“อยากรู้ความลับของเหตุผลที่คุณอาบุญทิวามาหมู่บ้านดารายนไหม? ถ้าอยากรู้ คืนนี้สี่ทุ่ม เจอกันหลังภูเขาหมู่บ้านน้ำใส จำไว้นะ แกต้องมาคนเดียว ถ้าบอกคนอื่น ชีวิตนี้แกก็อย่าคิดเจออารองของแกอีก”
อีกฝ่ายใช้เครื่องเปลี่ยนเสียง เสียงเก่าแก่ไร้ความอบอุ่นนั้นทำให้นรมนฟังแล้วไม่พอใจมาก
“แกเป็นใคร?”
อีกฝ่ายวางสายไป
“หม่ามี้ แด๊ดดี้โทรมาเหรอครับ?”
กิจจาเพิ่งเดินออกไปสักครู่ กลับมาก็เห็นนรมนเหม่อกับโทรศัพท์ จึงถามอย่างช่วยไม่ได้
“เปล่า บริษัทโทรคมนาคมเร่งให้จ่ายค่าธรรมเนียม ลืมจ่ายค่าโทรศัพท์เดือนนี้”
นรมนรีบเอาโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ รู้สึกขาดความเชื่อมั่นอย่างบอกไม่ถูก ราวกับทำอะไรบางอย่างไม่ดี
“หม่ามี้ สีหน้าคุณไม่ค่อยดี เหนื่อยเกินไปหรือเปล่าครับ? ไม่งั้นคุณเข้าไปนอนพักสักหน่อย ผมจะดูให้คุณ”
กิจจาเป็นห่วงสุขภาพร่างกายนรมนจริงๆ
“ไม่เป็นไร แม่ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น อาจจะเพราะที่นี่เป็นภูมิประเทศที่ค่อนข้างสูง ร่างกายแม่ตอบสนองต่อพื้นที่สูงนิดหน่อย”
คราวก่อนร่างกายนรมนก็ตอบสนองต่อพื้นที่สูง ครั้งนี้ไม่รู้ว่าเส้นทางมาที่นี่จะเป็นอย่างไร จึงไม่ได้เตรียมตัวอะไรมาก
กิจจารีบหยิบท่อออกซิเจนขนาดเล็กยื่นให้นรมน
“หม่ามี้ สูดมันหน่อย”
เห็นกิจจารู้ประสีประสาแบบนี้ ในใจนรมนก็มีความสุข
หลังจากเธอสูดออกซิเจนเข้าไปไม่กี่ทีก็ให้เด็กๆ ไปพักผ่อน
คนในหมู่บ้านน้ำใสก็ไปปักหลักตามการนำของพ่อปีวรา และนรมนมองตำแหน่งหลังภูเขาอย่างเหม่อลอยเล็กน้อย
บุริศร์ยังไม่กลับมา และไม่รู้ว่าทำอะไรหลังภูเขา และคนแปลกประหลาดนั่นก็นัดเธอไปที่หลังภูเขา แค่เวลาต่างกัน
ระหว่างนี้มีความสัมพันธ์อะไรกันแน่?
หรือว่าอีกฝ่ายไม่อยากให้บุริศร์ตามตัวเองไป?
คิ้วนรมนขมวดแน่น คิดไม่ออกว่าเพราะเหตุใด
เธอนึกถึงบุริศร์โดยไม่รู้ตัว
ถ้ามีเรื่องอะไรที่แก้ไขไม่ได้หรือคิดไม่ออก เธอจะไปหาบุริศร์ เพราะนรมนมักรู้สึกเสมอว่าบุริศร์ฉลาดกว่าตน แต่ที่นี่มีสายลับของอีกฝ่ายหรือไม่ นรมนก็ไม่รู้
หากผลีผลามไปหาบุริศร์ที่หลังภูเขาก็อาจจะแหวกหญ้าให้งูตื่น
นรมนควักโทรศัพท์ออกมา ตะโกนพูดกับกิจจาและกมลในห้อง “เด็กๆ อยู่ไปก็เบื่อ มาเล่นเกมพระราชากัน”
“หม่ามี้ คุณพูดจริงเหรอคะ?”
กมลวิ่งออกมาคนแรก ท่าทางมีความสุขนั้นทำให้อารมณ์ดีขึ้นไปด้วย
“จริงจ้ะ เพราะรู้ว่าสาวน้อยอย่างลูกจะชอบ”
“จริงค่ะ พี่กิจจา รีบมาสิ หม่ามี้หาคนมาเล่นเกม”
กมลตะโกนไปที่ห้องกิจจา
กิจจาโผล่ศีรษะออกมาอย่างประหลาดใจเล็กน้อย ยิ้มขณะพูดขึ้น “หม่ามี้ เข้ามาเล่นเถอะ ข้างนอกแดดมันร้อนเกินไป”
“โอเคจ้ะ”
นรมนเดินไปอย่างเชื่อฟังมาก
เพิ่งเดินไป กิจจาก็ถามเสียงเบา “หม่ามี้ เจอปัญหาอะไรมาหรือเปล่าครับ?”
“มีอะไรที่สามารถมารบกวนสัญญาณได้ชั่วคราวไหม? หนึ่งนาทีก็พอ”
นรมนก็ไม่มีทางเลือกแล้ว
ของแบบนี้ถ้ากิจจาเตรียมไม่ได้ บางทีกมลอาจจะเตรียมได้ เธอไม่เคยคิดเลยว่าสักวันหนึ่งตัวเองจะขอความช่วยเหลือจากลูกสองคน และลูกสองคนนี้ คนหนึ่งเรียนแพทย์ อีกคนดูเหมือนจะเป็นจอมกินจุ
กิจจาตกตะลึงเล็กน้อย กมลหยิบสิ่งของเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นไป
“หม่ามี้ คุณต้องการสิ่งนี้ใช่ไหมคะ?”
นรมนเหลือบมองลูกสาว สายตานั้นค่อนข้างซับซ้อน
เธอรับเครื่องรบกวนสัญญาณในมือมา จากนั้นก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา เรียบเรียงข้อความหนึ่งให้บุริศร์ บอกบุริศร์เกี่ยวกับเนื้อหาเบอร์แปลกที่ได้รับ จากนั้นก็ปิดเครื่องรบกวนสัญญาณ
เมื่อบุริศร์ได้รับข้อความจากนรมนก็ตกตะลึงเล็กน้อย คิ้วขมวดแน่น
เขาไม่ได้ตอบข้อความนรมนกลับ แต่ให้คนลงจากภูเขาไป ส่วนตัวเองก็ซ่อนตัวอยู่ในภูเขา
หลังจากนรมนและเด็กๆ เล่นเกมกันสองสามตาแล้ว พ่อปีวราก็ให้คนไปทำอาหาร ในช่วงเวลานี้ใจภักดิ์ก็ตื่นขึ้น เมื่อเห็นปีวราก็ยิ้มอ่อนโยนเป็นพิเศษ
“แม่ไม่เป็นอะไร ปีวรา ไม่ต้องเป็นห่วงแม่นะ”
“แม่คะ แม่ดูแม่สิ เป็นไข้แล้วไม่บอกฉัน คุณอยากให้ฉันรู้สึกแย่จริงๆ ใช่ไหม?”
ใบหน้าปีวรามีรอยน้ำตา ท่าทางเป็นห่วงอย่างมาก
กมลเห็นปีวรามีท่าทางเหมือนเด็กแบบนี้ ก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดขึ้น “พี่ปีวรา ไม่คิดว่าคุณจะร้องไห้ ฉันนึกว่าพี่เป็นสาวแกร่ง”
ปีวราชะงักอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็พูดอย่างเขินอาย “ใครกำหนดว่าหญิงแกร่งร้องไห้ไม่ได้ล่ะ?”
“โอเคๆๆ คุณทั้งสวยและมีเหตุผล”
คำพูดนี้ทำให้ปีวรายิ่งเขินอายมากขึ้น
ใจภักดิ์เห็นปีวราเล่นกับเด็กน้อยคนหนึ่งดีมากขนาดนี้ ก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดขึ้น “ปีวราของเราน่ะ เป็นคนหน้าบาง”
“คุณป้าใจภักดิ์คะ คุณแน่ใจนะว่าคุณหมายถึงปีวราของพวกคุณหรือ?”
กมลถามด้วยความสงสัยและไร้เดียงสา ทำให้ปีวรารู้สึกค่อนข้างหดหู่ทันที
“เอาล่ะๆ เธออยากกินของอร่อยๆ ไม่ใช่เหรอ? ฉันจะพาเธอไปกินข้าว ตามฉันมา”
ปีวราบีบบังคับลากกมลออกไป
นรมนเห็นลูกสาวเข้ากันดีกับผู้หญิงที่อายุมากกว่าตัวเองเยอะ ก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
รู้สึกมาตลอดว่าชีวิตในโรงพยาบาลห้าปีทำให้กมลค่อนข้างสันโดษ นอกจากทานแล้วก็ไม่รู้จักอย่างอื่น ตอนนี้นรมนถึงได้พบว่าลูกสาวไม่เพียงแค่สุขภาพแข็งแรงเท่านั้น ในใจก็ดูเหมือนมีความสุขมากด้วยเช่นกัน
เธอดีใจมากกับการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้
สองสามคนทานอาหารกลางวันกันอย่างครึกครื้น แล้วนอนกลางวันกันอีกครั้ง ทุกอย่างดูเงียบสงบเป็นพิเศษ
นรมนก็ไม่ได้ซักถามบุริศร์ว่าทำไมยังไม่กลับมา คนอื่นก็ไม่ถาม ราวกับลืมคนอย่างบุริศร์ไป
หลังอาหารเย็น นรมนก็ไปอาบน้ำกับกมล หลังจากกล่อมกมลและกิจจาหลับไป ก็มองดูเวลา สามทุ่มครึ่งแล้ว
เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินไปที่หลังภูเขา
ค่ำคืนเงียบสงัดเหมือนสายน้ำที่ไหลริน บรรยากาศโดยรอบสดชื่นเป็นพิเศษ ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นห่วงคุณอาบุญทิวา นรมนจะรู้สึกว่าที่นี่สวยงามอย่างยิ่ง อย่างไรแล้วท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวเปล่งประกายนั้นมองไม่เห็นในเมืองชลธี มักรู้สึกว่ามืดครึ้ม
เมื่อนรมนมาถึงถ้ำหลังภูเขา ในนั้นก็จุดเทียนขึ้น
เธอไม่เห็นบุริศร์ และไม่เห็นเครื่องหมายที่บุริศร์ทิ้งเอาไว้ รู้สึกไม่ค่อยแน่ใจ แต่เธอเชื่อว่าบุริศร์ต้องเห็นข้อความเธอแน่นอน
“ทำไม? ไม่กล้าเข้ามาเหรอ?”
ในนั้นมีเสียงไม่คุ้นเคยดังผ่านมา
นรมนรู้สึกได้ด้วยจิตใต้สำนึก ว่าผู้ชายคนนี้โทรหาเธอ
เธอหายใจเข้าลึกๆ เล็กน้อย ปรับสภาพจิตใจแล้วเดินเข้าไป
ผู้ชายคนนั้นหันหลังให้เธอ ร่างนั้นทำให้นรมนรู้สึกคุ้นตาเล็กน้อย และเหมือนเคยเห็นมาก่อน
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ตะโกนออกไปโดยไม่รู้ตัว “บุริศร์?”
อีกฝ่ายหันศีรษะมาอย่างช้าๆ ใบหน้าที่ค่อนข้างแปลกตาและคุ้นเคยทำให้นรมนตกตะลึงเล็กน้อย
คือบุณพจน์!
“นายเรียกฉันมาทำไม?”
นรมนถามตรงประเด็นทันที
บุณพจน์ยิ้มขณะพูดขึ้น “ได้ยินเธอถามฉันแบบนี้ ฉันก็รู้ว่าบุริศร์คงจะบอกตัวตนของฉันให้เธอฟังแล้ว เป็นไง? ไม่คิดจะเรียกฉันว่าพี่ใหญ่สักหน่อยเหรอ?”
“บุริศร์เรียกหรือยัง? ถ้าเขาเรียกแล้วแน่นอนว่าฉันก็จะเรียกนายว่าพี่ใหญ่ตาม”
นรมนพูดขึ้นอย่างไม่เย่อหยิ่งและไม่ถ่อมตน
บุณพจน์ตกตะลึงเล็กน้อย ยิ้มแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง “เป็นผู้หญิงของเจ้านั่นอย่างที่คิดไว้เลย นิสัยแข็งแกร่งมากขนาดนั้น”
“ฉันคิดว่าที่นายนัดฉันมาที่นี่ไม่ใช่เพื่อคุยเรื่องพวกนี้หรอก บุณพจน์ คุณอารองของฉันอยู่ที่ไหน?”
นรมนเป็นห่วงคุณอาบุญทิวาอย่างมาก
ไม่กี่ปีมานี้ ร่องรอยเบาะแสของคุณอาบุญทิวาสูญหายมาตลอด นงลักษณ์บอกว่าตอนนี้เขาใช้ชีวิตตายทั้งเป็น แต่ก็หาตำแหน่งโดยละเอียดของเขาไม่เจอ มันทำให้ในใจนรมนยิ่งรู้สึกแย่
เธอไม่เคยเห็นพ่อแท้ๆ ของตัวเองมาก่อน ว่ากันว่าคุณอาบุญทิวาและคุณพ่อเป็นแฝดกัน หน้าตาเหมือนกันเป๊ะ ดังนั้นเธอจึงเห็นแก่ตัว หวังว่าจะเจอคุณอาบุญทิวาเพื่อจะได้เหมือนเจอพ่อ ถ้าพ่อยังมีชีวิตอยู่ ตอนนี้คงหน้าตาเหมือนคุณอาบุญทิวาล่ะมั้ง
บุณพจน์ไม่ได้ตอบนรมนทันที แต่เหลือบมองไปทางถ้ำ ยิ้มขณะพูดขึ้น “พวกเธอสองสามีภรรยานี่ไม่ชัดเจนเลยจริงๆ ทั้งๆ ที่ฉันบอกแล้วว่าให้เธอมาคนเดียว เธอกลับให้บุริศร์มารอฉันที่นี่ เธอทำผิดกฎของฉัน ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันจะบอกเรื่องที่เธออยากรู้ล่ะ?”
“เพราะฉันคือบุริศร์ เพราะฉันคือสามีเธอยังไงล่ะ”
บุริศร์เดินออกมาจากบริเวณมืด ในมือเขาถือปืนด้ามหนึ่ง ปากกระบอกปืนเย็นชาน่าสะพรึงกลัวเล็งมาที่บุณพจน์โดยตรง
ในช่วงเวลาสั้นๆ หัวใจบุณพจน์ก็เจ็บปวด
ถูกน้องชายแท้ๆ ของตัวเองจ่อปืนใส่ ความรู้สึกมันแย่มาก แต่……
เขายิ้มอย่างขมขื่นเล็กน้อยขณะพูดขึ้น “นายคิดว่าเรื่องที่ฉันไม่พูด นายใช้ปืนข่มขู่ฉันแล้วฉันจะพูดเหรอ? บุริศร์ นายเข้าใจฉันไหม?”
“ฉันไม่จำเป็นต้องเข้าใจนาย ฉันแค่ต้องการเข้าใจความจริง”
เมื่อบุริศร์เดินไปข้างๆ นรมน ดึงเธอไปด้านหลัง กลัวว่าบุณพจน์จะทำอะไรไม่ดีกับเธอ
ทันทีที่เห็นบุริศร์ นรมนไม่วิตกกังวลแล้ว ในที่สุดก็เจอเขาแล้ว เขาไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว
นรมนกอดแขนบุริศร์ไว้แน่น
บุริศร์แค่ลูบหลังมือของเธอ แล้วพูดกับบุณพจน์ว่า “ฉันไม่อยากทำสงครามกับนาย แต่เห็นได้ชัดว่าฉันคิดไร้เดียงสาเกินไป”
“ฉันเคยโน้มน้าวนายแล้ว เรื่องนี้นายไม่ต้องยุ่ง นายฟังไม่เข้าใจเหรอ? บุริศร์ นายอยากตายเหรอ? คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะเป็นฮีโร่เหรอ? นายรู้ไหมว่าคนที่นายต้องเผชิญหน้าคือใคร? นายกล้าบุกเดี่ยวๆ แบบนี้ไหม? นายกำลังพาคนในครอบครัวนายไปหาความตาย นายรู้ไหม?”
บุณพจน์มองบุริศร์ อยากจะต่อยให้เขาสลบแล้วส่งกลับเมืองชลธีจริงๆ ไม่ปล่อยให้เขาก้าวเข้ามาในดินแดนนี้อีก
บุริศร์เห็นความกังวลในดวงตาบุณพจน์ ก้นบึ้งหัวใจก็เต้นเล็กน้อย ทันใดนั้นก็เก็บปืน พูดขึ้นอย่างราบเรียบ “ฉันคือเจ้าของหมู่บ้านดารายนคนปัจจุบัน คนที่เรียกว่าแม่ผู้แสนดีของนายก่อนตายได้ปลูกกู่ความทรงจำไว้ในร่างกายฉัน ทำให้ฉันเห็นอย่างชัดเจนทั้งวันทั้งคืนว่าคนในตระกูลถูกฆ่าล้างตระกูลอย่างโหดเหี้ยมยังไง ภารกิจที่เธอทิ้งไว้ให้ฉันคือเปิดความจริงเรื่องการเผาหมู่บ้านดารายน และให้ความเป็นธรรมกับผู้ตายเหล่านั้น นายคือลูกชายที่พ่อแม่ปกป้องดูแล นายไม่มีภารกิจ ไม่มีหน้าที่ ก็พูดอย่างผ่อนคลายได้อยู่แล้ว แต่นายรับรู้ถึงความรู้สึกถูกกู่ความทรงจำรบกวนไหม? บางทีแม้แต่อะไรคือกู่นายก็ไม่รู้เลยมั้ง?”
จู่ๆ บุณพจน์ก็ตกตะลึง
แม่เหรอ?
ไม่คิดว่าแม่จะให้บุริศร์ทำแบบนี้จริงๆ?
ทำไม?
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
