บทที่ 1041 ผมชอบความต่างของส่วนสูงระหว่างผมกับคุณ
บุริศร์รู้สึกเสียใจอยู่ครู่หนึ่ง
นี่ไม่ได้นำตัวป้องไปขายแล้วใช่ไหม?
เขากระแอมและพูดว่า “เราเพิกเฉยต่อรายละเอียดเหล่านี้ได้ไหม?”
“อืม โอเคค่ะ เมื่อครู่ที่คุณพูดคำหวานเพื่อให้ฉันสบายใจ ฉันไม่ถือสาหรอกค่ะ”
นรมนพูดขึ้น
บุริศร์แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เมื่อรถสตาร์ท บุริศร์ก็พูดอีกครั้ง “ผมกำลังพูดจากก้นบึ้งหัวใจ ไม่ใช่คำหวาน”
“รู้แล้วค่ะ”
นรมนคิดว่าในเวลานี้บุริศร์น่ารักจริงๆ
เธออดไม่ได้ที่จะยกริมฝีปากขึ้น
“ว่าแต่ พรุ่งนี้กานต์จะมาจากเลี้ยงของเราไหมคะ?”
แม้ว่าเธอจะไปหากานต์ในค่ายทหารแล้ว แต่นรมนก็อยากจะถาม ถ้ากลับมาไหม เธออยากซื้อเสื้อผ้าให้กานต์สักชุด
ลูกโตเร็วมากหลังกลับจีน เสื้อผ้าเมื่อก่อนก็เล็กหมดแล้ว ถึงลูกชายจะหล่อในชุดทหาร แต่เธอก็ยังหวังจะซื้อเสื้อผ้าให้เขาด้วยตัวเอง และไม่มีเวลามากที่จะซื้อเสื้อผ้าให้เขา
บุริศร์กล่าวเบาๆ “ผมไม่แน่ใจเรื่องเวลาของกานต์ เดี๋ยวผมถามพี่คริชณะให้นะ”
“แล้วพรุ่งนี้ทุกคนจะพาเด็กๆ ไปไหมคะ?”
“อาจจะครับ”
บุริศร์ไม่รู้อะไรมากเช่นกัน
มันเป็นเพียงการรวมตัวของพี่น้อง เขาไม่ได้คิดอะไรมาก แต่เห็นได้ชัดว่านรมนคิดอย่างรอบคอบและครอบคลุมมาก
แต่อีกแง่มุมหนึ่งที่ ก็เผยให้เห็นว่านรมนยังคงสนใจและประหม่ามากขนาดไหน?
มีร่องรอยของการตำหนิตนเองและความรู้สึกผิดในสายตาของบุริศร์
“ไม่ต้องกังวล และไม่ต้องกดดัน พวกเขาเป็นคนที่คุณรู้จักทั้งหมด นอกจากพี่คริชณะและพี่สะใภ้แล้ว พวกเขายังคุยง่ายอีกด้วย ไม่ต้องกังวล”
“ค่ะ”
นรมนพยักหน้า แม้ว่าเธอจะยังประหม่า แต่บุริศร์ก็พูดอย่างนั้นแล้ว เธอจะพูดอะไรได้อีก?
ทั้งสองไปที่ห้างสรรพสินค้าและตรงไปที่พื้นที่วีไอพี
ในที่นี้ส้วนเป็นเสื้อผ้าลิมิเต็ดอิดิชั่นออกใหม่
นรมนเลือกชุดลำลองให้บุริศร์เป็นครั้งแรก อดพูดไม่ได้เลยว่าบุริศร์เป็นไม้แขวนเสื้อที่ดีจริงๆ ใส่อะไรก็ดูดีไปหมด
เธอมองไปที่บุริศร์ที่ลองชุดออกมาอย่างลุ่มหลงเล็กน้อย ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น
“ที่รัก คุณหล่อมาก”
บุริศร์ที่ได้รับการเชยชมจากนรมนก็ยกยิ้มขึ้นเหมือนเด็ก
“คุณตาถึงนะครับ”
“แน่นอนสิคะ”
นรมนเงยหน้าขึ้นอย่างมีความสุข เพียงเพื่อตระหนักว่าจิตวิญญาณของพนักงานร้านค้าหญิงหลายคนถูกบุริศร์ชักจูงไปแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะกระแอ่มและพูดว่า “ช่วยถือชุดนี้ให้ฉันด้วยค่ะ”
พนักงานพูดอย่างรวดเร็ว “คุณนายคะ ไม่ซื้อเพิ่มอีกสักสองชุดให้สามีคุณหน่อยเหรอคะ? เขาใส่แล้วหล่อมาก……”
“เสื้อผ้าของสามีฉันจะสั่งตัดทั้งหมดน่ะค่ะ วันนี้ฉันอยากซื้อเท่าที่ต้องการ คงไม่ซื้อเพิ่มแล้ว ช่วยใส่ถุงให้ด้วยค่ะ”
นรมนรู้สึกว่าหลังจากนี้บุริศร์ไม่ควรมาลองชุดข้างนอกแล้ว
มันอวดโก้เกินไป
พนักงานรู้สึกเสียดายเล็กน้อย แต่ก็นำไปใส่ถึงให้บุริศร์
นรมนเลือกชุดอื่นสำหรับกานต์ นอกจากนี้เธอยังมองชุดทางการสีดำอีกชุดหนึ่ง ซึ่งเธอรู้สึกว่าเหมาะสำหรับกิจจา แต่เสียดายที่เด็กคนนั้นไม่อยู่แล้ว
“คุณคิดอะไรอยู่?”
ไม่รู้ว่าบุริศร์มาโอบเอวเล็กของนรมนจากด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ และลมหายใจที่คุ้นเคยก็ห่อหุ้มเธอไว้อย่างสมบูรณ์
นรมนกล่าวอย่างเสียใจ “ไม่รู้ว่าตอนนี้กิจจาจะเป็นอย่างไรบ้าง จะกลับมาได้ไหม ฉันคิดว่าชุดนี้เหมาะกับเขามากทีเดียว”
“ถ้าเหมาะกับเขาก็ซื้อเลยครับ เขาจะได้ใส่แน่นอน”
บุริศร์รู้ว่านรมนเสียใจเรื่องกิจจา ดังนั้นจึงไม่พูดอะไร
นรมนพยักหน้าและซื้อรวมกับเสื้อผ้าของกานต์
ทันใดนั้นเธอก็นึกบางอย่างได้ และพูดว่า “ว่าแต่ กิจจาบอกว่าโรคประสาทของคุณสามารถรักษาให้หายขาดได้”
“หืม? คุยโทรศัพท์กันเหรอ?”
“วิดีโอคอลกันค่ะ เขาบอกว่ามีหนังสือโบราณอยู่ในห้องโถงบรรพบุรุษของหมู่บ้านดารายน มีบันทึกอยู่ในนั้น แต่ครั้งก่อนที่เราไป เราไม่พบหนังสือโบราณเล่มนั้นไม่ใช่เหรอคะ?”
นรมนรู้สึกเศร้าเมื่อคิดว่าบุริศร์ยังคงทุกข์ทรมานจากโรคประสาท
เธอมักจะต้องการช่วยเขารักษามัน
บุริศร์กล่าวอย่างเฉยเมย “เราอาจหามันไม่เจอ แต่มีใครบางคนสามารถหามันได้ เดี๋ยวค่อยคุยล่ะกันครับ”
“เดี๋ยวค่อยคุยอะไรกันคะ ถ้าโรคประสาทของคุณไม่หาย ฉันก็จะไม่มีวันกินอิ่มนอนหลับ คิดว่าทำเพื่อฉันได้ไหมคะ แล้วเราหาเวลาไปหามันอีกดีไหมคะ?”
“ครับ เอาตามที่คุณว่าเลย”
บุริศร์กลัวว่านรมนจะเป็นกังวล ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่เห็นด้วยกับเธอ แต่เขาไม่ได้ตั้งความหวังไว้ในใจมากนัก
แม้แต่ป้องยังบอกว่าไม่มีทางแล้ว เขาก็ไม่ดึงดันแล้ว โชคดีที่ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาภาระงานลดลง และเขาก็ไม่มีอาการกำเริบแล้ว
เมื่อเห็นว่าเขาเห็นด้วยแล้ว นรมนก็ซื้อเสื้อผ้าทั้งหมดด้วยรอยยิ้ม
พนักงานคิดราคาแล้วมองตรงไปที่บุริศร์แล้วพูดว่า “สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย รวมเป็น 183600 ค่ะ เป็นบัตรเครดิตหรือเปล่าคะ?”
บุริศร์มองตรงไปที่นรมนและพูดว่า “ที่รัก จ่ายเงินด้วยครับ”
นรมนชะงักไปเล็กน้อย
แม้ว่าบุริศร์จะให้บัตรไว้กับเธอ แต่เขาก็ยังมีเงินติดตัวอยู่ ประธานใหญ่ออกมาข้างนอกคงไม่ลืมเอาเงินติดตัวมาด้วยหรอก ดังนั้นที่บุริศร์ทำแบบนี้ ทำให้นรมนสับสนเล็กน้อย
ใบหน้าของพนักงานเปลี่ยนไปเล็กน้อย
หนุ่มหล่อคนนี้เกาะผู้หญิงกินเหรอเนี่ย!
ที่แท้ก็ไม่มีผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ
เมื่อเห็นการดูถูกในสายตาของพนักงาน นรมนก็เข้าใจในทันใด
นี่คือการปราบของสามีเธอเพื่อหลีกเลี่ยงการดึงดูดของเหล่าผู้หญิงใช่ไหม?
นรมนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุขมาก
เธอหยิบกระเป๋าเงินของเธอออกมา และหยิบบัตรสีดำของบุริศร์ออกมา
“รูดบัตรค่ะ”
พนักงานเคารพนบนอบทันที เมื่อเห็นบัตรสีดำของนรมน
“ที่รัก ท่ารูดบัตรของคุณเท่มาก”
บุริศร์กลัวว่าการเป็นหนุ่มหน้าอ่อนของเขาจะไม่หยั่งรากลึกในจิตใจของผู้คน ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “ผมชอบการใช้เงินแบบไม่คิดของคุณแบบนี้จัง”
มุมปากของพนักงานกระตุกไปเล็กน้อย
นรมนอดหัวเราะออกมาไม่ได้
รีบหยิบบัตรและพูดกับบุริศร์ว่า “หยิบของ และไปซื้อเสื้อผ้าให้ฉัน”
“ครับ”
บุริศร์ถือเสื้อผ้าที่ซื้อมาใหม่และเดินออกจากร้านขายเสื้อผ้าผู้ชายพร้อมกับนรมนจริงๆ
ทันทีที่ออกมานรมนก็อดหัวเราะไม่ได้
“บุริศร์ คุณไม่กลัวคนอื่นจะเข้าใจผิดเหรอคะ? ประธานที่สง่างาม จริงๆ แล้วเป็นหนุ่มหน้าอ่อนเกาะผู้หญิงกิน?”
“เข้าใจผิดก็เข้าใจผิดสิ ถ้าพวกเขามีความสามารถก็ให้ภรรยาแบบคุณสิ”
บุริศร์ไม่สนใจสิ่งที่เธอพูด
นรมนรู้สึกสบายใจมากที่ถูกบุริศร์อวยเกินเหตุแบบนั้น
“อย่าคิดว่าฉันจะให้อภัยคุณที่ไปโรงพยาบาลโดยไม่บอกฉันนะ มันคนละเรื่องกัน”
ดวงตาของบุริศร์มืดมนเล็กน้อยในทันที
ทำไมผู้หญิงคนนี้ยังจำเรื่องนี้ได้อีก?
“ที่รัก ทำไมถึงกลับมาพูดเรื่องนี้ได้ล่ะ?”
“ไม่รู้สิ มันขึ้นอยู่กับอารมณ์ของฉัน ไปกันเถอะหนูบุริศร์!”
หนูบุริศร์ที่นรมนพูดออกมา เกือบทำให้บุริศร์สะดุดล้ม
ผู้หญิงคนนี้ต้องพูดเอาใจเธอจริงๆ แต่ก็รู้สึกดีที่จะทำได้เอ็นดูเธอแบบนี้
มุมริมฝีปากของบุริศร์ยกขึ้นเล็กน้อย ยกเท้าขึ้นเพื่อเดินตามนรมน
นรมนซื้อเสื้อผ้าง่ายๆ เลือกแล้วก็ไม่จำเป็นต้องลอง เพียงแค่รูดบัตรซื้อเท่านั้น
ทั้งนสองคนเดินเล่นไปรอบๆ จนไฟข้างทางสว่างขึ้น
นรมนเมื่อยเท้าเล็กน้อย
บุริศร์มองไปที่รองเท้าส้นสูงที่เท้าของเธอ และพูดว่า “รอตรงนี่ครู่หนึ่งนะ”
ไม่นานเขาก็กลับไปซื้อรองเท้าส้นเตี้ยมาคู่หนึ่ง
นรมนพูดไม่ออกในทันที
“บุริศร์ คุณคิดว่าใครเขาสวมกระโปรงกับรองเท้าส้นเตี้ยกันคะ? แล้วยังเป็นรองเท้าผ้าแบบคนแก่อีก เชยมาก!”
บุริศร์เมินเฉยต่อคำพูดของนรมน และคุกเข่าลงข้างหนึ่งทันที
“ใส่สบายเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ยกเท้าขึ้น”
สายตาของเขาราบเรียบ แต่มีร่องรอยของความเป็นห่วง
แม้ว่านรมนจะไม่ค่อยเต็มใจ แต่ก็ยกเท้าขึ้น
บุริศร์วางเท้าบนต้นขาของตัวเอง นวดฝ่าเท้าของเธอสองครั้ง นรมนก็รู้สึกสบายขึ้นมาก
“หลังจากนี้ถ้าเลี่ยงใส่รองเท้าส้นสูงได้ก็เลี่ยงนะ คุณไม่ทรมานเหรอ?”
ขณะที่บุริศร์กำลังพูด ก็สวมรองเท้าผ้านั้นให้นรมน
นรมนรู้สึกหดหู่ใจ “ฉันใส่ก็เพื่อลดส่วนต่างของส่วนสูงของคุณไงคะ? ใครให้คุณสูงขนาดนี้ล่ะคะ”
“คุณใส่รองเท้าส้นสูงแล้วสามารถสูงตามผมได้เหรอ? คุณคิดยังไงกัน สิ่งเหล่านี้ไม่จำเป็นเลยเมื่ออยู่กับผม ผมชอบความต่างของส่วนสูงระหว่างผมกับคุณ”
“บุริศร์ คุณว่าฉันเตี้ยเหรอคะ?”
นรมนรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่รู้จักพูดเลยจริงๆ
บุริศร์ใส่รองเท้าให้เธอเสร็จ ก่อนที่จะลุกขึ้น ก็ถูกนรมนกระโดดลงบนหลังของตัวเองทันที
“ฉันไม่สน ฉันอยากให้คุณอุ้ม”
บุริศร์ยิ้มอย่างเอ็นดู นำของที่เขาซื้อให้คนส่งไปให้ที่บ้าน และเดินออกไปพร้อมกับนรมนบนหลังของเขา
อันที่จริงนรมนไม่ได้ตัวหนักเลยจริงๆ
บุริศร์ยังจำได้ว่าเขาเป็นอย่างไรตอนที่อุ้มนรมนเมื่อตอนที่เพิ่งแต่งงาน ในตอนนั้นนรมนหนักกว่าตอนนี้มาก ดังนั้นถึงพูดได้ว่าผู้หญิงทนลำบากกับคุณรึเปล่า สามารถดูได้จาดน้ำหนักของเธอ
เขาอุ้มนรมน เขาพูดว่า “เดินอุ้มคุณกลับเหรอ?”
ที่นี่อยู่ห่างจากบ้านใหญ่ตระกุลโตเล็กระยะหนึ่ง แต่นรมนไม่ได้เดินเล่นกับบุริศร์มานานแล้ว จึงพยักหน้าและพูดว่า “อุ้มฉันไปถึงสี่แยกถัดไป แล้วฉันจะลงเดินกับคุณค่ะ รองเท้าผ้าที่คุณซื้อให้ฉันจะได้ไม่เสียเปล่า?”
“ครับ”
บุริศร์ยิ้มเบาๆ
อันที่จริงระยะทางไปยังสี่แยกถัดไปนั้นไม่ไกลนัก และนรมนคิดว่าอีกไม่กี่นาทีคงถึงแล้ว เธอยังอยากให้บุริศร์อุ้มเธอไปอีกพักหนึ่ง แต่ลองคิดดูแล้วก็ไม่เอาดีกว่า
เพราะผู้ชายคนนี้เพิ่งมีการผ่าตัดเล็กๆ ในตอนเช้าด้วย?
หลังจากที่นรมนลงมา ก็สอดนิ้วจับมือกับบุริศร์ และมองไปที่ไฟบนถนน ทันใดนั้นรู้สึกว่าช่วงเวลานี้นั้นดีมาก
“บุริศร์ ฉันอยากเดินกับคุณแบบนี้ไปตลอดชีวิตเลยค่ะ”
“ยัยทึ่ม จะไม่เหนื่อยตายเลยเหรอ?”
แม้ว่าบุริศร์จะพูดอย่างนั้น แต่ก็จับมือนรมนไว้แน่น
จับมือเธอไว้และแก่ไปด้วยกัน เดาว่ามันคงรู้สึกเหมือนตอนนี้
เมื่อทั้งสองคนเดินไปตามถนน ในตอนที่เดินถึงร้านเค้ก นรมนก็หยุด
“ทำไมครับ? อยากกินเหรอ?”
บุริศร์เหลือบมองหางตาของเธอ
ผู้หญิงและเด็กๆ ชอบทานของประเภทนี้ อาจเป็นเพราะมันหวาน และรู้สึกมีความสุข?
บุริศร์ไม่ค่อยเข้าใจ แต่นรมนชอบกิน ปกติแล้วเขาจะไม่ห้ามอะไร
“เข้าไปดูไหม?”
นรมนพูดทันทีว่า “บุริศร์ ใกล้จะถึงวันเกิดของคุณแล้วหนิคะ”
คำพูดเหล่านี้ทำให้บุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย
“ครับ?”
เขามองไปที่นรมนอย่างงงงวยเล็กน้อย
การฉลองวันเกิดเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ? มีอะไรให้พูดถึง? หรือว่านรมนอยากซื้อเค้กวันเกิดให้เขา? แต่วันเกิดของเขาก็ไม่ใช่วันนี้นี่
บุริศร์งงงวย และพบว่าการแสดงออกของนรมนเปลี่ยนไปเล็กน้อย
