ดวงตาของนรมนหรี่ลงทันที
พรรษา?
พ่อของเจตต์!
แล้วยังเป็นลุงของเธอในนาม
ทำไมเขามาอยู่ที่นี่?
นรมนเห็นพรรษาถูกคนผลักไส แล้วเขาก็ป้องกันศีรษะไปด้วย อ้อนวอนอย่างน่าสงสารไปด้วย หางตามองมาทางด้านนรมน ดูเหมือนมองไม่เห็นเขา การล่องหนค่อนข้างว่างเปล่า ราวกับไม่มีจุดโฟกัส
เธอได้ยินมาตลอดว่าพรรษาออกเดินทางรอบโลก แม้แต่ตอนที่เจตต์แต่งงานยังไม่เคยปรากฏตัว ตอนนี้กลับมาปรากฏตัวในเมืองเล็กๆแบบนี้ มีชีวิตน่าอนาถแบบนี้
เจตต์จงใจหรอ?
นรมนรู้ว่าเจตต์มีทัศนคติที่ไม่ดีต่อพรรษา แต่ก็ไม่ควรปล่อยให้พรรษาดูหงอยเหงาแบบนี้หรือเปล่า?
เธอยกมือขึ้นเรียกบริกร
บริกรนอบน้อมต่อนรมนมาก รีบเอ่ยถาม “คุณนาย มีคำสั่งอะไรหรือ?”
“คนคนนั้นมีเรื่องอะไร?”
นรมนชี้ไปที่พรรษา เอ่ยถามเสียงเบา
บริกรเหลือบมอง จากนั้นก็พูดขึ้น “เขานะ ทำงานเบ็ดเตล็ดที่นี่ แต่มือเท้าไม่ค่อยดี พวกเราไล่ไปหลายครั้งแล้ว ทุกครั้งเขาก็กลับมาอย่างหน้าด้านหน้าทน มักจะถูกลูกค้าด่าว่า แต่ก็มีลูกค้าบางคนที่ด่าเสร็จแล้วก็จะให้เงินเขานิดหน่อย เขาเลยใช้ชีวิตแบบนี้ ผู้จัดการของเราเห็นว่าเขาไม่ได้มีความสามารถอะไรมาก ก็ไม่ได้สนใจเขาซักเท่าไหร่ ทำให้คุณนายตกใจหรือเปล่า? ฉันจะให้รปภ.มาพาเขาออกไป”
“เดี๋ยวก่อน”
นรมนประหลาดใจไม่น้อย รีบเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้นกับขาเขา? พวกเธอตีหรอ?”
ตอนที่พูดถึงตรงนี้ ดวงตาของนรมนก็เย็นเยือก สร้างแรงกดดันที่ไร้รูปร่างอย่างมากให้กับบริกร
“ไม่ไม่ไม่ พวกเราไม่ได้ลงมือกับเขาค่ะ หลายวันก่อนเขาดื่มจนเมา ลื่นตกลงมาจากบันได ตอนนั้นพวกเราส่งเขาไปที่โรงพยาบาลแล้ว แต่เขาหนีไปกลางดึก แต่ไม่กี่วันก็ปรากฏตัวออกมา ผู้ชายคนนี้ไม่รู้ว่าเป็นตาแก่ที่ไม่เคยแต่งงานหรือเปล่า ไม่เคยเห็นใครอยู่แถวนี้ สาเหตุหลักเพราะเขาสายตาไม่ดี พวกเรามองว่าน่าสงสารก็ไม่ได้สนใจเขาเท่าไหร่”
คำพูดของบริกรทำให้นรมนชะงักอีกครั้ง
“สายตาของเขาเป็นอะไร?”
“ไม่ทราบค่ะ มองอะไรไม่ชัดเจน น่าจะเป็นต้อกระจก แต่ก็ไม่ค่อยเหมือน ตอนที่พวกเราส่งเขาไปโรงพยาบาล หมอบอกว่าเกิดจากกินยาบางอย่างมากเกินไป แต่พวกเราก็ฟังไม่เข้าใจ”
คิ้วของนรมนขมวดแน่นเข้าด้วยกัน
ในเวลานี้พรรษาโดนผลักล้มไปที่พื้น ธนบัตรหนึ่งกองถูกโยนใส่หน้าเขาทันที
พรรษารีบโค้งคำนับ ภาพลักษณ์นั้นมีท่าทางของประธานกรรมการบริษัทตระกูลรัตติกรวรกุลซะที่ไหน?
ในใจของนรมนไร้รสชาติอย่างมาก
เธอหยิบมือถือออกมาถ่ายฉากนี้เอาไว้ จากนั้นส่งไปให้เจตต์
ถ้านี่เป็นความต้องการของเจตต์ เธอจะไม่ยื่นมือไปยุ่ง แต่ในใจมีความผ่านไปไม่ได้
เจตต์กำลังฮันนีมูนอยู่ที่ต่างประเทศกับขวัญตา ความต่างของเวลาทางด้านเขาตอนนี้เป็นเวลากลางคืน ตอนที่ได้รับวิดีโอจากนรมน เจตต์ก็ชะงักไปทั้งตัว จากนั้นไม่สนว่าทางด้านนรมนเป็นเวลาอะไร โทรมาหาทันที
“นี่มันเรื่องอะไร? ใครรังแกเขา?”
เสียงของเจตต์เย็นเข้ากระดูก แต่ก็ทำให้นรมนถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ไม่ใช่นายจงใจให้คนมาทำให้เขาอับอาย?”
“ฉันป่วยหรอ? แม้ว่าฉันจะเกลียดสิ่งที่เขาทำกับแม่ฉัน เกลียดที่เขาโดนผู้หญิงคนนั้นหลอกลวง ไม่สนใจใยดีฉัน แต่ไม่ว่าจะพูดยังไง ชีวิตนี้ของฉันเขาก็เป็นคนให้ ไหนบอกว่าออกไปท่องเที่ยวไม่ใช่หรอ? ทำไมกลายเป็นคนมีคุณธรรมแบบนี้? เธอไปเจอเขาที่ไหน? ฉันส่งคนไปพาเขากลับมา”
เจตต์พูดรวดเดียวจบ ก็รู้สึกแสบตาอย่างมาก
เขาไม่อยากเห็นชายชราคนนี้ แต่กลับไม่เคยคาดคิดว่าจะทำให้เขาทุกข์ทนแบบนี้
นรมนพูดเสียงเบา “ไม่ใช่ความต้องการของนายฉันก็รู้แล้ว นายเป็นคู่แต่งงานใหม่ อย่าเกี่ยวพันกับเรื่องแบบนี้เลย ฉันจัดการเอง”
“เธอช่วยฉันตรวจสอบที่อยู่เขาให้ชัดเจน ฉันกับขวัญตาจะรีบไป เมื่อกี้ขวัญตาเองก็เห็นแล้ว เธอบอกไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นพ่อฉัน พาเขากลับบ้านก่อนค่อยว่ากัน”
ท่าทางของเจตต์แน่วแน่ นรมนก็ไม่ยืนกรานต่อ
เธออุ้มกานต์กลับไป พูดคุยกับบุริศร์ บุริศร์จึงส่งคนไปหาพรรษาพร้อมกับนรมน
กิจจาและกมลอยู่ภายในคลับ บุริศร์ก็ไม่ได้กังวลอะไร เพียงแต่ให้คนคอยดูแล ตนก็คุยธุระกับพวกวินเซนต์ต่อ
ตอนที่นรมนจะออกจากคลับ มีผู้หญิงคนหนึ่งมาแต่งหน้าบางๆให้นรมน
เดิมทีเธอคิดว่าไม่มีอะไร แต่หลังจากแต่งเสร็จ นรมนก็ชะงักไป
นี่ยังเป็นเธออยู่ไหม?
ใบหน้าที่เดิมทีงดงามของเธอถูกคนตั้งใจตบแต่งให้ดูธรรมดา
นรมนที่เป็นแบบนี้เดินไปบนถนน คาดว่าคงมีน้อยคนที่จะเชื่อมเธอเข้ากับคุณนายบุริศร์แห่งเมืองชลธี
“นี่มันวิธีการอะไรกัน? ช่างแปลกประหลาดเสียจริง”
ถึงนรมนจะแปลกใจแต่ก็ยังมีความอยากที่จะเรียนรู้
บุริศร์แม้ว่าจะพูดคุยกับพวกวินเซนต์อยู่ แต่ก็ยังติดตามนรมนอยู่ตลอด ในตอนที่เขาเห็นสายตาตื่นเต้นตกตะลึงของนรมน มุมปากก็โค้งขึ้นเล็กน้อย ระหว่างคิ้วมีความเอาใจ
วินเซนต์มองไปตามสายตาของเขา พูดเสียงเบา “สุนิษาได้ชื่อว่าเป็นมือฉมัง พี่สะใภ้สภาพแบบนี้นับว่าคนเมืองชลธีทั่วไปก็จำไม่ได้”
“เว่อร์ไปแล้ว ฉันจำได้”
บุริศร์พูดนิ่งๆ
วินเซนต์พูดอย่างหดหู่ใจ “ต่อให้พี่สะใภ้แต่งเป็นเถ้าถ่านนายก็จำได้ ที่ฉันพูดคือคนอื่น คนอื่นเข้าใจไหม?”
สุนิษายิ้มพลางพยักหน้า แล้วถอยออกไป
นรมนรู้สึกว่าที่นี่มีพรสวรรค์ซ่อนอยู่ อีกเดี๋ยวจัดการเรื่องของพรรษาเสร็จแล้ว เธอจะต้องศึกษามือของสุนิษาให้ดี
บอกลาบุริศร์หนึ่งคำ นรมนก็เดินออกมา พรรษากำลังถือเงินออกจากคลับพอดี
นรมนเองไม่ได้ตามไปติดๆ แต่นั่งอยู่บนรถคอยตามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หลังจากพรรษาออกมาจากคลับก็ไปสลัมที่อยู่ใกล้ๆ
ที่นี่มีคนอาศัยอยู่เพียงไม่กี่ครอบครัว การรื้อถอนครั้งใหญ่ด้านนอกบ่งบอกว่าสถานที่แห่งนี้ได้รับการแปลงโฉมปรับปรุงใหม่ ผู้คนจำนวนมากได้ย้ายออกไปแล้ว
พรรษาหาที่นั่งลงทันที หยิบถั่วต้มหนึ่งถุงออกมาจากกระเป๋ากางเกง กินอย่างไร้เสียง
นรมนรู้สึกช็อคมาก
ตอนที่เธอเดินไปถึงข้างตัวพรรษา พรรษาถึงค่อยสังเกตเห็น
“ใคร?”
เขาเงยหน้าขึ้นทันที แววตาที่ไร้โฟกัสเพียงแค่ทำโอเว่อร์
นรมนไม่ได้พูดอะไร พรรษากลับรู้สึกประหม่า
“ฉันเพียงแค่อยู่ที่นี่แป๊บเดียว ฉันอยู่ไม่นานหรอก”
ไม่ว่าก่อนหน้านี้พรรษาจะเคยทำอะไร ในเวลานี้นรมนมองเห็นเพียงแค่ชายชราที่น่าสงสาร
ดวงตาของเขาไม่ชัดเจนอีกต่อไป กระทั่งแผ่นหลังยังมีความโค้งงอ บนศีรษะก็มีผมขาวมากขึ้น ใบหน้ามีริ้วรอยเหี่ยวย่นและความมีอายุ
“ไปกับฉัน”
นรมนพูดบางเบา
พรรษารู้สึกว่าเสียงนี้มีความคุ้นหู แต่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร
โลกทั้งใบของเขาเหลือเพียงสีเทา ความรู้สึกหมดหนทางนี้ทำให้เขาพ่ายแพ้อย่างมาก
“ฉันติดหนี้เธอหรอ? หรือไปชนของของเธอเข้า? ขอโทษนะ ฉันชดใช้ให้เธอได้ไหม?”
น้ำเสียงของพรรษาถ่อมตัวราวกับขอทาน
นรมนกลับยื่นมือออกไปพยุงแขนของเขา พูดเสียงเบา “ฉันคือนรมน ลูกพี่ลูกน้องของเจตต์ คุณ ทำไมถึงกลายมาเป็นแบบนี้ได้?”
พูดคำนี้ออกไป พรรษาก็แข็งทื่อไปทั้งตัว จากนั้นก็สะบัดแขนของนรมนออกทันที อยากที่จะลุกขึ้นจากไปด้วยความตื่นตระหนก แต่เพราะตามองไม่เห็น ลื่นล้มลงไปกับพื้นดังตึง
นรมนเห็นเขาแบบนี้ ก็พูดเสียงเบา “อีกไม่ช้าเจตต์ก็จะมาแล้ว คุณไม่ต้องกลัว…..”
“อย่าให้เขามานะ!”
ร่างกายของพรรษาสั่นขึ้นมาทันที เขาพูดอย่างตึงเครียด “อย่าให้เขามา ให้เขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ทำเหมือนฉันตายไปแล้วก็พอ นรมน ฉันรู้ว่าเธอหวังดีกับเขา แต่เธอฟังฉันนะ ขอแค่เขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก็พอ อย่าให้เขามาเด็ดขาด”
“ทำไมล่ะ?”
นรมนรู้สึกแปลกใจ
ศีรษะของพรรษาสั่นราวกับกลองใบหน้าซีดขาวจนน่ากลัว
“เธออย่าถามเลย เธอมาที่นี่ได้ยังไง? เธอรีบไปซะ เรื่องที่เจอฉันในวันนี้อย่าไปบอกใคร เธอรีบไปเถอะ”
พูดจบ เขาก็ผลักนรมนไปหนึ่งที
“ลุงเขย”
นี่เป็นครั้งแรกที่นรมนเรียกพรรษาว่าลุงเขย
พรรษาชะงักไปทั้งตัว จากนั้นน้ำตาที่ขุ่นหมองก็ไหลลงมาจากดวงตาที่ไม่มีโฟกัส
“เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?”
นรมนรู้ พรรษาทำไม่ดีต่อเจตต์ แต่เจตต์แม้จะดูดุร้ายมาก อันที่จริงในใจอ่อนโยนที่สุด
สำหรับพรรษา เขามีความปรารถนา มีความโกรธเคือง มีความเคียดแค้น แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ยังรักพ่อคนนี้
ไม่ว่าเทย่าจะเกิดมาจากคุณท่านตนุวรหรือไม่ แต่ก็เป็นลูกสาวแท้ๆของคุณย่า เรียกเขาว่าลุงเขย ก็ไม่เสียหาย
นรมนเดินเข้าไป พูดเสียงเบา “ลุงเขย ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ลุงก็กลับไปกับฉันเถอะ ลูกพี่ลูกน้องฉันแต่งงานแล้ว แต่งกับขวัญตาลูกสาวตระกูลปวนะฤทธิ์ ลุงไม่อยากเจอลูกสะใภ้หน่อยหรอ?”
“เจตต์แต่งงานแล้ว?”
การแสดงออกของพรรษามีความโศกเศร้า แต่ก็มีความโล่งใจและเป็นสุข
“ลูกสาวของตระกูลปวนะฤทธิ์หรอ? นั่นเป็นตระกูลที่ใหญ่น่าดูเลย ดี! ดี! ลูกชายฉันมีอนาคตนะ!”
พรรษาพูดไปแล้วน้ำตาก็ไหลอีกครั้ง
“หลายปีมานี้ ฉันทำไม่ดีต่อเขามาก ฉันรู้ว่าฉันเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่อง แต่ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ เขาก็ไม่มีชีวิตมาจนถึงตอนนี้”
“หมายความว่ายังไง?”
นรมนตกตะลึงโดยสิ้นเชิง
หรือว่าที่พรรษาทำไม่ดีกับเจตต์ เพราะมีอะไรซ่อนอยู่?
น่าเสียดายที่พรรษากลับไม่ยอมพูด
“เธอไม่ต้องถามแล้ว เธอรีบไปเถอะ บอกเจตต์ ใช้ชีวิตให้มีความสุข หลังจากนี้ก็ทำตัวดีๆกับลูกสาวตระกูลปวนะฤทธิ์หน่อย ในตู้นิรภัยที่บ้านมีของรับขวัญลูกสะใภ้จากฉัน รหัสเขารู้”
พรรษาพูดจบก็หันตัวเดินไป แผ่นหลังที่โค้งงอ และขาที่กระโผลกกระเผลกนั้นทำให้นรมนคัดจมูก
“ลุงเขย ลุงกลับไปกับฉันเถอะ มีเรื่องอะไรลุงเปิดอกคุยกับพี่ พี่ต้องให้อภัยลุงแน่”
นรมนอยากที่จะก้าวไปข้างหน้าอีก แต่พรรษาไม่รู้หยิบมีดออกมาจากไหนจ่อไว้ที่คอของตน พูดอย่างเยือกเย็น “ถ้าเธอยังไม่ไป ฉันก็จะตายอยู่ตรงหน้าเธอ”
“ลุงเขย ลุง…..”
“ไป!”
จู่ๆพรรษาก็เกิดอารมณ์ฮึกเหิม ทำให้นรมนตกใจ
ในนาทีนี้ ราวกับว่าเขากลับไปสวมวิญญาณประธานกรรมการบริษัทตระกูลรัตติกรวรกุลอีกครั้ง
นรมนไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ แต่ว่าตอนนี้ไม่ควรที่จะบีบบังคับเขาเกินไป
“โอเค ฉันไป ลุงอย่าทำร้ายตัวเอง”
นรมนถอยออกมาอย่างทำอะไรไม่ได้ แต่กลับให้คนตามพรรษาไป เลี่ยงไม่ให้เขาเกิดอุบัติเหตุใดๆ อีกด้านหนึ่งก็รีบแจ้งเรื่องนี้ให้เจตต์รู้โดยเร็ว
