หัวสมองนรมนเกิดความคิดเล็กน้อยอย่างรวดเร็ว แต่กลับรีบพูดขึ้นว่า “ตอนนี้โอนย้ายกำลังคนคาดว่าเป็นไปไม่ค่อยได้ ถ้านายต้องการจริงๆ ล่ะก็ ฉันจะเอาคนอาณาจักรรัตติกาลให้นายยืม”
“อาณาจักรรัตติกาล?”
พฤกษ์ชะงักทันที
แต่ก็พยักหน้าอย่างรวดเร็วมาก
“ครับ ขอบคุณคุณนายครับ”
นรมนลังเลสักพักก่อนถามขึ้น “พฤกษ์ นายทำงานกับบุริศร์มานานมากขนาดนี้ ฉันมีเรื่องอยากถามนายหน่อย”
“คุณนายพูดมาเลยครับ”
“ชุดราตรีของฉันใครเป็นคนออกแบบ?”
คำพูดนรมนทำให้พฤกษ์ตกตะลึงเล็กน้อย
“ประธานบุริศร์ส่งไปต่างประเทศหาคนออกแบบน่ะครับ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
“งานแต่งของฉันมันรีบเร่งมาก แต่การออกแบบชุดราตรีชุดนี้ต้องใช้เวลา ฉันอยากถามว่า……”
ทันใดนั้นนรมนก็พูดต่อไปไม่ได้
เธอรู้สึกตัวเองคิดมากสับสนไปหน่อย
ผ่านมาตั้งนานขนาดนี้แล้ว ไม่ว่าชุดราตรีชุดนี้จะออกแบบให้ใคร สรุปแล้วตอนนี้เธอก็คือคุณนายบุริศร์ไม่ใช่เหรอ?
ทำไมตัวเองจะต้องคิดมากว่าชุดราตรีนี้เดิมทีให้ใครด้วยล่ะ?
คิดถึงตรงนี้ นรมนก็รีบพูดขึ้น “ช่างเถอะ เท่านี้แหละ”
“คุณนายครับ”
พฤกษ์เรียกนรมนโดยไม่ชักช้า
มือนรมนชะงักเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร แต่เห็นได้ชัดว่าในใจประหม่ามาก
“หืม?”
“ชุดราตรีนั้นมันออกแบบเพื่อคุณครับ”
คำพูดของพฤกษ์ทำให้นรมนตะลึงงันอีกครั้ง
“แต่ก่อนแต่งงานเขาไม่ชอบฉันไม่ใช่เหรอ?”
“ประธานบุริศร์เคยพูดแบบนี้กับนายเหรอ?”
พฤกษ์ยิ้มขณะพูดขึ้น “คุณนาย ตอนอยู่มหาวิทยาลัย ประธานบุริศร์เห็นคุณครั้งแรกก็บอกว่านิสัยคุณดีมาก ตอนนั้นประธานบุริศร์มีรุ่นน้องผู้หญิงเรียนการออกแบบชุดแต่งงาน หาหัวข้อเรื่องไม่เจอพอดี ประธานบุริศร์ก็เลยเอาไซส์ของคุณให้เธอ ให้เธอออกแบบชุดราตรีออกมาดูสักหน่อย ก็คือตัวนั้นที่อยู่ในมือคุณ แค่ไม่เคยคิดว่ามันจะได้ใช้ตอนแต่งงานจริงๆ ตอนนั้นรุ่นน้องผู้หญิงยังบอกว่าประธานบุริศร์มองการณ์ไกล ตอนนี้ผมคิดขึ้นมา ก็รู้สึกว่าประธานบุริศร์คงรักคุณตั้งแต่แรกพบ แต่ตัวเองไม่ได้สังเกตมัน ยังไงแล้วตอนนั้นเขมิกาก็ไม่ได้ดึงดูดความสนใจประธานบุริศร์มากนัก”
ทันใดนั้นจิตใจนรมนก็อิ่มเอม อบอุ่นมาก
“แต่เขารู้ไซส์ของฉันได้ยังไง?”
“คุณนาย คุณยังจำได้ไหมที่ชมรมการแสดงต้องการสั่งตัดชุด ให้คุณวัดไซส์? ประธานบุริศร์อยากรู้ไซส์คุณเป็นเรื่องปกติมาก ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ผมต้องบอกคุณนาย”
“หืม?”
“งานเลี้ยงวันนั้น เหล้าที่คุณนายดื่มประธานบุริศร์เป็นคนเปลี่ยนมัน”
คำพูดนี้ทำให้ในหัวสมองนรมนระเบิดทันที
“นายว่าไงนะ?”
พฤกษ์พูดเสียงทุ้ม “คุณห้ามบอกประธานบุริศร์นะครับว่าผมเป็นคนพูด ตอนนั้นเขมิกาต้องการวางแผนร้ายกับประธานบุริศร์ เรื่องนี้ตอนที่ประธานบุริศร์รู้พวกมันก็ใส่อะไรลงไปในเหล้าแล้ว แต่วันนั้นคนเยอะเป็นพิเศษ ต้องการเปลี่ยนเหล้าก็ไม่ทัน ประธานบุริศร์บอกว่าในเมื่อเขมิกาต้องการวางแผนร้ายกับเขา เหล้าที่ใส่อะไรบางอย่างลงไปนั้นจะต้องอยู่ในงานเลี้ยงรอบๆ เขมิกาแน่นอน ให้ผมสอดแนมตลอดเวลา พอถึงช่วงเวลาวิกฤติก็ให้เอาเหล้าแก้วนั้นเปลี่ยนให้คุณ”
ดวงตานรมนเบิกกว้างทันที
“ทำไมเป็นฉัน?”
“เพราะคุณชอบประธานบุริศร์ไงครับ”
“แต่เขาไม่ได้ชอบฉันไม่ใช่เหรอ? เทียบกับเขมิกาแล้ว ฉันยิ่งไม่เหมาะเป็นคุณนายบุริศร์มากกว่าเขมิกาหรอกเหรอ?”
นรมนไม่เข้าใจประเด็นนี้
พฤกษ์กลับยิ้มขณะพูดขึ้น “คุณนาย คุณอาจจะไม่รู้จักประธานบุริศร์จริงๆ ตอนนั้นเขมิกาอ้างตัวเองว่าเป็นแฟนของประธานบุริศร์ ประธานบุริศร์ไม่ตอบสนอง กลายเป็นสร้างความจำให้กับคนภายนอกว่ายอมรับโดยปริยาย จริงๆ แล้วสำหรับประธานบุริศร์ เขาแค่ขี้เกียจไปอธิบาย แต่หลังจากประธานบุริศร์เจอคุณก็รู้สึกไม่เหมือนกัน ตอนนั้นเขาเลือกระหว่างคุณกับเขมิกา รู้สึกว่าถึงจะเกิดความสัมพันธ์กัน เกิดความสัมพันธ์กับคุณก็ดีว่าเกิดกับเขมิกา ดังนั้นจึงต้องดื่มเหล้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่เหล้าอีกแก้วหนึ่ง ประธานบุริศร์ตั้งใจให้คุณดื่มมัน”
นรมนค่อนข้างหมดคำจะพูดทันที
ไม่แปลกใจเลยว่าป้าโอก็ดี ตังเมก็ดี หรือแม้กระทั่งเขมิกาก็ยังคิดไม่ออกว่าทำไมเหล้าที่เติมอะไรบางอย่างลงไปนั้นไปอยู่ในมือเธอได้อย่างไร ที่แท้ก็เป็นฝีมือบุริศร์นี่เอง
เขาลงมือ ใครจะไปคิดได้ว่าเขาวางแผนใส่ตัวเอง?
“ในเมื่อนายบอกว่าบุริศร์เกิดความประทับใจแรกพบกับฉันมาก แล้วทำไมหลังแต่งงานสามปีไม่สนใจฉันเลย?”
“คุณนาย คุณพูดตรงๆ นะ ถึงแม้หลังแต่งงานประธานบุริศร์จะไม่ได้หลงใหลคุณ แต่เขาเคยมีเรื่องอื้อฉาวไหม? เคยหลงใหลผู้หญิงคนอื่นไหม? ก่อนที่คุณยังไม่เกิดเรื่อง เขารู้สึกว่าใช้ชีวิตอยู่กับคุณมันสบายใจ ไม่เหนื่อย ดังนั้นจึงดำเนินชีวิตตามนิสัยของตัวเอง แต่ทุกครั้งที่เป็นวันเกิดคุณ หรือวันหยุดสำคัญอื่นๆ คุณบอกว่าประธานบุริศร์ก็เตรียมของขวัญให้คุณไม่ใช่เหรอ? สำหรับเขามันไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยๆ เขาแค่ไม่เรียนรู้ในการรักคนอื่น จะเป็นสามีที่ได้มาตรฐานได้ยังไง”
คำพูดของพฤกษ์ทำให้นรมนไตร่ตรองขึ้นมา
ไม่ผิดเลย เพิ่งแต่งงานสามปีนั้น ถึงบุริศร์จะไม่ได้รักเธอลึกซึ้ง แต่ก็ดูแลใส่ใจความรู้สึกของเธอ พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนตัดขาดการติดต่อกับเธอเนื่องจากโกรธที่เธอทำเรื่องขัดศีลธรรมแบบนี้ลงไป หลังจากเธอได้รับความอยุติธรรมก็มักจะซ่อนตัวที่ระเบียงคนเดียว แอบร้องไห้ ไม่รู้เริ่มตั้งแต่เมื่อไร เมื่อเธออารมณ์ไม่ดีแล้วไปที่ระเบียง ก็มักเจอเค้กหวานก้อนหนึ่งวางอยู่ที่นั่นอยู่เสมอ
เธอนึกว่าป้าโอหรือไม่ก็คนรับใช้นำมาให้เธอ ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นบุริศร์ที่เตรียมให้
เขาใส่ใจเธออย่างมากมาโดยตลอด แค่แสดงออกไม่เก่ง รู้สึกว่าใช้ชีวิตที่สงบสุขดั่งน้ำแบบนี้ต่อไปก็ไม่เลวเหมือนกัน แค่ไม่คิดว่าเขมิกากลับประเทศเมื่อห้าปีก่อน ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม
นรมนตกอยู่ในความทรงจำ แม้แต่พฤกษ์วางสายไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่แน่ใจ
เมื่อเธอได้สติกลับมาก็พบว่าโทรศัพท์ตัดสายไปนานแล้ว
มุมปากนรมนยกขึ้นเล็กน้อย
บุริศร์อ่าบุริศร์ ถือเป็นคนไม่ชอบแสดงความรู้สึกสินะ?
นรมนยิ้มอย่างมีความสุข โทรหาโสธร ให้เขาแจ้งคนอื่นๆ ในอาณาจักรรัตติกาลช่วยพฤกษ์ เธอจึงถามเรื่องหนังสือโบราณไปด้วยเลย
โสธรค่อนข้างลังเลที่จะพูด
“ทำไม? เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”
นรมนสังเกตได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของโสธรอย่างว่องไว อดไม่ได้ที่จะใจเต้นตึกตัก
โสธรหยุดชะงักสักพักก่อนพูดขึ้น “คุณนาย หนังสือโบราณเจอที่หอบรรพบุรุษครับ”
ได้ยินข้อมูลนี้ นรมนก็ดีใจอย่างมาก
“งั้นเหรอ? งั้นนายจะกลับมาเมื่อไร?”
“อาจจะยังกลับไปไม่ได้ชั่วคราวครับ”
เสียงโสธรค่อนข้างลึกและต่ำ
“ขอโทษครับ คุณนาย เจอหนังสือโบราณแล้ว แต่ถูกวินเซนต์ขโมยไปแล้ว เขาบอกขอยืมดูหน่อย จากนั้นคนกับหนังสือโบราณก็หายไปพร้อมกัน ตอนนี้ผมหาข่าวใดๆ ของเขาไม่พบเลย”
คำพูดโสธรทำให้คิ้วนรมนขมวดขึ้นมาทันที
วินเซนต์?
พี่น้องบุริศร์ที่ไว้ใจได้ขนาดนี้ ทำไมถึงขโมยหนังสือโบราณแล้วหายตัวไปได้ล่ะ?
“หายตัวไปจากที่ไหน?”
“ที่โรงแรมครับ ผมเห็นเขาเข้าไปในโรงแรม แต่ไม่ออกมาเลย ผมเลยไปถาม คนในโรงแรมบอกว่าเขาไม่ได้ทำการเช็คอิน ผมรู้สึกมันแปลกมาก ตอนนี้กำลังตรวจสอบอยู่ คุณนายไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะต้องหาวินเซนต์ แล้วนำหนังสือโบราณกลับมาได้แน่นอน”
โสธรพูดอย่างขุ่นเคือง
นรมนกลับรู้สึกว่าเรื่องราวมันไม่ง่ายอย่างที่โสธรพูดแบบนั้น
ทำไมวินเซนต์ต้องขโมยหนังสือโบราณไปด้วย?
บุริศร์คือพี่น้องที่ดีที่สุดของเขา ถึงขนาดเป็นผู้มีพระคุณ ถ้าเขาแย่งหนังสือโบราณเพื่อบุริศร์ล่ะก็จะทำเรื่องเกินจำเป็นทำไม?
หรือว่าเขาขโมยหนังสือโบราณไปให้คนอื่น?
จะเพื่อใครล่ะ?
ในใจวินเซนต์ ใครสำคัญยิ่งกว่าบุริศร์?
นรมนไม่เข้าใจ
เธอรู้สึกเสมอว่าการหายตัวไปของวินเซนต์มีบางอย่างซ่อนอยู่ ไม่แน่ว่าอาจจะพบเจออันตรายอะไรบางอย่าง
บุริศร์เชื่อใจวินเซนต์แบบนี้ นรมนเชื่อใจวิสัยทัศน์บุริศร์ เธอก็พยายามเชื่อใจวินเซนต์
ถ้าวินเซนต์ทำเพื่อบุริศร์จริงๆ หรือว่าโสธรที่มีปัญหา?
จะเป็นแบบนั้นไหม?
คนที่ตัวเองฝึกฝนมากับมือจะเกิดปัญหาไหม?
หรือเขาแก้แค้นให้นิตา?
สมองนรมนค่อนข้างสับสนวุ่นวาย
“คุณนาย คุณยังฟังอยู่ไหมครับ?”
เสียงโสธรดังผ่านเข้ามา ทำให้ความคิดนรมนกลับมาอย่างรวดเร็ว
“ตรวจสอบคนของอาณาจักรรัตติกาลหรือยัง? ไม่มีเบาะแสของวินเซนต์เลยสักนิดเหรอ?”
“ไม่มีครับ ผมก็เลยบอกว่าแปลก แต่ผมเจอผู้ช่วยพฤกษ์แล้ว เขามาที่นี่ผมสามารถขอความช่วยเหลือจากเขาได้ไหม? เมื่อกี้คุณนายก็บอกพอดี ให้ผมยืมคนให้ผู้ช่วยพฤกษ์ ผมสามารถพูดเรื่องนี้กับเขาได้ไหมครับ?”
คำพูดโสธรทำให้นรมนตกตะลึงอีกครั้ง
พฤกษ์ก็ไปหมู่บ้านดารายนแล้วเหรอ?
เขาไปทำอะไรที่นั่น?
ไม่ไว้วางใจโสธรเหรอ? หรือว่าไม่ไว้วางใจวินเซนต์?
ทันใดนั้นนรมนก็รู้สึกค่อนข้างปวดศีรษะ
“นายบอกพฤกษ์เถอะ”
หลังจากวางสาย นรมนก็นวดขมับ
นี่มันสถานการณ์อะไรกันแน่เนี่ย?
นรมนโทรหาพฤกษ์ ทางนั้นรับสายอย่างรวดเร็ว
“คุณนาย ยังมีอะไรไม่เข้าใจอยากถามผมเหรอ?”
“นายอยู่หมู่บ้านดารายนเหรอ?”
นรมนถามโดยไม่อ้อมค้อม
“ครับ ประธานบุริศร์ส่งผมมาปกป้องวินเซนต์”
“ปกป้อง?”
นรมนจับสองคำนี้ได้อย่างว่องไว
“บุริศร์ให้นายตามไปปกป้องวินเซนต์เหรอ? ตั้งแต่เมื่อไร?”
“ไม่นานหลังจากพวกเขาเพิ่งออกไป เหมือนจะออกคำสั่งกับผมหลังจากประธานบุริศร์ไปคฤหาสน์ริมทะเล คุณนาย เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”
พฤกษ์ถามอย่างสงสัย
เหมือนนรมนจับอะไรบางอย่างได้แล้ว แล้วก็เหมือนจับอะไรไม่ได้
เนื่องจากบุริศร์ให้พฤกษ์ตามมาปกป้องวินเซนต์ แสดงว่าบุริศร์ตระหนักได้ว่าวินเซนต์มีอันตราย และตระหนักได้ตอนอยู่ที่คฤหาสน์ริมทะเล นั่นก็คือหลังจากโสธรออกไป
ดังนั้นบุริศร์พบเรื่องอะไรบางอย่างที่ข่มขู่วินเซนต์กันแน่?
การหายตัวไปของวินเซนต์เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือเปล่า?
คิ้วนรมนขมวดเข้าหากันแน่น
“โสธรบอกว่าวินเซนต์ขโมยหนังสือโบราณไปแล้ว แม้แต่คนก็หายไปพร้อมหนังสือ เรื่องจริงไหม?”
“ใช่ครับ ผมก็กำลังตามหาที่อยู่เขา สิ่งที่ผมยืนยันได้ในปัจจุบันคือมีความเป็นไปได้สูงว่าวินเซนต์จะถูกลักพาตัว”
คำพูดของพฤกษ์ทำให้นรมนประหลาดใจขึ้นมาอีกครั้ง
“ทักษะของวินเซนต์นายว่าใครสามารถลักพาตัวเขาไปได้?”
พฤกษ์เงียบไป
วินเซนต์มีทักษะที่ดีมากจริงๆ ดีกว่าตนด้วยซ้ำไป ถ้าเป็นแบบนี้ มีคนต้องการลักพาตัววินเซนต์นั้นยากมากจริงๆ แต่จากตัวบ่งชี้ทุกประเภท วินเซนต์ไม่ได้ตั้งใจครอบครองหนังสือโบราณเป็นของตัวเอง ยิ่งเป็นไปไม่ได้ว่าจะหายตัวไปพร้อมหนังสือโบราณ
สถานการณ์ที่ซับซ้อนนี้ทำให้นรมนและพฤกษ์เงียบไปชั่วขณะหนึ่ง
“ไม่ว่ายังไง ใช้กำลังทั้งหมดต้องตามหาวินเซนต์ให้เจอ”
สุดท้ายนรมนก็ออกคำสั่ง
ทางด้านพฤกษ์ชะงักไปสักพัก แล้วถามขึ้น “คุณนาย ผมติดต่อกิมจิได้ไหม? ผมตรวจสอบมาแล้ว ในมือเขามีคนจำนวนหนึ่งที่ตามเขาอย่างสุดจิตสุดใจ เขากำลังรอคำสั่งคุณอยู่เงียบๆ มาตลอด”
ดวงตานรมนหรี่ลงทันที
กิมจิ?
เมื่อเธอได้ยินชื่อนี้ ทันใดนั้นก็รู้สึกอารมณ์ซับซ้อนอย่างมาก
