“เรื่องนี้ฉันไม่รู้ แต่นายลองไปที่คลับHenry’s ดู ได้ยินว่ามันชอบไปที่นั่น”
คำพูดราเชนทำให้บุริศร์ชะงัก จากนั้นก็วางสายไป
ซินดี้เห็นราเชนถือโทรศัพท์ด้วยท่าทางหวาดกลัว ก็อดถามไม่ได้ “ทำไมคุณสนใจนรมนขนาดนั้น? เธอหน้าตาสวย แต่แต่งงานแล้ว คุณจะไปยุ่งวุ่นวายเธอทำไม?”
“นายไม่เข้าใจ”
ราเชนเก็บโทรศัพท์ จากนั้นก็แกะผ้าห่มออกแล้วเตรียมลงจากเตียง
“คุณจะไปไหน?”
“ไปตามหานรมน เธอห้ามเกิดอุบัติเหตุ”
การกระทำของราเชนทำให้ซินดี้โกรธนิดหน่อย
“เวลานี้แล้วคุณยังสนใจนรมนนั่นอีก คุณดูตัวเองสิว่ามีสภาพยังไง? และเธอก็มีสามีตัวเองดูแล้วอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? คุณจะไปยุ่งเรื่องคนอื่นทำไม?”
“ฉันไปตามหาเธอไม่ใช่เพราะฉันชอบเธอ เรื่องราวในนี้นายไม่เข้าใจหรอก”
“ไม่เข้าใจคุณก็บอกฉันสิ! ราเชน ฉันเป็นผู้จัดการคุณนะ คุณอย่าปิดบังฉันทุกเรื่อง พอเกิดปัญหาฉันก็ไม่สามารถจัดการผลที่ตามมาได้”
ซินดี้รู้สึกว่านรมนคนนี้ช่างน่ารำคาญจริงๆ
ตั้งแต่เธอปรากฏตัว ความไว้วางใจระหว่างเขากับราเชนก็ลดลง ราเชนมีเรื่องอะไรแล้วไม่บอกตนตั้งแต่เมื่อไรกัน?
แต่ตอนนี้ ไม่ว่าเรื่องอะไรราเชนก็ขึ้นอยู่กับนรมน ถึงขนาดทำลายเกียรติและชื่อเสียงของตัวเองด้วยซ้ำ
กว่าพวกเขาจะเดินมาถึงวันนี้ได้ เขาไม่มีทางให้ราเชนทำลายอนาคตของตัวเองแบบนี้เพื่อผู้หญิงคนเดียวเด็ดขาด
ราเชนเห็นท่าทางโกรธเคืองของซินดี้ ก็ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ก่อนพูดขึ้น “ซินดี้ นรมนสำคัญมากสำหรับฉัน”
“สำคัญขนาดไหน? แค่ผู้หญิงคนเดียว คุณต้องการผู้หญิงแบบไหนแล้วไม่มีบ้าง? ทำไมต้องยึดติดกับคนคนนี้ด้วย?”
ซินดี้รู้สึกว่าราเชนหลงเสน่ห์แล้วจริงๆ ในใจอดไม่ได้ที่จะค่อนข้างเกลียดนรมน
ราเชนเห็นความเกลียดชังแวบผ่านไปในดวงตาซินดี้ ก็หวาดกลัวนิดหน่อยอย่างอดไม่ได้
“ซินดี้ ที่นรมนหายตัวไปครั้งนี้คงไม่ได้เกี่ยวกับนายหรอกใช่ไหม?”
“เปล่า ฉันคงไม่ทำอะไรกับผู้หญิงคนหนึ่งหรอก”
แววตาซินดี้ตรงไปตรงมา แต่ราเชนก็ยังไม่ค่อยวางใจนัก
คิดสักพัก เขาก็พูดเสียงทุ้ม “นรมนคือน้องสาวฉัน น้องสาวแท้ๆ”
ซินดี้ทั้งร่างตกตะลึง
“คุณว่าไงนะ?”
“ฉันก็เพิ่งรู้ไม่นาน บนตัวเธอมีเงาแม่ฉันเยอะมาก นายก็รู้ แม่ฉันตายไปไม่กี่ปีก่อน สิ่งเดียวที่ปรารถนาก่อนตายก็คืออยากให้ฉันหาน้องสาวแท้ๆ เจอ”
เสียงราเชนค่อนข้างสะอึกสะอื้น
ซินดี้ก็ไม่คิดเลยว่าเส้นเรื่องจะเป็นเช่นนี้ จึงอดถามไม่ได้
“คุณไม่เหมือนกับเธอเลยสักนิด คุณรู้ได้ยังไงว่าเธอคือน้องสาวแท้ๆ ของคุณ?”
“ยังจำได้ไหมไม่กี่วันก่อนฉันให้นายไปคุยเรื่องเซ็นสัญญากับเธอ แล้วให้นายแอบเอาเส้นผมเธอมาเงียบๆ?”
ประโยคนี้ของราเชนทำให้ซินดี้ชะงัก จากนั้นก็พยักหน้า
ในตอนนั้นเพื่อเอาเส้นผมนรมน เขาจงใจลุกขึ้น ให้กระดุมเกี่ยวโดนเส้นผมนรมน ซึ่งทำให้นรมนไม่พอใจ
ในขณะนี้ได้ยินราเชนพูดแบบนี้ ซินดี้ก็เข้าใจทันที
“คุณไปตรวจดีเอ็นเอหรือยัง?”
“ตรวจแล้ว ผลตรวจออกมาแล้ว เธอเป็นน้องสาวแท้ๆ ของฉัน”
“แต่เธอหน้าไม่เหมือนคุณเลยสักนิด”
ราเชนยิ้มแล้วพูดขึ้น “ฉันเคยสืบ ห้าปีก่อนเธอเคยทำศัลยกรรมเพราะเรื่องบางเรื่อง ดังนั้นหน้าเธอจึงไม่มีความคล้ายฉัน แต่รายงานผลตรวจจะไม่ผิดพลาด”
ซินดี้ไม่มีทางเข้าใจข้อมูลนี้จริงๆ
“เป็นไปได้ยังไง? ทำไมเธอถึงกลายเป็นน้องสาวคุณ?”
“เดี๋ยวฉันคุยกับนายทีหลัง ตอนนี้ฉันต้องไปตามหาเธอก่อน ถ้าเกิดอะไรขึ้นเพราะฉันจริงๆ ฉันจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต”
ราเชนพูดจบก็จะออกไป แต่ซินดี้ห้ามเอาไว้
“คุณออกไปแบบนี้ไม่ได้ คุณอย่าลืมนะ ตอนนี้คุณเป็นบุคคลสาธารณะ ถ้ามีคนเห็นเข้า ก่อเรื่องขึ้นมา มันจะได้ไม่คุ้มเสีย”
“แต่……”
ราเชนยังอยากพูดอะไรบางอย่าง ก็เห็นซินดี้หยิบเสื้อผ้าชุดหนึ่งส่งให้
“ถึงอยากออกไป คุณก็ต้องแต่งตัวสักหน่อย”
“ขอบคุณนะ ซินดี้”
ราเชนลูบศีรษะซินดี้
ซินดี้ที่สูงหนึ่งร้อยแปดสิบจู่ๆ ก็หน้าแดงใต้มือราเชน ท่าทางเขินอายนั้นทำให้ราเชนมุมปากยกขึ้นเล็กน้อย
“ไม่หึงแล้วเหรอ?”
ทันใดนั้นซินดี้ก็ไม่สบอารมณ์ขึ้นมา
“ไร้สาระ ฉันเป็นแค่ผู้จัดการคุณ คิดเพื่อคุณเท่านั้น หึงอะไร? อีกอย่างเราสองคนเป็นผู้ชาย ให้คนอื่นได้ยินมันจะไม่ดี”
ดวงตาราเชนยิ่งอ่อนโยน
“เพราะฉันเป็นบุคคลสาธารณะ นายก็เลยระมัดระวัง ซ่อนความรู้สึกตัวเองที่มีต่อฉันไม่กล้าแสดงมันออกมา กลัวฉันรู้แล้วจะเกลียดนายเหรอ? หรือกลัวฉันจะเปลี่ยนตัวนายเมื่อฉันรู้?”
ทั้งร่างซินดี้ตกตะลึง
“ราเชน ฉัน……”
“ฉันก็เหมือนกับนาย ซินดี้ ฉันไม่ชอบผู้หญิง”
คำพูดนี้ของราเชนฉับพลันอย่างมาก ทำให้ซินดี้ตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง
ครั้งหนึ่งเขาเคยเพ้อฝันเช่นนี้ แต่รู้สึกว่าตัวเองทำแบบนี้มันน่ารังเกียจ น่าขยะแขยงมาก
ราเชนเป็นคนรักของสาธารณชน ไม่เคยมีจุดด่างดำในๆ บนหน้าจอ หากให้คนอื่นรู้ว่าราเชนไม่ชอบผู้หญิง ราเชนก็จะถูกทำลาย
ซินดี้รีบถอยหลังหนึ่งก้าวแล้วพูดขึ้น “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไร ฉันออกไปก่อนนะ”
พูดจบเขาก็ออกไปเหมือนหนี
ราเชนมองแผ่นหลังเขา ดวงตาก็หรี่ลง
ตั้งหลายปีมาแล้ว ถ้าไม่ใช่ซินดี้ เขาก็ไม่ได้เดินมาถึงตำแหน่งในวันนี้หรอก
ซินดี้เป็นผู้ช่วยชีวิตเขา และซินดี้คอยอยู่เคียงข้างเขา ไม่ว่าเส้นทางในอนาคตจะยากลำบากแค่ไหน เขาก็ไม่ยอมแพ้เด็ดขาด
แต่สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือต้องตามหานรมน
คิดถึงตรงนี้ ราเชนก็ปลอมตัวสักหน่อย สวมผ้าปิดปากแล้วเดินออกประตูไป
ทางด้านนรมนไม่รู้เรื่องราวหลังจากตัวเองหายตัวไปเลยสักนิด เธอแค่รู้สึกว่าตัวเองหิวจนจะเป็นลมแล้ว
และไม่รู้ว่าหมดสติไปเมื่อไร จากนั้นก็ตื่นขึ้นอีกครั้ง
ที่นี่เหมือนพื้นที่สงบ ไม่มีใครเข้ามา และไม่มีใครบอกเธอว่าตอนนี้มันคือที่ไหน กี่โมงแล้ว เธอถูกโยนมาที่นี่เหมือนคนที่ถูกทอดทิ้ง ไม่มีใครสนใจ
นรมนหิวมากจริงๆ หิวจนเวียนศีรษะนิดหน่อย
“มีคนไหม? ใครลักพาตัวฉันมากันแน่? รีบออกมาซะ!”
นรมนรู้สึกว่านี่เป็นการทรมานอย่างหนึ่ง
เธอพยายามอย่างหนักเพื่อให้ตัวเองสงบ แต่ความหิวโหยและความมืดทำให้เธอสงบไม่ลง
ถ้าหากมีคนหาทางแก้แค้น ก็ต้องมาลงมือกับเธออย่างแน่นอน แต่ผ่านไปตั้งนานแล้ว ทำไมไม่มีใครมาสักคนเดียว?
นรมนไม่สบายใจ ไม่รู้ว่ามันจะสิ้นสุดเมื่อไร
จอชนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวของคลับ เห็นท่าทางตื่นตระหนกและหมดหนทางของนรมนจากวิดีโอในคอมพิวเตอร์ มุมปากก็ยกขึ้นอย่างอดไม่ได้
“เฮีย ปล่อยเธอไปแบบนี้เหรอครับ? ไม่ทำอะไรเลย? ความเกลียดชังของพี่กันยกา……”
“ปล่อยให้มันหิวสักสองวันค่อยว่ากัน ได้ยินว่าผู้หญิงคนนี้มันมีทักษะนิดหน่อย รอมันหิวไม่มีแรง ฉันจะดูสิว่ามันจะต่อต้านยังไง ทุกอย่างที่กันยกาทนในตอนแรก ฉันจะเอาคืนจากมันทีละนิด”
ดวงตาจอชมีความโหดเหี้ยมแวบผ่านไป
ลูกน้องเห็นว่าจอชมีแผนของตัวเอง ก็ไม่พูดขัดอีก
“ให้เจ้าของร้านเสิร์ฟผลไม้ แล้วก็เบียร์อีกโหลให้ฉัน”
จอชสั่งเสียงทุ้ม
ลูกน้องรีบทำตาม
เจ้าของร้านรู้ว่าจอชทานมากเท่าไรก็คิดเงินไม่ได้ รู้สึกหดหู่ชั่วขณะหนึ่ง แต่ก็ไม่ให้ไม่ได้ อย่างไรแล้วจอชก็มีอำนาจที่นี่อยู่บ้าง
ขณะที่เจ้าของร้านกำลังจัดการผลไม้อย่างเอื่อยเฉื่อย บุริศร์ก็พาคนมาด้วยตัวเอง
“จอชอยู่ห้องส่วนตัวห้องไหน?”
ชัยยศมาตรงหน้าเจ้าของร้านแล้วถามเสียงทุ้ม
เจ้าของร้านเงยหน้าขึ้นทันที ก็เห็นชายชุดดำทั้งหมดล้อมรอบคลับของเขาอย่างหนาแน่น
กลิ่นอายสังหารทั่วทั้งร่างบุริศร์ทำให้หวาดกลัว
เจ้าของร้านรู้ว่าควรทำอย่างไร รีบพูดขึ้น “อยู่ห้องส่วนตัว 302 ครับ”
ชัยยศให้คนอื่นล้อมรอบที่นี่ จากนั้นก็ย้ายเก้าอี้ตัวหนึ่งมาให้บุริศร์
บุริศร์นั่งลงอย่างเย็นชา ชัยยศก็ไปที่ห้อง 302
“แม่งเอ๊ย ทำไมจานผลไม้กับเหล้ายังไม่มาอีก? ไอ้เจ้าของร้านนั่นมันไม่อยากทำแล้วใช่ไหม?”
จอชพูดไปด่าไป
ชัยยศก็เตะประตูเปิดออก
“แกคือจอชใช่ไหม?”
จอชไม่ได้อยู่เส้นทางนี้มาแค่วันสองวัน เห็นการกระทำของชัยยศ ก็ตกตะลึงอย่างอดไม่ได้ แต่ก็ยิ้มเยาะพูดขึ้น “ไอ้คนไม่กลัวตายมาจากที่ไหน ไม่คิดว่ากล้ามาอวดเก่งต่อหน้าพี่จอชอย่างฉันอีก? พวกแกยังรออะไรอีก ไล่มันออกไปให้ฉัน”
คนไม่กี่คนเห็นชัยยศมีแค่คนเดียว ก็เข้าไปรุมเร้าทันที
ชัยยศหัวเราะเยาะ เตะต่อยอย่างรวดเร็ว ไม่กี่ทีพวกมันก็ถูกปราบ
คิ้วจอชขมวดเข้าหากันแน่น
“พี่ชาย มาจากที่ไหน?”
“ท่านประธานของเรามาหาแก”
ชัยยศไม่ให้โอกาสจอชพูด เดินไปข้างหน้าแล้วจับแขนเขาไว้ทันที
จอชแค่รู้สึกเจ็บแขนสักพัก อย่างไรก็มีแรงไม่มากพอ ทั้งร่างถูกชัยยศลากออกไปเหมือนหมาตาย
คนไม่กี่คนออกไปแล้วก็พบว่าทั้งคลับถูกกวาดล้างไปหมดแล้ว บนทางเดินเต็มไปด้วยชายชุดดำหน้าตาดุร้ายโหดเหี้ยมแต่ละคน อำนาจนั้นทำให้น่ากลัว
ในใจจอชอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลขึ้นมา
ลูกน้องไม่กี่คนตอนนี้กลัวแทบฉี่ราด ทำได้แค่ตามไปที่ห้องทำงานเจ้าของร้านตลอดทาง
“ประธานบุริศร์ เอาตัวมาแล้วครับ”
ชัยยศโยนจอชไปตรงหน้าบุริศร์
ดวงตาบุริศร์จมลงเล็กน้อย
“แกเป็นใคร? มาหามีเรื่องอะไร? เขตแดนนี้ฉันมีอำนาจมาก ถ้าจะจัดการฉันทางที่ดีคิดถึงผลที่ตามมาด้วย!”
จอชยังคงต่อสู้ดิ้นรนแทบตาย
คนตรงหน้าดูอย่างไรก็ไม่เหมือนนักเลง ในทางกลับกันเหมือนนักธุรกิจในสังคมชั้นสูง
คนแบบนี้มาหาเขา คงไม่ใช่เพราะเรื่องเล็กน้อยบางเรื่อง เขาคงไม่ไปหาเรื่องเทพเจ้าแห่งโชคแบบนี้หรอก
จอชคิดเช่นนี้ กำลังอยากจะยืนขึ้น ก็ถูกบุริศร์เตะที่กระดูกหัวเข่า
เกิดเสียง “ตุ้บ” จอชคุกเข่าต่อหน้าบุริศร์อีกครั้ง
การเตะครั้งนี้บุริศร์ออกแรงมากพอ เท่าที่จะทำให้จอชฟื้นตัวไม่ได้นานมาก
“แกแม่ง……”
เขายังไม่ทันเอ่ยคำสบถออกมา ก็ถูกบุริศร์ต่อยที่จมูกโดยตรง เลือดอุ่นที่จมูกพุ่งออกมาทันที
จอชฟันหักไปสองซีกด้วย
กลิ่นเลือดรุนแรงอยู่ในปากทำให้เขาเข้าใจทันที ดูเหมือนบุริศร์ตรงหน้าไม่ได้มาหาเขาเพื่อจัดการธุระ
บุริศร์ต่อตัวลงมาโดยตรง นิ้วจับคางจอชแน่น แรงนั้นทำให้เขาเจ็บจนรู้สึกว่ากรามกำลังจะหลุด
“แกเป็นใครกันแน่? มาหาฉันทำไม?”
เขาถามทีละคำ ในดวงตามีความหวาดกลัวแวบผ่านไป
ในดวงตาบุริศร์ไม่มีความเมตตาและความอบอุ่นเลยสักนิด
“นรมนอยู่ที่ไหน?”
