บุริศร์ลุกขึ้นและออกไปอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าจะรบกวนการนอนของนรมน
ทันทีที่ลงไปข้างล่าง ก็เห็นนาวินและธิดาออกมาเหมือนกัน ท่าทางดูเหมือนจะกำลังออกไปหาใคร
บุริศร์พูดขึ้น “พวกเธอพักผ่อนเถอะ ผมออกไปดูเอง”
“พี่คะ ให้ฉันออกไปดูเถอะค่ะ”
“ไม่เป็นไร คงจะเป็นพฤกษ์”
เมื่อได้ยินสิ่งที่บุริศร์พูด ธิดาก็พานาวินเข้าไปในห้อง
พฤกษ์เป็นผู้ช่วยของบุริศร์ และความสัมพันธ์เป็นเวลาหลายปีของพวกเขา คงไม่เกิดปัญหาอะไร
บุริศร์ลุกขึ้นและเดินออกไป หลังจากเห็นพวกเขากลับไป
เมื่อออกไปก็เป็นพฤกษ์จริงๆ แต่อาการของเขาไม่ค่อยดีนัก
“เกิดอะไรขึ้น?”
บุริศร์ไม่ค่อยเห็นท่าทางแบบนี้ของพฤกษ์เท่าไหร่ แม้ว่าคมทิพย์กำลังจะเลิกกับเขาก็เหมือนกัน
พฤกษ์ดึงเนคไทของเขา พึมพำเล็กน้อย
“ไม่มีอะไรครับ แค่เบื่อนิดหน่อย ผมอยากมาดื่มกับประธานบุริศร์”
แว่นตาของเขาแดงก่ำ และดูเหมือนว่าช่วงนี้เขาจะไม่ได้พักผ่อนเลย
บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดด้วยเสียงต่ำ “เมื่อก่อนนายไม่ดื่มนี่”
“จู่ๆ ก็อยากดื่มขึ้นมาครับ ผมไม่มีเพื่อน ก็เลยนึกถึงประธานบุริศร์ได้ ถ้าคุณไม่ว่าง ผมจะไปที่บาร์เอง”
“ตามฉันไปที่ห้องเก็บไวน์ ไวน์ของฉันดีกว่าไวน์ในบาร์เป็นไหนๆ”
บุริศร์ตบไหล่พฤกษ์
พฤกษ์พยักหน้า
ทั้งสองไปที่ห้องเก็บไวน์ ด้วยความกลัวว่านรมนจะไม่พบเขาเมื่อเธอตื่นขึ้นมา บุริศร์จึงบอกแม่บ้านว่าเขาอยู่ที่ไหน
หลังจากที่พฤกษ์มาถึงห้องเก็บไวน์ เขาก็ไม่สนใจว่าเขาจะหยิบไวน์อะไรขึ้นมาดื่ม
บุริศร์ไม่รู้สึกลำบากเช่นกัน และโยนไปพร้อมกับเขา
พฤกษ์ไม่ใช่คนที่จะเจ็บปวดกับอะไรง่ายๆ อันที่จริงพฤกษ์เข้มงวดกับตัวเองมาหลายปีแล้ว แม้จะปฏิบัติตามหน้าที่ก็ไม่เคยผ่อน แม้ว่าบุริศร์จะบอกว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน พฤกษ์ก็ยังปล่อยวางไม่ได้ ในหัวใจของพฤกษ์ บุริศร์เป็นผู้มีพระคุณ เจ้านายของเขา และแม้ว่าเขาจะเป็นเพื่อนด้วย แต่เขาก็ค่อนข้างกลัวที่จะขึ้นไปเทียบเคียง
แต่ตอนนี้ เขาเป็นเหมือนเด็กที่ถูกสะเทือนจิตใจ เขาทิ้งสิ่งเหล่านั้นไว้ข้างหลังแล้ว มีโอกาสน้อยที่สิ่งนี้จะเกิดขึ้น ตอนนี้มันเกิดขึ้นแล้ว พฤกษ์คงทนกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้แล้ว
พฤกษ์มีพัฒนาการที่ดีภายใต้การสนับสนุนของบุริศร์ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แม้กระทั่งหลังจากออกจากตระกูลโตเล็ก เขาก็ยังมีตัวตนที่คนชั้นสูงหลายคนมองหา เรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับคมทิพย์แน่ๆ
ในเมื่อพฤกษ์ไม่คิดจะพูด เขาก็ไม่ได้ถาม รอจนเขาต้องการพูดเอง
บุริศร์หยิบไวน์แดงหนึ่งขวดและจิบเบาๆ เขาไม่ได้ดื่มมาก แต่พฤกษ์ดูเหมือนจะดื่มเป็นน้ำเปล่า กระดกรวดขวดเดียว
ด้วยการดื่มของเขา คาดว่าอีกไม่นานเขาจะเมา
บุริศร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และขอให้คนเตรียมห้องพักให้เขา
แน่นอนว่าพฤกษ์เมาหลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง
ไวน์ของเขาดีไม่เบา พอเมาแล้วก็ผล็อยหลับไป นอกจากหน้าที่แดงและกลิ่นแอลกอฮอล์จากร่างกาย ก็มองไม่ออกว่าเขาเมา
บุริศร์แบกเขากลับเข้าไปในห้องรับแขก และสั่งให้คนดูแลเขาก่อนที่จะกลับไปที่ห้องนอน
นรมนตื่นแล้วและกำลังเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อแก้ไขภาพวาดการออกแบบ เขาเห็นบุริศร์เข้ามาและได้กลิ่นแอลกอฮอล์
“คุณดื่มมาเหรอคะ?”
“อืม ดื่มนิดหน่อย”
บุริศร์เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ของนรมน ยิ้มเบาๆ และพูดว่า “ผมจะไปอาบน้ำ”
“ค่ะ”
นรมนรู้สึกว่าการตั้งครรภ์ครั้งนี้ค่อนข้างหน้าซื่อใจคด และไม่สามารถดมกลิ่นที่ระคายเคืองได้มากนัก
เมื่อบุริศร์ไปอาบน้ำ ความคิดของนรมนก็ผ่อนคลายเล็กน้อย
พฤกษ์มาหาบุริศร์เพื่อดื่ม ปรากฏการณ์ครั้งนี้คาดไม่ถึงจริงๆ และเป็นเรื่องแปลกทีเดียว
เกิดอะไรขึ้น?
มันเกี่ยวข้องกับคมทิพย์หรือไม่?
เธออยากโทรไปถามคมทิพย์ แต่ก็ล้มเลิกความคิดนั้น
ทุกคนมีไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตและความเป็นส่วนตัว คมทิพย์ไม่ได้พูดอะไร เธอก็ไม่ควรถาม เธอเชื่อว่าถ้าคมทิพย์แก้ปัญหาได้ด้วยตัวเอง เธอจะแก้ปัญหาด้วยตัวเองอย่างแน่นอน
นรมนกังวลใจ และสายตาแสดงความเป็นห่วงเล็กน้อย
หลังจากที่บุริศร์ออกมา เขาเห็นท่าทางนรมนแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะกอดเธอจากด้านหลัง
“กังวลเกี่ยวกับคมทิพย์เหรอครับ?”
“ค่ะ แล้วคุณไม่กังวลเรื่องพฤกษ์เหรอ?”
นรมนไม่ได้ปฏิเสธและเอนตัวพิงหน้าอกอันอบอุ่นที่อยู่ข้างหลังนั้น
บุริศร์ขึ้นบนเตียง อุ้มเธอเข้าไปในอ้อมแขน และพูดว่า “พวกเขาทั้งคู่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พวกเขาสามารถแก้ไขได้ด้วยตัวเอง พฤกษ์ไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่น แม้ว่าตัวเขาจะเจ็บปวด ก็แต่จะไม่ทำให้คมทิพย์เจ็บปวดแน่นอน คุณ ไม่ต้องกังวลนะ”
“ฉันรู้ ฉันเลยไม่ได้ถามหรือเข้าไปยุ่ง ฉันแค่คิดว่ามันแปลก คุณลุงนารธิปกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอคะ? ตามหลักแล้วไม่ควรมีปัญหาอะไรระหว่างคมทิพย์และพฤกษ์”
“ใช่ แต่พ่อของคมทิพย์อาการไม่ค่อยดี”
เดิมทีบุริศร์ต้องการปิดบังนรมน แต่ตอนนี้ถึงเวลานี้แล้ว เขาไม่ต้องกังวลตามนรมน
“หมายความว่าคะ?”
นรมนคิดหาเวลาไปเยี่ยมตระกูลเจริญไชยเสมอ แต่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้
บุริศร์ถอนหายใจและพูดว่า “หลังจากที่คุณลุงนารธิปถูกจับ เขาต้องการหนี แต่ถูกทุบตีและบาดเจ็บที่ศีรษะ”
ดวงตาของนรมนเบิกกว้างขึ้นทันที
“เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ?”
“ครับ”
บุริศร์ลังเลและรู้สึกว่ามือของนรมนจับมือเขาแน่นและเขารู้ว่าเธอกังวล
เขาถอนหายใจและพูดว่า “ตอนที่ผมพาคุณลุงนารธิปกลับมา เขาท่าทางมึนๆ งงๆ เอาแต่ท่องชื่อภรรยาและคมทิพย์ สมองของเขาไม่ปกตินัก”
หัวใจของนรมนกระตุกอย่างกะทันหัน
“สมองไม่ปกติ? ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนหน้านี้?”
นรมนอารมณ์เสียเล็กน้อย
บุริศร์กอดเธอแน่นในอ้อมแขนของเขาและพูดเบาๆ ว่า “ผมยังไม่แน่ใจมากนัก ตอนนั้นมันยุ่งเหยิงเกินไป ผมเป็นห่วงคุณ จึงไม่มีเวลาดูแลเรื่องตระกูลเจริญไชย คุณรู้ไหม คมทิพย์ให้ความสำคัญต่อคุณมาก และคุณก็มีความสำคัญต่อฉันมาก ในตอนนั้นคุณและแม่ของคุณถูกเชษฐ์นำตัวไป และไม่รู้ว่าเป็นตายยังไง? ไม่รู้แม้แต่ว่าคุณอยู่ที่ไหน ผมจึงไม่ได้สนใจเรื่องของตระกูลเจริญไชยมากนัก ผมรู้ว่าพฤกษ์สามารถจัดการได้ ผมเลยไม่ได้ถาม แต่พอเห็นพฤกษ์เป็นแบบนี้ ดูเหมือนตระกูลเจริญไชยมีปัญหาบางอย่าง คุณไม่ต้องห่วง วันนี้ดึกแล้ว พรุ่งนี้ผมไปดูเอง ถ้าผมช่วยอะไรได้ผมจะช่วยแน่นอน”
นรมนรู้ว่าจริงๆ แล้วตัวเองนำความลำบากใจมาให้บุริศร์
เธอจึงพูดขึ้น “ฉันไปเองค่ะ มีบางเรื่องที่คมทิพย์จะไม่ยอมพูดกับคุณ ผิดที่ฉันเอง ที่ที่ผ่านมาถูกเชษฐ์จับตัวไป และไม่มีเวลาไปหาคมทิพย์”
“คุณก็ลำบากไม่น้อยแล้วครับ พรุ่งนี้คุณตาต้องการจะตั้งสุสานและจัดงานศพให้แม่คุณ ถ้าคุณไม่ไปจะดูไม่ดีเท่าไหร่นะครับ”
เมื่อได้ยินสิ่งที่บุริศร์พูด หัวใจของนรมนก็รู้สึกไม่สบายใจอีกครั้ง
“ฉันจะไปตระกูลเจริญไชยแต่เช้า เที่ยงจะรีบกลับ”
“ผมจะไปกับคุณ”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณมีหลายสิ่งที่ต้องทำ ให้นภดลไปกับฉันเถอะ”
“ดูเหมือนนภดลจะไม่ว่างนะครับ เขาไปโรงพยาบาลแล้ว”
เมื่อได้ยินคำพูดของบุริศร์ นรมนก็ตกตะลึง
“เขาได้รับบาดเจ็บเหรอคะ?”
“เปล่าครับ พยาบาลของคุณมีบางอย่างที่ต้องทำ เขาไปจัดการมัน”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ นรมนก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ก็เข้าใจในทันที
“นภดลกับเธอหมายความว่าอย่างไรคะ?”
“ไม่ต้องกังวลนะ คุณเป็นห่วงไปซะทุกคน เธอไม่เหนื่อยเหรอ? รีบพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าผมจะไปส่งคุณที่นั่น แล้วให้ชัยยศตามคุณไป ทักษะของชัยยศค่อนข้างดี ผมวางใจหน่อย พรุ่งนี้ผมจะไปโรงพักแต่เช้า”
เมื่อได้ยินสิ่งที่บุริศร์พูด นรมนหยุดและถามว่า “คุณจะไปเชษฐ์เหรอคะ?”
“มีเรื่องหนึ่งที่ยังไม่ชัดเจน ผมอยากจะไปถาม”
นรมนพยักหน้า
บุริศร์เห็นร่างการออกแบบของนรมน และพูดด้วยรอยยิ้ม “มีปัญหาหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น คุณยังคงยืนยันที่จะเข้าร่วมการแข่งขันการออกแบบใช่ไหม?”
“แน่นอนค่ะ นี่คือความฝันของฉัน ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร ฉันจะทำความฝันให้เป็นจริง”
“ฉันชอบนิสัยตรงไปตรงมาของคุณจริงๆ”
บุริศร์ลูบศีรษะของนรมน และยิ้มอย่างนุ่มนวล
นรมนปล่อยตัวไปในอ้อมแขนของเขา และกระซิบ “คนเราต้องมีความฝัน แม้ว่าชีวิตจะยากลำบากหรือเหนื่อยก็ห้ามยอมแพ้ ไม่อย่างนั้นระหว่างคนมีชีวิตกับผีที่เหลือแต่กระดูกจะแตกต่างได้ยังไง”
“คุณสามารถเป็นคุณนายบุริศร์ของผมได้อย่างสบายใจ ทรัพย์สินของตระกูลโตเล็กนั้นเพียงพอสำหรับคุณที่จะกินและใช้เป็นเวลาสองชั่วอายุคนเลย”
“คุณเป็นคนของตระกูลโตเล็ก ไม่ใช่ของฉัน ฉันยังเด็กแบบนี้ ถ้าฉันแค่กินและรอที่จะตาย มันจะเป็นการเสียเวลาชีวิตที่พระเจ้ามอบให้ฉัน”
คำพูดของนรมนทำให้ริมฝีปากของบุริศร์ยกขึ้นเล็กน้อย
“ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ผมจะสนับสนุนคุณ แต่คุณต้องจำไว้ว่าคุณควรเอาร่างกายของคุณเป็นที่ตั้ง อย่าทำร้ายร่างกายตัวเอง นี่เป็นข้อกำหนดเดียวของผม”
“ค่ะ”
นรมนรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ
หลังจากผ่านอะไรมามากมาย แม้ว่าจะไม่มีคำพูดหวานๆ ระหว่างพวกเขา แต่ก็ยังมีความธรรมดาที่เป็นธรรมชาติและอบอุ่น
“ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องทำอะไรอีกมาก”
“ค่ะ”
นรมนหลับไปในอ้อมแขนของบุริศร์
บุริศร์ตื่นขึ้นมาทันทีที่ฟ้าสว่าง
เขาเห็นนรมนนอนหลับสบาย และไม่อยากรบกวนเธอ เขาค่อยๆ ดึงแขนออกแล้วห่มผ้าห่มให้เธอ ก่อนที่เขาจะไปที่ห้องครัว
แพรวาเพิ่งตื่นขึ้นไม่นาน และเมื่อเธอวางแผนที่จะทำอาหาร ก็เห็นบุริศร์ลงมาพอดี
“ทำไมตื่นเช้าจังคะ?”
“มาทำอาหารให้นรมนครับ”
บุริศร์ยิ้มจางๆ
แพรวาผงะไปครู่หนึ่งและรีบพูดว่า “ให้ป้าทำดีกว่า คุณจะมาเข้าครัวได้อย่างไร?”
บุริศร์ยิ้มและพูดว่า “การทำซุปให้คนที่รักเป็นความสนุกอย่างหนึ่ง คุณป้าครับ อย่ากีดกันงานอดิเรกนี้ผมเลย และอีกอย่างคุณเพิ่งมาที่นี่ ยังไม่รู้ว่านรมนกินรสชาติแบบไหน ให้ผมทำดีกว่าครับ”
จากนั้นเขาก็พับแขนเสื้อขึ้นและเข้าไปในครัว
เมื่อเห็นทักษะอันประณีตของบุริศร์ แพรวาก็ตกตะลึงและตกใจ
เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าผู้ชายคนหนึ่งจะทำแบบนี้เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งได้ขนาดนี้ แต่ตอนนี้เมื่อนึกย้อนไปถึงชีวิตของเธอ เธอก็รู้สึกว่าเธอใช้ชีวิตอย่างเปล่าประโยชน์
ไม่ว่าแพรวาจะคิดอย่างไร บุริศร์เตรียมอาหารให้นรมนอย่างตั้งใจก่อนออกจากครัวไป
แพรวาต้องการพูดอะไรกับเขา แต่โทรศัพท์มือถือของบุริศร์ก็ดังขึ้น
เมื่อเห็นหมายเลขผู้โทรบนหน้าจอโทรศัพท์ สีหน้าของบุริศร์เปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นก็เดินออกจากบ้านเก่าของตระกูลโตเล็กอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีเวลาสวมเสื้อคลุมของเขาเลย
