ในสมองนรมนอดไม่ได้ที่จะหวนนึกถึงสภาพกิมจิที่ถูกหักมือหักขา
ครั้งหนึ่งเธอเคยเห็นกิมจิเป็นคนของตัวเองจริงๆ เชื่อใจด้วยใจจริง ผลสุดท้ายก็ไม่เป็นที่น่าพอใจอย่างมาก แต่กิมจิก็น่าสงสาร
นรมนเงียบ ความคิดในใจก็ซับซ้อน
พฤกษ์ก็ไม่ได้เร่งเธอ รออย่างอดทน
ผ่านไปนานมาก นรมนถึงเอ่ยปาก
“ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?”
“ถึงแขนจะหาคนมาเชื่อมต่อแล้ว แต่ขาสองข้างพิการ ตอนนี้นั่งรถเข็นครับ”
คำพูดของพฤกษ์ทำให้ในใจนรมนยิ่งไม่สบอารมณ์
จริงๆ แล้วให้อภัยหรือไม่ก็แค่ประโยคเดียวของเธอ เธอก็รู้เช่นกันว่ากิมจิก็รอประโยคหนึ่งจากเธอ
คิดอยู่นานมาก นรมนถึงได้พูดเสียงทุ้ม “บอกเขา ฉันให้อภัยเขาแล้ว”
“ครับ”
พฤกษ์ก็เป็นคนฉลาด
นรมนพูดแบบนี้แล้ว แน่นอนว่าตกลงที่เขาจะไปหากิมจิเพื่อยืมคน
หลังจากวางสายไป ดวงตานรมนมีความเศร้าโศก
จริงๆ แล้วกิมจิสามารถมีอนาคตที่ดีได้ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นคนพิการ และถือเป็นการสิ้นสุดของทุกอย่างในอดีตที่ผ่านมา
ก็หวังว่าการให้อภัยของเธอจะสามารถทำให้กิมจิทิ้งความหมกมุ่นและความรู้สึกผิดไปได้ แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง
นรมนหายใจเข้าลึกๆ เก็บชุดราตรี รู้ว่าบุริศร์ออกแบบให้เธอ ในใจเธอก็ดีใจอย่างบอกไม่ถูก
เธอหาของสองสามชิ้นในห้องเก็บของแล้วนำมันออกมา จากนั้นก็ขับรถไปโรงพยาบาล
ขวัญตากำลังป้อนข้าวให้เจตต์อยู่ เห็นนรมนมาแล้ว ก็รีบยิ้มขณะลุกขึ้น
“น้องมาแล้ว รีบนั่งสิ”
นรมนมองเจตต์ด้วยใบหน้าไม่ชอบใจแล้วพูดขึ้น “ฉันจำได้ว่าพี่บาดเจ็บที่ขา ทำไม? ตอนนี้ใช้มือกินข้าวไม่ได้แล้วเหรอ?”
ใบหน้าขวัญตาแดงขึ้นมาทันที
เจตต์กลับพูดอย่างหน้าด้าน “ความรักสามีภรรยาของเรามันขัดขวางเธอเหรอ?”
“ขัดขวางสิ ก็สามีฉันไม่อยู่ พวกพี่แสดงความรักต่อหน้าฉัน ฉันจะเสียใจ”
นรมนพูดขึ้นด้วยท่าทางธรรมชาติ
เจตต์ตัดด้วยการพูดขึ้น “เธอเสียใจก็ไปหาบุริศร์”
“พี่สะใภ้ พี่ดูสิ ตอนนี้พี่ฉันมีคุณแล้วก็ไม่รักฉันแล้ว เมื่อก่อนเขาไม่เป็นแบบนี้”
นรมนรีบฟ้องขวัญตา
ขวัญตาผลักเจตต์ทันที
“พูดอะไรน่ะ? อยากวุ่นวายเหรอ?”
เจตต์ถูกภรรยาผลัก ก็ขมวดคิ้วพูดขึ้น “นี่เธอช่วยหล่อนหรือช่วยฉัน?”
“แน่นอนว่าต้องช่วยน้องสิ เธอเป็นแม่สื่อของฉัน”
คำพูดของขวัญตาทำให้นรมนมีประโยชน์อย่างมาก
“พี่สะใภ้ยังคงนิสัยดี อะ พี่สะใภ้ ให้คุณค่ะ”
นรมนนำของในมือส่งให้
ขวัญตาตกตะลึงเล็กน้อย หยิบมันมาดู ก็อึ้งทันที
“นี่ฉันไม่กล้ารับหรอก”
พูดจบเธอก็เอาให้เจตต์ทันที
เจตต์มองไปก็รู้ว่าคือโฉนดบ้าน แต่ก็เอามาดูสักหน่อย ไม่คิดว่าจะเป็นโฉนดบ้านย่านการค้าใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง
เขายิ้มขณะพูดขึ้น “ยังไงเนี่ย? ตั้งใจจะแบ่งทรัพย์สินตระกูลโตเล็กครึ่งหนึ่งให้ฉันเหรอ?”
“พี่ดูถูกตระกูลโตเล็กเกินไปแล้ว ของแค่นี้มันก็แค่ขนเส้นเดียวบนวัวเก้าตัว อีกอย่าง ก็ไม่ได้ให้พี่สักหน่อย ฉันให้พี่สะใภ้”
นรมนพูดเรียบๆ แล้วนั่งลงข้างเจตต์ทันที
“จริงสิ คุณตาให้บ้านหลังหนึ่งพวกพี่ด้วย ให้ฉันเอามา แต่ฉันไม่ได้เอามา วันหลังเขาจะเอามาโดยเฉพาะ คุณตาบอกว่า เรื่องงานแต่งของพี่เขาจะดูแลให้”
คำพูดนรมนทำให้เจตต์ตกตะลึงเล็กน้อย ถามอย่างค่อนข้างเหลือเชื่อ “คุณตา? คุณท่านตนุวร?”
“ไม่งั้นจะเป็นใคร? พี่มีคุณตาคนไหนอีกเหรอ?”
นรมนกลอกตาใส่เขาหนึ่งที รู้สึกเจตต์เกิดอุบัติเหตุรถยนต์จนสติปัญญาโง่หมดแล้ว
ขวัญตาพูดขึ้นอย่างทนไม่ค่อยได้ “นรมน อย่าไปทำให้เขาหงุดหงิดแบบนี้ เขาแค่ปรับตัวไม่ค่อยได้กับไม่กล้าคิด”
เจตต์หัวเราะขมขื่นทันที
“เดิมทีแล้วแม่ฉันกับคุณท่านตนุวรไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันก็ไม่ถือว่าเป็นหลานชายเขา”
“เจตต์ พี่เติบโตหน่อยได้ไหม? คุณตาบอกแล้วว่าพี่เป็นหลานชายเขาพี่ก็เป็น อีกอย่าง เรามีคุณยายคนเดียวไม่ใช่เหรอ? คุณตาฉันก็มีคุณยายเป็นภรรยาคนเดียวไม่ใช่เหรอ? คิดอะไรน่ะ? คุณตาก็พูดแล้ว พ่อของพี่เป็นคนไม่น่าเชื่อถือ ดังนั้นเรื่องงานแต่งเดี๋ยวเขาจะจัดการให้พี่เองทั้งหมด ยังไง? พี่ยังไม่พอใจเหรอ?”
แน่นอนว่านรมนรู้ว่าในใจเจตต์ยินดี และซาบซึ้ง แต่รู้สึกไม่สบอารมณ์ เธอทำได้แค่กระตุ้นเขาอย่างหนักหน่วงแบบนี้เท่านั้น
ดวงตาเจตต์มีความอบอุ่นเล็กน้อย
“ฉันจะไม่มีความสุขได้ยังไง? ฉันโคตรดีใจเลย”
“งั้นพี่ก็ดูแลบาดแผลให้เต็มที่ ออกจากโรงพยาบาลเร็วๆ แล้วเตรียมงานแต่ง อย่าคิดขี้เกียจให้ฉันทำล่ะ ฉันจะบอกพี่ให้ ฉันจะออกไปเที่ยวกับบุริศร์ของเรา พี่อย่าทำให้เราเสียเวลาเที่ยวรู้ไหม”
คำพูดนรมนทำให้เจตต์ยิ้มขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
ขวัญตามองนรมน พูดขึ้นอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณนะ นรมน ถ้าไม่ใช่เธอ ฉันอาจจะไม่บรรลุสิ่งที่ต้องการได้”
“เพราะพี่ชอบเขา ก็ต้องแต่งงานกับเขา ต่อไปถ้าเขาทำไม่ดีกับพี่ พี่บอกฉันนะ ดูสิฉันจะจัดการเขายังไง”
นรมนจับมือขวัญตาไว้
ถึงผู้หญิงคนนี้แข็งกร้าวอยู่บ้าง แต่เธอก็มองออกว่าหล่อนดีกับเจตต์ด้วยใจจริง นี่อาจจะเป็นความโชคดีที่เจตต์ทำไว้เมื่อชาติก่อน
“เอาล่ะ ฉันมีธุระต้องไปก่อนแล้ว”
“ฉันจะไปส่งเธอ”
นรมนโบกมือให้เจตต์ จากนั้นก็ปล่อยให้ขวัญตาไปส่งเธอออกไปจากห้องผู้ป่วย
“เอาล่ะ พี่สะใภ้ พี่กลับไปเถอะ อาการบาดเจ็บเขาไม่ได้ร้ายแรงอะไร ช่วงนี้พี่ก็ไปเตรียมชุดแต่งงานและเรื่องอื่นๆ ของตัวเองสักหน่อย”
คำพูดของนรมนทำให้ขวัญตาพยักหน้า
เธอเหลือบมองด้านในห้องผู้ป่วย พบว่าเจตต์ไม่ได้สนใจทางด้านนี้ ถึงถามขึ้นเสียงทุ้ม “ฉันได้ยินว่าอรอุรชาไปหาเรื่องเธอที่บริษัทเหรอ?”
“พี่ไม่ต้องเป็นห่วง ระดับอย่างเธอนั้นทำร้ายฉันไม่ได้ ตอนนี้บุริศร์หาคนไปกักขังแล้ว ข่มขู่อะไรฉันไม่ได้”
นรมนเห็นขวัญตาเป็นห่วงตน ก็ดีใจมาก
“กลัวพี่ฉันรู้เหรอคะ?”
นรมนยกริมฝีปาก
ขวัญตาถอนหายใจก่อนพูดขึ้น “อรอุรชาแสร้งทำเป็นเชื่อฟังต่อหน้าผู้ชาย ผู้ชายก็เสร็จอุบายเธอหมด ฉันก็กลัวทะเลาะกับเจตต์โดยไม่จำเป็นน่ะสิ? เลี่ยงได้ก็เลี่ยงดีกว่า ทะเลาะกับสามีเพื่อผู้หญิงที่มีแผนการในใจแบบนี้ มันไม่คุ้ม”
นรมนเห็นเธอเป็นคนมีความคิดชัดเจนและรู้จักระดับความจริงจัง ดีกับเจตต์ในช่วงเวลาวิกฤติ ในใจเธอก็ยิ่งพึงพอใจขวัญตามากขึ้น
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เรื่องนี้ฉันจัดการเอง ถึงฉันจะทำให้อรอุรชาตายไป พี่ดูสิว่าเจตต์จะกล้ามาตามหาฉันสุดชีวิตไหม”
คำพูดนี้ของนรมนทำให้ขวัญตายิ้มขึ้นมาทันที
“เขาไม่กล้าหรอก”
“พี่สะใภ้มีวิธีจัดการเวลาสามีต่อต้าน”
นรมนพูดล้อเล่น
“อย่ามาล้อเล่น ฉันเห็นดวงตาเธอมีความหดหู่ มีเรื่องอะไรใช่หรือเปล่า? ถึงฉันจะไม่ได้มีอำนาจเท่าคุณชายบุริศร์ แต่ฉันก็ช่วยบางเรื่องได้นะ ตอนนี้เราเป็นครอบครัวเดียวกัน เจตต์รักเธอเหมือนแก้วตาดวงใจ แน่นอนว่าฉันก็เห็นเธอเป็นน้องสาวแท้ๆ ถ้ามีเรื่องอะไรเธอไม่ต้องเกรงใจฉันเลยนะ อะไรที่พี่สะใภ้สามารถช่วยได้ จะช่วยเธอจนถึงที่สุดแน่นอน”
ขวัญตาเป็นคนที่ใส่ใจ
นรมนชะงักไปเล็กน้อย คิดสักพักก่อนพูดขึ้น “มีเรื่องอยากให้พี่สะใภ้ช่วยจริงๆ ค่ะ”
“เธอว่ามาเลย”
“ฉันตั้งใจจะจัดการชาวี ฉันสืบได้ว่าเขากับคุณลุงมีการติดต่อธุรกิจกัน ฉัน……”
นรมนก็เพิ่งทราบว่าเรื่องนี้ช่วยไม่ได้
ไม่คิดว่าการค้าทางทะเลของชาวีจะสำเร็จและเจริญรุ่งเรือง ทางด้านนภดลไม่มีทางลอบกัดได้ พอสืบไปแล้วก็รู้ว่ามีความสัมพันธ์ร่วมมือกับตระกูลปวนะฤทธิ์จริงๆ
ขวัญตายิ้มขึ้นมาทันที
“ชาวีคนเดียวมีค่าอะไร? ตระกูลปวนะฤทธิ์ของเราเป็นเจ้าแห่งทะเล ขาดคนร่วมมือเหรอ? เธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวฉันกลับไปหาพ่อฉัน เธอรอข่าวฉันได้เลย ฉันรับประกันว่าจะให้พ่อฉันติดต่อเรื่องการร่วมมือกับเขาภายในหนึ่งชั่วโมง”
นรมนก็ตกตะลึงทันที
ระหว่างตระกูลปวนะฤทธิ์กับชาวีร่วมมือกันมาหลายปี มีผลประโยชน์พัวพันกันและกัน ถ้าเวลานี้ตระกูลปวนะฤทธิ์ปลีกตัวออกมา จะต้องสูญเสียเงินจำนวนมากแน่นอน หลักๆ ที่สุดคือใช่ว่าคุณท่านขันธ์ชัยจะยอมทำให้ชาวีขุ่นเคือง
เธอสามารถกวาดเรียบชาวีไม่ให้เหลือในครั้งนี้ได้ก็ดี ถ้าทำไม่ได้ ก็เท่ากับเป็นการฝังภัยอันตรายซ่อนไว้ให้กับตระกูลปวนะฤทธิ์
เสี่ยงมากขนาดนี้ไม่คิดว่าขวัญตาจะตอบตกลงทันที นรมนบอกว่าไม่ประทับใจก็เป็นการโกหก
“พี่สะใภ้ ถ้าลำบากใจพี่ไม่ต้องตกลงกับฉันก็ได้นะคะ ฉันรู้ เรื่องนี้สำหรับตระกูลปวนะฤทธิ์มัน……”
“ครอบครัวเดียวกันไม่ต้องเกรงใจหรอก เธอเป็นน้องสาวสามีฉันไม่ใช่เหรอ? ใครในตระกูลปวนะฤทธิ์หาเงินไม่ได้บ้าง? หรือกลายเป็นคนขี้งกเงินไม่สนใจน้องสาวสามี? เอาล่ะ ฉันเข้าไปบอกเจตต์ก่อนแล้วค่อยไป เธอกลับไปรอข่าวจากฉันก่อน”
ขวัญตาตบบ่านรมน และไม่รอให้เธอพูดอะไรอีกก็เข้าไปในห้องผู้ป่วยแล้ว
นรมนเห็นสิ่งที่ขวัญตาแสดงออก แอบสาบานว่าจะปฏิบัติดีกับตระกูลปวนะฤทธิ์สักหน่อย อย่างน้อยจะให้ตระกูลปวนะฤทธิ์รู้สึกว่าช่วยตนมันคุ้มค่า ในขณะเดียวกันเธอก็รู้ ครั้งนี้จะต้องขุดรากถอนโคนชาวีให้ได้
หลังจากขวัญตาเข้าไปก็บอกเจตต์ ก็หาพยาบาลพิเศษมาดูแลเจตต์ ตัวเองหันร่างจะจากไป แต่ถูกเจตต์คว้าแขนเอาไว้
“เกิดอะไรขึ้น? เธอยังมีธุระเหรอ?”
สายตาของขวัญตาชัดเจน
ทันใดนั้นเจตต์ก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ได้รับการดูแลจากสวรรค์จริงๆ มีภรรยาแบบนี้ สามีก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
“ขับรถช้าหน่อยนะ ถ้าพ่อตาไม่เห็นด้วยก็ไม่เป็นไร เธออย่าไปบังคับ”
“ฉันรู้แล้ว ฉันยังอยากเป็นเจ้าสาวนายนะ รู้ว่าต้องทำยังไง ฉันไปก่อนล่ะ”
ขวัญตายิ้มเหมือนได้รับทั่วทั้งโลก รอยยิ้มดีใจนั้นกระตุ้นเส้นประสาทของเจตต์อย่างลึกซึ้ง
นี่คือภรรยาของเขาล่ะ! ผู้หญิงที่จะใช้ชีวิตในอนาคตร่วมกัน! เธอบริสุทธิ์และงดงามแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกค่อนข้างละอายใจตัวเอง
นรมนออกจากโรงพยาบาลมาไม่ได้กลับบ้าน แต่ตรงไปที่สนามบิน
นภดลและปาณีขึ้นเครื่องไปแล้ว ถ้าหากไม่มีอุบัติเหตุ อีกหนึ่งชั่วโมงก็จะถึง ตอนนี้เธอไปก็มารับพวกเขาทันพอดี
หลังจากนรมนมาถึงสนามบิน เที่ยวบินของพวกนภดลก็ยังไม่ถึง
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาบุริศร์ โทรศัพท์ยังคงปิดเครื่อง
นี่หมายความว่าบุริศร์ยังอยู่บนเครื่องบิน
และไม่รู้ว่ากิจจาเป็นอย่างไรบ้างแล้ว
นรมนกระวนกระวายใจ เป็นห่วงแทบแย่ แต่ติดต่อกิจจาไม่ได้ ความรู้สึกแบบนี้มันเลวร้ายเกินไปแล้ว
ถ้าหากครั้งนี้กิจจากลับมาได้อย่างปลอดภัย เธอไม่มีทางอนุญาตให้เขาออกไปจากเมืองชลธีอีกเด็ดขาด
นรมนกำลังคิดไตร่ตรอง ก็ได้ยินสนามบินมีเสียงออกอากาศ
เที่ยวบินนภดลและปาณีถึงแล้ว
นรมนลุกขึ้นไปที่ประตูผู้โดยสารขาเข้า เห็นปาณีแบกกระเป๋าเดินทางเดินมาข้างหน้าจากไกลๆ และนภดลสวมแว่นกันแดดอย่างเย็นชาเดินตามหลัง ทั้งสองห่างกันระยะเมตรกว่าๆ ถ้าไม่รู้จักพวกเขา คงนึกว่าพวกเขาเป็นคนแปลกหน้า ไม่รู้จักกันจริงๆ
