“เธอจะทำอะไร?”
แพรวาตกใจจนถอยหลังไปสองสามก้าว แต่เนื่องจากออกแรงมากเกินไป จึงชนเข้ากับกำแพง ทำให้เธอคร่ำครวญขึ้นมาอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด
นรมนพูดด้วยความเขินอาย “ฉันแค่อยากเห็นคุณ ฉันมีโทรศัพท์ แม้จะไม่มีสัญญาณ แต่ไฟฉายก็ยังทำงานได้ค่ะ”
เมื่อแพรวาได้ยินเธอพูดเช่นนี้ จึงค่อยพูดออกมา “อย่ามองฉัน เธอจะตกใจกลัวเอาได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณเป็นแม่ของธิดา ฉันต้องทำให้แน่ใจ ไม่อย่างนั้นฉันจะเล่าข่าวคราวของธิดาให้คุณฟังได้อย่างไรคะ?”
คำพูดของนรมนทำแพรวาเงียบลง
เธอรีบหาโทรศัพท์ ก่อนจะเปิดไฟฉาย แต่เมื่อเธอเห็นใบหน้าแพรวาเธอแทบจะกรีดร้องออกมา
แพรวาดูเหมือนไม่ใช่คนอีกต่อไปแล้ว
ร่างกายของเธอเสียรูปอย่างมาก และเป็นเพราะขาดสารอาหารที่ทำให้เธอผอมจนเหลือแต่กระดูก และที่สำคัญที่สุดคือใบหน้าของเธอเสียโฉม
“หน้าของคุณ… …”
“เชษฐ์บอกว่าหน้าฉันเหมือนหญิงสาวที่ล่อลวงคนด้วยเสน่ห์ เก็บไว้มีแต่จะทำลายคนอื่น ก็เลยทำลายมันให้ฉัน”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ แพรวาก็ยิ้มจางๆ แต่รอยยิ้มของเธอ ก็ดูน่าหวาดกลัวในสายตาของนรมน
ใบหน้าของ แพรวาถูกทำลายด้วยน้ำกรด ยกเว้น จมูก ปาก และตาของเธอแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างช่างน่าเวทนาเสียเกินกว่าจะทนดูได้
หัวใจของนรมนเจ็บขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“ฉันได้ยินธิดาพูดว่า เธอจะวิดีโอคอลกับคุณเป็นระยะๆ คุณมีใบหน้าอย่างนี้เธอไม่รู้เหรอคะ?”
“ฉันไม่ได้วิดีโอคอลกับธิดามานานแล้ว และฉันก็ไม่ได้ติดต่อกับเธอเป็นเวลานานแล้ว ช่วงนี้เชษฐ์อารมณ์ไม่ดี และหงุดหงิดมาก นอกจากจะมาหาฉันเพื่อระบายแล้ว เขาจะไม่ยอมให้ฉันเห็น ธิดา เลยด้วยซ้ำ บางครั้งฉันก็สงสัยว่าธิดาถูกเขาฆ่าไปเสียแล้ว ว่ากันว่าเสือถึงร้ายก็ไม่กินลูกตัวเอง แต่ว่าธิดาไม่ใช่ลูกคนโปรดของเขา ยิ่งไปกว่านั้น เพราะว่าความสัมพันธ์ของฉัน เธอถูกเชษฐ์โยนออกไปหลังจากคลอดไม่ถึงสองวัน ในที่สุดฉันก็พบลูกของฉัน ฉันคิดว่า เชษฐ์จะพาเธอกลับมา เหมือนกับเมื่อหลายปีก่อน เขามาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ราวกับเจ้าชาย มาพาฉันและ อชิระออกไปด้วยกัน แต่ฉันคิดผิดไป เขามันไม่ใช่คนด้วยซ้ำ! ไม่ต้องพูดไปถึงเป็นเจ้าชายเลย! บางทีเขาคงเป็นแค่เจ้าชายของอชิระคนเดียว!”
แพรวาพูดพลางร้องไห้สะอื้นไปด้วย
“ฉันคิดถึงธิดาของฉัน คิดถึงเธอมากจริงๆ คลอดเธอออกมามันยากมาก ฉันใช้เวลาสี่วันสี่คืนในการคลอดเธอออกมา ตอนนั้นลมหายใจของเธออ่อนแรง ฉันกลัวว่าเธอจะไม่รอดเสียแล้ว แต่เด็กคนนั้นก็รอดชีวิตออกมาได้อย่างแข็งแกร่ง ฉันไม่มีน้ำนม เห็นลูกร้องไห้จ้าเพราะความหิว เลยไปขอร้องให้เชษฐ์หาอะไรเธอกินหน่อย แต่เชษฐ์กลับพาเธอไปจากฉัน ฉันคิดว่าถึงแม้เขาจะไม่ชอบฉัน อย่างไรก็คงปฏิบัติต่อลูกสาวของตัวเองดีสักนิด แต่ใครมันจะไปคิดว่าเขาจะให้คนไปส่งธิดาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ธิดาที่น่าสงสารของแม่ น้ำนมสักหยดก็ไม่ได้กิน แม้แต่อาหารสักคำเดียวฉันยังไม่เคยได้ป้อนเธอเลย ตอนนี้เธอน่าจะอายุยี่สิบกว่าปีแล้ว แต่ฉันกลับเห็นเธอผ่านวิดีโอเท่านั้น ครั้งก่อนตอนที่เห็นเธอ ไม่รู้ว่าทำไมตาเธอถึงบอด ฉันก็ไม่กล้าถามด้วย ฉันกลัวว่าเธอจะโทษฉัน”
เมื่อแพรวาพูดแบบนี้ เธอก็ร้องไห้อีกครั้งอย่างโศกเศร้า
นรมนก็เป็นแม่คนเช่นกัน เธอรู้ดีว่าความรู้สึกของแม่ที่มีต่อลูกมันเป็นอย่างไร
เธอตบไหล่ แพรวาและพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ดวงตาของธิดาไม่ได้ทำลายเส้นประสาทดวงตา สามารถรักษาให้หายได้ อันที่จริง ไม่นานมานี้ บุริศร์สามีของฉันได้ให้คนไปทำการรักษาดวงตาของธิดา และตอนนี้เธอก็สวยเหมือนเมื่อก่อน”
“บุริศร์สามีของเธอ? เป็นเด็กหลอดแก้วที่ทำโดยป้าโอและเชษฐ์ใช่ไหม?”
“ใช่”
นรมนไม่ชอบมาก ที่จะให้คนอื่นมาพูดถึงสามีของเธอแบบนี้ แต่มันเป็นเรื่องจริงที่ไม่สามารถลบล้างได้ เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน
แพรวาถอนหายใจ ก่อนพูดว่า “บาปที่ เชษฐ์ทำเพื่อ อชิระหนักหนาจริงๆ ธิดาเป็นความผิดของฉัน ฉันเคยถูกผีสางดลใจให้ชอบในตัวของ เชษฐ์อยู่ครั้งหนึ่ง ฉันคิดว่าถ้าสามารถมอบลูกให้กับเขาได้ เขาจะมีความสุข แต่ฉันก็ไปแตะเส้นตายของเขาเข้า ชีวิตนี้ นอกจากอชิระแล้ว เขาไม่อยากจะมีสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหน อย่างไรก็ตาม อชิระก็ไม่สามารถสนองต่อความคิดของเขาได้เลย เขาเป็นคนหลงใหลและภักดีต่อ อชิระที่หาได้ยาก แต่กับคนภายนอกนั้นเขาชั่วร้ายและโหดร้ายอย่างยิ่ง เขาสามารถทำผิดต่อทั้งโลกได้เพียงเพื่ออชิระ ฉันไม่เคยเข้าใจ, ทำไมจู่ๆเขาถึงตกหลุมรัก อชิระอย่างกะทันหัน? เป็นเพราะ อชิระสวยกว่าฉันหรือเปล่า?”
“เรื่องของอารมณ์ไม่สามารถหาวิธีมาพูดได้หรอกค่ะ สิ่งนี้ไม่ได้ขจัดบทบาทของรูปลักษณ์ แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด บางทีระหว่างพวกเขาอาจจะมีความรู้สึกบางอย่างที่พวกเราไม่รู้ คุณป้าแพรวาคะ คุณก็ไม่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวแล้ว ถ้าหากชีวิตนี้คุณสามารถละทิ้งความหมกมุ่นที่มีต่อเชษฐ์ แล้วหันไปชอบคนอื่น บางทีโชคชะตาของธิดากับคุณก็คงไม่เหมือนเดิมใช่ไหม? แต่ความรู้สึกของคุณตอนนั้นจะถูกควบคุมโดยเหตุผล?”
เมื่อนรมนกล่าวเช่นนั้น แพรวาก็เงียบ
ใช่ ถ้าตัวเองไม่ชอบเชษฐ์ และไม่ใช้วิธีนั้นเพื่อให้ได้ เชษฐ์มา ชีวิตของเธอและธิดาก็คงไม่เหมือนเดิม?
ธิดาหยุดพูด นรมนก็พักชั่วคราวเช่นกัน
เธอพิงกำแพง นึกไปถึงเชษฐ์และอชิระ ก่อนจะพูดออกมาทันทีว่า “คุณป้าแพรวา คุณป้ารู้สภาพการณ์ร่างกายของอชิระไหม? ฉันรู้สึกว่าเธอไม่ได้เป็นโรคความบกพร่องทางพันธุกรรมที่มีมาแต่กำเนิด แต่เธอเป็นเหมือนโดนวางยาพิษมากกว่า”
ทันทีที่ประโยคนี้พูดออกมา แพรวาก็สูดลมหายใจเข้า
“เธอเรียนแพทย์มาเหรอ?”
“เปล่าค่ะ แต่ป้าโอมีพื้นเพมาจากครอบครัวแพทย์แผนจีน ตอนที่ฉันกับสามีไปบ้านเกิดของเธอ มีวิชาแพทย์มากมายในห้องบรรพบุรุษของพวกเขา ฉันเปิดดูหนังสือสองสามเล่มของพวกเขาดู ดูเหมือนว่าจะมีอาการของ อชิระอยู่ในนั้น อาจจะเป็นไปได้ว่า อชิระถูกวางยาพิษเมื่ออยู่ในครรภ์ เมื่อเธอคลอดออกมาร่างกายเลยมีสีอมม่วง ง่ายที่จะหายใจไม่ออกและช็อก และหอบหายใจด้วยตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้คนรู้สึกว่าเธอเป็นศพหลอก ฉันคิดว่าถ้าเธออยู่ในสถานการณ์นี้ ไม่แปลกใจเลยที่ทางครอบครัวจะส่งไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ถึงอย่างไรอาการป่วยนี้ก็หาได้ยาก หลายคนคิดว่าลูกที่เกิดออกมามีปัญหา จึงไม่ชอบเลี้ยง”
นรมนพูดเสียงต่ำ
แพรวาพยักหน้าและพูดว่า “อาจใช่ ฉันและอชิระโตมาด้วยกันในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พวกเราเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน เธอเคยบอกฉัน ว่ามีครั้งหนึ่งที่เธอรู้สึกแน่นหน้าอกและหายใจไม่ออก เธอคิดว่าตัวเองแค่หลับไป แต่คนอื่นคิดว่าเธอตาย และช็อกไปแล้ว ต่อมาเธอก็อาศัยอยู่ตามลำพังอีกครั้ง เธอจึงไม่มีเพื่อนนอกจากฉัน เมื่อก่อนฉันก็กลัวนิดหน่อย แต่เมื่อเห็นเธอดีขึ้นทุกครั้ง ฉันก็เลยไม่สนใจ”
เมื่อนรมนได้ยินเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งมั่นใจการคาดเดาของตัวเอง
“ที่จริงมันง่ายมากถ้าอยากรู้ว่าอชิระโดนวางยาพิษจริงไหม โดยการทดสอบตัวอย่างเลือดของเธอ ฉันไม่เชื่อว่าเรื่องง่ายอย่างนี้เชษฐ์จะไม่เคยทำมาก่อน”
“ฮ่าฮ่า”
แพรวาหัวเราะเยาะอย่างแดกดัน
“ฉันพูดไปแล้ว อชิระอยู่ที่ไหน ? เชษฐ์เป็นคนโง่เขลาเบาปัญญา ตั้งแต่แรกเริ่มเขาได้ตัดสินแล้วว่า อชิระเป็นโรคบกพร่องทางพันธุกรรมมาแต่เกิด ใครพูดอะไรเขาไม่ฟังหรอก เหมือนวันนี้ที่เธอถูกโยนเข้ามานี่ ปัญหาง่ายๆเช่นอาหารเป็นพิษเขายังไม่เชื่อ แล้วอย่างอื่นกันเล่า?”
นรมนรู้สึกหดหู่เล็กน้อย
เชษฐ์นี่เป็นคนโง่ขนานแท้
นรมนถอนหายใจ รู้สึกหนาวเล็กน้อย
“เมื่อไหร่จะออกไปได้?”
“ฉันออกไปไม่ได้ หน้าที่หลักของฉันในการอยู่บนโลกใบนี้คือต้องทดลองยาให้อชิระเพราะสภาพร่างกายเราค่อนข้างใกล้เคียงกัน และกรุ๊ปเลือดของพวกเราก็คล้ายกัน ดังนั้นที่ฉันยังยืดเวลาชีวิตอยู่ได้ก็เพราะพรของอชิระ เธอก็ไม่ต่าง ถ้าหากไม่มีประโยชน์ เขาจะไม่พามาที่เกาะนี่ สำหรับเขา เกาะนี้เป็นดินแดนแห่งอุดมคติสำหรับเขาและ อชิระจะไม่อนุญาตให้ใครเข้ามา ดังนั้นในเมื่อเธอถูกจับเข้ามา ก็ย่อมมีประโยชน์ หลังจากที่เขาพิจารณาแล้วว่าอาการของ อชิระคงที่ เขาจะปล่อยเธอออกไป”
คำพูดของ แพรวาทำให้นรมนเห็นอกเห็นใจอีกครั้ง
“คุณกับอชิระมีกรุ๊ปเลือดเหมือนกัน? กรุ๊ปเลือดของพวกคุณหายากมากไหม?”
“กรุ๊ปเลือดRh”
แพรวายิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ในที่สุดฉันก็เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพาฉันออกไปด้วยในตอนนั้น ก็แค่ต้องการหาธนาคารเลือดเคลื่อนที่ให้อชิระชีวิตฉันช่างน่าสงสารและน่าสมเพชเพียงใดกัน”
นรมนต้องการปลอบโยน แพรวาแต่เธอไม่รู้ว่าจะปลอบเธออย่างไร มีบางเรื่องที่เธอไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงและแสดงความคิดเห็นได้
เธอถอนหายใจ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว
“คุณน้าแพรวา ฉันอยากถามอีกเรื่องหนึ่ง ไม่รู้ว่าคุณจะสามารถบอกได้ไหม?”
“จะเป็นอะไรไปเล่า พูดมาสิ แค่ฉันรู้ ฉันก็จะบอกเธอ ฉันแค่หวังว่า เธอจะสามารถช่วยฉันดูแล ธิดา ของฉัน หลังจากที่เธอออกไปจากที่นี่ ธิดาเป็นเด็กที่น่าสงสาร เธอถูกเชษฐ์ใช้ประโยชน์ เธอบอกธิดาด้วยนะ ไม่ต้องห่วงฉัน แค่บอกว่าฉันตายแล้ว แค่เพียงธิดารู้ว่าฉันตายแล้ว เธอจะไม่มีวันเป็นตัวหมากของ เชษฐ์อีกต่อไป เมื่อถึงตอนนั้น ธิดาของฉัน จะได้มีชีวิตของเธอเอง จะได้ไม่ต้องอยู่ภายใต้เงาของฉันและเชษฐ์”
เมื่อแพรวาพูดถึงธิดาเธอก็อดร้องไห้ไม่ได้
นรมนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“โอเคค่ะ ไม่ต้องกังวล ฉันจะช่วยคุณดูแล ธิดา ในขณะเดียวกันฉันจะพยายามหาทางพาคุณออกไปจากที่นี่ คุณน้าแพรวาชีวิตที่เหลือของคุณยังอีกยาวไกล คุณจะได้ทุกอย่างที่คุณอยากทำ”
“ฉันไม่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ฉันเคยคิดที่จะหนีและออกไปจากที่นี่ แต่ตอนนี้ด้วยใบหน้านี้ ออกไปกลัวจะทำให้คนเขาตื่นตกใจ ดังนั้นไม่ต้องกังวล แค่ธิดาของฉันใช้ชีวิตให้ดี ชั่วชีวิตของฉันก็ถือว่ามีค่ามากแล้ว”
แม้แพรวาจะไม่คิดมาก แต่สำหรับนรมนชีวิตอย่างนี้ช่างน่าเศร้าเหลือเกิน
ในใจเธอเศร้ามาก อึดอัด หายใจไม่ออก
เธอสูดหายใจเข้าลึก โดยรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาแสดงความเห็นอกเห็นใจ
นรมนมองไปที่ แพรวาและถามด้วยเสียงต่ำ “คุณน้าแพรวา ฉันคือนรมน ลูกสาวของชินทร ฉันอยากรู้ว่าศพของพ่อฉันถูกเชษฐ์วางไว้ที่ไหนบนเกาะแห่งนี้?”
เขายังคงเก็บรักษาศพของพ่อไว้เพื่อประโยชน์อะไรกันแน่?
“พ่อของฉันเสียไป20กว่าปีแล้ว ตอนนี้ยังถูกเขากักขังไว้อยู่ และอาจถึงกับทำวิจัยด้วยซ้ำ ในฐานะที่เป็นลูก ฉันทนไม่ได้จริงๆ ฉันอยากพาเขากลับบ้าน! ถ้าคุณรู้ ได้โปรดบอกฉันด้วยได้ไหม?”
