“ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย？”
บุริศร์หยิบหมอนอิงไปหนุนหลังให้นรมน
นรมนหาว “ตื่นตั้งแต่คุณเข้ามาแล้ว ทีแรกคิดจะเล่นกับคุณสักหน่อย ไม่คิดว่ากานต์จะเข้ามา และได้ยินบทสนทนาของพวกคุณ คุณสามี คุณคิดว่าถ้ากานต์ไม่เข้ารับการรักษาทางสุขภาพจิตมันจะแย่มากเลยใช่ไหม？”
“ใช่ มันจะส่งผลกระทบต่อเขาไปตลอดชีวิต ผมเคยคิดถึงผลลัพธ์ที่ตามมาจากการยิงปืนครั้งแรกของเขา แต่คิดไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้ ตอนนี้เรื่องราวกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว ผมคิดว่าต้องเผชิญหน้ากับมัน ป้องจะสามารถรักษาเขาได้ คุณวางใจเถอะ”
บุริศร์กลัวนรมนจะรู้สึกไม่สบายใจ จึงรีบพูดขึ้นมา
นรมนก็รู้เรื่องนี้ไม่ต่างจากที่บุริศร์พูดมากนัก แค่เพราะเธอเป็นแม่ ดังนั้นจึงรู้สึกเป็นห่วง
“มีปวีราอยู่ด้วย กานต์น่าจะดีขึ้น”
บุริศร์เห็นด้วยกับคำพูดของนรมน
“จริงสิ ตอนนี้ปวีราก็เรียนหมอกับกิจจา ไม่รู้ว่าเรียนเป็นอย่างไรบ้าง เด็กคนนี้ก็เป็นคนชีวิตอาภัพ พี่สาวของเธอตอนนี้หายตัวไป ปัญญ์ยังให้ฉันช่วยตามหาเบาะแสของมายด์”
นรมนรู้สึกทอดถอนใจเมื่อคิดถึงเรื่องนี้
เดิมคิดว่าเป็นสองคนที่สนิทกันที่สุดในโลก แต่กลับเป็นเพราะเหตุผลบางอย่างตอนนี้จึงต้องแยกจากกันไม่สามารถเจอกันได้ โชคดีที่ปวีราได้รับความรักและเอ็นดูจากตระกูลพรรณโรจน์ นิสัยจึงค่อยๆ ดีขึ้นมาก
เมื่อบุริศร์ได้ยินว่าปัญญ์ไหว้วาน จึงพูดออกมาอย่างสบายๆ “ผมจะให้ชัยยศไปสืบ ดูว่ามายด์อยู่ไหน เธอเป็นเด็กที่แตกต่าง สามารถเอาชีวิตรอดในคลับได้ เดาว่าอาจจะหนีออกไปก่อนที่เชษฐ์จะรุมโจมตีตระกูลเจริญไชย”
“ไม่มีทาง”
คิ้วของนรมนขมวดทันที
เธอไม่อยากเชื่อว่ามายด์จะเป็นคนแบบนั้น
ตระกูลเจริญไชยเก็บเธอมาเลี้ยง ปัญญ์ดีกับเธอมาก แต่เธอกลับวิ่งหนีเอาตัวรอดคนเดียวเมื่อตระกูลเจริญไชยเจอกับอันตราย ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ไม่อาจรับได้
บุริศร์รู้ดีว่าเพราะอะไรนรมนจึงไม่ยอมรับ เขาก็ไม่ได้โต้เถียง เพียงแค่กล่าวอย่างเรียบเฉย “เดี๋ยวรอดูว่าจะเป็นอย่างไร”
“ได้ค่ะ”
เพราะเรื่องนี้นรมนจึงรู้สึกแย่มาก
บุริศร์ทนเห็นภรรยารู้สึกแย่ไม่ได้ จึงรีบพูดขึ้น “รู้สึกแย่เหรอ？”
“ยังพอได้อยู่ จริงสิ คุณไปเขตทหารมาเป็นไงบ้าง？มีเรื่องอะไรเหรอ？”
นรมนไม่ได้เล่าเรื่องที่งามสุดาโทรหาตนเอง
บุริศร์ตอบอย่างเรียบเฉย “ไม่มีอะไร ช่วงนี้อาจจะต้องไปเขตทหารบ่อยหน่อย จัดการเรื่องปลดประจำการ”
“จะไม่อยู่ในเขตทหารจริงๆ ใช่ไหม？”
นรมนแปลกใจ แต่เธอสามารถเดาได้ว่าทำไมบุริศร์จึงตัดสินใจเช่นนี้
“อืม ผมจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับคุณ”
นรมนน้ำตาคลอทันที
“พี่ใหญ่ต้องเสียดายคุณมากแน่นอน ฉันได้ยินมาว่าประเทศต้องใช้กำลังคนและกำลังเงินจำนวนมากในการฝึกอบรมคนใหม่ คุณออกมาแบบนี้ฉันไม่เห็นแก่ตัวเกินไปใช่ไหม？ฉันกำลังทำให้คุณต้องเดือดร้อน”
“พูดจาไร้สาระอะไร”
บุริศร์ดึงนรมนเข้ามาในอ้อมกอดทันที “ไม่เกี่ยวกับคุณหรอก ผมยอมรับนะ ก่อนที่จะรู้จักคุณ เขตทหารคือสถานที่ที่ผมอยากอยู่ที่สุด ที่นั่นไม่มีการหลอกลวง ไม่มีการวางแผนการร้าย แต่หลังจากได้รู้จักกับคุณ ผมรู้สึกว่าหัวใจของผมไม่สามารถทุ่มเทเพื่อประเทศชาติและการออกศึกได้อีกต่อไป คุณรู้ไหมว่าอะไรคือสิ่งต้องห้ามที่สุดในฐานะนายพลคนหนึ่ง？นั่นคือความอ่อนโยนกับความห่วงใย ตอนนี้ผมห่วงใยคุณ ถึงแม้ผมจะไม่นับว่าเป็นนายพลอย่างแท้จริง แทนที่จะพาเหล่าทหารเข้าไปในสนามรบแบบนี้ ให้พวกเขาทิ้งชีวิตไปอย่างไร้เหตุผล ไม่สู้ตอนนี้ผมกลับมาสู่ครอบครัว และมอบตำแหน่งนี้ให้แก่คนที่มีความสามารถทำ นี่ถึงจะเป็นสิ่งที่ทหารเก่าคนหนึ่งควรทำ”
ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ นรมนรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ
สามีของเธอมีคารมคมคายจริงๆ
“เฮียจะไม่โทษฉันใช่ไหม？”
“ไม่หรอก เขาจะเข้าใจ ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนที่มีความรัก”
บุริศร์รู้ว่าคริชณะจะทำใจไม่ได้แน่นอน แต่คริชณะจะเข้าใจ
นรมนได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้จึงไม่กังวลอีกต่อไป
สองคนพลอดรักกันสักพัก ป้าหวานจึงตะโกนเรียกให้ลงไปกินข้าว
นาวินก็ออกมา เมื่อเห็นว่าบุริศร์กลับมาจึงส่งเสียงทักทาย บุริศร์พยักหน้าให้
เพราะเรื่องของธิดา นาวินจึงรู้สึกหดหู่ใจ
บุริศร์ทนเห็นเขาเป็นแบบนี้ไม่ไหว จึงกล่าวว่า “ช่วงนี้โครงการพัฒนาภาคใต้ดงสิงห์จัดการยาก ช่วงบ่ายนายไปดูหน่อย เรื่องนี้ให้อำนาจนายจัดการได้เต็มที่ ช่วงนี้ชัยยศยังมีเรื่องอื่นต้องไปทำ นายช่วยดูโครงการพัฒนาภาคใต้สักหน่อย”
นาวินชะงักไปทันที
โครงการพัฒนาภาคใต้ดงสิงห์เป็นงานที่มีรายได้ดี ผู้คนมากมายต่างจับตามองคดีนี้ แต่ต่างถูกบุริศร์สกัดเอาไว้ วันนี้เขากลับส่งคดีนี้ให้แก่ตนเอง นาวินรู้สึกเหมือนโชคหล่นทับ
แต่ลองคิดดูอีกที เขาเข้าใจเจตนาของบุริศร์
นาวินรู้สึกซาบซึ้งใจ
“พี่ ตอนนี้ผมยังมีประสบการณ์ไม่มากพอ จะมารับคดีของบริษัทอย่างลวกๆ คงจะไม่ค่อยดี ผมไม่เป็นไร พี่วางใจได้”
สำหรับการปฏิเสธของนาวิน บุริศร์ปลื้มใจมาก เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม “ให้นายทำก็ทำไปเถอะ อยากมากฉันก็จัดการอยู่ข้างหลังนาย แต่นาวิน ไม่ช้าก็เร็วนายต้องดูแลบริษัทเอง นี่คือสิ่งที่ฉันหวังกับนาย นายคือน้องเขยของฉัน เป็นคนในครอบครัว ไม่สามารถอยู่แต่บ้านเป็นบอดี้การ์ดไปได้ตลอด นายต้องเรียนรู้เรื่องในบริษัท อีกไม่นานลูกของนายก็จะคลอดแล้ว นายต้องหาเงินเลี้ยงลูกไม่ใช่เหรอ？”
นาวินรู้สึกซาบซึ้งใจกับคำพูดนี้ทันที
บุริศร์คิดเพื่ออนาคตในระยะยาวของเขา เขาดีใจที่มีพี่ชายแบบนี้
“ครับ ผมจะตั้งใจเรียนรู้”
นาวินพยักหน้า
บนโต๊ะขาดธิดากับแพรวา ไม่มีใครเอ่ยถามขึ้นมา
กานต์กับกิจจารู้ว่าเพราะอะไร แต่สิ่งที่นรมนแปลกใจก็คือ คิดไม่ถึงว่ากมลก็รู้ว่าอะไรควรไม่ควร เธอไม่ได้เอ่ยถามออกมา
เพียงแต่นรมนกลับคิดว่าลูกสาวด้านชา อาจจะไม่ได้คิดถึงจุดนี้ จึงถือโอกาสไม่พูดถึงหัวข้อนี้ไปเลย กลัวลูกสาวจะถามมากไป
บุริศร์กลับเหลือบมองกมลอย่างครุ่นคิด
ยัยเด็กคนนี้กินอย่างเอร็ดอร่อย ดูเหมือนกับจะไม่สนใจเรื่องอะไรนอกจากการกิน เพียงแต่เขารู้ว่า กมลน่าจะสังเกตเห็นบางอย่าง เพียงแค่ไม่อยากถามแค่นั้นเอง
มื้อนี้เงียบสงัดมาก
หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ นรมนกับบุริศร์ขึ้นไปห้อง ส่วนเด็กๆ ก็เล่นกันเอง ไม่มีใครยุ่งกับใคร นาวินขับรถออกไป เพื่อไปรับช่วงโครงการพัฒนาภาคใต้ดงสิงห์จากชัยยศทันที
นรมนนอนเอนหลังอยู่บนเตียง บุริศร์ขยับเข้ามาหาทันที กลับถูกนรมนห้ามเอาไว้
“อยู่เฉยๆ เลย ฉันจะพูดเรื่องจริงจังกับคุณ”
“ผมก็กำลังจริงจังอยู่ไง”
บุริศร์อยากจะจูบนรมน แต่นรมนหลบได้ทัน
“อยู่เฉยๆ เลย ลูกอยู่กันครบ ฉันไม่อยากโดนลูกหัวเราะเยาะ”
คิดถึงเรื่องนี้ นรมนรู้สึกขายหน้าสุดๆ
คำพูดนี้ทำให้บุริศร์หยุดทันที
เขาเอนกายลงด้านข้างนรมน แขนยาวดึงนรมนเข้ามาในอ้อมกอด กลิ่นหอมจางๆ เต็มโพรงจมูก รู้สึกผ่อนคลายเป็นพิเศษ
“เรื่องอะไรทำไมถึงจริงจังแบบนี้？”
“เรื่องของเทย่า”
นรมนกระซิบ “เธอกลับมาอีกแล้ว ถึงแม้เจตต์จะแจ้งความ ตำรวจก็กำลังประกาศจับเธอ แต่คนคนนี้มีอันตรายซ่อนอยู่เสมอ ใครจะไปรู้ว่าเธอต้องการทำอะไรอีกเมื่อกลับมาเมืองชลธี？และครั้งนี้ดูเหมือนเธอจะจับจ้องเส้นทางเดินเรือของตระกูลปวนะฤทธิ์ พวกเราควรจะบอกตระกูลปวนะฤทธิ์หน่อยไหม？”
ถึงแม้ขวัญตาจะอยู่ในเหตุการณ์ครั้งนั้นด้วย แต่นรมนคิดว่ายังต้องบอกกับพ่อของขวัญตา
บุริศร์กล่าวเสียงเบา “ผมได้ไปหาคุณท่านขันธ์ชัยแล้ว ทางฝั่งนั้นวางแผนเรียบร้อย วางใจเถอะ เทย่าหาโอกาสไม่ได้หรอก”
“จิตใจของฉันไม่สงบมาตลอดเลย ใกล้จะปีใหม่แล้ว ฉันอยากให้ทุกคนในครอบครัวผ่านปีใหม่ไปอย่างมีความสุข ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นอีก”
ความปรารถนานี้ของนรมนทำให้แววตาของบุริศร์มืดมนลง
เขากอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน “ความปรารถนาปีใหม่คืออะไร？”
“ยังไม่ได้คิดเลย”
นรมนรู้สึกว่าบุริศร์น่าหัวเราะ
นี่ยังไม่ถึงปีใหม่เลย ก็เริ่มถามความปรารถนาปีใหม่แล้ว？
“คิดตอนนี้เลย”
บุริศร์เอาแต่ใจเล็กน้อย
นรมนรู้สึกว่าตนเองค่อนข้างชอบที่เขาเอาแต่ใจ หรือว่าตนเองเป็นพวกซาดิส？
เธอยิ้มตอบ “ความปรารถนาของฉันคือพวกเราได้อยู่ด้วยกันไปจนแก่”
“สมหวังง่ายมาก”
บุริศร์เอานิ้วไปถูจมูกนรมน กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ผมจะให้บัตรอธิษฐานกับคุณ เพียงแค่คุณมีความปรารถนาก็สามารถเขียนลงไปได้ สามีจะเป็นทูตสวรรค์แห่งการอธิษฐานให้แก่คุณเอง”
นรมนรู้สึกหวานชื่นทันที
“ค่ะ”
เธอกอดเอวที่ล่ำสันของบุริศร์ ถามด้วยเสียงอ่อนโยน “คุณไม่ต้องไปบริษัทเหรอ？”
“ไม่ต้องหรอก ชัยยศอยู่คนเดียวได้”
คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนรู้สึกเห็นใจชัยยศทันที
แต่ก่อน ชัยยศยังเป็นแค่บอดี้การ์ดตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าจะต้องดูแลทั้งบริษัทคนเดียว
ที่แท้เป็นลูกน้องทำงานให้บุริศร์ เติบโตได้เร็วมาก
ในใจของนรมนคิดเช่นนี้ ก็ได้ยินบุริศร์พูดว่า “ช่วงบ่ายเจตต์นัดพวกเราออกไปเล่นบอล คุณไปไหม？”
“หา？”
นรมนแปลกใจทันที
เจตต์ปิดบังเรื่องเทย่ากับพวกเขา นรมนพอรับได้ ถึงอย่างไรเทย่าก็คือแม่แท้ๆ ของตนเอง และภายหลังเขายังสามารถโทรไปแจ้งตำรวจได้ นั่นแปลว่าเจตต์ยังรู้ว่าอะไรควรและอะไรไม่ควร
แต่ขาที่บาดเจ็บตอนนี้ของเจตต์ยังไม่หายดี นัดพวกเขาไปเตะบอลเนี่ยนะ？
ผีเข้าสิงหรือไง？
นรมนขมวดคิ้วแน่น
“ขวัญตาไปไหม？”
“ไม่รู้สิ น่าจะไปนะ”
บุริศร์กล่าวอย่างเย็นชา
เขาไม่สนใจเรื่องระหว่างขวัญตากับเจตต์ คอยสังเกตอย่างเงียบๆ ก็พอ คนที่เขาสนใจคือนรมน
นรมนเห็นบุริศร์ก็ไม่แน่ใจ ก็มีกำลังวังชาขึ้นมา
“ไปสิ ทำไมจะไม่ไปล่ะ？ไม่ไปจะรู้ได้อย่างไรว่าเจตต์มีความคิดบ้าๆ อะไร？”
“ผมเห็นว่าคุณมีกำลังวังชาแบบนี้ พวกเราทำเรื่องอื่นไม่ดีกว่าเหรอ？”
บุริศร์รู้สึกไม่สบายใจกับความกระตือรือร้นของนรมน
ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เจตต์ก็เคยจีบนรมน และเป็นการตามจีบที่ไม่สมหวังก็ไม่ยอมเลิกรา ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นญาติกัน เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เจตต์จะแต่งงานกับคนอื่นหรือเปล่า
จำเป็นต้องพูดว่า บุริศร์หึง
และหึงอย่างรุนแรงมาก จนกลิ่นอายความหึงกระจายไปทั่วห้อง
นรมนตื่นตกใจ เธอถูกบุริศร์กดทับร่างกายเอาไว้ ในไม่ช้าเสียงหอบที่ไม่สมควรก็ดังขึ้นมาเบาๆ
ภายในห้องเต็มไปด้วยบรรยากาศที่คลุมเครือ
