“คุณอารองของเธอ？”
ธรณียิ้มอย่างเกรงใจ： “ถ้าฉันบอกว่าจำไม่ค่อยได้ เธอจะหัวเราะเยาะฉันไหม？”
“หา？”
นรมนประหลาดใจ
“อาธรณี ล้อเล่นแบบนี้ไม่ขำนะคะ”
“ไม่ได้ล้อเล่น ฉันกับพ่อของเธอ และอารองของเธออายุห่างกันตั้งสิบแปดปี ตอนที่คุณย่าของเธอตั้งท้องฉันเกือบจะต้องเอาออก ผู้คนต่างบอกว่าอายุขนาดนี้แล้วยังท้องคนจะหัวเราะเอาได้ และตอนนั้นพี่ใหญ่พี่รองก็อายุมากแล้ว กลัวพวกเขารับไม่ได้ ได้ยินว่าพี่ใหญ่กับพี่รองขอร้องฉันถึงได้เกิดมา”
พูดถึงตรงนี้ ธรณีหดหู่เล็กน้อย ถึงแม้หลังจากเกิดมาคุณนายทวีทรัพย์ธาดาจะค่อนข้างรักเขา แต่หลังจากรู้ว่าพี่ใหญ่กับพี่รองเป็นคนตัดสินใจให้ตนเองเกิดมา เขาจะดีใจซะที่ไหน
ตอนนี้นรมนถามถึงเรื่องของอารอง ธรณีจึงต้องเล่าเรื่องนี้
นรมนก็ประหลาดใจ
ดูเหมือนเธอจะมองข้ามปัญหาช่องว่างระหว่างวัยของพ่อกับอาธรณีมาเสมอ
ตอนนี้อาธรณีเพิ่งจะสามสิบต้นๆ นรมนเรียกเขาว่าอามาตลอด จนเกือบลืมอายุของเขาไปแล้ว
ได้ยินธรณีพูดถึงเรื่องนี้ นรมนหัวเราะขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
“เธอยังหัวเราะอีก？”
หัวเราะของนรมน ทำให้ความทุกข์ก่อนหน้านี้ระหว่างพวกเขาสองคนหมดไป
ธรณีก็ไม่มีเวลาสนใจว่าเป็นปัญหาน่าอายหรือเปล่า เพียงแค่พูดตามที่คิด： “จำได้ว่าพี่ใหญ่ใจเย็นมาก ส่วนพี่รองขี้เล่นชอบต่อต้าน แต่มีความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องดีมาก เมื่อฉันเข้าอนุบาล พวกเขาก็เข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ตอนนั้นพี่รองชอบอิสระ ชอบออกไปเที่ยวข้างนอก ถึงแม้ปิดเทอมก็ไม่กลับบ้าน ตลอดทั้งปีในบ้านจะได้รับโปสต์การ์ดจากพี่รองกับของขวัญที่ให้พวกเราทั้งสามคน อันที่จริงพี่รองเป็นคนละเอียดรอบคอบทั่วทุกด้านมาก ถึงแม้จะไม่ค่อยเจอกับพวกเรา แต่เขารู้ความชอบของทุกคน ทุกครั้งที่ซื้อของให้พวกเราจะเป็นสิ่งที่พวกเราชอบที่สุด ดังนั้นฉันรู้สึกมาตลอดว่าในใจของพี่รองมีพวกเราอยู่”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ธรณีเศร้าใจ
“รู้ไหม นรมน เมื่อนงลักษณ์มาบอกความจริงในตอนนั้น ฉันโกรธมากจริง ๆ โกรธที่พี่รองทอดทิ้งครอบครัวไปหลายปีเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง แม้พี่ใหญ่จะเสียสละไปแล้ว เขาก็ไม่เคยปรากฏตัว หลังจากนั้นคุณย่าของเธอจากไป ข่าวครึกโครมแบบนั้น ฉันไม่เชื่อว่าเขาไม่เห็น แต่เขาก็ยังไม่กลับมา นี่ไม่ใช่นิสัยของพี่รอง นรมน ถึงแม้จะต้องทะเลาะกับพี่ของตนเองเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง เขาก็ไม่มีทางไม่กลับมาบ้านนานขนาดนี้ และยิ่งไม่มีทางไม่กลับมาเมื่อญาติของตนเองตาย ไม่มีแม้แต่สักคำด้วยซ้ำ”
ธรณีจ้องมองนรมน
นรมนชะงักงันโดยพลัน
สำหรับอารองคนนี้ นรมนไม่รู้จักเลย แต่ธรณีสามารถพูดแบบนี้ได้ แน่นอนว่าต้องมีหลักฐาน
และถ้าสิ่งที่ธรณีพูดเป็นความจริง อารองไม่ใช่คนทิ้งครอบครัวแน่นอน นอกเสียจากเขาจะไม่กลับมา หรือกลับมาไม่ได้
ความคิดแบบนี้ทำให้นรมนคิ้วขมวด ไม่สบายใจเล็กน้อย
“อาธรณี อาคิดว่าเกิดเรื่องขึ้นกับอารองเหรอ？”
“ใช่”
ธรณีไม่ปิดบังนรมนสักนิด เปรียบเทียบความลังเลคราวก่อน ครั้งนี้ธรณีกลับไม่ปิดบังนรมน
เหมือนกับรู้ว่านรมนกำลังแปลกใจอะไร ธรณียิ้มเจื่อน： “ก่อนหน้านี้ฉันปิดบังเธอเรื่องที่นงลักษณ์มาหาฉัน เพราะไม่อยากให้เธอเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ และยิ่งไม่อยากให้เธอรู้ว่าความผิดพลาดพ่อแม่ของเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับอารองของเธอและนงลักษณ์ เนื่องจากไม่ว่าจะเป็นอารองหรือนงลักษณ์ สำหรับเธอก็มีความสัมพันธ์ครอบครัวที่ซับซ้อน เรื่องนี้ทำร้ายคนเยอะมาก แต่มันโหดร้ายกับเธอที่สุด และเหี้ยมโหดที่สุด”
ได้ยินธรณีพูดเช่นนี้ ความไม่พอใจในตอนแรกที่มีต่อเขาหายไป
“อาธรณี ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”
“ฉันรู้ นรมนของพวกเราเข้มแข็งมาก แต่บางครั้งก็เข้มแข็งจนฉันสงสาร จนแม้แต่เคยคิดว่า ถ้าพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ใหญ่ยังมีชีวิตอยู่ ถ้าเธอเป็นเจ้าหญิงน้อยของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาตั้งแต่แรก เธอคงไม่ต้องแบกรับมากมายแบบนี้？ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับบุริศร์จะราบรื่นมาก ในเมื่อตระกูลทวีทรัพย์ธาดาดีกว่าตระกูลธนาศักดิ์ธน สามารถให้การคุ้มครองและสนับสนุนเธอได้ยิ่งกว่า”
สิ่งเหล่านี้คือคำพูดในใจของธรณี และธรณีรู้สึกติดค้างพี่ใหญ่
ถ้าหานรมนเจอเร็วกว่านี้ บางทีชีวิตของนรมนคงจะไม่เป็นแบบนี้
นรมนอบอุ่นหัวใจ
ความจริงแล้วเธอเป็นผู้หญิงขี้ใจอ่อนและมีเมตตา
“อาธรณี สวรรค์เป็นคนกำหนดเรื่องเหล่านี้ อย่างไรเสียตอนนี้พวกเราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วไม่ใช่เหรอ？”
“ใช่ แต่ฉันหวังว่าเธอจะมีความสุข เรื่องหลังจากนี้ฉันกับอาสามของเธอจะพยายามจัดการไม่ให้เธอต้องกังวล อีกอย่าง ฉันกลัวเธอจะหัวร้อนเรื่องของอารองของเธอจนไปเสี่ยงอันตรายที่ประเทศ F ฉันจึงไม่คิดจะพูดเรื่องเหล่านี้กับเธอ แต่คิดไม่ถึงว่าพวกเธอจะรู้เรื่องที่นงลักษณ์มาหา”
ธรณียิ้มเจื่อน
เป็นเขาเองที่ตอนนั้นประมาทเกินไป ลืมคิดว่าบุริศร์มีอำนาจสืบว่าใครทำอะไรในเมืองชลธีได้อย่างง่ายดาย และตอนนั้นเขาตกใจไปหน่อย จึงไม่ได้ขัดขวางและจัดการป้องกัน
ตอนนี้นรมนรู้แล้ว เห็นเธอคิดว่าจะออกไปท่องเที่ยว ธรณีจึงคิดว่าไม่มีอะไรที่เล่าไม่ได้
แน่นอนว่านรมนก็คิดถึงตรงนี้ จึงถามเสียงเบา： “ อาธรณี อาไม่กลัวเล่าให้ฉันฟังแล้วฉันจะเปลี่ยนใจไม่ออกไปเที่ยวหรือไง？”
“เธออยากให้บุริศร์เห็นด้วย ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นเมืองชลธีหรือเมือง F ต่างก็วุ่นวาย ตัวเธอเองสามารถคิดจะหลุดพ้นออกไปได้ บุริศร์อาจจะมีความสุขมาก โดยเฉพาะหลุดพ้นจากเรื่องเหล่านี้ถึงจะสามารถมองได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ดังนั้นตอนนี้ฉันจะเล่าให้ฟังหรือเปล่า ไม่มีผลอะไรกับเธอ”
คำพูดของธรณีทำให้นรมนนิ่งไปสักพัก
เปรียบเทียบกับธรณี จู่ๆ นรมนรู้สึกว่าตนเองขาดประสบการณ์ไปหน่อย
“งั้นตอนนี้อาธรณีคิดจะทำอย่างไร นงลักษณ์มาหาอา เพราะอยากให้อาไปช่วยที่ประเทศ F ใช่ไหม？”
“ใช่ เธอหวังให้ฉันใช้ความสามารถช่วยเธอเอาอำนาจที่ประเทศ F กลับคืนมา”
นรมนแปลกใจกับคำพูดของธรณี
“เธอแกล้งตายในประเทศ F มาตั้งหลายปี อำนาจจะถูกทรยศพังทลายในคราวเดียวได้อย่างไร？”
สิ่งนี้นรมนไม่เชื่อ
ในตอนแรกธรณีก็ไม่เชื่อ แต่ได้ยินนรมนถามแบบนี้ จึงหยิบของบางอย่างส่งให้นรมน
โดยไม่ทราบสาเหตุ เมื่อรับมาดู นรมนสีหน้าเปลี่ยนทันที
“นี่เป็นไปได้ยังไง？”
นรมนมองดูข้อมูลในมือ เสียงสั่นไหว
ธรณีกลับถอนหายใจ： “นงลักษณ์เป็นคนที่น่าสงสาร เธอคิดว่าตนเองสามารถกุมชะตาชีวิตได้อยู่หลายปี คิดว่าตนเองแกล้งตายสำเร็จ สามารถปกป้องคนที่ตนเองอยากจะปกป้องได้ แต่สุดท้ายกลับพบว่าความพยายามทุกอย่างของตนเองไร้ค่าต่อหน้าคนนั้น เพราะตั้งแต่เริ่มทุกการเคลื่อนไหวของเธอถูกคนนั้นควบคุมและเห็นด้วยอยู่เงียบๆ ”
“คนนั้นคือเจ้าเมืองใช่ไหม？”
ธรณีพยักหน้าให้กับการคาดเดาของนรมน
มองข้อมูลในมือ นรมนขมวดคิ้ว
“มิลิน！ไม่คิดว่ามิลินจะเป็นคนของเจ้าเมือง นงลักษณ์รู้เรื่องนี้ไหม？”
“ไม่รู้ เพราะถ้ารู้ เธอคงไม่มาหาฉันที่นี่อย่างจนตรอกเพื่อให้ส่งกำลังเสริมไปช่วยมิลิน และยิ่งไม่ให้ฉันช่วยเธอแย่งคืนอำนาจที่สูญเสียไป”
ตอนที่ธรณีได้ข้อมูลนี้มาก็ตกใจเช่นกัน แต่ตอนนี้กลับเข้าใจแล้ว
“นงลักษณ์กับมิลินร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา จนสามารถพูดได้ว่ามิลินเป็นคนช่วยชีวิตของนงลักษณ์ ดังนั้นเธอจึงเห็นมิลินเป็นคนของตัวเองจริง ๆ เธอปิดบังเรื่องแกล้งตายต่อเจ้าเมือง มิลินก็เป็นคนช่วย หลังจากนั้นหลายปี เธอให้มิลินจัดการดูแลอำนาจทั้งหมด กลับไม่คิดว่ามิลินเป็นคนของเจ้าเมืองตั้งแต่แรก ไม่ว่าจะแกล้งตายหรือควบคุมอำนาจ ทั้งหมดอยู่ในแผนการของเจ้าเมือง หลายปีที่ผ่านมา อำนาจเป็นของมิลินไม่ใช่นงลักษณ์ แต่เธอกลับเห็นมิลินเป็นพี่น้อง นี่ไม่มีอะไรเลย กลับไม่รู้ว่าสิ่งที่ร้ายแรงที่สุดคือพี่น้องที่ทรยศกันเช่นนี้ ไม่งั้นเธอคิดว่าอำนาจยิ่งใหญ่ขนาดนี้ เก็บตัวมาหลายปี จะเป็นเพราะคนสองคนทรยศและจะทรยศทั้งหมดได้อย่างไร？”
คำพูดของธรณีทำให้นรมนช็อกทันที
เธอเข้าใจว่านงลักษณ์จงใจกลับมาทำตัวน่าเวทนา เพื่อฉกฉวยความเห็นใจ ให้เธอกับบุริศร์หรือตระกูลทวีทรัพย์ธาดาช่วยเธอยึดอำนาจ เพื่อการต่อสู้ครั้งใหญ่ของราเชน แต่ตอนนี้เธอเพิ่งจะพบว่าแท้จริงแล้วนงลักษณ์สิ้นไร้ไม้ตอกจึงกลับมา
พูดไม่ชัดว่าในใจรู้สึกอย่างไร เพียงแค่รู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมาทันที ทุกข์ใจมาก
“เป็นมิลินไปได้อย่างไร？”
แค่คิดว่าเธอคือคนของเจ้าเมืองประเทศ F นรมนก็ยิ่งรู้สึกแย่
เพราะมิลินเป็นคุณครูของกิจจา เธอมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลโตเล็กไม่มากก็น้อย และช่วงเวลาที่กิจจาอยู่กับมิลิน ตอนนี้คิดแล้วนรมนหวาดกลัวไม่มีที่สิ้นสุด
ก่อนหน้านี้เอาแต่คิดว่ามิลินดีกับกิจจาเช่นนี้เพราะสูญเสียลูกชายของตนเองไป ตอนนี้นรมนอดคิดไม่ได้ว่า ที่มิลินดีกับกิจจาแบบนี้ เพราะต้องการใช้ประโยชน์อะไรหรือเปล่า？
คิดถึงตรงนี้ นรมนโกรธมาก ไม่สบายใจมาก จนแม้แต่อยากฆ่าคนด้วยซ้ำ
เธอไม่สามารถทนกับการวางแผนและการใช้ประโยชน์แบบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ถูกวางแผนเป็นเด็กที่ตนเองห่วงใยที่สุด
นรมนเข้าใจเจตนาที่ธรณีเล่าเรื่องเหล่านี้ให้เธอฟังในวันนี้ทันที
เขาอยากให้เธอพาลูก ๆ ออกไปจากวงจรอุบาทว์นี้ อย่างน้อยที่สุดไม่อยากให้กิจจาได้รับอันตราย
มิลินได้รับบาดเจ็บครั้งนี้อาจเป็นการล่อเหยื่อของเจ้าเมือง เป้าหมายคือล่อให้คนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ตระกูลโตเล็ก และตระกูลพรโสภณออกมา และการที่นงลักษณ์สามารถกลับมาเมืองชลธีได้อย่างปลอดภัยไร้กังวล เดาว่าเป็นความตั้งใจของเจ้าเมืองเช่นกัน
เพราะนงลักษณ์เป็นเหยื่อล่อตัวหนึ่ง ที่สามารถเชื่อมโยงกับเหยื่อของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ตระกูลโตเล็ก และตระกูลพรโสภณได้ ส่วนเธอก็ทั้งเป็นห่วงและเอาใจใส่มิลินขนาดนี้ มิลินเป็นเหยื่อล่อให้นงลักษณ์เรียกกำลังเสริม ความเชื่อมโยงนี้ทำให้คนหวาดกลัวอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ดูเหมือนเจ้าเมืองประเทศ F มุ่งเป้าหมายมาที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ตระกูลโตเล็ก และตระกูลพรโสภณ
แท้จริงแล้วใครกันที่พยายามหาหนทางโจมตีพวกเขาเช่นนี้？
มีความคับแค้นใจอะไรกับพวกเขา？
คิดถึงตรงนี้ นรมนหรี่ตาลงทันที
“อาธรณี ยี่สิบปีก่อน ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ตระกูลโตเล็ก และตระกูลพรโสภณเคยร่วมกันทำให้ใครไม่พอใจหรือเปล่า？”
คำพูดของนรมนทำให้ธรณีงงงวย
“ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ ยี่สิบปีก่อนฉันเพิ่งกี่ขวบเอง？คุณย่าของเธอก็ไม่เคยพูดให้ฉันฟัง เพียงแต่ศัตรูที่มีร่วมกันของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ตระกูลโตเล็ก และตระกูลพรโสภณ ฉันคิดไม่ออก น่าจะไม่มีความเกี่ยวข้องมั้ง？”
ไม่มีความเกี่ยวข้อง？
แต่นรมนกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
