เกวลินร้องไห้หลังจากที่วินเซนต์ออกไป แต่เป็นการร้องไห้เงียบๆ
ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คน
เธอคิดถึงคนรักของเธอ
โทรศัพท์นั้นใช่เขาโทรมาไหม
เขาจะขอเธอคืนจากวินเซนต์มั้ย
เธอไม่ได้เรื่องจริงๆ
นอกจากฆ่าวินเซนต์ไม่ได้ และยังทำให้ตัวเองต้องเสียความบริสุทธิ์อีก เธอจะกลับไปมองหน้าเขาได้อย่างไร
เกวลินอยากจะไปอาบน้ำ ชำระล้างกลิ่นของวินเซนต์บนตัว แต่เมื่อเธอขยับตัวก็เจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บจนร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
สัตว์เดรัจฉาน!
เขาไม่ใช่คน!
คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น เกวลินหวาดกลัวเหลือเกิน
เธอไม่เคยคิดว่าผู้ชายจะเลวได้ถึงขนาดนี้
ไม่สิ!
เธอควรจะรู้ แต่เธอตั้งใจมองข้ามมันไป
เธอคิดว่าตัวเองไม่น่าจะโชคร้ายขนาดนั้น ไม่เจอคนบ้าอย่างนี้ ถึงกับลำพองใจว่าตัวเองมีฝีมือดี ใครจะไปคิดไม่อาจใช้สักกระบวนท่ากับวินเซนต์ได้
ตอนนี้ตกอยู่ในสภาพนี้ ถือว่าตัวเองหาเรื่องใส่ตัวละกัน
วินเซนต์ไม่มีความแค้นกับเธอ ตัวเองทำไมถึงมาฆ่าเขาล่ะ
ก่อนหน้านี้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำวินเซนต์คือใคร
เพราะเขา!
คนรักของเธอบอกว่าวินเซนต์ขวางทางเขา เขากลุ้มใจมาก ถ้าหากตัวเธอช่วยเขากำจัดวินเซนต์ได้ เขาจะรู้สึกซาบซึ้งมาก
เขาบอกว่า ถ้าวินเซนต์ตายแล้ว เขาจะแต่งงานกับเธอ ชาตินี้เขาจะไม่ทิ้งเธอไปไหน
คำสาบานที่สวยงามเช่นนี้ เธอก็โง่เชื่อแล่นมาที่นี่แล้ว
มาหาวินเซนต์ถึงที่ โอ้อวดฝีมือตัวเองเลิศเลอ คิดว่าฆ่าวินเซนต์เป็นเรื่องง่ายเหมือนดีดนิ้ว แต่นึกไม่ถึงตัวเองจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้
เกวลินขดตัวสั่นเทา สองมือกอดเข่าตัวเอง ซุกหน้าระหว่างสองขา
เธอเป็นอะไรไป
ก่อนหน้านี้ เธอเคยเข้าแข่งขันศิลปะการต่อสู้และได้รับรางวัล แต่เธอไม่เคยฆ่าคนมาก่อน
เพื่อเขา เธอเหมือนถูกอะไรสิง ถึงกับวิ่งมาฆ่าคนอย่างนั้นหรือ
นั่นคือคนคนหนึ่งนะ
เธอไม่ไตร่ตรองอะไรทั้งนั้นก็มาที่นี่
ตอนนี้เธอเป็นอย่างนี้ เขาอยู่ที่ไหนกัน
เขาจะเจรจากับวินเซนต์ รับเธอกลับไปไหม
ใช่แล้ว!
เขาจะต้องทำอย่างนี้
ในเมื่อเธอรักเขามากขนาดนั้นไม่ใช่หรือ
เกวลินปลอบใจตัวเองอย่างนี้ แต่ตอนนี้ในใจสับสนเหลือเกิน
ตอนนี้เอง วินเซนต์เดินเข้ามา
เกวลินเงยหน้าทันที
วินาทีที่เห็นวินเซนต์ ในใจเกวลินสับสน
เธออยากจะถามเขาคนรักของเธอจะมาขอตัวเธอคืนใช่มั้ย แต่เมื่ออ้าปากแล้วกลับพูดไม่ออก
วินเซนต์ไม่ละเลยสายตาคาดหวังและรังเกียจตัวเอง
เขาเดินเข้ามาไม่พูดอะไร เดินมาที่หน้าเตียง ส่งหลอดยาในมือให้เกวลิน
“ตรงนั้นฉีกขาดใช่มั้ย ทายาเองละกัน”
เกวลินเข้าใจทันทีเขากำลังพูดอะไร ใบหน้าไม่รู้จะอายหรือจะโกรธดี ปัดยาในมือของวินเซนต์ พูดอย่างชิงชัง “ฉันไม่ต้องการความหวังดีจอมปลอมของคุณ ฉันเป็นอย่างนี้ไม่ใช่เพราะคุณหรือ ตอนนี้จะมาทำเป็นมีน้ำใจไม่รู้สึกว่าสายไปหน่อยหรือไง”
สายตาวินเซนต์เย็นชาขึ้น พายุบ้าคลั่งที่ระงับไว้แผ่ไปทั่วดวงตา
หลายปีมานี้น้อยคนนักที่จะกล้าทำอย่างนี้กับเขา
วินเซนต์เดินเข้าไป หยิบยาขึ้นมาอีกครั้ง
“จะทาเองหรือจะให้ฉันทา เลือกเอา”
“ฉันบอกแล้วไม่ต้องการความหวังดีจอมปลอม! ออกไปเดี๋ยวนี้!”
เกวลินปัดยาทิ้งอีกครั้ง
วินเซนต์โมโหจัด
เขาไม่พูดจาอะไรอีก ล็อกตัว เกวลินบนเตียง ดึงริบบิ้นของเธอมามัดมือ จากนั้นเสียงดังแควก ฉีกเสื้อผ้าของเกวลิน
“วินเซนต์ สัตว์ป่า! สารเลว! แกไม่ตายดี! ปล่อยฉัน! ปล่อย!”
เกวลินดิ้นรนสุดแรง แต่รู้สึกว่าเสื้อผ้าตัวเองถูกฉีกไม่เหลือชิ้นดีแล้ว
ความอับอายทำให้เธออยากจะเป็นลมตายไปให้รู้แล้วรู้รอด
วินเซนต์ใบหน้าเย็นชาไม่แสดงอารมณ์อะไรทั้งนั้นเปิดฝาหลอดทายาให้เธอ
ความรู้สึกเย็นกระตุ้นเส้นประสาทรับความรู้สึกของเกวลิน
ความรู้สึกโกรธและอับอายไม่อยากสู้หน้า แต่ก็รู้สึกสบาย
ทายาแล้วความเจ็บปวดก็หายไปมาก
วินเซนต์ทายาให้เธอเสร็จแล้ว ก็ดึงผ้าห่มโยนใส่เกวลิน แล้วลุกขึ้นจากเตียง เดินไปเปิดหน้าต่างๆ หยิบบุหรี่ออกมาจุดสูบ
เขามองท้องฟ้าด้านนอก แต่ในใจกลับไม่รู้ว่ารู้สึกอย่างไร
กับทรรศยาครั้งแรก และเป็นครั้งเดียวที่ใจและกายหลอมรวมกัน ทรรศยาก็ฉีกขาดตรงนั้น
ตอนที่เขาเห็นทรรศยาเจ็บขนาดนั้น เขาพูดเงอะงะต่อไปจะไม่แตะต้องเธออีก
ตอนนั้นเขาโทรไปหาป้อง พูดจาอึกๆ อักๆ แต่ถูกป้องหัวเราะเยาะ สุดท้ายบอกเขาให้ไปซื้อยาแบบนี้ทาให้เธอจะสบายขึ้นมาก
วันรุ่งขึ้น ทรรศยาออกไปปฏิบัติภารกิจ
เขาบอกกับทรรศยา รอเธอกลับมาจากงานจะแต่งงานกัน
เขาถึงกับดีอกดีใจไปทำเรื่องขอแต่งงาน ยิ้มเหมือนคนโง่บอกกับหัวหน้าเขาอยากจะแต่งงาน เขาจะแต่งงาน!
ทรรศยาคือร้อยตรี เขาคือร้อยโท ตามกฎระเบียบแล้ว พวกเขาแต่งงานกันได้
การขอแต่งงานได้รับอนุมัติอย่างรวดเร็ว วินเซนต์รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก
เขาใช้เก็บทั้งหมดที่ตัวเองมี ซื้อบ้านในเมืองที่ทรรศยาชอบที่สุด จากนั้นก็จ้างทีมตกแต่งที่ดีที่สุด ตกแต่งตามสไตล์ที่ทรรศยาชื่นชอบ ถึงกับซื้อรถโดยใช้ชื่อของทรรศยา
นี่คือสินสอดที่เขาให้ทรรศยา
เขาคิดว่าตัวเองรอคอยเต็มหัวใจจะได้เดินเข้าโบสถ์แต่งงานกับทรรศยา แต่นึกไม่ถึงเขาจะได้รับศพของทรรศยาแทน
ศพกองหนึ่งที่เต็มไปด้วยรอยเย็บเข้าด้วยกัน
วินเซนต์ไม่ได้คิดเรื่องนี้นานแล้ว
นับแต่แก้แค้นให้ทรรศยา เขาฝังความทรงจำลึกลงในใจ ปิดตายมันไว้ ไม่มีใครแตะต้องมันได้
แต่วันนี้ เขากลับเปิดความทรงจำของตัวเอง เปิดล็อกของตัวเอง
เพราะเกวลินหรือ
เพราะเธอ เพราะยาหลอดนั้น
วินเซนต์ดูดบุหรี่แรงๆ แต่กลับสำลัก ไอค่อกแค่กหลายครั้ง
เกวลินได้ทีซ้ำเติม “สมน้ำหน้า ทำไมไม่สำลักตายไปซะ”
วินเซนต์ไม่แยแสคำพูดและความแค้นของเธอ
เขาใช้นิ้วขยี้ดับบุหรี่
ความรู้สึกร้อนๆ นั่นไม่ทำให้อารมณ์ของเขาเปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด เพียงแต่นิ้วมือบวมแดงเท่านั้น
“ฉันจะเล่าเรื่องหนึ่งให้ฟังละกัน”
ดูเหมือนวินเซนต์น่าสนใจมาก
ต่างกับผู้ชายที่เพิ่งทำร้ายเธออย่างกับคนละคน
เกวลินไม่รู้เขาจะมาไม้ไหน รีบพูดขึ้น “ฉันไม่อยากฟังเรื่องของคุณ ฉันแค่อยากรู้ใครเป็นคนโทรมา ใช่บุณพจน์คนรักของฉันหรือเปล่า”
วินเซนต์หรี่ตานิดหนึ่ง
บุณพจน์หรือ
ผู้ชายคนที่โทรมาเมื่อครู่ชื่อบุณพจน์อย่างนั้นหรือ
แต่วินเซนต์ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่พูดเรียบๆ “คุณรออะไร รอให้เขามาช่วยคุณงั้นหรือ อย่าเพ้อฝันไปเลย ถึงฉันไม่เคยเจอเขา แต่ก็กล้าเอาหัวเป็นประกัน เขาไม่รักคุณสักนิด เขาแค่หลอกใช้คุณมาเท่านั้น”
“พูดบ้าๆ! วินเซนต์ ปีศาจอย่างคุณ ไม่รู้ด้วยซ้ำอะไรคือความรัก คุณมีสิทธิ์อะไรดูถูกบุณพจน์ เขาไม่เหมือนกับคุณ ทั้งอ่อนโยน ใส่ใจ เป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลก คุณไม่คู่ควรจะพูดชื่อเขาด้วยซ้ำ ปีศาจอย่างคุณควรจะถูกหั่นเป็นชิ้นๆ โยนลงนรกอเวจี ไม่มีวันได้ผุดได้เกิด”
อารมณ์ของเกวลินรุนแรง
ไม่มีทาง!
บุณพจน์รักเธอ
เขาพูดกับเธอเองขอแค่เธอฆ่าวินเซนต์ เขาจะแต่งงานกับเธอ
ถ้าเขาไม่รักตัวเอง จะอ่อนโยนกับเธออย่างนั้นหรือ
จะยอมตกลงแต่งเธอหรือจริงมั้ยล่ะ
ฉะนั้นวินเซนต์พูดจาบ้าบอ!
วินเซนต์กลับหัวเราะเสียงเย็นเยียบ “ฉันไม่รู้จักความรักหรือ ฉันพูดบ้าๆ หรือ เมื่อเก้าปีก่อนฉันเคยเป็นคนที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเพื่อความรัก”
พูดแล้ว เขาก็ยิ้มเยาะ แต่แฝงด้วยความทุกข์และหมดหวัง
เกวลินถูกอารมณ์ผิดหวังบนใบหน้าของเขากดดัน
เป็นไปได้อย่างไร
ความรักควรจะเป็นสิ่งสวยงามไม่ใช่หรือ
ทำไมถึงทำให้เขาหมดหวังอย่างนี้
“คุณ…”
“รู้จักทรรศยามั้ย”
วินเซนต์หันไป จ้องมองเกวลิน
เกวลินสีหน้างงงวย ถามตรงๆ “ทรรศยาคือใครกัน”
ที่จริงเธอเป็นมือสังหารที่ไม่ได้เรื่อง
วินเซนต์ถึงกับรู้สึกว่าเธอไม่ใช่ฆาตกรสักนิด
ฆาตกรถ้าต้องการฆ่าคน คงจะไม่สับสนอย่างนี้ ยิ่งไม่มีทางใช้แค่ความรักพยายามเข้ามาที่นี่ ทำให้ตัวเองเสี่ยงอันตรายโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
วินเซนต์จึงแน่ใจเกวลินถูกบุณพจน์หลอกใช้
ผู้หญิงงี่เง่าเพื่อความรักทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายอย่างนี้ เธอน่าสงสารเวทนาแต่ไม่ไร้เดียงสา
เธอไม่ใช่เด็กๆ แล้ว ทุกคนคนต้องรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเอง
วินเซนต์เพียงแค่อยากจะพิสูจน์เธอรู้จักทรรศยาหรือไม่ แต่จากในสายตาของเกวลิน เขามองเห็นแต่ความสงสัยและปฏิเสธ
บุณพจน์บอกว่าเธอเป็นญาติกับทรรศยา แต่เธอกลับไม่รู้จัก ใครกันแน่ที่โกหก
วินเซนต์ไม่รู้แล้ว
เขามองเกวลิน มองผู้หญิงคนนี้พรุ่งนี้จะถูกประหารแล้ว ใบหน้าที่เหมือนกับทรรศยาอย่างกับแกะจะหายไปจากชีวิตเขาอีกครั้ง ใจของเขารู้สึกเจ็บแปลบอย่างประหลาด
“ทรรศยาคือผู้หญิงของฉัน คู่หมั้นของฉัน พวกเราคือคู่ที่หวานชื่น ความรักสามปีทำให้เราเดินไปด้วยกัน แต่ก่อนแต่งงานเธอกลับตายแล้ว ตายอย่างทรมาน ถูกคนหั่นศพ ตอนที่ฉันเห็นเธอ ศพของเธอถูกเย็บด้วยกัน เพื่อแก้แค้นให้เธอ ฉันละทิ้งงาน ละทิ้งความเชื่อ กระทั่งทิ้งจิตใจดีงามและขอบเขตความเป็นมนุษย์ ขายตัวเองให้ปีศาจ ฉันฆ่าคนพวกนั้น ใครก็ตามที่รังแกทรรศยา ฉันไม่ปล่อยไว้สักคนเดียว ถึงกับให้พวกมันทุกคนลิ้มรสความทุกข์ทรมานของทรรศยา ให้พวกมันเห็นกับตาตัวเองมือเท้ากระเด็นหลุดจากตัวเองยังไง ส่วนใจของฉัน ความรู้สึกของฉัน และความดีและขอบเขตความเป็นมนุษย์ของฉันถูกฝังไปพร้อมกับการฆาตกรรมครั้งนั้นแล้ว”
วินเซนต์พูดไม่ช้าไม่เร็ว แต่กลับทำให้เกวลินตกใจ
ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ทันใดนั้นรู้สึกหายใจลำบาก
เธอกล้าหาญมากแค่ไหน ถึงกับกล้ามายั่วโมโหผู้ชายที่อำมหิตน่ากลัวขนาดนี้
ตอนนี้เขาจะทำยังไงกับเธอ
ความรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงพุ่งขึ้นมาในใจของเธอ ตกใจจนใบหน้าซีดเผือดเหมือนกระดาษ
