สีหน้าเกวลินประหลาดใจทันที ความประหลาดใจนี้สะท้อนไปถึงวินเซนต์
“ว่าไง ยังคิดอีกหรือคนรักของเธอจะมาช่วย ตัดใจซะเถอะ ถ้าเขารักเธอจริง เขาไม่ปล่อยให้เธอเข้ามาในวังอสูรของฉันหรอก”
คำพูดวินเซนต์เย็นชาไร้ความปรานีทำให้ความหวังของเกวลินที่เพิ่งถูกจุดขึ้นมาดับมอดลง
เหมือนเธอถูกคำพูดของวินเซนต์แทงบาดเจ็บ เม้มริมฝีปากจ้องวินเซนต์เกลียดชัง ใช้สายตาจ้องเขาสับให้เป็นชิ้นๆ
เห็นความโกรธแค้น ความเสียใจของเธอ น่าแปลกที่ใจของวินเซนต์เจ็บปวด
ใบหน้านี้ช่างเหมือนทรรศยา
เขาพูดจาโหดร้ายกับใบหน้าของทรรศยาได้อย่างไร ถึงกับทำเรื่องที่โหดเหี้ยมอย่างนั้น!
เขาถึงกับใช้วิธีบังคับเพื่อให้ได้ผู้หญิงคนหนึ่ง!
ช่างน่าขันเหลือเกิน!
นี่คือเรื่องที่ตัวเองเคยดูแคลนมากที่สุด แต่ตอนนี้เขากลับทำเสียเอง ไม่ใช่แค่ทำแล้ว แต่ยังทำกับคนที่หน้าเหมือนทรรศยา ความรู้สึกเหมือนเขาทำร้ายทรรศยา
ในใจของวินเซนต์หงุดหงิด กระแทกประตูเดินออกไป
กระทั่งวินเซนต์ออกจากห้องไป ประสาทตึงเครียดของเกวลินถึงค่อยผ่อนคลายลงได้ในที่สุด
เธอห่อไหล่ รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว โดยเฉพาะตรงนั้น เจ็บจนแทบขาดใจ
ผู้ชายชั่วช้า!
เขาทำลายเธอ!
เธอจะต้องฆ่าเขาให้ได้!
ต้องทำให้ได้!
เกวลินแอบสาบานในใจ
วินเซนต์เดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว ลูกน้องส่งโทรศัพท์ให้เขา
เขาไม่รีบรับสาย แต่ถือโทรศัพท์เดินเข้าไปในห้องหนังสือ ถึงค่อยพูดขึ้นเสียงเย็น “ส่งผู้หญิงของตัวเองมาถึงเตียงผม คุณช่างกล้าหาญจริงๆ”
คำพูดนี้ทำให้ผู้ให้ผู้ชายที่อยู่ปลายสายสูดลมหายใจแรง
“วินเซนต์ เธอไม่มีทางนอนกับคุณ คนที่เธอรักคือผม!”
“แล้วยังไงล่ะ ผมไม่เคยบอกว่าต้องการผู้หญิงที่เต็มใจ อีกอย่างเธอเหมือนทรรศยาขนาดนั้น ทำไมผมต้องเก็บเธอให้คุณด้วย อีกอย่างนี่คือแรงจูงใจที่คุณส่งเธอมาหาผมไม่ใช่หรือ”
วินเซนต์ไม่สนใจสักนิดคนอื่นจะรู้ว่าตัวเองคิดอะไร
ความรู้สึกที่เขามีต่อทรรศยาใครๆ ก็รู้ ขอแค่สืบหน่อยก็รู้หมดแล้ว ตอนนี้อีกฝ่ายอุตส่าห์พยายามเต็มที่ หาตัวแทนส่งมาหาเขาถึงที่
วินเซนต์หัวเราะเสียงเย็น สายตาไม่มีความอบอุ่นใดๆ การแสดงออกนั้นเหมือนผีร้ายในนรก อสูรแห่งวังอสูร ไม่มีความรู้สึกแบบมนุษย์นานแล้ว
อีกฝ่ายเงียบงันไปครู่หนึ่ง อาจจะกำลังระงับอารมณ์ อาจกำลังคิดจะสนทนากับคนอย่างวินเซนต์อย่างไรดี
“ว่าไง คิดจะใช้ผู้หญิงยั่วยวนงั้นหรือ หรืออยากจะวิงวอนดี”
คำพูดของวินเซนต์ทำให้ปลายสายตะลึงไปอีกครั้ง
เขาเป็นคนที่รับมือได้ยากจริงๆ
“วินเซนต์ ถ้าผมบอกคุณเกวลินมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับทรรศยา คุณจะลองพิจารณาเมตตากับเธอหน่อยได้มั้ย”
คำพูดของอีกฝ่ายทำให้วินเซนต์ชะงักทันที
ใบหน้าของเกวลินเป็นธรรมชาติ เขาก็เคยคิดในโลกนี้จะมีคนที่หน้าตาเหมือนกันได้ขนาดนี้หรือ แต่พวกเธอนามสกุลก็ไม่เหมือนกัน จะมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกันได้ยังไง
วินเซนต์เงียบ เขากำลังรอ
รอผู้ชายคนนั้นเป็นฝ่ายพูดก่อน
ตอนนี้ ถ้าเขาแสดงความกังวลและสนใจ เช่นนั้นเขาก็แพ้แล้ว
อีกฝ่ายก็รอ รอให้วินเซนต์ถาม ความรู้สึกของวินเซนต์ต่อทรรศยาเป็นเรื่องที่ใครๆ ก็รู้
นับแต่ทรรศยาตาย วินเซนต์ก็เหมือนกลายเป็นปีศาจอย่างสิ้นเชิงแล้ว ทำให้ตัวเองกลายเป็นมีดฆ่าคน ไม่มีความรู้สึก ไม่รู้จักเหนื่อยล้า คนที่ได้ยินชื่ออินทรีต่างก็ขวัญหนีดีฝ่าย
ข้อเสียอย่างเดียวของเขา จุดอ่อนอย่างเดียวของเขาก็คือทรรศยา คนที่เกี่ยวข้องกับทรรศยาทางสายเลือดเขาก็จะแคร์ด้วยใช่มั้ย
อีกฝ่ายคิดอย่างนี้
ผู้ชายสองคนพลันตกอยู่ในทางตัน
นี่คือเกม ดูว่าใครกันจะสงบได้มากกว่า ใครกันจะรอดไปได้
เห็นได้ชัด วินเซนต์ชนะเล็กน้อย
ในที่สุดอีกฝ่ายรอวินเซนต์พูดก่อนไม่ไหว ถามขึ้นอย่างร้อนใจ “ที่ผมพูดคุณไม่ได้ยินหรือ”
“ได้ยินแล้วยังไง ต่อให้เป็นน้องสาวแท้ๆ ของทรรศยา แต่ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ใช่ทรรศยา ถ้าคุณทำให้ทรรศยาฟื้นจากความตายมายืนข้างหน้าผม บางทีผมอาจจะพิจารณาคำร้องขอของคุณ ในเมื่อเพื่อทรรศยาแล้วแม้แต่ความเชื่อที่ผมเคารพที่สุดยังทิ้งมาแล้ว ยังมีเรื่องอะไรที่จะทิ้งไม่ได้อีก คุณส่งทรรศยามาอยู่ต่อหน้าผมได้ไหมล่ะ ทรรศยาตัวเป็นๆ!”
อีกฝ่ายถึงกับตะลึงงันเมื่อได้ยินวินเซนต์พูดเช่นนี้
ทำให้คนตายฟื้น
จะเป็นไปได้อย่างไร
อีกอย่างทรรศยาตายไปตั้งหลายปีแล้ว เผาเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว เขาจะไปเอาทรรศยาที่ไหนมาให้เขาล่ะ
วินเซนต์ก็รู้เรื่องนี้ อดที่จะหัวเราะเสียงเย็นไม่ได้ “ดังนั้นคุณไม่ต้องพูดละกัน ถึงแม้ผมจะไม่รู้คุณเป็นใคร และไม่รู้เหตุผลที่คุณส่งเกวลินมาที่นี่คืออะไรกันแน่ แต่ผมอยากจะบอกคุณ ผมจะรับผู้หญิงคนนี้ไว้ เมื่อกี้นี้ เธอเป็นผู้หญิงของผมแล้ว ผมไม่รักเธอก็ได้ แต่เห็นแก่ที่เธอหน้าเหมือนกับทรรศยาอย่างเหลือเชื่อ ผมจะไว้ชีวิตเธอ ลาก่อน คู่หมั้นของเกวลิน”
พูดจบวินเซนต์ก็ตัดสายทิ้งทันที
หัวใจที่ด้านชาของเขาในตอนแรกกลายเป็นเจ็บปวด จากนั้นก็แผ่ออกไป ค่อยๆ คืบคลานไปทั่วสรรพางค์กาย เจ็บปวดจนเกือบเป็นตะคริว
วินเซนต์ฟุบกับโต๊ะหนังสือหอบหายใจ รู้สึกเหมือนถูกคนกดหน้าอก หายใจลำบาก
ญาติของทรรศยาอย่างนั้นหรือ
เก้าปีก่อน เขาไม่ได้อยู่เคียงข้างตอนที่ทรรศยาต้องการเขา ถึงกับไม่อาจรักษาเธอให้เป็นศพที่สมบูรณ์ได้ เก้าปีต่อมา เขาทำร้ายญาติของทรรศยาอย่างนั้นหรือ
เขาเป็นผู้ชายต่ำช้าใช่ไหม
ใช่!
เขาชั่วช้า
ไม่ชั่วช้าถึงปกป้องผู้หญิงของตัวเองไม่ได้
ไม่ต่ำช้าทำไมถึงข่มขืนผู้หญิงคนอื่น
วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่าทำให้ใจของเขาแข็งยิ่งกว่าอะไร กระทั่งรู้สึกว่าตัวเองย่ำเลือดเดินไปถึงจุดจบของชีวิตก็ไม่เป็นไร
เขาไม่ใช่วินเซนต์คนเดิมอีกแล้ว
นับแต่วันที่ทรรศยาตาย เขาก็ตายตามไปด้วย ตอนนี้มีชีวิตอยู่ก็เป็นแค่เครื่องมือ เป็นเครื่องมือที่ตอบแทนบุญคุณของบุริศร์ เป็นมีดที่กำจัดอุปสรรคให้บุริศร์และช่วยทำงานที่เขาทำไม่ได้เท่านั้น
มีดเล่มหนึ่งจะมีความรู้สึกของคนได้อย่างไร
อย่างนั้นทำไมเขารู้สึกเจ็บปวดใจ ทำไมเขารู้สึกเสียใจ และยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นสารเลว
เกวลินสมควรตายแน่นอน
เขาไม่มีความแค้นกับเธอ แต่เธอกลับมาฆ่าเขาเพื่อคู่หมั้นบ้าๆ นั่น
ยังไม่ต้องพูดถึงเกวลินฆ่าวินเซนต์ได้หรือไม่ แค่การกระทำของเธอที่จะฆ่าคนเพื่อผู้ชายคนหนึ่ง วินเซนต์ก็ไม่รู้สึกว่าเกวลินไร้เดียงสา
กับคนที่ต้องการชีวิตตัวเอง เขาเพียงแต่กักบริเวณเธอ ก็ถือว่าเมตตามากแล้ว
แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักพอ
เธอถึงกับทำร้ายพี่น้องห้าคน!
พี่น้องพวกนี้ล้วนเป็นคนที่หลายปีมานี้รอดจากความเป็นความตายออกมาจากกองศพในสงคราม
แต่เพราะความเมตตาของเขา เพราะเขาไม่ฆ่าเกวลิน เพียงแต่กักบริเวณเธอ ทำให้พี่น้องห้าคนต้องบาดเจ็บ และถึงกับมีคนที่ไม่รู้จะรอดชีวิตหรือไม่
วินเซนต์แค่ขืนใจเกวลินที่จริงเป็นการลงโทษที่เบาที่สุดแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาจะมีหน้าพูดกับพี่น้องอย่างไรล่ะ
แม้จะปลอบใจตัวเองอย่างนี้ สิ่งที่เขาทำไม่ผิด แต่ทำไมเขายังคงรู้สึกเสียใจจนหายใจไม่ออกล่ะ
ใช่จริงๆ เขาไม่เหมาะจะเป็นคนดี และเป็นคนดีไม่ได้
วิธีการที่ดีที่สุดและเร็วที่สุดก็คือฆ่าเกวลิน โยนเธอออกไปข้างนอก ให้คนที่แอบวางแผนทำร้ายเขาดูซะหน่อย
คนอย่างวินเซนต์ก็คือสารเลวเลือดเย็น คือปีศาจฆ่าคน
ไม่ว่าอีกฝ่ายคือใคร เขาเจอเทพฆ่าเทพ เจอพระฆ่าพระ ขอแค่เป็นคนที่เป็นอุปสรรคและข่มขู่ชีวิตของบุริศร์ ไปตายซะ
นี่ถึงจะเป็นความหมายที่วินเซนต์มีชีวิตอยู่ไม่ใช่หรือ
เกวลินเป็นญาติของใครเกี่ยวอะไรกับเขา
ทรรศยาไม่มีวันกลับมาแล้ว
เธอเหลือแต่เถ้ากระดูกแล้ว แม้แต่ความรักระหว่างพวกเขาก็สลายหายไปแล้ว
วินเซนต์ไม่เคยรู้สึกปวดใจมานาน วันนี้เจ็บปวดจนเหงื่อเย็นผุดขึ้น สีหน้าซีดเซียว
เขาฟุบที่โต๊ะเนิ่นนาน จากนั้นถึงลุกขึ้นเปิดประตูออกไป
ท้องฟ้าข้างนอกไร้เมฆหมอก แสงแดดเจิดจ้า แต่ส่องเข้าไปในใจเขาไม่ได้
ก้นบึ้งหัวใจของเขาคือน้ำแข็งหมื่นปี ไม่มีวันละลาย
วินเซนต์เดินไปทางห้องของเกวลิน แต่ระหว่างทางเจอลูกน้องคนหนึ่ง
“พี่วินเซนต์ พีทมโภลีไปแล้ว”
ลูกน้องไม่อาจระงับอารมณ์ได้ น้ำเสียงสะอื้น
วินเซนต์ตัวแข็งทื่อ สองมือกำหมัดแน่น
ทมโภลี ก็คือคนที่ถูกเกวลินทำร้าย และเข้ารักษาในไอซียู
คือคนที่วินเซนต์รับมาหลังปลดประจำการปีแรก คือคนที่ช่วยงานขนส่งให้เขานับครั้งไม่ถ้วนตลอดหลายปีมานี้ เป็นคู่หูที่ช่วยปกป้องเขาเวลาล่าถอย
เขายังจำได้ทมโภลีบอกว่าอีกไม่กี่วันจะแต่งงานแล้ว เขาบอกว่าเจอคนรักแล้ว เธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาๆ แต่งงานแล้วจะไปทำงานดูแลคลังสินค้า อยากจะใช้ชีวิตสงบๆ
ตอนนั้นวินเซนต์พูดว่ายังไง
เขาพูดว่า “ไอ้เด็กเวร อวดดีนัก วางใจเถอะ ต่อให้เป็นแค่คนดูแลคลังสินค้าธรรมดาๆ ฉันก็ไม่เอาเปรียบนายหรอก”
แต่ตอนนี้ทำไมเขาตายแล้วล่ะ
วินเซนต์เสียใจสุดเหลือคณา
เขารู้ดี บางเรื่องไม่ใช่แค่เขาคนเดียวจิตใจดีหน่อยแล้วทุกอย่างจะจบ
แม้ว่าเขาจะขืนใจผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้นแล้ว แต่ในที่สุดแล้วก็คือชีวิตคนหนึ่ง
สายตาวินเซนต์มีประกายที่อ่านไม่ออก
รอบๆ มีพี่น้องเดินออกมาหลายคน พวกเขามองวินเซนต์พร้อมกัน แม้ไม่ได้พูดอะไร แต่สายตานั้นเต็มไปด้วยความแค้นและบีบคั้น
วินเซนต์เข้าใจดี รู้สึกว่าลำคอตัวเองถูกคนกดไว้ แทบจะไม่มีเสียงออกมา
“ขอเวลาวันหนึ่ง พรุ่งนี้ ฉันจะให้เธอฝังไปพร้อมกับทมโภลี”
วินเซนต์ไม่รู้ว่าตัวเองพูดออกไปได้อย่างไร เขารู้แต่ว่าตัวเองต้องทำอย่างนี้ ไม่อย่างนั้นเขาจะรู้สึกผิดต่อพี่น้อง
หลายปีมานี้ สหภาพQTกลายเป็นองค์กรระหว่างประเทศอย่างรวดเร็ว เป็นเพราะใครกัน
เพราะความร่วมแรงร่วมใจของทุกคน คือความสามัคคีของทุกคน ร่วมเป็นร่วมตายมาด้วยกัน
ตอนนี้อย่าว่าแต่เกวลินคือสปายที่ศัตรูส่งมา แม้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขาจริงๆ วินาทีที่เธอฆ่าทมโภลี ก็หมายถึงชีวิตของเธอจบแล้ว
วินเซนต์ขยับเท้าอีกครั้งเดินไปทางห้องของเกวลิน แต่ตอนนี้รู้สึกว่าเท้าเหมือนแขวนตะกั่ว หนักมากเหลือเกิน
