“โอเค ฉันจะกลับไปเตรียมตัวสักหน่อย มีแค่เราสองคนมันทำไม่ได้”
บุริศร์รู้ว่านรมนกระตือรือร้นในการตามหาคุณอาบุญทิวา แต่เรื่องเมื่อครู่นี้คงทำให้พิรุณตกใจแล้ว และไม่รู้ว่าเขาจะปรับเปลี่ยนอะไรโดยทันทีหรือไม่
ตอนนี้ขึ้นอยู่กับว่าการเคลื่อนไหวของใครเร็วกว่า
นรมนพยักหน้า
หลังจากบุริศร์กลับไปก็พากลุ่มคนเล็กๆ ขึ้นภูเขาไปกับนรมนภายในคืนเดียวกัน
ด้านหลังภูเขานี้ใหญ่มาก เทือกเขาโดยรอบล้วนเชื่อมต่อกันด้วย นรมนและบุริศร์ก็ไม่รู้ว่าคุณอาบุญทิวาอยู่ที่ไหนกันแน่ ทำได้แค่หาบนยอดเขาทีละแห่ง
และบุณพจน์เพิ่งเข้าประตูไป ก็ถูกแส้เส้นหนึ่งฟาดใส่ทันที เขาต่อต้านมันทันทีโดยที่ไม่หลบ
บนแส้มันมีหนามด้วย
หลังจากบุณพจน์ได้รับแส้ฟาดก็เนื้อตัวแตกยับทันที กลิ่นเลือดอบอวลไปทั้งห้อง แต่เขาไม่ขยับคิ้วด้วยซ้ำ
“ไอ้เลว! แกลืมไปแล้วใช่ไหมว่ากินข้าวใครโตมา?”
ไฟในห้องสว่างขึ้นทันที
กลางห้องมีผู้ชายอายุประมาณห้าสิบกว่านั่งอยู่ และมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งข้างๆ เขา ผู้หญิงมองบุณพจน์ด้วยใบหน้าสวยมีเสน่ห์ ยิ้มขณะลูบหน้าอกพิรุณ ยิ้มขณะพูดขึ้น “พิรุณ โกรธขนาดนี้ทำไม? ยังไงแล้วบุณพจน์กับเขาก็เป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน คุณไม่ให้เขาติดต่อบุริศร์ ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ค่อยได้นะ”
“เธอหุบปากซะ! ที่นี่ไม่มีส่วนให้เธอพูด!”
ดวงตาของบุณพจน์ยิงไปทางผู้หญิงเหมือนดาบคม ดวงตาคู่นั้นมืดมนเย็นชาน่ากลัวมาก
ผู้หญิงคนนั้นขดตัวสั่นระริกโดยไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นก็นึกถึงพิรุณข้างกาย ก็รีบพูดอย่างน้อยใจ “พิรุณ คุณดูลูกชายคุณสิว่ามีท่าทียังไงกับฉัน”
“เอาล่ะ เธอหุบปาก ฉันจะสั่งสอนลูกชาย เธอสอดทำไม?”
คิ้วพิรุณขมวดเล็กน้อย ไม่ค่อยพอใจกับเสียงเอะอะของผู้หญิง
ในตอนนี้ ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่กล้าพูดอีกแม้แต่นิด
บุณพจน์มองพิรุณ เลือดบนร่างยังคงไหลอยู่ แต่เขาเหมือนไม่รู้จักเจ็บปวด พูดขึ้นอย่างเย็นชา “พ่อ ปล่อยเขาไปได้ไหม? ตอนนี้เขาไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
“เขาไม่รู้อะไรเหรอ? เขามาที่หมู่บ้านดารายนเพื่ออะไร? แกคิดว่าเขาพาภรรยากับลูกมาเที่ยวจริงๆ เหรอ? บุณพจน์ แกอย่าลืมว่าแกเป็นลูกชายของใคร! ไปคุกเข่าที่ห้องโถงบรรพบุรุษซะ ถ้าฉันไม่อนุญาตก็ห้ามรักษา ห้ามกินข้าวดื่มน้ำ คิดทบทวนดีๆ ให้ฉันว่าแกควรทำอะไร ไม่ควรทำอะไร อย่าคิดว่าแกเป็นลูกชายฉัน แล้วฉันจะไม่ฆ่าแก ถ้ายังขัดขวางแผนการของฉันแบบนี้อีก ฉันจะไม่ถือสาขังแกไว้ใต้ภูเขาไม่ให้แกเห็นดวงอาทิตย์อีกตลอดไป”
ความชั่วร้ายบนใบหน้าพิรุณไม่สำรวมเลยสักนิด ราวกับคนตรงหน้าไม่ใช่ลูกชายของตัวเอง แต่เป็นคนแปลกหน้าเท่านั้น
หัวใจของบุณพจน์ฉีกเป็นชิ้นๆ เล็กน้อย มันเจ็บปวด หัวสมองเขานึกถึงตรินท์ นึกถึงน้องชายคนนั้นที่มักจะยิ้มอย่างไม่คิดอะไรมากแต่เชื่อมั่นในตัวเอง
เขาจำลักษณะท่าทางของเขาตอนพูดถึงบุริศร์ได้ มีความสุขขนาดนั้น อบอุ่นขนาดนั้น และความอบอุ่นนั้นเขาไม่เคยเห็นบนใบหน้าพ่อเลยสักครั้ง
ถ้าไม่เคยทำการตรวจดีเอ็นเอลับหลังพิรุณมาก่อน เขาสงสัยจริงๆ ว่าตัวเองใช่ลูกชายแท้ๆ ของเขาหรือเปล่า
ตั้งแต่เล็กจนโต เขารุนแรงกับเขาอย่างมาก รุนแรงจนเขาแทบทนไม่ไหวสองสามครั้ง
ตอนนั้น เขาอยากให้แม่อยู่ข้างๆ ตนจริงๆ ถึงแม้จะแค่กอดเขาก็ได้ น่าเสียดายที่ไม่มี เขาอิจฉาบุริศร์ที่ได้เติบโตมากับตรินท์ ถึงจะมีความทุกข์อะไรก็แบ่งปันกันสองคน แต่เขาอยู่คนเดียวมาตลอด
บุณพจน์หันตัวไปอย่างเย็นชา ไปที่ห้องโถงบรรพบุรุษทันทีโดยที่ไม่พูดอะไรทั้งนั้น
ห้องโถงบรรพบุรุษที่นี่แตกต่างนิดหน่อย สิ่งที่วางไม่ใช่บรรพบุรุษของตระกูลเถกิงพล สิ่งที่วางอยู่คือป้ายวิญญาณคนคนเดียวเท่านั้น นั่นก็คือป้ายวิญญาณของโอ
เห็นป้ายวิญญาณของแม่ จู่ๆ บุณพจน์ก็รู้สึกจมูกแสบร้อน
เขาคุกเข่าลงบนพื้น แผลบนร่างกายเจ็บปวดแสบปวดร้อน เลือดสดก็ไหลอยู่ แต่พิรุณเหมือนไม่เห็นมัน และบุณพจน์ก็ไม่สนใจเช่นกัน
เขาแค่มองตัวเองบนป้ายวิญญาณ ดวงตาค่อนข้างปวดและบวม
“แม่ พ่อบอกว่าตอนแรกที่แม่คลอดผมก็หวังว่าผมจะเติบโตอย่างแข็งแรง แต่คุณไม่อยู่แล้ว พ่อก็เหมือนเปลี่ยนไป หลายปีมานี้ก็ยิ่งหลงระเริงมากขึ้น มีผู้หญิงข้างกายเขาอย่างต่อเนื่อง ลืมคุณไปหมดแล้ว แต่ทุกครั้งที่ทำอะไรผิดพลาดก็จะลงโทษให้ผมมาคุกเข่ากับคุณ มันน่าขำมากเลยใช่ไหมครับ?”
บุณพจน์พูดอย่างเยาะเย้ยตัวเอง ประตูจู่ๆ ก็เปิดออก
เขาตกตะลึงเล็กน้อย เห็นพิรุณทำหน้าเคร่งขรึมเดินเข้ามา
“บ่นกับแม่แกอีกแล้วเหรอ? บอกเธอว่าฉันข่มเหงแกเหรอ?”
“เปล่าครับ”
แผ่นหลังของบุณพจน์ตั้งตรงมาก ราวกับมีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความดื้อรั้นของตัวเองออกมาได้
พิรุณมองป้ายวิญญาณโอ จากนั้นก็หยิบขวดลายครามขนาดเล็กขวดหนึ่งออกมา
เมื่อบุณพจน์เห็นขวดลายครามสีขาว ใบหน้าก็เปลี่ยนไปทั้งหมด
มือเขากำเข้าหากันแน่น แววตาก็มีความหวาดกลัวเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
พิรุณทำเหมือนไม่เห็นปฏิกิริยานี้ของเขา ลูบขวดลายครามนี้แล้วพูดขึ้นเสียงทุ้ม “รู้ไหมว่าหมู่บ้านล้อมรั้วของแม่แกทำอะไรไว้? พวกมันคือคนเลี้ยงกู่ เรียนรู้การฝึกกู่ตั้งแต่บรรพบุรุษ แม่แกเก่ง แต่ทำไมคลอดขยะแบบแกออกมา? ในร่างกายแกมีเลือดของหมู่บ้านดารายน คิดไม่ถึงว่าจะเรียนรู้เกี่ยวกับกู่ได้ช้าแบบนี้ ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่รู้ฉันฝากความหวังไว้ที่แกมากแค่ไหน แต่แกทำให้ฉันผิดหวังตลอด บุณพจน์ แกที่เป็นแบบนี้จะคู่ควรกับแม่ที่ตายไปแล้วของแกได้ยังไง หืม?”
บุณพจน์ไม่พูดสักคำ สายตาจ้องมองไปที่ป้ายวิญญาณป้าโอขณะที่มุมปากเม้มแน่น
พิรุณไม่ค่อยพึงพอใจกับท่าทีนี้ของเขา
“นี่มันท่าทีอะไรของแก? ฉันพูดกับแกก็ไม่สนใจฉันแล้วใช่ไหม? คิดว่าตัวเองปีกกล้าขาแข็งต่อต้านฉันได้แล้วใช่ไหม? นักฆ่าขยะพวกนั้นที่แกฝึกมากับมือ คิดจริงๆ เหรอว่าจะทำอะไรฉันได้? บุณพจน์ ฉันเป็นคนให้ชีวิตแก ฉันอยากให้แกทำอะไรแกก็ต้องทำ วันนี้ถึงแกจะกล้าทำลายแผนของฉัน แกชอบติดต่อกับบุริศร์มากใช่ไหม? ได้ งั้นจำวันนี้ตลอดไปซะ! ฉันจะดูสิว่าตอนนี้บุริศร์มันจะมาช่วยแกไหม?”
พิรุณพูดจบ ก็เปิดขวดลายครามออกทันที แมลงตัวเล็กสีดำก็พุ่งออกมา เมื่อได้กลิ่นเลือดก็เข้าไปในร่างกายบุณพจน์ในพริบตาเดียว
“อ๊าก!”
ทั้งร่างบุณพจน์คุกเข่านอนบนพื้น กอดตัวเองแน่น ทั้งร่างกระตุก เหงื่อเย็นหยดลงบนพื้นเหมือนลูกปัดเส้นขาด
เส้นสีดำเส้นหนึ่งเข้าไปในบาดแผลเขา จากนั้นก็ไหลตามเส้นเลือดไปอย่างรวดเร็ว ทุกๆ ที่ทำให้บุณพจน์เจ็บจนอยากฆ่าตัวตาย
แต่พ่อของเขาพิรุณกลับพูดขึ้นอย่างเย็นชา “แกเป็นลูกชายของโอ ในร่างกายมีเลือดหมู่บ้านดารายน ถ้าอยากให้ตัวเองมีชีวิตอยู่ต่อไป ก็หาวิธีกำจัดกู่นี้ ไม่งั้นเทพเจ้าก็ช่วยชีวิตแกไม่ได้ ถึงแม้พิรุณอย่างฉันมีลูกชายอย่างแกแค่คนเดียว แต่ถ้าแกตายไปจริงๆ ฉันก็ยังสามารถมีลูกกับผริตาได้อีกคน แกก็รู้ เธออายุแค่ยี่สิบกว่าเท่านั้น โชคชะตาเป็นของแก ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ก็ฝึกทักษะของแม่แกซะ”
พูดจบพิรุณก็เดินออกไปทันที และให้คนล็อกประตู
บุณพจน์เจ็บจนนอนม้วนตัวอยู่ที่พื้น
ในห้องโถงบรรพบุรุษนี้ไม่มีอะไรเลย แต่มีโอ่งขนาดใหญ่ไม่กี่ใบ
ในโอ่งมีหนอนกู่บางส่วน บางอันเพิ่งจับกลับมาได้ บางอันคือผลิตภัณฑ์กึ่งสำเร็จรูปที่บุณพจน์กลั่น ทุกครั้งที่คุกเข่าในห้องโถงบรรพบุรุษ เขาต้องผ่านชีวิตความเป็นความตายมา เดิมทีนึกว่าจะชินแล้ว แต่ครั้งนี้บุณพจน์กลับรู้สึกค่อนข้างน้อยใจ
ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้เขาทำเสียงครวญครางอุดอู้ออกมา ดวงตาแดงก่ำจ้องไปที่ป้ายวิญญาณโอที่อยู่บนโต๊ะ ถามขึ้นทีละคำ “ทำไมครับ? แม่ ทำไม? น้องชายไม่สนใจผม พ่อก็ไม่ชอบผม ทำไมแม่ต้องคลอดผมออกมาด้วย? ทำไม?”
เขาเอาศีรษะกระแทกบนโต๊ะ เลือดสีแดงสดไหลลงมาตามหน้าผาก
หนอนกู่ในร่างกายราวกับได้กลิ่นคาวเลือด ก็ยิ่งตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ วิ่งไปรอบๆ ร่างกายเขา
บุณพจน์เจ็บจนอดไม่ได้ที่จะตะโกนและกรีดร้อง เสียงแสบแก้วหูนั้นทำให้ผู้เฝ้าห้องโถงบรรพบุรุษรู้สึกหวาดกลัว
เขาอยากตายที่นี่ไปเลย แต่ไม่ได้ เขาตายไม่ได้
ผ่านมาตั้งหลายปี ทำไมต้องตายล่ะ?
หนอนกู่!
ครั้งนี้สิ่งที่พิรุณเอาใส่ร่างกายเขาก็ไม่รู้ว่าคือหนอนกู่อะไร มันสุดยอดมาก
เสื้อผ้าทั้งร่างกายบุณพจน์ล้วนเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ
เขารู้สึกผิวหนังตัวเองทุกนิ้วกำลังถูกอะไรบางอย่างแทะเล็มอยู่ กระดูกทุกนิ้วล้วนกำลังถูกฉีกเป็นชิ้นๆ กำลังถูกหั่น
เขาหยิบขวดยาออกจากกระเป๋า สองมือสั่นเทายัดยาเข้าปากตัวเอง ไม่นานก็เริ่มอาเจียนขึ้นมา
เลือดสีดำจำนวนมากพ่นออกมาจากปากเขา มีหนอนหนาแน่นในนั้นกำลังดิ้น ทำให้ทั้งร่างรู้สึกเหน็บชา
บุณพจน์หายใจหอบสักพัก ในที่สุดก็จุดไฟแช็ก จุดไฟที่เลือดสีดำของตัวเอง เสียงแตกทำให้ดวงตาสีดำของเขาดูมืดมนน่าขนลุกมาก
เขาเหมือนอสูรในนรก ไม่มีความรู้สึกสักนิด
หายใจเข้าลึกๆ บุณพจน์เอาไฟแช็กเล็งไปที่แผลตัวเอง
ความรู้สึกเผาไหม้อันร้อนแรงทำให้หนอนกู่ในร่างกายเขาปั่นป่วนขึ้นมา
บุณพจน์รู้สึกถึงตำแหน่งที่แน่นอนทันที หยิบมีดสั้นทหารออกมาโดยตรง แล้วแทงเข้าไปที่หน้าอกตัวเองอย่างไร้ความปรานี
ในขณะเดียวกัน เขาก็ทุบโอ่งขนาดใหญ่ข้างๆ ให้แตกเป็นชิ้นๆ แมงป่องพิษข้างในเพิ่งสัมผัสกับอากาศ ก็ถูกบุณพจน์ใช้มือจับมันออกมาทันที แล้วบังคับยัดมันเข้าไปบริเวณแผลตรงหัวใจตน
หนอนกู่สองตัวกำลังต่อสู้กันในร่างกายเขา
บุณพจน์เจ็บจนจะเป็นลมแล้ว แต่จะให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้
เขาทำได้แค่กัดฟันทน จากนั้นก็ทรมานทีละนิด
หนึ่งชั่วโมงกว่าผ่านไป ในที่สุดแมงป่องพิษก็กัดหนอนกู่ที่พิรุณใส่ไว้ในร่างกายเขาตาย มันใกล้ตายแล้ว
บุณพจน์ใช้มีดสั้นหยิบมันออกมา จากนั้นก็เผามันให้ตายทันที จากนั้นก็หยิบขวดยามาเทยาขับพิษหนึ่งเม็ดให้ตัวเอง ก่อนจะนอนราบกับพื้นเย็นเฉียบอย่างสมบูรณ์
หนีจากความตายได้อีกครั้ง ตอนนี้ทุกครั้งที่แก้กู่ก็จะชำนาญมาก ร่างกายนี้ได้รับบาดเจ็บจากเขาจนเวทนาเกินกว่าจะดูได้มานานมากแล้ว
แต่หัวใจดวงนั้นยังคงปั่นป่วนไม่หยุดหย่อน
เมื่อก่อนเขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องใช้ชีวิตขมขื่นเช่นนี้ แต่ตอนนี้ยังอยากมีเป้าหมายอีก
เป้าหมายที่ชัดเจนและบ้าคลั่งอย่างมาก
บุณพจน์มองป้ายวิญญาณโอบนโต๊ะ มุมปากยกยิ้มชั่วร้ายออกมา
“แม่ แม่เห็นแล้วใช่ไหม? นี่คือสามีที่คุณเลือกในตอนแรก นี่คือผู้ชายที่คุณบอกว่าเขาไม่อนุญาตให้ผมสัมผัสหนอนกู่ ผมไม่ได้เริ่มสัมผัสหนอนกู่ก่อนจริงๆ แต่ตั้งแต่ผมอายุสี่ขวบ ผมก็จำเป็นต้องสัมผัสของพวกนี้เพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไป ตอนนี้คุณเห็นพวกนี้แล้วยังรู้สึกว่าการตัดสินใจคุณในตอนแรกมันถูกต้องอีกไหม?”
