อย่างไรนรมนก็ไม่คิดว่าศาสตราจารย์ฐานทัตจะตื่นรู้อย่างสมบูรณ์หลังจากผ่านการตายของฉัตรยา แก้ไขข้อผิดพลาดในอดีตได้อย่างแท้จริง ขจัดความสกปรกและประพฤติตัวเองใหม่
หรือจะบอกว่าทั้งหมดนี้ศาสตราจารย์ฐานทัตแสดงละครต่อหน้าพวกเขา?
ความคิดแบบนี้ทำให้คิ้วนรมนขมวดขึ้นมาเล็กน้อย
บุริศร์พูดขึ้นเรียบๆ “พวกนายต้องการจัดการยังไงมันเรื่องของพวกนาย แต่ตอนนี้เพราะคำพูดของคุณนายตระกูลจันทรวงศ์ ทำให้ฉันไม่สบายใจมากๆ และสร้างผลกระทบไม่ดีกับภรรยาฉันด้วย ถ้าเป็นแบบนี้ งานของนภดลในตอนนี้ก็ไม่ต้องทำดีกว่า จะได้ไม่โดนนินทาพูดไปในทางไม่ดี”
นรมนตกตะลึงทันที
“บุริศร์……”
บุริศร์เหลือบมองเธอ ถึงไม่ได้เอ่ยปาก สีหน้าเคร่งขรึมนั้นทำให้นรมนค่อนข้างหวาดกลัว
นี่เขาต้องการทะเลาะแล้ว
เฮ้อ!
ในใจนรมนถอนหายใจ
คุณนายตระกูลจันทรวงศ์เป็นอันตรายต่อคนอื่นจริงๆ
บอกว่ายังไม่กลับมาจากความเจ็บปวดเนื่องจากการตายของลูกสาว พูดตามตรงแล้วก็เป็นผู้หญิงร้ายกาจนั่นแหละ ไม่อย่างนั้นจะทำแบบนั้นกับนภดลทำไม?
ในสายตาเธอ นภดลไม่ถือว่าเป็นคนด้วยซ้ำ
นรมนรู้ ถ้าตอนนี้ตัวเองขอร้องให้นภดล คาดว่าบุริศร์จะหึงจริงๆ แล้ว
เธอถอนหายใจหนึ่งที ไม่ได้พูดอะไรอีก
นภดลตกตะลึงกะทันหัน
“ประธานบุริศร์ ตอนนี้ความปลอดภัยของคุณนายต้องการการดูแลจากผมมาก คุณถอนตัวผมตอนนี้มันไม่ค่อยสมเหตุสมผล”
“ภรรยาฉัน ฉันดูแลเองได้แน่นอน อย่าคิดว่าตัวเองสำคัญขนาดนั้น ในเมื่อนายปกป้องนรมนได้ไม่ดีพอ งั้นก็ไม่ต้องทำตำแหน่งนี้แล้ว”
เสียงบุริศร์เย็นชามาก
ทันใดนั้นนภดลก็ตื่นตระหนก
“ประธานบุริศร์ ผมบริการคุณนายสุดหัวใจ ผมไม่ได้สองจิตสองใจ”
“งั้นเหรอ? ไม่สองจิตสองใจฉันเชื่อนะ แต่ตอนนี้นายโดนผู้หญิงคนนี้ทรมานด้วยแส้เพราะฉัตรยาที่ตายไปแล้ว สภาพร่างกายนายในตอนนี้ยังยอดเยี่ยมได้อยู่ไหม? ถ้าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นมาจริงๆ สภาพร่างกายนายในตอนนี้ฉันจะกล้าให้นายดูแลความปลอดภัยนรมนได้ยังไง? นภดล ตอนนี้นายไม่ได้ตัวคนเดียว ยังต้องนำอาณาจักรรัตติกาล และแบกความรับผิดชอบสำคัญในการดูแลความปลอดภัยภรรยาและลูกๆ ฉัน น่าเสียดายนายเหมือนไม่ได้เข้าใจในจุดนี้ ฉันจัดการเรื่องส่วนตัวของตัวเองได้ แต่นายไม่ควรให้ตัวเองบาดเจ็บเยอะ ไม่ควรทำงานด้วยสภาพแบบนี้ นายน่าจะรู้ งานของนายมันอันตรายมาก คนที่นายต้องปกป้องอยู่ด้านหลังคือคนที่ฉันยอมทิ้งทุกอย่างและให้บาดเจ็บไม่ได้แม้แต่นิดเดียว ขอโทษด้วยนะ สภาพจิตใจและสภาพร่างกายของนายตอนนี้มันไม่มากพอที่จะทำให้ฉันเชื่อใจมอบภรรยาและลูกให้นาย”
ไม่บ่อยนักที่บุริศร์จะพูดเยอะแบบนี้กับนภดล
เดิมทีนภดลไม่พอใจ แต่ตอนนี้พูดไม่ออกสักคำเดียว
เขาละเลยจริงๆ!
เขาคือหัวหน้าใหญ่อาณาจักรรัตติกาล รับผิดชอบหน้าที่สำคัญในการปกป้องนรมนและลูกๆ แต่ตอนนี้สภาพร่างกายเขาแย่มากจริงๆ
ถึงไม่ได้ไปโรงพยาบาล นภดลก็รู้สภาพร่างกายตัวเอง
แผลใหญ่แผลเล็กเป็นเรื่องรอง ช่วงนี้โรคกระเพาะของเขายิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ถ้าปวดท้องขณะปฏิบัติหน้าที่ นภดลไม่กล้าจินตนาการผลที่ตามมา
เห็นเขาเงียบไม่พูดอะไร บุริศร์รู้ว่าเขาฟังเข้าไปแล้ว
“นายคิดดูดีๆ แล้วกัน ถ้ายังอยากกลับมา ยังอยากอยู่เคียงข้างนรมนกับฉัน ก็จัดการเรื่องส่วนตัวของตัวเองให้เรียบร้อย ปรับสภาพร่างกายตัวเองให้ดีที่สุด ไม่งั้นนายก็หางานใหม่เถอะ ฉันซาบซึ้งที่นายเคยช่วยชีวิตนรมน แต่มันไม่เพียงพอที่จะให้ฉันมอบชีวิตภรรยาฉันไว้ในมือนาย นายน่าจะรู้ ว่าตอนนี้เธอเสี่ยงมากแค่ไหน จะประมาทนิดเดียวก็ไม่ได้”
บุริศร์พูดจบก็เหลือบมองศาสตราจารย์ฐานทัต พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ฉันไม่สนหรอกว่าเรื่องของนายจะจริงหรือเปล่าที่จะไม่รู้ทุกอย่างที่ภรรยานายทำกับนภดล แต่ในเมื่อเธอยั่วโมโหฉัน ก็ต้องชดใช้”
“ประธานบุริศร์คุณพูดมาสิ ว่าคุณจะเอายังไง”
ศาสตราจารย์ฐานทัตจริงๆ เป็นคนที่ทะลุปรุโปร่งอย่างมาก
นภดลมีพระคุณต่อนรมน แต่บุริศร์ไม่เห็นแก่หน้าใครแบบนี้ เขากับคุณนายตระกูลจันทรวงศ์จะพูดอะไรก็ไม่มีค่าสำหรับพวกเขา แถมยังพูดให้ร้ายนรมนอีก พวกเขาต้องชดใช้อะไรบางอย่างจริงๆ
“บ้านหลังนี้ฉันจะยึดไป อนุญาตให้พวกนายย้ายออกไปจากที่นี่ก่อนเที่ยงคืน จะอยู่ที่ไหนฉันไม่สน แต่สิ่งที่ฉันอยากพูดก็คือ พวกนายจะไม่ได้รับการปกป้องดูแลจากตระกูลโตเล็กฉันอีกต่อไป”
“ย้ายออกก็ย้ายออก ใช่เรื่องใหญ่ที่ไหนกันล่ะ”
คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ยังไม่รู้ความร้ายแรงของสถานการณ์เห็นบุริศร์เย็นชาไร้น้ำใจแบบนี้ก็ทำเสียงฮึดฮัดเย็นชาอย่างช่วยไม่ได้
“ดูพวกเขาย้ายออกจากที่นี่”
พูดจบ บุริศร์ก็โอบไหล่นรมนหันตัวเดินไป
มือนรมนถือของวันปีใหม่อยู่ ในเวลานี้รู้สึกค่อนข้างกระอักกระอ่วน
“ของวันปีใหม่นี่ให้พวกคุณ”
นรมนรู้ บุริศร์ตั้งใจจะแบนศาสตราจารย์ฐานทัตและนภดล
ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พวกเขาไม่มีทางหางานทำที่เมืองชลธีได้อีกแล้ว และไม่สามารถเช่าบ้านได้ สภาพอากาศหิมะตกหนักนี้ สำหรับคุณนายตระกูลจันทรวงศ์และศาสตราจารย์ฐานทัตที่อยู่ดีกินดีมาตลอดนั้น อาจจะเป็นการลงโทษที่รุนแรงที่สุด
ตรงกันข้ามคือนภดล เพราะถูกรังแกมาตั้งแต่เล็ก ร่างกายคงต้านทานสภาพแวดล้อมได้มากหน่อย
นภดลก็เข้าใจความหมายของบุริศร์
เขากำลังจะพูดขอบคุณ ก็ได้ยินคุณนายตระกูลจันทรวงศ์พูดขึ้น “ใครอยากได้ของของพวกแก? พังพอนมอบของขวัญปีใหม่ให้กับไก่ มีเจตนาไม่ดีในใจ เอากลับไปให้หมด เราไม่ต้องการ”
คำพูดนี้ทำให้สีหน้าบุริศร์ยิ่งมืดมน
“เธอหุบปากซะ”
ศาสตราจารย์ฐานทัตตอนนี้อยากจะเอาเข็มมาเย็บปากคุณนายตระกูลจันทรวงศ์
เขาและนภดลคิดเหมือนกัน ในเมื่อบุริศร์พูดคำนี้แน่นอนว่ามีวิธีการภายหลัง ดูเหมือนชีวิตพวกเขาจะแย่แล้ว แต่ทำไมผู้หญิงโง่คนนี้ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ เขาโกรธแทบตายแล้ว และเป็นครั้งแรกที่เสียใจที่รู้เห็นเป็นใจภรรยาที่ทำอะไรตามอำเภอใจอยู่ข้างนอกตลอดเวลา
เขามักรู้สึกว่าผู้หญิงเอาแต่ใจหน่อยคงไม่เป็นอะไร ตอนนี้ถึงได้ตระหนักว่า ตระกูลจันทรวงศ์ล้มแล้ว ไม่มีใครให้เกียรติตระกูลจันทรวงศ์ของพวกเขาอีก แต่คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ก็ยังนึกว่าตัวเองสูงส่งอยู่เลย
บุริศร์ยิ้มน่ากลัว จากนั้นก็รับของวันปีใหม่ในมือนรมนไป โยนไปที่บอดี้การ์ดทันที
“ทิ้งถังขยะซะ”
“ครับ ประธานบุริศร์”
บอดี้การ์ดไปทำหน้าที่ทันที
นรมนส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง
เธอถูกบุริศร์โอบออกไปจากบ้านนภดล
คุณนายตระกูลจันทรวงศ์เห็นบุริศร์ไปแบบนี้ ก็อาละวาดขึ้นมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้
“เบ่งทำไม? บนโลกนี้ลมมันหมุนตลอดเวลา ไม่รู้พรุ่งนี้ใครจะมีอำนาจในเมืองชลธี คิดจริงๆ เหรอว่าตัวเองจะเบ่งอำนาจไปได้ตลอดชีวิต?”
“เธอหุบปากเถอะ”
ศาสตราจารย์ฐานทัตตะคอกใส่เธอด้วยความขุ่นเคือง ทำให้คุณนายตระกูลจันทรวงศ์โกรธทันที
“แกตะคอกใส่ฉันทำไม? แกมันโง่! ตอนที่คนอื่นรังแกภรรยา ดูแกทำตัวไร้ประโยชน์นั่นสิ ทำไมตอนแรกฉันตาบอดชอบแกไปได้ยังไง?”
“ไม่ยินยอมก็หย่า”
ศาสตราจารย์ฐานทัตพูดประโยคนี้จบก็เข้าไป
สองสามีภรรยาก็ทะเลาะกันอีกครั้ง
นภดลเห็นเหตุการณ์นี้ ความรู้สึกเหนื่อยล้าและหัวใจแตกสลายอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเอ่อล้นขึ้นมาในหัวใจ
บุริศร์ไล่เขาออกแล้ว ไม่คิดว่านรมนจะไม่พูดสักประโยคเดียว หมายความว่านรมนก็ผิดหวังเขาเหมือนกันใช่ไหม?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ นภดลก็รู้สึกแย่เป็นพิเศษ รู้สึกแย่จนจะทนไม่ไหวแล้ว
แต่เขาล้มลงไม่ได้ เขายังต้องปกป้องพ่อแม่ตระกูลจันทรวงศ์ ยังต้องมีชีวิตต่อไป
ดังนั้นตอนแรกทำไมคนที่ตายไม่ใช่เขานะ?
เขายอมให้ตัวเองตายในตอนแรก และหวังว่าฉัตยาจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้เป็นอย่างดี บางทีแบบนั้นมันจะดีสำหรับทุกคน
เกล็ดหิมะเย็นเฉียบลอยตกลงมาที่หน้า เย็นจนตัวสั่น ราวกับจะทะลุเข้าไปในกระดูก กำจัดความอบอุ่นและไอความร้อนทั้งหมดในร่างกาย
หลังจากนรมนตามบุริศร์ออกมาแล้ว ก็พบว่าสีหน้าบุริศร์ไม่ดี
แย่แล้ว
เขาโกรธแล้ว!
ถึงนรมนไม่รู้ว่าบุริศร์กำลังโกรธอะไร แต่โกรธก็ทำถูกแล้ว
“สามี”
เสียงนรมนอ่อนโยน นุ่มนวล แต่บุริศร์แค่มองเธอเรียบๆ ไม่ได้พูดอะไร
เกล็ดหิมะลอยเข้าไปในปกเสื้อ มันค่อนข้างเย็น
นรมนตัวสั่น บุริศร์เอาเสื้อคลุมบนร่างตัวเองสวมบนร่างเธอทันที แต่ก็ยังไม่พูดอะไร
กลิ่นอายอบอุ่นลอยเข้ามา ทำให้ในใจนรมนอบอุ่นมาก
เธอรีบควงแขนบุริศร์ พูดเหมือนออดอ้อน “ฉันกับนภดลไม่มีอะไร คุณน่าจะรู้ ตอนแรกที่รเมศทำให้ฉันกลายเป็นแบบนี้ฉันก็ไม่มีสิทธิ์พูด ตอนนั้นฉันหมดสติ รู้ที่ไหนว่าตัวเองโดนทำให้กลายเป็นยังไงบ้าง? จะรู้ได้ยังไงว่าคล้ายคลึงกับฉัตรยา คุณอย่าไปฟังคุณนายตระกูลจันทรวงศ์พูดจาเหลวไหล ฉันกับนภดลเป็นเพื่อนกัน”
“คุณคิดว่าฉันโกรธเรื่องนี้เหรอ?”
เสียงบุริศร์เบา ดวงตาคู่นั้นเสียใจอย่างมาก ทำให้นรมนรู้สึกว่าตัวเองเหมือนผู้หญิงเลว
“หรือไม่ใช่?”
เมื่อนรมนพูดคำนี้ออกมา บุริศร์ก็ขี้เกียจตอบสนองเธอโดยตรง
ทั้งคู่ขึ้นรถไป นรมนยังคงคิดปัญหานี้
บุริศร์ไม่ได้โกรธเพราะคำพูดเหลวไหลเหล่านั้นที่คุณนายตระกูลจันทรวงศ์พูด งั้นโกรธเพราะอะไรล่ะ?
“สามี”
เธอเรียกบุริศร์อีกครั้ง
บุริศร์โน้มตัวลงไปรัดเข็มขัดนิรภัยให้เธอเรียบร้อย และยังคงไม่พูด
มองบุริศร์ที่อยู่ใกล้ชิด นรมนถึงขนาดเห็นขนอ่อนบนหน้าเขาด้วยซ้ำ
เธอคิดเล็กน้อย ทันใดนั้นก็ก้มหน้าจุ๊บปากบุริศร์ทันที
บุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย ดวงตาก็มีกระแสคลื่นโหมซัดสาดทันที
“แค่นี้จบแล้วเหรอ??”
เสียงเขามีความอดทนเล็กน้อย
นรมนกะพริบตา แสร้งไร้เดียงสาพูดขึ้น “ทำไมเหรอ? ฉันทำอะไรเหรอ?”
ถัดมา นรมนถูกบุริศร์กดไว้ที่เบาะนั่งทันที จูบบ้าคลั่งปิดกั้นริมฝีปากเชอร์รี่ของเธอในพริบตาเดียว
นรมนรู้สึกว่าอากาศในปอดตัวเองถูกดูดไปหมดแล้ว
เมื่อบุริศร์ปล่อยเธอ นรมนหอบหายใจเหมือนปลาขึ้นจากน้ำ
เห็นใบหน้าแดงก่ำของนรมน ลำคอบุริศร์เคลื่อนไหวก่อนพูดขึ้น “รอกลับบ้านก่อน ดูสิฉันจะจัดการคุณยังไง”
คำพูดนี้ทำให้หน้านรมนแดงทันที
“คุณไม่โกรธแล้วเหรอ?”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ บุริศร์ก็ทำได้แค่ถอนหายใจ
“ยังไม่รู้อีกเหรอว่าฉันโกรธทำไม?”
นรมนส่ายหน้า
บุริศร์พูดอย่างหมดหนทาง “ที่ฉันโกรธคือทั้งๆ ที่คุณรู้ว่าสภาพนภดลในตอนนี้ไม่เพียงพอที่จะทำงานเป็นหัวหน้าใหญ่อาณาจักรรัตติกาล ไม่คิดว่ายังปล่อยให้เขาทำต่อไป นี่คุณทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายรู้ไหม? ฉันยอมให้คนที่ได้รับบาดเจ็บคือฉัน และไม่อยากให้คุณได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดอีก ทั้งๆ ที่รู้ว่ากล้าณรงค์ต่อต้านคุณ นภดลยังอยู่ในสภาพแบบนี้ ฉันจะไม่โกรธได้ไหม? ที่รักที่ฉันกุมไว้ในหัวใจ ปล่อยให้เขาเอาความปลอดภัยพวกคุณมาล้อเล่นเพื่อฉัตรยาที่ตายไปแล้ว”
ทันใดนั้นดวงตานรมนก็เปียกชื้นเล็กน้อย
เมื่อเธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง โทรศัพท์ข้างมือก็ดังขึ้นทันที
