“หาคนไปลงมือจัดการธุรกิจทั้งหมดของกล้าณรงค์ ฉันต้องการเห็นธุรกิจของกล้าณรงค์มันล้มละลายภายในหนึ่งสัปดาห์”
“ครับ!”
เนื่องจากพฤกษ์อยู่โรงพยาบาล ชัยยศก็เข้ามาแทนตำแหน่งพฤกษ์อย่างสมบูรณ์แบบ
ธุรกิจบางอย่างของบริษัทและต่างประเทศ บุริศร์ก็ส่งมอบให้ชัยยศอย่างช้าๆ
“แล้วเนตรา……”
“ไม่ต้องรีบ หาคนไปสอดแนมมันก่อน รอคุณนายตื่นขึ้นมา ถามคุณนายว่าต้องการทำยังไงแล้วค่อยว่ากัน”
สำหรับเนตราผู้หญิงคนนี้ที่ทำร้ายนรมน บุริศร์จะมอบสิทธิ์ในการจัดการแก่นรมน
ในช่วงเวลานี้เขาก็มองออกเช่นกันว่านรมนไม่เต็มใจที่จะเป็นผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังเขา ตอนนี้เธออยากพัฒนาอาชีพของตัวเอง ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะช่วยให้เธอบรรลุเป้าหมาย
นรมนต้องการก้าวหน้า มันก็เป็นเรื่องที่ดีสำหรับเขาไม่ใช่เหรอ?
ชัยยศรับคำสั่งแล้วออกไป
เมื่อบุริศร์กลับมาที่ห้องผู้ป่วยอีกครั้ง นรมนก็ยังหลับลึกอยู่
ริมฝีปากเธอแห้งแตก ทำให้มองแล้วสงสารอย่างมาก
ถึงแม้เธอจะใช้ชีวิตสุขสบายตั้งแต่เด็ก แต่ความทุกข์ในชีวิตนี้ก็แบกรับมาไม่น้อย
นี่เพิ่งสูญเสียลูกไปนานแค่ไหน?
มาแบกรับความทุกข์เช่นนี้อีก เขาเป็นสามีที่ไร้ความสามารถจริงๆ เลย
เมื่อกานต์โทรศัพท์มา คิ้วบุริศร์ก็ขมวด จากนั้นก็ถือโทรศัพท์ไปด้านนอก
“คุณบุริศร์ ผมกลับมาแล้ว หม่ามี้อยู่ไหนครับ? ผมจะไปหาพวกคุณ”
“อย่าเพิ่งมา”
ประโยคหนึ่งของบุริศร์ทำให้กานต์ขมวดคิ้วขึ้นมา
“ทำไมครับ?”
“ช่วงนี้หม่ามี้ลูกออกไปทำธุระข้างนอก รอเธอกลับมาพ่อจะให้เธอไปเยี่ยมลูก”
บุริศร์ไม่อยากให้ลูกชายรู้สภาพตอนนี้ของนรมน
ตอนนี้กานต์ถูกเก็บไว้ที่JQ ถ้าเรื่องนรมนเป็นแรงกระตุ้นให้เขาหุนหันพลันแล่น อนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้
นรมนก็จะไม่ให้ลูกชายรู้ทั้งหมดนี้แน่นอน
กานต์รู้สึกไม่ค่อยเชื่อ
“คุณบุริศร์ คุณปิดบังอะไรผมใช่ไหม?”
“เปล่า หม่ามี้ลูกไปทำงานนอกสถานที่จริงๆ บริษัทเพิ่งก่อตั้ง งานค่อนข้างมาก เดี๋ยวพ่อกับเธอจะไปเยี่ยมลูกภายหลัง”
“คุณกับหม่ามี้ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ทำไมผมได้ยินว่าพวกคุณทำสงครามเย็นกัน?”
กานต์ถามขึ้นเหมือนเด็กแก่แดด
“มันไม่มีอะไร”
บุริศร์ปฏิเสธตรงๆ
“ถ้าลูกไม่มีธุระก็กลับไปJQก่อน ช่วงนี้มีปัญหาเยอะมาก พ่อไม่อยากให้หม่ามี้ลูกเป็นห่วงลูก รู้ไหม?”
“อ่อ รู้แล้วครับ”
กานต์พยักหน้า
“จริงสิ คุณบุริศร์ วันนี้คุณยายโทรมาหาผม ถามผมว่ามีเวลาไปเที่ยวที่บ้านเธอไหม?”
“คุณยายเหรอ?”
ดวงตาบุริศร์หรี่ลงทันที
คือแม่นรมนใช่ไหม?
“อืม คุณตาก็บอกว่าจะวาดรูปให้ผมรูปหนึ่ง ไม่งั้นผมไปเที่ยวบ้านคุณยายกี่วันดี?”
“ห้ามไป!”
เพราะบุริศร์ร้อนรนใจ น้ำเสียงจึงหนักขึ้นบ้าง ทำให้กานต์ตกตะลึงทันที
“คุณบุริศร์ เกิดอะไรขึ้นครับ?”
“ไม่มีอะไร ช่วงนี้คุณยายของลูกยุ่งกับเรื่องเนตรา ลูกอย่าไปเพิ่มปัญหา และช่วงนี้หม่ามี้ลูกก็มีความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีกับคุณยายลูก ลูกไปแล้วหม่ามี้ลูกจะเป็นห่วง”
บุริศร์ครุ่นคิดสักพัก ทำได้แค่พูดแบบนี้ แต่กานต์ที่เฉลียวฉลาดฟังอะไรบางอย่างออกจากคำพูดเหล่านี้
“หม่ามี้เธอ……”
“เชื่อฟังนะ กลับไปก่อน ตอนนี้กมลออกไปวาดภาพร่าง กิจจากำลังฝึกอบรมพิเศษ ลูกอยู่บ้านก็ไม่มีคนเล่นด้วย ตอนนี้พ่อกับหม่ามี้ร่างกายอ่อนเพลีย ลูกดูแลตัวเองให้ดีจะเป็นสิ่งตอบแทนที่ดีที่สุดของพ่อกับหม่ามี้ลูก”
กานต์ได้ยินถึงตรงนี้ก็แน่ใจได้แล้ว ว่าทางด้านบุริศร์และนรมนอาจจะเกิดเรื่องอะไรบางอย่างกับพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน
“ครับ ผมจะกลับไป!”
กานต์ก็ไม่พูดอะไรอีก
หลังจากวางสายไป เขาโทรหาธรณีโดยตรง แล้วย้อนกลับไปทันที
ถึงแม้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณยายตระกูลธนาศักดิ์ธนและนรมน แต่คำพูดบุริศร์ทำให้กานต์เข้าใจว่าถ้าหากตนไปที่บ้านคุณยายตระกูลธนาศักดิ์ธน เป็นไปได้อย่างมากว่าจะทำให้พวกเขาเดือดร้อน
กานต์รู้สึกเป็นห่วงนรมนอย่างอดไม่ได้
หม่ามี้คงไม่ได้รับบาดเจ็บหรอกใช่ไหม?
เขาคิด แล้วส่งข้อความหนึ่งหานรมน
“หม่ามี้ ผมคิดถึงคุณมาก มีเวลาคุณมาเยี่ยมผมนะ!”
หลังจากส่งข้อความนี้เสร็จแล้ว กานต์ก็กลับไป
แม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนรออยู่นานมากกานต์ก็ไม่มา
“โทรหาเขาอีกทีดีไหม?”
เธอถามชายชรา
พ่อตระกูลธนาศักดิ์ธนพยักหน้า
แต่โทรศัพท์กานต์ปิดเครื่องไปแล้ว
หลังจากบุริศร์วางสายไป ก็โทรหาคุณครูของกมลและคุณครูของกิจจาทันที แจ้งพวกเขาว่านอกจากตัวเขาเอง ไม่ว่าใครโทรหาพวกเขาหรือจะรับพวกเขาออกไปก็ห้ามตกลง
ถึงคุณครูไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาก็เชื่อฟังคำพูดบุริศร์
หลังจากวางสายไปแล้ว ดวงตาบุริศร์ก็หนักอึ้งขึ้น
พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนในตอนนี้ไร้ยางอายเกินไปแล้ว
ไม่คิดว่าจะหลอกใช้ความไร้เดียงสาของเด็กๆ เพื่อต้องการควบคุมนรมนจริงๆ?
คิดถึงตรงนี้ บุริศร์ก็กำหมัดแน่นขึ้นมา
เขามีแรงกระตุ้นอย่างหนึ่ง ต้องการส่งพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนไปยังขั้วโลกเหนือกับใต้
และในเวลานี้ นรมนก็ฟื้นแล้ว
เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ดึงดูดความสนใจบุริศร์ทันที
“นรมน คุณฟื้นแล้วเหรอ? รู้สึกยังไงบ้าง?”
เสียงบุริศร์เหมือนมาจากยุคสมัยโบราณ ทำให้นรมนมีช่วงเวลาที่รู้สึกว่างเปล่า
“นรมน?”
บุริศร์เห็นนรมนสับสน ก็เป็นห่วงอย่างอดไม่ได้
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า? ฉันจะไปตามหมอ”
ขณะที่พูดเขาก็ลุกขึ้นจะเดินไป แต่นรมนคว้าแขนเขาเอาไว้
“อย่าไป”
ในเวลานี้นรมนอ่อนแอ แต่ช่วงที่เห็นบุริศร์ ความทรงจำครั้งล่าสุดของเธอก็ฟื้นคืนกลับมา
คนพวกนั้นบอกเนตราว่าบุริศร์มาแล้ว
ตอนนั้นเธอคิดว่าเป็นภาพลวงตา ในขณะนี้ดูเหมือนว่าบุริศร์จะมาช่วยชีวิตตนจริงๆ
“ฉันไม่ได้ไป ฉันจะไปเรียกหมอ คุณเจ็บมากใช่ไหม?”
บุริศร์เห็นบาดแผลนรมนที่บินขึ้นบินลงก็รู้สึกเจ็บปวดจนทนไม่ไหว
นรมนส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง
“มันคือเนตรา”
“ฉันรู้ ฉันจะไม่ปล่อยมันไป!”
ดวงตาบุริศร์มีความโหดเหี้ยมแวบผ่านไป
นรมนกลับพูดเสียงทุ้ม “ไม่ ฉันจัดการเอง”
บุริศร์ไม่ได้โต้แย้ง จับมือเธอแล้วพูดขึ้น “ได้ คุณจะทำอะไรฉันสนับสนุนคุณหมด”
“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่คุณมาช่วยชีวิตฉัน”
นรมนพูดจบก็หมดสติไปอีกครั้ง
หัวใจบุริศร์จะแตกสลายแล้ว
เขาเรียกแพทย์มาทันที
แพทย์ตรวจร่างกายนรมนจนครบแล้ว หลังจากพบว่าเธอแค่เจ็บจนสลบไป ด้วยคำสั่งของบุริศร์ จึงฉีดยาระงับความเจ็บปวดให้กับนรมนหนึ่งเข็ม
นรมนรู้สึกว่าทั้งร่างเจ็บแทบตาย ความทรงจำที่ถูกปิดตาโดนตีด้วยแส้ยังสะท้อนในหัวสมองเธออยู่ตลอดเวลา
เนตรา!
เธอไม่ได้อยู่ในคุกเหรอ?
ไม่คิดว่ากล้าณรงค์จะมีปัญญาเอาเธอออกมาได้
ถ้าไม่ใช่เรื่องครั้งนี้ นรมนก็แทบลืมเนตราคนคนนี้ไปแล้ว
การหลับครั้งนี้ของนรมนคือหนึ่งคืน
บุริศร์อยู่เคียงข้างเธอไม่ออกห่าง
ช่วงเวลานี้ นรมนมีไข้ บุริศร์เช็ดตัวให้เธอครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างกายอุณหภูมิลดลง จนกระทั่งขอบฟ้าเป็นสีขาวท้องปลา อุณหภูมินรมนก็ลดลงมา
คางบุริศร์เกิดหนวดเคราสีเขียว แต่เขาไม่สนใจมัน
เมื่อนรมนลืมตาอีกครั้ง ก็เห็นบุริศร์พิงข้างเตียงเธอหลับไป
ขอบตาเขาล้วนเป็นสีดำ เห็นได้ชัดว่าทั้งคืนไม่ได้พักผ่อนเต็มที่
นรมนอยากลุกขึ้น แต่กระทบโดนบาดแผลบนร่างกาย เจ็บจนเธอกัดฟันกัดปาก แต่พยายามไม่ส่งเสียงใดๆ อย่างสุดความสามารถ กลัวทำให้บุริศร์ตื่น
โทรศัพท์ข้างๆ มือบุริศร์กะพริบ เป็นข้อความจากชัยยศ
เธอหยิบโทรศัพท์บุริศร์มา ป้อนรหัสผ่าน โทรศัพท์ปลดล็อกทันที
นรมนตกตะลึงเล็กน้อย
ทั้งคู่เกิดสงครามเย็นช่วงนี้ ไม่คิดว่ารหัสผ่านของเขายังเป็นวันเกิดเธอ
นรมนเหลือบมองบุริศร์อีกครั้ง สีหน้าแววตาซับซ้อน
เธอก้มหน้า เห็นข้อความที่ส่งมาจากชัยยศ
“ประธานบุริศร์ ผมสืบได้แล้ว พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนโทรหาคุณชายกานต์จริงๆ หวังว่าคุณชายกานต์จะไป ต่อมาคุณชายกานต์ปิดเครื่อง พวกเขาก็โทรหาคุณหนูกมลและคุณชายกิจจาด้วย เพราะประธานบุริศร์ทักล่วงหน้า คุณครูของพวกเขาก็เลยไม่ให้พวกเด็กๆ รู้เรื่องนี้ แต่ผมสืบรู้เรื่องแล้ว พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนอยากใช้เด็กๆ มาข่มขู่คุณนาย ต้องการให้คุณนายปล่อยเนตราไป ในปัจจุบันเนตราได้รับการคุ้มครองจากกล้าณรงค์ เดินทางไปต่างประเทศข้ามคืน”
เมื่อเห็นทั้งหมดนี้ หัวใจนรมนก็เจ็บปวดทันที
ถึงจะรู้ว่าพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนทำได้ทุกอย่างเพื่อเนตราลูกสาวแท้ๆ คนนี้ แต่ไม่คิดว่าพวกเขาจะวางแผนร้ายกับเด็กๆ ได้อย่างไร้ยางอาย
ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยชอบกานต์และกมลจากใจจริง
พวกเด็กๆ จะรู้อะไร? เกรงว่าพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนโทรหาพวกเขา พวกเขาก็นึกว่าคุณตาคุณยายคิดถึงตน ให้พวกเขาไปเที่ยวล่ะ
ถ้าบุริศร์ไม่ได้อธิบาย พวกเด็กๆ ในตอนนี้จะเป็นอย่างไร? นรมนไม่กล้าจินตนาการเลย
เกินไปแล้ว!
เธอยอมถอยครั้งแล้วครั้งเล่า ยอมเมตตาแก่พวกเขานึกถึงพระคุณที่เคยเลี้ยงดูครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่คิดว่าพวกเขาจะได้คืบเอาศอก
วันนี้เนตรากล้าเอาแส้เฆี่ยนเธอ พรุ่งนี้พวกเขาก็กล้าทำแบบนี้กับเด็กๆ
และการที่เธอยอมตามใจพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนทำให้เกิดเรื่องทุกอย่างนี้โดยตรง
ทันใดนั้นหัวใจนรมนก็เจ็บปวดขึ้นมา
เธอรู้ว่าตัวเองควรยอมรับหรือปฏิเสธ
ทุกครั้งที่เนตราเกิดเรื่อง พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนจะใช้บุญคุณที่เลี้ยงดูตนมาช่วยเนตราแก้ไขปัญหา
ในขณะนี้บาดแผลบนร่างกายเจ็บจนนรมนตัวสั่นไปทั้งร่าง แต่ในใจกลับเย็นชาขึ้นมา
เพื่อลูกๆ เธอถอยไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
ในดวงตานรมนมีแสงแวบผ่านไป ใช้โทรศัพท์บุริศร์ส่งข้อความกลับหาชัยยศโดยตรง
“หาวิธีทำลายชื่อเสียงตระกูลธนาศักดิ์ธนให้ป่นปี้”
ถึงแม่พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนจะตกอับ แต่เนื่องจากสถานะในวงการศิลปะและภูมิหลังลูกศิษย์ลูกน้องของพ่อนรมน มักทำให้เขาสามารถพาเนตราออกมาได้หลังจากที่หล่อนทำร้ายเธอ
พวกเขาคือผู้สนับสนุนอันแข็งแกร่งของเนตรา
ในเมื่อพวกเขาปฏิบัติกับเธอและลูกของเธอแบบนี้เพื่อลูกสาวแท้ๆ ถ้าอย่างนั้นเธอยอมเป็นคนที่ไร้น้ำใจไร้คุณธรรม
ชัยยศตกตะลึงเล็กน้อย
“ประธานบุริศร์ ได้โปรดแนะนำด้วยครับ”
นรมนชะงักไป แล้วกล่าวว่า “ยุคแรกๆ พ่อนรมนมีผลงานหนึ่งที่ลอกเลียนแบบผลงานยุคปนัสนาของทุกคน ลงมือตั้งแต่ตรงนี้ก็ได้ อีกอย่าง ฉันคือนรมน”
เมื่อชัยยศเห็นข้อความตอบกลับนี้ก็ตกตะลึง
คุณนายเหรอ?
แต่เขาไม่ได้ถามอะไรมาก ตอบกลับทันที “ครับ คุณนาย ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”
หลังจากนรมนวางโทรศัพท์ ในดวงตาก็มีความเจ็บปวดแวบผ่านไป
ทำไมต้องบังคับให้ตนกำจัดความอบอุ่นสุดท้ายที่เหลือเพียงน้อยนิดด้วย?
