“หม่ามี้……”
กิจจาค่อนข้างกังวล และค่อนข้างเสียใจ
นรมนสัมผัสถึงสีหน้าแววตากิจจา ก็ตอบสนองทันที คนที่เสียใจมีแค่เธอคนเดียวที่ไหน?
กิจจายังเด็กมาก เมื่อต้องเผชิญกับการเลือกที่ยากลำบาก ในขณะนี้ในเมื่อเขาเอ่ยปากกับตน ก็แสดงว่าเขารู้จักมิลินนิดหน่อย
นรมนรีบระงับอารมณ์ตัวเองอย่างรวดเร็ว ถามขึ้นเสียงทุ้ม “ลูกก็คิดใช่ไหมว่าเธอเป็นลูกหลานหมู่บ้านดารายน ดังนั้นก็เลยคิดว่าถ้าเธอมาดูสักหน่อยได้ก็จะค่อนข้างน่าเชื่อถือ?”
อย่างไรแล้ว เด็กคนนี้ก็ใส่ใจบุริศร์สุดหัวใจอย่างแท้จริง
กิจจาพยักหน้าอย่างยากลำบาก ดวงตาแดงแล้ว
“โทรสิ โทรหาเธอ ดูว่าเธอจะว่ายังไง”
คำพูดนรมนทำให้กิจจาเงยหน้าทันที
“หม่ามี้ คุณไม่กลัว……”
“แม่กลัว แต่กลัวบุริศร์จากเราไปมากกว่า”
เสียงนรมนเงียบสงบ มีความเศร้าโศกและไม่ยินยอมอย่างรุนแรง
ถ้าบุริศร์เป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะมีความกล้าที่จะมีชีวิตบนโลกอันหนาวเหน็บต่อหรือไม่
ที่แท้มิตรภาพที่มีต่อเขามาถึงจุดนี้ตั้งนานแล้วเหรอ?
นรมนยิ้ม สดใสราวกับดอกไม้นับร้อยบานสะพรั่ง แต่กลับน่าวิตกกังวล
ราวกับเธอมองทะลุทุกอย่าง แต่เหมือนปล่อยวางทุกอย่างอีกครั้ง
กิจจารู้สึกหวาดกลัวทันที
เขากุมมือนรมนไว้ พูดด้วยเสียงสั่น “หม่ามี้ อย่าทิ้งเราไป”
กิจจาเหมือนสัตว์น้อยผู้น่าสงสาร อธิษฐานความอบอุ่นสุดท้ายเอาไว้
นรมนตระหนักอะไรบางอย่างได้ทันที รู้สึกตัวเองโหดร้ายนิดหน่อย
เผยความรู้สึกมองโลกในแง่ร้ายกับเด็กเล็กได้อย่างไร?
กิจจาก็เป็นคนมีความคิดอ่อนไหว ไม่คิดว่าจะมองออกโดยทันทีว่านรมนอยากจากไปพร้อมกับบุริศร์
เขาตกใจมาก หวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม
เขาไม่รู้ว่าถ้าไม่มีแด๊ดดี้และหม่ามี้ในชีวิต ตนเอง กานต์และกมล พวกเขาจะทำอย่างไรได้?
จริงอยู่ที่ว่าข้างกายยังมีคนที่ห่วงใยพวกเขามากมาย แต่คนพวกนั้นไม่สามารถมาแทนตำแหน่งแด๊ดดี้และหม่ามี้ในหัวใจพวกเขาได้
นรมนกอดกิจจาไว้ในอ้อมแขน พูดขึ้นเสียงทุ้ม “หม่ามี้ไม่ดีเอง ทำให้ลูกกังวล ติดต่อมิลินสิ ไม่ว่าเธอจะต้องการอะไร แค่ช่วยชีวิตบุริศร์ไว้ได้ ถึงจะต้องการทรัพย์สินตระกูลโตเล็กทั้งหมด แม่ก็ตกลงกับเธอได้”
คำนี้พูดด้วยจิตวิญญาณกล้าหาญ
ทรัพย์สินตระกูลโตเล็กมีเท่าไร นรมนไม่แน่ใจ และไม่เคยให้คนมานับ รู้ว่าแค่บริษัทอย่างเดียวก็ทำให้หลายๆ คนมีกินไปหลายชั่วคนอายุ และยังมีเหมืองแร่ทางแอฟริกาอีก
แต่ถ้าทรัพย์สินพวกนี้ช่วยชีวิตบุริศร์ให้กลับมาแข็งแรงได้ เธอก็แคร์ ไม่สนใจวัตถุนอกกายพวกนี้
กิจจาพยักหน้า หยิบโทรศัพท์ไปที่ระเบียง แต่ไม่ได้พูดตามสิ่งที่นรมนพูด
ทรัพย์สินตระกูลโตเล็กมีเยอะเกินไป พอที่จะทำให้ตัวเองไม่เป็นตัวของตัวเอง
นรมนไม่สนใจ ใช่ว่ามิลินจะไม่สนใจ
ถ้าเธอต้องการทำอะไรบางอย่างจริงๆ แค่ทรัพย์สินตระกูลโตเล็กก็เพียงพอที่จะให้เธอทำอะไรได้มากมาย
คิดถึงตรงนี้ ดวงตากิจจาเป็นคลื่นเล็กน้อย จากนั้นก็โทรหามิลิน
เมื่อมิลินได้รับสายจากกิจจาก็ตกตะลึงเล็กน้อย
ศิษย์คนนี้ไม่ใช่คนที่ติดใคร แต่ช่วงนี้โทรหาตนหลายครั้งแล้ว มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกันแน่? หรือมีจุดประสงค์อะไร?
นึกถึงความสัมพันธ์ของกิจจาและนรมน นึกถึงความสัมพันธ์ของนรมนและนงลักษณ์ คิ้วมิลินก็ขมวดเข้าหากันแน่น
รับหรือไม่รับ?
ขณะที่มิลินลังเล กิจจาก็โทรหาอีกครั้ง
มิลินสามารถปิดเครื่องได้โดยตรง แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจ ก่อนหยิบโทรศัพท์ออกไปข้างนอกทันที จากนั้นก็เลื่อนปุ่มรับสาย
“กิจจา”
เสียงเธอมีความหมดหนทางและอ่อนแรงเล็กน้อย
หัวใจกิจจาสั่นเล็กน้อย อารมณ์ในใจซับซ้อน
“อาจารย์ครับ ผมเจอเรื่องยากลำบาก”
กิจจาเอ่ยปากทันที แต่ทำให้มิลินตะลึง
ศิษย์คนนี้เรียนเก่ง และชอบศึกษาอย่างเจาะลึก เป็นต้นกล้าที่ดี แต่น้อยครั้งมากที่กิจจาออกตัวพูดว่ามีเรื่องขอให้ช่วยกับตน ถึงจะถามเกี่ยวกับการบ้าน เขาก็ทำการเตรียมพร้อม มีพื้นฐานเหตุผลหารือกับเธอถึงจะฟังความเห็นของเธอ ในตอนนี้เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ
ยกเว้นครั้งนั้นที่บังคับให้เขาเป็นลูกศิษย์ นานมากแล้วที่เธอไม่ได้ยินเสียงแบบนี้อีก
หัวใจมิลินอ่อนลงอย่างช่วยไม่ได้
“เกิดอะไรขึ้น? ปัญหาการบ้านเหรอ?”
“ไม่ใช่ครับ แด๊ดดี้ผมโดนวางยาพิษ”
กิจจาพูดตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม ทำให้มิลินตกตะลึงทันที ความอ่อนนุ่มและความรักโปรดปรานเหล่านั้นถูกแช่งแข็งทันใด เธอไม่รู้ว่าควรตอบสนองอย่างไรไปชั่วขณะหนึ่ง
บุริศร์โดนวางยาเหรอ?
เป็นไปได้อย่างไร?
หรือว่านี่คือนงลักษณ์หลอกใช้บุริศร์และนรมนวางกับดักตน?
ในท้ายที่สุดกิจจาก็กลายเป็นจุดอ่อนของเธอ
คิ้วมิลินขมวดแน่น ในดวงตาเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหดและความกริ้วโกรธ
เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรใช้น้ำเสียงแบบไหนพูดกับกิจจา ยิ่งไม่รู้ว่าลูกศิษย์เพียงคนเดียวของตัวเองรู้เกี่ยวกับแผนการและการหลอกใช้ของบุริศร์และนรมนหรือไม่
ถ้ารู้ล่ะก็……
ทันใดนั้นหัวใจมิลินก็เจ็บปวดขึ้นมา
กับเด็กคนนี้ สุดท้ายก็ชอบจริงๆ เสียแล้ว
ในขณะนี้แค่คิดจะหักหลังและวางแผนร้ายกับเขา มิลินก็เจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่
ในดวงตามีความอาฆาตทันที
กำจัดทุกอย่างก่อนที่มันจะพัฒนาเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดและดีที่สุด
แต่เพิ่งคิดความคิดนี้ออกมา ลักษณะท่าทางเฉลียวฉลาดและการกระทำเชื่อฟังกตัญญูในตอนปกติของกิจจาก็ลอยเข้ามาในสมองมิลินทีละฉาก มันวนเวียนอยู่ กำลังฉีกหัวใจเธอออกเป็นชิ้นๆ
กิจจาไม่สน และไม่อยากรู้ว่าตอนนี้อารมณ์มิลินแปรปรวน หลังจากไม่ได้ยินคำถามของมิลิน ก็พูดขึ้นทันที “หม่ามี้ผมหมายความว่าแค่อาจารย์ช่วยชีวิตแด๊ดดี้ได้ อาจารย์ต้องการอะไรก็ตกลงคุณทั้งหมด”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป ทั้งร่างมิลินก็ตกตะลึง
หมายความว่าอย่างไร?
นี่นรมนไม่ได้ร่วมมือกับนงลักษณ์เหรอ?
หรือนี่คือม่านหมอกหนาทึบ?
ไม่!
ไม่ใช่!
คนที่นรมนใส่ใจมากที่สุดคือใคร?
คือบุริศร์!
ถ้าบุริศร์เกิดอุบัติเหตุจริงๆ อย่าว่าแต่นงลักษณ์ญาติที่ไม่ได้ไปมาหาสู่กันมากกว่าสิบปี ถึงจะเป็นญาติคนอื่นๆ คาดว่านรมนก็จะเอาใส่ใจบุริศร์มากหน่อย
ดังนั้นนี่คือเรื่องจริง?
หัวใจมิลินแยกแยะสิ่งนี้อย่างรวดเร็ว
ต้องบอกว่า กิจจาอยู่เคียงข้างมิลินทุกวันนี้ รู้จริงๆ ว่าควรพูดอย่างไรถึงทำให้มิลินตัดสินใจอย่างรวดเร็ว
หลังจากพูดสิ่งพวกนี้จบแล้วกิจจาก็ไม่พูดอีก แต่รออย่างเงียบสงบ ราวกับไม่รีบร้อน
แต่เพียงเพราะเหตุนี้ มิลินก็รู้ว่ากิจจาก็วิตกกังวลจนไม่มีทางเลือก
“พิษอะไร?”
มิลินเอ่ยปากแล้ว
สำหรับลูกศิษย์เพียงคนเดียวคนนี้ มิลินไม่ใช่ไม่รู้ เขาเก่งมาก และศึกษาอย่างพิถีพิถันด้วย ถึงจะติดต่อกันได้ไม่นาน แต่บางอย่างที่เรียบง่ายก็สามารถมองได้อย่างเข้าใจ
และหนังสือโบราณที่นำกลับมาจากหมู่บ้านดารายน มิลินก็กวาดตาดูฉบับแปลสองสามที ล้วนเป็นวิธีการพิษจากสัตว์ของหมู่บ้านดารายน
กิจจาเป็นลูกศิษย์คนเดียวของเธอ เธอปฏิบัติกับกิจจาเป็นลูกของตน ดังนั้นการถ่ายทอดบางอย่างของหมู่บ้านดารายน ถ้าให้กิจจาสืบทอดต่อไป เธอก็คิดว่าไม่ใช่ว่าทำไม่ได้
กิจจากลับพูดเสียงทุ้ม “ผมมองไม่ออก มันไร้สีไร้กลิ่น แต่มันเริ่มเข้าไปในตับไตไส้พุงแล้ว แด๊ดดี้ผมหมดสติไม่ฟื้น ทั้งร่างกายเย็นเฉียบ เหมือนถูกห่อหุ้มด้วยไอเย็นยะเยือก หายใจเต็มไปด้วยน้ำค้างแข็ง ใบหน้าสีเขียวไร้ชีวิต อาจารย์ครับ ผมมองไม่ออกจริงๆ พิษนี้ดูเหมือนเกิดขึ้นมานานแล้ว แต่ก็เหมือนเกิดขึ้นมาฉับพลัน ซึ่งนี่มันไม่สมเหตุสมผล อาจารย์ครับ ผมรู้คุณอยู่ที่เมืองชลธี คุณมาหน่อยได้ไหม?”
ประโยคสุดท้ายนี้ทำให้มิลินตกตะลึง
เรื่องที่เธออยู่เมืองชลธีนั้นเป็นความลับอย่างยิ่ง กิจจารู้ได้อย่างไร?
ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้กิจจาโทรหาตน นึกถึงกานต์ที่อยู่ข้างๆ กิจจาอีกครั้ง เหมือนมิลินเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว มีหมอกครึ้มระหว่างสีหน้า
“กิจจา เธอสืบฉันเหรอ?”
น้ำเสียงมิลินค่อนข้างเข้มงวด มีความกริ้วโกรธด้วยซ้ำ
ไม่ใช่ว่ากิจจาฟังไม่ออก แต่พูดขึ้นอย่างไม่แข็งกร้าวและถ่อมตัว “อาจารย์ครับ ผมแค่ทำเพื่อคนในครอบครัวเท่านั้น”
“ถ้าคนในครอบครัวเธอกับฉันตกอยู่ในอันตรายพร้อมกัน เธอจะช่วยชีวิตใคร?”
นี่คือคำถามที่ตอบยาก
มิลินถามจบก็เสียใจแล้ว
เธอถามคำถามโง่ๆ เช่นนี้ได้อย่างไร?
แต่ก้นบึ้งหัวใจกลับมีความคาดหวังนิดหน่อย
อย่างไรแล้วกิจจาก็เป็นเด็กกำพร้า
ถึงบุริศร์และนรมนจะดีกับเขามาก แต่เธอก็ดีกับเขาเช่นกันนะ เธอยังสอนเกี่ยวกับการตั้งหลักตั้งตัวให้เขาด้วยไม่ใช่เหรอ?
ถึงขนาดสอนบางอย่างให้เขาช่วยชีวิตตัวเองได้ด้วยซ้ำ หรือสิ่งเหล่านี้ไม่พอที่จะสู้กับนรมนและบุริศร์ได้?
เดิมทีมิลินนึกว่ากิจจาจะไม่ตอบ คิดจะเปลี่ยนหัวข้อนี้ แต่ได้ยินกิจจาพูดเสียงทุ้ม “อาจารย์ครับ พวกคุณล้วนเป็นคนในครอบครัวผม ถ้าทำให้ทั้งสองฝ่ายพอใจได้ แน่นอนผมก็หวังว่าพวกคุณจะไม่เป็นอะไร แต่ถ้าต้องเลือกข้างเดียวจริงๆ ……”
เขามีการหยุดชะงักนิดหน่อย
หัวใจมิลินกังวลขึ้นมาทันที
“ยังไง?”
“ผมจะเลือกแด๊ดดี้กับหม่ามี้ครับ”
เมื่อกิจจาพูดคำนี้ออกไป มิลินแค่รู้สึกหัวใจเหมือนถูกอะไรบางอย่างแทง มันเจ็บจนรู้สึกแย่
เธอกำลังจะโกรธ ก็ได้ยินกิจจาพูดต่อ “แน่นอนว่าสันนิษฐานว่าอาจารย์ต้องการเป็นศัตรูกับแด๊ดดี้และหม่ามี้ผม”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป มิลินก็พูดไม่ออกทันที
ลูกศิษย์ตัวเองที่ไม่พูดไม่จาคนนี้สุดยอดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?
เขายังเป็นแค่เด็ก!
กิจจาไม่สนว่ามิลินจะคิดอย่างไร เอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง
“เป็นศัตรูกับแด๊ดดี้และหม่ามี้ผม ก็คือเป็นศัตรูกับผม แน่นอนว่าผมจะไม่ปล่อยไป แต่ยังไงแล้วคุณก็เป็นอาจารย์ของผม ไม่ว่าในอนาคตผมจะประสบความสำเร็จแค่ไหนก็ต้องขอบคุณที่ช่วยเหลือ ถ้าผมทำร้ายอาจารย์เพื่อพ่อแม่ แน่นอนว่าก็ไม่กล้ามีชีวิตอยู่ ก็คงตายไปพร้อมอาจารย์ล่ะมั้งครับ”
“กิจจา!”
หัวใจมิลินสั่นทันที ฝ่ามือเหงื่อแตกพลั่กด้วยซ้ำ
ช่างเป็นเด็กที่เด็ดเดี่ยว!
เขากำลังขู่เธอ!
เอาชีวิตเขามาขู่!
มิลินโกรธจัด แต่ในท้ายที่สุดก็ต้องยอมรับ สำหรับลูกศิษย์เพียงคนเดียวคนนี้ สุดท้ายเธอก็ใจร้ายไม่ลง
เธอไม่มีทางดูเด็กคนนี้ตายได้ ยิ่งไม่มีทางดูเขาฆ่าตัวตายเพราะตนเป็นศัตรูกับตระกูลโตเล็ก
ความรู้สึกแบบนี้มันเหมือนช่วงเวลานั้นที่เห็นลูกชายตนตายต่อหน้าตนด้วยตาของตัวเอง
มันตื่นตระหนก หมดหนทาง ปวดใจ และความสิ้นหวังที่ปวดใจเช่นกัน
เธอใช้เวลากี่ปีในการเดินออกมาจากความเจ็บปวดของการไว้ทุกข์ ในวันนี้ยังต้องทนกับความรู้สึกเศร้าโศกอีกครั้งเหรอ?
ไม่!
ไม่ได้!
ทั้งๆ ที่รู้ว่ากิจจากำลังขู่ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอควรจะโกรธ แต่ในเวลานี้ มิลินก็ยังพ่ายแพ้
พ่ายแพ้อยู่ในน้ำมือลูกศิษย์เพียงคนเดียวของตัวเอง
“ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
มิลินพูดจบ กิจจาก็วางสายไป
มุมปากเธอยกขึ้นอย่างขมขื่น
แค่นั้นแหละ
จะเป็นจะตาย เป็นการวางแผน เป็นการหลอกใช้หรือเป็นเรื่องบังเอิญ เธอยอมรับทั้งหมด
