อ้อมกอดของกานต์แน่นมาก แน่นจนกิจจาหายใจไม่ค่อยออก
เขาก้มมองกานต์ในอ้อมแขน ความเยือกเย็นและความเย็นชาในแววตาค่อย ๆ หายไป ราวกับร่างกายที่ถูกโยนลงไปในถังน้ำแข็งอันเหน็บหนาวอบอุ่นขึ้นมาทีละนิด
จริงด้วย
เขายังมีพวกเขาอยู่
คนเหล่านี้คือญาติของเขา เป็นพี่น้องร่วมสายเลือด
และมีเพียงพวกเขาถึงจะปฏิบัติต่อตนเองอย่างจริงใจ ไม่มีการคิดร้าย ไม่มีการเลือกใช้ประโยชน์
กิจจาน้ำตาไหลอีกครั้ง
เขากอดกานต์กลับไป ซุกใบหน้าที่ระหว่างคอของเขา พูดสะอึกสะอื้น： “กานต์ โชคดียังมีพวกนาย ไม่อย่างนั้น……”
ไม่อย่างนั้นเขาไม่รู้ว่าอะไรคือความหมายของการมีชีวิตบนโลกใบนี้
กิจจาไม่ได้พูดออกมา แต่กลับสาบานในใจ ครอบครัวนี้ ทุกคนในครอบครัวนี้เป็นทั้งชีวิตของเขา คนที่จะต้องปกป้องแม้จะต้องสละชีวิตก็ตาม
นี่คือความหมายและคุณค่าของการมีชีวิตของเขา！
หลังจากความเย็นชาสุดท้ายในแววตาค่อยๆ หายไป เขาปล่อยกานต์ออกและหัวเราะ： “พวกเราสองคนเป็นสาวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย？”
กานต์ฟังออกว่าเขาล้อเล่น จึงกางกำปั้นออกไปชกเขาหนึ่งหมัด
“นายสิเป็นสาว เมื่อกี้ใครไม่รู้ร้องไห้ขี้มูกโป่ง”
กิจจาเช็ดน้ำตาทันที พูดอย่างดื้อรั้น： “มีอะไรเข้าตานายหรือเปล่า？กลางวันแบบนี้ยังมองผิด”
“กิจจา นายมียางอายไหมเนี่ย？ร้องไห้เองยังบอกว่าฉันตาฝาด？ไม่ยอมรับแถมยังเล่นงานฝ่ายตรงข้ามนี้ใครสอนกัน？”
“ไม่ได้เรียนรู้มาจากนายเหรอ？ฉันไม่ได้เรียนรู้ทุกอย่างมาจากนายหรือไง？นายคือเฮียกานต์”
คำพูดอย่างผ่อนคลายของกิจจา ทำเอากานต์อึ้งไปทันที
คิดไม่ถึงว่าจะเขาพูดไม่ออก！
กิจจากลายเป็นคนนิสัยเสียตั้งแต่เมื่อไหร่？
กานต์จมูกย่น มองเห็นกิจจามาตรงหน้าคอมพิวเตอร์ของเขาตรวจดูตำแหน่งของมิลิน กานต์พูดอย่างสงสาร： “เรื่องนั้น ส่งมาให้ฉันเถอะ หรือจะบอกแด๊ดดี้กับหม่ามี้ก็ได้ ฉันได้ยินมาว่านงลักษณ์ไหว้วานให้หม่ามี้ตามหาเบาะแสของมิลิน ในเมื่อนายคือลูกศิษย์ของหล่อน บางเรื่องก็ไม่ควรออกหน้า”
“ไม่มีอะไรไม่ควรออกหน้า นายพูดเองไม่ใช่เหรอ？นงลักษณ์ไหว้วานหม่ามี้ตามหาหล่อน ฉันออกหน้าก็ไม่มีอะไรไม่เหมาะสม”
กิจจาพูดอย่างเรียบเฉย แววตาไร้ความรู้สึก
เขาคือเฮียของรุ่นนี้ในบ้าน เขาแบกรับหน้าที่ดูแลครอบครัวและพี่น้อง ไม่ว่าคนนั้นเป็นใคร คิดจะทำร้ายคนในครอบครัวของเขาเหรอ ไม่มีทาง！
กิจจาเลือกที่จะตรงไปตรงมาเหมือนเช่นเคย
เขาจะทำให้ดีที่สุดกับความรู้สึกที่คุ้มค่าต่อการทุ่มเท ส่วนที่ไม่คุ้มค่า……
หัวใจของกิจจาเจ็บปวด แต่ยังคงยืนหยัดเช่นเคย
ส่วนที่ไม่คุ้มค่า งั้นต้องดูว่าใครใช้ประโยชน์จากใคร ใครมีหัวใจที่โหดเหี้ยมกว่ากัน
ท้ายที่สุดก็เป็นแค่เด็ก หลังจากตัดสินใจแบบนี้ กิจจาเหลือบมองกานต์อย่างอ่อนแอ
“นี่คือที่ไหน？”
“สุสานพรสรรพ์์ แต่เดาว่าพวกเรารีบไปก็คงเปล่าประโยชน์ หล่อนไม่มีทางอยู่ที่เดิมรอพวกเราไปหรอก”
คำพูดของกานต์ทำให้กิจจานิ่งไป
“เธออยู่ในเมืองชลธี？”
“ตอนนี้ดูจะเป็นแบบนั้น”
นัยน์ตาของกิจจามืดมนทันที
“เป็นอะไรไป？”
กานต์ปิดคอมพิวเตอร์ มองเห็นนัยน์ตาของกิจจาจึงเอ่ยถามอย่างกังวล
กิจจาสูดลมหายใจเข้าลึก： “นงลักษณ์ไหว้วานให้หม่ามี้หาเบาะแสของหล่อน เดิมคิดว่าหล่อนอยู่ประเทศ F แต่ในเวลานี้กลับปรากฏตัวในเมืองชลธี ในเมื่อปรากฏตัวที่นี่ การหาตัวนงลักษณ์ก็เป็นเรื่องง่ายนิดเดียว จนแม้แต่สามารถมาหาแด๊ดดี้กับหม่ามี้ได้ แต่เธอไม่ทำ”
“นายสงสัยอะไร？”
ไอคิวของกานต์ก็ออนไลน์อยู่เช่นกัน แน่นอนว่าได้ยินความสงสัยในคำพูดของกิจจา
กิจจากัดฟัน： “กลัวว่าข่าวที่เธอบาดเจ็บเพราะปกป้องนงลักษณ์จะมีความจริงอย่างอื่นอยู่”
กานต์หรี่ตาลง จากนั้นดึงมือกิจจา： “เล่าเรื่องนี้ให้แด๊ดดี้กับหม่ามี้ฟังเถอะ บางเรื่องพวกเขาอาจจะเอาไปใช้ได้ ถ้าพวกเราทิ้งไปง่ายๆ อาจจะทำลายแผนของพวกเขาได้”
กิจจาพยักหน้า แต่เห็นได้ชัดว่ารู้สึกไม่ดี
เมื่อเด็กสองคนโทรหานรมน เธอนำนมถั่วเหลืองกับปาท่องโก๋กลับมาให้บุริศร์พอดี
กมลพักผ่อนมาทั้งคืน ความมีชีวิตชีวากลับคืนมา แปลงร่างเป็นเด็กกินจุทันที ตั้งหน้าตั้งตากิน
กมลที่เป็นแบบนี้ นรมนผ่อนคลายมาก
เธอไม่อยากเชื่อทุกอย่างที่บุริศร์พูดออกมา
ลูกสาวของเธอเป็นเด็กกินจุมีความสุข เป็นเจ้าหญิงน้อย บางครั้งขี้โมโหขี้โวยวาย แต่ก็มีความไร้เดียงสาไม่ต่างจากเด็กผู้หญิงวัยเดียวกัน
นรมนพูดกับตัวเองแบบนี้ สายตาที่มองกมลก็มีความเอาอกเอาใจ
แน่นอนบุริศร์รู้ว่าในใจของภรรยาของตนเองคิดอะไรอยู่ จึงไม่ไปโต้เถียงและหักล้างเหตุผล อย่างไรเสียแบบนี้ก็ค่อนข้างดี
แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องแบบบนี้ กมลชอบก็ทำไป เขาจะไม่ชอบเห็นกมลมีความสุขแบบนี้ได้อย่างไร？
เมื่อมือถือดังขึ้น นรมนเหลือบมองอย่างไม่รู้ตัว เห็นเป็นกานต์โทรมา อดยิ้มไม่ได้
“กานต์เจ้าลูกคนนี้สงสัยจะรอไม่ไหว อาจโทรมาเร่งให้พวกเรารีบกลับไปเก็บของ”
นรมนพูดไปพร้อมเดินออกไปรับสาย
“เจ้าเด็กคนนี้ หม่ามี้กับแด๊ดดี้และน้องสาวของลูกอีกสักพักจะกลับไป อย่าเร่งสิ”
นรมนพูดขึ้น ทำเอากานต์สำลัก ถามอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก： “หม่ามี้ พวกเรายังจะไปเที่ยวเหมือนเดิมไหม？”
“หมายความว่าอะไร ลูกไม่อยากไปเหรอ？”
มุมปากของกานต์กระตุก
ทำไมเขาจะไม่อยากไป？
หม่ามี้เอาตาข้างไหนมองว่าเขาไม่อยากไปเที่ยว？
เพียงแต่ในเวลานี้กานต์ไม่ควรพูดเรื่องอื่น จึงรีบเล่าเรื่องกิจจาโทรหามิลิน และเขาตรวจเจอว่ามิลินอยู่ในเมืองชลธีในนรมนฟัง
นรมนหรี่ตาลงเบาๆ
มิลินอยู่ในเมืองชลธี？
คิดไม่ถึงว่าเธอจะอยู่ในเมืองชลธี！
ถ้างั้นนงลักษณ์……
หัวใจของนรมนเต้นแรงทันที
“รู้ไหมว่าเธออยู่ไหน？”
“เมื่อกี้ตอนติดต่อกันพิกัดแสดงที่สุสานพรสรรพ์์”
นรมนตกใจ
สุสานพรสรรพ์์？
“โทรไปเมื่อไหร่？”
“สิบนาทีก่อน”
นรมนกังวลอีกครั้ง
ไม่ใช่ว่าตนเองเพิ่งจะออกมาได้ไม่นานเหรอ？
“รออยู่ในบ้าน ห้ามออกไปไหน กิจจาก็ห้ามออกไปไหน ไม่ว่าใครโทรเข้ามา ต้องรออยู่แต่ในบ้านเข้าใจไหม？รอหม่ามี้กับแด๊ดดี้กลับไปค่อยว่ากัน”
ได้ยินความร้อนรนและกังวลใจจากน้ำเสียงของนรมน กานต์รีบพยักหน้า
หลังจากนรมนวางสาย คว้าบุริศร์และกมลออกไป
“หม่ามี้ หนูยังกินไม่เสร็จ นมถั่วเหลืองรสหวานของหนู……หม่ามี้！”
ในมือของกมลยังดึงปาท่องโก๋ มองนมถั่วเหลืองรสหวานด้วยความเสียดาย ปากมุ่ยสุดๆ
“เป็นอะไรไป？”
บุริศร์ถือโอกาสอุ้มกมลขึ้นมา เดินออกจากประตูบ้านไปขึ้นรถกับนรมน
นรมนสตาร์ทรถ กระซิบตอบ： “มิลินอยู่ในเมืองชลธี และยังอยู่ที่สุสานพรสรรพ์์！เมื่อกี้นงลักษณ์อยู่ที่นั่นคนเดียว ฉันกลัว……”
“ไม่ต้องตกใจ ในตอนนี้ สิ่งที่ควรจะเกิดได้เกิดไปแล้ว ถึงคุณจะลุกลี้ลุกลนไปก็เปล่าประโยชน์ ผมขับเอง”
กมลขมวดคิ้ว มองปาท่องโก๋ในมือ ถอนหายใจเบาๆ
เฮ้อ！
กินอาหารเช้ามันฟุ่มเฟือยเหรอ？
เธอหิวจังเลย！
แต่มองเห็นท่าทางกังวลของหม่ามี้กับแด๊ดดี้ ในที่สุดก็ซุกตัวในอ้อมแขนของนรมนอย่างซื่อๆ แทะปาท่องโก๋ต่อไป
บุริศร์ขับรถมาถึงสุสานพรสรรพ์์
หลังจากทั้งสองลงจากรถ สิ่งแรกที่พบคือร่องรอยการต่อสู้ ถึงแม้จะไม่มีศพ แต่เลือดที่สาดลงบนใบไม้ทำให้นัยน์ตาของทั้งสองเคร่งขรึม
นี่คือเลือดของนงลักษณ์เหรอ？
หรือเป็นของคนอื่น？
บุริศร์ออกค้นหาโดยรอบอีกที พบร่องรอยของขาตั้งปืนไรเฟิล
“นรมน ที่นี่มีมือปืนซุ่มยิง”
นรมนอุ้มกมลมาที่ตำแหน่งนี้ จากนั้นมองไปข้างล่าง ตำแหน่งซุ่มยิงที่ดีที่สุดคิดไม่ถึงว่าจะเป็นตำแหน่งที่นงลักษณ์ยืนตอนตนเองจากไป
ตอนนี้มีรอยเลือดอยู่ที่นั่น
ดังนั้นคือเลือดของนงลักษณ์เหรอ？
หัวใจของนรมนเต้นแรงทันที เจ็บปวดอย่างทรมาน
“นงลักษณ์เธอ ตายแล้วเหรอ？”
“ยังไม่เห็นศพ น่าจะยังมีชีวิตอยู่ วางใจเถอะ นงลักษณ์น่าจะสามารถดูแลตัวเองได้”
บุริศร์เห็นภรรยาทุกข์ใจเช่นนี้ จึงอดโมโหไม่ได้
มิลินคนนี้สมควรตายจริงๆ
นรมนจับมือบุริศร์ ร่างกายที่เหน็บหนาวรู้สึกอบอุ่น เป็นที่พึ่งพิง
“ฉันไม่ควรทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียวเลย”
“อย่าโทษตัวเอง ภายใต้สถานการณ์แบบนี้คุณยังไม่รู้แน่ชัดว่านงลักษณ์เป็นมิตรหรือศัตรู การเลือกแบบนั้นฉลาดที่สุดแล้ว นรมน มีบางเรื่อง และมีบางคนที่คุณควบคุมไม่ได้ สู้ปล่อยให้มันเป็นไปดีกว่า”
นรมนก็รู้ว่าสิ่งที่บุริศร์พูดเป็นความจริง แต่ผลลัพธ์ของการปล่อยให้มันเป็นไปคือสิ่งที่เธอต้องการจริงไหม？
เธอไม่รู้
นรมนกับบุริศร์พากมลกลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลพรโสภณ
ชายชราเห็นพวกเขากลับมาก็ดีใจมาก จึงให้โตษินทำปีกไก่โคล่าให้กมลรับประทาน
กมลร้องเรียกคุณตาทวด ทำเอาคุณท่านตนุวรมีความสุขสุดๆ
เห็นคุณท่านตนุวรมีความสุข นรมนกลับรู้สึกกดดันมาก
วันนี้นงลักษณ์เป็นแบบนี้ คุณท่านตนุวรไม่รู้เรื่องเลย ถ้านงลักษณ์ตายจริง เธอจะคู่ควรกับคนแก่ที่มีใบหน้าอ่อนโยนตรงหน้าได้อย่างไร？
เหมือนกับบุริศร์รู้ว่านรมนกำลังคิดอะไร บีบมือของเธอแน่น
ฝ่ามือของเขาแห้งและอบอุ่น ความรู้สึกลบในใจของนรมนสงบลงอย่างน่าประหลาด
นรมนยิ้มให้เขา จากนั้นพูดอย่างเหนื่อยล้า： “ฉันจะไปดูกานต์และพวกเขา”
“ไปดูกิจจาเถอะ”
คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนมีการตอบสนองทันที
มิลินกับกิจจามีความสัมพันธ์กันอย่างไร？
กิจจารู้สึกอย่างไรกับมิลิน？
พวกเขาทุกคนเห็นอยู่เต็มสองตา กลัวว่าเรื่องวันนี้จะกระทบกิจจาไม่น้อย
นรมนไม่มีเวลาสนใจว่านงลักษณ์จะเป็นอย่างไรอีก รีบไปห้องของกิจจา กลับพบว่าเขาหยิบตำราแพทย์มาอ่านอีก
“หม่ามี้？หม่ามี้กลับมาแล้ว？”
“ลูก……”
นรมนอยากถามเหลือเกินว่าลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหม？แต่นึกถึงกิจจาที่ยังเด็กแบบนี้ อาจจะไม่ค่อยรู้เรื่องของมิลิน หากตนเองถามขึ้นมาจะอธิบายเขาอย่างไร？
ในกรณีที่กิจจาไม่ได้สังเกตเห็นว่าถูกทำร้าย ตนเองถามไปกลับจะทำให้เด็กไม่สบายใจ
คิดได้เช่นนี้ นรมนจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อ
“ลูกกินข้าวเช้าหรือยัง ？ ทำไมอ่านหนังสือตั้งแต่เช้า？ เจ้าลูกคนนี้ ตอนนี้จะกลายเป็นหนอนหนังสือไปแล้ว ！มา กมลกลับมาแล้ว หม่ามี้จะพาลูกลงไปหากมล ถือโอกาสเก็บของด้วยเลย พวกเราจะออกไปเที่ยวกันทั้งบ้าน”
เสียงของนรมนปกติ แต่ฝ่ามือกลับชุ่มเหงื่อ และทุกอย่างนี้กิจจาที่ละเอียดรอบคอบเห็นหมด
“ครับ”
เขาตอบอย่างน่าเอ็นดู แววตากลับฉายความแน่วแน่ขึ้นมาแวบหนึ่ง
เขาจะต้องทำทุกทางเพื่อปกป้องคนในครอบครัว ดังนั้นคุณครูครับ อย่าทำให้ลูกศิษย์คนนี้ลำบากใจได้ไหม？
