นรมนรู้สึกถึงสายตาที่เปลี่ยนไปของบุริศร์ กระโจนเข้าหาอ้อมแขนเขาอย่างเขินอายทันที พูดขึ้นเสียงทุ้ม “โอ๊ย คุณอย่ามอง เขินจะตายอยู่แล้ว”
มุมปากบุริศร์ยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตายิ้มแย้มยิ่งอ่อนโยนเหมือนน้ำมากขึ้น
“ผู้หญิงทึ่ม”
เธอทึ่มจริงๆ ล่ะ
ด้วยเงื่อนไขของนรมน ถ้ารักผู้ชายปกติ แน่นอนว่าจะใช้ชีวิตมีความสุขมากกว่าตอนนี้ แต่เธอรักเขา บุริศร์ที่มีสถานะน่าอึดอัด มีปัญหาเยอะแยะมากมาย แค่ความรักลึกซึ้งนี้ก็ทำให้บุริศร์รู้สึกยกย่องมากแล้ว
ไม่ใช่ครั้งแรกที่นรมนได้ยินสามคำนี้ออกจากปากบุริศร์
ทุกคนคิดว่าเธอโง่ คิดว่าเธออุทิศเพื่อความรักมาตลอด แต่ถ้าบุริศร์ไม่ดีกับเธอ เธอจะทนต่อไปได้อย่างไร?
อุปสรรคจะมากแค่ไหนเธอไม่กลัว สิ่งที่เธอกลัวมีแค่จิตใจของชายตรงหน้าเปลี่ยนไป ตราบใดที่เขารักเดียวใจเดียวกับเธอ ไม่ว่าเส้นทางข้างหน้าจะมีขวากหนามแค่ไหน มันก็ไม่มีค่าอะไรสำหรับเธอ
คิดถึงตรงนี้ มือนรมนก็กอดเอวบุริศร์แน่น พูดขึ้นเสียงทุ้ม “บุริศร์ เราจะมีความสุขตลอดไปใช่ไหม?”
“ใช่ ใช่แน่นอน”
บุริศร์รู้สึกได้ถึงความไม่สบายใจของนรมน
บางทีอาจจะเพราะท่าทางปัจจุบันของตัวเองทำให้นรมนค่อนข้างกังวล บางทีอาจจะเพราะความจริงของหมู่บ้านดารายนทำให้เธอหวาดกลัว แต่ไม่ว่าจะเพราะเหตุใด ตราบใดที่มาขัดขวางความคืบหน้าความรักของพวกเขา บุริศร์จะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น
ถ้าความจริงของหมู่บ้านดารายนทำให้นรมนไม่สบายใจแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นไม่ตรวจสอบก็ได้ ตราบใดที่เป็นเรื่องที่เขาไม่อยากทำ ใครก็บังคับเขาไม่ได้ ถึงจะเป็นสิ่งของเก่าแก่พวกนั้น ถึงจะเป็นพิษสีทอง ก็ควบคุมเขาไม่ได้
ดวงตาบุริศร์มีความเย็นชา แต่ก็แวบผ่านไป
นรมนที่ได้คำตอบแน่นอน ก็ยิ้มเหมือนเด็กพึงพอใจ
ความต้องการของเธอที่มีต่อเขานั้นเรียบง่ายแบบนี้อยู่เสมอ
บุริศร์พูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน “ไม่งั้นเราไปเมืองYกันดีไหม”
“เมืองYเหรอ? นั่นมันที่ไหน?”
นรมนเงยหน้าขึ้นมา ดวงตามีความสงสัย
มุมปากบุริศร์ยกขึ้นเล็กน้อย ออกแรงอุ้มนรมนขึ้นมา จากนั้นก็วางนั่งบนตักตัวเอง
นรมนโอบคอเขาไว้โดยไม่รู้ตัว แต่รู้สึกว่าท่าทางนี้มันคลุมเครือไปหน่อย
เธออยากลงจากขาบุริศร์ แต่บุริศร์หยุดเอาไว้
“อย่าขยับ ตอนนี้ฉันทนการกระตุ้นคุณไม่ได้”
หน้านรมนยิ่งแดงขึ้นมา
“ค-ใครกระตุ้นคุณ? ท่าทางนี้มันไม่ดี”
เสียงเธอเขินอายนิดหน่อย ทำให้บุริศร์ยิ่งดีใจ
“ไม่ดียังไง? ฉันรู้สึกว่ามันดีมาก”
“โอ๊ย ก็แก่กันหมดแล้ว ถ้าถูกลูกๆ เห็นเข้า……”
“นี่ห้องนอนเรานะ นรมน เด็กๆ ไม่ได้สายตามีปัญหาขนาดนั้น”
บุริศร์ชอบท่าทางนรมนในตอนนี้จะตายอยู่แล้ว
ตั้งหลายปีแล้ว เธอไม่เพียงแต่รักเขาเหมือนเดิม แม้แต่การแสดงออกที่เขินอายก็เปลี่ยนไปไม่มาก เหมือนต้นไมยราบตั้งแต่ต้นจนจบ ทำให้เขาอยากจะยั่วยุอย่างควบคุมไม่ได้
หน้านรมนยิ่งแดง
“น-นั่นก็ไม่ดี เด็กๆ อยู่ข้างล่างรออยู่นะ”
“ก็ให้พวกเขารอไป”
บุริศร์พูดจบ ก็จูบปากนรมนทันที การกระทำที่กำเริบเสิบสาน การแสดงออกที่ชั่วร้าย มอบประสบการณ์ใหม่ทั้งหมดแก่นรมน
เธออยากดันออก แต่ดันออกไม่ได้ ทำได้แค่ปล่อยให้บุริศร์ทำตามใจชอบ
เมื่อนรมนจะหายใจไม่ออกแล้วก็ถูกบุริศร์ปล่อย
“พักหายใจ”
บุริศร์ตลกขบขันเล็กน้อย
ผู้หญิงคนนี้ตอนนี้ช่าง……
เขาส่ายหน้า เซลล์ทั้งร่างกายล้วนร้องโห่ แต่ถ้าตอนนี้ทำอะไรกับนรมนจริงๆ เกรงว่าต่อไปผู้หญิงคนนี้จะไม่มีทางเผชิญหน้ากับลูกๆ
บุริศร์พยายามข่มความปรารถนาของตัวเอง พูดด้วยเสียงแหบพร่า “คุณลงไปก่อน ฉันจะอาบน้ำ”
“อาบน้ำตอนเช้ามันไม่ดี”
ตอนนี้นรมนค่อนข้างมีปมในใจที่บุริศร์อาบน้ำตามลำพัง จึงพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว ไม่ได้ตระหนักว่าสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปมันมีอิทธิพลกับบุริศร์มากแค่ไหน
“หืม? คุณหมายความว่าฉันมีอะไรกับคุณได้เหรอ?”
คำถามนี้ทำให้ใบหน้านรมนจะร้อนรนอีกครั้ง
“ฉันไม่ได้พูดแบบนี้”
เธอกระโดดลงมาจากตักบุริศร์ทันที ค่อนข้างเขินอายและมีความสุข
แต่งงานมาตั้งหลายปี ความปรารถนาของบุริศร์ที่มีต่อเธอยังเหมือนเดิม เหมือนผู้ชายอายุสิบเจ็ดสิบแปด ยังไงแล้วนี่มันก็ทำให้นรมนรู้สึกมีความสุขมาก
แต่ตอนนี้โอกาสมันไม่เหมาะสมจริงๆ
บุริศร์เห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “ลงไปก่อนเถอะ ฉันไม่เป็นอะไร ฉันรับประกันว่าครั้งนี้ฉันจะไม่ล็อกประตู ถ้าคุณอยากเข้ามา ก็เข้ามาได้ทุกเมื่อ”
พูดคำนี้ออกมา นรมนอยากจะหารูแล้วมุดหนี
“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉันก็แค่ โอ๊ย ไม่พูดกับคุณแล้ว”
นรมนย่ำเท้าวิ่งออกไป แต่บุริศร์ที่อยู่ด้านหลังเปล่งเสียงหัวเราะเบาๆ
เขาไม่รู้ได้อย่างไรว่าเธอไม่ได้หมายความแบบนี้?
แค่อยากแกล้งเธอเท่านั้น
บุริศร์ลุกขึ้นไปห้องน้ำ
หลังจากนรมนลงมาข้างล่าง สีหน้ายังคงเห่อแดงนิดหน่อย เด็กๆ เก็บของเรียบร้อยแล้วอยู่ที่ห้องรับแขก
คุณท่านตนุวรเห็นนรมนลงมา ในดวงตากำลังครุ่นคิด
“นรมน มาที่ห้องทำงานหน่อย ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”
คำพูดคุณท่านตนุวรทำให้นรมนชะงักไป ความคิดในใจที่อ่อนโยนเมื่อครู่นี้ก็สำรวมไม่น้อย
“ค่ะ”
นรมนพยักหน้า ตามคุณท่านตนุวรเข้าไปในห้องทำงาน
คิ้วคุณท่านตนุวรขมวดแน่น ไม่รู้กำลังคิดอะไร นรมนก็ไม่เร่งเร้าเขา
ก่อนหน้านี้ไม่นานคำถามที่บุริศร์ถามคุณท่านตนุวรทำให้เธอตกใจนิดหน่อย แต่ตอนนี้ก็มีปฏิกิริยาแล้ว ไม่ว่าบุริศร์จะเป็นอย่างไร เธอก็จะต้อนรับขับสู้ ไม่มีทางให้คนสองคนที่สนิทกับเธอมากที่สุดเกิดเรื่องที่ไม่พึงประสงค์เด็ดขาด
“คุณตา คุณหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ?”
นรมนออกตัวเอ่ยปาก
เธอรู้ ในใจคุณท่านตนุวรสงสัย บุริศร์ในตอนนี้ไม่เหมือนเดิมมากเกินไป เมื่อเผชิญหน้ากับคุณท่านตนุวรก็ไม่เรียกคุณตาด้วยซ้ำ
คุณท่านตนุวรชะงักไป ดวงตาที่มองนรมนมีความซับซ้อนนิดหน่อย
“เกิดอะไรขึ้นกับบุริศร์เหรอ? ฉันรู้สึกเหมือนเขาผิดปกติมากๆ”
“ไม่มีอะไรค่ะ ช่วงนี้เขาปวดประสาทไม่ใช่เหรอคะ? มิลินมารักษาให้เขา อาจจะพูดอะไรบางอย่าง คุณไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ บุริศร์ยังคงกตัญญูกับคุณมาก”
นรมนโยนความผิดไปให้มิลินโดยตรง
ไม่มีทางเลือก ตอนนี้เธอรู้สึกดีกับมิลินไม่ได้จริงๆ
ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่ไล่ฆ่านงลักษณ์ ตอนนี้เพราะเธอเลยทำให้บุริศร์กลายเป็นแบบนี้อีก ถึงจะบอกว่าเป็นการช่วยชีวิตบุริศร์ ทางอ้อม แต่ทำไมต้องช่วย? ไม่ใช่เพื่อหมู่บ้านดารายนเหรอ?
ไม่ใช่แผนของหมู่บ้านดารายนเหรอ?
ดังนั้นความรักนี้นรมนไม่อยากรับ
เมื่อได้ยินนรมนพูดแบบนี้ ดวงตาคุณท่านตนุวรก็หรี่ลง
“มิลินเป็นคนในหมู่บ้านดารายนเหรอ?”
ก่อนหน้านี้บางทีอาจจะไม่รู้ ก่อนหน้านี้บางทีไม่ได้สังเกต แต่ตอนนี้คุณท่านตนุวรตระหนักได้แล้ว
ถึงเขาจะอายุมากแล้ว แต่ยังไงก็เคยอยู่ตำแหน่งสูง บางเรื่องแค่จับเบาะแสได้นิดหน่อยก็คิดได้หลายเรื่อง
นรมนพยักหน้า ก็ไม่ได้ปิดบัง
ถ้าคุณท่านตนุวรต้องการจัดการมิลินจริงๆ เธอก็ไม่ถือสา ไม่ว่าความจริงในอดีตของหมู่บ้านดารายนจะเป็นอย่างไร ตอนนี้เธอแค่อยากให้ครอบครัวเล็กๆ ของเธอมีความสุข เรื่องอื่นไม่ค่อยอยากสนใจ
บอกว่าเธอเห็นแก่ตัวก็ได้ อย่างไรก็ได้ทั้งนั้น ตอนนี้สิ่งที่เธอไม่ต้องการมากที่สุดคือให้บุริศร์เข้าไปยุ่งเรื่องหมู่บ้านดารายน
เพราะหมู่บ้านดารายน ชีวิตของบุริศร์อาจกล่าวได้ว่าถูกวางแผน ในขณะนี้ยังอยากหลอกใช้บุริศร์ให้ไปแก้แค้นอีก?
ไม่ว่าคนพวกนั้นในตอนแรกโดนปรักปรำมากแค่ไหน มีความไม่พอใจมากแค่ไหน มีสิทธิอะไรมาหลอกใช้บุริศร์อย่างไม่ต้องสงสัยกันล่ะ?
มีสิทธิอะไร?
ก้นบึ้งหัวใจนรมนก็ไม่พอใจ
ใบหน้าคุณท่านตนุวรหนักอึ้งลงเล็กน้อย ในดวงตามีความรอบคอบ
“คนในหมู่บ้านดารายนออกมาได้ยังไง? หรือยังมีเหลืออยู่?”
คำพูดนี้คุณท่านตนุวรเหมือนพูดพึมพำกับตัวเอง และเหมือนถาม นรมนก็ไม่แน่ใจ จึงแค่ตอบเรียบๆ “เดิมทีแม่บ้านป้าโอในครอบครัวบุริศร์เป็นคนในหมู่บ้านดารายน ต่อมายั่วยุให้เกิดปัญหามากมาย เดาว่าเป็นฝีมือเธอทั้งหมด ตอนนี้ก็มิลินอีกคน คุณตาคะ หมู่บ้านดารายนนี่มันเกิดเรื่องอะไรกันแน่?”
นรมนไม่ได้พูดเรื่องที่ป้าโอเป็นแม่แท้ๆ ของบุริศร์ออกมา เรื่องนี้ถือเป็นความลับในตระกูลโตเล็ก โชคดีที่เรณุกาไม่ได้เปิดเผย ในตอนนี้นรมนไม่อยากให้ใครรู้เลยสักนิดว่าบุริศร์มีสายเลือดของหมู่บ้านดารายน
อย่างไรแล้วตอนนี้ความจริงที่ว่าหมู่บ้านดารายนถูกเผาจะเป็นอย่างไร ไม่มีใครแน่ใจ และคุณท่านตนุวรมีท่าทีอะไร นรมนก็ไม่เข้าใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่หลอกลวงคุณท่านตนุวร แต่เพื่อปกป้องบุริศร์ เธอจึงต้องทำแบบนี้
คุณท่านตนุวรเงยหน้าทันที เหมือนได้รับการตกใจ และเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร โบกมือให้นรมนออกไป
“คุณตา คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
นรมนมองคุณท่านตนุวรอย่างเป็นห่วง
เรื่องเผาหมู่บ้านดารายนเกรงว่าคุณท่านตนุวรจะรู้ความจริง และไม่ได้รู้แค่นิดหน่อยด้วย
ไม่รู้ทำไม อารมณ์ในใจนรมนค่อนข้างหนักอึ้ง
“ไม่เป็นอะไร เธอกับบุริศร์ออกไปเที่ยวระวังความปลอดภัยด้วย คุณตาไม่ไปส่งพวกเธอแล้วนะ”
พูดจบนรมนก็ถูกเชิญออกไป ไม่นานนักคุณท่านตนุวรก็แต่งตัวเรียบร้อย ให้โตษินออกไปข้างนอกเป็นเพื่อน
คิ้วนรมนขมวดเล็กน้อย รู้สึกอัดอั้นตันใจของสถานการณ์ที่มีสัญญาณว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
และความรู้สึกอัดอั้นตันใจตรงกลางใจอาจจะเพราะพวกเขาอยู่ที่นี่
ตอนนี้เธออยากรีบออกไปจากที่นี่ ออกไปจากใจกลางนี้ ออกไปได้จะดีที่สุดเลย
เมื่อบุริศร์ลงมาข้างล่างก็เห็นนรมนมองไปทางประตูใหญ่อย่างครุ่นคิด ไม่รู้กำลังคิดอะไร
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
ทั้งร่างบุริศร์มีกลิ่นหอมจางๆ หลังอาบน้ำ แต่มันมีความหอมเย็นๆ นิดหน่อย
ความหอมเย็นๆ นี้หลังจากเขาฟื้นขึ้นมาก็มีมันแล้ว บอกไม่ได้ว่าชอบหรือไม่ชอบ จู่ๆ ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“บนตัวคุณมีกลิ่นอะไร?”
คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย
“กลิ่นอะไร? บนตัวฉันมีกลิ่นอะไรเหรอ?”
เขายกแขนขึ้นมาดม แต่ไม่ได้กลิ่นอะไร
กานต์ที่อยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไรทันใดนั้นก็พูดขึ้น “เหมือนกลิ่นดอกพุด แต่ก็ไม่ค่อยเหมือน พูดไม่ถูก แต่มันหอมมาก”
ได้ยินกานต์พูดแบบนี้ คิ้วบุริศร์ก็ขมวดเล็กน้อย
ทำไมเขาไม่ได้กลิ่น?
หรือเป็นกลิ่นหอมที่พิษสีทองนำพามา?
ดอกพุด?
พิษสีทองกับดอกพุดมีอะไรเกี่ยวข้องกันเหรอ?
บุริศร์สงสัยเล็กน้อย แต่เขายังคิดพิจารณาไม่แน่ใจ ทันใดนั้นโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นมา
