“ตื่นแล้วเหรอ? ทำไมคุณไม่นอนต่ออีกสักหน่อยล่ะ?”
บุริศร์เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว
นรมนเหลือบมองไปที่แพรวา พยักหน้าเล็กน้อยและยิ้มขึ้น จากนั้นก็หันศีรษะไปที่บุริศร์ด้วยสายตาที่เขินอาย
“ฉันคิดถึงคุณ ฉันกลัวว่าถ้าฉันยังไม่ลืมตาขึ้นมาอีก คุณจะหายไป”
“ยัยทึ้ม?”
บุริศร์ก้าวไปข้างหน้าและกอดเธอทันที
นรมนโอบรอบคอของบุริศร์ และทั้งสองก็เข้าไปในห้องนอน
แพรวามองไปที่ท่าทางรักใคร่ของพวกเขา และถามด้วยเสียงต่ำ “บุริศร์ เป็นพี่ชายของลูกเหรอ?”
“ค่ะ”
ธิดาพยักหน้า
หลังจากที่นาวินจัดการที่พักเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนก็เดินเข้าไปและพูดคุยกัน
หลังจากที่นรมนเข้ามาในห้อง เธอถูกบุริศร์กอดอยู่บนเตียง แต่เธอกลับไม่ยอมปล่อย ทำให้บุริศร์ตกใจเล็กน้อย
“เป็นอะไรรึเปล่า?”
“แม่ฉันตายแล้ว”
อารมณ์ของนรมนตกต่ำเป็นพิเศษ และมีน้ำตาไหลลงมาระหว่างดวงตา
“คุณรู้รึเปล่า? เธอจุดไฟเผาตัวเอง และเผาศพพ่อคุณด้วยที่กลางทะเลด้วย ฉันยังเอาขี้เถ้าของแม่กลับมาไม่ได้เลย ฉันจะพูดกับคุณตายังไง?”
“คุณตาไม่ตำหนิคุณหรอก!”
บุริศร์รู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้ว และก็รู้ด้วยว่ามันสะเทือนจิตใจนรมน แต่เขาไม่รู้ว่าจะปลอบเธออย่างไร
นรมนเอาศีรษะของตัวเองซุกเข้าที่อ้อมแขนของเขา และพูดเสียงเบา “ฉันรู้สึกไร้ประโยชน์มาก ฉันคิดมาตลอดว่าจะดูแลแม่อย่างไร แต่สุดท้ายฉันกลับไม่รู้เลยว่าแม่ของฉันเข้าไปในห้องใต้ดินเมื่อไหร่ คุณคิดว่าลูกสาวที่ไร้ประโยชน์อย่างฉันจะไปทำอะไรได้?”
“อย่าพูดแบบนี้กับตัวเองสิ คุณทำได้ดีแล้ว เพียงแค่แม่คุณอาจจะเหนื่อยเกินไป นรมน คิดดูสิ สิ่งที่เธอต้องการที่สุดในชีวิตคือการได้อยู่กับพ่อของคุณ แต่ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้เธอไม่เคยทำสำเร็จเลย ตอนนี้ไม่ว่าจะยังมีชีวิตหรือจากไปแล้ว ในที่สุดเธอก็บรรลุสิ่งที่ต้องการและถูกฝังไว้กับพ่อของคุณ นี้อาจเป็นการปลดปล่อย สำหรับแม่ของคุณ นี่คือจุดจบและปลายทางที่ดีที่สุด ลูกอย่างพวกเรา ควรดีใจไปกับพวกเขานะ”
“แต่ฉันไม่ดีใจ นั่นคือแม่ของฉัน พ่อของฉันจากไปหลายปีแล้ว ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นคนยังไง แต่แม่ของฉันยังมีชีวิตอยู่ เธอเคยพูดคุยกับฉัน เธอเคยปลอบใจฉัน เธอทำหลายอย่างให้ฉันด้วย ซึ่งฉันจำได้ในความทรงจำของฉัน เธอมีอยู่จริง แต่ตอนนี้ เธอจากไปอย่างกะทันหันแบบนี้ บุริศร์ ฉันทนไม่ได้จริงๆ”
นรมนกำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของบุริศร์เหมือนกับเด็กที่ทำอะไรไม่ถูก
บุริศร์รู้ว่าหัวใจของเธอเจ็บปวดมาก ดังนั้นเขาจึงไม่หยุดเธอ และปล่อยให้เธอร้องไห้ต่อไป
นรมนร้องไห้มาได้สักพัก เสื้อบริเวณหน้าอกของบุริศร์ก็เปียกโชก
เธออายเล็กน้อยและพูดว่า “เดี๋ยวฉันซักเสื้อให้คุณเอง”
“ก็แค่เสื้อตัวหนึ่ง อย่าไปสนใจเลย คุณรู้สึกดีขึ้นไหม?”
“ถ้ายัง คุณจะทำให้ฉันร้องไห้ต่อไปไหม?”
นรมนกระพริบตาคู่โตและมองไปที่บุริศร์ บุริศร์ที่เห็นอย่างนั้น หัวใจแทบจะแตกสลาย
“ทำให้คุณรู้สึกไม่ดีอีกแล้ว บางครั้งฉันก็รู้สึกว่าตัวเองไร้ความสามารถจริงๆ”
“คุณจะพูดอย่างนั้นไม่ได้ เชษฐ์ก็เป็นคนที่ใจลุ่มหลง แต่เขาแค่ใช้ผิดทาง”
นรมนถอนหายใจเบาๆ และพูดเบาๆ ว่า “อชิระอยู่ที่ไหนคะ?”
“ไม่รู้ครับ อาจจะยังรออยู่นอกสถานควบคุมตัวผู้ต้องสงสัย”
นรมนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำพูดของบุริศร์
“หน้าสถานควบคุมตัวผู้ต้องสงสัย?”
“อืม มีคนบอกว่าเธออยู่ที่หน้าสถานควบคุมตัวผู้ต้องสงสัยตั้งแต่เชษฐ์เข้าไป ใครไปพูดโน้มน้าวเท่าไหร่ก็ไม่ไปไหนเลย ก็ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ตอนนี้เลยไม่มีใครสนใจเธอแล้ว เชษฐ์อธิบายทุกอย่างอยู่ข้างใน บอกด้วยว่าทำไมถึงพาคุณกับแม่คุณไปที่นั่น คุณรู้ไหม ผมฟังแล้วสั่นไปทั้งตัว นึกภาพไม่ออกเลย ถ้าผมไปช้ากว่านี้ คุณจะทำอย่างไร? ในตอนนั้นต้องขอบคุณแม่ของคุณ ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงการตายของแม่คุณ แต่ผมเชื่อว่าแม่คุณอยากส่งสารให้ผมก่อนเธอตาย ไฟไหม้ใหญ่ขนาดนั้นในทะเล ลมก็แรงมาก อีกไม่นานคนต้องเห็นแน่ๆ แม่คุณเป็นฮีโร่ เธอบอกตำแหน่งของคุณด้วยการตายของเธอ เธอรักคุณนะ เมื่อรู้ว่าเธอรักคุณแล้ว คุณก็ไม่ต้องเศร้าจนเกินไป เพราะเธอจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป”
เมื่อได้ยินคำพูดของบุริศร์ นรมนรู้สึกว่าทำให้บุริศร์ลำบากใจจริงๆ
เขาไม่เคยปลอบโยนใครมาก่อน
“ฉันรู้ค่ะ แต่ในใจฉันก็ยังเจ็บปวดอยู่ดี อยู่ครู่หนึ่งคุณฉันไปที่บ้านคุณตาได้ไหมคะ คุณตาอายุมากแล้ว แต่กลับต้องให้คนผมขาวส่งคนผมดำ ไม่รู้ว่าจะเสียใจขนาดไหน”
บุริศร์พยักหน้า
“ครับ ผมจะไปกับคุณ แต่คุณควรพักผ่อนให้เพียงพอ โพนี่บอกว่าร่างกายคุณอ่อนล้าเกินไป หากคุณยังทำเช่นนี้ เธอไม่แนะนำให้คุณเก็บเด็กคนนี้ไว้”
เมื่อได้ยินคำพูดของบุริศร์ นรมนก็รู้สึกประหม่า
“ฉันรู้แล้วค่ะ คุณไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลตัวเอง เมื่อครู่นี้ฉันหลับไปสักพักแล้ว คุณก็เห็นแล้วใช่ไหมล่ะ? ตอนนี้พวกเราไปบ้านคุณตากันเถอะค่ะ ไม่รู้ว่าคุณตารู้ข่าวแล้วหรือยัง ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง ฉันเป็นห่วงจังเลยค่ะ”
นรมนพูดอย่างกังวล
บุริศร์ไม่อยากเห็นนรมนเป็นแบบนี้มากที่สุด เขาถอนหายใจและพูดว่า “โอเคครับ ถ้าคุณอยากไป ผมจะพาคุณไปที่นั่น แต่เจ้าต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองด้วย”
“อืม ค่ะ”
นรมนจัดการตัวเอง และออกจากบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กกับบุริศร์ ตรงไปที่บ้านคุณท่านตระกูลพรโสภณ
เมื่อโตษินเห็นนรมนมา เขาก็ก้าวไปหาทันที
“คุณหนู คุณรีบไปดูท่านเถอะครับ เขา……”
“โอเคค่ะ”
นรมนเดินเข้าไปในห้องนอนของคุณท่านตระกูลพรโสภณอย่างรวดเร็ว
คุณท่านตระกูลพรโสภณนั่งอยู่ในห้องนอน ถือรูปถ่ายของคิมในมือโดยไม่ได้พูดอะไร แต่นรมนรู้สึกเจ็บปวดเมื่อเห็นท่าทางที่เก็บไว้ในใจแบบนั้น
“คุณตา เป็นอย่างไรบ้างคะ?”
นรมนมาหาเขาข้างหน้า และคุกเข่าลงที่เตียงของเขาอย่างนุ่มนวล
คุณท่านตระกูลพรโสภณมองไปที่นรมน และดูเหมือนว่าเขาจะแก่ขึ้นในชั่วข้ามคืน
เขาเอื้อมมือออกไปและสัมผัสใบหน้าของนรมนอย่างอ่อนโยน และพูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า “หลานต้องเสียใจเหมือนกับตาแน่ๆ??”
“ค่ะ คุณตา หนูเสียใจมาก เป็นความผิดของหนูเอง หนูดูแลแม่ไม่ดี หนูไม่ควรรับแม่ไป หนู……”
“อย่าโทษตัวเอง ตาเข้าใจอารมณ์ของแม่หลาน ไม่มีใครหยุดสิ่งที่เธอยืนกรานจะทำได้ จากวันที่เธอออกจากบ้าน ตารู้ดีว่าชีวิตนี้อาจจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้ แม้ว่าตาจะเสียใจ แต่ก็รู้ว่าแม่ของหลานจากไปอย่างมีความสุข เธอสามารถหาพ่อของหลานจนเจอและยังจากไปพร้อมเขาในทะเล ซึ่งถือว่าได้ความปรารถนาของเธอแล้ว ในชีวิตนี้เธอไม่ค่อยความสุขเท่าไหร่ ในตอนท้าย ก็จากไปแบบนี้ ตาแค่ จู่ๆ ก็รู้สึกเหงา ตอนนี้ก็ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วจริงๆ”
จมูกของนรมนรู้สึกเจ็บเล็กน้อย เธอกอดคุณท่านตระกูลพรโสภณและพูดว่า “คุณตา คุณตายังมีหนู และเด็กๆ อีก มีอยู่คนหนึ่งตัวในท้องของหนูนี่ไง คุณตาต้องแข็งแรงๆ แล้วต้องมาช่วยหนูเลี้ยงด้วย หนูคิดว่าแม่ก็คงต้องการให้หนูดูแลคุณตาด้วย คุณตาย้ายไปอยู่กับหนูไหมคะ เราอยู่ด้วยกัน?”
คุณท่านตระกูลพรโสภณส่ายหัวและพูดว่า “ตาจะไม่ไปไหน นี่คือบ้านของตา ตลอดชีวิตของตา ผ่านอะไรมามากมาย ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายคนผมขาวต้องมาส่งคนผมดำ หลานไม่ต้องเป็นห่วง ตาจะดูแลตัวเองให้ดี ก็ตายังมีหลานนี่ ใช่ไหม? ตายังต้องดูแลและปกป้องหลานแทนแม่หลานอีก เพราะคนที่เธอเป็นห่วงมากที่สุดก็คือหลาน”
ดวงตาของนรมนเปียกชื้นอีกครั้ง
“คุณตา”
เธอฟุบบนเข่าของคุณท่านตระกูลพรโสภณเหมือนเด็กๆ และร้องไห้เบาๆ
คนสองคนที่สูญเสียคนในครอบครัวรู้สึกอบอุ่นเมื่อด้วยกัน
บุริศร์อยู่ข้างนอกไม่ได้เข้าไป เขาถามโตษินเบาๆ ว่า “หลังจากที่คุณแม่จากไป ท่านได้ทานอะไรรึยัง?”
โตษินส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
“คุณท่านมีลูกสาวเพียงคนเดียว แต่กลับจากไปก่อน อย่าพูดถึงทานอะไรเลยครับ แม้แต่น้ำก็ไม่ได้ดื่ม พวกเราพูดอะไรท่านก็ทำเหมือนไม่ได้ยิน”
บุริศร์ถอนหายใจและกล่าวว่า “ผมจะไปที่ห้องครัว ดูว่ามีอะไรทานบ้าง ที่จะนั่งหรือไม่ ตอนเที่ยงวันนี้เราจะทานอาหารที่นี่”
“ผมให้คนไปเตรียมอาหารให้”
โตษินพูดและกำลังจะลุกขึ้น แต่ถูกบุริศร์หยุดไว้
“ผมไปเองครับ หลายวันที่ผ่านมานี้ไม่รู้ว่านรมนทานอะไรข้างนอกบ้าง ตอนนี้กลับบ้านแล้ว ให้ผมทำอาหารให้เธอกินดีกว่าครับ และอีกอย่างคุณป่านก็ไม่ค่อยแข็งแรง ควรกินอะไรเบาๆ ผมไปทำให้ดีกว่าครับ”
หลังจากพูดจบ บุริศร์ก็ถอดเสื้อคลุมออก พับแขนเสื้อขึ้นแล้วไปที่ห้องครัว
โตษินไม่กล้าที่จะอยู่เฉย ดังนั้นเขาจึงหาคนไปช่วยเขาทันที และตัวเองก็ไปจัดการเรื่องอื่น
นรมนและคุณท่านตระกูลพรโสภณคร่ำครวญอาลัยอยู่ในห้องอยู่ครู่หนึ่ง ถึงค่อยเช็ดน้ำตา
คุณท่านตระกูลพรโสภณจับมือนรมนและพูดว่า “หลานน่ะ ผอมไปแล้วนะ เดี๋ยวตาจะกำชับกับโตษิน ให้เขาลงไปเตรียม ตอนเที่ยงหลานทานข้าวกับตาที่นี่นะ”
“ค่ะ บุริศร์ก็อยู่ที่นี่ด้วย คงจะกำลังทำอยู่ พวกเราออกไปดูกันเถอะค่ะ”
นรมนรู้ว่าเมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ คุณท่านตระกูลพรโสภณคงไม่ทานอะไรแน่ๆ แม้ว่าเธอจะไม่มีความอยากอาหาร แต่ก็เพื่อคุณท่านตระกูลพรโสภณ เพื่อลูก เธอยังอยากให้คุณท่านตระกูลพรโสภณอยู่กับเธอนานๆ
ก็เหมือนกัน คุณท่านตระกูลพรโสภณไม่มีความอยากอาหาร แต่เพื่อของนรมนและเด็กที่อยู่ในท้องของเธอ เขาเดินตามนรมนออกจากห้องนอนด้วยรอยยิ้มอันแรงกล้า
โตษินมีความสุขมากที่ได้เห็นคุณท่านออกมา
“คุณท่าน ประธานบุริศร์เตรียมอาหารอยู่ในครัวครับ อีกไม่นานก็คงเสร็จแล้ว”
คุณท่านตระกูลพรโสภณพยักหน้า และจับมือนรมนพาไปนั่งที่โซฟา
ตรงนี้สามารถเห็นบุริศร์ทุกย่างก้าวในห้องครัว
คุณท่านตระกูลพรโสภณพูดเสียงเบาว่า “บุริศร์เป็นคนดี หลานห้ามกลั่นแกล้งเขานะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
นรมนเห็นด้วย และรู้สึกว่าตอนนี้บุริศร์หล่อเกินไปแล้ว
ตอนนี้ทั้งสองคนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก ทันใดนั้นทั้งห้องก็เงียบลง และก็ได้ยินแม้กระทั่งการหายใจของกันและกันอย่างชัดเจน
นรมนรู้สึกหดหู่เล็กน้อย ในขณะที่กำลังจะลุกขึ้น ทันใดนั้นโทรศัพท์ในห้องนั่งเล่นของคุณท่านตระกูลพรโสภณก็ดังขึ้น เสียงนั้นดังแสบหูมาก จนทำให้นรมนตกใจ
