นัยน์ตาของนงลักษณ์เคร่งขรึมทันที
เธอเตะไปด้านหลัง ยื่นแขนออกไปอย่างรวดเร็ว
ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้จักท่าต่อสู้ของเธออย่างดี ในจังหวะที่นงลักษณ์เคลื่อนไหวก็ตอบสนองกลับไป แต่สุดท้ายก็พลาด
หลังจากนงลักษณ์หลอกล่อ กริชเล่มหนึ่งเลื่อนลงมาจากปากกระบอกแขนเสื้อ ฟันเข้าไปที่แขนอีกฝ่ายทันที ฉวยโอกาสในขณะที่อีกฝ่ายตกใจ ใบมีดเล็กบนฝ่ามืออีกข้างของเธอปาดลำคออีกฝ่ายอย่างไม่รอช้า
เลือดสดสีแดงกระเด็นใส่ใบหน้าของนงลักษณ์ มันอุ่น และมีความคาวเล็กน้อย ทำให้ใบหน้าที่ขาวซีดของเธอมีสีสันขึ้นมา เสริมเข้ากับรอยยิ้มเย็นชาที่เธอวาดขึ้นในตอนนี้ ทำให้คนหวาดกลัวอย่างไม่คาดคิด
อีกฝ่ายค่อยๆ ล้มลงไป กลายเป็นศพ แต่ดวงตาเบิกกว้างนั้นกลับไม่สามารถอธิบายได้
นงลักษณ์มองไปยังทิศทางหนึ่ง ตรงนั้นมีจุดกะพริบสีแดง
รอยยิ้มมุมปากของเธอมีความเย็นชาและไร้เยื่อใย และยังมีความเจ็บปวดใจอีกด้วย
คนทางฝั่งจุดที่แดงมองเห็นท่าทางตอนนี้ของนงลักษณ์อย่างชัดเจนผ่านกล้อง เมื่อคิดจะลั่นไก จู่ๆ ก็เห็นนงลักษณ์ทำท่าทาง เธอนิ่งไปทันที นัยน์ตาเย็นชาคู่นั้นมีความรู้สึกบางอย่างขึ้นมา
อาศัยโอกาสนี้ นงลักษณ์รีบหนีออกไปจากตรงนี้
เมื่อมือปืนซุ่มยิงคิดจะเล็งไปที่นงลักษณ์อีกครั้ง แต่ก็เสียโอกาสที่ดีที่สุดไป
เธอถอนหายใจเบาๆ เก็บปืนไรเฟิลขึ้นมา
ผู้หญิงด้านข้างถามอย่างไม่เข้าใจ： “ พี่มิลิน พี่จะปล่อยหล่อนไปแบบนี้เหรอ？”
มือปืนซุ่มยิง ก็คือมิลิน เห็นนงลักษณ์หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย จึงพูดอย่างไม่แยแส： “ปล่อยเหรอ？ตาข้างไหนของเธอเห็นว่าฉันปล่อยหล่อนไป？เห็นได้ชัดว่าฝีมือของพวกเธอด้อยกว่าเลยทำให้หล่อนหนีไป”
“แต่เมื่อกี้พี่มิลิน……”
หญิงสาวยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกมีดที่ซ่อนอยู่ในฝ่ามือของมิลินปาดคอ ฝีมือเหมือนกับนงลักษณ์อย่างคาดไม่ถึง
“แกฆ่าคนปิดปาก แก……”
หญิงสาวยังคิดจะพูดอะไรอีก กลับทำได้เพียงจับคอล้มลงไป
มิลินเช็ดคราบเลือดบนมีดที่ซ่อนเอาไว้อย่างไม่แยแส เก็บปืนไรเฟิลเหมือนอยู่ตามลำพัง
เธอจะทำอย่างไร นังเด็กนั้นไม่ได้มีหน้าที่สั่งสอน
เพียงแค่ฆ่าคนนี้เพราะเธอเห็นทุกอย่างเมื่อสักครู่ใช่ไหม？
เมื่อสักครู่ทำไมถึงหยุดนิ่งไป？
เพราะสัญญาณมือนั้นของนงลักษณ์
นั่นเป็นสัญญาณมือที่รู้กันสองคน สัญญาณมือนั้นแบกรับความทรงจำของพวกเขามากเกินไป และสัญญาณมือนั้นคือประจักษ์พยานความเป็นความตายของพวกเขา
แต่เธอกลับลงมือฆ่านงลักษณ์
ในวินาทีนั้น มิลินรู้ดี ไมตรีจิตสุดท้ายแม้แต่นิดเดียวระหว่างตนเองกับนงลักษณ์ไม่มีเหลือแล้ว
นงลักษณ์ใช้สัญญาณมือนี้เบี่ยงเบนความสนใจ ช่วงชิงหลบหนีเพื่อเอาชีวิตรอด กลับเป็นการบอกมิลินว่า ไม่ได้มีแค่เธอที่เข้าใจการใช้ประโยชน์จากความรู้สึก
คนเรา เมื่อเริ่มใช้ประโยชน์จากความรู้สึก และยังเริ่มจากคนสนิทที่สุด นั่นหมายความว่าความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนได้สิ้นสุดลงแล้ว
ขอบตาของมิลินปวดบวมอย่างไม่ทราบสาเหตุ จนแม้แต่เต็มไปด้วยของเหลวอุ่นๆ ซึ่งกำลังจะทะลักออกมา
เธอเงยหน้าขึ้นทันที มองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม หดหู่ใจ
สุดท้ายเธอยังต้องบีบคอคนสนิทคนเดียวของเธอ พี่น้องคนเดียวของเธอ และความอบอุ่นเดียวบนโลกด้วยมือของตนเอง
ในใจรู้สึกทุกข์ แต่ไม่รู้จะคลี่คลายอย่างไร
ในขณะนั้นเอง มือถือของมิลินดังขึ้น
นั่นเป็นมือถือส่วนตัวของเธอ มีคนรู้ไม่มาก
มิลินขมวดคิ้วเล็กน้อย หยิบมือถือออกมา เมื่อเห็นสายเรียกเข้า นัยน์ตาคู่นั้นเคร่งขรึมทันที เจ็บปวดหัวใจอีกครั้ง
เป็นกิจจา
คิดถึงแววตาเชื่อใจคู่นั้นของเขา คิดถึงว่าเขาเคยเป็นออทิสติก คิดถึงเขาที่เรียนหมอกับตนเอง เคยยืนกรานดูแลตอนเธอเป็นไข้ทั้งคืน ทันใดนั้นมิลินไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับลูกศิษย์เพียงคนเดียวของตนเองอย่างไร
ลูกศิษย์เหรอ？
นักเรียนแพทย์ของตนเองถูกบังคับ ไม่มีทางเลือก จนแม้แต่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะให้วิชาแพทย์ที่ยอดเยี่ยมนี้มลายหายไปในมือตนเองก็พอ ไม่ได้คิดจะรับลูกศิษย์
ทำไมถึงทำให้ตนเองใจอ่อน？
ทำไมถึงรับกิจจาเป็นลูกศิษย์？
ในตอนแรกแค่เพื่อบีบบังคับบุริศร์ เพื่อมีตัวประกันเอาไว้ข่มขู่ และรับประกันว่าถ้ามีสักวันที่ตนเองไปยั่วโมโหบุริศร์จะสามารถมีสิ่งคุ้มครองตนเอง มีคนที่สามารถให้ตนเองมีหนทางเอาตัวรอดก็พอ ทำไมถึงได้ใส่ความรู้สึกจริงๆ เข้าไป？
มือถือยังคงดังไม่ยอมหยุด เหมือนกับถ้าเธอไม่รับก็จะไม่หยุด แต่มิลินกลับรู้สึกว่ามือถือหนักมาก จนแม้แต่หยิบไม่ขึ้น
เมื่อเสียงนั้นจบลง เธอโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก แต่แผ่นหลังกลับชุ่มเหงื่อ
ก็แค่สายเรียกเข้าสายเดียวเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าจะบีบคั้นจนเธอเป็นแบบนี้！
เคยผ่านการต่อสู้ที่ยากลำบากมาไม่น้อย เคยคลานออกมาจากกองคนตายคิดว่าตนเองคือวิญญาณร้ายกลับชาติมาเกิด เป้าหมายเดียวที่มาบนโลกใบนี้คือการแก้แค้น แต่เธอไม่มีอะไรน่ากลัว คิดไม่ถึงว่าจะพ่ายแพ้ต่อสายเรียกเข้าของปีศาจน้อย
มิลินไม่รู้ว่าโชคดีหรือเปล่า แต่ตอนนี้ไม่เหมาะที่จะติดต่อกิจจาจริงๆ
ขอเพียงแค่ลูกศิษย์ที่เคยพยายามสอนอย่างดีที่สุดไม่เกลียดชังเธอก็พอ
มิลินหลับตาลง มือถือดังขึ้นอีกครั้ง
เห็นกิจจายืนกราน มิลินถอนหายใจ กดรับสาย
“คุณครูครับ สบายดีไหม？ครูอยู่ไหน？ผมได้ยินว่าครูได้รับบาดเจ็บ ร้ายแรงมากไหม？ทำไมถึงไม่ติดต่อผม？”
เสียงกังวลใจจนเกือบจะร้องไห้ของกิจจาดังเข้าหูมิลิน ในที่สุดภาพลักษณ์ภาพนอกที่เย็นชาและแข็งแกร่งแตกระแหง พังทลายในชั่วพริบตา
“ฉันสบายดี บาดเจ็บนิดหน่อย ดูแลตัวเองได้”
เสียงของเธอแหบแห้งเล็กน้อย
กิจจารีบถาม： “บาดเจ็บตรงไหนครับ？คุณครู รีบบอกผมมาว่าครูอยู่ไหน？ครูชอบประมาทกับตัวเองตลอด แค่ทายาฆ่าเชื้อและติดปลาสเตอร์ยาใช่ไหม？ครูทำแบบนั้นไม่ได้นะ！แบบนั้นจะคุณครูจะติดเชื้อได้นะครับ！”
เสียงของกิจจาร้อนรนเหมือนกำลังจะร้องไห้
มิลินมองปลาสเตอร์ยาบนแขน อดยิ้มไม่ได้
เจ้าเด็กคนนี้ รู้ใจเธอจริง ๆ
ป้อมปราการที่แข็งแกร่งในใจไม่สามารถยืนหยัดได้อีก
ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร ไม่ว่าสุดท้ายจะเป็นอย่างไร เธอจะปกป้องกิจจาทั่วทุกด้าน
ความคิดนี้หยั่งรากในจิตใจของมิลิน
“เอาล่ะ ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ ดูแลตัวเองได้ ช่วงนี้ครูยุ่ง ไปหาเธอไม่ได้ รอผ่านช่วงนี้ไป แล้วครูจะสอนบทเรียนใหม่ให้เธอนะ”
“คุณครู ครูยังจะสอนผมเหรอครับ？”
เสียงของกิจจาเบามาก เหมือนพึมพำกับตัวเอง แต่ทำให้มิลินตื่นตัวขึ้นทันที
“หมายความว่าอะไร？”
“คุณครูคงจะไม่รังเกียจความโง่ของผม ไม่อยากมีลูกศิษย์อย่างผมถึงพูดแบบนี้ใช่ไหมครับ？”
กิจจาสะอึกสะอื้นทันที
หัวใจของมิลินเต้นแรง
กิจจาเป็นแค่เด็ก
ทำไมเธอถึงระแวง？
“ไม่มีทาง ช่วงนี้คุณครูติดธุระจริงๆ เด็กดี รอฉันติดต่อเธอไป ช่วงนี้ว่างก็อ่านหนังสือไปนะ？”
“ครับ คุณครูรักษาสุขภาพด้วย”
“อืม”
มิลินวางสายจากกิจจา รู้สึกสับสน
หางตาของกิจจายังมีน้ำตาคลออยู่ แต่แววตากลับเย็นชา
“ตรวจเจอไหม？”
เสียงของเขายังคงอ่อนวัย แต่กลับไร้ความรู้สึก
กานต์มองท่าทางตอนนี้ของเขา อดแปลกใจไม่ได้
“พี่ พวกเราอาจจะเดาผิดก็ได้นะ บางทีคุณครูของพี่อาจจะตั้งใจบาดเจ็บเพื่อนงลักษณ์จริงๆ ？”
กานต์สงสารกิจจาในตอนนี้
แต่ก่อนกิจจามีความสุขและสดใส ถึงแม้จะเคยผ่านเรื่องของเขมิกา ถึงแม้จะเคยเป็นออทิสติก แต่หลังจากเรียนหมอกับมิลิน ท้ายที่สุดกิจจายังคงรักษาหัวใจที่ไร้เดียงสาเอาไว้
แต่กิจจาในตอนนี้ทำให้กานต์ไม่สบายใจ
ความเย็นชาของกิจจา แผ่ออกมาจากกระดูก
ไม่มีใครรู้เท่ากานต์ว่ามิลินมีความสำคัญต่อกิจจาเพียงใด
พูดอย่างง่ายๆ กิจจาแทบจะเห็นมิลินเป็นแม่คนหนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งมิลินสอนเขาอย่างทุ่มเทเช่นนี้ ความรู้สึกที่กิจจามีต่อมิลินจึงยิ่งแน่นแฟ้นไปโดยปริยาย
แต่เช้าวันนี้ อยู่ดีๆ กิจจาก็มาหากานต์ เมื่อบอกให้เขาช่วยตรวจสอบตำแหน่งมือถือ กานต์รู้สึกได้ว่ากิจจาแปลกไป ตอนนี้ได้ยินว่าสายนั้นโทรหามิลิน กานต์เข้าใจทันที
กิจจาอาจรู้บางเรื่อง
ถึงอย่างไรเขาคือลูกของตระกูลโตเล็ก ถึงแม้ความสามารถอื่นจะเทียบกับเขาและกมลไม่ได้ แต่ไม่มีทางซ่อนความฉลาดเอาไว้ได้
กิจจามองกานต์ ความเย็นชาในแววตาไม่หายไป เสียงเด็กอ่อนวัยดังขึ้น
“นายคิดว่ามิลินสอนฉันแค่วิชาแพทย์จริงๆ เหรอ？หรือนายคิดว่าช่วงที่หล่อนพาฉันออกไปแค่เข้าร่วมสัมมนาทางการแพทย์และการวิจัยทางการแพทย์？การจลาจลครั้งก่อนในแอฟริกา พวกเราเข้าไปให้การรักษาที่นั่น หลังจากไปถึงมิลินให้ฉันรับหน้าที่พันแผลง่ายๆ แล้วก็หายตัวไป จนเมื่อฉันถูกผู้ก่อการร้ายจับตัว หล่อนกลับเริ่มอย่างไม่มีข่าวคราว ฉันจึงรู้ว่าหล่อนไม่ได้เป็นแค่หมอ”
กิจจาหลับตาลง ลำคอมีความคาวทะลักขึ้นมา กลับถูกเขาดันมันกลับไปอย่างโหดเหี้ยม
ร่างกายเล็กๆ สั่นไหว ： “หล่อนเป็นคุณครูของฉัน สอนวิชาแพทย์ให้ฉัน และสอนทักษะการป้องกันตัวให้ฉัน จนแม้แต่สอนฉันว่าจะใช้ประโยชน์จากมีดผ่าตัดในมือป้องกันตัวเองอย่างไร คุณหมอทั่วไปทำได้แบบนี้ไหม？ไหนจะนิสัยและกิริยาท่าทางของหล่อน หล่อนตื่นง่ายมาก หล่อนรู้สึกได้ชัดเจนแม้แต่ลมหายใจที่เปลี่ยนไป ตอนป่วยหล่อนกำสองมือแน่น สภาวะการป้องกันตัวจากจิตใต้สำนึกแสดงให้เห็นว่าหล่อนคอยระมัดระวังตัวจากการลอบฆ่าอยู่ทุกเวลา คนแบบนี้จะเป็นคนธรรมดาได้อย่างไร？แต่ฉันทำเป็นไม่รู้มาตลอด จนแม้แต่สงสารหล่อน สงสารผู้หญิงคนหนึ่งต้องแบกรับทุกอย่าง สงสารเธอที่ต้องยากลำเค็ญเช่นนี้ ฉันคิดด้วยซ้ำว่า ฉันจะตั้งใจเรียนรู้ทักษะ ฉันจะดูแลเธอตลอดไป เลี้ยงดูจนถึงวันสุดท้ายของชีวิตเธอ แต่เงื่อนไขแรกเธอต้องไม่ทำร้ายคนในครอบครัวของฉัน！”
นัยน์ตาของกิจจาเบิกกว้างทันที น้ำตาไหลลงมา
“พี่”
กานต์รู้สึกเห็นใจทันที
“หล่อนรู้ว่าคนในครอบครัวของฉันมีความสำคัญต่อฉันมาก รู้ทุกอย่างแต่ยังต้องการทำร้ายแด๊ดดี้กับหม่ามี้ เพราะอะไร？ถ้าแม้แต่คุณครูที่ฉันเคารพรักที่สุดยังต้องการใช้ประโยชน์จากฉัน บนโลกนี้ยังมีอะไรที่เป็นความจริงอยู่ไหม？ยังมีอะไรที่อบอุ่นไหม？”
กานต์ตกใจกับความเย็นชาที่แผ่ออกมาจากแววตาของกิจจา
“พี่ ไม่จริงนะ พี่ยังมีพวกเรา ไม่ว่าจะเป็นฉัน แด๊ดดี้ หม่ามี้ กมลหรือว่าฉัน พวกเราต่างรักพี่จากใจจริง พี่！”
กานต์กอดกิจจาเอาไว้ทันที กอดเอาไว้แน่น กลับพบว่าตนเองไม่อาจทำให้หัวใจที่เจ็บปวดของกิจจาอบอุ่นได้
ทำไงดี？
