ทางฝั่งบุริศร์ในที่สุดก็มีการตอบรับ เพียงแต่มองรูปเรขาคณิตบนหน้าจอ สีหน้าของบุริศร์ดูไม่ได้อย่างยิ่ง
“เกิดอะไรขึ้น？”
นรมนถามออกไป
อันที่จริงเธอไม่อยากถาม เพราะแค่ถามก็มีเรื่อง เมื่อมีเรื่องก็ต้องออกไปจัดการ จากนั้นก็จะเสียเวลาที่เธอจะได้อยู่กับบุริศร์
เฮ้อ อยากอยู่กับสามีสักวันสองวันทำไมมันยากแบบนี้？
นรมนคิดอย่างกลุ้มใจ
บุริศร์กลับไม่ได้สังเกตสีหน้าของนรมน เขามองจอตรงหน้าและกล่าวเสียงเบาว่า “วินเซนต์ยังมีชีวิตอยู่ เพียงแต่ไม่ต้องการให้ผมเข้าไปแทรกแซง ผมกลัวว่าเขาจะไม่สามารถผ่อนคลายจากเรื่องของทรรศยาได้ และถูกทรรศยาคนปัจจุบันหลอก”
“คุณอย่าตีตนไปก่อนไข้เลย วินเซนต์ก็ไม่ใช่เด็กแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขายังเป็นผู้นำ ต้องรู้แหละว่าตนเองควรจะทำอย่างไร บางครั้งเรียกของความรู้สึกก็พูดยาก คุณต้องให้เขาแก้ไขด้วยตนเอง จริงด้วย คุณถามเขาหน่อยว่าหนังสือโบราณไปไหนแล้ว”
ตอนนี้นรมนนึกถึงหนังสือโบราณเล่มนั้น
บุริศร์ส่งข้อความไปทันที
ทางฝั่งนั้นไม่ตอบกลับมานาน เมื่อบุริศร์กำลังจะปิดเครื่อง ในที่สุดข้อความของวินเซนต์ก็ส่งมา
“ฉันจะหาคนฝากไปให้พฤกษ์”
“เข้าใจแล้ว ดูแลตัวเองด้วย มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกได้นะ”
“อืม”
หลังจากทั้งสองวางสาย บุริศร์จึงพบว่านรมนหลับตาเหมือนกำลังหลับอยู่
“นรมน？”
เขาเรียกเบา ๆ
นรมนไม่มีการตอบสนอง
บุริศร์ถอดเสื้อโค้ตของตนเองคลุมร่างกายของเธอ จากนั้นหลับตาพักผ่อน
รถเคลื่อนที่ เสียงลมหายใจอย่างสม่ำเสมอดังขึ้นข้างหู
ดูเหมือนเขาจะหลับลึกมาก
นรมนถึงจะลืมตาขึ้นมา
อาการปวดหนึบ ๆ ที่แผ่นหลัง ทำให้เธอรับไม่ไหว แต่เธอไม่อาจส่งเสียงได้ และไม่กล้าส่งเสียง
มองจากด้านข้าง บุริศร์ยังคงหล่อ 360 องศาจริง ๆ ถึงแม้จะดูซีดเซียวแบบนี้ก็ยังคงดูดีสุด ๆ
นรมนรู้ว่าหนังสือโบราณจะกลับมา ก็รู้สึกสบายใจ
เธอมองบุริศร์อย่างบ้าผู้ชาย แววตาชื่นชม
ทำไมถึงได้ดูดีแบบนี้？
คนขับมองเห็นสีหน้าของนรมนจากกระจกหลังก็รีบหันหน้าหนี กลัวว่าถ้าถูกเห็นเข้าจะทำตัวไม่ถูก
คุณนายคนนี้ท่าทางไม่เหมือนคนที่แต่งงานกับประธานบุริศร์มานานแล้วจริง ๆ
นรมนมองสักพัก ก็กลัวจะปลุกให้บุริศร์ตื่น จึงรีบถอนสายตากลับไป
เมื่อถึงสถานที่ตั้งของกองกำลังทหาร บุริศร์ยังคงหลับอยู่ อาจเป็นเพราะมีนรมนอยู่ด้วย เขาจึงหลับอย่างสนิท
นรมนก็ไม่ได้ปลุกเขา แต่ถอดเสื้อคลุมของตนเอง ห่มลงบนตัวของบุริศร์
เสื้อคลุมมีกลิ่นของนรมน หวังว่าจะสามารถทำให้บุริศร์พักผ่อนได้สักครู่
นรมนค่อย ๆ ลงจากรถอย่างเงียบ ๆ จนแม้แต่ปิดประตูรถอย่างระมัดระวัง
บุริศร์หลับสนิทโดยตลอด
นรมนลงจากรถถึงกล้าหายใจอย่างเต็มที่
เธอกลั้นเอาไว้แทบแย่
นรมนรีบเข้าไปในตั้งของกองกำลังทหาร เจอมิลินเป็นคนแรก
“ยมราช ช่วยฉันหน่อยสิ”
“หือ？”
มิลินแปลกใจเล็กน้อย
“บาดเจ็บเหรอ？”
จมูกของเธอยังคงใช้งานได้ดีมาก ได้กลิ่นเพียงเล็กน้อย ถึงแม้จะไม่แรงมาก แต่ยังสามารถสังเกจได้
นรมนหัวเราะแหะ ๆ และกล่าวว่า “อย่าบอกบุริศร์นะ”
“เธอคิดว่าบุริศร์ของเธอเป็นผู้ชายธรรมดาเหรอ？”
คำพูดของมิลินทำให้นรมนแปลกใจเล็กน้อย
“หือ？”
“ฉันสามารถได้กลิ่นคาวเลือดจากร่างกายของเธอ แล้วเธอคิดว่าบุริศร์ของเธอจะไม่ได้กลิ่นหรือไง？บางครั้งแค่ไม่พูด เธอไม่อยากให้เขารู้แล้วเป็นห่วง เขาจึงทำเป็นไม่รู้ เพราะเขารู้ว่ามีฉันอยู่ที่นี่ เธอต้องมาหาฉันก่อนอยู่แล้ว ถ้าไม่เชื่อเธอกลับไปดูสิ บุริศร์ของเธอจะต้องตื่นแล้วแน่นอน ทหารกองกำลังพิเศษคนหนึ่งถ้าแม้แต่ไม่สังเกตเห็นว่าคนข้างกายอยู่หรือไป ก็คงไม่สามารถเรียกว่าทหารกองกำลังพิเศษได้”
มิลินพูดจบก็หันตัวเดินเข้าห้อง
นรมนอึ้งไปเล็กน้อย ในสมองมีแต่คำพูดเมื่อสักครู่ของมิลิน
เธอไม่ค่อยเชื่อจึงหันตัวเดินออกไปข้างนอก เมื่อใกล้จะถึงประตูก็รีบแอบอย่างรวดเร็ว และมองจากซอกประตูออกไปข้างนอก
เป็นไปตามคาด บุริศร์กำลังนั่งอยู่ที่เบาะหลังคุยอะไรกับคนขับรถอยู่ สีหน้าและแววตาไม่เหมือนคนที่เพิ่งจะตื่นนอนเลยสักนิด
ไอ้ผู้ชายเจ้าเล่ห์！
แต่กลับทำให้เธออัดอั้นตันใจจนอยากจะร้องไห้
เขาโปรดปรานเธอ รักเธอ แต่ก็ให้ความเคารพและอิสระต่อเธออย่างเต็มที่ ขอเพียงแค่ตนเองอยากทำอะไร เขาก็จะคอยสนับสนุนอยู่เงียบ ๆ ผู้ชายแบบนี้จะให้เธอตัดใจได้อย่างไร？
มุมปากของนรมนยกขึ้นเบา ๆ เมื่อหันตัวกลับไปจังหวะฝีเท้ามีความอ่อนช้อยมาก
เธอไปที่ห้องของมิลิน
มิลินเตรียมของเรียบร้อยแล้ว
“ถอดเสื้อผ้าออก”
มิลินมักจะนิ่งเฉยเสมอ ดูเหมือนนรมนจะไม่เคยเห็นเธอยิ้มมาก่อน
จู่ ๆ ก็นึกถึงตัวตนอีกอย่างของมิลินขึ้นมา หลังจากนรมนถอดเสื้อออกก็นอนคว่ำไปบนเตียง และเอ่ยถามเสียงเบาว่า “มิลิน เธอกับคุณป้าของฉันนงลักษณ์มีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร？”
มิลินชะงักไปเล็กน้อย แววตาปรากฏแสงสว่างขึ้นมาแวบหนึ่ง และหายไป
“ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่”
“อย่าปิดบังเลย กานต์ของพวกเราตรวจสอบเธอจนรู้แน่ชัดแล้ว ไม่อย่างนั้นเธอคิดว่าพวกเขาจะวางใจให้คนของเธอเข้ามาช่วยพวกเราได้อย่างไร？ถึงแม้ฉันจะไม่รู้ว่านงลักษณ์เป็นคุณป้าของฉันหรือเปล่า แต่ถ้าหล่อนคือแม่แท้ ๆ ของราเชน ก็น่าจะพอเดาได้ เธอวางใจเถอะ ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อคนที่มีอำนาจอย่างเธอเพื่อราเชน ในเมื่อตอนแรกแม่ของเขาไม่ยกอำนาจขอ HG ให้แก่เขา นั่นก็ต้องมีเจตนาอย่างอื่นแน่นอน ฉันแค่อยากรู้เรื่องบางอย่างเกี่ยวกับนงลักษณ์คุณป้าของฉัน”
เสียงของนรมนเบามาก แต่มิลินกลับได้ยิน
เธอทายาให้นรมนอย่างเบามือ จากนั้นจึงใช้เสียงที่ได้ยินแค่เพียงสองคนกล่าวว่า “เรื่องนี้คุณนายจะอธิบายให้เธอฟังเอง”
“คุณนาย？”
นรมนหันหน้ากลับมาทันที ร่างกายท่อนบนยืดออกโดยตรง
แววตาของเธอเต็มไปด้วยความแปลกใจ
“คุณป้าของฉันยังมีชีวิตอยู่เหรอ ราเชนรู้ไหม ？ทำไมเขาถึงพูดว่าแม่ของเขาตายไปแล้ว？”
“เรื่องนี้เป็นความลับ เดี๋ยวคุณนายจะเล่าให้เธอฟังเอง ส่วนเรื่องขององค์ชายรอง เธอไม่ต้องกังวล ถึงแม้ตอนนี้เขาจะดูเหมือนเป็นฝ่ายถูกกระทำมาก ถูกองค์ชายสามหยุดยั้ง แต่ไม่เป็นอันตรายต่อความปลอดภัยส่วนบุคคลแน่นอน คุณนายปกป้องเขาเสมอ”
เสียงของมิลินเบามาก แต่คำพูดที่ออกมากลับทำให้นรมนกลุ้มใจ
หรือนี่คือการต่อสู้ในพระราชสำนัก？
แกล้งตาย？
อยากดูละครทีวีจริง ๆ
แต่ในเมื่อมิลินพูดแบบนี้ งั้นเธอจึงไม่ถามแล้ว เดี๋ยวเมื่อได้เจอก็จะรู้เอง
“คุณนายของเธอจะมาพบกับฉันเมื่อไหร่？”
นรมนคว่ำหน้าลงไปใหม่
มิลินแปลกใจที่อยู่ ๆ นรมนก็เปลี่ยนหัวข้อ เพียงแต่นึกขึ้นได้ว่าเธอคือนรมน จึงอดกล่าวด้วยรอยยิ้มไม่ได้ “เธอกับประธานบุริศร์ไม่ได้วางแผนจะไปประเทศ F หรือไง？ถึงตอนนั้นเดี๋ยวก็ได้เจอเองแหละ”
“ยังไม่รีบไปตอนนี้ รอผ่านปีใหม่ไปก่อน พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของบุริศร์ ฉันจะถือโอกาสออกไปเที่ยวกับเขาสักหน่อย หลังจากกลับมาก็ใกล้จะปีใหม่แล้ว ถึงตอนนั้นฉันยังต้องฉลองปีใหม่กับคุณตา หลังจากผ่านปีใหม่ไปเจตต์อาจจะมีงานแต่งงาน รอจัดการเรื่องทางฝั่งนี้ให้เสร็จเรียบร้อย ฉันถึงจะสามารถไปประเทศ F กับบุริศร์ได้”
นรมนพูดเช่นนี้ รู้สึกว่าธุระไม่น้อยเลยจริง ๆ
มิลินกลับกล่าวเสียงเบาว่า “ไม่เป็นไร ไม่ต้องรีบ คุณนายรอมาได้ตั้งหลายปี นี่ก็อีกแค่เดือนสองเดือนเอง เพียงแต่คุณนายอยากเจอคุณท่านตนุวร เมื่อมีเวลาเธอช่วยเป็นคนกลางให้หน่อย”
“ไม่ได้หรอก ฉันยังไม่ได้ตรวจสอบยืนยันตัวตนของคุณนายเธอเลย อยู่ดี ๆ จะแนะนำให้คุณตาของฉันตามใจชอบได้อย่างไร？คุณตาของฉันเอาแต่พะวงในใจอยู่ตลอดเวลาจากการหายสาบสูญไปของคุณป้า ถ้าตอนนี้รู้ว่าคุณป้ายังมีชีวิตอยู่ แน่นอนว่าจะต้องตื่นเต้นมาก และจะส่งผลกระทบต่อความสามารถในการตัดสินของคุณตาฉันด้วย ดังนั้นรอก่อนเถอะ ตั้งหลายปียังรอได้ นี่แค่เดือนสองเดือนเอง เธอว่าจริงไหม？”
ถึงแม้นรมนจะยิ้ม แต่ความรอบคอบในแววตายังทำให้มิลินพอใจมาก
ดูเหมือนเธอจะสงบสติอารมณ์และเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเมื่อก่อนจริง ๆ
มิลินพยักหน้า
หลังจากทั้งสองคนทายาเสร็จอย่างรวดเร็ว นรมนสวมชุดนอนและเดินออกไปทันที
บุริศร์ยังคงแกล้งหลับ
ผู้ชายโง่คนนี้ถ้าเธอไม่พูดก็จะไม่เข้ามาใช่ไหม？
ในรถข้างนอกร้อนมาก！
เขาก็ยังอดทนไหว
นรมนส่ายหน้าถอนหายใจ บางครั้งก็รู้สึกว่าบุริศร์ดื้อรั้น
เธออดนึกถึงรมัยขึ้นมาไม่ได้
รมัยคนนั้นก็ชอบบุริศร์เพราะแบบนี้หรือเปล่านะ？
ผู้ชายคนนี้ดึงดูดผู้คนจริง ๆ
หาผ้าคลุมศีรษะคลุมใบหน้าให้เขาได้ไหม？ผู้หญิงมากมายจะได้ไม่ต้องกระโจนเข้าใส่อย่างไม่ขาดสายแบบนี้
นรมนรู้สึกจนปัญญาสุดๆ
เธอก้าวเร็ว ๆ ออกไป เคาะประตูรถโดยตรง และพูดอย่างอ่อนแอ “บุริศร์ ฉันเจ็บ”
บุริศร์ลืมตาขึ้นมาทันที แววตามีความเป็นห่วง
“ยังไม่ไปหาหมอเหรอ？มิลินทำอะไรอยู่？”
ในขณะที่พูดเขาเปิดประตูรถเดินออกมาทันที
แววตาที่นรมนมองเขาเปลี่ยนไป
บุริศร์สังเกตได้ทันทีว่าตนเองถูกนรมนหลอก เขาถูจมูกอย่างช่วยไม่ได้
ทำอะไรไม่ได้ เขาเป็นห่วงนรมนมากเกินไป ในตอนนี้จึงไม่ได้คิดอย่างอื่น
“แกล้งทำ แกล้งทำต่อไปสิ ทำไมไม่แกล้งทำแล้วล่ะ？”
“ถูกคุณภรรยาจับได้แล้ว แกล้งทำต่อไปก็คงไม่เหมือน”
คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนส่งเสียงเหอะออกมา
“จริงเหรอ งั้นคุณบอกมาว่าจะชดใช้ฉันอย่างไร”
“คุณพูดมาได้เลย คุณพูดอย่างไรผมก็จะทำอย่างนั้น”
บุริศร์มองนรมนอย่างเอาใจ สองมือโอบรอบเอวของเธอเบา ๆ
นรมนตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา ยิ้มอย่างเหลี่ยมจัด
“ดูเหมือนฉันจะพูดต่อหน้าชัยณรงค์ไปแล้วนะ คุณยังติดค้างการสารภาพกับฉันอยู่ครั้งหนึ่ง”
“อย่าเลย”
สีหน้าของบุริศร์แข็งทื่อทันที
ให้เขาสวมชุดผู้หญิงยืนสารภาพกับเธอตรงนี้เนี่ยนะ?
ฆ่าเขาเถอะ
กองกำลังทหารที่นี่มีคนมากมายเคยเป็นเพื่อนร่วมรบของเขามาก่อน และเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาการของเขา ให้พวกเขาเห็นตนเองสวมชุดผู้หญิงสารภาพรักกับนรมน วีรบุรุษที่มีชื่อเสียงบนโลกนี้จะไม่พังทลายได้อย่างไรกัน？
นรมนกลับไม่ยอม
“อะไรกัน？ คุณคิดจะเบี้ยวเหรอ？”
“เปล่านะ แต่ทำไมพวกเราไม่รอกลับไปก่อนล่ะ？”
บุริศร์พยายามต่อสู้เพื่อผลประโยชน์สุดท้ายของตนเองอย่างจำใจ
นรมนกลับส่ายหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่！ฉันอยากให้คุณทำที่นี่ คุณจะเล่นแง่ไปทำไม？ตอนนั้นคุณเป็นคนพูดเอง และที่นี่คือแอฟริกาใต้ ไม่มีคนรู้ว่าคุณคือประธานบุริศร์แห่งบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด คุณจะกลัวขายหน้าทำไม？”
บุริศร์กลุ้มใจอยากตาย
ที่นี่ไม่มีใครรู้ว่าเขาคือประธานของบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด แต่มีคนมากมายรู้จักเขาในฐานะท่านหัวหน้าบุริศร์โอเคไหม？
น่าขายหน้าจริง ๆ ！
ได้โปรดคุณภรรยาปล่อยไปเถอะ！
