นรมนไม่รู้เลยว่าช่วงนี้ตัวเองโชคร้ายอะไร เมื่อเธอกับคมทิพย์เดินผ่านซอยเล็ก ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจอย่างบอกไม่ถูก แต่เธอยังไม่ทันพูดอะไร ก็โดนตีจนสลบไปทันที
คมทิพย์เป็นอย่างไรบ้างแล้วเธอก็ไม่รู้
เมื่อนรมนตื่นขึ้นอีกครั้ง ทั้งร่างก็ค่อนข้างสับสน สองมือสองเท้าถูกมัดไว้กับเก้าอี้ ยิ่งไปกว่านั้นดวงตาถูกปิด มองไม่ชัด
ความมืดเช่นนี้ทำให้เธอค่อนข้างหวาดกลัว แต่นึกถึงคมทิพย์ เธอก็ทำให้จิตใจสงบ
“มีคนไหม?”
นรมนตะโกน ทุกหนทุกแห่งล้วนว่างเปล่า ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่ได้ยินเสียงของคมทิพย์
จิตใจเธอไม่สบายใจขึ้นมาทันที
ถ้าคมทิพย์ถูกขังไว้กับเธอ นรมนจะรู้สึกดีได้กว่านี้ ตอนนี้มีแต่ตัวเองคนเดียว เธอก็ไม่รู้ว่าคมทิพย์เกิดเรื่องหรือไม่ ถูกพวกมันทำอะไรหรือไม่ ใจคอไม่ดีชั่วขณะหนึ่ง
บุริศร์ก็ไม่รู้กลับมาหรือยัง รู้หรือไม่ว่าตัวเองโดนจับตัวมา
ในเวลานี้ ในหัวสมองนรมนมีไม่กี่คนปรากฏขึ้นมา แต่คิดอย่างละเอียดรอบคอบแล้วคงไม่เสี่ยงอันตรายเพราะเข้าตาจนเพียงเพราะความไม่พอใจเล็กน้อยหรอก
ใครกันแน่ที่อยากลักพาตัวตน?
นรมนรอคนมาดูแลตนอยู่ตลอด แต่รอมานานมากก็ไม่มา ในทางกลับกันตัวเองก็รอจนหลับไป
แน่นอนว่าทางด้านบุริศร์ก็ไม่ได้กลับมา
นรมนทำงานทั้งวันไม่ให้ข่าวคราวตน เขาก็ไม่รู้สึกอะไร อย่างไรแล้วทุกอย่างก็อยู่ในความควบคุมของเขา เมื่อลูกน้องบอกเขาว่านรมนและคมทิพย์ไปทานก๋วยเตี๋ยวเนื้อที่ริมถนน เขาก็ค่อนข้างหดหู่เล็กน้อย
ผู้หญิงคนนี้คงไม่ลืมตนจริงๆ ใช่ไหม?
เธอกับคมทิพย์ทานข้าวนอกบ้าน แล้วตนจะทำอย่างไร?
มองอาหารบนโต๊ะที่ตัวเองทำไว้ บุริศร์ก็ถอนหายใจเล็กน้อย
ถึงแม้จะเคยสัมผัสอย่างใกล้ชิดกับนรมนสองครั้งแล้ว แต่สัญชาตญาณเขารู้สึกว่าท่าทีของนรมนที่มีต่อเขาไม่เหมือนแต่ก่อน
แต่บางเรื่องเขาไม่สามารถพูดได้ ทำได้แค่ค่อยๆ บรรเทาความสัมพันธ์อย่างช้าๆ เช่นนี้ไปก่อน
เมื่อรอประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว นรมนยังไม่กลับมา บุริศร์ก็ค่อนข้างไม่สงบนิ่ง
บอกว่าเดินกลับมาไม่ใช่เหรอ?
ควรใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีสิ
คิดถึงตรงนี้ บุริศร์ก็ไม่คิดมากอีกต่อไป หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหานรมนทันที แต่ทางด้านนั้นกลับมีเสียงว่าเปิดเครื่อง
หัวใจบุริศร์เต้นตึกตักอย่างอดไม่ได้
โทรศัพท์ไม่มีแบตเหรอ?
เขามักคิดเสมอว่านรมนไม่ทำพลาดเช่นนี้
บุริศร์รีบถามที่อยู่นรมนจากลูกน้อง น่าเสียดายซอยเล็กนั้นลูกน้องไม่ได้ติดตามไป คิดว่าระยะทางไม่กี่นาทีคงไม่เกิดเรื่อง
ได้ยินถึงตรงนี้ บุริศร์ก็โกรธทันที
“ระยะทางไม่กี่นาทีเหรอ? รีบสืบให้ฉันซะ!”
ลูกน้องถึงพบว่านี่มันคือเรื่องใหญ่
แต่ละคนวิ่งเข้าไปในซอยเล็กทั้งหมด แต่ในนั้นมีเพียงคมทิพย์นอนหมดสติอยู่ที่พื้นเพียงคนเดียวเท่านั้น
หลังจากพวกเขาส่งคมทิพย์ไปโรงพยาบาล บุริศร์ก็รีบมาทันที
หลังจากคมทิพย์ถูกช่วยเหลือจนฟื้นก็รู้สึกใจลอยเล็กน้อย
“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
“นรมนล่ะ? พวกเธอเจออะไรกันมา?”
บุริศร์คว้าข้อมือคมทิพย์ไว้
คมทิพย์รู้สึกเจ็บนิดหน่อย แต่ความสนใจอยู่ที่คำถามบุริศร์
“คุณพูดอะไร? เกิดอะไรขึ้นกับนรมน?”
“ฉันถามเธอว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
เมื่อบุริศร์เห็นแววตาว่างเปล่าของคมทิพย์ก็รู้ว่าตนถามไปก็ไม่ได้อะไร แต่เขาก็ยังค่อนข้างเพ้อฝัน
บางทีคมทิพย์อาจจะนึกอะไรบางอย่างออก?
ศีรษะคมทิพย์เกิดเสียงหึ่งๆ พยายามนึกย้อน ความทรงจำสุดท้ายคือทั้งสองคนกำลังเดินอยู่ และถูกทำร้ายจนสลบไปอย่างอธิบายไม่ได้
ส่วนใครเป็นคนทำร้ายเธอ นรมนเป็นอย่างไรบ้าง เธอไม่มีความทรงจำสักนิด
สีหน้าบุริศร์ย่ำแย่อย่างยิ่ง
“ไล่ทุกคนที่ตามคุณนายวันนี้ออกให้หมด ถ้านรมนไม่เป็นอะไรก็ดี แต่ถ้าเกิดอุบัติเหตุล่ะก็……”
คำพูดสุดท้ายบุริศร์ไม่ได้พูด แต่ชัยยศรู้แล้ว
คมทิพย์ก็ฟังความหมายอะไรบางอย่างออกจากคำพูดบุริศร์
“นรมนหายตัวไปเหรอ?”
“อืม ฉันไปให้คนสืบว่านรมนไปที่ไหนก่อนนะ”
บุริศร์พูดจบก็ออกไป
คมทิพย์อยากตามไป แต่เมื่อลงจากเตียงก็รู้สึกโลกหมุน
แม่งเอ๊ย!
ไอ้เวรนั่นมันลงมือเหรอ?
เจ็บมากเหลือเกิน!
ข้างกายคมทิพย์ยังมีพยาบาลพิเศษ ไม่ว่าอย่างไร เธอก็เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของนรมน ตอนนี้นรมนไม่อยู่ บุริศร์ก็ไม่สามารถปล่อยให้คมทิพย์เป็นอะไรได้ แค่เขามีใจเหลือแต่แรงไม่พอจริงๆ
หลังจากบุริศร์ออกไปจากห้องผู้ป่วย ก็พูดกับชัยยศทันที “สืบให้ฉันหน่อยว่าราเชนอยู่ที่ไหนทำอะไร?”
“ราเชนยังอยู่โรงพยาบาลครับ คนของเราเฝ้าดูมันตลอดเวลา ไม่ได้ทำอะไร แต่ซินดี้ผู้ช่วยของมันเคยไปหาคุณนาย ก่อนที่คุณนายหายตัวไปไม่นาน”
ชัยยศพูดขึ้นด้วยความตั้งใจทำหน้าที่ให้ดีที่สุด
ดวงตาบุริศร์เย็นชาเล็กน้อย
“ไป!”
เขาพาชัยยศไปที่ห้องผู้ป่วยของราเชนทันที
ซินดี้กำลังพูดพล่ามถึงความใส่ใจที่ราเชนมีต่อนรมน ก็เห็นบุริศร์เข้ามาแล้ว
เขาแค่รู้สึกว่าชายคนนี้ค่อนข้างคุ้นตา เมื่อยังคิดไม่ออก ก็เห็นบุริศร์ก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วดึงราเชนขึ้นมา
“นรมนล่ะ? แกพาเธอไปไว้ที่ไหน?”
“เฮ้ๆๆ นายเป็นใครอ่ะ? นายทำอะไร? ฉันเตือนนายไว้นะ นายปล่อยราเชนของเราดีกว่า ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!”
ซินดี้ทำงานกับราเชนมาหลายปี เป็นครั้งแรกที่มีคนทำกับราเชนแบบนี้ แต่ไม่รอให้เขาก้าวไปข้างหน้า ก็ตกใจกลัวสายตาเย็นชาของบุริศร์
เชี่ย!
แววตาของชายคนนี้โคตรน่ากลัวเกินไปแล้ว!
“นาย……”
“หุบปาก!”
ตอนนี้บุริศร์ถือว่าเปิดเผยออร่าเต็มที่ ทันใดนั้นก็ทำให้ซินดี้ตกใจกลัวไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียว
ชัยยศยืนประตูทางเข้าเหมือนเทพเฝ้าประตู ขวางทางเข้าออก
ราเชนตื่นตระหนกเล็กน้อยเมื่อถูกบุริศร์ดึง แต่ไม่ได้เพิกเฉยข้อความจากปากบุริศร์
“นายว่าไงนะ? เกิดอะไรขึ้นกับนรมน?”
“แกล้งสับสนให้มันน้อยๆ หน่อย! นอกจากแกจะมีใครเอาตัวนรมนไปได้อีก? ราเชนฉันจำได้ฉันเคยเตือนแกว่าห้ามรบกวนชีวิตนรมนอีก แกหูทวนลมกับคำพูดฉันเหรอ?”
บุริศร์ต่อยหมัดเข้าที่ท้องราเชน
ราเชนเจ็บจนทำเสียงฮึดฮัดอุดอู้ แต่ก็รีบพูดขึ้น “ไม่ใช่ฉัน! ฉันไม่ได้เอาตัวเธอไป”
“ยังโกหกฉันอีกเหรอ?”
ซินดี้เห็นบุริศร์จะลงมืออีกครั้ง ก็รีบแสร้งทำเป็นกล้าหาญพูดขึ้น “เขาไม่ได้ทำจริงๆ ราเชนของเราอยู่ที่โรงพยาบาลตลอดสองวันนี้ อย่างมากที่สุดก็แค่ส่งผลไม้บางอย่างไปให้กองถ่ายพวกเขาด้วยชื่อของนรมน เรื่องนี้ยังไม่เห็นนรมนขอบคุณราเชนเราเลย ตอนนี้เธอหายตัวไปแล้ว มันเกี่ยวอะไรกับราเชนของเรา? พวกนายมีเหตุผลไหม?”
“ซินดี้ หุบปาก!”
ราเชนรีบดุซินดี้
สีหน้าบุริศร์ยิ่งมืดมน
“ส่งผลไม้ที่ให้กองถ่ายด้วยชื่อนรมนเหรอ? เรื่องนี้เดี๋ยวฉันกลับมาคิดบัญชีกับแก ทางที่ดีแกอย่าโกหกฉัน ถ้าให้ฉันรู้ว่าแกซ่อนตัวนรมน ฉันจะไม่วางมือเด็ดขาด! คนที่อยู่เบื้องหลังแกฉันก็ไม่ปล่อยไปแม้แต่คนเดียว! อย่าคิดว่าภูมิหลังแกแข็งแกร่งแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรแกนะ ราเชน ทางที่ดีแกอย่ามาทำลายความอดทนของฉัน”
บุริศร์พูดจบก็โยนราเชนแล้วหันตัวเดินออกไป
ราเชนถูกโยนจนโซเซ เกือบล้มลงมาจากเตียง แต่ซินดี้มือไวประคองเขาให้รอดได้ทัน
“คนคนนี้เป็นใครอ่า? ราเชน ทำไมคุณ……”
“มันคือบุริศร์!”
คำพูดราเชนทำให้ซินดี้ตกตะลึงอยู่ไม่กี่วินาที นึกว่าตัวเองฟังผิด
“ใคร?”
“บุริศร์แห่งเมืองชลธี ประธานบริษัทACกรุ๊ป เป็นพี่น้องร่วมเป็นร่วมตายกับอรรณพมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในยุโรป นอกจากนี้มันมีเหมืองเพชรทางแอฟริกาใต้เยอะจนทำให้นายสงสัยเกี่ยวกับชีวิต”
มุมปากราเชนโค้งยิ้มขมขื่น
ซินดี้ทั้งร่างกลายเป็นหินไปแล้ว
เขาติดตามข่าววงการบันเทิงมาตลอด ไม่ค่อยฟังรายงานข่าวการเงิน แต่ชื่อบุริศร์เขาก็ยังรู้
คนคนนี้เป็นตัวแทนของอะไรแน่นอนว่าเขาก็ชัดเจน
“เขาเป็นอะไรกับนรมนอ่า?”
ซินดี้มองท่าทางประหม่าของบุริศร์ที่มีต่อนรมนออก อดถามไม่ได้
ราเชนพูดเสียงทุ้ม “พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน”
ซินดี้ตกใจเหมือนถูกสายฟ้าฟาดทันที
ก่อนหน้านี้ไม่นานเขายังไปเยาะเย้ยต่อหน้านรมน เขาพูดว่าไงนะ?
ตอนนี้คิดขึ้นมาแล้ว ซินดี้ก็อยากจะตบปากตัวเองสองสามทีจริงๆ
ภรรยาของบุริศร์จะชอบผลไม้ของราเชนเหรอ?
เขายังรับเงินหนึ่งแสนหยวนของนรมนมาอย่างหน้าไม่อาย
ตอนนี้คิดขึ้นมา ซินดี้ก็พังทลายจนย่ำแย่
“ราเชน คุณควรบอกฉันสิ ในเมื่อเป็นภรรยาของบุริศร์ คุณจะไปยุ่งวุ่นวายทำไม? สองสามปีนี้คุณมีการพัฒนาดีมาก คุณตั้งใจจะออกจากวงการบันเทิงเหรอ? ไม่คิดว่าจะไปยั่วโมโหภรรยาบุริศร์จริงๆ?”
ซินดี้รู้สึกว่าสมองราเชนโดนลาเตะ แน่นอนว่าคำพูดนี้เขาไม่สามารถพูดมันออกไปได้ตรงๆ
ราเชนหัวเราะขมขื่นแล้วพูดขึ้น “ฉันมีเหตุผลที่ต้องยุ่งวุ่นวายเธอ”
“เหตุผลอะไรสำคัญกว่าคุณโดนบัญชีดำ?”
ซินดี้ไม่รู้จริงๆ ว่าราเชนกำลังคิดอะไรอยู่
ราเชนราวกับคิดอะไรบางอย่างออกทันที ทันใดนั้นก็นั่งขึ้นมา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาบุริศร์ทันที
“ว่ามา!”
เมื่อบุริศร์เห็นเบอร์ราเชน ก็เลื่อนปุ่มรับสายทันที
“ฉันคิดว่าฉันเดาได้ว่าใครลักพาตัวนรมนไป”
“ใคร?”
เสียงบุริศร์ไม่ดีอย่างมาก
ทางด้านชัยยศได้ข่าวมา ทางด้านครอบครัวราเชนไม่มีใครดำเนินการ ก่อนหน้านี้ไม่นานเขาก็สืบแล้ว ทั้งครอบครัวนอกจากราเชนรู้การมีอยู่ของนรมน คนอื่นๆ ก็ไม่แน่ใจ ดังนั้นไม่ใช่คนในครอบครัวราเชนที่เป็นคนลงมือ
ถ้าอย่างนั้นจะเป็นใครได้ล่ะ?
ก่อนหน้านี้วริษาที่ขัดแย้งกับนรมนก็ถูกเขาแอบสอดส่องอยู่ลับๆ คนคนนั้นเป็นแค่พลเมืองธรรมดา ไม่ได้มีภัยคุกคามใดๆ กับนรมน ยิ่งไปกว่านั้นสองสามวันนี้ก็วิ่งเต้นทำมาหากิน
และอันนาเดิมทีเขาต้องการแทรกแซง แต่เห็นนรมนแก้ไขความสัมพันธ์กับอันนาได้อย่างน่าพอใจแล้ว แน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้ทำอะไร ในขณะนี้อันนาก็เพิ่งผ่าตัดเสร็จ กำลังเช่าบ้านอยู่ไฟ
ดังนั้นมันคือใครกันแน่?
ในตอนนี้ราเชนบอกว่ารู้ว่าใครลักพาตัวนรมนไป ท่าทีของบุริศร์ก็ดีกว่าก่อนหน้านี้ขึ้นบ้าง
ราเชนคิดสักพักหนึ่ง แล้วพูดเสียงทุ้ม “ฉันก็เดานะ”
“รีบๆ พูด”
“จอชชายชู้ของกันยกา”
เมื่อราเชนพูดชื่อนี้ออกมา ดวงตาบุริศร์ก็หรี่ลงทันที
กันยกาเหรอ?
กันยกาคนที่ทิ้งรอยลิปสติกไว้บนตัวของตนแล้วถูกนรมนเข้าใจผิด จากนั้นก็โดนจับลงทะเลเหรอ?
ในดวงตาบุริศร์มีความเย็นยะเยือกผ่านไป
“รู้ไหมว่าจะหาผู้ชายคนนี้เจอได้ยังไง?”
