เห็นท่าทางงุนงงของบุณพจน์ บุริศร์ก็ยิ้มเยาะเย้ยแล้วพูดขึ้น “คิดไม่ถึงเลยใช่ไหม? ในใจของนายเธอเหมือนนางฟ้า บางทีพ่อของนายก็อาจจะบอกนายว่าเธอดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ ทำให้นายมีความเพ้อฝันเกี่ยวกับเธอมากเกินไป แต่สำหรับฉัน เธอไม่คู่ควรกับการเป็นแม่ ไม่คู่ควรเลยสักนิด!”
บุริศร์พูดคำนี้ด้วยความรู้สึกค่อนข้างแย่ มีความเยาะเย้ยด้วยเล็กน้อย และมีอารมณ์แฝงด้วย
นรมนฟังออก เธอกลัวอารมณ์ของบุริศร์ได้รับผลกระทบจากกู่ทองคำแล้วจะทำร้ายบุณพจน์ขึ้นมาจริงๆ จึงรีบกอดแขนบุริศร์เอาไว้
อุณหภูมิร่างกายอันอบอุ่นและสัมผัสอันอ่อนโยนทำให้ความหดหู่และความโกรธในก้นบึ้งหัวใจของบุริศร์หายไป
เขามองใบหน้ากังวลของนรมน ยิ้มขณะพูดขึ้น “ฉันไม่เป็นอะไร”
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”
นรมนถอนหายใจ
บุณพจน์เห็นนรมนใส่ใจบุริศร์แบบนี้ ก็ถามขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “นายเป็นอะไร? ร่างกายนายมีปัญหาอะไรเหรอ?”
“ไม่เกี่ยวกับนาย ในเมื่อนายอยากบอกพวกเราเรื่องคุณอาบุญทิวา งั้นก็รีบๆ ซะ ไม่แน่ฉันยังมีความรู้สึกดีๆ กับนายในความสัมพันธ์นี้”
“บุริศร์ นายน่ารังเกียจมากจริงๆ ทั้งๆ ที่รู้ว่าฉันสนใจอะไร ตอนนี้ยังเอามิตรภาพพี่น้องมาขู่ฉันอีกเหรอ?”
บุณพจน์รู้สึกน้อยใจเป็นพิเศษ
ชีวิตนี้เมื่อสามสิบปีก่อนก็ถือว่าราบรื่น ทำไมมาเจอน้องชายชั่วไม่ชอบแบบนี้ล่ะ?
บุริศร์กลับพูดขึ้นอย่างไม่สนใจเลย “ก็ขู่นายแล้ว ทำไมเหรอ? ไม่พอใจเหรอ? ไม่พอใจก็ไปได้เลย ไม่มีใครขอให้นายอยู่”
“บุริศร์ นาย——”
นรมนเห็นสองพี่น้องเริ่มไม่พอใจกันและกันแล้ว รู้สึกอยากขำอย่างช่วยไม่ได้ เธอรีบพูดขึ้น “บุริศร์ เขามาให้ข่าวเกี่ยวกับคุณอาบุญทิวาของฉัน”
“อ่อ ใช่ เกือบลืมไปแล้ว ภรรยาฉันพูดแล้ว นายรีบบอกเรามาเร็วๆ”
ท่าทางสูงส่งโดยธรรมชาติของบุริศร์ มันทำให้บุณพจน์โกรธจริงๆ แต่คนคนนี้ดันเป็นบุริศร์ เขาโกรธหดหู่และหมดหนทางอยู่นานมากก่อนจะพูดขึ้น “เรื่องอื่นๆ ฉันบอกพวกนายไม่ได้ บอกได้แค่ว่าคุณอาบุญทิวาของพวกนายอยู่ในพื้นที่แห่งนี้ ถ้าพวกนายมีปัญญาก็ไปตามหาเขา ไม่มีปัญหาก็ไสหัวกลับไปซะ อย่าอยู่ที่นี่อีก นี่คือการเตือนพวกนายเป็นครั้งสุดท้ายของฉัน ถ้าเดินไปข้างหน้าต่อไป พวกนายจะตกอยู่ในอันตรายจริงๆ”
คำพูดนี้ของบุณพจน์ไม่ใช่การคุยโวโอ้อวดสักนิด แต่บุริศร์ยังคงพูดอย่างราบเรียบ “มันเป็นเรื่องของเรา แค่นายบอกเราเรื่องที่เราอยากรู้ก็พอแล้ว เรื่องอื่นๆ ไม่ต้องกังวล”
“บุริศร์ ฉันหวังดีกับนายนะ”
“ฉันขอบคุณ”
เมื่อสองพี่น้องกำลังจะเริ่มไม่พอใจกันอีกครั้ง นรมนก็รีบเอ่ยปากพูดขึ้น “แล้วคุณอารองของฉันตอนนี้อยู่ทิศทางไหน?”
“คุณอารองของเธอเขาอยู่……”
คำพูดของบุณพจน์ยังไม่ทันจบ จู่ๆ ก็มีกระสุนนัดหนึ่งผ่านอากาศมาหาบุริศร์
“ระวัง!”
บุณพจน์ผลักบุริศร์โดยไม่รู้ตัว กระสุนเฉียดแขนเขาไป ทิ้งรอยเลือดเอาไว้
นรมนควักปืนออกมายิงไปยังทิศทางกระสุนอย่างรวดเร็ว แต่ถูกบุริศร์คว้าเอาไว้ในอ้อมแขน แล้วกลิ้งไปหลบด้านหลังหิน
ดวงตาบุณพจน์กลายเป็นมืดมนเย็นชาอย่างยิ่งในพริบตาเดียว
“ออกมา!”
จิตสังหารของเขาแบบนี้นรมนไม่เคยเห็นมาก่อน
บุริศร์ก็ตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็รู้สึกโล่งใจ
เดิมทีแล้วเป็นคนมาจากกองทัพ ฝึกฝนนักฆ่าหลายชุด บุณพจน์จะเป็นคุณชายลูกเศรษฐีได้อย่างไรล่ะ?
ด้านนอกไม่มีการเคลื่อนไหวสักนิด
สีหน้าของบุณพจน์แย่มาก ควักปืนยิงไปที่ด้านนอกทันที การยิงชุดนั้นแสดงให้เห็นว่าก้นบึ้งหัวใจเขาไม่สงบอย่างมาก
บุริศร์ดึงนรมนไปด้านข้างเงียบๆ แต่บุริศร์เพิ่งจะขยับ กระสุนด้านออกก็ยิงมาทางบุริศร์ เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายเล็งเป้ามาที่บุริศร์
สีหน้าบุณพจน์ยิ่งแย่ขึ้นไปอีก
“ฉันบอกให้หยุด! ไม่ได้ยินเหรอ? ใครกล้าทำร้ายบุริศร์ ฉันจะเอาชีวิตทั้งครอบครัวมัน!”
บุณพจน์โกรธจนตาแดงไปหมดแล้ว แต่อีกฝ่ายไม่ฟังบุณพจน์เลย ไล่ยิงบุริศร์
นรมนก็มองออกเช่นกัน ว่าอีกฝ่ายต้องการให้บุริศร์ตาย
ช่วงเวลานี้ นรมนรีบคว้าบุริศร์เอาไว้ พูดขึ้นเสียงทุ้ม “จุดประสงค์ของพวกมันคือคุณ คุณอยู่นิ่งๆ อย่าขยับ ฉันจะล่อพวกมันออกไป”
“ไม่ได้ บุริศร์อย่างฉันไม่มีนิสัยให้ผู้หญิงกันปืนเพื่อฉัน”
“บุริศร์ มันถึงขนาดนี้แล้ว คุณยังมีความคิดเรื่องชายเป็นใหญ่อีก! คุณดูไม่ออกหรือไงว่าคนข้างนอกพวกนั้นจุดประสงค์พวกมันคือคุณ ถึงฉันจะออกไป พวกมันก็ใช่ว่าจะย้ายเป้าหมายมาที่ฉันสักหน่อย ฉันแค่จะออกไปลองดู คุณก็อย่าดื้อรั้นมากได้ไหม?”
นรมนคำรามเสียงทุ้มอย่างหดหู่เล็กน้อย
จู่ๆ บุริศร์ก็รู้สึกว่านรมนแบบนี้น่ารักเกินไปแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดคือท่าทางของเธอที่ใส่ใจตนในขณะนี้ ดวงตานั้นเป็นประกาย มันสุกใสเป็นพิเศษ
จู่ๆ เขาก็คว้าศีรษะนรมนไว้ แล้วโน้มศีรษะลงไปทันที จูบปากนรมนอย่างลึกซึ้ง
สมองของนรมนระเบิดเต็มที่แล้ว
นี่มันสถานการณ์อะไร?
ตอนนี้มีคนอยู่ข้างนอกคิดจะเอาชีวิตเขา เขาก็สุดยอดไปเลย เวลานี้ยังจะหื่นขึ้นสมอง อยากพัวพันกับเธออีก?
“บุริศร์ คุณ……”
นรมนกำลังจะผลักบุริศร์ออก ก็ถูกเขาจูบอีกครั้ง ครั้งนี้เอาแต่ใจมากจนทำให้นรมนรู้สึกว่าทั้งร่างตัวเองจะถูกบุริศร์ดูดเข้าไป
เธอดิ้นรน สูญเสียกำลังทีละนิด ซึมซับความอ่อนโยนของบุริศร์อย่างช้าๆ
บุณพจน์กำลังต่อต้านเหมือนเป็นบ้า กระสุนพวกนั้นมันอ้อมเขาแล้วพุ่งไปยังสถานที่ที่บุริศร์ซ่อนอยู่
เขาโกรธจนแทบตะโกนเสียงดัง เดิมทีแล้วอยากจะหันศีรษะไปมองว่าบุริศร์เป็นอย่างไรบ้าง ไม่คิดว่าจะเห็นฉากร้อนแรง รู้สึกเจ็บปวดอย่างช่วยไม่ได้
“เฮ้ๆๆ ฉันต้านกระสุนให้พวกนายอยู่ ไม่คิดว่าพวกนายจะกำลังพลอดรักกัน พี่ไม่ได้หวังว่าจะทำแบบนี้โอเคไหม?”
บุณพจน์รู้สึกตัวเองได้รับความเสียหายหนึ่งหมื่นแต้ม
นรมนราวกับตอบสนอง รีบผลักบุริศร์ออก เพราะออกแรงผลักมากจนบุริศร์ออกไปด้านนอกวัตถุกำบัง
การยิงเป็นชุดยิงมาทางบุริศร์อย่างบ้าคลั่งทันที
“บุริศร์!”
หัวใจนรมนกำลังจะหยุด
เธอโง่จะตายอยู่แล้ว
เมื่อเธออยากออกไปช่วย บุณพจน์ก็มาขวางด้านหน้าบุริศร์ทันที กระสุนจึงหยุดกะทันหัน
บุริศร์ฉวยโอกาสนี้กลับไปซ่อนข้างกายนรมนอีกครั้ง
สีหน้าบุณพจน์ยิ่งมืดมนขึ้น
เพราะมีบุณพจน์อยู่ เสียงปืนอีกฝ่ายจึงไม่ดังขึ้นอีก
บุณพจน์มองบุริศร์ แล้วพูดขึ้นอย่างราบเรียบ “ไปกับฉัน ห้ามออกไปนอกขอบเขตร่างกายฉัน เดินไปโดยใช้ฉันเป็นโล่”
บุริศร์ชะงักไป แต่ก็ไม่ลังเล ยื่นมือไปจับคอบุณพจน์ทันที แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชากับข้างนอก “ถอยไป! ไม่งั้นฉันจะฆ่ามัน”
อีกฝ่ายก็เหมือนกังวลและหลีกเลี่ยงจริงๆ เสียงปืนไม่ดังอีกต่อไป
บุริศร์และนรมนก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปหรือยังไม่ไป ไม่กล้าวางใจง่ายๆ เดินออกไปจากถ้ำโดยเอาบุณพจน์เป็นโล่
ด้านนอกยังคงไม่มีใครสักคน ไม่รู้ว่าซ่อนอยู่ในที่มืดหรือหนีไปแล้วจริงๆ
บุริศร์และนรมนประกบบุณพจน์ซ้ายขวากลับไปที่หมู่บ้านน้ำใส
หลังจากบุณพจน์เห็นพวกเขากลับมาถึงหมู่บ้านน้ำใสแล้วก็พูดเสียงทุ้ม “พวกนายกลับมาได้อย่างปลอดภัยแล้ว ฉันไปแล้วนะ จำคำที่ฉันพูดเอาไว้ ไม่มีอะไรก็อย่าเดินไปข้างหน้า ฉันสามารถปกป้องนายได้ชั่วคราว ไม่สามารถปกป้องได้ตลอดไป ฉันไม่อยากเก็บศพให้นาย”
พูดจบบุณพจน์ก็หันตัวเดินไป แต่บุริศร์เรียกเอาไว้
“บุณพจน์ เรื่องในอนาคตนายไม่ต้องสนใจ นายควบคุมมันไม่ได้หรอก คนเมื่อกี้นี้เป็นคนของพ่อนายใช่ไหม? พวกมันไม่กล้าทำร้ายนาย จุดประสงค์ของพวกมันก็คือฉัน ฉันรู้ความคิดในใจนาย นายอยากเป็นพี่น้องกับฉัน แต่ตั้งแต่ที่พ่อนายอยากฆ่าฉัน เราก็ไม่มีโชคชะตาได้เป็นพี่น้องกันอีกแล้ว เขาคือพ่อของนาย นายไม่มีทางไม่เชื่อฟังเขา นายอยากปกป้องฉันอีก บนโลกนี้มันมีเรื่องสมบูรณ์แบบอย่างนั้นที่ไหนกัน? ยังไงแล้วนายกับพ่อนายก็ต้องเลือกที่จะยอมรับหรือปฏิเสธ ฉันรู้ว่านายรู้สึกซับซ้อนกับฉัน แต่นายเที่ยงตรงกับพ่อของนาย ในเมื่อลำบากใจแบบนี้ งั้นก็ไม่ต้องเลือก เลือกพ่อนายดีกว่า ถ้าจะเป็นคนเลวก็เลวให้สมบูรณ์แบบหน่อย อย่าอ่อนไหวเหมือนพวกผู้หญิง”
คำพูดนี้ของบุริศร์ทำให้บุณพจน์รู้สึกแย่อย่างอธิบายไม่ถูก
คนที่นี่ไม่ใช่คนโง่ เรื่องในวันนี้ทุกคนมองออกกันหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้น
เขาปรารถนาอยากเป็นพี่น้องกับบุริศร์ ปรารถนาความรักของครอบครัว ปรารถนาอยากมีวันเวลาที่มีความสุขเหมือนตอนที่มีกับตรินท์ แต่บุริศร์พูดถูก เมื่อพิรุณวางแผนเอาชีวิตบุริศร์ ทุกอย่างมันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว
บุณพจน์ไม่คิดว่าคนเลือดเย็นจิตใจโหดเหี้ยมอย่างตัวเอง แต่เมื่ออยู่กับบุริศร์แล้วจะจิตใจลังเลไม่เด็ดขาดแบบนี้
น้ำตาใสหยดหนึ่งไหลออกมาจากหางตาเขา มันไหลออกมาอย่างไร้เสียงและหดหู่
บุณพจน์พูดเสียงทุ้ม “คุณอาบุญทิวาอยู่หลังภูเขา จะหาเขาเจอไหมก็ขึ้นอยู่กับพวกนายเอง นายพูดถูก ฉันทำตัวเป็นคนเลวไม่เก่ง มันล้มเหลวจริงๆ ดังนั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะไม่มาเจอนายอีก บางทีตอนที่เจอนายอีกครั้ง เราก็เป็นศัตรูกันแล้ว บุริศร์ ดูแลตัวเองให้ดีนะ”
พูดจบเขาก็ยกเท้าเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
มองแผ่นหลังจากไปของบุณพจน์ นรมนก็พูดขึ้นอย่างสะเทือนอารมณ์ “จริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้เลวร้าย”
“เขาจะเลวหรือไม่เลวฉันไม่รู้ ฉันแค่รู้ว่ายังไงเขาก็เป็นลูกชายของพิรุณ ฉันกับเขาไม่มีทางเป็นพี่น้องดีๆ กันได้”
ในใจบุริศร์ทำไมไม่รู้สึกเศร้า?
เมื่อครู่นี้บุณพจน์เสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อปกป้องเขาจริงๆ
ตั้งแต่เล็กจนโต เขานึกว่าตัวเองคือเฮียในครอบครัว เขาคือทายาทในครอบครัว ดังนั้นจึงบังคับให้ตัวเองแข็งแกร่ง บังคับให้ตัวเองดูแลผู้สูงอายุ ดูแลน้องชาย เขาถูกบอกว่าเขาคือความหวังของทุกคนในตระกูลโตเล็กตั้งแต่ยังเด็ก เขาห้ามขี้ขลาดห้ามอ่อนแอ ดังนั้นเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าสักวันหนึ่งจะมีพี่ใหญ่มาปกป้องเขาอย่างกล้าหาญแบบนั้น
ความรู้สึกแบบนี้มันประหลาดมาก แต่ก็น่าประทับใจมาก ประทับใจจนบุริศร์อยากร้องไห้นิดหน่อย และแฝงไปด้วยความเจ็บปวดเล็กน้อย
นรมนจับมือเขาแน่น ไม่รู้ว่าควรปลอบเขาอย่างไร ก็เลยเงียบไป บางทีบุริศร์ในเวลานี้อาจจะต้องการคนอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้น
ทั้งสองคนยืนอยู่ประตูทางเข้าหมู่บ้านน้ำใสนานมาก จนกระทั่งไม่เห็นเงาบุณพจน์แล้ว บุริศร์ก็ยังไม่ได้สติกลับมา
นรมนก็ไม่พูดอะไร อยู่กับเขาเงียบๆ
ลมยามค่ำคืนของที่นี่หนาวมาก หนาวจนทนไม่ค่อยไหว
บุริศร์รีบถอดเสื้อโค้ตไปคลุมไหล่นรมน พูดขึ้นด้วยความเศร้าและหนักแน่น “ไปกันเถอะ กลับไปพักผ่อน พรุ่งนี้เริ่มตามหาคุณอารองทั้งภูเขาเรากัน”
“พรุ่งนี้ฉันกลัวว่าจะไม่ทันแล้ว”
ดวงตานรมนยับยั้งอย่างลึกซึ้ง สิ่งที่พูดออกมาทำให้บุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจแล้ว
