ร่างของนรมนแข็งทื่อเล็กน้อย แม้ว่าเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็ทำให้บุริศร์สัมผัสได้อย่างความรู้สึกไว
“ทำไมหรอ?”
“ไม่มีอะไร”
นรมนยิ้มอย่างเบาบาง จากนั้นก็ปล่อยบุริศร์ บนใบหน้าไม่มีการแสดงออกอะไรที่ไม่เหมือนเดิม
บุริศร์แม้ว่าจะสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามให้ลึกซึ้ง
“หิวไหม? เราไปหาอะไรกินกันเถอะ”
บุริศร์อยากที่จะเข้าไปโอบนรมนไว้ แต่ถูกนรมนผละออก
“ไม่ค่อยหิว เริ่มง่วงแล้ว อยากนอนแล้ว”
พูดจบเธอก็เดินไปทางห้องก่อน
บุริศร์รู้สึกหดหู่
“เป็นอะไร?”
“ก็แค่ง่วงแล้ว”
นรมนไม่ได้พูดอย่างอื่น ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจบุริศร์ แต่กลิ่นน้ำหอมนั้นทำให้เธอรู้สึกรังเกียจ และไม่ค่อยชอบ
บุริศร์เห็นอารมรณ์ของนรมนผิดปกติ ถามไม่ได้อะไร จึงเดินตามติดหลังนรมนเข้าห้องไป ก็เห็นนรมนถอดเสื้อผ้าเอนตัวนอนแล้ว แล้วยังหันหลังให้เขา
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรอีก เข้าห้องน้ำไป
ตอนที่อาบน้ำ บุริศร์บนปกคอเสื้อด้านในมีรอยลิปสติกสีแดงสดพิมพ์อยู่ คิ้วขมวดขึ้นทันที
เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงท่าทีของนรมน
หรือว่าเป็นเพราะอันนี้?
บุริศร์คิดอย่างละเอียด นี่น่าจะเป็นผู้หญิงคนนั้นในคลับเฮ้าส์เมื่อกี้ทิ้งไว้
ดวงตาของเขามีความเย็นชา
หลังจากออกมา นรมนยังคงนอนท่าเดียวกับเมื่อกี้ บุริศร์หยิบมือถือออกมาโทรไปหาผู้จัดการคลับเฮ้าส์
“ผู้หญิงที่ไปห้องส่วนตัว3087เมื่อไม่นานนี้เพื่อขายไวน์ หาข้อมูลติดต่อกับที่อยู่ของเธอมาให้ฉัน เธอทำเสื้อฉันเลอะ จะต้องชดใช้ให้ฉัน แล้วเพราะเรื่องนี้ทำให้คุณนายฉันไม่พอใจ ผลที่ตามมาทั้งหมดฉันต้องเดินช่องทางกฎหมาย”
พูดจบ บุริศร์ก็วางสาย ก็เห็นผ้าห่มของนรมนขยับเล็กน้อย
เขาเดินเข้าไป กลิ่นครีมอาบน้ำทำให้กลิ่นน้ำหอมจางลง แล้วยังทำให้ลมหายใจของเขาสดชื่น
นรมนหดตัวอย่างไม่รู้ตัว แต่ริมฝีปากของบุริศร์ก็ตามมา
“ไม่สบายทำไมไม่บอกฉัน? ก็แค่เซลล์ขานยไวน์ คิดจะจูบฉัน ถูกฉันผลักออกไป แต่คิดไม่ถึงว่าจะโดนเสื้อ เธออย่าคิดมาก”
น้ำเสียงเขาอ่อนโยนสุดขีด
“อืม รู้แล้ว”
นรมนพูดหนึ่งประโยคด้วยเสียงอู้อี้ แต่ไม่คิดที่จะสนใจบุริศร์
เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงคำพูดหนึ่งที่เห็นเมื่อไม่นานมานี้ ล้วนแต่บอกว่าตอนที่ผู้หญิงตั้งครรภ์เป็นตอนที่ผู้ชายนอกใจได้ง่ายที่สุด หรือว่าบุริศร์ก็จะนอกใจเหมือนกัน?
นึกถึงช่วงนี้ที่บุริศร์ขอแต่เธอปฏิเสธซ้ำๆ ในใจของนรมนก็ไม่ค่อยสงบแล้ว
บุริศร์เห็นว่านรมนยังอารมณ์ไม่ค่อยดี ก็ถอนหายใจพูด “เชื่อใจฉัน ฉันจะไม่หักหลังเธอ นะ?”
“รู้แล้ว รีบนอนเถอะ ง่วงแล้วจริงๆ”
พูดจบ นรมนก็เหมือนนอนไปแล้วจริงๆ เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอดังสวนมา ทำให้บุริศร์ไม่มีอะไรจะพูด
นรมนนอนแล้ว แต่บุริศร์กลับนอนไม่หลับ
เขามองท่าทางหลับสนิทของนรมน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเธอด้วยความเคยชิน จากนั้นก็ปรับอุณหภูมิให้อุ่นขึ้น แล้วก็หยิบบุหรี่ออกไปด้านนอก
อันที่จริงนรมนแค่แกล้งหลับ ตอนนี้เห็นบุริศร์ท่าทางเหมือนมีเรื่องในใจ นึกถึงกลิ่นน้ำหอมบนตัวเขาอีกครั้ง คำพูดของบุริศร์ ทำไมเธอรู้สึกว่ามันบังเอิญเกินไป
บุริศร์เป็นคนแบบไหนเธอรู้ดีที่สุด เมื่อแผ่ความเย็นเยือกในตัวออกไปแล้ว ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิง แม้แต่แมลงวันก็คาดว่าจะพากันถอย ผู้ชายแบบนี้จะปล่อยให้ผู้หญิงเข้ามาเสนอขายไวน์ถึงที่ แล้วยังคิดที่จะจูบบุริศร์ เป็นไปได้หรอ?
นรมนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขำ
เมื่อผู้ชายเริ่มที่จะโกหกคุณแล้ว นั่นแปลว่าเขาไม่ห่างไกลจากการนอกใจแล้วใช่ไหม?
นรมนไม่เคยคิดเลยว่าปัญหานี้จะเกิดขึ้นบนตัวของเธอกับบุริศร์
ทั้งสองผ่านเรื่องต่างๆมามากมาย เดินผ่านลมผ่านฝนมา หรือว่าสุดท้ายก็หนีไม่พ้นกำแพงของการแต่งงาน ยังคงทำให้ผู้ชายอดไม่ได้ที่จะแอบนอกใจ เหม็นคาวไหม?
เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ นรมนก็รู้สึกหายใจติดขัด ทำยังไงก็หายใจไม่ออก
บุริศร์สูบบุหรี่อยู่ด้านนอก มวนแล้วมวนเล่า นรมนมองดูแล้วรู้สึกเศร้าใจ
เธอถือโอกาสให้ตัวเองไม่ต้องคิดอะไร หลับไปโดยตรงเลย แต่ยิ่งทำแบบนี้ยิ่งไม่ง่ายที่จะหลับ
บุริศร์เอาแต่อยู่ข้างนอกมาหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว ตอนที่กลับมาบนตัวมีกลิ่นบุหรี่เล็กน้อย
เขาไม่ได้เข้าใกล้นรมน เพียงแค่มองดูเธอจากระยะไกล พบว่านรมนเหมือนจะหลับสนิทแล้ว ถึงย่องเท้าไปที่ห้องน้ำอาบน้ำอีกครั้ง
นรมนหรี่ตา มองเงาของเขาในห้องน้ำ ในใจยากที่จะรับไหวราวกับกลืนแมลงวันเข้าไป
ทันใดนั้น มือถือของบุริศร์ก็สว่างขึ้น
นรมนเงยหน้ากวาดตามองไป เหมือนว่าจะเป็นที่อยู่ของโรงแรมแห่งหนึ่ง
ใจของเธอสั่นเล็กน้อย
หรือว่าผู้หญิงคนนั้นส่งมา?
นรมนไม่กล้าขยับ กลัวว่าบุริศร์จะรู้ว่าตนยังไม่หลับ
ไม่นานนัก บุริศร์ก็ออกมาจากห้องน้ำ
เขาเหลือบมองโทรศัพท์ ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วมองไปที่นรมน ดูเหมือนว่าเธอจะหลับสนิทมาก แต่บุริศร์ก็ยังส่งเสียงเรียกเพื่อทดสอบ
“นรมน?”
นรมนยังคงรักษาท่าทางนอนหลับ
บุริศร์รอครู่หนึ่ง ถึงค่อยหันตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็ลุกขึ้นออกประตูไป
ในนาทีที่ประตูปิดลง ดวงตาของนรมนก็เปิดขึ้นเช่นกัน แต่ในแววตามีน้ำกลิ้งอยู่
มันเป็นแบบที่เธอคาดเดาไว้จริงๆหรอ?
เธออยากที่จะตามไปดู แต่ความเคารพตัวเองที่เหลืออยู่ทำให้เธอรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ อีกอย่างบุริศร์เป็นใคร? เมื่อเธอตามไปแล้ว จะต้องถูกเขาจับได้
นรมนไม่รู้ว่าตนควรทำอย่างไร
หย่าหรอ?
เธอทำไม่ได้
แต่ถ้าบุริศร์นอกใจจริงๆ เธอจะทนรับทั้งหมดนี้ได้หรอ? สามารถทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเป็นสามีภรรยากับเขาต่อไปได้หรอ?
นั่นก็เหมือนกับคนอื่นมาใช้ผ้าอนามันของตัวเอง แล้วให้เธอเอากลับมาให้ น่าขยะแขยง?
คำตอบคือแน่นอน
นรมนนอนไม่หลับ ในใจอึดอัดราวกับถูกแขวนไว้ให้ไฟเผา
กระทั่งถึงตอนที่ฟ้าใกล้สว่าง บุริศร์ถึงกลับมา
ในตอนที่ได้ยินเสียงห้องถูกเปิดออก นรมนก็รีบหลับตาลง
บุริศร์เดินเข้ามามองดูนรมน พบว่าลมหายใจเธอสม่ำเสมอ ดูเหมือนไม่มีอะไรไม่เหมือนเดิม เขาถึงเข้าห้องน้ำไปล้างความเย็นบนตัว
นรมนรู้สึกว่าตำแหน่งข้างๆตัวทรุดลงเล็กน้อย กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยแม้ว่าจะจางลงมาก แต่ยังคงถูกเธอจับได้ด้วยความรู้สึกที่ว่องไว
เขาออกไปมีนัดกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆหรอ?
ใจของนรมนเจ็บปวดเล็กน้อย
แต่เพราะบุริศร์กลับมาแล้ว จิตใจของนรมนก็ปล่อยวางลงมา หลับไปโดยไม่รู้ตัว
ในตอนที่บุริศร์ตื่นขึ้นมานรมนยังคงหลับอยู่
เขานึกว่านรมนเป็นเพราะเป็นห่วงการผ่าตัดของปัญญ์ จากนั้นอารมณ์ก็ปล่อยวางแล้ว แล้วยังเกี่ยวข้องกับการตั้งครรภ์ ดังนั้นถึงได้ง่วงนอน
บุริศร์ก็ไม่ได้ปลุกนรมน สั่งอาหารเช้ากับโรงแรม ให้พวกเขาเอามาให้นรมนกินเมื่อเธอตื่นแล้ว จากนั้นก็ออกไปข้างนอก
ในตอนที่นรมนตื่นขึ้นมาก็ใกล้จะกลางวันแล้ว
เธอมองพื้นที่บนเตียงข้างกายที่ว่างอยู่นานแล้ว ในใจเองก็ว่างเปล่า
เขาออกไปอีกแล้ว?
นรมนยิ้มอย่างขมขื่น จากนั้นก็ลุกไปล้างหน้าล้างตัว
พนักงานของโรงแรมเอาอาหารเช้ามาส่งให้นรมน แล้วยังบอกเธอด้วยความเอาใจใส่ว่าบุริศร์สั่งไว้ให้เธอ
แต่ก่อนนรมนจะรู้สึกมีความสุข แต่ว่าตอนนี้กลับรู้สึกขมขื่น
“ขอบคุณ”
หลังจากเธอรับอาหารเช้ามา พอหัวตัวก็ทิ้งลงไปในถังขยะ
คมทิพย์มาหานรมน เห็นฉากนี้เข้าพอดี
“ทำไม? เธอแพ้ท้องหรอ?”
“เปล่า”
นรมนไร้ซึ่งจิตวิญญาณ ความตั้งใจในการพูดก็ไม่สูงมาก
คมทิพย์เห็นเธอแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “เธอไม่สบายแล้วหรือเปล่า? บุริศร์ล่ะ? ไม่ได้อยู่ที่โรงแรมกับเธอ?”
“ตอนนี้ไม่รู้ว่าไปอยู่กับใครแล้ว”
น้ำเสียงโศกเศร้าของนรมนทำให้คมทิพย์ชะงักเล็กน้อย
“นรมน ทำไมตอนนี้เธอดูเหมือนผู้หญิงที่โศกเศร้า? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“ไม่มีอะไร ปัญญ์โอเคไหม?”
นรมนพยายามดึงจิตวิญญาณตัวเอง จากนั้นก็ยิ้มบางๆ แต่รอยยิ้มนั้นดูไม่ดีมากจริงๆ
“ปัญญ์ไม่เป็นอะไร แต่ฉันรู้สึกว่าเธอเป็น เป็นอะไรกันแน่?”
ภายใต้การซักถามของคมทิพย์ นรมนพูดอย่างเลื่อนลอย “ฉันสงสัยว่าบุริศร์มีเมียน้อยแล้ว”
“เธอล้อเล่นหรือเปล่า?”
คมทิพย์รู้สึกว่านรมนแค่พูดจามั่วซั่ว
ความรู้สึกที่บุริศร์มีให้นรมนนั้นอยู่ในสายตาเธอ จะบอกว่าบนโลกนี้ใครก็นอกใจได้ มีเพียงบุริศร์ที่เธอไม่เชื่อ แต่ตอนนี้เห็นท่าทางที่อึดอัดของนรมน คมทิพย์เพียงแค่ถอนหายใจพูดแทนเขา “เข้าใจผิดหรือเปล่า? ทำไมเธอถึงแน่ใจว่าบุริศร์นอกใจ?”
“เดาเอา”
นรมนส่ายหน้าพูด “เธอไม่ต้องสนใจฉัน ฉันก็แค่อึดอัดนิดหน่อย แต่ฉันจะไม้เสียใจกับตัวเอง ไว้เดี๋ยวฉันจะตรวจสอบดู ถ้าเขานอกใจจริงๆ ฉันจะขอหย่า ฉันจะไม่ใช้สามีคนเดียวกันกับผู้หญิงคนอื่น”
“หย่าไปแล้วลูกในท้องเธอจะทำยังไง? หรือว่าจะทำเหมือนพวกกานต์กมล เธอเลี้ยงคนเดียว?”
คมทิพย์เสนอคำถามที่เป็นจริงมากที่สุด
นรมนลูบท้อง รู้สึกขมขื่น แต่ก็พูดอย่างแน่วแน่ “ไม่ ฉันจะทำแท้งเด็กคนนี้”
“นรมน ให้ฉันช่วยเธอตรวจสอบดูไหม?”
“ไม่ต้อง เรื่องของฉันฉันแก้ไขเองได้ ฉันก็แค่รับไม่ได้ไปพักหนึ่ง โอเคล่ะ ไม่ต้องพูดเรื่องฉันแล้ว ในเมื่อการผ่าตัดของปัญญ์ประสบความสำเร็จมาก แล้วเธอก็อยู่นี่พอดี ยังไงอีกเดี๋ยวเรากินข้าวกันแล้วพวกเราไปหานักทำเพลงขั้นเทพคนนั้นหน่อย?”
นรมนเปลี่ยนเรื่องคุย เปลี่ยนมาเป็นเรื่องการงานทันที
คมทิพย์เห็นว่าเธอไม่อยากคุยมาก จึงพยักหน้าพูด “โอเค ฉันกลับไปเก็บของนิดหน่อย เรามากินข้าวกลางวันด้วยกัน จากนั้นลองนัดดู ถ้าฉันมีศักยภาพจริงๆ บางทีอาจสามารถใช้ทางลัดนี้ได้ ถึงตอนนั้นเธออย่าทิ้งฉันก็พอ”
“พูดอะไรไร้สาระ ฉันจะทิ้งเธอได้ยังไง? แต่เรื่องบริษัทภาพยนตร์ฉันก็ควรรีบแล้ว”
นรมนพูดแล้วก็ลังเลนิดหน่อย จากนั้นก็โทรไปหานภดล ให้เขาตรวจสอบดูหน่อยว่าทรัพย์สินส่วนตัวของตนมีเท่าไหร่
นภดลแม้จะไม่รู้ว่าทำไมนรมนถามแบบนี้ แต่ก็ยังไปตรวจสอบดู จากนั้นก็ส่งจำนวนให้นรมน
“คุณนาย ทรัพย์สินส่วนตัวของคุณหมายถึงทรัพย์สินภายใต้ชื่อของคุณหรือว่า……”
“จำนวนทรัพย์สินอื่นๆภายใต้ชื่อของฉันยกเว้นที่ตระกูลโตเล็กนำมา”
นภดลได้ยินนรมนพูดแบบนี้ ก็พูดเสียงต่ำ “ไม่ถึงสองล้านครับ”
“เข้าใจแล้ว”
นรมนวางสายไป แต่กลับกังวลขึ้นมา
ไม่ถึงสองล้าน เงินทุนหมุนเวียนในการจดทะเบียนบริษัทภาพยนตร์ไม่เพียงพอ
ทำยังไง?
ตอนนี้เธอไม่อยากใช้เงินของบุริศร์แม้แต่น้อย
