“เกิดอะไรขึ้น?”
นรมนเห็นว่าสีหน้าของบุริศร์ไม่ดี เธออดไม่ได้ที่จะเครียดเล็กน้อย
บุริศร์กลับพูดเสียงต่ำ “ชัยยศหายไป”
“หายไป?”
นรมนประหลาดใจมาก
ทักษะฝีมือของชัยยศนับว่าไม่เลว ไม่เคยมีปัญหา ทำไมถึงหายไป?
หรือถูกนงลักษณ์จับได้?
คำถามมากมายทำให้จิตใจของนรมนสับสนเล็กน้อย
กานต์ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์
กิจจาเห็นว่าสีหน้าของเขาดีขึ้นมาแล้ว จึงรู้ว่าเมื่อวานเขานอนหลับได้โอเค
อย่างไรกานต์ก็อยู่ใต้แรงกดดันมากเกินไป
อีกคนเล่นโทรศัพท์ อีกคนอ่านหนังสือ ทั้งสองเงียบสงบ
นรมนไม่ถามอะไรอีก กลัวว่าถ้าถามมากเกินไปจะไม่ดีต่อพวกเด็กๆ
เมื่อขับรถไปถึงหน้าประตูบ้านของคริชณะ นรมนก็พบว่าที่นี่มีคนมากกว่าเมื่อก่อนเยอะ
สีหน้าของบุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็พาเด็กๆ ลงจากรถ
“ขออภัยท่านหัวหน้า พวกเราให้พวกท่านเข้าไม่ได้ นี่เป็นคำสั่งของเบื้องบน”
ยามเมื่อเห็นบุริศร์จะเข้ามาจึงรีบเข้ามาห้าม
ใบหน้าของบุริศร์ไม่น่าดู
“รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ถึงกล้ามาห้ามฉัน?”
“ท่านหัวหน้า ขออภัยด้วย ผมรู้ว่าท่านคือใคร แต่ที่นี่ตอนนี้เป็นเขตควบคุม ไม่ว่าใครก็เข้าไปไม่ได้ครับ”
ยามรู้สึกหนักใจมาก
นรมนขมวดคิ้วก่อนจะพูดว่า “ลูกสาวของพวกเราอยู่ข้างในค่ะ เราสามารถนำลูกสาวของเรากลับบ้านได้ไหม?”
“นี่ควรจะได้นะ”
ยามเข้าไปถามความสมัครใจของกมล
ไม่นานหลังจากนั้น กมลก็ออกมา เมื่อเห็นบุริศร์และนรมน เธอก็ขยี้ตาก่อนพูดว่า “แด๊ดดี้หม่ามี้ หนูกลับไปกับพวกท่านไม่ได้นะคะ พี่ดนัยไม่สบาย หนูต้องดูแลเขา”
บุริศร์ซาบซึ้งเล็กน้อย
“เด็กน้อย ลูกคงคิดถึงมาก อยู่ที่นี่นานไปแล้วไม่เจอแด๊ดดี้กับหม่ามี้ บ้านของลุงคริชณะไม่ให้ใครเข้า”
บุริศร์รู้ แม้จะกลายเป็นอย่างนี้ อาจจะป้องกันไม่ให้ตระกูลทวาทสินติดต่อกับใครก็ตาม
ความคิดนี้ทำให้บุริศร์รู้สึกไม่สบายใจมาก
กมลมองไปยังกานต์และกิจจา ก่อนจะพูดกับนรมนว่า “หม่ามี้ จะผิดไหมถ้าหนูไม่ได้อยู่ข้างหม่ามี้”
“ไม่เลยลูก หม่ามี้แค่เป็นห่วง”
นรมนเห็นได้ชัดว่ากมลผอมลง
กมลยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ที่นี่มีพี่เวธนีและพี่ดนัยคอยปกป้อง หนูไม่เป็นอะไรแน่ แต่ตอนนี้พวกเขาต้องการหนู หนูเลยออกไปจากที่นี่ไม่ได้ หวังว่าหม่ามี้จะไม่โทษหนู”
“ไม่เลยลูก ลูกสาวของหม่ามี้เป็นเด็กดีน่ารักเสียขนาดนี้ หม่ามี้จะโทษลูกได้ยังไงคะ? มีอะไรก็โทรมาหาหม่ามี้นะ”
“โอเคค่ะ”
กมลพูดกับครอบครัวอีกสองสามประโยคจึงค่อยกลับเข้าไป
ครั้งนี้นรมนไม่เห็นงามสุดา และก็ไม่รู้ข้างในเกิดอะไรขึ้นด้วย แต่ความผิดพลาดส่วนตัวเกิดจากคนๆ เดียว ไม่เกี่ยวข้องกับสมาชิกในครอบครัว ถึงแม้คริชณะจะมีปัญหา ถูกลงโทษจริง แต่ไม่สามารถทำอะไรภรรยาและลูกๆ ของเขาได้ ตอนนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าการควบคุมเขาติดต่อกับโลกภายนอก กลัวว่าเรื่องบางอย่างพูดไปก็ไม่เข้าใจ
บุริศร์พาภรรยาและลูกๆขึ้นรถ ด้วยความรู้สึกหดหู่ใจมาก
จู่ๆกานต์ก็พูดว่า “คุณบุริศร์ ถ้าหากไม่มีอะไรก็พาหม่ามี้ไปประเทศF เถอะครับ”
“ทำไม?”
บุริศร์แปลกใจ นรมนิ่งอึ้งไป
กานต์กลับพูดเบาๆว่า “ถึงแม้จะไม่รู้ว่าลุงคริชณะถูกควบคุมเพราะเหตุผลอะไร แต่ดูเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับประเทศF และไม่ใช่ว่าความสัมพันธ์ของหม่ามี้กับคุณอาราเชนที่ประเทศF จะคุ้นเคยกันดีหรือครับ? คุณสามารถหาคำตอบได้โดยกลับไปที่นั่น แล้วก็ยังมีกล้าณรงค์นั่น ที่คอยโจมตีพวกเราตลอด แทนที่จะคอยซ่อนตัวในเมืองชลธีและรับมือกับเขา ทำไมไม่เคลื่อนไหวไปประเทศFเพื่อจัดการเขาละ? เขาเป็นอาชญากรที่หนีออกมาจากประเทศของเรา พวกเราทำอะไรเขาไม่ได้เลย เพราะว่ามีองค์ชายสามของประเทศF คอยปกป้องเขาอยู่ และแม้พวกคุณไป ก็มีคุณอาราเชนคอยปกป้อง พวกคุณจะไม่สามารถจัดการเขาในประเทศF ได้เหรอ? ด้วยวิธีการนี้ไม่ว่าจะทำเพื่อเราหรือเพื่อประเทศชาติก็ไม่เกิดผลเสียหายอะไร”
เมื่อได้ยินลูกชายพูดอย่างนี้ นรมนก็นิ่งไป
กานต์ดูเหมือนจะรู้มากกว่าที่พวกเขารู้
บุริศร์กำลังพิจารณาเรื่องนี้อย่างจริงจัง
“พวกเราไปได้ แต่เราเป็นห่วงกิจจากับลูก”
“มีอะไรต้องเป็นห่วงครับ? ผมอยู่ในเขตทหาร พี่ก็จะไปกับผมด้วย มีตระกูลพรโสภณและตระกูลวีทรัพย์ธาดาอยู่นั่นพวกเขาไม่กล้าลงมือทำอะไรชั่วขณะหรอก ผมคิดว่าคุณอาราเชนน่าจะต้องการความช่วยเหลือของพวกคุณ”
กานต์วิเคราะห์ทั้งหมดนี้เหมือนผู้ใหญ่ในร่างเด็ก
คงต้องบอกว่าบางครั้ง ความคิดของเด็กน้อยอาจจะทำให้ปัญหามันดูง่ายขึ้นมาก
บุริศร์และนรมนคิดพิจารณาเกี่ยวกับเรื่องนี้ และรู้สึกว่านี่คือทางแก้ปัญหา อย่างไรหลังปีใหม่เขาทั้งสองก็อยากจะกลับไปประเทศF อีก ดังนั้นจะไปช้าหรือเร็วก็ไม่ต่างกัน
กานต์อยากรู้ว่าบุริศร์กำลังกังวลอะไร ก่อนจะพูดเสียงต่ำ “คุณบุริศร์ ผมรู้ว่าคุณกังวลเกี่ยวกับลุงคริชณะ แต่ถึงแม้คุณจะอยู่ในเมืองชลธีต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ คุณควรรู้นะครับ แต่ละคดีมีทีมงานเฉพาะที่รับผิดชอบเราไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงทำได้เพียงรอผลเท่านั้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกคุณยังอยู่ที่นี่ก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ไปทำอะไรที่มีประโยชน์ดีกว่า”
สิ่งนี้ทำให้บุริศร์อับอายจนเหงื่อตก
สิ่งที่กล่าวว่า ใส่ใจมากจนเกินไป
เขากังวลกับเรื่องของคริชณะ
เมื่อทุกคนมาถึงบ้านตระกูลพรโสภณ ธรณีก็กลับไปแล้ว โดยทิ้งซองแดงไว้ให้พวกกานต์ แน่นอนว่ามีของนรมน
นรมนกลับไปห้องเพื่อเก็บของ ก่อนจะได้รับสายของนงลักษณ์
จุดนี้นรมนไม่แปลกใจ
นงลักษณ์มาที่เมืองชลธี ไม่ว่าจะมาทำอะไร การติดต่อเธอย่อมปลอดภัยกว่าการติดต่อผู้อื่น
นรมนรับสาย
“ฉันคิดว่าลงจากเครื่องแล้วคุณจะโทรหาฉันเลย”
นรมนยิ้มบาง
นงลักษณ์พูดอย่างช่วยไม่ได้ “คนของเธอตามฉันเหรอ?”
“อืม”
“โอเค นึกว่าของพวกเขา”
นงลักษณ์ถอนหายใจ แต่คำพูดที่เอ่ยออกมาทำให้นรมนสงสัย
“พวกเขา?”
“ทางฝั่งประเทศFรู้แล้วว่าฉันยังไม่ตาย ตามฉันมาจนสุดทางเพื่อฆ่าฉัน มิลินอาจจะถูกยิงเพราะคุ้มครองฉัน จะอยู่หรือตายก็ยากที่จะกำหนด ฉันหนีกลับมาคนเดียว นอกจากเมืองชลธีฉันไม่รู้ว่าจะหนีไปอยู่ที่ไหนแล้ว”
นรมนอึ้งไปกับคำพูดของนงลักษณ์
“ใครพบเจอว่าคุณแกล้งตาย? ผู้นำของประเทศF เหรอ? เขาเป็นสามีของคุณ เขาควรจะมีความสุขถ้าคุณยังไม่ตาย?”
“นรมน สถานการณ์ของประเทศF ค่อนข้างซับซ้อน อธิบายกับเธอชั่วครู่มันไม่ชัดเจน ฉันหวังว่าตอนนี้เธอจะหาที่หาทางให้ฉันสามารถหลบซ่อน และช่วยฉันหาข่าวของมิลินให้ด้วย ได้ไหม?”
คำขอของนงลักษณ์ไม่ได้มากเกินไป
อีกอย่างหนึ่งหลายปีมาแล้วที่นงลักษณ์ตายปลอมสำเร็จ ทำไมถึงถูกเปิดโปงเอาช่วงนี้?
แม้กระทั่งนรมนรู้สึกว่าเป็นไปได้มากตอนที่ตัวเองให้พวกเขาตามหากิจจา ให้พวกเขาเปิดโปงให้
นรมนไม่รู้ว่าหลังของนงลักษณ์แบกอะไรไว้บ้าง แต่ที่รู้คือตอนนี้เธอต้องขอร้องนงลักษณ์ เพราะว่าเธอคือญาติของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นเป็นคนที่คุณท่านตนุวรห่วงหาอาดูรมากที่สุด
คุณท่านตนุวรแก่แล้ว ก็อย่างที่เขาพูด ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปได้อีกกี่ปี ตอนนี้ความปรารถนาเดียวของเขาคือได้เจอกับลูกสาวคนโตของตัวเอง ได้เห็นว่าลูกสาวของเขาสบายดีหรือไม่ ก็มีเพียงแค่นี้
หากไม่สามารถทำตามความปรารถนานี้ได้ เธอก็จะรู้สึกผิดต่อคุณท่านตนุวร
“หรือไม่ก็กลับบ้านตระกูลพรโสภณเถอะ คุณตารอคุณอยู่”
นรมนคิดแบบนี้
ผู้รักษาความปลอดภัยของตระกูลพรโสภณนั้นเข้มงวดมาก และนงลักษณ์จะถูกปกป้องเมื่อเธอกลับมา
นงลักษณ์กลับส่ายหัวปฏิเสธ
“ไม่ ฉันกลับไปไม่ได้ การกลับไปจะแสดงถึงอันตราย ฉันอาจทำร้ายพ่อให้ถึงตายได้ ฉันยังไม่ได้ไปเจอเขาอย่างเป็นทางการ ไม่ได้แสดงความกตัญญูกตัญญูอยู่เคียงข้างเขา ฉันไม่อาจนำอันตรายไปสู่เขาได้”
คำพูดของนงลักษณ์ทำให้นรมนอบอุ่นใจ
“ฉันจะให้บุริศร์จัดการให้”
“เธอไม่ถามฉันเหรอว่าฉันทำผิดอะไร? ไม่กลัวจะเดือดร้อนเพราะช่วยฉันเหรอ?”
คำพูดของนงลักษณ์ทำให้นรมนนิ่งไปนิด ก่อนจะยิ้ม “คุณเป็นคุณป้าของฉัน เป็นพี่สาวท้องเดียวกันของคุณแม่ ตอนนี้แม่ไม่อยู่แล้ว ฉันหวังว่าคุณจะสบายดี ส่วนเรื่องเดือดร้อน ฉันเป็นคนกลัวเรื่องเดือดร้อนไหม? หรือบอกว่าพวกเราตระกูลโตเล็กกลัวปัญหา? วางใจเถอะค่ะ ที่นี่เป็นถิ่นของเรา ไม่ว่าใครที่ต้องการจัดการคุณ ก็ต้องอยู่ที่พวกเราว่าจะเห็นด้วยหรือไม่”
คำพูดเหล่านี้ทำให้นงลักษณ์ซาบซึ้ง
แต่ตลอดหลายปีมานี้ เธอเคยชินกับการควบคุมอารมณ์มานานแล้ว เสียงของเธอก็แหบพร่าเล็กน้อยและพูดว่า “ขอบใจนะ นรมน”
“ไม่เป็นไรค่ะ เราครอบครัวเดียวกัน ประเดี๋ยวฉันจะโทรหา”
“โอเค”
หลังจากที่ทั้งสองวางสายไปแล้ว นรมนก็ไปหาบุริศร์เพื่อบอกเล่าเรื่องราวของนงลักษณ์ให้บุริศร์ฟัง
คิ้วของบุริศร์ขมวดแน่น
“เป็นอะไรไป? หาที่ให้เธออยู่มันลำบากขนาดนั่นเลยเหรอคะ?”
“ที่อยู่อาศัยไม่ใช่ปัญหา แต่ผมอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ประเทศF? นงลักษณ์พัวพันอยู่กับประเทศF มานานหลายปี ถึงแม้จะถูกคนพบว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ก็คงไม่สามารถมีแรงต่อต้านเช่นนี้แน่นอน คุณลองคิดให้ละเอียด เธอแกล้งว่าตายมาได้หลายปี กระทั่งขยายอิทธิพลของตัวเองได้ จะไม่คิดถึงหนทางแก้ปัญหาเมื่อวันหนึ่งตัวตนเธอถูกเปิดโปงหรือ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของบุริศร์ นรมนก็ใจเต้นแรง
“คุณหมายความว่านงลักษณ์มาหาเราด้วยแรงจูงใจที่ไม่บริสุทธิ์?”
“ก็ยังไม่แน่ชัด ผมคิดว่าบางทีเรื่องราวอาจจะเกิดขึ้นอย่างกะทันหันไป หรือบางทีอาจมีปัญหาอย่างอื่น นงลักษณ์คงไม่ทิ้งอำนาจของตัวเองแล้วกลับมาเมืองชลธี หรืออาจจะมีบางอย่างหรือบางคนในเมืองชลธีที่เธอต้องการ ทั้งหมดเป็นแค่การคาดเดา ถ้าอยากรู้จริงๆ พวกเราต้องพบกัน นรมน ถ้าเวลานี้พวกเราไปที่ประเทศF เราต้องรู้ให้ได้ว่าตอนนี้ที่นู้นเกิดอะไรขึ้น ไม่อย่างนั้นเราก็เคลื่อนไหวไม่ได้”
คำพูดของบุริศร์ ทำให้นรมนพยักหน้า
แต่ทั้งสองคนก็ยังจัดหาที่พักให้กับนงลักษณ์
นรมนบอกว่าต้องการพบกับนงลักษณ์
นงลักษณ์ตกลง
ตอนเย็นในวันเดียวกัน บุริศร์ก็นำนรมนมายังหน้าประตูบ้านพัก
นงลักษณ์เปิดประตูอย่างระมัดระวังภัย ก่อนจะให้พวกเขารีบเข้ามา
เมื่อเห็นเธอแสดงท่าทางระมัดระวัง นรมนก็หรี่ตาลงแต่ไม่พูดอะไร
เมื่อเข้ามาในบ้านแล้ว นงลักษณ์ก็ให้คนนำชามาให้บุริศร์และนรมน ก่อนจะยิ้มและพูดว่า “นั่งเถอะ”
ร่างกายของเธอเย็นเฉียบราวกับว่าเธอเพิ่งกลับมาจากข้างนอก
นรมนไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยกชาขึ้นมาสูดดม
“ชาดีนี่”
เธอยิ้ม แล้วจิบ
บุริศร์กลับตรงเข้าประเด็นทันที “คุณนงลักษณ์ ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”
