“เล่ามาสิ”
วินเซนต์ก็ตื่นเต้น
ลูกน้องรีบรายงาน “ปองภพเดิมไม่ใช้ชื่อนี้ เปลี่ยนชื่อไปครับ เคยเป็นเถ้าแก่โรงงานเฟอร์นิเจอร์เล็กๆ ในเมืองชลธี เป็นเพื่อนนักเรียนกับพรรษา ต่อมาไม่รู้เพราะเหตุใดกิจการเจ๊ง ดื่มเหล้ากับพรรษา หลังจากนั้นก็หายตัวไป”
วินเซนต์ย่นคิ้วนิดหนึ่ง
“เรื่องนี้มีอะไรแปลก”
“ไม่มีครับ แต่ที่แปลกก็คือ ตอนที่เขาออกจากเมืองชลธีเขาส่งภรรยาไป หลังจากนั้นก็เปลี่ยนชื่อแซ่”
ได้ยินลูกน้องเล่าอย่างนี้ วินเซนต์ยิ่งขมวดคิ้วแน่น
ถ้าแค่กิจการเจ๊ง ถึงกับต้องเปลี่ยนชื่อแซ่เชียวหรือ ถ้าหากเขาไปจากเมืองชลธี หลบซ่อนชื่อแซ่เพื่อไม่ให้เรื่องที่ตัวเองเคยทำในอดีต แต่ดูความสำเร็จยี่สิบกว่าปีนี้ของปองภพ ก็แค่คนดูแลกาสิโนกลางๆ เท่านั้น และยังทอดทิ้งลูกตัวเอง นี่คือจุดที่เขาน่าแปลกมากที่สุด
“มีข้อมูลอะไรที่ยังไม่ได้หามั้ย”
“ครับ พวกเราสืบได้ว่าอรอุรชาคือลูกสาวแท้ๆ ของเขา”
วินเซนต์หรี่ตาทันที
“ใครนะ”
“อรอุรชา”
การบอกเล่าของลูกน้องทำให้วินเซนต์คิดเชื่อมโยง
ยี่สิบกว่าปีก่อนปองภพรู้จักพรรษา ก่อนพรรษาตายถูกวางยาพิษ ยี่สิบกว่าปีต่อมา ลูกสาวของปองภพอรอุรชารู้จักเจตต์ และเจตต์ก็ถูกวางยาพิษตะกั่ว
บังเอิญงั้นหรือ
พวกเขาเป็นพ่อลูกกัน ถ้าหากบอกว่าบังเอิญ จะสมเหตุสมผลหรือ
วินเซนต์รู้สึกว่าไม่น่าเป็นไปได้
“สืบต่อไป ดูสิอรอุรชากับปองภพเริ่มติดต่อกันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ครับ”
ลูกน้องรีบออกไปทันที
งานต่อเนื่องที่ต้องใช้ความคิดเยอะทำให้วินเซนต์ปวดหัว
เขานวดขมับแล้วส่ายหัว
“พี่วินเซนต์ ที่บ้านพี่เกิดเรื่องแล้ว”
ลูกน้องอีกคนเข้ามารายงาน
วินเซนต์สายตาเย็นชาขึ้นทันที
ที่บ้านหรือ
ทรรศยา
บรรยากาศรอบตัวเย็นเฉียบขึ้นมาทันที
“คนล่ะ”
“ถูกจับไว้แล้ว แต่พี่น้องเราบาดเจ็บหลายคนครับ”
ลูกน้องไม่กล้าพูดอะไรมาก แต่เห็นได้ชัด น้ำเสียงไม่ดีนัก
ทรรศยาตัวปลอมอาละวาดทุกวัน ต่อให้รู้ว่าตัวเองหนีไม่ได้ ก็ยังสร้างความวุ่นวายให้ทุกคน
ทุกคนคิดว่าผู้หญิงอย่างนี้ฆ่าทิ้งดีกว่า ในเมื่อเธอไม่ใช่ทรรศยาตัวจริง ไม่ใช่คนที่เป็นแสงสว่างในใจพี่วินเซนต์ ทำอย่างไรได้ใบหน้านั้นเหมือนกับทรรศยาอย่างกับแกะกลับทำให้วินเซนต์ลงมือไม่ได้
ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ทำศัลยกรรม แต่หน้าตาเหมือนกับทรรศยามากจริงๆ
วินเซนต์เดินออกไปข้างนอก
“นายดูแลที่นี่ไปก่อนละกัน”
ผู้หญิงร้ายกาจ!
ยังไม่ล้มเลิกความคิดอีกหรือ
มุมปากวินเซนต์ยิ้มโหดเหี้ยม ทำให้รู้สึกประหวั่นพรั่นพรึง
ทุกคนไม่กล้าหายใจ มองวินเซนต์เดินลับไป แรงกดดันหายใจไม่ออกนั้นหายไป
“นายคิดว่าครั้งนี้พี่วินเซนต์จะ…”
ลูกน้องคนหนึ่งถามเพื่อน
ลูกน้องอีกคนหนึ่งส่ายหน้า “นายกล้าคุยเรื่องพี่วินเซนต์ อยากตายหรือไง”
สีหน้าอีกฝ่ายซีดเผือด รีบหุบปาก มองซ้ายมองขวา เห็นว่านอกจากพวกเขาสองคนไม่มีคนอื่นได้ยินก็ค่อยโล่งอก
วินเซนต์ใช่ว่าไม่รู้ความคิดของลูกน้อง เขากลับมาถึงคฤหาสน์รู้สึกโกรธจัด ยังไม่ทันเข้าประตูก็ได้กลิ่นคาวเลือด
“พี่วินเซนต์ พี่กลับมาแล้ว”
หัวหน้าทีมนรวุฒิรีบเข้าไปหา สีหน้าไม่สู้ดีนัก
“พี่น้องเราบาดเจ็บกี่คน”
วินเซนต์สายตาเย็นชาจนน่ากลัว
นรวุฒิพูดอย่างเสียใจ “ห้าคนครับ เป็นพี่น้องที่พวกเราเลื่อนตำแหน่งตั้งแต่ตอนนั้น มีคนเลือดออกมาก ส่งไปโรงพยาบาลรักษาแล้ว ยังไม่รู้เป็นยังไงบ้าง”
สายตาวินเซนต์เย็นชากว่าเดิม
“เธอล่ะ”
คำว่า “เธอ” เหมือนกัดฟันพูดออกมา เกลียดชังเข้ากระดูกดำ
นรวุฒิโกรธมากทีเดียว แต่ต่อหน้าวินเซนต์จึงระงับอารมณ์ไว้
ผู้หญิงคนนั้นคอยหาเรื่อง ทำร้ายพี่น้องทุกวัน ก่อนหน้านี้ไม่เจ็บหนักยังพอว่า ในที่สุดถูกวินเซนต์กักบริเวณแล้ว อยากจะหนีก็พอจะเข้าใจได้ แต่ทุกคนยังไม่รู้เธอเป็นใคร ก็ทำร้ายพี่น้องบาดเจ็บอีกแล้ว
วันนี้พี่น้องบาดเจ็บหนัก ใครจะไปรู้พรุ่งนี้ผู้หญิงคนนั้นจะฆ่าใครอีกหรือเปล่า
เธอเป็นระเบิดเวลา พร้อมระเบิดที่นี่และวินเซนต์ได้ทุกเมื่อ
เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ นรวุฒิก็รู้สึกเป็นกังวล
“พี่วินเซนต์ ผมคิดว่าผู้หญิงคนนี้อันตรายมาก สู้กำจัดเธอไปเลยจะดีกว่า”
เขาเพิ่งพูดจบ สายตาพิฆาตก็ยิงเข้ามาที่หน้าเขา
เขารู้สึกเหมือนตัวเองถูกควบคุมตั้งแต่หัวจรดเท้า รังสีพิฆาตที่เย็นเยียบและน่าสะพรึงทำให้เขาเข้าใจทันทีตัวเองสะกิดต่อมโมโหของวินเซนต์เข้าแล้ว
ทรรศยาคือความเจ็บปวดที่ลึกที่สุดในก้นบึ้งหัวใจของวินเซนต์มาตลอด แม้จะรู้ทั้งรู้ผู้หญิงคนนี้คือสายลับ รู้ดีผู้หญิงคนนี้มีเจตนาไม่ดี รู้ดีผู้หญิงคนนี้นำหายนะมาให้พี่น้อง แต่วินเซนต์ยังคงไม่คิดจะปล่อยมือ
นรวุฒิรู้ว่าวินเซนต์คิดถึงผู้หญิงคนหนึ่งจนเป็นบ้า เห็นแก่ความรักจนเป็นหายนะ แต่เขาไม่รู้เรื่องอดีต ไม่รู้ผู้หญิงคนนั้นมีอะไรพิเศษ ถึงทำให้คนที่เย็นชาอย่างวินเซนต์คิดถึงมาจนถึงตอนนี้ แม้ว่าจะเป็นแค่ตัวปลอมก็ยังไม่ยอมให้ใครแตะ
“ขอโทษครับ พี่วินเซนต์ ต่อไปผมจะไม่พูดอีก”
นรวุฒิรีบพยักหน้ายอมรับผิด แม้ว่าในใจจะยังไม่พอใจ
วินเซนต์เก็บรัศมีอำมหิตนั้น พูดเสียงเบา “โอนเงินจากบัญชีฉันให้พี่น้อง ฉันรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเอง”
“ครับ แต่พี่วินเซนต์ ผู้หญิงคนนั้นเป็น…”
นรวุฒิอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ก็เห็นวินเซนต์เดินเข้าไปแล้ว ท่าทางไม่อยากฟังและฟังไม่เข้าหู
เขาส่ายหัวนิดหนึ่ง
พรรคพวกพี่น้องของพวกเขาทำอะไรได้มากมาย แต่ช่วงนี้เพราะผู้หญิงคนเดียวถูกทำร้ายจนสาหัส หัวหน้าทีมนรวุฒิย่อมไม่พอใจผู้หญิงคนนี้มาก ถึงกับอยากจะฆ่าทิ้ง
ผู้หญิงที่หลอกลวงพี่วินเซนต์ เก็บไว้ไม่ได้
สายตาของนรวุฒิมีแววอาฆาต แต่ก็ปิดบังไว้อย่างรวดเร็ว
วินเซนต์จะไม่รู้ได้อย่างไรเธอจะนำความลำบากและหายนะมาให้ตัวเอง
แต่เขาปล่อยมือไม่ได้จะทำอย่างไรดี
แปดปีแล้ว
เขาเกือบลืมแล้วหน้าตาทรรศยาเป็นอย่างไร
ที่จริงวินเซนต์กลัวทุกวัน
เคยจดจำไม่ลืมเลือน เคยรักกันจนความตายไม่อาจพรากค่อยๆ เลือนหายไปตามกาลเวลา
เวลาช่างเป็นสิ่งที่ทำให้คนไร้ซึ่งหนทาง
ไม่ว่าคุณจะเคยเจ็บปวดรวดร้าวมากแค่ไหน เคยลืมไม่ลงมากแค่ไหน แต่เมื่อจากกันแล้ว ความรู้สึกอับจนหนทางของการพรากจากกันชั่วนิรันดร์ทำให้คุณเก็บทุกอย่างไว้ แต่ก็ไม่อาจเก็บไว้ในความทรงจำได้ตลอดไป
ใบหน้าทรรศยาค่อยๆ รางเลือน วินเซนต์กลัวว่าจะลืมเธอ เก็บรูปของเธอไว้กับตัวตลอด นำรูปของเธอออกมาคุยด้วยทุกคืน
ทุกคนต่างบอกว่าเขาบ้าไปแล้ว แต่มีเพียงตัวเขาเองที่รู้ ทรรศยาสะอาดสวยงามอย่างนั้น เกิดก็ไม่มีคนใส่ใจ ตายอย่างน่าเวทนาเช่นนั้น แม้แต่เขายังลืมเธอ ทรรศยาจะเสียใจแค่ไหน
เขาจึงยอมเป็นคนบ้า คนบ้าที่ปิดกั้นตัวเองเพราะทรรศยา ที่สุดแล้วไม่ว่าเขาจะทำอะไร ก็ไม่อาจแลกทรรศยาคืนมาได้
แต่การปรากฏตัวของผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง
เธอทำให้ใบหน้าที่พร่าเลือนของทรรศยาแจ่มชัดขึ้นอีกครั้งในใจของวินเซนต์
ความทรงจำที่เคยซีดจาง และตกตะกอนที่จุดลึกสุดในก้นบึ้งของหัวใจ พริบตาที่ไม่ทันรู้สึกตัว ก็นำอดีตทั้งหมดกลับมาจู่โจมเขา
วินเซนต์รู้ว่าเธอคือตัวปลอม
เธอไร้รอยยิ้มที่อ่อนโยนอย่างที่ทรรศยาเคยมีให้เขา และไม่มีทางเหมือนทรรศยาที่ไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบกับเขา
ทรรศยามีความพิเศษที่เธอไม่มี แต่เธอกลับเป็นคนที่ยังมีชีวิต
ยังมีชีวิต!
ไม่มีใครรู้วินเซนต์ปรารถนาให้ทรรศยายังมีชีวิตอยู่มากแค่ไหน
ตอนนั้นช่วยชีวิตทรรศยาไม่ได้ ตอนที่มองดูอวัยวะที่ฉีกขาดเย็บเข้าด้วยกันเป็นศพ วินเซนต์ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ศพที่เหมือนตุ๊กตาผ้าขาดวิ่นจะเป็นทรรศยา
คือเธอผู้หญิงที่ชอบร้องไห้ชอบหัวเราะ ขี้กลัวเหมือนหนูตัวเล็ก
คนที่ขี้กลัวเหมือนหนู แต่เหลือเชื่อที่กล้าไปเป็นสายลับ
สมองของเธอถูกลาเตะหรือไง
แต่วินเซนต์ก็รู้ดี ตัวเธอไม่มีอิสระเป็นของตัวเอง
ชีวิตทหารไม่อาจขัดคำสั่งได้!
เขาคิดว่าจากนี้ไปในความฝัน ในความทรงจำจะเห็นผู้หญิงคนนั้น กระทั่งปีกว่ามานี้ เขาไม่ค่อยได้ฝันอีกเลย
วินเซนต์กลัว กลัวว่าทรรศยาจะหลงทางในอุโมงค์กาลเวลาจริงๆ หายไปจากชีวิตของตัวเองช้าๆ
เขาไม่ยอม แต่ก็ไม่อาจสลักในความทรงจำได้
ไม่น่าจะเป็นไปได้สิ
ความรู้สึกที่ยากจะลืมเลือนนั้นบอกว่าจะลืมก็ลืมได้หรือ
ความรักลึกซึ้งในหัวใจทำไมถึงได้เกือบจำหน้าตาทรรศยาไม่ได้
โชคดี สวรรค์ส่งตัวแทนมา
ไม่ว่าเธอคือใคร ไม่ว่าเธอต้องการชีวิตของเขาหรือไม่ ขอแค่เธอมีชีวิต คือคนเป็นๆ ใบหน้าที่เหมือนกับทรรศยาเพียงพอที่จะทำให้เขาไว้ชีวิตนั้น
แต่เธอทำร้ายพี่น้องของเขา เรื่องนี้เขาต้องชำระกับหญิงสาวคนนั้นให้สาสม
ดวงตาของวินเซนต์ราวกับพายุบ้าคลั่งก่อตัว แต่ก็ถูกระงับไว้อย่างหนัก
หลายปีมานี้ เขาเปลี่ยนไปแล้ว
เปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมไร้ความปรานี กับคนอื่นเช่นนี้ กับตัวเองยิ่งกว่า
เขาต้องการแค่ใบหน้านั้นที่มีชีวิต ใบหน้าที่เคยทำให้เขารักจนเป็นทุกข์ไม่รู้กี่ค่ำคืนก็เท่านั้น
วินเซนต์เตะเปิดประตูห้อง ทันใดนั้นแรงลมจากฝ่ามือก็ซัดเข้าหน้า
“ไม่เจียมตัว”
วินเซนต์ไม่มองด้วยซ้ำ ยกมือสกัดทันทีเพื่อคว้ามือไว้
หญิงสาวไม่ใช่คนอ่อนแอ คนที่ทำร้ายพี่น้องของเขาตั้งห้าคนจะเป็นคนอ่อนแอได้อย่างไร
พริบตาที่วินเซนต์จะลงมือ จู่ๆ ข้อมือของหญิงสาวก็ปล่อยมีดสั้นออกมา ขณะที่มือซ้ายชก มือขวาก็หยิบมีดสั้นออกมาจะแทงอกวินเซนต์
สายตาวินเซนต์เย็นชา ความโกรธแค้นทั้งหมดและความเย็นชาที่เก็บไว้ระเบิดออกมาในนาทีนั้น
“ว่าง่ายๆ ไม่ได้หรือไง”
เขาออกแรงจับมือของหญิงสาวข้างที่ถือมีดสั้น หญิงสาวร้องคราง มีดสั้นหล่นลงพื้น แขนชาจนไม่มีเรี่ยวแรง
เขาแข็งแกร่งเกินไป!
หญิงสาวถูกกักบริเวณหลายวันมานี้ คิดอยากจะหนีทุกวัน ทุกวันคิดหาหนทางฆ่าเขา น่าเสียดายทุกครั้งที่เผชิญหน้าทำให้เธอรู้ชัดวินเซนต์แข็งแกร่งเกินไป
ผู้ชายคนนี้มีฝีมือดี แต่จิตใจเย็นชา หลายครั้งที่เธอคิดว่าจะตายแล้ว แต่สุดท้ายหลังจากที่เฉียดตายแล้วรอดมาได้เธอก็พบว่า ความพยายามทั้งหมดเปล่าประโยชน์เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา
เหมือนกับตอนนี้
มุมปากของหญิงสาวทั้งยิ้มเยาะตัวเองและขมขื่น แต่ขณะนั้นเองรู้สึกว่าทั้งตัวไร้จุดศูนย์ถ่วง
เสียง “โครม” เธอถูกโยนลงบนเตียง
