บุริศร์สลัดความเย็นชาออกไป จากนั้นกลับขึ้นไปนอนบนเตียงข้างกายนรมน
ครั้งนี้นรมนนอนหลับได้อย่างสงบ หรืออาจจะเพราะรู้ว่าบุริศร์กลับมาแล้ว มีที่พึ่งในใจ หรืออาจจะเป็นเพราะโดนกระทำซ้ำไปซ้ำมาจนเหนื่อย เธอหลับจนถึงสิบเอ็ดโมง
มองเวลาที่ปรากฏ นรมนคิดว่าตัวเองดูผิดทันที หรือนาฬิกาเสีย
แต่ท้องร้องจนทำให้จำเป็นต้องลุกขึ้นมา
ตู้ที่หัวเตียงมีชุดอยู่บ้านที่ใส่สบายๆ วางไว้เรียบร้อยแล้ว รองเท้าแตะก็เปลี่ยนเป็นนุ่นอย่างหนา
นี้คิดว่าเธอกลายผู้หญิงที่เป็นแม่ลูกอ่อนที่อยู่ในช่วงอยู่เดือนไปแล้วหรือไง?
นรมนพูดไม่ออก แต่ก็ใส่รองเท้าจะเดินลงบันไดมา
“หม่ามี้ ตื่นแล้ว? นอนเก่งมาเลย!”
กมลนั่งเล่นของเล่นที่บุริศร์เพิ่งซื้อให้อยู่บนโซฟา ด้านข้างยังมีอาหารวางอยู่นิดหน่อย
นรมนโดนแซวจนหน้าแดงนิดหน่อย
“แด๊ดดี้ล่ะ?”
“แด๊ดดี้ออกไปซื้อกับข้าว บอกว่าเดี๋ยวจะทำปีกไก่อบโค้กให้หนูกิน”
เมื่อกมลพูดถึงเรื่องกิน แววตาก็ส่องประกายขึ้นมาทันที
“หนูรู้แต่จะกิน ไข้ลดรึยัง?”
นรมนจับหน้าผากเขา อุณหภูมิเหมาะสมจึงสบายใจขึ้นมาหน่อย
“ลดตั้งนานแล้ว หม่ามี้ แด๊ดดี้กลับมาตอนไหน?”
“ตอนค่ำเมื่อวาน”
นรมนลูบหัวกมล และรินน้ำให้ตัวเองหนึ่งแก้ว
กมลทำปากซุบซิบว่า“ถ้าแด๊ดดี้กลับมาเร็วกว่านี้หน่อยก็คงดี หนูคงไม่โดนครูจางรังแก”
นรมนรู้สึกลำบากใจขึ้นมาทันที
“จากนี้ให้หม่ามี้กับแด๊ดดี้ไปส่งหนูที่โรงเรียนอนุบาล หรือว่าหนูอยากจะเปลี่ยนโรงเรียนอนุบาลไหม?”
“หม่ามี้ หนูไม่ไปโรงเรียนอนุบาลได้ไหม? หนูไม่ชอบโรงเรียนอนุบาล ไม่เลยสักนิด”
กมลปฏิเสธจริงจัง
นรมนรู้ว่าเรื่องนี้สร้างบาดแผลในใจของเด็ก
อยู่ๆ เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายปัญหานี้กับลูกยังไงดี
“ลูกรัก ทุกคนมีเรื่องที่ต้องทำกันทั้งนั้น แด๊ดดี้ต้องหาเงิน หม่ามี้ต้องดูแลบริษัท พี่ชายต้องไปเรียน ตัวหนูเองก็ต้องไปโรงเรียนอนุบาล”
“แต่หนูเชิญอาจารย์มาสอนที่บ้านได้”
พฤติกรรมไม่เต็มใจเข้าสังคมขนาดใหญ่ของกมลทำให้นรมนไม่รู้ว่าควรรับมือยังไง
ตอนนั้นเอง บุริศร์กลับมาพอดี
“พวกคุณสองแม่ลูกคุยอะไรกัน? เด็กน้อยดูสิแด๊ดดี้ซื้อของอร่อยอะไรมา!”
“ว้าว บลูเบอร์รี่! มีแก้วมังกรด้วย! มังคุดก็มี! ของชอบหนูทั้งนั้นเลย! แด๊ดดี้ หนูรักแด๊ดดี้มากเลย”
เมื่อกมลได้ยินว่ามีของกิน ลืมปัญหาที่กำลังหารือกับนรมนไปชั่วคราว รีบวิ่งซอยขาเล็กๆ ไป ดึงถุงในมือบุริศร์ และอุทานออกมาเสียงดัง
เด็กน้อยก็แบบนี้แหละ เจอของและเจอเรื่องที่ตัวเองชอบ ก็มีความสุขขึ้นมาทันที
นรมนหวังจริงๆ ว่าลูกสาวของตัวเองจะสามารถรักษาความบริสุทธิ์อย่างนี้ไว้ได้ตลอดไป
บุริศร์เห็นสายตาที่นรมนมองกมลมีความสับสนเล็กน้อย จึงอดยิ้มและพูดขึ้นมาไม่ได้ว่า“นี่ ซื้อทุเรียนมาให้คุณ คุณชอบกินไม่ใช่หรือไง?”
“ไม่อยากกิน”
นรมนถอนหายใจ คิ้วเต็มไปด้วยความเศร้า
“เป็นอะไรไป? กมลทำให้คุณโกรธหรือไง?”
“หนูไม่ได้ทำ หนูเชื่อฟังมาก แด๊ดดี้”
กมลรีบปกป้องความบริสุทธิ์ตัวเองทันที
บุริศร์พูดอย่างไม่มีอะไรพูดว่า“เอาผลไม้ไปล้างก่อนค่อยกิน”
“อืม ค่ะ!”
กมลกอดถุงและวิ่งไป
บุริศร์เดินอ้อมมานั่งข้างเธอ และดึงเธอมากอดไว้
“เป็นอะไร?”
“เพราะเรื่องนี้ทำให้กมลไม่อยากไปโรงเรียนอนุบาล จะทำยังไงดี? ลูกไปเรียนอนุบาล ต่อจากนี้จะเข้าเรียนประถมได้ยังไง? และยังอยู่คนเดียวไม่ยอมเข้าสังคมใหญ่อีก บุคลิกอย่างนี้จะมีข้อบกพร่อง”
“แก้ไขยังไงดี?”
“ต่อไปก็รู้เอง”
บุริศร์ออกอุบาย เมื่อเห็นนรมนใส่รองเท้านุ่น จึงพยักหน้า และพูดอย่างพึงพอใจว่า“ต่ออยู่ในบ้านก็ต้องใส่รองเท้านุ่น อีกอย่าง ผมติดต่อคนงานซ่อมแซมไว้แล้ว ตอนบ่ายจะเข้ามาที่บ้าน มาเปลี่ยนเครื่องทำความร้อนเป็นเครื่องทำความร้อนใต้พื้น อย่างนี้พื้นก็จะไม่เย็นแล้ว”
ได้ยินบุริศร์พูดอย่างนี้ นรมนหดหู่ขึ้นมาทันที
“บุริศร์ ตอนนี้ใกล้จะตรุษจีนแล้ว ผ่านตรุษจีนไปเดือนกว่าระบบทำความร้อนก็จะหยุดทำงานแล้ว คุณติดตั้งใหม่ตอนนี้ คิดได้ยังไงกัน? อย่างมากก็แค่เดินย้ำพื้นไปอีกเดือนสภาพอากาศก็อบอุ่นแล้ว คุ้มไหม?”
“คุ้ม ตอนนี้ร่างกายคุณอ่อนแอมาก ผมถามรมิดาแล้ว ร่างกายคุณใช้เวลาพักฟื้นนานกว่าจะกลับมาแข็งแรง ช่วงเวลานี้เป็นช่วงที่กลัวความหนาวที่สุด อีกอย่าง การติดตั้งเครื่องทำความร้อนบนพื้นใช้เวลาหลายวัน พวกเราไปพักที่บ้านคุณปู่สักสองวันดีไหม?”
บุริศร์พูดขนาดนี้แล้ว แน่นอนว่านรมนไม่สามารถหาเหตุมาหักล้างได้อีก
“ร่างกายฉันก็เป็นอย่างนี้ คุณอย่างเป็นห่วงไปเลย มีผู้หญิงตั้งหลายคนที่เกิดภาวะเลือดพร่องหลังคลอดลูก?”
“ผู้หญิงคนอื่นผมไม่สนใจ แต่ผู้หญิงของผมต้องมีชีวิตที่ดี คุณยังต้องอยู่กับผมไปจนแก่เฒ่าไม่ใช่หรือไง? ว่ามาสิ พระราชินีของผม ตอนเที่ยวอยากกินอะไร? ผมต้มโจ๊กเมื่อตอนเช้าตรู่ คุณจะกินหน่อยไหม?”
แค่ดูท่าทางของนรมนบุริศร์ก็รู้ว่าเฮเพิ่งตื่น ถึงถามออกมาอย่างอดไม่ได้
นรมนส่ายหน้า“ไม่กิน รอกินพร้อมกันตอนเที่ยง คุณรอหน่อยค่อยทำอาหาร ฉันมีเรื่องอยากถามคุณ”
“ได้”
บุริศร์เอาของวางไว้อีกด้านข้าง นั่งลงบนโซฟารอฟังคำถามจากนรมนอย่างเชื่อฟัง
อยู่ๆ นรมนก็ยิ้มออกน้อย
“คุณไม่ต้องเชื่อฟังขนาดนี้ก็ได้ ระวังอะไรขนาดนี้?”
“ต้องเชื่อคำพูดเมีย ป้องสอนผม”
“เรื่องนี้ยังต้องสอนอีก?”
นรมนรู้สึกว่าบุริศร์เข้าคุกไปรอบหนึ่ง ปากหวานขึ้นเยอะเลย
บุริศร์ยิ้มน้อยๆ ระหว่างคิ้วมีความน่าเอ็นดู
นรมนกระแอมครั้งหนึ่งและพูดว่า“ออกมาจากคุกได้ยังไง? ไม่ใช่บอกว่าเบื้องบนต้องการตรวจสอบเรื่องนี้หรือไง?”
“ใช่ต้องสอบสวนอย่างละเอียด แต่หลังจากแพรวาโดนส่งไปอยู่ในมือของราเชน ราเชนกดดันเบื้องบน ก็เลยปล่อยฉันออกมาอย่างช่วยไม่ได้”
การอธิบายของบุริศร์ทำให้นรมนตกใจเล็กน้อย
“คุณสนิทกับราเชนมากรึไง? หรือว่าระหว่างพวกคุณยังมีการแลกเปลี่ยนอะไรกันอีก? ฉันได้ยินมาว่าคุณรับปากกับราเชนไว้ว่าจะให้ฉันไปเยี่ยมแม่ของเขา? ทำไมถึงสัญญาเรื่องนี้? แม่เขาเป็นใคร? มีความสัมพันธ์กับพวกเราไหม?”
นรมนตามคำถามติดกันเป็นทอดทำให้บุริศร์นิ่งไปสักพัก
เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะบอกนรมนดีไหม
ก่อนหน้านี้เขาปกป้องนรมนไม่ให้มีส่วนร่วมในการแย่งชิงกันของตระกูลราเชน เพราะถ้าสถานะของนรมนถูกเปิดเผย จะดึงดูเรื่องราวมากมาย และเขาก็แค่อยากจะมีชีวิตที่สงบสุขกับนรมน
แต่ตอนนี้เรื่องราวไม่ได้ขึ้นอยู่กับการควบคุมของเขาแล้ว
ถ้าตอนนี้ไม่บอกนรมน มีแต่จะทำให้นรมนถูกใช้เป็นเครื่องมือในความมืด
นรมนเห็นท่าทางของบุริศร์ก็รู้แล้วว่าเขากำลังคิดพิจารณาอยู่ เขาไม่เร่งเขา แค่รออย่างเงียบๆ
สุดท้ายบุริศร์ถอนหายใจ และพูดว่า“มีเรื่องหนึ่งที่ผมไม่เคยบอกคุณเลย”
“เรื่องเกี่ยวกับกันยกา?”
นรมนยังจำผู้หญิงคนนี้ได้
ระหว่างเธอและบุริศร์แทบจะไม่มีความลับ ความลับเดียวที่มีก็คือกันยกา
บุริศร์พยักหน้า
เขาพูดว่า“กันยกาเป็นลูกสาวแม่บ้านของราเชน เพราะเรื่องบางอย่างของราเชนเข้าจึงมาหาผม เริ่มแรกเพื่อใช้ข่าวนี้แลกเปลี่ยนกับแหล่งข้อมูลเพื่อใช้ตั้งหลักในวงการบันเทิง แต่เอทำให้คุณเข้าใจผิด ดังนั้นผมจึงจัดการเธอไป”
นรมนตกใจ โดยพยายามหลีกเลี่ยงความหมายของคำว่าจัดการไปแล้วของบุริศร์ว่าหมายถึงอะไร
“เรื่องบางอย่างของราเชนเกี่ยวข้องอะไรกับคุณ?”
“พูดให้ถูกแล้ว ไม่เหมาะจะเกี่ยวข้องกับผม แต่เกี่ยวกับคุณ ราเชนกับคุณอาจจะเป็นพี่น้องกัน”
คำพูดของราเชนราวกับสายฟ้าฟาด แทบจะทำให้นรมนเป็นลม
“เดี๋ยวน่ะ เมื่อกี้คุณพูดอะไร? ราเชนเป็นพี่น้องกับใคร?”
“คุณ”
บุริศร์มองนรมน พูดเบาๆ ว่า“ถึงแม้ผมจะไม่รู้ว่าปัญหาอยู่ตรงไหน แต่เขาสาบานว่าคุณเป็นสองสาวแท้ๆ ของเขา แม่เดียวกัน ถึงขนาดให้ฉันดูรายงานผลตรวจความสัมพันธ์ทางเลือด”
นรมนรู้สึกสมองกำลังระเบิด
“เดี๋ยวน่ะๆ รายงานผลตรวจความสัมพันธ์ทางเลือด? ของฉันกับเขา? ผลการตรวจออกมาว่าเราเป็นพี่น้องกัน”
“แต่ก็บอกไม่ได้ว่าร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะผลการตรวจของพวกคุณมีมากถึงหกสิบกว่าเปอร์เซ็นต์ ภายใต้สถานการณ์อย่างนี้ ความสัมพันธ์ทางเครือญาติค่อนข้างมาก”
คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนตกใจ
“หกสิบเปอร์เซ็นต์ จะเอามาบอกว่าฉันกับเขาเป็นพี่น้องไม่ได้? และอีกอย่างฉันจะเป็นพี่น้องกับเขาได้ยังไง? ก่อนหน้านี้แต่เขาเป็นใครฉันก็ยังไม่รู้”
ปฏิกิริยาทั้งหมดของนรมนอยู่ในการคาดการณ์ของบุริศร์
เขาจับมือทั้งสองข้างของนรมน พูดปลอบใจว่า“นรมน มีแค่ความสัมพันธ์พ่อลูกเท่านั้นจึงจะถึง99% ความสัมพันธ์ของพี่น้องอยู่ในขอบเขต60กว่า%ก็ได้แล้ว”
“แต่ฉันจะเป็นพี่น้องกับเขาได้ยังไง? ตอนนี้แม่ฉันคลอดฉันแค่คนเดียว หลังจากแลกฉันกับพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนแล้ว
จึงรับเลี้ยงเด็กผู้ชายคนหนึ่ง หรือว่าเด็กผู้ชายคนนั้นคือราเชน? แต่ไม่ใช่สิ รับเลี้ยงแล้วผลเลือดจะออกเหมือนของฉันยังไง? รอก่อน!”
อยู่นรมนก็คิดอะไรขึ้นมาได้
ตอนนั้นที่คิมพูดเรื่องพวกนี้เหมือนจะไม่ใช่อย่างนี้
เธอบอกว่าลูกๆ ของตระกูลธนาศักดิ์ธนตายหมดแล้ว เธอจึงใช้โอกาสนี้เอาตัวเองให้พ่อแม่ของตระกูลธนาศักดิ์เลี้ยง และตัวเองกลัวว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะหาเด็กๆ เล็กๆ เจอ
ตอนนี้เล็กผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ส่วนพักอยู่ที่ไหนอย่าเพิ่งคุย แต่ที่สำคัญคือลูกของตระกูลธนาศักดิ์ธนตายหมดแล้ว งั้น
เนตราเกิดมาจากไหน
อยู่นรมนก็คิดถึงเรื่องนี้
“รอก่อน อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องของฉันกับราเชน คุยเรื่องเนตราก่อน เธอโดนราเชนส่งกลับมารึยัง?”
“ส่งกลับมาแล้ว ตอนนี้อยู่ที่เมืองชลธี คุณจะไปเยี่ยมตอนไหนก็ได้ ทำไม? คิดรึยังว่าจะแก้แค้นยังไง? ถ้าคุณทำไม่ลง ฉันเอง”
แค่บุริศร์คิดว่าเนตราทำให้ด้านหลังของนรมนเสียหายจนทนดูไม่ได้ ก็เกลียดจนอยากจะถลกหนังเธอแล้ว
นรมนกลับส่ายหน้า และพูดว่า“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ ฉันจำได้ชัดเจน ตอนนั้นแม่ฉันบอกว่าลูกของพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนตายหมดแล้ว เธอเอาฉันไปแลกกับพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน งั้นผลตรวจความสัมพันธ์ของเนตรากับพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนมาจากไหน? ผ่านการวิจัยจริงไหม?”
บุริศร์ไม่คิดถึงเรื่องนี้เลยสักนิด หรือจะบอกได้ว่าตอนที่คิมพูดเรื่องนี้บุริศร์ไม่อยู่ด้วย แต่บุริศร์เชื่อนรมนอยู่แล้ว
ถ้าความจำของนรมนไม่ได้ งั้นสถานะของเนตราก็น่าสงสัยจริงๆ
