นี่มันสวยเกินไปแล้ว!
นรมนไม่อาจละสายตาของตัวเองออกไปได้
แต่บุริศร์กลับไม่สบอารมณ์
“สายตานี่มันคืออะไร?”
บุริศร์รู้สึกว่ากระโปรงหางปลานี่มันพันตัวเขาราวกับมัมมี่ก็ไม่ปาน รับไม่ได้สุดๆ
นรมนดึงบุริศร์ให้ออกไปข้างนอก
“ไม่ใช่”
บุริศร์ลังเล แต่ไม่อาจขัดภรรยาที่กำลังตื่นเต้นได้ ทำได้เพียงปิดตาแล้วยอมถูกนรมนลากออกไป
“ดูสิ เป็นยังไงบ้าง?”
นรมนชี้ไปที่บุริศร์พลางถามพนักงานบริการ
พนักงานต่างพากันตกตะลึง
“โอ้โห คุณผู้หญิงคนนี้สวยงามมากค่ะ โดนเฉพาะดวงตาคู่นั้น มีเสน่ห์สุดๆ”
บุริศร์ขมวดคิ้วเบาๆ
ตาของผู้หญิงคนนี้บอดหรือ?
เขาเป็นผู้ชาย โอเคไหม?
บุริศร์กำลังจะพูด แต่กลับถูกนรมนแย่งพูดก่อน
“ใช่ไหมละ ฉันบอกแล้วว่าต้องสวยแน่ พวกคุณเอาอีกชุดมาหน่อยค่ะ กระโปรงลูกไม้ที่สวยๆ”
ปากของบุริศร์กระตุก
นี่เมียเขาซื้อเสื้อผ้าจนติดเป็นนิสัย?
นรมนไม่รอเขาปฏิเสธ เธอตรงไปรูดบัตร ก่อนจะผลักบุริศร์เข้าไปเปลี่ยนชุด
เมื่อเทียบกับกระโปรงหางปลาบนตัวเขาแล้ว บุริศร์คิดว่ากระโปรงลูกไม้นี่ดีขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยก็พอหายใจได้สะดวก กระโปรงหางปลานี่ต้องสูดหายใจเข้าลึก ไม่อย่างนั้นกลัวเหลือเกินว่าจะทำชุดปริขาด
เป็นเรื่องยากมากที่จะจินตนาการถึงความเจ็บปวดเพียงเพื่อสร้างความสวยงามให้หญิงสาว
กระโปรงหางปลานี่ไม่ใช่คนใส่หรอก
บุริศร์เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างอ้อยอิ่ง เขาละอยากจะอยู่ในห้องลองเสื้อตลอดไป
พนักงานบริการสาวข้างนอกเพิ่งจะเริ่มรู้สึกตัว หันไปกระซิบกับเพื่อนสาวข้างๆว่า
“ฉันเพิ่งนึกออก คนที่เข้ามาห้องลองเสื้อคือผู้ชายไม่ใช่เหรอ?”
“โอ้ ใช่ เป็นผู้ชาย ทำไมออกมาเป็นสาวสวยละ?”
พวกเธอต่างพากันแปลกประหลาดใจ
นรมนไม่สนว่าพวกเขาจะพูดอย่างไร ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่าพนักงานบริการสาวมองสามีเธอราวกับหมาป่า จึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า
“อ๋อ พอดีสามีของฉันเขามีงานอดิเรกพิเศษนะค่ะ ไม่ต้องใส่ใจ เอาไว้เป็นความลับระหว่างเรากันนะคะ”
พนักงานบริการแข็งทื่อเป็นหินไปทันที
งานอดิเรกพิเศษ?
น่าเสียดายผู้ชายหล่อเหลาปานนั้น
ทำไมถึงมีงานอดิเรกอย่างนี้ละ?
นรมนเห็นแววตาเสียดายในสายตาของพวกเธอ ในใจก็คลั่ง
ให้พวกเธออยากจะได้สามีฉัน!
ดูสิว่าจะยังกล้าสู้ต่อได้ไหม
ในที่สุดบุริศร์ก็เดินออกมา
เขามีท่าทางอารมณ์เสียเล็กน้อย
สีหน้าของนรมนไม่ค่อยดี จึงค่อยเก็บส้นสูงที่เพิ่งเลือกมากลับไป เปลี่ยนเป็นรองเท้าผ้าใบสีขาวมาแทน
“คุณสูงอยู่แล้วใส่คู่นี้เถอะ”
บุริศร์มองนรมนอย่างเสียไม่ได้ แต่ก็นั่งลงเปลี่ยนอย่างว่าง่าย
พนักงานบริการหญิงตอนแรกยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ตอนนี้เมื่อเห็นบุริศร์ให้ความร่วมมือ และยังเหมือนจะมีความสนุกในนั้น จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“ดูท่าจะจริง”
“เสียดายจัง”
พนักงานหญิงสองคนกระซิบกระซาบ
บุริศร์ขี้เกียจจะฟังว่าพวกเขาพูดอะไรกัน แค่เพียงเมียเขามีความสุขก็พอแล้ว แต่เรื่องน่าขายหน้านี้ต่อให้ตีให้ตายเขาจะทำเพียงครั้งเดียวในชีวิต
เขาพูดเบาๆในใจ ก่อนนำรองเท้าขึ้นมาสวม
นรมนมองไปยังบุริศร์ ด้วยความรู้สึกอิจฉา
เธอยังสวยไม่เท่าเขาเลย!
สิ่งนี้ยังคงสมเหตุสมผลหรือไม่?
นรมนรูดบัตร ก่อนจูงมือบุริศร์ออกไปจากร้านเสื้อผ้า
มุมปากของบุริศร์กระตุกขึ้นมาอีกครั้ง
“คุณคงไม่ให้ผมที่ใส่ชุดอย่างนี้เดินซื้อของใช่ไหม?”
“ดีจะตาย ต่อแต่นี้ไป คุณคือเพื่อนรักของฉัน”
นรมนยิ้มอย่างพึงพอใจ
บุริศร์ไม่สบอารมณ์อีกครั้ง เมื่อเห็นรอยยิ้มพึงพอใจของนรมนก็ประนีประนอมให้อีกครั้ง
ทั้งสองเดินบนถนนที่เส้นทางวิวสวยงามตระการตา
มีผู้ชายหลายคนเดินผ่านพวกเขาไปแล้วผิวปากมาทางบุริศร์
“คนสวย ไปเที่ยวกับพี่ไหม?”
มีชายหนุ่มไม่รักตัวกลัวตายเข้ามาแซวบุริศร์
สีหน้าของบุริศร์มืดมนราวกับก้นหม้อ ถ้าหากไม่เพราะเพื่อนรมนแล้ว เขาคงฆ่าไอ้คนนั้นไปนานแล้ว
นรมนกลั้นขำ กลั้นขำจนปวดร่างกายไปหมด
เมื่อทั้งสองเดินผ่านร้านดอกไม้ นรมนซื้อช่อดอกกุหลาบ จากนั้นเดินไปร้านเครื่องประดับอีกครั้ง เพื่อซื้อแหวนวงหนึ่ง ก่อนจะส่งมอบให้บุริศร์
บุริศร์รับไป และเดินไปยังทะเลสาบกับนรมน
ที่นี่ทัศนียภาพสวยมาก คนข้างกายก็สวย
นรมนพูดอย่างจิตใจเบิกบานว่า “หาใครสักคนมาถ่ายวันเวลาที่น่าประทับใจให้เรากันดีกว่า”
มาถึงขั้นนี้แล้ว บุริศร์จึงทำได้เพียงปล่อยเลยตามเลยขอแค่นรมนมีความสุขพอ
“คุณหามาเลย”
นรมนเจอเด็กหนุ่มที่เดินผ่านมา ก่อนจะให้คนเงินเขา ขอให้เขาช่วยอัดวิดีโอให้หน่อย
เพราะว่าจำนวนเงินมันเยอะ เด็กหนุ่มเลยเต็มใจที่จะช่วย
นรมนยืนอยู่ข้างหน้าบุริศร์ พลางอมยิ้มไปทางเขา
บุริศร์ทำตัวไม่ถูก แต่เมื่อจะคุกเข่าลงต่อหน้านรมน กลับถูกเธอห้ามไว้ก่อน
“ฉันเปลี่ยนความตั้งใจแล้ว”
“หืม?”
บุริศร์นิ่งไปนิด เมื่อได้ยินสิ่งที่นรมนพูด “ฉันอยากขอคุณแต่งงาน! ตอนนี้คุณเป็นคนสวยนี่ ประธานบุริศร์”
ทันใดนั้นเขาก็ต้องการที่จะแงะหัวของนรมนออก เพื่อดูว่ามีอะไรแปลกๆ อยู่ข้างใน
“ไม่เล่นได้ไหม?”
“แต่ฉันชอบนี่”
คำนี้ของนรมนทำให้เขายอมอีกแล้ว
“ตามใจคุณ มีความสุขก็ดีแล้ว”
เขากระพริบตา รู้สึกว่ามาสคาร่าทำให้รำคาญดวงตาเป็นพิเศษ
มันเป็นความทุกข์ที่ต้องทนที่ไหนกัน!
นรมนไม่เห็นความทรมานของบุริศร์ ก่อนจะรีบวิ่งไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดสูทสีขาวและกลับมา
เธอเอาหมวกมาด้วย ราวกับท่านชายหน้าสวย
นรมนอดไม่ได้ที่จะสะดุ้ง ขณะที่เห็นนรมนเหยียบย่างก้าวเข้ามาราวมารร้าย
นรมนเชยคางของเขาก่อนพูดอย่างมาดร้ายว่า “คนสวย มอบรอยยิ้มให้ข้าดูสิ”
บุริศร์หัวเราะอย่างโกรธเคือง ถึงกระนั้นรอยยิ้มของเขาก็ยังคงสวยงาม จนทำให้นรมนรู้สึกตื้อไปทันที
เด็กหนุ่มรีบเปิดโทรศัพท์ และเริ่มบันทึก
บุริศร์กระแอมในลำคอ ก่อนพูด “เจ้านาย ข้าน้อยเป็นผู้หญิงที่ซื่อสัตย์”
นรมนยิ้ม
ข้าน้อย!
ผู้ชายคนนี้เรียกเธอว่าข้าน้อย
นรมนรู้สึกว่าบุริศร์ได้ทำลายสถิติเดิมทั้งสามของเขาแล้ว!
ที่พิเศษคือบุริศร์ที่มองมาทางเธอด้วยท่าทีเขินอาย ท่าทางตัวเล็กตัวน้อยนั่นทำให้ผู้คนอยากทำโทษเสียจริง
“ข้าจะพาเจ้านั่งเสลี่ยงเข้าเรือน มาแต่งเป็นภรรยาของข้าดีหรือไม่?”
นรมนหัวเราะออกมาโดยตรง
บุริศร์ก้มหัวน้อยๆ พูดอย่างเขินอายว่า “ดีค่ะ”
นรมนกลั้นขำจนปวดท้องไปหมด แต่เพื่อวิดีโอ เธอต้องอดทน
“พูดมา อยากได้สินสอดเท่าไหร่กัน ข้าให้เงินเจ้าได้”
ดวงตาของบุริศร์เป็นประกาย ทันใดเขาก็พูดว่า “ข้าน้อยไม่ต้องการสินสอดใด แค่ท่านช่วยทะนุถนอมข้าอย่างรักใคร่บนเตียงเท่านั้น”
“โอ้!”
นรมนกลั้นไม่ไหวแล้ว เธอหัวเราะออกมา
เธอหัวเราะอย่างทรงตัวไม่อยู่ ถูกบุริศร์กวาดเข้าไปในอ้อมแขน ทันใดช่อกุหลาบในมือเขาก็ถูกส่งไปต่อหน้านรมน
“คุณนรมนที่รัก ยินยอมแต่งงานกับผมไหม? ผมสัญญาไม่ว่ายามแข็งแรงหรือเจ็บป่วย ยากดีมีจน ผมจะคอยอยู่เคียงข้างคุณ จนกว่าจะแก่ชรา ไม่ห่างหายไปไหน”
ดวงตาของบุริศร์มั่นคง ดวงตารูปเหยี่ยวแสนสวยคู่นั้นส่องประกายด้วยแสงพราวสดใส
นรมนใจเต้น ทั่วทั้งร่างพลันอบอุ่นขึ้นมา
“ฉันยินดีค่ะ!”
นรมนดีใจพลางโอบรอบคอของบุริศร์ และประทับริมฝีปากหอมกรุ่นไปที่เขา
ทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่ม ดูโง่เง่าท่ามกลางผู้คนรอบกาย
“ตายแล้ว! เกิดอะไรขึ้น?”
“ผู้หญิงสองคนจีบกัน? โลกนี้ยังมีที่ให้ผู้ชายยืนไหม?”
“โอ้ หญิงสองคนนั้นเป็นเลสเบี้ยน ฉันตายดีกว่า!”
รอบกายมีเสียงอื้ออึง และเสียงผิวปาก แต่สำหรับนรมนและบุริศร์แล้ว พวกเขาไม่ได้ยินอะไรเลย
ในสายตาของเขามีเพียงกันและกัน มีเพียงความรักที่ลึกซึ้ง ขอเวลาจงหยุดเพียงตรงนี้ ขอเพียงรักกันจนฟ้าดินมลาย
บุริศร์ฉวยโอกาสสวมแหวนเพชรลงบนนิ้วนางของนรมน ในขณะที่เธอมองมาที่เขาอย่างเสน่หา
“จากนี้ไป คุณคือของผม นรมน ชีวิตนี้ห้ามหนีไปจากผมอีก”
“ไม่หนี ตีฉันให้ตายอย่างไรก็ไม่หนีค่ะ”
นรมนกระโดดขึ้นไปบนหลังของเขา
บุริศร์รีบใช้มือประคองเธอทันที
เด็กหนุ่มที่ถ่ายวิดีโอ รู้สึกว่านี้มันทำร้ายคนโสดมากเกินไป เขาต้องรีบไปหาคนรักเสียแล้ว
หวานจนจะตาย!
เลี่ยนมาก
บุริศร์แบกนรมนเดินไป เขาไม่อยากให้เธอดูเป็นลิงเป็นค่างสำหรับใคร
นรมนรับมือถือมาจากเด็กหนุ่ม ก่อนจะกดบันทึกวิดีโอขอแต่งงาน
บุริศร์ยังคงเดินอย่างมั่นคงแม้ในชุดสตรี
นรมนอยู่บนหลังของเขาโดยไม่สนใจสายตาของผู้อื่นหรือสิ่งที่พวกเขาพูด เธอกอดบุริศร์แน่นและกระซิบ “สามี ฉันรักคุณ”
มุมปากของบุริศร์ยกยิ้ม ดวงตาของเขาเป็นเหมือนดอกไม้ไฟที่เบ่งบาน ทำให้ผู้คนไม่สามารถละสายตาได้
“ผมก็รักคุณ”
เสียงของเขาไม่ดังนัก และลอยตามเสียงลมไปยังหูของนรมน กระแทกลงไปยังก้นบึ้งในหัวใจของเธอ แล้วแกว่งเป็นระลอกคลื่นในหัวใจของเธอ ก่อนจะค่อยๆ แผ่ขยายไปทั่วร่าง
บุริศร์แบกนรมนเดินกลับไปยังที่ที่พวกเขาจอดรถ
ระหว่างทางมีคนถ่ายรูป และผิวปากไปตลอดทาง ไม่สำคัญหรอก ดูเหมือนในโลกนี้มีเพียงพวกเขาสองคน
หลังจากขึ้นรถ บุริศร์ก็รีบหยิบน้ำยาล้างเครื่องสำอางของนรมนออกมาเพื่อล้างเอาเครื่องสำอางออก และเปลี่ยนเป็นใส่เสื้อผ้าของเขาเอง
เขาถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกและพูดว่า “เป็นตัวของตัวเองดีกว่า”
นรมนเม้มริมฝีปากและยิ้ม
ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น
ฟังจากเสียงแล้วน่าจะเป็นวีแชท
บุริศร์ไม่ได้อะไรกับมัน เขาง่วนอยู่กับการจัดการตัวเอง นรมนก้มหน้าลงเพื่อดู คิดไม่ถึงว่าจะเป็นกลุ่มสี่สะใภ้ ที่เธอดึงเข้ากลุ่มเข้ามาจากงานเลี้ยงรวมตัวของสี่หนุ่ม
“พระเจ้า นรมน เธอไปแอฟริกาใต้เพื่อช่วยสามีไม่ใช่เหรอ? นึกไม่ถึงเลยว่าจะไปเล่นเป็นเลสเบี้ยนบนถนน”
รมิดาเป็นคนแรกที่ส่งข้อความวีแชทมา
“สะใภ้สอง เป็นอย่างนี้แล้วพี่สองจะเสียใจเอานะ”
โพนี่เป็นคนที่สองที่ส่งมา
“นรมน ถึงแม้แอฟริกาใต้จะไกลจากเมืองชลธีมาก แต่ตอนนี้มันมีอินเทอร์เน็ตแล้วนะ เธอเล่นใหญ่ขนาดนี้ บุริศร์ของเธอเขารู้ไหม?”
งามสุดาส่งมาเป็นคนที่สาม
นรมนเวียนหัวเล็กน้อย ก่อนส่งตอบไปอย่างรวดเร็ว
“พวกเธอรู้ได้ไง?”
“ได้โปรดเถอะ Weiboพาดหัวหรา ถ้าหาคนขี้เหร่มาเล่นเป็นเลสเบี้ยนยังพอว่า นี่เธอหาคนสวยขนาดนี้มา แถมเปิดเผยสู่สาธารณะ ที่รัก นรมน ฉันอยากรู้จริง หลังจากบุริศร์รู้เข้าเธอจะตายยังไง”
การแสดงออกและการพิมพ์ที่เย้ยหยันของรมิดาทำให้ปากของนรมนกระตุก
