“เป็นยังไงบ้าง? ประธานบุริศร์ต้องตรวจสอบที่นี่สักหน่อยไหม? ดูว่ามีอะไรให้พบได้บ้าง? ฉันตรวจสอบที่นี่มาคืนหนึ่งแล้ว ก็พบมีดสั้นอันนี้ แต่ก็ไม่สามารถลบความเป็นไปได้ที่อีกฝ่ายจงใจเอามีดสั้นของหัวหน้าคริชณะมาทำให้เราสับสน”
พ่อปีวรามีแนวความคิดที่ชัดเจนมาก
บุริศร์ก็เคยเดาแบบนี้เช่นกัน อย่างไรแล้วถ้าต้องการปกปิดการสอดแนมจากเขาและป้องทั้งหมดจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องมีความสามารถมากนัก ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้อย่างหนึ่งว่าคนอื่นจะนำพวกเขาไปยังทิศทางอื่นให้เกิดความสงสัย
“ฉันจะดูอีกทีแล้วกัน คุณกลับไปก่อนเถอะ สุขภาพภรรยาคุณไม่ค่อยดี ไปดูเร็วหน่อยดีกว่า ภรรยาและลูกของฉันก็อยู่ในหมู่บ้านล้อมรั้ว เมื่อกี้มีทหารรับจ้างมาโจมตีหมู่บ้านล้อมรั้ว บ้านพวกคุณถูกทำลายแล้ว ตอนนี้อยู่อาศัยไม่ได้ ฉันจะสั่งคนจองโรงแรมให้พวกคุณ”
คำพูดบุริศร์ทำให้พ่อปีวราส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น “ไม่ต้องลำบากหรอก เราไปอยู่บ้านไหนก็ได้สองสามวัน ฉันคือเจ้าของหมู่บ้านน้ำใส เรื่องเล็กแบบนี้ขัดขวางเราไม่ได้ อีกอย่างยังมีห้องโถงบรรพบุรุษ ถ้าไม่ได้เราก็ไปอาศัยในห้องโถงบรรพบุรุษ”
“คุณคือเจ้าของหมู่บ้านน้ำใสเหรอ?”
บุริศร์ค่อนข้างประหลาดใจ
พ่อปีวราพูดขึ้นอย่างอายๆ เล็กน้อย “ใช่ ฉันคือเจ้าของหมู่บ้านน้ำใส ปีวราเพิ่งอายุยี่สิบสองปี เป็นลูกสาวคนเดียวของฉัน”
“ขอโทษด้วยครับ”
บุริศร์รู้กฎของที่นี่ ที่นี่คือหมู่บ้านล้อมรั้วที่ปกครองตัวเอง ดังนั้นพ่อปีวราคือจักรพรรดิของหมู่บ้านน้ำใสอย่างแน่นอน
เมื่อเข้าใจในจุดนี้อย่างถ่องแท้แล้ว บุริศร์ก็ไม่ทำความชั่วด้วยเจตนาที่ดีแล้ว
พ่อปีวราตามพวกปีวราลงภูเขาไป บุริศร์และบอดี้การ์ดของตัวเองอยู่เพื่อหาเบาะแสต่อไป
หลังจากปีวราพาแม่ลงภูเขาไปแล้ว กิจจาก็ทำการตรวจและรักษาให้คุณนายใจภักดิ์ทันที และฉีดเซรั่มให้ แต่เพื่อความปลอดภัย เขาก็ยังพูดด้วยเสียงทุ้ม “ตอนนี้หารถพาเธอไปส่งโรงพยาบาลเพื่อตรวจดีกว่า”
“ไม่ต้องหรอก เธอคงเป็นลูกหลานของหมู่บ้านดารายนใช่ไหม?”
ดวงตาพ่อปีวราค่อนข้างโหดร้าย แค่จากฝีมือการช่วยเหลือของกิจจาก็มองออกว่ากิจจาคือผู้สืบทอดหมู่บ้านดารายน
“คุณรู้เหรอครับ?”
กิจจาค่อนข้างประหลาดใจ
พ่อปีวราพยักหน้า ยิ้มขณะพูดขึ้น “ภรรยาฉันเป็นคนในหมู่บ้านดารายน แน่นอนว่าฉันคุ้นเคย”
“พ่อ ฉันไปทำอาหารให้แม่ก่อนนะคะ”
ปีวรารีบพูดขึ้น
“โอเค”
“ฉันจะไปหาพี่ปีวรา”
กมลก็ตามปีวราไปที่ห้องครัว
ตอนนี้พวกเขาอาศัยในบ้านของชาวบ้านครอบครัวหนึ่ง พื้นที่ในบ้านของชาวบ้านครอบครัวนี้ค่อนข้างใหญ่ สามารถรองรับครอบครัวพวกเขาสามคนได้
กมลไม่คิดเลยว่าปีวราที่อายุสามสิบกว่าจู่ๆ จะกลายเป็นวัยรุ่น และหน้าตาก็ดีมากด้วย สิ่งสำคัญคือตอนที่เธอยิ้มยังมีลักยิ้มสองข้าง มันน่าสนใจมากจริงๆ
“ดูไม่ออกเลยนะว่าคุณมีเทคนิคเปลี่ยนแปลงโฉมด้วย”
“ก็ไม่ถือว่าเป็นเทคนิคเปลี่ยนแปลงโฉมหรอก แค่เทคนิคการแต่งหน้าเท่านั้น”
ปีวรายิ้มเรียบๆ ในใจค่อนข้างมีความสุข ได้รับคำยกย่องจากคุณหนูใหญ่คนนี้ไม่ง่ายเลยจริงๆ
กมลกลอกตา จู่ๆ ก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “พี่ปีวรา”
นี่เป็นการเรียกชื่อที่สนิทสนม แต่ปีวรากลับตัวสั่นทันที
“เธออย่าเรียกฉันแบบนี้ มันน่ากลัวมาก เธอคิดจะทำอะไรอีก?”
“อย่าพูดแบบนี้สิ ฉันแค่รู้สึกว่าพี่ปีวราคุณหน้าตาสวยมาก นิสัยก็ดี มีเทคนิคการแต่งหน้าด้วย สอนฉันหน่อยได้ไหม?”
ในดวงตากมลเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและบ้าคลั่ง
ปีวราเข้าใจอย่างชัดเจนทันที
เธอยิ้มขณะพูดขึ้น “ได้ ก็แค่เทคนิคการแต่งหน้าไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวฉันจะสอนเธอ”
“จริงเหรอ?”
กมลรู้สึกไม่คาดคิดนิดหน่อย
“จริงสิ มันไม่มีอะไร และเธอก็เป็นเด็กผู้หญิง ในอนาคตโตขึ้นจะได้แต่งตัวเองให้สวยๆ ก็จะดีมาก”
ปีวรายิ้มขณะพูดขึ้น
กมลถึงพบว่าปีวรานิสัยดีจังเลย เมื่อก่อนเธอรังแกหล่อนลงได้อย่างไร?
“พี่ปีวรา ฉันสาบานต่อไปฉันจะไม่ล้อเลียนคุณ และไม่รังแกคุณอีก”
ท่าทางตัวเล็กจริงจังของกมลทำให้ปีวรายิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็ลูบศีรษะเธอแล้วพูดขึ้น “เธอน่ารักจริงๆ เดิมทีแล้วฉันควรมีพี่ชาย น่าเสียดายปีนั้นแม่ฉันเกิดอารมณ์สะเทือนใจมากเกินไป เก็บเด็กไว้ไม่ได้ หลังจากนั้นหลายปีแม่ฉันก็ไม่สามารถมีลูกได้อีก หลายคนในหมู่บ้านล้อมรั้วอยากให้พ่อฉันเปลี่ยนภรรยาใหม่ แต่ไม่ว่ายังไงพ่อฉันก็ไม่เห็นด้วย ต่อมาก็เลยมีฉัน”
ปีวรารู้สึกค่อนข้างเศร้า
“เฮ้อ ฉันพูดเรื่องนี้กับเธอทำไมเนี่ย? เอาล่ะ ในนี้มีกลิ่นควันกับน้ำมันเยอะ เธอออกไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวฉันจะสอนเธอแต่งหน้า รับรองว่าไม่เสียใจภายหลัง”
กมลถูกปีวราผลักออกมา
เธอเดินไปหากิจจาด้วยความเบื่อหน่ายเล็กน้อย เห็นกิจจายังตรวจร่างกายคุณนายใจภักดิ์อยู่ ก็ถามขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “พี่กิจจา พี่ช่วยตรวจเธอให้ดีได้ใช่ไหม?”
“อืม ได้สิ”
ท่าทางของกิจจาค่อนข้างเข้มงวด
พ่อปีวราไปหมู่บ้านล้อมรั้วเพื่อเอาใจชาวบ้านสักหน่อย จากนั้นก็เดินกลับมา เขากระตือรือร้นกับกิจจาอย่างมาก แววตาก็ไม่เหมือน ทำให้กมลรู้สึกอิจฉาทันที
“ลุงเตชิต ทำไมคุณดีกับพี่กิจจาขนาดนี้ล่ะคะ?”
“นั่นเพราะเขาคือลูกหลานของหมู่บ้านดารายน ภรรยาฉันคือครอบครัวฝ่ายหญิงของหมู่บ้านดารายน ตอนนี้หมู่บ้านดารายนไม่มีแล้ว ตราบใดที่เป็นลูกหลานหมู่บ้านดารายนฉันก็จะดูแลอย่างใกล้ชิด นี่ถ้าภรรยาฉันฟื้น จะต้องยิ่งดีใจแน่”
ในคำพูดพ่อปีวราล้วนเป็นความรักที่มีต่อคุณนายใจภักดิ์
กมลเบ้ปากพูดขึ้น “ถ้าพูดแบบนี้ คุณก็ต้องดีกับฉันและแด๊ดดี้หม่ามี้ฉันมากขึ้นเหมือนกัน”
“ทำไมล่ะ?”
“เพราะแด๊ดดี้ฉันคือเจ้าของหมู่บ้านดารายนคนปัจจุบันน่ะสิคะ ย่าฉันคือโอ”
เมื่อกมลพูดคำนี้ออกไป พ่อปีวราก็ตกตะลึงทันที
“เธอว่าไงนะ? ย่าของเธอคือใครนะ?”
“โอค่ะ”
กมลพูดอย่างราบเรียบ
สีหน้าพ่อปีวราเปลี่ยนไปกะทันหัน
“เธอหมายถึงโอที่เป็นเจ้าของหมู่บ้านดารายน?”
“ไม่งั้นล่ะคะ? มีโอคนที่สองไหม?”
กมลรู้สึกค่อนข้างสงสัย
นรมนจัดการบอดี้การ์ดเสร็จแล้วก็เดินเข้ามา ก็ได้ยินกมลถามแบบนี้ จึงชะงักไปอย่างช่วยไม่ได้
“กมล พูดแบบนี้ได้ยังไง? ชื่อของย่า ลูกเรียกตามใจชอบได้เหรอ?”
“หม่ามี้ ก็ลุงเตชิตถามหนู”
กมลแลบลิ้นออกมาอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย
พ่อปีวราเห็นนรมน ก็รีบถามขึ้น “คุณนายบุริศร์ ประธานบุริศร์คือลูกชายของป้าโอที่เป็นลูกพี่ลูกน้องคนโตจริงๆ เหรอ?”
“ลูกพี่ลูกน้องคนโต?”
นรมนค่อนข้างประหลาดใจ
พ่อปีวรารีบพูดอธิบาย “คืออย่างนี้ครับ ภรรยาฉันชื่อใจภักดิ์ เป็นลูกพี่ลูกน้องกับโอแม่สามีคุณ พวกเธออายุห่างกันสิบปี มีความสัมพันธ์ที่ดีกันตั้งแต่เด็ก”
นรมนไม่คิดเช่นกันว่าใจภักดิ์แม่ของปีวราคือลูกพี่ลูกน้องของป้าโอ
นี่มันบังเอิญเกินไปไหม?
“ฉันได้ยินมาว่าใจภักดิ์ภรรยาคุณในปีนั้นเพราะมีความรักกับคนนอกหมู่บ้านล้อมรั้วจึงถูกไล่ออกจากหมู่บ้านล้อมรั้ว แต่ถ้าพวกเธอสองคนอายุห่างกันสิบปี ตอนที่ใจภักดิ์ออกไปจากหมู่บ้านดารายนก็ยังเป็นเด็กใช่ไหม?”
แนวความคิดของนรมนชัดเจนอย่างยิ่ง จี้ถูกจุดสำคัญของเบาะแสที่ถูกละเลยออกมาได้
พ่อปีวราตกตะลึงเล็กน้อย ทันใดนั้นแววตาที่มองนรมนก็ไม่ค่อยเหมือนเดิม พูดอย่างค่อนข้างชื่นชม “ใช่ ตอนแรกใจภักดิ์ไม่ได้ถูกไล่ออกจากหมู่บ้านล้อมรั้วเพราะมีความรัก เป็นการหาเหตุผลให้เธอออกไปจากหมู่บ้านล้อมรั้ว”
“หมายความว่ายังไง?”
นรมนไม่ค่อยเข้าใจ
พ่อปีวราถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “ใจภักดิ์ไม่ชอบเรียนแพทย์และควบคุมกู่ แต่สิ่งที่บรรพบุรุษของหมู่บ้านดารายนทิ้งไว้ให้เธอไม่ยอมรับและไม่เรียน ตั้งแต่เด็กจนโตใจภักดิ์ปฏิเสธมันมาตลอด ถึงขนาดอดทนในการโดนทำร้ายมาไม่น้อยเพื่อสิ่งนี้ ความปรารถนาของเธอคือออกไปจากหมู่บ้านล้อมรั้วเพื่อมองดูท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ข้างนอก อยากไปดูว่าคนข้างนอกใช้ชีวิตกันยังไง ดังนั้นในปีนั้นเธอก็วางแผนแอบหนีออกไปให้ไกลๆ จากหมู่บ้านล้อมรั้ว แต่ไม่คิดว่าหมู่บ้านดารายนจะเกิดโศกนาฏกรรมขึ้น”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ใบหน้าพ่อปีวราก็มีความปวดใจ
“ฉันยังจำตอนที่เก็บใจภักดิ์มาจากข้างถนนได้ เธอร้องไห้จนเป็นลมไป เธอขอร้องให้ฉันพาเธอกลับไปหมู่บ้านดารายน แต่เมื่อเรากลับไปถึง ที่นั่นก็กลายเป็นซากปรักหักพังตั้งนานแล้ว ใจภักดิ์เสียใจกับการจากมาของตัวเอง เธอไม่เจอหน้าพ่อแม่พี่สาวน้องสาวครั้งสุดท้ายด้วยซ้ำ ก็กลายเป็นเด็กกำพร้า ตั้งแต่นั้นมาใจภักดิ์ก็เปลี่ยนไป ไม่โวยวายต้องการออกไปมองดูโลกภายนอกอีก เธออยู่ในซากปรักหักพังนั้นเหมือนสูญเสียจิตวิญญาณ จับแมลงพิษฝึกกู่ทุกวัน อ่านหนังสือการแพทย์เรียนการแพทย์ แต่เมื่ออยากเรียนก็ไม่มีใครสอนเธอแล้ว สิ่งของเหล่านั้นในหมู่บ้านดารายนล้วนเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้ จากรุ่นสู่รุ่น ใจภักดิ์ไม่ได้ฟังคำแนะนำจากพ่อ แน่นอนว่าจึงอยู่ระดับครึ่งๆ เธอร้องไห้และตะโกน แต่ไม่ว่าจะตะโกนอย่างไรญาติตัวเองก็ไม่กลับมา”
คิดถึงช่วงเวลาในปีนั้น ดวงตาของพ่อปีวราก็มีประกายความปวดใจและรู้สึกแย่ ถึงจะผ่านมาหลายปีแล้ว เขาก็ยังจำลักษณะซึมเศร้าของใจภักดิ์ในปีนั้นได้
“ต่อมาล่ะคะ? ต่อมาเธอกลายเป็นภรรยาคุณได้ยังไง?”
นรมนถามเสียงทุ้ม
ใบหน้าของพ่อปีวรามีรอยยิ้มเพิ่มขึ้น
“ใจภักดิ์ไม่มีบ้านให้กลับไป ฉันพาเธอกลับมา หมู่บ้านล้อมรั้วของเราไม่มีกฎแต่งงานกับหมู่บ้านข้างนอก พ่อแม่ฉันเห็นฉันพาผู้หญิงคนหนึ่งกลับมา แน่นอนว่าก็ดีใจมาก ฉันเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ฉันเลี้ยงเธอเหมือนลูกสาวแท้ๆ ของตัวเอง เราก็รู้สึกรักกันและกัน จากนั้นก็คบกันอย่างเป็นธรรมชาติ”
นรมนก็ค่อนข้างพึงพอใจ
เด็กกำพร้าคนหนึ่งที่บ้านแตกสาแหรกขาด ได้พบความสุขที่เป็นของตัวเองได้ก็ถือว่าพระเจ้าปฏิบัติด้วยเป็นอย่างดี
ทันใดนั้นเธอก็ทนไม่ค่อยไหวแล้ว
ถ้าซักถามใจภักดิ์เกี่ยวกับเรื่องหมู่บ้านดารายน มันต้องเปิดแผลเป็นของเธอ ทำให้ความเจ็บปวดในอดีตของเธอเจ็บปวดอีกครั้ง นี่มันโหดร้ายสำหรับใจภักดิ์
แต่ถ้าไม่ถาม พวกเขาก็ไม่มีทางรู้ว่าในปีนั้นพิรุณเข้ามาหมู่บ้านดารายนได้อย่างไร? และการฆ่าล้างตระกูลในหมู่บ้านดารายนยังมีความจริงอะไรที่ซ่อนอยู่กันแน่?
ในเวลานี้ นรมนรู้สึกลังเล
พ่อปีวราเห็นนรมนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก็ไม่สะดวกที่จะรบกวน จึงเดินออกไป
กมลกำลังมองนรมน และพูดเสียงทุ้ม “หม่ามี้ หนูอยากเรียนอะไรบางอย่างกับพี่ปีวรา หนูไปก่อนได้ไหมคะ?”
“ได้จ้ะ”
นรมนพยักหน้า
ภายในห้องเหลือเพียงนรมนและกิจจา และใจภักดิ์ที่หมดสติไป กิจจาพูดเสียงทุ้ม “หม่ามี้ คุณกำลังกลัวเธอเสียใจรู้สึกแย่ใช่ไหมครับ?”
นรมนตกตะลึงเล็กน้อย สบตาใสคู่นั้นของกิจจา ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ขณะพูดขึ้น “หมู่บ้านดารายนเป็นแค่ชื่อหมู่บ้านล้อมรั้วสำหรับพวกเรา แต่สำหรับผู้รอดชีวิตอย่างเธอ นั่นคือความเจ็บปวดตลอดชีวิต”
“แต่เพราะเธอเป็นเพียงคนเดียวที่รู้ความจริงในตอนนั้น ถ้าไม่ถามบางทีเราอาจจะไม่รู้คำตอบไปตลอดกาล คุณย่ากับอาจารย์ผมทำมาเยอะมาก ยังมีบางคนที่มีชีวิตอยู่รอดจากหมู่บ้านดารายน พวกเขาไม่ควรรู้ความจริงเหรอครับ?”
ทันใดนั้นนรมนก็รู้สึกว่าบางครั้งตัวเองก็คิดไม่ทะลุปรุโปร่งเหมือนเด็กคนหนึ่ง
“หม่ามี้รู้แล้ว ขอบคุณนะ กิจจา”
“ไม่เป็นไรครับ”
กิจจาเกาศีรษะอย่างเขินอาย จู่ๆ โทรศัพท์นรมนก็ดังขึ้น เบอร์แปลกทำให้คิ้วนรมนขมวดเล็กน้อย
