ร่างแข็งแกร่งกำยำกดทับลงมาทันที
“วินเซนต์ ไปให้พ้น!”
หญิงสาวหน้าถอดสี
วินเซนต์กลับแสยะยิ้ม ยิ้มที่ดูโหดเหี้ยม โกรธแค้น กระทั่งยังมีความรู้สึกที่บอกไม่ถูกอีกด้วย
“ได้ยินว่าเธอทำร้ายห้าคนหรือ ฮึ เก่งนักหรือไงเกวลิน”
ใช่แล้ว
เธอชื่อเกวลิน ไม่ใช่ทรรศยา
แต่เธอหน้าตาเหมือนทรรศยามาก
จะพูดว่าเหมือนกันทั้งหมดก็ไม่ได้
ที่จริงดวงตาของเกวลินไม่ไร้เดียงสาเหมือนทรรศยา
ในสายตาของทรรศยานอกจากตัวเองก็คือทีม แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ดวงตานั้นเหมือนดวงดาว มีแต่วินเซนต์เพียงคนเดียว
แต่ดวงตาของเกวลินมีอะไรหรือ
รังสีอำมหิต! ความโกรธแค้น! กระทั่งความเกลียดชัง!
ใช่แล้ว!
เธอเกลียดเขา!
แล้วอย่างไรล่ะ
รอยยิ้มของวินเซนต์ทำให้เกวลินรู้สึกขนพองสยองเกล้า ขณะที่คิดจะตอบโต้ หนีไปจากที่นี่ ตอนที่ทำร้ายพี่น้องของเขา เธอก็รู้ว่าตัวเองหนีไม่พ้น หรือถึงกับตายในมือผู้ชายคนนี้ แต่นั่นแล้วอย่างไรล่ะ
เธออยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ ไม่ได้!
เธอยังมีคนสำคัญต้องไปช่วย
แต่เมื่อเห็นวินเซนต์ในตอนนี้ เธอรู้สึกว่าตัวเองจะต้องตายที่นี่แน่ๆ
“พูดมาสิ!”
วินเซนต์บีบคางเธอทันที การแสดงออกที่เย็นชาเหมือนนกเหยี่ยวที่ถูกยั่วโมโห เสี่ยงที่จะถูกแยกศพตลอดเวลา
ในใจเกวลินแม้จะกลัว แต่ทำแล้วก็คือทำแล้ว
เธอต้องไปจากที่นี่!
“ใช่! คุณจะฆ่าฉันใช่มั้ย วินเซนต์ เมื่อฉันฆ่าคุณไม่ได้ หน้าที่ของฉันไม่สำเร็จ คนที่ฉันแคร์ที่สุดจะไม่ปลอดภัย คุณไม่ตายเขาก็ตาย ฉันไม่มีทางเลือก”
“เขา ผู้ชายของเธอหรือ”
สายตาของวินเซนต์ขรึมลงทีเดียว
หลายวันมานี้ ผู้หญิงคนนี้ก็เหมือนหอยตัวหนึ่ง ทำอย่างไรก็เปิดปากเธอไม่ได้ วันนี้ในที่สุดเธอก็พูดแล้ว และยังพูดเรื่องที่ทำให้วินเซนต์โกรธ
ผู้หญิงคนนี้มีเจ้าของแล้ว
ไม่แปลก
ผู้หญิงที่มีเสน่ห์สะสวย จะไม่มีคนมาจีบได้อย่างไร
แต่การรับรู้เช่นนี้กลับยั่วยุวินเซนต์
เกวลินมองเขาไม่กลัวตาย พูดคอแข็ง “ใช่แล้ว คนรักของฉัน คู่หมั้นฉัน ขอแค่ฆ่าคุณได้ ฉันจะได้กลับไปแต่งงานกับเขา”
“คนรักหรือ คู่หมั้นงั้นหรือ”
เสียงของวินเซนต์จู่ๆ ก็เบาลง มุมปากถึงกับมีรอยยิ้ม แต่ตอนนี้ยิ่งทำให้รู้สึกน่ากลัวมากขึ้น
เหมือนกับอสูรในวังอสูร แสยะยิ้มออกมาก่อนฆ่าคน มีเสน่ห์แต่ก็ทำให้รู้สึกขนหัวลุก
“คุณ คุณจะทำอะไร”
ครั้งแรกที่เกวลินรู้สึกเสียใจ
เสียใจที่ไม่น่ายั่วโมโหผู้ชายคนนี้ แต่น่าเสียดายที่ทุกอย่างสายไปแล้ว
วินเซนต์เงยหน้า สายตาที่แดงก่ำและบ้าคลั่งทำให้เกวลินดิ้นรนทันที
ดูเหมือนเธอจะรับรู้อะไรบางอย่าง
“วินเซนต์ กล้าดียังไง!”
เสียงของเธอแหลมสูง เหมือนคมมีดกรีดบนกระจก บาดหูจนแทบทนไม่ไหว
วินเซนต์กลับยิ้ม ยิ้มที่บ้าคลั่ง
“ทำร้ายพี่น้องฉัน และยังคิดจะข้ามศพฉันไปพลอดรัก เกวลิน เธอคิดว่าโลกนี้มีอะไรได้มาง่ายๆ งั้นหรือ เธอคิดว่าคนอย่างวินเซนต์ให้เธอรังแกได้ง่ายๆ ท้าทายฉันง่ายๆ หรือ”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่ทำเพื่อชีวิตของคู่หมั้น จริงๆ!”
เกวลินกลัวแล้ว
ความกลัวที่ผุดขึ้นมาในใจเข้าไปในกระดูก
แต่เธอถอยไม่ได้
ถ้าถอยแล้วคู่หมั้นของเธอจะทำอย่างไร
คนพวกนั้นจะฆ่าเขา
สายตาของเกวลินเย็นชาทันที
“วินเซนต์ ถ้าคุณกล้าแตะฉัน ฉันจะตายให้ดู”
“อ้อ งั้นก็ตายเลย”
ตอนที่วินเซนต์พูด เสียงเบามาก เบาจนเหมือนเสียงพึมพำระหว่างคนรัก แต่คำพูดนั้นแทงใจขนาดนี้ เย็นชาขนาดนี้ เย็นชาจนเหมือนโลกใบนี้ถูกแช่แข็ง
เกวลินถึงกับเห็นความหมดหวังและเจ็บปวดรวดร้าวในสายตาของเขา
เป็นไปได้อย่างไร
ผู้ชายตรงหน้าที่โหดเหี้ยมเจ็บปวดรวดร้าวเป็นด้วยหรือ
เกวลินเหม่อแค่นิดเดียว เสียงแควกดังขึ้น เสื้อผ้าบนตัวถูกฉีกแล้ว
ลมเย็นนำความอับอายแทบแทรกแผ่นดินมาทำให้เกวลินกรีดร้องทันที
“วินเซนต์ อย่าทำฉัน! อย่าทำฉัน! ฉันมีคู่หมั้นแล้ว เราจะแต่งงานกัน ขอร้องล่ะ ฆ่าฉันก็ได้ ใช่ ฆ่าฉันได้ ฉันทำร้ายพี่น้องคุณใช่มั้ย หักมือหักขาฉันก็ได้ จะกรีดเลือดฉันก็ได้ ขอร้องล่ะ อย่าแตะต้องฉัน!”
ตัวของเธอเป็นของเขา
วินเซนต์จะแตะต้องตัวเธอได้อย่างไร
สายตาเกวลินที่ไม่เคยกลัวอะไรทั้งนั้นเผยความหวาดหวั่นเป็นครั้งแรก ถึงกับอยากจะกัดลิ้นตาย แต่วินาทีต่อมา คางของเธอก็ถูกวินเซนต์บีบ
“ฉันบอกแล้วไง ถ้าฉันไม่อนุญาต เธอจะตายไม่ได้ ต่อให้ยมทูตจะมารับเธอไป ฉันก็ไม่ยอม เกวลิน ฉันจำได้เคยบอกเธอแล้ว ขอแค่เธอเชื่อฟัง อยู่ที่นี่แต่โดยดี ฉันจะหาทุกอย่างที่ดีที่สุดในโลกนี้มาให้เธอ นอกจากไปจากที่นี่ ฉันให้เธอได้ทุกอย่าง แต่ทำไมเธอไม่รู้จักเชื่อฟังล่ะ แล้วยังมีใจคิดถึงคู่หมั้นอีก! อยากกลับไปแต่งงานงั้นหรือ จะบอกให้เอาบุญ ฉันไม่อนุญาต! คนอย่างวินเซนต์ไม่อนุญาต ตายก็ตายไม่ได้ รู้มั้ย”
เสียงของวินเซนต์เบาเหมือนคนรัก แต่วินาทีต่อมาเขาถอดกางเกงของตัวเอง ครอบครองเรือนร่างของเกวลินทันที
ไม่!
เกวลินเจ็บจนสั่นเทาไปทั้งตัว
เธอดิ้นรน ผลักไส แต่ไม่อาจสู้แรงของวินเซนต์ได้
เธอพยายามรักษาพรหมจรรย์มายี่สิบเอ็ดปี เพื่อคู่หมั้นของเธอ แต่กลับถูกวินเซนต์พรากไปแล้ว
ตอนนี้แม้แต่แรงจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายยังไม่มี
ความเจ็บปวดเหมือนถูกฉีกทึ้งทำให้เกือบเป็นลม แต่ก็เป็นลมไม่ได้
เธอรู้สึกได้ชัดเจนทุกการกระทำของวินเซนต์บนตัวเธอ ความรู้สึกของความสัมพันธ์ทางกายไม่สวยงามอย่างที่คิด
เกวลินดิ้นรนไม่สำเร็จ สุดท้ายจึงปล่อยตัวเอง
บางทีไม่ดูไม่คิดไม่รับรู้ คิดว่าทั้งหมดนี้เป็นฝันร้าย ทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
น้ำตาไหลพรากจากหางตาของเธอ ไม่เห็นขณะที่วินเซนต์กอดก่ายบนเรือนร่างของเธอก็ร้องไห้เช่นกัน
ทรรศยา ทรรศยา!
ก้นบึ้งหัวใจวินเซนต์ร้องเรียกชื่อนี้ ครั้งแล้วครั้งเล่า หัวใจแหลกสลาย เจ็บลึกถึงกระดูก แต่เขารู้ดี คนที่เขาต้องการไม่ใช่ทรรศยา
ทรรศยากลับมาไม่ได้แล้ว
แล้วอย่างไรล่ะ
ต่อให้เป็นตัวแทน เขาก็ยังคงซาบซึ้ง
หลังจากเสียงคราง วินเซนต์ซุกไซ้บนเรือนร่างเกวลิน
ร่างกายของเขาพอใจอย่างที่สุด แต่หัวใจกลับยิ่งว่างเปล่า
หัวใจเหมือนกับมีโพรงใหญ่ เติมอย่างไรก็ไม่เต็ม
เกวลินใช้โอกาสนี้คว้าของมีคมได้ เธอแทงหลังของวินเซนต์โดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น
“ไปตายซะ!”
เธอไม่ปรานีโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ต่อให้ร้องไม่ออก ในใจก็ร้องอย่างนี้
พูดกันว่าเวลาที่ผู้ชายทำเรื่องนี้จะอ่อนแอไม่ใช่หรือ
ตอนนี้คือโอกาสดีที่จะฆ่าเขา!
น่าเสียดายเกวลินพ่ายแพ้แล้ว
มือของวินเซนต์คว้าข้อมือของเธอแน่น ของมีคมในมือเธอร่วงลงบนเตียง
กลิ่นเฉพาะกระจายในห้อง และถึงกับมีกลิ่นเลือด
วินเซนต์มองเห็นสีแดงสะดุดตาบนผ้าปูเตียง อดไม่ได้ที่จะตะลึง
คนที่มีคู่หมั้นยังบริสุทธิ์ขนาดนี้หรือ
คงจะไม่ใช่เยื่อพรหมจรรย์หรอกนะ
แต่เมื่อนึกถึงเมื่อครู่ร่างกายของเกวลินที่ไม่โอนอ่อนและความรู้สึกอึดอัดและแข็งทื่อตอนที่ถูกเปิดออกเข้ามาในหัวของวินเซนต์
เธอ ยังเป็นสาวบริสุทธิ์จริงๆ หรือ
ในใจรู้สึกประหลาดใจและอดสงสารไม่ได้
เกวลินจะรู้ได้อย่างไรตอนนี้ในใจของวินเซนต์เปลี่ยนไป เธอรู้แต่ว่าตัวเองไม่สะอาดแล้ว เธอถูกผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าข่มขืน
ความเจ็บปวดทรมานทำให้ตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว แต่ทำไมผู้ชายคนนี้ยังไม่ตาย
เธอสูญเสียทุกอย่างแล้ว ทำไมยังฆ่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้
ทำไมกัน
เกวลินแทบจะบ้าแล้ว
ทำอย่างไรได้เธอพูดไม่ออกแล้ว ได้แต่ใช้สายตาโกรธแค้นอยากจะหั่นวินเซนต์เป็นชิ้นๆ
วินเซนต์ยกมือขึ้น คางของเกวลินก็เป็นอิสระแล้ว
“สารเลว! สัตว์ป่า! ฉันจะฆ่าแก! ฉันจะต้องฆ่าแกให้ได้!”
“งั้นรอเธอมีความสามารถค่อยพูดละกัน ฉันพร้อมเสมอ”
วินเซนต์พูดเย็นชา ในสายตาไม่มีความอาลัยอาวรณ์และความรักสักนิดเดียว
ขอแค่เป็นผู้ชาย ผ่านเรื่องเมื่อกี้อย่างน้อยก็น่าจะมีอารมณ์อ่อนไหวบ้างไม่ใช่หรือ
แต่วินเซนต์ไม่มี!
สายตาของเขาเหมือนสระน้ำนิ่งสงบไร้คลื่นลม
ทั้งหมดเมื่อครู่เหมือนการลงโทษ
ลงโทษเธอไม่เชื่อฟัง ลงโทษเธอทำร้ายพี่น้องของเขา
เกวลินจู่ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองช่างไร้เดียงสา ช่างอ่อนแอ
เธอต้องทำอย่างไรกันแน่ถึงจะทำงานสำเร็จ
เธอจะยังออกไปได้มั้ย
เธอจะยังได้เจอหน้าเขาอีกมั้ย
เกวลินรู้เจ็บปวดใจแทบขาด
“วินเซนต์ ฉันจะเอาชีวิตแกแน่นอน! แน่นอน!”
วินเซนต์ราวกับไม่ได้ยิน เหวี่ยงเธอลงบนเตียง ตะโกนสั่งข้างนอก “ไปตามหมอผู้หญิงมาตรวจแผลร่างกายเธอด้วย”
“ครับ!”
เสียงผู้ชายดังเข้ามาจากข้างนอกทำให้เกวลินตะลึง
ข้างนอกมีคนหรือ
เขากล้านอนกับเธอต่อหน้าลูกน้องพวกนั้นหรือ
ต่อให้มีประตูกั้น แต่ประตูไม่กันเสียงสักหน่อย
เกวลินรู้สึกอยากจะบ้าตาย
ผู้ชายคนนี้คือปีศาจ!
เขาไม่ใช่คน!
คิดแล้ว เกวลินก็อยากจะพุ่งตัวออกไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่ถูกวินเซนต์กดข้อมือไว้อีกครั้ง อารมณ์ในสายตาของเขาประหนึ่งพายุ
“สงสัยอยากจะลองทำแบบเมื่อกี้กับผู้ชายคนอื่นใช่มั้ย”
ดวงตาของเกวลินสั่นระริก ทั้งตัวสั่นสะท้านตามไปด้วย
ไม่!
ไม่ได้! ไม่เอา!
เห็นเธอตกใจกลัวแล้ว วินเซนต์ค่อยปล่อยเธอ ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว สั่งข้างนอก “เธอทำให้พี่น้องบาดเจ็บห้าคน งั้นให้เธออดข้าวห้าวัน นอกจากกลูโคสกับน้ำ ห้ามเธอกินอะไรทั้งนั้น”
“ครับ”
เสียงข้างนอกรับคำหนักแน่น เห็นชัดว่าพอใจการลงโทษนี้
เกวลินไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นแล้ว
ผู้ชายคนนี้ไม่มีหัวใจ
เธอเพิ่งคิดจะกัดลิ้นฆ่าตัวตาย ก็ได้ยินวินเซนต์พูดน้ำเสียงเย็นชา “ไม่อยากให้คนรักเธอตาย ทางที่ดีก็มีชีวิตต่อไปละกัน ถ้าเธอตาย ฉันรับรอง คนรักของเธอกับครอบครัวจะได้ตามไปอยู่กับเธอแน่ ไม่! อย่างนี้ไม่ดี ฉันคนนี้เป็นพวกวิปริตซะด้วยสิ ไม่ว่ายังไง เธอก็เป็นผู้หญิงของฉันแล้ว ถ้าฉันส่งผู้ชายคนอื่นตามเธอไป คงจะไม่ค่อยเหมาะ สู้ตัดแขนขาเอาไปทำมนุษย์หมูเป็นเครื่องตกแต่งไม่ได้”
พอเขาพูดอย่างนี้ออกมา เกวลินเบิกตาโตทันที ทั้งตัวสั่นสะท้านและประหวั่นพรั่นพรึง
ผู้ชายคนนี้ใช่คนจริงๆ ใช่มั้ย
ตอนนี้เอง ข้างนอกก็มีเสียงดังเข้ามา
“พี่วินเซนต์มีสายจากเมืองนอกซ่อนเบอร์โทรมาหาพี่ พูดถึงชื่อ เกวลินด้วย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ วินเซนต์และเกวลินต่างตะลึง
