครกันที่กำลังสีไวโอลิน? สีได้ไม่เลวเลย แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับการฝึกฝนมาจากคนที่ชำนาญ ความชำนาญในการกดนิ้วบางที่ก็ผิด”
คำพูดของนรมน ทำให้ใบหน้าของ เชษฐ์ ยิ่งไม่น่าดู
“ไสหัวไป! ถ้ายังพูดอีก เธอเชื่อไหมว่าฉันจะ… …”
“ฆ่าฉัน? ก็ถูก ไม่มีอะไรที่คนอย่างคุณทำไม่ได้ แต่ถึงแม้คุณจะฆ่าฉัน แต่ฉันก็ยังคงพูดว่า จังหวะท่อนนี้ คุณใช้นิ้วกดผิด”
“ให้เธอเข้ามา”
ทันทีที่เสียงของนรมนลดลง เสียงที่บริสุทธิ์ก็ดังขึ้น
นี่ไม่ใช่เสียงของเชษฐ์ แต่เป็นเสียงของหญิงสาวคนหนึ่ง
นรมนตกตะลึงทันที
มีผู้หญิงจริงๆเหรอ?
การเดาครั้งก่อนของตัวเองถูกต้องใช่ไหม?
เชษฐ์เลี้ยงผู้หญิงไว้ที่นี่ และเป็นผู้หญิงในหัวใจของเขาหรือไม่?
นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย
เธอได้ยินเสียงของเชษฐ์ลดลงสองถึงสามเดซิเบลและกระซิบ “คุณไม่จำเป็นต้องฟังคำพูดไร้สาระของเธอ คุณสีได้ไพเราะดีแล้ว จริงนะ”
“เชษฐ์ ฉันรู้ว่าคุณกำลังประจบฉัน แต่ฉันรู้ข้อผิดพลาดของตัวเองดี เรื่องดนตรีนี้ เธอพูดถูก ตั้งแต่ฉันยังเด็ก ไม่มีใครสอนฉัน ทั้งหมดเป็นฉันเองที่สืบเสาะค้นหามันเอง ฉันหวังมาตลอดที่ว่าจะหาครูมาสอน แต่ว่า… …ในเมื่อตอนนี้มีโอกาสแล้ว คุณให้พวกเราช่วยกันสืบค้นหามันได้ไหม?”
เสียงของอีกฝ่ายอ่อนโยนมาก อ่อนโยนจนทำให้คนฟังรู้สึกสบายใจ เหมือนเพลงของเธอ บริสุทธิ์และสะอาด
นี่คือความรู้สึกของ นรมน
แต่ผู้หญิงที่บริสุทธิ์และสะอาดเช่นนี้สามารถอยู่กับ เชษฐ์ได้อย่างไร?
นรมนไม่สามารถเข้าใจได้
คิมรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ไม่มีใครเคยพูดว่า เชษฐ์มีหญิงสาวอันเป็นที่รัก คนที่สะอาดและน่ารื่นรมย์เช่นนี้จะถูกซ่อนไว้ที่นี่ได้อย่างไร
เชษฐ์อย่างไรก็ขัดเธอไม่ได้ เขาพูดเสียงอ่อนโยนว่า “โอเค ฉันจะไป รอเดี๋ยวนะ”
“ค่ะ”
เชษฐ์ออกมา ใบหน้าของเขาไม่ค่อยดีนัก แต่เมื่อเขาคิดถึงนรมน คิ้วของเขาก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“ไม่ยักรู้ว่าเธอก็รู้เรื่องไวโอลิน”
“ไม่ยักรู้ว่าคุณก็แคร์ผู้หญิงนะ? คิดไม่ถึงจริงๆเลย”
ใบหน้าของ เชษฐ์เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
“ฉันขอเตือนเธอ เข้ามาควรรู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควรพูด ให้มันชัดเจน ไม่อย่างนั้น… …”
“แล้วมันยังไง?”
นรมนไม่กลัว เชษฐ์จริงๆ คราวนี้แล้ว ไม่ว่าจะอย่างไร เชษฐ์จะสามารถทำอะไรกับเธอได้? ,
เชษฐ์ ตัวสั่นไปทั้งตัว แต่เขาไม่มีทาง
“เธอมันเหมือนพ่อของเธอเลยนะ น่ารังเกียจและหัวแข็ง”
“แน่นอน ฉันเป็นลูกสาวของเขา แต่สิ่งที่คุณขู่มันไร้ประโยชน์ ฉันเข้าไปได้หรือยัง”
เชษฐ์หยุดไปสักครู่ แล้วกระซิบ “นรมน ไม่ว่าฉันจะทำอะไร เธอไม่รู้อะไรเลย เธอสะอาดเหมือนกับเสียงเพลงของเธอ ดังนั้นอย่านำเรื่องพวกนี้นำไปรบกวนเธอ”
“คุณขอฉันเหรอ?”
นรมนรู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อย แต่กลับรู้สึกประหลาดใจมาก
เชษฐ์ผู้ซึ่งไม่เคยสนใจสิ่งใดเลย นึกไม่ถึงว่าจะขอร้องเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง มันค่อนข้างเข้าใจยากหน่อย
เชษฐ์ไม่มีข้ออ้างใดๆ ก่อนจะกระซิบ”ใช่ ฉันขอร้อง ฉันขอให้เธอสงวนดินแดนอันเงียบสงบและท้องฟ้าที่บริสุทธิ์นี้ให้เธอ เกาะนี้สร้างขึ้นเพื่อเธอคนนั้น เธอไม่ได้สังเกตเหรอ? ที่นี่เหมือนพระราชวัง เป็นวังที่ฉันสร้างให้เธอคนเดียว เธอจะทำอะไรก็ได้ที่นี่ สามารถเล่นไวโอลินที่เธอชอบได้ แม้กระทั่งออกไปไหนได้ทุกที่ แค่เธอชอบ เธอพอใจ ฉันจะให้สิ่งที่สมบูรณ์แบบเหล่านั้นกับเธอ”
หากคนอื่นพูดคำเหล่านี้ นรมนจะต้องประทับใจอย่างแน่นอน แต่ถ้าเป็นเชษฐ์แล้ว นรมนไม่แม้แต่จะเชื่อคำใดๆก็ตาม
“คุณคิดว่าฉันเป็นเด็กเหรอ? เชษฐ์ ไม่ต้องพูดเลย ไม่ว่าคุณจะไม่ให้ฉันเข้าไป หรือปิดปากไม่ให้พูด ฉันจะทำอะไรมันไม่ใช่ตาของคุณที่จะมาบอกให้ทำหรือไม่”
ทัศนคติของนรมน ทำให้ เชษฐ์โกรธ เขาจับไปที่คอของคิม ก่อนพูดอย่างเย็นชา “ถ้าเธอกล้าที่จะทำลายความบริสุทธิ์ของเธอคนนั้นละก็ ฉันจะฆ่าคิม”
“คุณไม่กล้าหรอก คุณยังอยากได้สมุดบันทึกของแม่ฉันอยู่”
นรมนไม่เกรงกลัวอะไรเลย
เชษฐ์ยิ้มเยาะ ก่อนพูด “ถ้าฉันไม่ได้อะไรเลย ฉันยินยอมจะพาทุกคนไปลงนรกเสียดีกว่า เธอคือสิ่งที่ดีที่สุดของฉัน ถ้าเธอทำลายมัน แล้วถ้าฉันทำลายโลกทั้งใบล่ะ?”
ประโยคนี้ทำให้นรมนประหลาดใจมาก
เชษฐ์เผยจุดอ่อนของตัวเองออกมา เขาบอกว่านี่คือคนเดียวที่เขาห่วงใย สิ่งที่เขาห่วงใย ถ้าอย่างนั้นตัวเองสามารถมีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้หญิงคนนั้นได้ไหม ไม่แน่เรื่องราวอาจจะสามารถเปลี่ยนไปในทางที่ดีอื่นๆได้?
สมองของนรมนแล่นอย่างรวดเร็ว
“โอเค ฉันสัญญาว่าจะไม่พูดเรื่องอะไรนอกจากเรื่องดนตรี”
“ฉันไม่เชื่อเธอ ดังนั้นจากนี้ต่อไป คิมต้องอยู่ต่อหน้าฉัน นรมน เธอจะยังต้องการชีวิตของแม่เธอไหม ขึ้นอยู่กับเธอ”
หลังจากที่ เชษฐ์พูดจบ เขาก็พาคิมออกไป
ก่อนที่คิมจะออกไป เธอหันมามองนรมนก่อนพูด “ทำในสิ่งที่ลูกต้องการจะทำเถอะ ไม่ต้องห่วงแม่ อย่างไรแม่ก็คนใกล้ตาย”
“แล้วศพของชินทร? ถ้าหากเธอไม่รู้จักชั่วดี ฉันจะปล่อยให้ศพของชินทรมลายหายไป ตรงหน้าพวกเธอ”
คำขู่ของเชษฐ์ได้ผล
ไม่ว่าจะเป็นคิมหรือนรมน ต่างก็โกรธเป็นพิเศษ แต่สำหรับเชษฐ์แล้วเขาไม่สน
นรมนสูดหายใจเข้าลึก ก่อนพูด “ตกลง ฉันรับปากคุณ แต่คุณต้องปฏิบัติกับแม่ฉันอย่างดีที่สุด”
พูดจบ เธอก็ก้าวเท้าเดินเข้าไป
ตั้งแต่เข้าไปสู่ตำหนักหลักนรมนก็สังเกตเห็นว่า เชษฐ์เลือกสไตล์การออกแบบสไตล์ยุโรป ใช้โทนสีขาวเป็นหลัก มันสะอาดและบริสุทธิ์ และทำให้ผู้คนไม่กล้าย่างเท้าเข้าไปเหยียบ
“คุณนรมน กรุณาเปลี่ยนรองเท้าด้วย”
นรมนยังอยู่ในห้วงที่ตะลึง มีคนก้าวมาข้างหน้าเธอ และมอบเสื้อผ้าและรองเท้าที่ผ่านการฆ่าเชื้อแล้วมาให้
“เสื้อผ้าก็ยังต้องเปลี่ยนเหรอคะ?”
“ใช่แล้ว”
อีกฝ่ายก้มหน้าลง แสดงความเคารพอย่างสูง
นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้ว่าจะไม่ทราบเหตุผล แต่เธอก็ยังทำตามคำกล่าวของอีกฝ่าย
ดูแล้ว นี่คงเป็นชุดปลอดเชื้อ
ทำไมต้องใส่ชุดปลอดเชื้อ?
นรมนไม่เข้าใจ
เธอมองไปรอบๆ อย่างไม่รู้ตัว ที่นี่ไม่ว่าจะทำความสะอาดหรือทำอาหาร หรืออะไรก็ตาม ต่างก็ต้องใส่ชุดปลอดเชื้อ และถุงมือปลอดเชื้อ
นี่มันคือโลกที่ปลอดเชื้อ
เชษฐ์จะทำอะไรกันแน่?
นี่มันเพี้ยนไปแล้ว?
แม้ว่าจะมีนิสัยรักความสะอาด แต่ก็ไม่ควรจะหนักเช่นนี้
นรมนเดินเข้ามาด้วยความสงสัย
เธอคิดว่า ผู้หญิงที่เล่นไวโอลินคงเล่นในห้องโถงหรือในที่โล่ง แต่เธอไม่คิดว่าคนรับใช้จะพาเธอไปที่ห้องนอน
“ในห้องนอนเหรอคะ?”
“ครับ เชิญคุณนรมนข้างใน”
คนใช้หยุดอยู่ที่ประตู ไม่กล้าสักนิดที่จะก้าวเข้าไป
นรมนระงับความสงสัยในหัวใจของตัวเอง ก่อนจะยกเท้าก้าวเข้าไปด้านใน
“แค่กแค่ก”
เสียงไอที่แว่วกระทบหู ทำให้นรมนนิ่งไปนิด
“กรุณาปิดประตูด้วย ขอบคุณ”
เสียงของอีกฝ่ายบริสุทธิ์มาก แต่กลับมีความอ่อนแรงในน้ำเสียง
นรมนปิดประตูลง ก่อนจะพบว่ามีผ้าม่านสีขาวอยู่ทุกหนทุกแห่งภายในห้อง ซึ่งทำให้แสงแดดไม่สามารถลอดผ่านเข้ามาได้
เธอมองเห็นเตียงลักษณะทรงกลม ตรงกลางมีม่านผืนใหญ่สีขาวปิดบังอยู่ หญิงสาวร่างผอมบางนั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับไวโอลินที่อยู่ในมือ
นรมนก้าวเข้าไปหาทีละก้าว
เมื่อเดินไปถึงตรงหน้า เธอจึงค่อยเห็นใบหน้าของหญิงสาว
นี่หน้าตาอะไรกัน?
เธอหน้าตางดงาม สวยสะพรั่ง แม้แต่ผู้หญิงอย่างนรมนก็ยังตกหลุมรักเมื่อได้เห็น ทว่าใบหน้านี้กลับซีดเซียวราวหิมะ ซีดเสียจนเห็นเส้นเลือดสีฟ้าปรากฏบนผิวหนัง
เธอผอมมาก ผอมจนหนังหุ้มกระดูก ดวงตาคู่นั้นสะอาดและบริสุทธิ์เหมือนทารกแรกเกิด ผมของเธอยาวสยาย
กระดูกนิ้วของเธอยาว แต่ก็บางมากเช่นกัน เห็นชัดเมื่ออยู่บนไวโอลิน แต่กลับแฝงความงามที่อธิบายไม่ได้
นรมนตกตะลึง
หญิงสาวไออีกครั้ง ยิ้มแล้วพูดว่า “ทำให้คุณตกใจไหม?”
“ไม่ นี่คุณคือ… …”
“เป็นมาตั้งแต่ในครรภ์นะ แพทย์บอกว่ายีนที่มีมาแต่กำเนิดของฉันบกพร่อง ร่างกายนี้ถูกลมหรือแดดไม่ได้ ถึงแม้จะมีชีวิต แต่ก็เหมือนว่าชีวิตนี้คงจะได้อยู่แค่ในห้องนี้ มีชีวิตราวกับนักโทษ”
ดวงตาของหญิงสาวหรี่ลง
นรมนเข้าใจทันที
เชษฐ์หมกมุ่นอยู่กับการวิจัยทางพันธุกรรม เป็นเพราะผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอหรือเปล่า?
“คุณอายุเท่าไหร่?”
นรมนมองไปที่หญิงสาวตรงหน้า เธอดูอายุยังน้อย จึงอดไม่ได้ที่จะถาม
หญิงสาวยิ้มอย่างขมขื่น
“ฉันอายุ50กว่าแล้ว คุณเชื่อไหม?”
“อะไรนะ?”
นรมนตกตะลึง
มันเป็นไปได้อย่างไร?
ผู้หญิงคนนี้ ไม่เพียงแค่เธอหรอก คาดว่าหากเป็นคนอื่นมาเห็นเข้า คงคิดว่าเธอเพิ่งจะอายุ 18-19 ปีเองเถอะ
ถึงแม้ร่างกายจะไม่ดี แต่ความผุดผ่องของผิวนั้นดูไม่เหมือนผู้หญิงที่อายุห้าสิบเลยจริงๆ
ผู้หญิงตรงหน้ามีรอยยิ้มขมฝาด “ฉันบอกไปแล้ว โรคนี้มีมาแต่กำเนิด ฉันหยุดเติบโตตั้งแต่อายุ18แล้วละ ฉันไม่มีประจำเดือนเหมือนผู้หญิงคนอื่น ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร ฉันไม่แก่ เหมือนสัตว์ประหลาด ในที่ที่ฉันเคยอยู่ ฉันถูกมองว่าเป็นสัตว์ประหลาด และใครๆ ก็อยากให้ฉันตาย ถ้าไม่ใช่เพราะ เชษฐ์ ฉันอาจจะตายไปนานแล้ว”
เธอยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “จริงๆ แล้ว ฉันมีความสุขนะ ในชีวิตของฉัน มีผู้ชายที่รักฉันสุดหัวใจ แม้ว่าฉันจะตายตอนนี้ ฉันก็จะไม่เสียดายเลย น่าเสียดายที่ฉันทำให้เขาเสียเวลาไปชั่วชีวิต”
ขณะที่เธอพูด น้ำตาก็ร่วงหล่นลงบนใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น
