“อย่าเล่น!”
นรมนไม่ชอบเวลาที่บุริศร์จี้ที่สุด วิ่งหนีอย่างเร็ว
“จะหนีไปไหน!”
บุริศร์ทำท่าไล่ สองคนวิ่งเล่นกันเหมือนเด็กๆ เสียงหัวเราะมีความสุขอบอวลสวนหลังบ้าน ทำให้คนที่ฟังแล้วรู้สึกผ่อนคลายมาก
เกวลินมองผ่านหน้าต่างเห็นชายหญิงวิ่งไล่กันข้างนอก ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉา
นี่สิถึงจะเป็นรูปแบบความรักในตอนแรกสุด
แต่ความรักของเธอกลายเป็นอะไรกัน
เธอคิดว่าถ้าตัวเองพยายามแล้วจะได้รับความรักที่อยากได้ แต่ตอนนี้กลับพบว่าตัวเองช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน
เกวลินมองนรมนกับบุริศร์ที่อยู่ข้างนอก ก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกของวินเซนต์
ผู้ชายคนนั้นไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง
เลือดไหลมากขนาดนั้น จะยังรอดชีวิตมั้ย
เกวลินไม่รู้เลย
ที่นี่ไม่มีใครเข้ามาคุยกับเธอ นอกจากนรมน ด้านนอกมีแต่คนของวินเซนต์ เธอมองเห็นความรังเกียจและเคียดแค้นในสายตาของพวกเขา
ในสายตาของพวกเขา เธอคงจะเป็นคนชั่วร้ายมาก
เกวลินยิ้มขมขื่น
เธอทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้ได้อย่างไรกัน
เลือดบนมือเช็ดสะอาดแล้ว แต่เธอยังไม่กล้าหลับตา แค่หลับตาเท่านั้น เกวลินก็เห็นดวงตาหลุดพ้นคู่นั้นของวินเซนต์ เห็นเลือดมากมายขนาดนั้น เธอแทบจะหายใจไม่ได้
ที่แท้การฆ่าคนคือความรู้สึกทรมานขนาดนี้
นรมนรู้สึกเหมือนมีคนเห็นตัวเอง เธอหันไปมอง ก็เห็นเงาหนึ่งที่หน้าต่าง ทันใดนั้นก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี
บุริศร์ก็มองตามสายตาเธอ พูดขึ้นเรียบๆ “ทุกคนต่างก็มีชีวิตของตัวเอง พวกเราเข้าไปยุ่งไม่ได้”
“ฉันรู้ค่ะ แค่รู้สึกเศร้าใจเท่านั้น”
นรมนพยักหน้า จูงมือบุริศร์เดินพักหนึ่ง ก็กลับห้อง
ทางเด็กๆ มีข่าวมาแล้ว พวกเขาสนุกมาก
ดูคลิปและภาพที่ลูกน้องส่งมา นรมนยิ้ม “อิจฉาเด็กๆ จัง ไม่ต้องทุกข์ร้อนกังวลอะไร รอโตอีกหน่อยค่อยปวดหัว”
“ลูกหลานก็มีทางของเขาเอง คุณคิดมากทำไมกัน”
บุริศร์เป็นห่วงสุขภาพของนรมน ให้คนปรับเครื่องทำความร้อนอุ่นขึ้นมาก
นรมนมองบุริศร์ พูดเสียงเบา “ถ้าหากต่อไปคุณเกษียณแล้ว พกวเรามาอยู่ที่นี่กันเงียบๆ ดีมั้ยคะ”
“คุณพูดอะไรก็ดี ผมเชื่อคุณ”
บุริศร์ตอบเช่นนี้ทำให้นรมนไม่มีอะไรจะติได้
ขณะที่ทั้งสองคนพูดคุยกัน ด้านนอกก็มีข่าวมา
“ลูกพี่ สืบได้แล้วครับ พ่อของบุณพจน์คือพิรุณ ไม่รู้แม่ของเขาคือใคร หลายปีนี้อยู่เมืองนอก ได้ยินว่ามีอำนาจมากทีเดียว เขามีทีมสังหารในมือ ในวงการชื่อPhantom สามารถรับงานลูกค้า ขอแค่จ่ายไหว ไม่มีใครที่พวกเขาฆ่าไม่ได้ แต่ช่วงสองสามปีมานี้ค่อนข้างเก็บตัว”
บุริศร์ย่นคิ้วนิดหนึ่ง
พิรุณ!
ไม่ได้ยินชื่อนี้มานานมากจริงๆ
ถ้าหากไม่ใช่เพราะนรมนพูดขึ้น เขาคงไม่คิดจะจำชื่อนี้
ไม่รู้แม่เป็นใครงั้นหรือ
เพราะพิรุณไม่ได้บอกบุณพจน์แม่ของเขาคือใครหรือ
บุริศร์คิดถึงป้าโออีกครั้ง
คิดถึงพิษความทรงจำและพิษทองคำในร่างกาย สีหน้าเคร่งขรึมลงมาก
พิรุณคือคนของหมู่บ้านดารายนหรือไม่
ไม่น่าจะใช่
แต่เขาเคยมีความสัมพันธ์ช่วงหนึ่งกับป้าโอ และยังมีลูกชายด้วยกัน
เช่นนั้นทำไมป้าโอไม่วางพิษความทรงจำให้บุณพจน์
หรือทำไมไม่วางแผนกับบุณพจน์ล่ะ
ลูกที่เกิดกับผู้ชายที่ตัวเองรักสำคัญกว่าอย่างนั้นหรือ
ความรู้สึกอยากฆ่าคนผุดขึ้นในใจของบุริศร์ แทบจะควบคุมไม่ไหว
เขาอยากฆ่าคน!
อยากออกไปเจอหน้าบุณพจน์ ตอนนี้เขาอยากไปฆ่ามัน!
มืออบอุ่นคู่หนึ่งจับมือของเขาเบาๆ
ความเดือดดาลและความรู้สึกอยากฆ่าคนของบุริศร์ทันใดนั้นก็คลายลง
เขามองดวงตาอ่อนโยนของนรมน ขมวดคิ้วบางๆ
“คุณอยากพูดอะไรครับ”
“คุณอยากให้ฉันพูดอะไรคะ”
นรมนรับรู้ได้อย่างชัดเจนตอนนี้อารมณ์ของบุริศร์แปรปรวน
เมื่อครู่นี้ เธอแทบจะตกใจตาย
บุริศร์ในสภาพนี้เมื่อไหร่ถึงจะหาย
เธอกลัวจริงๆ
กลัวว่าตัวเองวันหนึ่งไม่อยู่ข้างเขา บุริศร์จะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ทำเรื่องที่ย้อนไปแก้ไขไม่ได้
เสียงของนรมนอ่อนโยน ทำให้บุริศร์พ่ายแพ้ทันที
ที่จริงเขาอยากจะทะเลาะ ความรู้สึกที่อยากจะระบายออกมาแทบจะระงับไว้ไม่อยู่ แต่เสียงอ่อนโยนของนรมนเหมือนมือที่อบอุ่น ปลอบประโลมใจของเขาที่คลุ้มคลั่งทำให้เขาขมวดคิ้วพูดเซ็งๆ “ผมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น”
“งั้นฉันจะไม่พูดอะไร พวกเราออกไปเดินเล่นกันมั้ยคะ”
“เพิ่งกลับมา คุณไม่เหนื่อยหรือไง”
บุริศร์รู้ว่านรมนหวังดี แต่ความโกรธที่ระบายออกมาไม่ได้ยังทำให้เขาอารมณ์ไม่ดี
นรมนรู้สึกว่าตอนนี้บุริศร์เหมือนเด็กๆ ยิ้มออกมา “ตอนนี้คุณน่ารักจัง”
“คุณผู้หญิง อย่าพูดว่าน่ารักกับผู้ชาย มันเป็นการดูหมิ่นผู้ชาย”
บุริศร์ถูกนรมนเปลี่ยนหัวข้อได้สำเร็จ และอารมณ์ก็เปลี่ยนไป
“ได้ๆๆ ไม่น่ารัก หล่อได้มั้ยคะ ผู้ชายของฉันหล่อที่สุด”
“อึม เรื่องนี้ต้องให้คุณพูดหรือ ถ้าผมไม่หล่อคุณจะแต่งกับผมหรือ”
บุริศร์พูดอย่างขี้อวดมาก
ลูกน้องที่มารายงานงงงวย
นี่มันสถานการณ์อะไรกัน
นรมนขยิบตาให้เขา ลูกน้องรีบออกไป ในใจรู้สึกอีกครั้งมีพี่สะใภ้อยู่ ดีจริงๆ
บุริศร์รู้ว่าลูกน้องออกไป แต่นรมนไม่อยากให้เขาอยู่ อย่างนั้นเขาจะออกไปก็ไม่ใช่ปัญหา
นรมนหัวเราะ “ค่ะๆๆ คุณหล่อที่สุด งั้นพี่ชายสุดหล่อ งั้นตอนนี้พวกเราทำอะไรดี”
“กลิ้งผ้าห่มดีมั้ย”
“ไปเลย!”
นรมนจ้องบุริศร์เขม็ง
ผู้ชายคนนี้เหมือนหมาป่าไม่รู้จักอิ่ม
บุริศร์หัวเราะมีความสุข
ตอนนี้เอง ลูกน้องที่ออกไปแล้วกลับเข้ามา
เห็นบุริศร์สายตาเย็นชา เขาอยากจะร้องไห้เสียจริง
เขาไม่อยากเขามา แต่พี่น้องข้างนอกร้ายชะมัด ผลักเขาให้เข้ามา
“เอ่อลูกพี่ ยังมีอีกเรื่องครับ
“พูดมา”
เสียงของบุริศร์เย็นเยียบ
ลูกน้องรู้สึกว่าทั้งตัวตกลงไปในบ่อน้ำแข็ง กัดฟันพูด “สืบหาสาเหตุการตายของทมโภลีได้แล้วครับ”
“เกวลินทำใช่มั้ย”
คำพูดของบุริศร์ทำให้ลูกน้องรีบส่ายหน้า
“เกวลินลงมือกับทมโภลีไม่ถึงชีวิต แค่ทำให้แขนทมโภลีเคลื่อนไหวไม่ได้ชั่วคราว หมอนิติเวชชันสูตรศพแล้ว ทมโภลีตายเพราะภาวะเลือดออกเฉียบพลันที่หลอดเลือดแดงที่คอ เกวลินไม่เคยลงมือที่คอของทมโภลี หมายความว่าพวกเราที่นี่มีคนอื่นเข้ามา”
“เอ๊ะ”
รังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากบุริศร์
“สหภาพQTคือที่ไหนกัน ถึงได้ให้ฆาตกรข้างนอกนึกจะเข้ามาก็เข้ามา พวกนายกินหญ้าหรือไง หรือว่าหลายปีมานี้ที่ติดตามวินเซนต์เป็นวินเซนต์ปกป้องพวกนายหรือไง”
ลูกน้องรู้สึกเสียวสันหลังวาบ
ลูกพี่บุริศร์คนนี้ทำให้รู้สึกกดดันจริงๆ
“ไม่ใช่ครับ พวกเราดูคลิปหลายอันแล้ว แต่คนนี้ดูเหมือนจะคุ้นเคยที่นี่มาก เดินตามมุมมืดของกล้อง พวกเราเห็นแต่ว่าเป็นผู้หญิง รูปร่างพอๆ กับเกวลิน แต่มีจุดสังเกตอย่างหนึ่ง ผู้หญิงคนนี้ท้องครับ”
นรมนเมื่อได้ยินลูกน้องรายงานก็ตะลึง
“ผู้หญิงท้องหรือ”
“ครับ นี่คือภาพด้านข้างที่กล้องวงจรปิดจับภาพได้ ดูท่าทางแล้วน่าจะท้องห้าหกเดือน”
ลูกน้องส่งภาพจากกล้องวงจรปิดให้ตัวสั่นเทา
เพียงแค่ภาพด้านข้างก็ทำให้สีหน้าของบุริศร์กับนรมนเปลี่ยนไป
“ธิดาหรือ เป็นเธอได้ยังไง เธอไม่ได้อยู่ที่เรือนจำระหว่างประเทศหรือ”
นรมนแปลกใจมาก
เธอยังจำได้บุริศร์เป็นคนบอก ระบบการรักษาความปลอดภัยของเรือนจำระหว่างประเทศดีมาก ไม่มีทางที่ใครเข้าไปแล้วจะออกมาได้ แต่ภาพด้านข้างของคนนี้คือธิดาชัดๆ!
และลองคำนวณระยะเวลาตั้งครรภ์ของธิดาแล้ว ก็น่าจะราวๆ ห้าหกเดือน
ก่อนปีใหม่นาวินไปเยี่ยมธิดา จนถึงตอนนี้ไม่มีข่าวคราวกลับมา หรือว่านาวินช่วยธิดาหนีออกจากเรือนจำระหว่างประเทศ
“ไม่ใช่นาวิน”
บุริศร์ดูเหมือนจะรู้ว่านรมนคิดอะไร พูดเสียงเบา “นาวินไม่มีความสามารถทางการเงิน ต่อให้ขายตัวเองก็ช่วยธิดาออกมาไม่ได้ นอกจากกล้าณรงค์ลงมือ”
หลายวันมานี้นรมนกับบุริศร์ไม่ได้คิดถึงกล้าณรงค์เลย และคร้านจะคิดถึง ในเมื่อตอนนี้สถานการณ์ภายในประเทศFไม่ชัดเจน และไม่รู้สถานการณ์ของกล้าณรงค์เป็นอย่างไรกันแน่
ตอนนี้ธิดาปรากฏตัว เรื่องนี้ทำให้นรมนกับบุริศร์ไม่ค่อยสบายใจ
“ฉันจะลองโทรไปหานาวินค่ะ”
บุริศร์ไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้นรมนโทรไปหานาวิน แต่ฝ่ายนั้นปิดเครื่อง
เรื่องนี้บุริศร์คาดเดาไว้แล้ว
เขาโทรไปหาเรือนจำระหว่างประเทศ
“ผมคือบุริศร์ ผมอยากทราบว่าธิดาวีร์ออกไปจากเรือนจำระหว่างประเทศได้ยังไง ผมจำได้ผมจ่ายเงินไม่น้อยนะ ทัตเทพ”
ไม่มีใครรู้ชื่อผู้ก่อตั้งเรือนจำระหว่างประเทศ ตอนนี้บุริศร์กลับเรียกชื่อของเขา เห็นชัดว่าสืบเรื่องสถานะและครอบครัวของเขาหมดแล้ว ทำให้ทัตเทพเสียวสันหลังวาบ
“คุณรู้ชื่อผมได้ยังไง”
“เรื่องที่ผมอยากรู้จะต้องรู้ให้ได้ แต่พวกคุณเรือนจำระหว่างประเทศผิดสัญญา ทัตเทพ คุณลองคิดดูถ้าผมเปิดเผยสถานะของคุณต่อสาธารณะ คุณคิดว่าเรือนจำระหว่างประเทศของคุณจะอยู่ต่อไปได้อีกสักเท่าไหร่”
เสียงของบุริศร์แฝงด้วยความเย็นชาและอำมหิต
ทัตเทพขมวดคิ้วแน่น พูดเสียงเบา “พวกเราไม่ได้ปล่อยธิดาวีร์ไป พูดให้ถูก ผู้หญิงคนนี้เหี้ยมมาก เธอให้สามีมาเยี่ยม ที่ห้องรับแขก เธอใช้มีดกรีดเส้นเลือดใหญ่ที่คอสามี แล้วใส่ชุดของสามีออกไป ขอโทษครับ พวกเราประเมินฝีมือของเธอผิดไป คิดว่าเป็นผู้หญิงก็เลยไม่ได้ป้องกันเป็นพิเศษ วันนั้นพวกเราประชุมพอดี คนรักษาความปลอดภัยก็เลยไม่มาก ก็เลยให้โอกาสเธอ ตอนที่พวกเราไปเจอ ผู้ชายคนนั้นใกล้ตายแล้ว ไม่มีทางอื่น ถ้าเขาตายในที่ของเรา พวกเราชดใช้ไม่ไหว ก็เลยช่วยชีวิตเขามาตลอด และส่งไปคนไปตามธิดาวีร์ด้วย แต่ข้างนอกมีคนมารับผู้หญิงคนนั้น เธอเพิ่งออกไปก็มีเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวมารับไป”
แววตาบุริศร์เคร่งขรึมทันที
“นาวินตายแล้วหรือ”
