“โอ๊ย！”
นรมนร้องตกใจ ดึงดูดความสนใจของคมทิพย์ทันที
“เป็นอะไรหรือเปล่า？ รีบไปโรงพยาบาลเถอะ”
ริชาร์ดเห็นนรมนเป็นแผลเลือดออก แน่นอนว่าไม่กล้าล่าช้า รีบให้คนหลีกทางทันที
ราเชนมองเห็นฉากนี้ เขานิ่งไปสักพัก จากนั้นคิดจะก้าวเข้ามา กลับถูกคมทิพย์ผลักออกไป
“หลีกไปนะ！”
ท่าทางของคมทิพย์ไม่เป็นมิตรอย่างมาก
เมื่อซินดี้มาถึงก็มองเห็นฉากนี้เข้าพอดี
“ทำอะไรนะ？ราเชนของพวกเราแค่อยากจะช่วย เด็กใหม่อย่างเธอมีปัญหาอะไร？”
คมทิพย์ก็โมโหมาก
เธอส่งเสียงออกทางจมูกอย่างเย็นชาและกล่าวว่า“มีปัญหาอะไรเหรอ？ถามราเชนของพวกคุณเองเถอะ！นรมนของพวกเราดีดอยู่ดี ๆ เขาเอาแต่จ้องมองเธอนี่มันหมายความว่าอะไร？ถ้าสายตาของเขาไม่เปิดเผยมากเกินไป จนทำให้นรมนควบคุมกำลังมือไม่ได้ ใบหน้าจะบาดเจ็บไหม？ยังโชคดีที่นรมนของพวกเราไม่เป็นอะไร ถ้ามีตรงไหนเป็นแผลเป็นล่ะก็ ฉันจะไม่ปล่อยไว้แน่ และจะให้แฟนคลับของพวกคุณรู้ว่าผู้ชายที่ตนเองชอบนั้นน่ารังเกียจอย่างไร”
ถ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องของนรมนร คมทิพย์คงจะไม่ไปสนใจว่าแท้จริงแล้วราเชนคิดอะไรอยู่ ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นกับนรมน เธอจึงไม่สนว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ยังคงด่าเหมือนเดิมไม่มีพลาด
ราเชนเดบิวต์มาหลายปี นี่ยังเป็นครั้งแรกที่มีเด็กใหม่ไม่เกรงใจเช่นนี้ ในขณะที่ซินดี้โมโหจนแทบจะระเบิดออกมา ก็ได้ยินราเชนพูดว่า“เรื่องครั้งนี้เป็นความผิดของผมเอง ผมขอโทษ เดี๋ยวไปโรงพยาบาล ผมจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเอง”
“ไม่ต้อง ฉันก็ไม่ใช่คนที่ขัดสนเงินทอง หวังเพียงต่อจากนี้คุณราเชนจะช่วยอยู่ห่างจากฉันสักหน่อย”
นรมนเอามือปิดหน้า เลือดยังคงไหลออกมาไม่หยุด กลับพูดออกมาอย่างเย็นชา
ตั้งแต่ตอนนั้นราเชนจึงไม่พูดอะไรอีก
ซินดี้เห็นว่าราเชนพูดเช่นนี้ จึงอดขมวดคิ้วแปลกใจไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
นรมนถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล บาดแผลบนใบหน้าที่ถูกแรงจากสายสตริงมีขนาดใหญ่ โชคดีที่ตนเองไม่ได้ใช้ใบหน้าทำมาหากิน สิ่งนี้ทำให้เธอโล่งใจเล็กน้อย
บุริศร์รู้ข่าวการบาดเจ็บของนรมนทันที
เขาแทบจะมาถึงในทันที
“เธอเป็นอย่างไรบ้าง？”
คมทิพย์ถูกบุริศร์ดึงเอาไว้
“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมาก เพียงแค่ได้รับบาดเจ็บบนใบหน้า เดาว่าต้องใช้เวลารักษาสักระยะ”
“ใครเป็นคนทำ？”
บุริศร์ไม่เชื่อว่าภรรยาของตนเองจะมีฝีมือไม่ดี
คมทิพย์รู้ว่าหากตอนนี้ตนเองเอ่ยชื่อของราเชนออกไป เดาว่าบุริศร์คงจะให้คนไปจับตัวราเชนทันที แต่แบบนี้จะทำให้ราเชนไม่พอใจ จากนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ ในเมื่อนรมนกับตนเองยังต้องอยู่ในวงการบันเทิงนี้
เมื่อคิดเช่นนี้ คมทิพย์จึงตอบเสียงเบาว่า“นรมนน่าจะพักผ่อนไม่เพียงพอ ตอนบรรเลงจึงใช้แรงมากไปหน่อย”
บุริศร์หรี่ตาลง อำนาจที่น่าเกรงขามบีบบังคับจนคมทิพย์รับความกดดันไม่ไหว แต่ยังโชคดีที่เขามองเธอสักพักหนึ่งและหันหน้าไป
คมทิพย์ถอนหายใจอย่างโล่งอก
เมื่อบุริศร์มาถึงห้องผู้ป่วย นรมนทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ นัยน์ตาของบุริศร์ยังคงมืดมนเล็กน้อย
นรมนเห็นเขามา จึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม“ ฉันไม่เป็นอะไร แค่บาดเจ็บเล็กน้อยเอง ไม่กี่วันก็หายแล้ว”
“กลับไปพักเถอะ”
บุริศร์รู้สึกสงสาร
แต่นรมนกลับส่ายหน้ากล่าวว่า“ไม่ต้องหรอก ฉันยังต้องกลับไปอัดเสียงต่อ เวลาของอัลบัมนี้สั้นมาก ไม่อยากทำให้คนอื่นเสียเวลาเพราะฉันคนเดียว ตอนนี้คนที่ชำนาญพิณโบราณก็หาได้ยาก และฉันก็เซ็นสัญญารักษาความลับไปแล้วด้วย”
อยู่ดี ๆ บุริศร์ก็ดึงมือของนรมน ลากเธอออกไปด้านนอก
นรมนเข้าใจความหมายของบุริศร์ แต่ตอนนี้ตนเองไม่ใช่คุณนายบุริศร์แล้ว ตอนนี้เธอคือประธานนรมน
เรื่องเหล่านี้ต้องจัดการด้วยตนเอง
“บุริศร์ ฉันกลับไปไม่ได้จริง ๆ ฉันบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยไม่เป็นอะไรหรอก”
“บาดเจ็บบนใบหน้ายังไม่เป็นอะไรอีกเหรอ？”
บุริศร์เข้าใจว่านรมนใส่อารมณ์กับตนเอง
นรมนพยายามพูดอย่างสงบจิตสงบใจ“บุริศร์ ฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ บาดแผลแค่นี้ไม่อาจทำให้งานของฉันล่าช้าได้ ตอนนี้ฉันคือประธานนรมน คือนรมน คือคนงานที่ทำสัญญากับคนอื่น ฉันมีงานของฉัน คุณก็มีงานของคุณ จำเป็นต้องมีจรรยาบรรณในการทำงาน สิ่งนี้ฉันต้องทำให้ได้ ถึงจะทำให้ฉันยืนหยัดอยู่ในวงการนี้ คนเข้าใจไหม？ฉันต้องการพึ่งพาตัวฉันเอง และไม่ต้องการพึ่งพาคุณไปตลอด”
ทันใดนั้นบุริศร์ก็รู้สึกว่านรมนเปลี่ยนไป
เธอจริงจัง
เธอกำลังจะออกไปจากชีวิตของเขา ต้องการพึ่งพาตนเองออกไปเผชิญกับโลกที่เป็นของตนเอง
ความรู้สึกไม่เป็นที่ต้องการทำให้บุริศร์หวาดกลัวเล็กน้อย
“นรมน ผมกับผู้หญิงคนนั้นไม่มีอะไรกันจริง ๆ ถ้าคุณอยากรู้จริง ๆ ผมสามารถเล่าให้คุณฟังได้ ผมเพียงแค่อยู่กับเธอเพราะต้องการถามเรื่องบางอย่าง ผมสาบานได้ว่าผมไม่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อคุณ จริง ๆ นะ”
“คุณต้องการถามเรื่องอะไร？”
นรมนถามขึ้นมาทันที
บุริศร์อึ้งไปทันที
“เกี่ยวกับเรื่องงาน”
“จริงเหรอ？”
นรมนมองบุริศร์ ถอนหายใจออกมาและกล่าวว่า“บุริศร์ ฉันรู้จักคุณมากกว่าที่คุณรู้จักตัวเองมาก คนโกหกไม่เก่งอย่างคุณ ถ้าเป็นเรื่องงานจริง คุณไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังฉัน แต่คุณยอมเห็นฉันต้องการหย่ากับคุณเพราะสิ่งนี้และไม่ยอมพูดออกมา นั่นไม่ใช่เรื่องงานอย่างแน่นอน บางทีเรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับฉัน แต่ก็ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันก็ไม่อยากรู้แล้ว ฉันแค่อยากทำเรื่องของฉันให้ดี หวังว่าคุณจะเข้าใจฉัน”
นรมนพูดมาถึงตรงนี้ ถ้าบุริศร์ยังไม่เข้าใจอีก เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว
บุริศร์มองนรมนที่นานทีจะหัวแข็ง ในที่สุดจึงปล่อยมือออก
“คุณต้องการทำอะไรผมไม่ยุ่ง แต่คุณไม่สามารถทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บอีก”
“ค่ะ ฉันก็ไม่ได้ทรมานร่างกายของฉันขนาดนั้น”
นรมนพูดจบก็เปิดประตูเดินออกไป
ริชาร์ดและคนอื่นยังรออยู่ด้านนอก เมื่อเห็นนรมนออกมา จึงรีบถามว่า คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม
“ไม่เป็นอะไรค่ะ ไม่กระทบต่อการทำงาน ทุกคนกลับกันเถอะ พวกเราจะได้ทำงานกันต่อ”
สำหรับความทุ่มเทตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ของนรมน ริชาร์ดชื่นชมมาก
หลังจากนรมนกลับไปบุริศร์จึงโทรหานภดล
“สืบหาความจริงของการบาดเจ็บของนรมนให้ฉันที ฉันต้องการกล้องวงจรปิดภายในสตูดิโอ”
ในไม่ช้า บุริศร์ก็ได้รับคลิปวิดีโอ
เมื่อเขามองเห็นว่าเป็นเพราะราเชน สีหน้าของบุริศร์ดูไม่ได้
เขามาที่อาคารฟอร์จูน และส่งข้อความหาราเชนทันที
ราเชนยังรู้สึกโทษตนเองเพราะเรื่องที่นรมนได้รับบาดเจ็บ จนแม้แต่คิดว่าควรจะขอโทษอย่างไรดีด้วยซ้ำ ก็มองเห็นข้อความที่ไม่คุ้นเคยส่งมา
“ออกมา！”
เพียงแค่สองคำ กลับเหมือนมือถือส่งกลิ่นอายกดดันออกมาจากหน้าจอ ทำให้ราเชนอดขมวดคิ้วไม่ได้
“ผมจะออกไปข้างนอกสักพัก”
ราเชนลุกขึ้น
ซินดี้คิดจะตามไป กลับถูกเขาห้ามเอาไว้
“คุณไม่ต้องออกไป ผมไปเองได้”
ราเชนทิ้งซินดี้เอาไว้ และออกไปเองคนเดียว เขารู้ว่าคนที่สามารถนัดเจอกับตนเองไม่มีทางอยู่ที่ประตูหน้า ดังนั้นจึงตรงมาที่ประตูหลัง
เพียงแค่เขาโผล่หน้ามา ก็ถูกบุริศร์ต่อยเขาที่ใบหน้า
เพราะเกิดขึ้นอย่างกะทันหันราเชนเลือดกำเดาไหล ปวดแสบปวดร้อน
“ใครหน่ะ？”
“พ่องมึงไง！”
แค่บุริศร์นึกถึงรอยแผลบนใบหน้าของนรมนก็โมโหแทบแย่
หลังจากราเชนถูกคนต่อยก็รีบสวนกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่กลับค้นพบอย่างน่าสังเวชว่าฝีมือของอีกฝ่ายเหนือกว่าตนเองหลายเท่า
เขาตกเป็นฝ่ายถูกโจมตี
จนเมื่อราเชนอยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้ บุริศร์ถึงจะหยุดมือ
เขาคว้าคอเสื้อของราเชน กล่าวอย่างเย็นชาว่า“ฉันจำได้ว่าเคยเตือนนายไปแล้ว ว่าไม่อนุญาตให้วุ่นวายกับชีวิตของนรมน ดูเหมือนนายจะฟังไม่เข้าหูใช่ไหม？”
ในเวลานี้ถ้าราเชนยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครก็คงจะโง่จริง ๆ
เขามองบุริศร์ กล่าวเสียงเบาว่า“เรื่องบางเรื่องนรมนก็หลบไม่พ้นหรอก นายน่าจะรู้”
“ฉันไม่รู้ ฉันรู้เพียงเธอคือเมียของฉัน ฉันต้องการปกป้องเธอให้มีชีวิตที่ดี ส่วนเรื่องอื่น ฉันไม่สนใจ และไม่ต้องการให้เธอไปยุ่ง เข้าใจความหมายขอฉันไหม？”
“บุริศร์ นายจะปกป้องเธอไปได้อีกนานแค่ไหน？ในเมื่อฉันสามารถหาเธอเจอได้ นายคิดว่าคนเหล่านั้นหาเธอไม่เจอหรือไง？ให้เธอเป็นเหมือนคนโง่มีชีวิตอยู่ในกำมือของนายมันดีกับเธอเหรอ？”
คำพูดของราเชนทำให้สีหน้าของบุริศร์ยิ่งน่าเกลียด
“ต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรฉันไม่สน ฉันหวังเพียงเธอมีชีวิตอย่างอิสระสบายใจ ในเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนเธอถูกลิขิตให้ออกจากวงการของพวกนาย
งั้นตอนนี้พวกนายก็ไม่มีสิทธิ์มารบกวนความสงบของเธออีกราเชน ฉันไม่สนว่าคนที่อยู่เบื้องหลังนายจะมีอำนาจมากแค่ไหน ถ้านายก่อความวุ่นวายกับเมียของฉันอีก ฉันรับรองว่านายจะเสียใจ ฉันอาจจะร่วมมือกับน้องชายของนายก็ได้”
“นาย……”
ราเชนโมโหจนเกือบหายใจไม่ออก แต่จากใบหน้าของบุริศร์เขามองไม่เห็นท่าทางล้อเล่นสักนิดเดียว
“ถ้านายร่วมมือกับน้องชายของฉัน นายจะไม่ได้เข้ามาในวงการของพวกเราเหรอ？”
“สองมือของฉันเปื้อนเลือดได้ หลอกลวงกันไปกันมาได้ แต่นรมนจะต้องไร้มลทิน เพื่อการไร้มลทินนี้ ถึงแม้จะต้องลงไปในนรก ฉันก็ยอมแต่โดยดี”
คำพูดของบุริศร์ทำให้ราเชนรู้สึกทึ่งไป
“ความรู้สึกที่นายมีต่อเธอลึกซึ้งขนาดนี้เชียวเหรอ？”
“นายอย่าคิดว่าใครก็เลือดเย็นเหมือนครอบครัวพวกนาย？”
บุริศร์ผลักเขาออกไป
“อย่าให้เรื่องสกปรกเหล่านั้นของครอบครัวนายแปดเปื้อนนรมนของฉัน ไปไกล ๆ ซะ！”
ราเชนไม่อยากไป แต่จำเป็นต้องพูดว่า ตอนนี้ออร่าที่แท้จริงของบุริศร์น่าเกรงขามมาก น่าเกรงขามจนถึงแม้เป็นเขาเองก็กลัวสุดขีด
“บุริศร์ นายปกป้องเธอไม่ได้หรอก”
“ไสหัวไปซะ！”
บุริศร์ตวาดอย่างเย็นชาราเชนจึงลุกขึ้นเดินจากไป
มองดูแผ่นหลังของเขาที่เดินจากไป บุริศร์ขมวดคิ้วแน่น
ปกป้องเธอไม่ได้？
ถึงแม้จะปกป้องไม่ได้ เขาก็ไม่อาจให้เธอต้องสัมผัสกับความสกปรกและความชั่วร้ายเหล่านั้นก่อนเวลาอันควร
นัยน์ตาของบุริศร์เผยแววตาหนักแน่น
เมื่อราเชนกลับมาที่สตูดิโอ ทุกคนต่างพากันอึ้งไปหมด โดยเฉพาะซินดี้
“พระเจ้าราเชน นี่มันเกิดอะไรขึ้น？ใครทำร้ายคุณ？พวกเราแจ้งความดีกว่าไหม？”
ซินดี้อยู่กับราเชนมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นราเชนถูกคนต่อยจนกลายเป็นแบบนี้
คนคนนี้จงใจใช่ไหม？
รู้ดีว่าราเชนใช้ใบหน้าทำมาหากิน ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าจะต่อยราเชนจนหน้าบวมเป็นหมู แล้วการแถลงข่าวต่อจากนี้ของราเชนจะทำอย่างไร？
นรมนกับคมทิพย์ก็หันไปมองทางนั้นพอดี จึงอดแปลกใจไม่ได้ คมทิพย์หัวเราะขึ้นมาอย่างชั่วร้าย
“สมน้ำหน้า！”
ราเชนมองไปทางนรมน ด้วยแววตาซับซ้อน
