บุริศร์เห็นนรมนกัดอย่างแรง กลัวเธอจะฟันสึก
“คุณ……”
ตอนแรกเขาอยากบอกว่าคุณช้าๆ หน่อย แต่เพิ่งพูดได้คำเดียว นรมนก็ปล่อยเขา พูดขึ้นด้วยใบหน้าหดหู่ “ผิวหยาบหนังหนา ไม่อร่อย”
บุริศร์ยกมุมปากขึ้นทันที
“เห็นฉันเป็นอาหารรสเลิศ ยังบอกว่าตัวเองไม่ใช่นักกินอีก”
เขายื่นนิ้วออกไป เช็ดคราบน้ำมุมปากนรมนเบาๆ ไม่ได้ดูรอยกัดบนแขนตัวเองเลยสักนิด
ดวงตาบุริศร์สวยงามมาก เหมือนมหาสมุทรลึก เหมือนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวสดใส มองจนนรมนหัวใจเต้นแรง
เป็นชายที่มีเสน่ห์จริงๆ เลยอ่า!
นรมนยิ้มตาโค้ง
“งดงามจนอยากกลืนกินเคยได้ยินไหม?”
“อืม เคยได้ยิน งั้นคุณนายบุริศร์ คุณอยากกินฉันไหม?”
“อยาก!”
นรมนรีบพยักหน้า
มุมปากบุริศร์วาดโค้งกว้างขึ้น
“อดทนนะ ตอนนี้ยังไม่ได้ รอให้แผลคุณหายดี ฉันจะปล่อยให้คุณจัดการ”
“คำพูดนี้คุณเป็นคนพูดนะ คุณบุริศร์”
“ครับ คุณนายบุริศร์”
บุริศร์ลูบศีรษะเธอ ถามด้วยเสียงอ่อนโยน “หิวแล้วเหรอ?”
“ยังโอเค แค่ง่วงมาก”
นรมนขยี้ตา
ไม่รู้ว่าในน้ำเกลือมีองค์ประกอบสารสะกดจิตหรืออะไรหรือเปล่า เธอแค่อยากนอน
บุริศร์รู้ มันคือเพราะร่างกายนรมนอ่อนแอเกินไป
ประสบภัยที่ไม่มีเค้ามาก่อนทำให้ร่างกายนรมนได้รับบาดเจ็บอย่างมาก
ในดวงตาเขามีความสงสารแวบผ่านไป
“งั้นก็นอนเถอะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณที่นี่”
“คุณไม่มีงานทำเหรอ?”
นรมนลืมตาไม่ค่อยขึ้น
บุริศร์ยิ้มขณะพูด “คุณสำคัญที่สุด”
ประโยคนี้ทำให้สบายใจอย่างยิ่งทันที
เธอรู้ว่าตัวเองค่อนข้างไม่มีเหตุผล
แต่เมื่อคนเราป่วยได้รับบาดเจ็บ มันย่อมอ่อนแอเปราะบางอย่างเลี่ยงไม่ได้ และนรมนในขณะนี้ ไม่อยากวางมาด เธอแค่อยากออดอ้อน
เธอและบุริศร์เป็นสามีภรรยากัน ไม่ว่าจะทำอะไรก็ทำได้รับการอนุญาตตามกฎหมาย รัฐก็สนับสนุนไม่ใช่เหรอ?
คิดถึงตรงนี้ มุมปากนรมนก็วาดโค้ง ในดวงตาเหมือนปกคลุมด้วยแสงสดใส มันระยิบระยับ
“คุณบุริศร์ คุณพูดคุยเก่งจริงๆ”
“คำพูดจากใจเลย นอนเถอะ”
เมื่อก่อนบุริศร์จะไม่พูดจาแบบนี้ แต่เมื่อพวกเขาผ่านอะไรมายิ่งมากเท่าไร คำพูดพวกนี้ก็ยิ่งพูดออกมาเองมากเท่านั้น
ตอนแรกก็เขินอายนิดหน่อย แต่เห็นนรมนยอมรับมันอย่างมาก ถึงขนาดยิ้มมีความสุขด้วยซ้ำ บุริศร์ก็รู้สึกว่าทั้งหมดนี้มันคุ้มค่า
นรมนหาวหนึ่งที สุดท้ายก็ทนความง่วงไม่ไหว นอนบนร่างกายบุริศร์ เอ่ยพึมพำกับตัวเอง “นอนหลับบนท้องมันเหนื่อยมาก”
ในดวงตาบุริศร์มีความสงสารแวบผ่านไป
“ฉันกอดคุณนอนได้ไหม?”
เขาเอ่ยถาม
นรมนพยักหน้า พิงหน้าอกบุริศร์หลับตา ไม่นานนักลมหายใจก็สม่ำเสมอก็ดังขึ้น
บุริศร์รู้สึกว่าช่วงเวลานี้งดงามมากจริงๆ
เขาอยากให้เวลาหยุดนิ่งจริงๆ กอดนรมนไว้แบบนี้ จนถึงบั้นปลายชีวิต
เมื่ออรรณพมา ก็เห็นสภาพบุริศร์กอดนรมนกำลังหลับปุ๋ยอยู่ทันที
“จึ๊ๆ กลางวันแสกๆ แถมเป็นที่สาธารณะ ไม่ดีมั้ง?”
“กินองุ่นไม่ถึงแล้วอย่ามาบอกว่าองุ่นเปรี้ยวสิ ออกไปรอ เดี๋ยวฉันไป”
ประโยคนี้ของบุริศร์ทำให้อรรณพรู้สึกค่อนข้างหดหู่
“ใครกินองุ่นไม่ถึง? ฉันเป็นคนที่มีภรรยาและลูกสาวเหมือนกัน”
“อืม หมอรมิดาให้นายกอดแบบนี้ไหม?”
ประโยคหนึ่งของบุริศร์ทำให้อรรณพหรี่ตาลงเล็กน้อย
“เห็นว่าภรรยานายเป็นผู้ป่วยอยู่ ฉันไม่เถียงกับนายเหมือนปกติแล้ว”
พูดจบ เขาก็เปิดประตูห้องเดินออกไปด้วยความขุ่นเคือง แต่เสียงก็ยังเบามาก
ถ้ามีผลกระทบต่อการพักผ่อนนรมนจริงๆ รมิดาต้องมาร้อนรนใจเพราะตนแน่ๆ
นี่ไม่ได้กลัวภรรยานะ นี่เรียกว่าเคารพ
อรรณพแอบพูดเงียบๆ ในใจ แล้วยกเท้าเดินออกไป
บุริศร์เห็นอรรณพไปแล้ว ก็วางนรมนลงเบาๆ
คิ้วนรมนขมวดโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่ได้ตื่น นอนต่อบนเตียง แต่เตียงเย็นเฉียบไม่ได้สบายเหมือนหน้าอกบุริศร์ เธอหดตัวลงโดยไม่รู้ตัว
บุริศร์รีบห่มผ้าให้เธอ แล้วปรับอุณหภูมิแอร์ภายในห้อง
เห็นนรมนหลับอีกครั้ง บุริศร์ถึงได้ลุกขึ้นออกจากห้องผู้ป่วยไป
อรรณพยืนอยู่ทางเดิน ดวงตามองไปทางห้องทำงานของรมิดาเป็นครั้งคราว คิ้วขมวดแน่น
หลังจากบุริศร์ออกมา เห็นภาพนี้ ก็พูดเสียงทุ้ม “ทะเลาะกันเหรอ?”
“นายใช้ตาข้างไหนเห็นฉันทะเลาะ?”
อรรณพจ้องมองเขา สัมผัสบุหรี่หนึ่งมวนในมือ แล้วพูดเรียบๆ “ออกไปคุยไหม?”
“ตรงนี้ดีกว่า ฉันกลัวนรมนตื่นแล้วหาฉันไม่เจอจะกังวล”
“จึ๊ๆ ภรรยานายเป็นเด็กเหรอ?”
อรรณพถูกทำให้อิจฉานิดหน่อย
บุริศร์พูดขึ้นอย่างไม่เร็วหรือไม่ช้าเกินไป “เราเรียกว่าความรักของสามีภรรยา”
“ไร้สาระ!”
เอาบุหรี่วางไว้บนหูตัวเอง ทำสีหน้าค่อนข้างหงุดหงิด
“เป็นอะไรกันแน่? ภาวินีหาเรื่องเหรอ?”
คำถามของบุริศร์ทำให้อรรณพขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ผู้หญิงคนนั้นมันรนหาที่ตายเอง ฉันไม่สนหรอก ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันรมิดาให้ฉันช่วยสืบว่าคนที่ลักพาตัวผู้หญิงของนายเป็นใคร ตอนนี้นายมีประสิทธิภาพเร็วกว่าฉัน ฉันไม่พูดอะไรมากแล้ว”
อรรณพปรับตำแหน่งแล้วนั่งลงบนม้านั่ง
บุริศร์รู้ อรรณพจะไม่มาขอร้องตนอย่างไร้เหตุผลหรอก จึงถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ “มีอะไรที่ฉันไม่รู้เหรอ?”
“อืม”
อรรณพพยักหน้าพูดขึ้น “ฉันสืบเจอเรื่องที่น่าสนใจหนึ่งเรื่อง”
“อะไร?”
“จอชกับกล้าณรงค์มันมีมิตรภาพส่วนตัว แต่เรื่องนี้น้อยคนมากที่รู้”
เรื่องที่คนอื่นไม่รู้ อรรณพรู้มัน ถ้าอย่างนั้นทำได้แค่บอกว่ากองกำลังในพื้นที่สีเทาของอรรณพนั้นแข็งแกร่งมาก
“พูดประเด็นสำคัญ”
บุริศร์พูดเรียบๆ
อรรณพตัดประโยค จากนั้นก็พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนนายมีผู้ช่วยที่ชื่อพฤกษ์ใช่ไหม?”
ร่างกายบุริศร์ชะงักทันที
“เกี่ยวกับพฤกษ์เหรอ?”
“ไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ จอชเคยไปที่เมืองชลธี”
คำพูดของอรรณพทำให้พฤกษ์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“จอชเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุรถยนต์พฤกษ์เหรอ?”
“เท่าที่ฉันรู้ มันน่าจะเกี่ยว ครั้งหนึ่งกล้าณรงค์เคยช่วยชีวิตจอชโดยบังเอิญ จอชสามารถมีขอบเขตกองกำลังในวันนี้ได้ ก็มีการสนับสนุนเบื้องหลังจากกล้าณรงค์ วันที่มันไปเมืองชลธีเป็นวันเดียวกับที่พฤกษ์เกิดอุบัติเหตุพอดี เรื่องนี้นายว่ามันบังเอิญไหม?”
อรรณพพูดจบเรียบๆ เอาข้อมูลหนึ่งในมือส่งให้บุริศร์
“นี่คือวิดีโอที่ลูกน้องฉันเจอที่จุดเกิดเหตุของพฤกษ์ นายดูมันสิ ในนี้มันมีใบหน้าคนขับรถที่ก่อปัญหา ด้วยความสัมพันธ์ของนายคงจะหามันเจอ ฉันยังมีธุระ ไปก่อนนะ”
อรรณพพูดจบก็เดินจากไป ไปที่ห้องทำงานรมิดาโดยตรง
บุริศร์เปิดข้อมูล เห็นทุกอย่างด้านใน ดวงตาก็หนักอึ้งขึ้น
พฤกษ์เป็นพี่น้องเขามานานแล้ว ก้าวหน้าและถอยหลังไปกับเขามาตลอดหลายปีนี้ ในขณะนี้ไม่คิดว่ากล้าณรงค์จะหาคนมาชนพฤกษ์จริงๆ?
กล้าณรงค์กับเนตราเป็นคู่รักกัน ตอนแรกเนตราอยากให้คมทิพย์กับนรมนตาย ดังนั้นกล้าณรงค์ออกหน้าแทนเนตรา นี่ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้เช่นกัน
การคาดเดานี้เขาก็เดาได้ในวันนั้นที่พฤกษ์เกิดอุบัติเหตุ แต่เกิดปัญหาที่ไม่มีหลักฐาน ในตอนนี้อรรณพเอาวิดีโอคนขับที่ก่อปัญหามาส่งที่มือตน แน่นอนว่าบุริศร์จะไม่ปล่อยเบาะแสนี้ไป
เขาถือข้อมูลเข้าไปในห้องแล้ว
นรมนนอนหลับไม่มั่นคงอย่างมาก เหมือนถูกฝันร้ายล้อมรอบ ถึงไม่ได้ตะโกนออกมา แต่เหงื่อแตกพลั่ก เธอยิ่งขดตัวเข้าหากัน เหมือนหวาดกลัวอะไรบางอย่าง ร่างกายสั่นเล็กน้อย
พอบุริศร์เข้าห้องผู้ป่วยไปก็เห็นฉากนี้ เขาก็ตกใจจนรีบเดินไปหน้าเตียงนรมน กอดเธอไว้ในอ้อมแขน
“ไม่เป็นอะไรแล้วนะ นรมน ฉันอยู่ตรงนี้”
เสียงบุริศร์ทุ้มต่ำกลมกล่อม มีความร้อนใจและความสงสารเล็กน้อย
นรมนเหมือนได้ยินเสียงคุ้นเคยท่ามกลางภวังค์ รู้สึกถึงความสบายใจนิดหน่อยอย่างบอกไม่ถูก เยือกเย็นแต่มีความคุ้นเคย จิตวิญญาณก็ผ่อนคลายลง ร่างพิงในอกบุริศร์อย่างนุ่มนวล
บุริศร์เห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็ถอดรองเท้าขึ้นเตียง กอดนรมนไว้ในอ้อมแขน
นรมนไม่รู้หลับไปนานเท่าไร เมื่อเธอลืมตาขึ้น ก็เห็นท่าทางตัวเองพิรุธ นอนบนอกบุริศร์ แถมมุมปากน้ำลายไหล
“แค่กๆ!”
เธอผลักบุริศร์ออกไป เช็ดน้ำลายมุมปาก ค่อนข้างกระอักกระอ่วน
มุมปากบุริศร์ยกขึ้นเล็กน้อย
“ฝันดีอะไรเหรอ?”
“ฝันว่าได้กินเนื้อ”
นรมนกะพริบตาปริบๆ พูดอย่างซุกซน
บุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย พูดอย่างเอาอกเอาใจ “รอร่างกายคุณดีขึ้นก่อน ฉันจะให้คนเพิ่มเนื้อสัตว์ในอาหารคุณ ตอนนี้ยังไม่ได้”
นรมนตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็ส่ายหน้า
ตาโง่นี่
“ฉันฝันว่าได้กินเนื้อคุณ”
บุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย เข้าใจในฉับพลัน ภรรยาตัวเองกำลังล้อเล่นตลกลามกกับตัวเองอยู่
“อร่อยไหม?”
มุมปากบุริศร์ยกขึ้นเล็กน้อย
หลังจากนรมนได้รับบาดเจ็บ ดูเหมือนจู่ๆ ก็เปิดใจ ท่าทีที่มีต่อบุริศร์ก็มีการเปลี่ยนแปลงมาก
หลังจากเกิดสงครามเย็นกับนรมน ถึงความสัมพันธ์ของนรมนกับเขาจะบรรเทาลง แต่สุดท้ายก็ไม่เหมือนเมื่อก่อน ระหว่างพวกเขาเหมือนขวางกั้นด้วยอะไรบางอย่าง ทำให้ระหว่างนรมนกับบุริศร์มีความแปลกแยกกับห่างเหินมากขึ้น
ในขณะนี้เห็นภรรยาที่ติดหนึบแบบนี้ ภายในใจบุริศร์ไม่ต้องบอกเลยว่ามีความสุขแค่ไหน
แน่นอนว่านรมนรู้ว่าสิ่งที่บุริศร์ถามคืออะไร ก็ยิ้มอย่างซุกซนขณะพูดขึ้น “ไม่อร่อย ผิวหยาบและหนังหนา”
“หืม? ไม่งั้นคุณลองมองดีๆ หรือไม่ก็ลองสัมผัส? ทั้งๆ ที่ฉันงดงามจนน่ากลืนกิน”
ดวงตาบุริศร์อ่อนโยนเหมือนน้ำ มองจนนรมนหัวใจเต้นระรัว
จริงด้วย ถ้าผู้ชายคนนี้ต้องการยั่วยวนคุณ ไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ดวงตาเรียวแหลมดูดีสองข้างนั้นก็สามารถล่อลวงจิตวิญญาณของคุณได้
นรมนผลักบุริศร์ออก รู้สึกค่อนข้างหดหู่
คนเต๊าะโดนอีกฝ่ายเต๊าะกลับ รู้สึกไม่ประสบผลสำเร็จเกินไป
“ฉันหิวแล้ว”
“อยากกินอะไร?”
บุริศร์ค่อนข้างขำขันกับการหันเหความสนใจของนรมน
ภรรยาเขายังคงขี้อายและน่ารักขนาดนี้
บุริศร์ลูบผมเธอ ทำให้นรมนประท้วงนิดหน่อย
“ฉันไม่ใช่เด็กน้อยนะ คุณไม่ต้องลูบผมฉัน”
ขณะที่พูด หางตาเธอก็เห็นซองเอกสารที่อยู่บนโต๊ะอย่างช่วยไม่ได้
“นี่อะไร?”
เธอยื่นมือไปหยิบมันมา
บุริศร์ก็ไม่ได้ห้าม เรื่องนี้นรมนก็ต้องรู้ไม่ช้าก็เร็ว
“ข้อมูลวิดีโอที่พฤกษ์โดนชนได้รับบาดเจ็บ”
“เจอคนขับที่ก่อปัญหาแล้วเหรอ?”
นรมนตกตะลึงเล็กน้อย สีหน้าดูจริงจังนิดหน่อย
คมทิพย์สืบเรื่องนี้มานานมากแต่ไม่มีข้อมูล ทางด้านบุริศร์ก็หาเบาะแสไม่เจอ ตอนนี้จู่ๆ มีเบาะแส นรมนกลับรู้สึกค่อนข้างคาดไม่ถึง
“อืม ดูสิ”
ด้วยการกระตุ้นของบุริศร์ นรมนเปิดซองเอกสารออก ถึงคนขับรถในนั้นจะมีแค่ใบหน้าด้านข้าง แต่ยังคงทำให้นรมนรู้สึกค่อนข้างคุ้นเคย
คนขับรถคนนี้ เธอต้องเคยเห็นที่ไหนมาก่อนอย่างแน่นอน!
