แม่นรมนเทหน้าตักจนหมดแบบนี้เกินความคาดหมายของนรมน
เธอคิดว่าแม่นรมนจะข่มขู่ตนเองเพื่อบีบบังคับบุริศร์ คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะเอาชีวิตของตนเองมาคุกคามเธอ！
นรมนอยากหัวเราะ
“คุณอยากตายก็ตายไปเถอะ หรือคุณคิดว่าคุณตายตรงนี้แล้วฉันจะยอมคุณ？ตอนที่พวกคุณทำลายความรู้สึกของฉันไม่หยุดก็น่าจะคิดได้ว่า ฉันไม่มีทางประนีประนอมกับพวกคุณ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ฉันเป็นแบบนี้ คุณคิดว่าคุณข่มขู่ฉันแล้วจะได้ผลเหรอ？อย่างมากก็แค่พวกเราตายไปพร้อมกัน ไม่ต้องเสียเวลาให้ลูกสาวสุดที่รักของคุณลงมืออีกครั้ง”
คำพูดของนรมนทำให้แม่นรมนตกตะลึงไปชั่วขณะ
จู่ ๆ เธอก็ค้นพบว่าตอนนี้ตนเองไม่รู้จักนรมนจริง ๆ
แต่ก่อนนรมนแคร์พวกเขามาก ตอนนี้ถึงแม้ว่าเธอจะตายตรงหน้าก็ไม่สนใจเหรอ？
ระหว่างพวกเขากลายเป็นคนแปลกหน้าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่？
แม่นรมนจึงพบว่าระหว่างตนเองกับนรมนดูเหมือนจะหาความรู้สึกแบบนั้นระหว่างแม่ลูกไม่เจออีกแล้ว
เธอมองนรมนอย่างชะงักงัน เห็นนรมนไม่มีท่าทางแคร์ตนเองแม้แต่นิดเดียวจริง ๆ น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“นรมน เธอจะมองดูพ่อของเธอตายไปต่อหน้าต่อตาจริง ๆ ใช่ไหม？ เธอต้องการทำอะไรกันแน่？”
แม่นรมนหมดอาลัยตายอยากทันที
นรมนเห็นเธอวางเศษแก้วในมือลง จึงกล่าวเสียงเบาว่า “ สิ่งที่ฉันต้องการนั้นง่ายมาก ฉันต้องการเนตรา”
“พวกเราก็ไม่รู้ว่าเธออยู่ไหน อย่างมากที่สุดพวกเราจะให้เธอกล่าวคำขอโทษดีไหม？”
คำพูดของแม่นรมนทำให้นรมนรู้สึกเจ็บปวดหน้าอก
เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฉันจะฟาดเธอด้วยแส้สามที จากนั้นฉันค่อยกล่าวคำขอโทษต่อเธอดีไหม？”
ถึงแม้เธอจะยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา
แม่นรมนตึงเครียดทันที
“จะเป็นไปได้อย่างไร？”
“แล้วทำไมฉันต้องแบกรับแส้สามทีของหล่อนด้วย？ คุณออกไปเถอะ ฉันจะพักผ่อน”
นรมนพูดจบก็เอนตัวลงนอนจริง ๆ
แม่นรมนไม่ยินยอม คิดจะวิ่งมาหานรมนตรงหน้าเตียง แต่ประตูด้านนอกเปิดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ไม่รู้ว่าบุริศร์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ยืนอยู่นอกประตู มองแม่นรมนอย่างเงียบ ๆ
“คุณคิดจะทำอะไร？”
แม่นรมนกระสับกระส่ายทันที
เธอไม่ได้เป็นคนโง่ ก่อนหน้านี้นานมาแล้วเกรงกลัวบุริศร์ ถึงแม้นรมนจะมีความจำเป็นเมื่อห้าปีนั้น บุริศร์ก็ดีกับพวกเธอมาก แต่เธอก็เกรงกลัว
วันนี้หลังจากที่เนตราทำร้ายนรมนหลายต่อหลายอย่าง แม่นรมนจึงยิ่งเกรงกลัว
เธอตัวสั่น คิดจะพูดอะไรแต่กลับพูดไม่ออก
“ออกไปซะ？！”
บุริศร์พูดคำนี้อย่างไม่มีความเกรงใจ
ถ้าผู้หญิงคนนี้ยังเห็นนรมนเป็นลูกสาว หล่อนจะไม่มีทางพูดแบบนี้กับเธอ น่าเสียดายที่ตอนนี้หล่อนไม่คู่ควร
แม่นรมนสั่นไปทั้งตัว ยังคงคิดจะพูดอะไร แต่หลังจากสัมผัสกับสายตาเยือกเย็นของบุริศร์จู่ ๆ ก็พูดไม่ออกสักคำ
เธอเดินคอตกออกไป
“เป็นบอดี้การ์ดประสาอะไร？ไม่อยากทำแล้วใช่ไหม？”
บุริศร์โมโห คิดจะเปลี่ยนคนด้านนอก กลับถูกนรมนห้ามเอาไว้
“ฉันจงใจให้เธอเข้ามาเอง”
“คุณไม่รู้สภาพของตัวเองในตอนนี้เหรอ？ถ้าเธอทำอะไรคุณขึ้นมาจะทำอย่างไร？”
บุริศร์ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง
นรมนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่อยากดูว่าพวกเขายังจะมีวิธีอะไรอีก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้ไปได้ น่าเบื่อจริง ๆ ”
เธอถอนหายใจ ทำท่าทางเสียดาย แต่บุริศร์รู้ว่า เธอเพียงแค่ใช้ท่าทางแบบนี้เพื่อปกปิดความหดหู่และความผิดหวังของตนเอง
บุริศร์เดินมาที่หน้าเตียง ดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขน กล่าวเสียงเบาว่า “คุณยังมีผมอยู่นะ และก็ยังมีลูก ๆ อีก มันคงจะโง่เกินไปที่จะเสียใจให้กับคนที่ไม่คู่ควร”
นรมนเจ็บปวดใจเล็กน้อย น้ำตาแทบจะไหลออกมา แต่เธอกลั้นเอาไว้
“อืม”
สองมือของเธอโอบเอวบุริศร์ พูดอย่างสะอึกสะอื้น “บุริศร์ กอดฉันหน่อย ฉันหนาว”
บุริศร์กอดเธอแน่น แต่ก็กลัวโดนบาดแผลของเธอ ในขณะที่นรมนกำลังจะพูดอะไรออกมาก็ก้มหน้าลงทันที จูบที่ร้อนแผดเผาค้างอยู่ที่ริมฝีปากของเธอในชั่วพริบตา
จูบของเขาทั้งอบอุ่นทั้งเร่าร้อน นรมนแทบจะหายใจไม่ออก แต่เธอชอบความรู้สึกนี้ ความรู้สึกเร่าร้อนที่เกือบจะหยุดหายใจ
ดูเหมือนว่าความรักและความผูกพันระหว่างพวกเขา ทั้งดุเดือดทั้งร้อนแผดเผา
นรมนตอบรับอย่างเร่าร้อน
บุริศร์รีบปล่อยเธอออก แววตาพลุ่งพล่าน
“อย่าจุดไฟสิ”
เขายื่นมือไปบีบจมูกนรมนเบา ๆ
ยัยผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ ปลุกไฟในตัวของเขาขึ้นมาแต่กลับไม่รับผิดชอบดับไฟ เขาจะระเบิดจริง ๆ
นรมนกลับยิ้มอย่างปลิ้นปล้อน
“คุณเป็นคนยั่วฉันก่อนเองนะ”
“เป็นความผิดของผมเอง คุณนายบุริศร์ คุณกินข้าวหรือยัง？”
บุริศร์จำเป็นต้องเปลี่ยนเรื่องคุย
เขามองเห็นจานชามบนโต๊ะ จึงอดไม่ได้ที่จะถาม “คมทิพย์เอามาให้เหรอ？”
“ใช่แล้ว เธอทำเองกับมือ”
“แล้วเธออยู่ไหนล่ะ？”
“ให้พื้นที่สำหรับฉันและแม่นรมน”
นรมนพูดอย่างปกติ แต่บุริศร์รู้ว่าในใจของเธอยังรับไม่ได้
“ไม่อยากเจอก็ไม่ต้องเจอหรอก”
บุริศร์รู้สึกสงสารภรรยาเหลือเกิน
นรมนก็ไม่ได้อยากเจอ แต่ในใจอยากรู้ว่าพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนจะไร้ยางอายได้ถึงขนาดไหน
“รู้ไหม？แม่นรมนให้ฉันพูดโน้มน้าวคนเหล่านั้นในถอนฟ้อง แถมยังจะให้ฉันออกค่าชดใช้ เธอคิดว่าฉันเป็นคนโง่จริง ๆ เหรอ？”
นรมนยิ่งคิดยิ่งผิดหวัง
ดวงตาของบุริศร์หรี่ลงเล็กน้อย กล่าวเสียวเบาว่า “ผมไม่สนว่าคุณจะจัดการพวกเขาอย่างไร แค่อย่าทำร้ายตัวเอง เข้าใจไหม？ผมเจ็บปวดใจ”
“ฉันนวดให้คุณนะ”
ในขณะที่พูดนรมนก็ยื่นมือไปที่หน้าอกของเขา
บุริศร์หยุดการเคลื่อนไหวของเธอได้ทันเวลา
“คุณคิดจะทำอะไร สาวน้อย ทางที่ดีในตอนนี้คุณอย่าปลุกมันขึ้นมาอีกเลย”
“ทำไมเหรอ คุณจะทำอะไรฉัน？”
นรมนมองบุริศร์อย่างซุกซน
บุริศร์กล่าวด้วยรอยยิ้มหลงใหล “มีประโยคหนึ่งที่เรียกว่าคิดบัญชีย้อนหลัง คุณเข้าใจไหม？”
“ก็ได้”
สุดท้ายนรมนก็ทำตัวดี
โถ่เอ๊ย เธอคิดจะใช้เรื่องเหล่านี้เพื่อเบี่ยงเบนอารมณ์เศร้าของเธอแค่นั้นเอง
บุริศร์เห็นเธอเป็นเช่นนี้ จึงอดรู้สึกสงสารไม่ได้
“คุณอยากกินอะไรไหม？ผมจะไปซื้อมาให้คุณ”
“คุณจะขุนฉันให้เป็นหมูหรือไง”
นรมนรู้สึกว่าบุริศร์เองแต่ถามว่าตนเองจะกินอะไร ความจริงแล้วเธอไม่มีความอยากอาหารเลย
บุริศร์ลูบไล้เส้นผมของเธออย่างเอาใจ กล่าวด้วยรอยยิ้ม “งั้นต้องทำอย่างไรให้คุณอารมณ์ดีขึ้น？ไม่อย่างนั้นผมจะให้คุณกัดสักที？”
“ไม่เอา ฟันเสียหมด”
นรมนพูดอย่างรังเกียจ จากนั้นจึงยื่นมือไปหาบุริศร์
“ฉันอยากได้โน๊ตบุ๊ค”
“ตอนนี้คุณต้องพักผ่อน”
บุริศร์ไม่ค่อยเห็นด้วย
นรมนถอนหายใจและกล่าวว่า “ขอร้องล่ะ ประธานบุริศร์ ไม่ว่าอย่างไรก็ตามตอนนี้ฉันเป็นประธาน ภายในบริษัทของฉันมีเรื่องมากมายต้องจัดการ คุณคงไม่คิดว่าพริมาก็พอแล้วจริง ๆ ใช่ไหม？”
บุริศร์ชะงักไป ดูเหมือนเขาจะลืมไปจริง ๆ ว่าตอนนี้นรมนมีบริษัทภาพยนตร์เป็นของตนเอง
“ได้ ผมจะให้ชัยยศเอามาให้คุณ เพียงแต่คุณต้องพักผ่อนเยอะ ๆ อย่าทำงานจนลืมฟังผ่อนนะ”
“ฉันเข้าใจแล้ว ฝากดูคมทิพย์ให้หน่อย ตั้งนานแล้วทำไมถึงยังไม่กลับมาอีก แม่สาวนั้นคงจะไม่เกิดเรื่องอะไรข้างนอกใช่ไหม？”
นรมนรู้สึกเป็นห่วงไม่น้อย
บุริศร์เห็นจิตใจของนรมนไม่ได้อยู่ที่ตนเอง จึงรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง
“ผมจะไปดูให้คุณนะ”
“ไปเถอะ หนูบุริศร์”
คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์แทบจะหงายหลัง
เขาเป็นผู้จัดการใหญ่ที่สง่าผ่าเผย คิดไม่ถึงว่าจะถูกเรียกเป็นเด็กน่ารัก？
เพียงแต่เขาไม่ได้พูดอะไร ตราบใดที่นรมนอารมณ์ดีขึ้นได้ก็พอ
หลังจากบุริศร์เดินออกไป คมทิพย์ก็กลับมาจากข้างนอกพอดี
“คุณมาแล้ว？ว่าแต่แม่นรมนกลับไปแล้วเหรอ？”
คมทิพย์มองเข้าไปข้างใจอย่างกังวล
บุริศร์พยักหน้า กล่าวเสียงเบาว่า “ต่อจากนี้อย่าให้พวกเขาเจอกันเลย นรมนจะได้ไม่ต้องอารมณ์เสีย”
“ผ่านช่วงนี้ไป รอให้พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนทำให้ความรู้สึกของนรมนหมดไป เธอก็จะไม่เสียใจแล้ว”
คมทิพย์รู้การตัดสินใจของนรมน
บางเรื่องถึงแม้จะทำร้ายจิตใจ ก็ต้องลงมือทำด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้นจะไม่สามารถแก้ปมนี้ได้ตลอดชีวิต
ถึงแม้บุริศร์จะรู้ ก็ไม่อาจโต้แย้ง เพียงแต่ยังรู้สึกสงสาร
“อยู่กับเธอให้มาก ๆ ผมจะช่วยสนับสนุนอัลบัมของคุณเอง”
“ขอบคุณนะ”
คมทิพย์ไม่บ่ายเบี่ยงเลยสักนิด
บุริศร์มองคมทิพย์เข้าไปในห้องผู้ป่วย ถึงจะวางใจ
ทางฝั่งชัยยศนำโน๊ตบุ๊คกลับมา เมื่อมองเห็นบุริศร์ก็นิ่งไปสักพักหนึ่ง
“ประธานบุริศร์ โน๊ตบุ๊คนี้……”
“เอาไปให้คุณนาย”
“ครับ”
บุริศร์ออกมาจากโรงพยาบาล บังเอิญเจอกับซินดี้ผู้ช่วยของราเชนที่ประตู
“ประธานบุริศร์ ราเชนของพวกเราต้องการคุยกับคุณ”
“ที่ไหน？”
“ร้านกาแฟข้าง ๆ ”
บุริศร์เหลือบมอง จึงพยักหน้าและกล่าวว่า “ผมสูบบุหรี่แล้วจะไป”
ซินดี้มองผู้ชายตรงหน้า เขาทำให้คนรู้สึกเย็นชาและห่างเหิน เพียงแค่ยืนอยู่ข้างกายเขาก็รู้สึกเหมือนถูกแช่แข็ง
ผู้ชายแบบนี้คิดไม่ถึงว่าจะทำเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งโดยไม่สนใจทุกสิ่งทุกอย่าง จนแม้แต่ยอมทิ้งทุกสิ่ง
ความรักแบบนี้ชาติที่แล้วต้องทำบุญมามากแค่ไหน ชีวิตนี้จะได้มีบ้างไหมนะ？
ซินดี้อดนึกถึงตนเองกับราเชนขึ้นมาไม่ได้
เขาถอนหายใจเล็กน้อยในใจ หันตัวเดินจากไปจากประตูโรงพยาบาล
บุริศร์จุดบุหรี่
ควันลอยเป็นเกลียวขึ้นไป ใครก็มองเห็นใบหน้าของเขาไม่ชัดเจน
บุริศร์รู้ ราเชนมาหาตนเองในเวลานี้ อาจเป็นเพราะเรื่องทางฝั่ง ประเทศF เริ่มมีวี่แวว
เขาต้องกำหนดชะตากรรมของเนตรา
นึกถึงบาดแผลที่หลังของนรมน ตอนนี้บุริศร์อยากจะสับเนตราออกเป็นชิ้น ๆ
เขาสูบบุหรี่อย่างรุนแรง จากนั้นจึงดับก้นบุหรี่ เมื่อกำลังจะเดินไปร้านกาแฟด้านข้าง กลับพบนักข่าวซ่อนตัวอยู่อย่างระมัดระวัง
หัวคิ้วของบุริศร์ขมวดเข้าหากัน
เขาหยิบมือถือออกมาโทรหาชัยยศทันที
“ให้คนของพวกเราดูแลให้ดี ไม่อนุญาตให้นักข่าวคนใดเข้าไปรบกวนการพักผ่อนของคุณนาย”
“ครับ ประธานบุริศร์”
ชัยยศรีบตกปากรับคำ
หลังจากวางสาย บุริศร์เดินเข้าไปในร้านกาแฟด้านข้าง
มีคนอยู่ในร้านกาแฟเยอะมาก ราเชนจองห้องส่วนตัวเอาไว้
บุริศร์หาห้องส่วนตัวของราเชนและเดินเข้าไป แต่กลับไม่พบราเชน มองเห็นแค่เพียงซินดี้ฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะ ดูเหมือนจะหลับอยู่
หัวใจของเขากระตุก รีบก้าวขึ้นไปทันที ดึงร่างกายของซินดี้ขึ้นมา กลับพบว่าซินดี้ไม่หายใจแล้ว
คนที่ยังมีชีวิตอยู่เมื่อสักครู่ แค่เพียงเวลาสั้น ๆ ก็ตายแล้ว？
คิ้วของบุริศร์ขมวดเล็กน้อย ทันใดนั้นได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านนอก ตรงมาทางนี้
บุริศร์รู้ตัวทันทีว่า ตนเองติดกับดักแล้ว
