“สมองเล็กๆนี่กำลังคิดอะไรอยู่กันนะ?”
บุริศร์เห็นท่าทางนรมนครุ่นคิดอย่างใจลอย อดไม่ได้ที่จะยื่นสองนิ้วไปดีดศีรษะเธอ ทำให้เธอเกิดการประท้วง
“โอ้ย เจ็บ นายทำเหมือนฉันเป็นกมลหรอ”
นรมนมุ่นปาก ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะเข้าไปจูบหนึ่งที
บุริศร์คิดแบบนี้ แน่นอนว่าก็ทำแบบนี้ด้วย
เขาจูบนรมนทันที นรมนตกใจรีบคว้าคอเสื้อเขาไว้แน่น หายใจอย่างเร่งด่วน
ขัดจังหวะแบบนี้ นรมนก็ลืมเรื่องของพรรษาที่บุริศร์พูดไปแล้ว
หลังจากทั้งสองกลับมาถึงบ้าน พวกเด็กๆก็หลับแล้ว
นรมนถูกกระตุ้นให้ไปอาบน้ำ ตอนที่กลับมาที่เตียงก็เห็นสายตาเร่าร้อนของบุริศร์ จึงกระแอมแล้วพูดขึ้น “เอ่อวันนี้ฉันเหนื่อยนิดหน่อย”
บุริศร์หัวเราะพรืด
ผู้หญิงคนนี้วันนี้ถูกตนทำให้กลัวแล้วหรอ?
“มานี่”
เขากวักมือเรียกนรมน
“ไม่เอา”
นรมนส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ พูดอะไรก็ไม่เข้าไป
ร่างกายยังปวดเมื่อยอยู่เลย
บุริศร์ในตอนนี้ต้องการขึ้นมาจะไม่มีการควบคุม ทำให้เธอทนรับไม่ไหวจริงๆ
บุริศร์มองไปที่เธออย่างขำขัน พูดขึ้น “ไม่แตะต้องเธอ”
“จริงหรอ?”
นรมนใบหน้าสงสัย
บุริศร์ขี้เกียจเปลืองคำพูดกับเธออีก ยื่นแขนยาวออกไป ดึงสาวน้อยที่ไม่เชื่อฟังเข้ามาไว้ในอ้อมแขน
“ไม่เอา ฉันไม่เอา! บุริศร์ นายทำแบบนี้ไม่ได้!”
นรมนดิ้นรน แต่กลับได้ยินบุริศร์หัวเราะเสียงต่ำ “เงียบ นอนซะ ถ้าพลังวิญญาณยังเต็มเปี่ยมแบบนี้อยู่ ฉันไม่ถือสาทำเรื่องอื่นกับเธอ”
คำพูดนี้ทำให้นรมนเงียบได้สำเร็จ
เธอเป็นเด็กดีนอนอยู่ในอ้อมแขนของบุริศร์ เดิมทีนึกว่าจะนอนหลับยาก ไม่คาดคิดว่าไม่นานก็หลับแล้ว
บุริศร์ฟังเยงหายใจที่สม่ำเสมอของเธอแล้วก็รู้สึกหดหู่
ไหนว่ากังวล?
ไหนว่ากลัว?
ผู้หญิงปากไม่ตรงกับใจ!
บุริศร์จุ๊บใบหน้าของเธอ จากนั้นก็หลับตานอน
นอนไม่หลับทั้งคืน
เช้าวันต่อมา กมลกับพวกกานต์ตื่นขึ้น โดยเฉพาะกมล วิ่งมาเคาะประตูของบุริศร์อย่างไม่กลัวตาย
“แด๊ดดี้ หม่ามี๊ ลุกจากเตียงได้แล้ว พระอาทิตย์ส่องก้นแล้ว! รีบออกมาไปเที่ยวกันเถอะ”
ความปรารถนาสูงสุดของเด็กๆก็คือการไปเที่ยว
ได้ยินว่าวันนี้จะออกไปเที่ยว กมลก็หลับไม่สนิททั้งคืน ปีนขึ้นมาดูเวลาเป็นครั้งคราว พบว่าเวลาเดินช้าเกินไปแล้ว
นี่เป็นครั้งแรกที่ออกมาเที่ยวทั้งครอบครัว
ดวงตาของบุริศร์หรี่เล็กน้อย ตอนที่ลืมตาเต็มไปด้วยความดุร้าย ความรู้สึกของการตื่นขึ้นเมื่อมีคนมารบกวนการนอนของเขาทำให้ดวงตาของเขาแดงก่ำเล็กน้อย เขาถึงกับอยากจะโยนคนนอกประตูนั้นออกไป
ในตอนนี้เอง มือเล็กเย็นๆคู่หนึ่งก็กุมมือใหญ่ของเขา น้ำเสียงอ่อนนุ่มก็ดังสวนมา
“นั่นกมลหรอ? เด็กคนนี้ทำไมวันนี้ตื่นเช้าขนาดนี้?”
นรมนหาวหนึ่งที เสียงนั้นอ่อนนุ่ม ทำให้ใจที่ดุร้ายและกระสับกระส่ายของบุริศร์สงบลงอย่างน่าประหลาด
ดวงตาของเขาค่อยๆชัดเจนขึ้น
กมลนั่นเอง
ลูกสาวสุดที่รักของเขาหรอ?
บุริศร์ส่ายหน้ายิ้ม พูดเสียงต่ำ “เธอนอนต่อไปก่อน ฉันจะลากเด็กตัวแสบคนนี้ไป ดูว่าอาหารเช้าทำเสร็จหรือยัง”
เมื่อวานนรมนเหนื่อยมาก แม้ว่ากลางคืนบุริศร์จะปล่อยเธอไป แต่เธอก็ยังรู้สึกว่านอนหลับไม่เพียงพอ
พลิกตัวหันมา พูดพึมพำ “งั้นนายรีบไป ง่วงจะตายอยู่แล้ว”
พูดจบก็นอนหลับไปต่อหน้าบุริศร์อย่างไร้ความปราณี
บุริศร์ส่ายหน้ายิ้ม ลงจากเตียงอย่างยอมรับชะตากรรม เมื่อเปิดประตูก็อุ้มกมลขึ้นมาด้วยมือเดียวทันที
“แด๊ดดี้ หม่ามี๊ยังไม่ตื่นเลย? รีบปลุกขึ้นมา พวกเราจะออกเดินทางแล้ว อุ๊บ…..”
เสียงเจื้อยแจ้วของกมลถูกมือใหญ่ของบุริศร์ปิดไว้ทันที แล้วยังปิดประตูอุ้มกมลออกมาห่างจากประตูห้องนอน
“ปล่อยให้หม่ามี๊นอนต่ออีกหน่อย”
น้ำเสียงของบุริศร์เรียบนิ่ง แต่กลับมีความกดดัน
กมลมุ้ยปากเล็กๆพูด “หกดมงแล้วนะ หม่ามี๊ยังนอนอยู่อีก ไหนบอกว่าจะออกไปเที่ยวไม่ใช่หรอ?”
“นั่นก็ไม่ใช่ตอนนี้ อย่าเอะอะ หม่ามี๊หนูเหนื่อยมาก”
คำพูดนี้ทำให้สายตาของกานต์จ้องมาทันที ในแววตามีความดูหมิ่น
ยัยตัวยุ่งนี่!
บุริศร์ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อย วางกมลไว้บนเก้าอี้ด้านข้าง เห็นว่าพวกลูกชายกับลูกสาวตื่นกันหมดแล้ว บุริศร์ก็พูดขึ้นทันที “ในเมื่อมีพลังงานล้นเหลือขนาดนี้ ออกไปวิ่งกับพ่อเถอะ”
“หนูไม่เอา”
กมลปฏิเสธเป็นคนแรก
พูดเป็นเล่น เธอตื่นเช้าขนาดนี้ไม่ใช่เพื่อออกไปวิ่งกับแด๊ดดี้
กานต์กับกิจจากลับไม่ได้รู้สึกอะไร ออกไปวิ่งกับบุริศร์แล้ว
ก่อนที่บุริศร์จะไปก็พูดกับกมล “ไม่อนุญาตให้ไปรบกวนหม่ามี๊ตอนนอน ไม่อย่างนั้นพ่อจะตีก้นลูก”
“อ้าว แด๊ดดี้ ไม่รักหนูแล้ว”
กมลรู้สึกว่าตำแหน่งของตนเองในครอบครัวมีการสั่นคลอน
แต่ก่อนบุริศร์จะโอ๋คนรักตัวน้อยนี้อย่างรวดเร็ว แต่วันนี้บุริศร์กลับพูดนิ่งๆ “พ่อรักภรรยาพ่อ ผิดหรอ?”
กมลโดนโจมตีแล้ว
รู้สึกว่าตนเองไม่ใช่คนรักตัวน้อยของแด๊ดดี้แล้ว
ใจเปลี่ยนไปไวเกินไปแล้ว
ฮือฮือ เศร้าใจจัง
แต่บุริศร์เหมือนไม่เห็นท่าทางที่น่าสงสารของกมล พูดกับคนรับใช้ที่อยู่ด้านหนึ่ง “ถ้าคุณหนูรบกวนการพักผ่อนของคุณนาย พวกเธอก็กลับบ้านตัวเองไปได้เลย”
คำพูดนี้ทำให้กมลเบะปากอีกครั้ง
เธอมันไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยหรอ?
กานต์กับกิจจาทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว
“คุณบุริศร์ เป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้แล้วรังแกเด็กผู้หญิงคนนึง ไม่อายหรอ?”
“แด๊ดดี้ กมลไม่ได้ตั้งใจ”
กานต์กับกิจจาเอ่ยปกพร้อมกัน แต่บุริศร์กลับเอ่ยปากพูดนิ่งๆ “เป็นเพราะพวกลูกตามใจเธอเกินไป”
ลูกชายทั้งสองคนหดหู่ทันที
ตามอกตามใจกมล เป็นความผิดของใครกันแน่?
คุณบุริศร์กล้าพูดอีกรอบไหม?
มองเห็นสายตาดูหมิ่นของกานต์ บุริศร์ก็พูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย “มองอะไร? มองยังไงพ่อก็เป็นแด๊ดดี้ของพวกลูก รีบเก็บข้าวของออกไปวิ่ง”
“เผด็จการ”
“คนเสแสร้ง”
ลูกชายทั้งสองเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง แต่กลับทำให้บุริศร์หรี่ตาลง
เด็กตัวแสบสองคนนี้ ติดหนี้เก็บข้าวของแล้ว?
บุริศร์พาพวกเขาออกไปวิ่งแล้ว กมลนั่งอยู่ในห้องรับแขกอย่างเบื่อหน่าย เมื่อเธอคิดอยากจะเดินไปที่ห้องของนรมน ก็เห็นคนรับใช้ขวางทางของเธอไว้ พูดยิ้มหึหึ “คุณหนู คิดจะทำอะไรคะ?”
“ไม่เกี่ยวกับพวกเธอ”
กมลรู้สึกหดหู่เป็นพิเศษ
แด๊ดดี้ไม่รักเธอแล้ว
ฮือฮือ เจ็บปวดจัง
ในขณะที่เธอกำลังสงสารตัวเอง ทันใดนั้นก็มีเสียงไวโอลินที่ไพเราะดังมาจากด้านนอก
กมลชะงักเล็กน้อย ก้าวข้างเดินไปด้านนอกโดยไม่รู้ตัว
“คุณหนู จะไปไหนคะ?”
คนรับใช้ตกใจเล็กน้อย รีบเดินตามไป
กมลกลับไม่สนใจหล่อน เดินตรงออกมา
เสียงไวโอลินดังมาจากคฤหาสน์ฝั่งตรงข้าม เสียงไพเราะ ทำให้คนฟังผ่อนคลายมีความสุข
กมลนั่งอยู่ตรงหน้าประตู พยุงคางและเคาะนิ้วเท้าตามจังหวะของฝั่งตรงข้าม ฟังเพลงจนจบอย่างไม่น่าเชื่อ
อีหฝ่ายเปลี่ยนเป็นเพลงที่เพลิดเพลิน กมลที่ฟังอยู่โค้งมุมปาก
เพราะจังเลย
หลังจากที่ธนธีเล่นจบไปสองเพลงก็เปิดหน้าต่างออกมา อยากจะระบายอากาศ แต่กลับเห็นเงาร่างที่คุ้นเคย
กมล?
เขาสงสัยว่าตัวเองตาฝาดไป ขยี้ตาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเป็นเธอจริงๆ ธนธีไม่แม้แต่จะสวมรองเท้า วิ่งเท้าเปล่าออกมา
“กมล!”
น้อยมากที่เข้าเปิดเผยอารมณ์ออกมา ตอนนี้ท่าทางดีใจที่เห็นกมลทำให้คนรับใช้ตกตะลึง
“คุณชายรอง คุณยังไม่ได้สวมรองเท้านะคะ คุณชายรอง!”
คำพูดของคนรับใช้ธนธีไม่ฟังเลยแม้แต่น้อย เขาก้าวเท้าวิ่งไปทางด้านกมล
สองบ้านห่างกันเพียงถนนเส้นเดียว
หลังจากฟังจบกมลก็ลุกขึ้น รู้สึกสบายใจมาก
“ไปละไปละ กลับบ้านกินข้าว ไวโอลินนี่เพราะน่าดูเลย อีกเดี๋ยวจะบอกหม่ามี๊ว่าหนูก็อยากเรียน”
พูดจบกมลก็หันตัวเข้าไปในสวน คนรับใช้ปิดประตูลง
ธนธีวิ่งข้ามมาอย่างไม่ง่ายดาย อีกฝั่งกลับปิดประตูแน่น
เขารีบเคาะประตู
“กมล กมลใช่เธอไหม?”
การเคาะประตูของธรธีดึงดูดคนรับใช้มา
คนรับใช้เปิดประตูดู ก็เห็นธนธียืนเท้าเปล่าอยู่หน้าประตูบ้านพวกเขา เอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย “หนูมาหาใครจ้ะ?”
“ผมมาหากมล โตเล็ก”
ธนธีเพราะเมื่อกี้รีบวิ่งเกินไป มีความหายใจไม่มั่นคง
คนรับใช้เคยถูกสั่งไว้ รีบทำหน้านิ่งแล้วพูด “กมล โตเล็กอะไร? นามสกุลเจ้านายบ้านเราคือธนาศักดิ์ธน คุณชายน้อย จำคนผิดหรือเปล่า?”
ธนธีชะงักเล็กน้อย
ธนาศักดิ์ธน？
ความตื่นเต้นทั้งหมดของเขาราวกับถูกคนปลุกให้ตื่นขึ้นแล้ว
จริงด้วย บ้านของกมลอยู่ที่เมืองชลธี จะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?
หรือว่าตนเองจะมองผิดไปจริงๆ?
แต่ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นคล้ายกับกมลมากจริงๆนะ
“ขอโทษครับ เสียมารยาทแล้ว”
ธนธีกล่าวขอโทษ หันตัวไปด้วยใจไม่สงบ
ฝ่าเท้าของเขาถลอก มีเลือดซึมออกมา คนรับใช้ที่เห็นรู้สึกทนไม่ได้
“คุณชายน้อย ฉันให้ยืมรองเท้าแตะไหม”
“ไม่ต้องครับ ขอบคุณ”
ใบหน้าของธนธีเศร้าซึม รู้สึกในใจมืดมนมาก
ร่างเล็กๆเดินกลับไปที่คฤหาสน์ของบ้านตน
กมลกลับไม่รับรู้ถึงบทละครนี้ หลังจากเข้ามาก็หิวเล็กน้อย
“แม่บ้าน มีอะไรให้กินไหม?”
“มีมีมี คุณหนูอยากกินอะไรคะ? ซาลาเปาบะหมี่เกี๊ยวน้ำ ปาท่องโก๋น้ำเต้าหู้มีหมดเลย”
แม่บ้านไม่รู้ว่าพวกเขาชอบกินอะไร จึงเตรียมทุกอย่างไว้หมดอย่างง่ายดาย
กมลพึ่งจะได้ฟังไวโอลินที่ไพเราะไปสองเพลง อารมณ์ดีไม่น้อย พูดยิ้ม “กินซาลาเปาแล้วกัน”
“ได้ค่ะ”
แม่บ้านนำซาลาเปามาวางอย่างรวดเร็ว ซาลาเปามีรูปร่างเหมือนกระต่ายทำให้กมลมีความอยากอาหารทันที
“ว้าว นี่ซาลาเปากระต่ายหรอ?”
“คุณหนูจะคิดแบบนั้นก็ได้ค่ะ”
รอยยิ้มของกมลมีพลังการแพร่เชื้อมาก ทำให้แม่บ้านกับพวกคนรับใช้ยิ้มตามขึ้นมาทันที
นรมนตื่นขึ้นท่ามกลางเสียงหัวเราะของพวกเขา
ข้างกายไม่มีเงาของบุริศร์แล้ว
เธอหาวพร้อมเปิดประตูห้องนอน ก็เห็นกมลยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ในห้องอาหาร คนใช้และแม่บ้านเองก็ดูมีความสุข
ความรู้สึกอบอุ่นท่วมท้นนรมน
ความรู้สึกนี้ดีจริงๆ
“คุยอะไรกัน? มีความสุขขนาดนี้”
นรมนเดินเข้าไป ลากเก้าอี้ออกมานั่ง
“หม่ามี๊ หนูจะบอกให้ ซาลาเปาที่คุณป้าแม่บ้านทำเป็นรูปกระต่ายล่ะ หนูเรียกมันว่าซาลาเปากระต่าย”
“งั้นหรอ? งั้นลูกต้องกินเยอะหน่อยนะ”
โลกของเด็กก็เรียบง่ายแบบนี้ อาหารที่ดูดีอย่างนึงก็สามารถทำให้เธอดีใจจนชูมือชูไม้แล้ว
กมลรีบก้มหน้าลงไปกิน
นรมนกวาดมองไปรอบๆ เหมือนกำลังหาอะไรอยู่
แม่บ้านรีบพูดขึ้น “คุณผู้ชายพานายน้อยทั้งสองออกไปวิ่งค่ะ”
“อ่อ”
จากนั้นนรมนก็วางใจ ขณะที่กำลังจะพูดอะไร เพลงเปียโนที่โศกเศร้าก็ดังขึ้นมากะทันหัน
