เห็นสายตาที่บุริศร์มองตนเอง กิจจางงงัน
“เป็นอะไรไปครับ？ ผมพูดอะไรผิดหรือเปล่า？”
เมื่อกิจจาชะงัก กมลก็วิ่งเข้ามาด้วยรอยยิ้ม กอดเขาเอาไว้ และยิ้มพูด “เปล่าเลย พี่กิจจาสุดยอด หนูคิดว่าพี่ฉลาดกว่าพี่ชายหนูซะอีก”
คำชมเชยนี้ทำให้กิจจาเก้อเขินทันที
“ที่ไหนกัน กานต์ต่างหากถึงจะฉลาดจริงๆ”
เมื่อกิจจาพูดถึงกานต์แววตาไม่มีความมืดมนใดๆ เต็มไปด้วยความดีอกดีใจ
บุริศร์รู้ เขาจริงใจกับกานต์และกมลจริง เปิดใจรับอย่างเต็มที่ เห็นพวกเขาเป็นพี่น้องจริงๆ
ก็ใช่ พวกเขาต่างเป็นเด็ก ไม่มีความรักและความแค้นอะไรเกี่ยวพัน ถ้าพวกเขาพี่น้องสามคนรักกันดี ถึงแม้กิจจาจะโกรธแค้นเขาก็ไม่เป็นไร
เกลียดก็เกลียดไปเถอะ
หัวใจของบุริศร์ผ่อนคลายลงมากทันที
“เอาล่ะ ในเมื่อเลือกจะพักที่นี่ พวกลูกไปเลือกห้องเถอะ ให้บอดี้การ์ดไปด้วย ที่นี่ไม่ใช่เมืองชลธี มีหลายอย่างที่ไม่ชัดเจน ดังนั้นต้องอย่าประมาท เข้าใจไหม？”
กมลกับกิจจาพยักหน้า
กิจจาจูงมือกมลกำลังจะเดินไป เมื่อเห็นบุริศร์ทำท่าจะเข้าไปในศาลบรรพบุรุษอีก จึงอดร้องเรียกไม่ได้
“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ยังจะเข้าไปอีกเหรอ？”
“ใช่”
บุริศร์หันหลังให้กิจจา นัยน์ตาฉายความแน่วแน่ขึ้นมาแวบหนึ่ง
ภรรยาของเขายังอยู่ข้างใน เขาไม่เข้าไปไม่ได้
แต่เพราะกลัวลูกๆ จะเป็นห่วง บุริศร์จึงไม่พูดเหตุผล
กิจจามองแผ่นหลังนั้น จู่ๆ นัยน์ตาก็ร้อนผ่าว
“แด๊ดดี้ รับสิ่งนี้ไปครับ ถ้าเจอควันสลบอีกจะได้ใช้มัน”
กิจจานำขวดใบเล็กยัดใส่มือของบุริศร์ จากนั้นจูงมือกมลเดินไป
บุริศร์มองขวดใบเล็กในมือ ยิ้มขึ้นโดยพลัน
เจ้าเด็กนี้ น่าอึดอัดใจจริงๆ
เขามีความเคียดแค้นต่อเขา แต่ก็มีความรักความผูกพันจริงๆ ในเมื่อห้าปีก่อน เขาก็ดูแลเขาเหมือนลูกชายจริงๆ
บุริศร์นำขวดใบเล็กเก็บใส่กระเป๋า จากนั้นเข้าไปในศาลบรรพบุรุษอีกครั้ง
“เฝ้าอยู่ด้านนอก ไม่มีคำสั่งจากฉัน ใครก็ห้ามเข้าไป”
“ครับ”
บอดี้การ์ดพยักหน้า
บุริศร์ปิดประตูศาลบรรพบุรุษ
ด้านในมืดลงในชั่วพริบตา บรรยากาศมืดครึ้มและหนาวเย็นทำให้คนหวาดกลัว
เนื่องจากที่นี่มีคนตายโดยไม่ได้รับความเป็นธรรมมากเกินไป บุริศร์มองแผ่นจารึกภายในศาลบรรพบุรุษ ซึ่งอาจจะมีมากกว่าสองร้อยแผ่น ไม่รู้ว่าเป็นอาจารย์ของอาจารย์หรือว่าคนทั้งหมดของหมู่บ้านอยู่ที่นี่หมด
ตอนนี้เขาคือเจ้าของหมู่บ้านดารายน ดังนั้นจึงมาศาลบรรพบุรุษจุดธูปเป็นอันดับแรก กลับคิดไม่ถึงว่าจะมีกลอุบายของคนอื่น
กิจจาบอกว่าคนที่ติดตั้งสิ่งของเหล่านี้คือมิลิน
มิลินมีเจตนาอย่างไร？
บุริศร์ค้นหาอย่างรวดเร็ว สุดท้ายจึงพบรอยนูนเล็กๆ บนผนัง เขากดลงเบาๆ ทันใดนั้นสูญเสียจุดรับน้ำหนักหล่นลงไปทั้งตัว
เขากลับไม่ตื่นตระหนก รีบตรวจดู แต่ที่นี่ค่อนข้างมืด บุริศร์มองเห็นไม่ชัดเจน
รอเมื่อเขามองเห็นได้ชัดเจน ก็หล่นลงมาด้านล่าง
ที่นี่คือที่พื้นว่างเปล่า เนื้อที่ไม่มาก สามารถจุคนได้เพียงสองสามคน
เมื่อบุริศร์หล่นลงมาก็ตกไปบนพื้นพอดี อย่างรุนแรง จนกระดูกแทบหัก
เขาร้องโอดโอย ก็สัมผัสได้ถึงกริชแหลมคมแทงมาที่ข้างลำตัว ทำให้เขารีบหลบตามสัญชาตญาณ ในขณะเดียวกันก็เริ่มลงมือโจมตีกลับไป
กลิ่นหอมเข้าจู่โจม บุริศร์กลั้นลมหายใจ แต่ไม่หยุดการเคลื่อนไหวของมือ ทำการหักข้อมือของอีกฝ่าย เธอร้องตกใจทันที ล้มลงไปทั้งตัว
อาศัยจังหวะนี้ บุริศร์สวิงคิกอีกฝ่ายลอยไปบนกำแพง ส่งเสียงโอดโอย ค่อยๆ ร่วงลงบนพื้น
บุริศร์ถึงจะมองไปรอบๆ เห็นนรมนสลบอยู่ด้านข้าง และตรงหน้าคือผู้หญิงอายุประมาณสามสิบกว่าที่ถูกเขาเตะลอยออกไป
ใบหน้าของเธอทาสีพรางตา มองเห็นใบหน้าแท้จริงไม่ชัดเจน แต่บุริศร์นับว่าเธอเป็นศัตรูทันที
“นรมน！”
บุริศร์รีบเดินไปหานรมน
“แกอย่าแตะต้องเธอนะ！ฉันขอเตือน ฉันทายาพิษบนตัวของเธอไว้ ถ้าแกแตะต้องเธอเลือดจะออกทวารทั้งเจ็ดจนตาย”
เสียงของผู้หญิงมีพลังอย่างน่าพิศวง
ดูเหมือนคนอายุสามสิบกว่า แต่เสียงกลับเหมือนคนอายุห้าสิบหกสิบ
นัยน์ตาของบุริศร์กลับเย็นชาลงทันที
“แกทำร้ายเธอ？”
เขาย่างก้าวเข้าไปหาเธอเหมือนซาตาน
หญิงสาวหวาดกลัวสุดขีดทันที
“เปล่านะ เธอตกลงมาจากด้านบน ฉันช่วยเธอเอาไว้ ว่าแต่แกเป็นใคร？แกคิดจะทำร้ายเธอใช่ไหม？ฉันจะบอกแกให้นะ ฉันไม่มีทางปล่อยให้แกทำชั่วสำเร็จหรอก”
แววตาของหญิงสาวมีความตื่นกลัว กลับยังคิดจะลุกขึ้นมาปกป้องนรมนไว้
นัยน์ตาของบุริศร์ผ่อนคลายลงโดยพลัน
เขาไม่สนใจเธอ เดินตรงไปหานรมน
“ฉันไม่ได้ขู่แกนะ ฉันพูดความจริง บนร่างกายของเธอถูกฉันทายาพิษเอาไว้แล้ว แกอย่าคิดลองดี อีกอย่าง……”
“หุบปาก！”
อีกฝ่ายตกใจเสียงตวาดอย่างเย็นชาของบุริศร์จนตัวสั่น เจ็บปวดไปทั้งตัวเหมือนร่างกายแหลกเป็นเสี่ยงๆ
เมื่อเข้าใกล้ข้างกายนรมน บุริศร์เห็นว่าเธอเหมือนนอนหลับ หัวใจที่เป็นห่วงถึงจะผ่อนคลายลง
ตอนอยู่ด้านนอก เห็นนรมนหายไป อันที่จริงเขาสับสนวุ่นวายจนทนไม่ไหว แต่กลับไม่สามารถลงมาตามหาได้ทันที จำเป็นต้องยืนยันปัจจัยที่ยุ่งเหยิงโดยรอบก่อนถึงจะสามารถตามหานรมนได้
ตอนนี้ภรรยาอยู่ตรงหน้า หัวใจของเขาที่หายไปในที่สุดก็กลับมา
ไม่มีใครเห็นว่าบุริศร์มือสั่นเล็กน้อย
เขาหยิบขวดใบเล็กที่กิจจาให้มา ค่อยๆ ทาลงบนขมับของนรมน
หญิงสาวตกใจหน้าซีด
“เฮ้ แกจะตายนะ แกจะตายจริงๆ ！”
“หนวกหู！”
บุริศร์ขว้างหินใส่ทันที เฉียดข้างหู ทิ้งคราบเลือดไว้บนใบหน้าของเธอ เธอจนแทบจะกลอกตาด้วยความตกใจ
“บนร่างกายของเธอมี……”
หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นสายตาเยือกเย็นของบุริศร์จู่โจม เธอตกใจรีบปิดปาก
ดวงตาของผู้ชายตรงหน้าดูดีจริงๆ แต่ก็ทำให้คนตกใจมากด้วย
ฮือๆ ๆ เธอหวาดกลัว
หญิงสาวตัวสั่น บุริศร์กลับไม่มีสนใจเธออีก ถูขมับของนรมนเบาๆ
ในไม่ช้า นรมนก็ฟื้นขึ้น
“บุริศร์”
นรมนรู้สึกร่างกายไร้เรี่ยวแรง เธอต้องการที่จะลุกขึ้น กลับสมความปรารถนา ถูกบุริศร์อุ้มขึ้นทันที
“เฮ้ คุณ……”
หญิงสาวส่งเสียงอีกครั้ง กลิ่นอายบ้าคลั่งของบุริศร์แพร่กระจายฉับพลัน เธอตกใจไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก
อาการชาแสบร้อนออกมาจากระหว่างนิ้ว บุริศร์รู้ว่าเธอไม่ได้โกหกเขา
เธอทาบางอย่างลงบนตัวของนรมนจริงๆ
แต่บุริศร์กลับไม่สนใจ เขาอุ้มนรมนขึ้น เอ่ยถามอย่างอ่อนโยน “ผมจะพาคุณออกไป หิวไหม？คืนนี้อยากกินอะไร？”
“เกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา？”
ความทรงจำของนรมนหยุดอยู่ตอนที่จุดธูปแล้วเวียนหัวอย่างฉับพลัน ในตอนนี้มองดูทัศนียภาพที่นี่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เหมือนกับศาลบรรพบุรุษ จึงอดถามขึ้นมาไม่ได้ ในขณะเดียวกันก็เหลือบมองผู้หญิงที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างไม่มีที่มาที่ไป
หญิงสาวถูกนรมนเหลือบมอง จึงรีบพูดด้วยรอยยิ้ม “เฮ้ ฉันชื่อปีวรา ฉันเป็นคนช่วยชีวิตคุณ อีกอย่างๆ ฉันเห็นคุณไม่ได้สติ แถมยังย้ายคุณไม่ไหว ดังนั้นบนร่างกายของคุณ……”
“หาทางออก”
บุริศร์พูดแทรกปีวราได้ทันท่วงที
เขาไม่อยากให้นรมนกังวล และยิ่งไม่อยากให้นรมนรู้ว่าตอนนี้ตนเองถูกยาพิษ
ปีวราพูดอย่างหดหู่ ภายใต้สายตาจ้องเขม็งและเสียงห้ามของบุริศร์ “ฉันออกไปไม่ได้”
“บุริศร์ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？”
บุริศร์มองแววตาสงสัยของนรมน ตอบเสียงเบา “ในธูปมีควันสลบ ผมกลัวจะเกิดเรื่อง จึงจับคุณยัดลงใต้โต๊ะบูชา คิดว่าจัดการเสร็จแล้วจะพาคุณออกมา ใครจะไปรู้ว่าด้านใต้โต๊ะบูชามีความลึกลับซ่อนอยู่ คิดไม่ถึงว่าจะมีอุโมงค์ใต้ดิน พวกเราหล่นลงมาจากด้านบน”
ได้ฟังบุริศร์บรรยายสั้นๆ ง่ายๆ นรมนเข้าใจทันที
เธอคิดจะลุกขึ้นยืน กลับถูกบุริศร์อุ้มเอาไว้ในอ้อมแขนแน่น
“ผลของควันสลบยังไม่หมดไป ร่างกายคุณไม่มีเรี่ยวแรง ผมอุ้มคุณไว้จะดีกว่า”
“ค่ะ”
นรมนก็ไร้เรี่ยวแรงจริงๆ และไม่สงสัย อิงแอบในอ้อมแขนของเขา ถามเสียงเบา “ปีวราเป็นคนของคุณเหรอ？”
“อย่าพูดมั่ว คุณสิถึงจะเป็นคนของผม ผมไม่รู้จักเธอ ปรากฏตัวที่นี่อย่างลึกลับ ฆ่าทิ้งก็จบเรื่อง”
บุริศร์พูดคำนี้อย่างสบายๆ แต่กลับไม่ปิดบังเจตนาฆ่า ปีวราตกใจร้องเสียงแหลมทันที
“คุณฆ่าฉันไม่ได้นะ！ฉันเป็นคนของหมู่บ้านดารายน คุณฆ่าฉันไม่ได้！”
สิ้นคำของปีวรา นัยน์ตาของบุริศร์ยิ่งเยือกเย็น
“เธอบอกว่าเธอเป็นคนของหมู่บ้านดารายน？”
“ชะ ใช่！”
เห็นได้ชัดว่าปีวราไม่ค่อยมีความมั่นใจ แต่กลับยืดคอกัดฟันพูดความจริงนี้ ทำให้บุริศร์ยิ้มอย่างเย็นชาขึ้นมา
“งั้นเธอก็รู้ว่าฉันเป็นใคร？”
“ฉันจะไปสนว่าคุณเป็นใครทำไม！จะบอกให้นะ ที่นี่คืออาณาเขตของหมู่บ้านดารายน พวกคุณรีบออกไปจากที่นี่จะดีกว่า ไม่อย่างนั้นจะตายได้”
เห็นได้ชัดว่าปีวราหวาดกลัวมากแต่ยังทำท่าทางต่อต้านจนนรมนอยากหัวเราะ
“เอาล่ะ ออกไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน บุริศร์ รู้ไหมว่าออกไปยังไง หรือจะวางฉันลงก่อน พวกเราหาทางออกด้วยกัน”
“ไม่ต้อง”
บุริศร์พูดจบก็หยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าทันที โทรหาบอดี้การ์ด
“หาเชือกมา ใต้โต๊ะบูชามีกลไก ใช่ รีบหน่อย”
หลังจากพูดจบบุริศร์ก็วางสาย
ปีวราเห็นบุริศร์ดำเนินการเช่นนี้ จึงอดถามไม่ได้ “พวกคุณจะพาฉันขึ้นไปด้วยใช่ไหม ฉันไม่ได้กลับบ้านมาสามวันแล้ว ถ้ายังไม่กลับอีก สามีของฉันต้องร้อนใจแน่”
“เธอบอกว่าเธอเป็นคนหมู่บ้านดารายนไม่ใช่เหรอ？ ทำไม ？หมู่บ้านดารายนไม่ควรมีชีวิตความเป็นอยู่ตรงนี้หรือไง？”
เสียงเหน็บแนมของบุริศร์ทำให้ปีวราสีหน้าอึดอัดใจ แต่กลับมองไปทางนรมน พูดอ้อนวอน “คนสวยใจดี ตอนคุณตกลงมาฉันเป็นเบาะรองให้คุณ คุณถึงไม่หล่นลงมากระแทก ดังนั้นขอร้องล่ะช่วยพาฉันขึ้นไปด้วยได้ไหม？”
“ใครจะรู้ว่าเธอพูดความจริงหรือเปล่า ที่นี่ไม่มีกล้องวงจรปิด เธอจะพูดยังไงก็ได้ ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่คือที่ส่วนบุคคล เธอเข้ามาได้ยังไง แล้วทำไมถึงหล่นลงมาได้ เรื่องเหล่านี้เธอจะต้องเล่าให้ฉันฟังให้ชัดเจน”
ปีวรากัดฟันตกใจกลัวท่าทางเย็นชาของบุริศร์ กลับน้ำตาคลอหันไปมองนรมน
นรมนใจอ่อนเมื่อเห็นแววตาของเธอ แต่สีพรางตาบนใบหน้าของผู้หญิงคนนี้มันคืออะไรกัน？
ภายใต้สถานการณ์ปกติ คนที่ทาสีพรางตาบนใบหน้าถ้าไม่ใช่ทหารก็คือทหารรับจ้าง ผู้หญิงตรงหน้าเป็นแบบไหนกันนะ？
ถึงแม้เธอจะดูอ่อนแอและสุภาพ ไร้การคุกคาม แต่นรมนไม่ใช่ผู้หญิงไร้เดียงสา ผ่านอะไรกับบุริศร์มาเยอะมาก ถ้ามองสิ่งนี้ไม่ออกก็โง่แล้ว
ปีวรานี้เป็นคนของใคร？
