นงลักษณ์?
นรมนตกตะลึง
เธอสมควรกลับมาตอนนี้เหรอ?
ทำไมถึงยังกลับมา
นี่แจ้งคุณตาหรือยังเนี่ย?
ความตกใจของนรมน ทำให้บุริศร์นิ่งไปชั่วคราว ก่อนจะมองตามสายตาของเธอไป และพบนงลักษณ์
นงลักษณ์รีบเดินออกจากสนามบินเพียงลำพังโดยไม่มีใครอยู่ตามเธอมา เธอสวมแว่นกันแดดและหมวก ซึ่งถ้าคนปกติไม่รู้จักจะมองไม่ออก
“ชัยยศ ส่งคนตามไปดู”
“ครับประธานบุริศร์”
ชัยยศรีบจัดการ
“บุริศร์ คุณว่าที่จู่ๆนงลักษณ์ก็กลับมาเมืองชลธีเพราะเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า? ราเชนจะมาไหม? กล้าณรงค์จะมาไหม?”
นรมนกังวลใจ
บุริศร์โอบเธอแน่น ก่อนพูดว่า “ไม่ต้องใส่ใจเรื่องนี้ พวกเรากลับกันก่อนเถอะ”
“โอเค”
ทั้งสองกลับไปยังบ้านตระกูลพรโสภณอย่างครุ่นคิดไปด้วย
ทันทีที่ทั้งสองก้าวเข้าบ้าน ก็ถูกเจตต์พุ่งเข้ามาโจมตีทันที
“บุริศร์ แกมันเลวเกินไปแล้ว วันนี้ไม่ใช่บอกว่าจัดงานแต่งเหรอวะ? พวกนายละ?”
“เสร็จแล้ว”
บุริศร์พูดเบาๆ แล้วโยนแฟลชไดรฟ์ให้พวกเขา
เจตต์แปลกใจ ก่อนจะเสียบแฟลชไดรฟ์เข้ากับทีวี และฉากงานแต่งงานของพวกเขาก็ปรากฏขึ้นมาทันที
นรมนไม่รู้ว่าเขาอัดวิดีโอเมื่อไหร่ และอดไม่ได้ที่จะตกใจ แต่เมื่อเห็นใบหน้าท่าทางที่มีความสุขของตัวเองและบุริศร์ในนั้น มุมปากของเธอก็ยกขึ้นเล็กน้อย
เจตต์หดหู่ใจมาก
“พวกนายนี่มันหน้าเนื้อใจเสือเกินไปแล้ว? นี่คืองานแต่ง?”
“ใช่ไง งานแต่งของเรา ฉันไม่เคยบอกว่าจะให้พวกนายมาร่วมงานแต่งนี่”
บุริศร์ที่พูดอย่างสบายใจ ทำให้เจตต์โกรธเล็กน้อย
“แล้วที่นายพูดมาเมื่อวาน ว่าจะปลุกห้องเจ้าสาวเหมือนฉัน”
“ขอโทษที ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว เลยวันนี้มาแล้วละ ฉันให้โอกาสพวกนาย นายไม่รู้จักรักษามันเอง จะโทษฉันเหรอ?”
เมื่อฟังบุริศร์พูดอย่างหน้าด้านอย่างนี้ เจตต์ต้องการฆ่าเขาจริงๆ
ขวัญตาส่ายหัว
เจตต์ไม่สามารถขอต่อรองราคาในมือของบุริศร์ได้ จะทำอย่างไรเขาก็ปฏิเสธ
“นรมน คุณบินมานาน เหนื่อยแน่เลย ไปพักผ่อนก่อนเถอะ”
ขวัญตาพูดขึ้นมา
นรมนยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไร ฉันจะรอข้ามคืนกับพวกเธอ คุณตาละ?”
“คุณตาอยู่ในห้อง บอกว่าถ้าพวกเธอกลับมาจะลงมา”
นรมนต้องการพบคุณตา
บุริศร์พยักหน้า เขารู้ใจเธอ
นรมนขึ้นไปชั้นบนทันที
เจตต์ยังคงสงสัยว่าจะให้บุริศร์สวมกางเกงพรหมจรรย์ได้อย่างไร แต่บุริศร์กลับยิ้มและพูดว่า “นายนี่มันโง่จริง คิดจริงๆหรอว่าถ้าเอาสิ่งนั้นมาใส่ให้ฉัน ฉันจะปลดล็อคทั้งคืนแบบพวกนาย?”
“หา?”
เจตต์ตกตะลึงเล็กน้อย
“นายรู้ได้ไงว่าฉันปลดมันทั้งคืน?”
บุริศร์มองไปยังท่าทางโง่เง่าของคนสองคนตรงหน้า
ขวัญตาทนไม่ไหว ก่อนจะลากเจตต์กลับมา
“ไม่ต้องถามแล้ว ไม่อายบ้างเหรอ?”
“ไม่ ผมไม่อาย”
คำพูดของเจตต์ ทำให้บุริศร์อยากหัวเราะ
“อะแฮ่ม เรื่องนั่นถูกเขียนโดยระบบคอมพิวเตอร์ นายสามารถตรวจสอบได้โดยตรงบนคอมพิวเตอร์ จากนั้นกดปุ่มเพื่อปลดล็อค มันจะปลดล็อคให้ในหนึ่งหรือสองวินาที ใครให้นายปลดล็อคล็อคทีละอันเหมือนคนโบราณละ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของบุริศร์ เจตต์ก็รู้สึกโง่เขลา
ให้ตายสิ เล่นแบบนี้เลย?
ขวัญตายังมึนงงเล็กน้อย
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนเป็นคนโง่ เธอปลดล็อคกับเจตต์ทั้งคืน แต่บุริศร์กลับพูดว่าสามารถปลดล็อคด้วยปุ่มๆ เดียว?
เจตต์ไม่เชื่อ เขากลับไปที่ห้องอีกครั้ง และดึงกางเกงพรหมจรรย์ออกมา เมื่อตรวจสอบดูใกล้ๆ ก็พบว่ามีปุ่มปลดล็อคบนกางเกง พลันใบหน้าของเขาก็มืดครึ้มลง
“ทำไมไม่บอกก่อน”
“ทำไมหลักการง่ายๆ ถึงไม่เข้าใจ ปุ่มที่เด่นชัดทนโท่นี่ทำไมถึงไม่เห็น จะให้ฉันพูดอะไรวะ? เจตต์ ถึงเวลาเติมไอคิวของนายแล้ว”
บุริศร์ถากถาง
เจตต์รู้สึกว่าเขาอยากแลกหมัด เขาต้องการเอาชนะชายตรงหน้า แต่กลับถูกขวัญตาหยุดเอาไว้
“โอ้ เอาละ ก็เป็นแค่เรื่องล้อเล่นขำๆกัน จะจริงจังกันไปทำไม?”
“คืนแรกส่งตัวเข้าหอของฉัน! จะไม่ให้โกรธไหม? ไม่สน บุริศร์ นายต้องเป็นเพื่อนฉันส่งตัวคืนเข้าหอคืนแรก!”
เจตต์โกรธเคือง
บุริศร์มองไปทางเขาแกมดูถูก “เป็นเพื่อนนาย?”
“อา! ไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ ฉันไม่ได้ชอบเพศเดียวกัน ไม่ได้ชอบผู้ชาย ไปหาคนอื่น”
หลังจากพูดจบ บุริศร์ก็ขึ้นไปอาบน้ำชั้นบน เจตต์ที่โกรธแค้นก็ตะโกนอยู่ด้านล่าง
ขวัญตาคิดว่าพรุ่งนี้ควรจะกลับไปอยู่บ้านตระกูลตระกูลปวนะฤทธิ์ ไม่อย่างนั้นไม่ช้าก็เร็วเจตต์คงถูกบุริศร์ทำให้โกรธตาย
นรมนมาถึงหน้าห้องคุณท่านตนุวร เธอเคาะประตูเบาๆ แต่กลับได้ยินเสียงของคุณท่านตนุวรพูดว่า
“ใคร?”
“คุณตา นี่หนูเอง”
นรมนรู้สึกว่าเสียงของคุณท่านตนุวรผิดปกติ
เมื่อคุณท่านตนุวรได้ยินเสียงนรมน เขาค่อยพูดเสียงต่ำว่า “นรมนกลับมาแล้ว?เข้ามาเถอะ”
นรมนเปิดประตูเข้าไป
คุณท่านตนุวรนั่งอยู่ที่ขอบเตียง ไม่รู้ว่ากำลังดึงอะไรอยู่ในมือของเขา เมื่อเห็นนรมนเขาก็ยิ้ม แต่รอยยิ้มของเขาก็ดูฝืนบังคับ
“คุณตา เป็นอะไรไปคะ? ไม่สบายหรือ?”
นรมนคิดว่าคุณท่านตนุวรคงจะเหนื่อยจากงานแต่งงานของเจตต์ ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะถามและก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เพื่อจะสัมผัสที่หน้าผากของคุณท่านตนุวร
ไม่ร้อน
เมื่อคุณท่านตนุวรเห็นดวงตาที่ห่วงใยของนรมน จึงส่งสัญญาณให้เธอปิดประตู
นรมนมานั่งข้างหน้าเขาเมื่อปิดประตูเสร็จ
“คุณตา เป็นอะไรคะ?”
“เธอกลับมาแล้วใช่ไหม?”
คุณท่านตนุวรจับมือนรมน
ในฝ่ามือของเขามีนาฬิกาข้อมือผู้ชาย
เป็นสไตล์ที่โบราณ แต่ก็เป็นของใหม่
นรมนมองอย่างละเอียด ก่อนจะพบว่าฝีมือของนาฬิกาเรือนนี้ประณีตมาก
“นี่คือ… …”
“มีคนวางมันไว้บนเตียงของตา แต่ตารู้ว่าเป็นป้าของหนู เธอให้ของขวัญปีใหม่แก่ตาใช่ไหม?”
ดวงตาของคุณท่านตนุวรเปียกชื้นเล็กน้อย
นรมนนึกไปถึงคนที่สนามบิน แต่กลับถามอย่างสงสัย “คุณตาคะ ทำไมถึงมั่นใจว่าเป็นคุณป้า? อาจจะเป็นคนอื่นก็ได้นะ”
“ไม่ใช่หรอก ดูข้างหลังนี่สิ”
นรมนมองไปยังด้านหลังของนาฬิกา มันมีคำอยู่
“ขอให้พ่อมีสุขภาพแข็งแรงนงลักษณ์”
เห็นได้ชัดว่าสลักด้วยมือ
นรมนมองไปที่คำนี้ และอดวิเคราะห์ไม่ได้
ถ้าเป็นนงลักษณ์ให้จริง ทำไมไม่ให้กับตัวเองละ?
“คุณตาคะ หนูคิดว่าให้คนมาตรวจสอบนาฬิกาเรือนนี้สักหน่อยดูว่ามีปัญหาอะไรไหม คุณตาก็รู้ นี่เป็นช่วงเวลาพิเศษ และหนูเกรงว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น”
“ไม่น่ามีอะไรนะ ตาตรวจสอบแล้ว นาฬิกานี่ไม่มีปัญหาอะไร นี่คือสิ่งที่นงลักษณ์ส่งให้ตา หลังจากผ่านไปหลายปี ในที่สุดตาก็สามารถรับของขวัญจากลูกสาวคนโตได้ แต่เมื่อเธอกลับมาแล้ว ทำไมถึงไม่กลับบ้านละ? ทำไมไม่มาเยี่ยมตาบ้าง? เธอยังคงปฏิเสธที่จะยกโทษให้ตาใช่ไหม?”
คุณท่านตนุวรเศร้าจนแทบจะร้องไห้
ตอนนี้เขาไม่ใช่แม่ทัพที่สั่งทหารในสนามรบอีกต่อไป เขาเป็นแค่พ่อ พ่อที่รอคอยการกลับบ้านของลูกสาว
จมูกของนรมนแสบเล็กน้อย
“คุณตาคะ คุณป้าอาจจะมีธุระอื่นที่ต้องจัดการ เธอต้องกลับมาหาคุณตาแน่”
“ตายังสามารถรอถึงตอนนั้นได้ใช่ไหม? นรมน ตาอายุมากแล้ว มีชีวิตอยู่ได้ไม่กี่ปี ตาไม่มีความปรารถนาใด แค่หวังว่าก่อนตายสามารถที่จะได้เจอลูกสาวคนโตคนนี้ ลูกสาวที่น่าสงสารของพ่อ”
คุณท่านตนุวรร้องไห้
นรมนรู้สึกเศร้ามาก และเธอไม่รู้ว่าจะปลอบใจคุณท่านตนุวรอย่างไร
ข้างนอกมีเสียงประทัด ทุกคนต่างร่ำลาสิ่งเก่าและต้อนรับสิ่งใหม่
นรมนให้กำลังใจและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณตา ด้านนอกยังมีคนมากมายที่รอข้ามปีนี้ไปกับคุณตานะคะ และถ้าคุณป้าอยู่ที่นั่นจริงๆ เธอก็คงหวังให้คุณตาฉลองปีใหม่อย่างมีความสุขถูกไหม? เชื่อหนูเถอะ หนูจะพาคุณป้ากลับมาเอง”
“จริงไหม?”
“จริงค่ะ”
นรมนพยักหน้า
จากนั้นอารมณ์ของคุณท่านตนุวรก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย
“จริงสิ กานต์กลับมาตอนเช้ามืด เขาเหนื่อยนิดหน่อย ขังตัวเองอยู่ในห้อง ข้าวเที่ยงก็ไม่ยอมกิน ตาส่งคนไปบอกให้มาทานข้าว เขาบอกอยากนอน ไปดูเถอะว่าเกิดอะไรขึ้น”
คำพูดของคุณท่านตนุวร ทำให้นรมนนิ่งไปเล็กน้อย
“ค่ะ หนูจะไปดู”
เธอไปที่ห้องของกานต์ด้วยความกังวลเล็กน้อย
นรมนเคาะประตูห้อง แต่ไม่มีเสียงตอบรับ
เธอบิดลูกบิดประตูดู ก่อนจะพบว่ามันไม่ได้ล็อค
นรมนเดินเข้ามา ก่อนจะเห็นกานต์ขดตัวอยู่บนเตียงหลับไป
เขานอนหลับอย่างสงบมาก แต่กลับไม่สงบ
นรมนรู้ว่ากานต์ไม่เคยนอนแบบนี้มาก่อน แต่ตอนนี้เขาดูไม่ปลอดภัยมาก
หัวใจของเธอเจ็บปวดเล็กน้อย
นรมนเดินไปดู และเห็นว่ากานต์ไม่ได้ห่มผ้า จึงเข้าไปห่มผ้าให้เขา
ดวงตาของกานต์เบิกโพลงขึ้นมาทันที และจับไปยังมือของนรมนด้วยมือข้างเดียว ความแข็งแกร่งของแรงมือทำให้นรมนอุทานออกมา
“กานต์ นี่หม่ามี้เองลูก”
เธอกลัวและตกใจเล็กน้อย
บุคลิกที่สองของกานต์จะออกมาหรือไม่?
เมื่อนรมนกำลังคิดอย่างนี้ กานต์ก็ผงะไปครู่หนึ่งแล้วก็ปล่อยมือ
“หม่ามี้? มานี่ได้ยังไง? เจ็บไหมครับ”
ด้วยความรู้สึกผิด กานต์รีบลุกขึ้นนั่งและตรวจดูมือของนรมน
ดวงตาของกานต์นั้นปกติมากภายใต้แสง สายตาที่เอาใจใส่และทัศนคติเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่บุคลิกที่สองสามารถจะสามารถมีได้อย่างแน่นอน
นรมนรู้สึกประหลาดใจในทันใด
“กานต์ โอเคไหม?”
เมื่อเห็นดวงตาที่คาดหวังของหม่ามี้ กานต์ก็พยักหน้าและพูดว่า “ผมระงับไว้แล้วครับ อาป้องบอกว่าจะไม่มีปัญหาหลังจากได้รับการรักษาอีกหนึ่งสัปดาห์ ขอโทษที่ทำให้หม่ามี้กับแด๊ดดี้เป็นห่วงครับ”
น้อยมากที่จะได้ยินกานต์เรียกบุริศร์ว่าแด๊ดดี้ ตอนนี้เมื่อได้ยิน เธอก็อดที่จะดีใจไม่ได้
“โอเคก็ดีแล้วละ กมลไม่กลับมาเหรอลูก?”
“ไม่ครับ เธอบอกว่าจะอยู่ที่ตระกูลตระกูลทวาทสิน เป็นเพื่อนคุณป้างามสุดา ผมไม่ได้บังคับเธอ”
กานต์ไปที่บ้านตระกูลตระกูลทวาทสิน และต้องการพากมลกลับมาในช่วงปีใหม่ แต่กมลปฏิเสธ
กมลเป็นผู้หญิงที่แน่วแน่มาก
นรมนพยักหน้า เธอมองดูความอ่อนล้าในดวงตาของลูกชายและพูดอย่างเศร้าใจว่า “ถ้าเหนื่อยก็นอนก่อน อีกเดี๋ยวแม่จะไปรอข้ามคืนกับคุณตา”
“ไม่นอนแล้วครับ ผมจะลงไปรอข้ามคืนกับทุกคนด้วย”
กานต์ส่ายหน้า ก่อนจะตื่นขึ้นมาอย่างสมบูรณ์
“โอเค หม่ามี้ลงไปก่อนนะลูก”
“ครับ”
นรมนลูบศีรษะของกานต์ ก่อนจะออกไป
กานต์นวดขมับของเขา ก่อนจะยกผ้าห่มขึ้นและลุกออกจากเตียง แต่แทนที่จะเดินลงบันได เขาก็ตรงไปที่ห้องของกิจจา
“พี่ มียานอนหลับไหม? ขอสองเม็ด”
เมื่อกานต์พูดเช่นนี้ กิจจาก็ตกใจทันที
